Max Blog

Welkom op mijn eerste blog

Zo. Eindelijk is het dan zover. Mijn eerste weblog is een feit. Lang heb ik gedacht dat ik niks toe te voegen zou hebben aan al die blogs en de columns waar we dagelijks mee overspoeld worden. Meningen, weetjes, ditjes en datjes, van alles passeert de revue. Soms is het vermakelijk, soms irritant en af en toe gewoon ronduit ergerlijk. Maar ja, kennelijk hebben ze een functie want ze worden allemaal massaal gelezen. Heb ik daar dus iets aan toe te voegen? Gegeven het feit dat u nu mijn eerste blog leest, denk ik dus van wel. Maar wat dan, zult u zich afvragen? Nou, gewoon mijn dagelijkse kijk op het leven en de actualiteit. Dus weer een blog met een mening, weetjes en ditjes en datjes. Er is echter wel een groot verschil met al die andere blogs en dat is dat het om mijn mening, weetjes en ditjes en datjes gaat. Is dat interessant? Ik vind dus van wel. Ik kijk op mijn manier tegen de dingen aan en dat kan soms net een andere invalshoek opleveren dan te doen gebruikelijk is. Dat kan dus interessant zijn of leiden tot het bijstellen van een mening of meer inzicht in een bepaald onderwerp geven. Maar dat hoeft dus niet. Het kan ook gewoon vermakelijk, irritant of ronduit ergerlijk zijn. Het is aan de lezer zelf om dat te bepalen. Ik schrijf wat ik vind dat ik moet schrijven en de lezer ziet maar wat hij er mee doet. Welkom op mijn blog!

Hoezo zinloos geweld?

11-12-2012

Het is dagelijks in het nieuws: zinloos geweld. Goed beschouwd is het eigenlijk een rare combinatie van woorden. Als je zinloos voor geweld plakt wil dat zeggen dat er ook zinvol geweld is en daar kan ik me dan weer niet zoveel bij voorstellen. Volgens mij is per definitie ieder vorm van geweld zinloos. En geweld als zelfverdediging dan, hoor ik u zeggen. Dat lijkt inderdaad in eerste instantie op zinvol geweld, maar is uiteindelijk niet meer dan een reactie op zinloos verbaal of fysiek geweld. Daar begint het dus altijd mee. We moeten dus niet tegen zinloos geweld zijn, maar gewoon tegen geweld. In dat opzicht verschillen wij namelijk van de dieren: wij hebben de keus om iets te doen of niet te doen. Delen we die klap uit of niet. Schelden we scheidsrechter verrot of niet. Beledigen we bepaalde groepen in de samenleving of niet. Die keus kunnen we maken en dan is er geen sprake meer van zinvol of zinloos geweld.

Een andere rare combinatie met geweld vind ik huiselijk geweld. Dat geeft het naar mijn gevoel iets knus, iets huiselijks. Je mept dan wel iemand in elkaar, maar wel gezellig met de open haard en kaarsjes aan of zoiets. Ook onzin dus. We moeten gewoon stoppen met het verzinnen van allerlei vormen van geweld. We moeten gewoon stoppen met geweld.

De Nederlanders

12-12-2012

De Nederlanders willen dit niet, orakelde VVD-icoon Frits Bolkestein gisteravond aan tafel bij Pauw en Witteman. En hij trok daarbij een gezicht of hij ze allemaal persoonlijk had gesproken. Het ging over het feit dat er meer macht naar Europa zou moeten gaan. Sterker nog, er is een plan om te komen tot een soort Verenigd Europa, zoals we ook de Verenigde Staten hebben. Bolkestein is daar fel tegen en met hem dus alle Nederlanders, beweerde hij. Waarom eigenlijk precies kon hij niet helemaal duidelijk maken. Hij mompelde iets over het verlies van de eigen identiteit en cultuur. Maar wat hij daar nu precies mee bedoelde? Is hij dan bang dat de Elfstedentocht voortaan door Brussel georganiseerd zal worden of dat een Europese commissie bepaald wie er mogen optreden op het Oeralfestival? Geen idee. Maar dat is wel vaker het geval met orakelende VVD-mastodonten. Als ze ergens tegen zijn kramen ze allerlei onzin uit omdat te onderbouwen. Mastodont Wiegel heeft daar ook een handje van. Het hoort volgens mij een beetje bij die partij. Ik heb de indruk dat politici daar al vroeg leren kakelen als kippen zonder kop en dat kakelen gaat dan op latere leeftijd over in orakelen. Eigenlijk is het allebei hetzelfde. Alleen voor dat laatste moet je wat ouder zijn en serieuzer kijken. Mij heeft Bolkestein echter niets gevraagd over de Europese plannen, dus dat dé Nederlanders tegen zijn zuigt hij volledig uit zijn duim. Ik ben niet echt tegen. Zaken als buitenlands beleid, economie, defensie, financiën en nog een paar andere onderwerpen mogen van mij best in Brussel geregeld worden. Het zal aan onze identiteit en cultuur volgens mij geen enkele afbreuk doen. Sterker nog, die wordt er alleen maar beter van omdat we ons daar volledig op kunnen concentreren. We hoeven dan immers geen rekening meer te houden met het gekakel van de kippen zonder kop in Den Haag. Die doen dat maar lekker in Brussel, zo dat wij het niet horen.

De val van een ijdeltuit

13-12-2012

Het lijkt definitief gebeurd te zijn met Bram Moszkowicz als advocaat. Na zijn gedoe met de belastingdienst, de tuchtzaak om hem een beroepsverbod op te leggen en de breuk met Eva Jinek, heeft hij gisteren weer een tik op de vingers gekregen het Tuchtcollege van Advocaten wegens het beledigen van de rechter die uitspraak heeft gedaan in de zaak Wilders. Bovendien is hij nu ook aan de kant gezet door Estelle Cruyff die hij bijstond in de zaak tegen haar vriend Bader Hari. Een bericht overigens dat je op de site van bijvoorbeeld nu.nl onder het kopje overig/achterklap tussen het andere shownieuws vindt. Het is tekenend voor de man die jarenlang niet uit de media weg te slaan was. Hij schitterde daar meer dan in de rechtszaal, stellen critici in het door Marian Husken en Harry Lensink van Vrij Nederland geschreven boek 'Het geheim van Bram Moszkowicz'. Of dat zo is, kan ik niet bevestigen, maar een feit is wel dat de man bijna niet van de buis weg te zappen viel. In iedere talkshow of roddelrubriek dook de immer stijlvol gekapte, strak in het pak gestoken, hoog Haarlemmerdijks sprekende strafpleiter de laatste jaren op. Was hij niet lijfelijk aanwezig, dan liet hij via de telefoon zijn stevige mening wel horen. Het onderwerp maakte eigenlijk niet eens zoveel uit, want de man had overal een mening over. Van tegenspraak was hij niet gediend en dat wist hij de naar zijn mening dan iets te krititische interviewer ook in zeer scherpe, maar keurige bewoordingen duidelijk te maken. Voor de kijker was dat altijd smullen geblazen. Zijn opmerken waren filein en vlijmscherp en vermeende tegenstanders werden zonder pardon zo hardhandig verbaal in de hoek gezet dat zij er voorlopig niet meer uit durfden te komen. Of het ook allemaal klopte wat de advocaat beweerde wist je natuurlijk niet en dat deed er ook niet toe. Als progammamaker wist je dat Moszkowicz als gast spannende televisie opleverde en als kijker kon je rekenen op mooi verbaal vuurwerk. Daar lijkt nu echter een einde aan te komen. De Amsterdamse strafpleiter blijkt lang niet zo onaantasbaar te zijn zoals hij zich altijd heeft voorgedaan. Hij is hoog gestegen, zeker in medialand, maar de lucht in de ballon die hem hoog bracht lijkt vooral gebakken lucht te zijn. Menselijk gezien is dat natuurlijk een drama, maar aan de andere kant is het de man zelf die er voor gekozen heeft om het doen zoals hij heeft gedaan. Gelukkig is hij inmiddels ook aardig bedreven in het schrijven van boeken en zo als het nu lijkt krijgt hij strak alle tijd om zich daar op te storten. Een titelsuggestie voor zijn eerste volgende boek zou kunnen zijn 'De val van een ijdeltuit', een fictieve roman met autobiografische inslag.

Dodelijke vrijheid

15-12-2012

Het haast te gek voor woorden wat er gisteren in het Amerikaanse plaatsje Newtown is gebeurd. De dodelijke schietpartij op de lokale basisschool is zo absurd dat het bijna niet te bevatten is. Toch is het de keiharde realiteit, zeker in Amerika. Het is niet het eerste schietincident op een Amerikaanse school en waarschijnlijk ook niet het laatste. De tientallen kleinere schietincidenten die dagelijks in vele staten van Amerika plaatsvinden halen zelfs de pers niet. Als het om scholen gaat en er dus kinderen bij betrokken zijn reageert Amerika en de rest van de wereld geschokt. Steeds weer opnieuw. Sinds 2007 zijn er bij schoolschietpartijen al bijna honderd doden gevallen. Helaas moet vastgesteld worden dat dit aantal de komende jaren nog wel flink zal stijgen. Zolang de Amerikanen niet van plan zijn het wapenbezit flink aan banden te leggen, kun je de klok er op gelijk zetten dat we geregeld met zulk idioot geweld geconfronteerd zullen worden. De Amerikanen noemen zichzelf de beschermers van het vrije Westen. Hun geloof in vrijheid gaat zover dat zij vinden dat ze hun individuele vrijheid altijd en overal, desnoods gewapend, mogen bevechten. Dat is zelfs wettelijk vastgelegd. Het heeft geleid tot 's werelds machtigste wapenlobby, waardoor het haast onmogelijk is om die wet te wijzigen. Ik vraag me weleens af wat voor mensen zich bezighouden met die wapenlobby. Hoe kunnen zij na weer zo'n incident hun lucratieve lobby om het individeule wapenbezit te promoten blijven volhouden? De vrijheid om dat te kunnen doen is een dodelijke vrijheid. Dat is gisteren maar weer gebleken. Je zou zeggen dat ze in het land van de onbegrensde mogelijkheiden na weer zo'n slachtig toch ooit wakker moeten. Ooit zal het besef door moeten dringen dat zelfs aan de onbegrenzde mogelijkheden ook grenzen zitten. President Barack Obama wordt door velen nog altijd gezien als de presdent van de hoop. Ik geloof ook dat de emoties die hij gisteren toonde oprecht zijn. Hij is ook de man die het tij kan keren. Een woordvoerder van hem heeft echter al laten weten dat dit niet het moment is om het over het aan banden leggen van het wapenbezit te hebben. We zijn nu bijna honderd doden verder. Twintig kinderen zijn er gisteren om het leven gekomen en dit is niet het moment om in te grijpen? Wanneer dan wel, meneer de president? Hoeveel slachtoffers moeten er nog bijkomen? Het gaat niet meer om incidenten, maar om een structureel probleem. Als het wapenbezit niet aangepakt wordt, kunnen we binnenkort weer kijken naar de gruwelijke beelden van slachtoffers van een schietpartij en de krokodillentranen van de Amerikanen.

Loos respect

17-12-2012

Respect. Het gaat de laatste weken bijna nergens anders meer over. In de sport, op scholen, in het dagelijks leven. Te pas en vooral te onpas worden we met het begrip respect om de oren geslagen. De aanleidingen daartoe, de dood van een grensrechter en de zelfmoorden naar aanleiding van pestgedrag, zijn gruwelijk. Het zijn de extreme uitwassen van een groot maatschappelijk probleem en dat los je niet op met alleen maar het woordje respect. Dat is inmiddels al zo vaak gebruikt dat het een loze kreet dreigt te worden. Respect is volgens de Dikke van Dale 'het door zijn gedrag doen blijken van eerbied, hetzij in een gezagsverhouding, hetzij als een gevoel van hoogachting of waardering op grond van prestatie'. Die uitleg impliceert volgens mij niet dat je altijd maar iedere vorm van gedrag van een ander moet accepteren. Respect kan er pas zijn als er ook sprake is van het accepteren van normen, waarden en fatsoen door anderen. Respect zul je dus voor een deel door je gedrag zelf af moeten dwingen. Daar moet de discussie eigenlijk over gaan. Respect betekent volgens mij niet dat je het niet met elkaar oneens zou mogen zijn, maar dat de wijze waarop je dat uit op normale, fatsoenlijke manier gebeurt. Dus met je tengels van elkaar afblijven, verbaal geweld beteugelen en vooral ook accepteren dat sommige mensen op bepaalde momenten in de positie zijn om beslissingen te nemen, ook als die jou niet welgevallig zijn. We zullen in deze maatschappij weer moeten leren dat het niet alleen maar om onze eigen egootjes draait, maar dat we ook rekening moeten houden met anderen. Met mensen die anders zijn, anders doen of anders denken. Dat is de enige manier om er weer een leefbare samenleving van te maken. Pas als we zover zijn zal het begrip respect weer inhoud en betekenis krijgen.

Hardleerse politici

18-12-2012

Het schijnt moeilijk te zijn voor politici om te beseffen dat zij een voorbeeldfunctie hebben en in een glazen huis leven. De declaratieaffaire met voormalig staatssecretaris Co Verdaas is nog maar net achter de rug en vandaag bijten de oppositiepartijen zich al weer vast in de billboardaffaire van staatssecretaris van financiën Frans Weekers. Hij heeft zich tijdens de laatste verkiezingscampagne op kosten van de van corruptie verdachte voormalige Roermondse wethouder Jos van Reij laten vereeuwigen op een levensgroot billboard. In ruil daarvoor, zo beweren boze tongen, heeft Weekers geprobeerd de belastingdienst voor Roermond te behouden. Een lobby die mislukt is, want de dienst heeft gekozen voor Venlo. Wel heeft Weekers een brief waarin Van Rey verzoekt hoe hij beste zijn onroerendgoedzaakjes kan regelen om zo min mogelijk belasting te betalen doorgespeeld aan een hoge ambtenaar op zijn ministerie. Daar is niks raars aan, beweert Weekers nu met droge ogen, want hij krijgt dagelijks dit soort brieven van allerlei bestuurders uit het land. Die brieven speelt hij allemaal door naar deze ambtenaar die kennelijk gespecialiseerd is in belastingontduiken en weet waar de mazen in de wet zitten. Het is eerlijk dat hij dat zegt, maar het geeft ook te denken. Waarom stuurt Weekers die brieven niet direct retour met de vermelding dat ook bestuurders gewoon hun belastingcentjes moeten dokken? Net als iedere andere burger die geen connecties op het ministerie heeft en die niet behoort tot de bestuurlijke incrowed. En waarom ontkent Weekers eerst dat hij wist dat Van Reij zijn billboard heeft betaald, om daar later weer op terug te komen? Wat is dat toch voor hardleers gedrag van politici om ons steeds weer iets te willen laten geloven wat later toch weer anders blijkt te zijn? Dat geloven doen we dus allang niet meer. We horen ze hooguit aan. En al roepen politici om het hardst dat eerlijk, oprecht en geloofwaardig zijn, in de praktijk doen ze er alles aan om het tegendeel te bewijzen.

Serious Request

19-12-2012

De kersttijd is gisteravond echt begonnen. Precies om 21.00 uur toen Carice van Houten in Enschede de deur van het Glazen Huis sloot als startsein voor Serious Request. Een mooie actie waarbij drie dj's zich dan een week lang voor het goede doel laten opsluiten zonder eten en 24 uur per dag hele bijzondere radio maken. Het tegengaan van babysterfte in Afrika is ditmaal het goede doel en ieder jaar weer blijkt Nederland bereid om gul te geven. Niet eens zo zeer vanwege het goede doel, maar vooral vanwege de muziek. Er worden rond Serious Request talloze ludieke acties georganiseerd die geld opleveren, maar waar het uiteindelijk allemaal om draait is muziek. Je kunt onbeperkt plaatjes aanvragen en daar doneer je een bepaald bedrag voor. Dat is de permanente rode draad in de actie. Hoewel misschien niet helemaal wetenschappelijk onderbouwd kun je toch de conclusie trekken dat mensen in deze donkere tijden behoefte hebben aan muziek. Muziek bindt, het maakt blij, het roept herinneringen op, het laat je dromen en even de werkelijkheid vergeten. Juist in deze tijden hebben mensen daar kennelijk behoefte aan en trekken ze er graag de beurs voor. Dat is de kracht van de actie. Het combineert twee mooie zaken: muziek en een goed doel. Bovendien is het mooi opstapje naar een het volgende muziekevenement waar jaarlijkse hele volksstammen naar uitkijken: de Top 2000. Ook weer zo'n hoogtepunt waarbij het louter en alleen draait om de muziek. Muziek die leidt tot mooie bespiegelingen, maar ook tot heftige discussies over met name nummers die er niet in staan of nummers die te hoog of te laag zijn genoteerd. Leuke discussies over smaak en voorkeuren, inhoudelijke discussies over stijlen en vakmanschap, maar zelden of nooit vervelend discussies. Dat is het mooie van muziek. Het bindt, maakt blij en zet aan tot nadenken. De kersttijd is begonnen.

Staatssecretaris van vernielingen

20-12-2012

Hij ziet er met zijn parmantig wapperende bos krullen en opvallende bril wat studentikoos uit, de nieuwe cultuurstaatssecretaris Sander Dekker. Nou zijn studenten over het algemeen types die van muziek houden en een stukje cultuur wel kunnen waarderen. Daar houdt dus ook gelijk de vergelijking met Dekker op, want ondanks zijn uiterlijk en zijn portefeuille heeft de man er tot op heden geen enkele blijk van gegeven iets met cultuur of ons culturele erfgoed te hebben. We dachten dat het na de vorige staatssecretaris Halbe Zijlstra (inderdaad, een Fries) niet erger kon, maar de vernielzucht van deze nieuwe bewindsman blijkt toch nog groter. Een goed voorbeeld daarvan is het streven om het Metropole Orkest voor eens en voor altijd de nek om te draaien. Het traject is door zijn voorganger ingezet, maar Dekker lijkt met genoegen af te willen maken. Het Metropole Orkest trad voor het eerst op 25 november 1945 op en is sindsdien uitgegroeid tot één van de beste orkesten ter wereld die verbindingen tussen alle mogelijke muziekstijlen heeft weten te maken. Bekroond met grote prijzen en sinds 1945 bijna permanent op wereldtournee met de grootste sterren der aarde. Ze traden op met onder andere Dizzy Gillespie, Ella Fitzgerald, Gino Vanelli, Sting enz. enz. Een exportproduct van je welste en bovendien van levensbelang voor de muziekontwikkeling in Nederland. Het orkest bestaat uit louter topmusici die dat werk meestal combineren met docentschappen en die op basis van hun orkestervaring in staat zijn jonge muzikanten beter te maken. Het aantal jongeren dat, geïnspireerd door het orkest, een muziekinstrument is gaan bespelen moet ook niet onderschat worden. Kortom, het Metropole Orkest heeft een maatschappelijke, economische en culturele functie. Toch weerhoudt dat onze jonge vriend Dekker er niet van om het orkest maar eens lekker van de wereldkaart te vegen. Zo is een plan van het orkest om te verzelfstandigen, dus om zonder overheidssubsidie verder te gaan, in de prullenbak gegooid. Nu bleek er afgelopen week toch een potje met 3,5 miljoen euro te zijn, waardoor het orkest nog tot 2017 zou kunnen blijven bestaan, maar ook dat heeft de vernielzucht van de staatssecretaris niet weten te beteugelen. Die zegt nu dat hij dat geld helemaal niet in het orkest wil steken, maar als hij daartoe gedwongen wordt (door onder andere de PvdA en de VVD), dan gaat dit weer ten koste van de publieke omroepen. Een fraai staaltje machtspolitiek gecombineerd met een keiharde chantagemethode dus. Het geeft echter wel duidelijke aan wat voor vlees we hier met deze vrolijke krullenbol in de kuip hebben. Hoewel zijn uiterlijk anders doe vermoeden is hij een cultuurbarbaar van de bovenste plank die als een dronken olifant door porceleinkast banjert en daarbij een onherstelbaar spoor van vernielingen achter zich laat. We hebben geen staatssecretaris van cultuur, maar een staatssecretaris van vernielingen.

Vuurwerk en voedselpakketten

24-12-2012

We leven momenteel toch in een opmerkelijke tijd. Aan de ene kant neemt de armoede toe in Nederland en dat uit zich door een toenemende run op de voedselbanken en aan de andere kant gaat er over een paar dagen weer voor meer dan 70 miljoen euro aan vuurwerk de lucht in. Voeg daarbij nog eens de onder het motto van 'we hebben het toch nog zo goed in het rijke Nederland, dus er kan nog wel wat af' aanhoudende bezuinigingsdrift van deze regering aan toe en je kunt niet meer ontkennen dat de tweedeling in ons land steeds groter zal worden. Nog altijd is er een grote groep die het kennelijk geen probleem vindt om de al dan niet zuur verdiende euro's in een paar minuten met luide knallen in rook te laten opgaan. Daarnaast ontstaat een steeds groter groep die graag wat meer zuur verdiende euro's zou willen hebben om het hoofd boven water te houden. Dit proces is natuurlijk al wat langer aan de gang, maar het blijft opmerkelijk dat het mede onder de verantwoordelijkheid van de PvdA in volle vaart wordt voortgezet. Ik vermoed dat de partij tijdens de laatste verkiezingen zo groot is geworden omdat veel mensen hoopten dat juist zij er voor zouden zorgen dat er geprobeerd zou worden om die tweedeling te beperken. Dat is namelijk de enige reden waarom die partij ooit is opgericht. Maar het is een bekend gegeven: macht en principes gaan over het algemeen niet samen.

Het is vandaag precies 25 jaar geleden dat PvdA-voorman Joop den Uyl is overleden. Als op 31 december de noodkreten van de voedselbanken overstemd zullen worden door de vuurwerkherrie draait hij zich ongetwijfeld in zijn graf, want zijn nimmer aflatende strijd tegen de tweedeling in de maatschappij begint inmiddels wel heel erg op een verloren strijd te lijken.

Tussendagen

29-12-2012

Het zijn van die vreemde dagen, die paar dagen tussen kerst en oud en nieuw. Tussendagen noem ik ze altijd maar. Dagen waarin de wereld even stil lijkt te staan. Veel bedrijven zijn dicht. Mensen komen bij van de kerstdagen en bereiden zich voor op oud en nieuw. Veel nieuws is er over het algemeen niet en de journaals en de kranten staan vooral in het teken van het terugblikken, terwijl de televisie grossiert in het herhalen van films die ieder jaar herhaald worden. Gelukkig hebben we de Top2000 nog, maar op de keper beschouwd is dat ook een herhalingen van zetten. Het past bij deze tijd. Het jaar zit er bijna op. Even is er geen behoefte meer aan iets nieuws of nieuwigheden. Laat ons maar even op deze tussendagen. We verwerken de afgelopen 12 maanden en bereiden ons voor op weer een nieuw jaar en nieuwe kansen. Een nieuwe baan, een nieuwe liefde, de bestendiging van een liefde die in 2012 nog pril was, de verkoop van het huis, Vitesse toch kampioen van Nederland, eindelijk de troon voor Prins Willem-Alexander, toch een begin maken met het boek dat je altijd al had willen schrijven, het kan allemaal in 2013. Maar eerst hebben we nog even de tussendagen. De dagen die de schakel vormen tussen wat is geweest en de periode met nieuwe kansen en mogelijkheden, de link tussen wat voorbij is en de droom die werkelijkheid kan worden. Ik wens een ieder die dit leest fijne tussendagen en een kansrijk begin van 2013.

De verandering

2-01-2013

Het nieuwe jaar is inmiddels een dag oud. De laatste restjes vuurwerk werden gisteren tot ontploffing gebracht. De helden van de diverse nieuwjaarsduiken zijn weer droog en warm. Raard likt zijn wonden na het verschrikkelijk ongeluk tijdens de jaarwisseling en langzaam begint het ritme van het dagelijkse leven weer op gang te komen. We wensten elkaar op die laatste avond van het vorige jaar welgemeend en met ongeloofelijk veel optimisme het allerbeste toe voor dit nieuwe jaar. Maar ondertussen dringt de keiharde realiteit, die we de feestelijke laatste dagen van vorig jaar maar even genegeerd hebben, weer volop tot ons door. Ik kreeg vandaag het bericht van een zeer goede vriend en collega uit het Zuiden van het land dat hij vanwege de crisis genoodzaakt is zijn prachtige fotostudio over een paar maanden te sluiten. Deze zeer ervaren journalist annex fotograaf en kunstenaar behoort op al die gebieden al jaren tot de besten in zijn vak, maar kwaliteit telt niet meer vandaag de dag. Minder opdrachten voor nog minder geld, maar wel met de eis dat het werk in kwaliteit niet minder mag worden. Het kost freelancers uiteindelijk de kop. Op een gegeven moment valt de tering niet meer naar de nering te zetten en van het aanhalen van een broekriem is voor de freelancer of zzp'er al helemaal geen sprake meer. De tarieven staan zo onderdruk dat opdrachtgevers er wel voor zorgen dat de riem zo strak wordt aangetrokken dat de lucht bijna vanzelf uit het lijf van de kleine zelfstandige wordt geperst. Je kunt dat die opdrachtgevers overigens niet kwalijk nemen, want ook zij voelen de crisis en staan onder druk. Wie moet dan de helpende hand bieden? De overheid? Vergeet het maar. Die trekt tegen de vele deskundige adviezen in zo hard aan broekriemen dat zelfs het laatste restje lucht zal ontsnappen. Neem nou de eigen bijdrage in de zorg. Die is voor dit nieuwe jaar fors verhoogt, terwijl je dat niet in de premie die je voor je zorgverzekering betaalt terug ziet. Om die zorgpremie toch wat te verlagen hebben veel mensen er voor gekozen om het eigen risico nog maar wat verder te verhogen. De gemiddelde Nederlander is per jaar ongeveer 215 euro aan ziektekosten kwijt en met het verplichte eigen risico van 350 euor moet je dat dus gewoon zelf betalen. De verplichte ziektekostenverzekering kost dus alleen maar geld en door het eigen risico met een paar honderd euro te verhogen, bespaar je in ieder geval op de premie, zo redeneren veel mensen terecht. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Daardoor komt er veel minder geld binnen bij de zorgverzekeraars en die behoren nu net tot die instituten waar het aanhalen van broekriemen niet tot de corebusiness behoort. Dus zijn zij van plan om de premies maar weer flink te verhogen. Het plaatje wordt straks dus waarschijnlijk nog hogere eigen risico's, hogere premies en een verzekering die pas uitbetaald als je op sterven na dood bent.

We hadden 2 dagen geleden nog zulke goede voornemens. Het moest anders, het zou beter worden. Dat kan ook nog steeds, maar dat kunnen we alleen zelf bewerkstelligen. Alleen de mens is in staat om systemen te veranderen. Welk systeem er ook gehanteerd wordt, kapitalisme, communisme of elke andere regeringsvorm, het is en blijft mensenwerk. Maar wel mensenwerk waarbij de menselijke maat steeds meer uit het oog lijkt te worden verloren. Geld, macht en begrotingen maken te veel de dienst uit en het lijkt er niet op dat dit snel zal veranderen. Maar de mens is volgens mij van nature ook optmistisch van aard en we staan nog steeds aan het begin van het nieuwe jaar. Dromen kunnen nog altijd waar worden. Verandering is mogelijk als we dat met zijn allen willen. Laat 2013 daarom het jaar van de verandering worden. Laten we bewijzen dat het getal 13 niet per definitie een ongeluksgetal is.

Kiezersbedrog

03-01-2013

Frisse Wind, de one-issuepartij uit Harlingen die groot is geworden met hun protest tegen de bouw van de afvaloven van OMRIN in de havenstad, laat zich al sinds september van vorig jaar niet meer zien in de Harlinger gemeenteraad. De stoelen van de gekozen raadsleden Jennifer Steevensz, Arjan Oosterlaar en Bauke van der Pol zijn al maanden onbezet. De kans dat zij ooit nog terugkeren in de raad is volgens waarnemend burgemeester Roel Sluyter klein en op de nieuwjaarsreceptie van gisteravond sprak hij dan ook terecht van kiezersbedrog. Natuurlijk, Frisse Wind heeft haar verkiezingsbelofte op geen enkele manier waar kunnen maken. De door hen beloofde frisse wind is op geen enkele manier gaan waaien in de Harlinger politiek en de afvaloven is volop in bedrijf. Dat zou je kunnen bestempelen als een nederlaag voor die partij, maar dat is inherent aan de politiek. Dat is een nu eenmaal een kwestie van geven en nemen, compromissen sluiten, soms je overwinning vieren en af en toe je nederlaag slikken. Frisse Wind heeft verloren en dat kennelijk niet kunnen verkroppen. De mensen die op die partij gestemd hebben laten ze nu in de kou staan en de democratie wordt een slechte dienst bewezen. In de partij zelf rommelt het ook enorm, dus de door Frisse Wind aangekondigde politieke storm zal uiteindelijk niet verder komen dan het spreekwoordelijke glas water. De houding van de partij is natuurlijk kiezersbedrog in optima forma, want de stemmers op die partij zijn dus op geen enkele wijze meer betrokken bij de democratische besluitvorming in hun stad. Toch staat Frisse Wind daar niet alleen in. Als het om kiezersbedrog gaat kunnen we ons partijtje aardig meeblazen in dit land, met de landelijke politiek voorop. Als u als werkende op de VVD stemt kunt u rekenen op een extra bonus van 1000 euro, riep de huidige premier Mark Rutte tijdens de afgelopen verkiezingen. Nadat de laatste stembus was gesloten hebben we hem daar nooit meer over gehoord. Diezelfde Rutte beweerde met droge ogen dat het niet in het programma van de VVD stond dat eigen bijdrage voor de ziektekosten verhoogd zou worden. Het was liegen dat het gedrukt staat, want het stond er wel in. En zijn bewering dat er geen geld meer naar Griekenland zou gaan, werd zelfs door zijn politieke collega's al voor de verkiezingen bestempeld als een kiezersbedrog. Het zijn maar enkele voorbeelden, maar ze zijn in alle partijen wel te vinden. Het kabinet VVD-PvdA is natuurlijk de ultiemste vorm van kiezersbedrog. Er is geen fatsoenlijke PvdA-stemmer geweest die zijn stem uitbracht en stiekum hoopte dat hij of zij er dan gratis de VVD bij zou krijgen en omgekeerd geldt dat ook. Beide partijen hebben dus een flink deel van hun respectievelijke sociale en liberale basisprincipes in moeten leveren om samen een regering te kunnen vormen. Compromissen sluiten hoort bij onze politiek. Dat kan ook niet anders in ons stelsel met meerdere partijen. Maar het zou fijn zijn als partijen zo af en toe ook eens een rechte rug zouden tonen en in de onderhandelingen hun basisprincipes als ondergrens zouden hanteren. Het blijft een kwestie van geven en nemen, maar die basisprincipes, sociaal, liberaal of christelijk, die zouden heilig moeten zijn. Dat is immers het bestaansrecht van die partijen en dat is voor veel mensen de reden om op die partijen te stemmen. Als die basisprincipes aangetast dreigen te worden moet een partij nee durven zeggen. Dan maar geen regeringsverantwoordelijkheid. Pas als dat gebeurt zal het begrip geloofwaardigheid in de politiek weer enige waarde kunnen krijgen. Pas dan zal de in Harlingen beloofde frisse wind eindelijk door het politieke landschap kunnen gaan waaien.

Speculerende journalistiek

04-01-2013

Het is een steeds vaker voorkomend verschijnsel in de media: het brengen van nieuws dat eigenlijk helemaal geen nieuws is. Artikelen met koppen er boven die feiten suggeren die er niet zijn. Vroeger was dat journalistiek genre dat vooral aan De Telegraaf voorbehouden, maar tegenwoordig bedienen ook de meer serieuze kranten en zelfs de van oudsher zeer betrouwbare regionale media zich van deze op z'n zachts gezegd dubieuze journalistieke methodiek. Neem nou de Leeuwarder Courant van gisteren. De angst om ook maar iets te missen van het drama in Raard in combinatie met het kennelijk op de redactie levende idee dat er dus voorlopig iedere dag iets over het ongeluk gepubliceerd moet worden levert artikelen op waarvan de nieuwswaarde nihil is. Zo luidde de kop op voorpagina 'Veroorzaker ongeluk Raard remde niet'. De koppensnellende lezer zou op basis van die kop dus kunnen concluderen dat de vrouw bewust op de groep is ingereden. Uit het artikel blijkt echter dat de politie geen remsporen heeft gevonden om de snelheid goed te kunnen berekenen. Dat wil dus niet zeggen dat er helemaal niet geremd zou zijn, maar hooguit dat er geen remspoor makende noodstop is gemaakt. Het onderzoek zal dat verder uit moeten wijzen. Op pagina 3 maakt de krant het nog bonter met de kop 'Raard: er volgt pas straf bij aantoonbare fouten'. Is dat iets nieuws in ons strafrecht systeem? Ging men voorheen maar vast tot straffen over voordat er aangetoond was voor welke aantoonbare feiten men gestraft zou kunnen worden? Of zou de Leeuwarder Courant graag willen dat dit gebeurt? Een zeer rare, suggestieve kop die nergens op slaat en zelfs geen spoortje van een interessant nieuwsfeit bevat. Het dekt bovendien op geen enkele wijze de lading van het artikel. Dat bevat louter en alleen speculaties over welke strafbare feiten de 42-jarige Dokkumse die de auto bestuurde eventueel in de schoenen kunnen worden geschoven.

Er is altijd wel een deskundige die daar iets over wil roepen, al houdt die het zelf in dit geval op mogelijk pure pech. Kortom, geen nieuws, maar pure speculatie waarvan je je af kunt vragen wie daar op zit te wachten. Met een beetje goede wil zou je het kunnen scharen onder de duiding van nieuws, maar dan leent het zich meer voor een als zodanig herkenbaar opiniërend artikel. Bovendien lijkt het me heel onplezierig voor de betrokken vrouw en haar familie om op een dergelijke suggestieve wijze in de krant te moeten lezen wat je eventueel allemaal nog boven het hoofd zou kunnen hangen, terwijl de onderzoeksresultaten die tot op heden bekend zijn nog helemaal niet in de richting wijzen dat dit ook daadwerkelijk zal gaan gebeuren. Kortom, de scoringsdrang lijkt het ook bij de Leeuwarder Courant steeds vaker te winnen van de feiten en de nuances. Jammer, want zo'n degelijke krant heeft dat toch eigenlijk niet nodig. Het kan natuurlijk zijn dat dit gebeurt onder druk van de al maar dalende oplage. De laatste cijfers geven aan dat die weer met 6,9 procent is gezakt en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ik moet daar overigens wel aan toevoegen dat deze conclusie puur speculatief is.

Rampneuroloog

07-01-2013

Het blijft natuurlijk een opmerkelijk verhaal van de Twentse rampneuroloog Ernst Jansen Steur. Hier in de Nederland wordt deze aan medicijnen en drugs verslaafde arts min of meer gedwongen door de Inspectie van de Volksgezondheid om zijn functie neer te leggen. Bovendien loopt er een strafzaak tegen hem wegens het stellen van zeer foute diagnoses en het uitvoeren van onnodige hersenoperaties. Tamelijke hersenloze acties van een zich een arts noemende figuur waarbij zelfs dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Een man waarvan ieder weldenkend mens zal hopen dat hij voor zijn wandaden gestraft zal worden en dat hij nooit, maar dan ook echt nooit meer enig medisch beroep zal kunnen uitoefenen. Zelfs het volgen van een EHBO-cursus zou hem verboden moeten worden. Dan denk je natuurlijk dat hebben we in Nederland, toen al die ellende aan het licht kwam, goed aangepakt. Dankzij onze moderne communicatiemiddelen in combinatie met onze fijne samenwerking met andere landen in de Europese Unie zal deze foute arts ook elders wel uitgerangeerd zijn. Zeker in Europa zal hij zich niet in de buurt van een ziekenhuis kunnen vertonen zonder dat de alarmbellen afgaan. Helaas, zo steekt de wereld niet elkaar. Na zijn vertrek uit het Twentse ziekenhuis trok de man de grens over naar buurland Duitsland om daar zijn levensgevaarlijke praktijken ongestoord voort te zetten. De man had de juiste papieren, dus mocht hij hier aan de slag, stellen de Duitse ziekenhuizen waar hij werkte. Geen personeelsfunctionaris kwam op het idee om maar eens te googlen op de naam Jansen Steur en geen arts wilde weten wat voor vlees hij of zij in de kuip zou krijgen met de nieuwe collega door eens wat referenties na te trekken. Bovendien had de Nederlandse inspectie niets doorgegeven aan de buren, want iedere deelstaat heeft zijn eigen inspectie. Dat was dus veel te ingewikkeld allemaal. Dat blijft raar in een wereld waar door de digitale mogelijkheden informatieuitwisseling op welk niveau dan ook geen enkel probleem meer is en waar samenwerking tussen landen wordt gekoesterd om stand te kunnen houden in deze roerige tijden. Daar waar van de eenvoudige burger nagenoeg alles tot ver na de komma bekend is, kan zo'n kwakzalvende levensverzieker ongestoord zijn gang blijven gaan. Als dat bekend wordt, verwacht je dat Den Haag wel in actie zal komen en dan dat doen ze dan ook. Nou ja, actie? Ze gaan praten. Dat begint dan eerst met het ontkennen van schuld. Nee, wij kunnen er niets aan doen, roept de verantwoordelijke minister Edith Schippers. Het ligt aan het systeem. Een kattebelletje naar haar Europese collega's over die Twentse malloot had geen zin gehad, want zo werkt het niet, wast zij haar handen in onschuld. Om te zorgen dat het niet weer gebeurt moet er nu eerste weer op Europees niveau gepraat worden om een systeem te ontwikkelen waarmee dit voorkomen kan worden. Dat gaat dus weer jaren duren. En dat terwijl de eerste beste computerdeskundige binnen de kortste keren een digitaal registratiesysteem, voor zover dat er al niet is, kan otwikkelen, waarbij iedereen in ieder land met een druk op de knop kan zien of er iets met een arts aan de hand is of niet. Helaas, zo werkt het dus niet. We kunnen we alleen maar hopen dat deze rampneuroloog in zijn Duitse jaren niet nog meer slachtoffers heeft gemaakt en dat er door het falende systeem niet nog meer foute artsen de kans krijgen om hun kwalijke praktijken elders voort te zetten.

Sherlock in Amerika

09-01-2013

Eerlijk is eerlijk. Als liefhebber van gedegen Engelse politieseries had ik gisteravond enige scepsis toen ik ging kijken naar de eerste aflevering van 'Elementary', de Amerikaanse serie met Sherlock Holmes in de hoofdrol. Dat kon natuurlijk niks worden, deze Britische speurneus in de opgefokte snelkookpan die New York heet. De onderkoelde Britische humor en de neiging tot reflectie, het zijn zaken waar de Amerikanen over het algemeen niet veel mee hebben. Veel geweld en snelle acties, dat is waar de Amerikanen van houden en dat zie je terug in hun politieseries. De humor daarin beperkt zich vaak tot hapklare oneliners. Toch moest ik mijn scepsis snel laten varen. Het oerbritsche karakter van Sherlock, inclusief zijn humor, is in 'Elementary' kaarsrecht overeind gebleven. Een knappe prestatie van de makers. Terwijl New York om hem raast blijft Sherlock zijn stoïcijnse zelf, inclusief zijn absurde denkwijze en rare gedachtenkronkels. Het blijkt ook daar te werken. Natuurlijk, de echte Britse Sherlocksseries blijven onovertroffen, maar het was een aangename verrassing om te zien dat zo'n uitgesproken karakter ook in een totaal andere setting stand houdt. Een compliment voor de Amerikaanse makers is zeker op z'n plaats. Ze hebben zelfs de structuur van het New Yorkse politiekorps een beetje aangepast om Sherlock zijn werk te kunnen laten doen. Een Watson is een vrouw geworden, waardoor er ook een laagje van latent aanwezige liefdesperikelen in de serie zijn gestopt. Dat zou in Engeland 'not done'zijn, maar in New York past het prima. Kortom, een ouderwetse Sherlock in nieuw Amerikaans jasje, dat hem nog prima blijkt te passen ook. Een aanrader voor een ieder die van goede Engelse politieseries houdt.

Duivelse advocaat

10-01-2013

We hebben het in Nederland over het algemeen wel goed geregeld met ons rechtssysteem. De belangen van zowel de slachtoffers als de verdachten zijn keurig vastgelegd, de rechtspraak is onafhankelijk en een verdachte is onschuldig tot de feiten onomstotelijk bewezen worden geacht. Bovendien heeft iedere verdachte recht op een advocaat die er op toeziet dat zijn belangen niet geschaad worden en die hem of haar bijstaat in de verdediging. Het systeem is een belangrijke pijler onder onze beschaving. We zijn immers een land van redelijke, weldenkende mensen die zorgvuldig met dit soort zaken wenst om te gaan. Helaas was die zorgvuldigjheid gisteravond ver te zoeken bij advocaat Geert-Iem Roos die in Nieuwsuur sprak over zijn cliënt, een 16-jarige verdachte die betrokken zou zijn bij het incident waarbij grensrechter Richard Nieuwenhuizen het leven liet. Roos beweerde dat de grensrechter de confrontratie zelf had opgezocht. Bovendien, zo orakelde hij, was de man overal geschopt, maar niet tegen zijn hoofd. Dat hadden de verdachten zelf verklaard. Dus moest zijn cliënt direct vrijgelaten worden, want die was dan natuurlijk ook niet schuldig aan doodslag. Hij bedoelde het misschien niet eens zo, maar eigenlijk beweerde hij dat het Nieuwenhuizen zelf schuldig is aan zijn dood. Je vraagt je af wat zo'n advocaat bezielt om dit te doen? Realiseert zo'n man niet dat zijn uitlatingen een enorme klap is in het gezicht van de familie van de grensrechter. Is hij, misschien afgestompt door zijn vak, alle gevoel voor realiteit kwijtgeraakt? Welke belang denkt hij hiermee te dienen? Die van zijn cliënt waarschijnlijk, maar dan slaat hij de plank toch behoorlijk mis. De samenleving was al flink geschokt door het incident en dat zal er na het optreden van Roos niet beter op zijn geworden. Door zijn uitlating zal de sympathie, voor zover die er al was, voor de verdachten niet zijn toegenomen. Bovendien is de redenering van de advocaat zo krom als een hoepel. Zelfs hij zal toch wel weten dat bij een incident op een voetbalveld de dichtsbijzijnde grensrechter naar het opstootje toesnelt om de scheidsrechter te assisteren bij het bedaren van de gemoederen. Het is tegenwoordig echter schering en inslag dat advocaten van verdachten in de media opduiken om hun cliënten voorafgaande aan de gang naar de rechtbank zo symphatiek mogelijk af te schilderen. Met het optreden van Roos in Nieuwsuur begint deze trend kwalijke vormen aan te nemen. Probeert de advocaat via de media alvast de rechtsgang te beïnvloeden of is het zijn eigen publiciteitsgeilheid die hij niet kan weerstaan? Is het toetreden tot het almaar uitdeinende legioen van bekende Nederlanders, waartoe steeds meer advocaten gaan behoren, van groter belang dan het belang van zijn cliënt en de rechtsgang? Het begint er een beetje op lijken. Een gevaarlijke gang van zaken, die het ambt van advocaat zeker geen goed zal doen. Roos presenteerde zichzelf gisteren niet als advocaat van duivel, maar meer als een duivelse advocaat.

Hollandse Kroon, een gemeente met lef

11-01-2013

De gemeente is gloednieuw, heet Hollands Kroon en ligt vanuit Friesland gezien precies aan de andere kant van de Afsluitdijk. Ontstaan na een fusie van vier gemeenten telt Hollands Kroon nu 48.000 inwoners, 22 dorpen en kernen. Het fraaie multifunctionele gemeentehuis staat in Anna Paulowna. Een innovatieve gemeente, zo presenteert deze nieuwe parel aan de gemeentelijk kroon zich. Innovatie is een term die vandaag de dag te pas, maar nog veel vaker te onpas wordt gebezigd. Dus zeker als een als log en ambtelijk bekend staand instituut als een gemeente die term gebruikt, denk je al snel: ja ja, dat zal wel. Hollands Kroon is er echter rotsvast van overtuigd om die belofte waar te maken. Het architectonisch gezien innovatieve gemeentehuis biedt bijvoorbeeld ook plaats aan een school en de bibliotheek, maar inmiddels heeft de nieuweling ook het Nieuwe Werken en het Nieuwe Werven omarmt. En de daad bij het woord gevoegd door die nieuwe manieren van doen en denken direct in de organisatie te implementeren. Het Nieuwe Werken wil dus zeggen dat de ambtenaren binnen bepaalde kaders vrij zijn om te bepalen, waar, wanneer en met wie ze willen werken. Fijn voor de ambtenaren natuurlijk, maar ook voor de burger. Als de methode goed wordt uitgevoerd zal dat bijvoorbeeld leiden tot veel flexibelere contactmogelijkheden met de gemeente. Het Nieuwe Werven is ook een fraai staaltje van innovatief bezig zijn. De sollicitant bij Hollands Kroon vult eerst een kernwaardetest in en op basis daarvan wordt een eerste selectie gemaakt. Dus naar arbeidsverleden, leeftijd, werkervaring, wordt dan nog niet gekeken. Het gaat bij die eerste selectie om het vaststellen of de sollicitant qua persoonlijkheid past bij de gemeente. De eerste gespreksronde in de vorm van speeddates met werknemers van de gemeente is dan ook op je persoonlijkheid gericht. Het werk komt helemaal nog niet aan bod en dat is mooi. Het geeft je de kans om je als mens te presenteren en te profileren bij je mogelijk aanstaande collega's. Met andere woorden: je kunt zo'n eerste gespreksronde vooral gewoon jezelf zijn. Pas als je die ronde doorkomt, hetgeen betekent dat er dus een klik is, volgt er een tweede ronde en daar zal, ongetwijfeld ook op een hele innovatieve manier, de focus meer op het werk en de werkervaring liggen. Een eerste, belangrijk stap is dan echter al gezet en het ijs gebroken. Hollands Kroon maakt zo op een hele innovatieve wijze duidelijk dat de mens bij hen centraal staat en dat is mooi. De kans dat daardoor de juiste persoon op de juiste plaats beland wordt daardoor alleen maar groter. En wees nou eerlijk: wie wil er nou niet werken in een organisatie die je vooral waardeert om wie je bent?

Stofdenkers

14-01-2013

Wat worden de nieuwe woorden van 2013 en hoe ontstaan die? Heel spontaan dus eigenlijk, ontdekte ik vorige week in de hal van een gemeentehuis in een plaats waarvan ik de naam verder niet zal noemen omdat die er volstrekt niet toe doet. Twee oudere mannen, ik schat hun leeftijd ver voorbij de zeventig, zaten aan een tafeltje te wachten tot zij aan de beurt waren om zich te melden bij een loket voor het afnemen van een bepaalde gemeentelijke dienst. Hoewel niet behorende tot de allerjongste onder ons, waar beiden krasse knarren wel in het bezit van ultra moderne iphones. De meest gerimpelde van de twee was de iets mindere gerimpelde, maar bebrilde krasse knar iets aan het uitleggen. ''Kijk zo kan ik whatsappen. Hartstikke handig, want zo heb ik altijd contact met mijn kleindochter. Dit is veel beter dan bellen en sms'en", doceerde hij, terwijl zijn kromme vinger razendsnel over het beeldschermpje vloog. Handig, reageerde zijn bebrilde compaan. "Dat moet ik ook maar hebben. Ik vind sowieso al die apps wel een uitkomst. Je verveelt je geen moment meer." Zijn gerimpelde vriend knikte lachend. "En dan zijn nog mensen die beweren dat die nieuwste technieken niks voor ons zijn. Stofdenkers noem ik dat." "Stofdenkers?", vroeg zijn maat. "Ja, stofdenkers. Dat zijn mensen die nooit van de gebaande paden af durven te wijken. Die nooit anders dan anders durven te denken en dus ook nooit verder kijken dan hun neus lang is. Die altijd maar ronddraaien in clichékringetjes vol vooroordelen. Als je meubels lang niet verschuift wordt het er onder heel stoffig en zo is met je hersens volgens mij ook. Soms moet je lef hebben en anders dan anders durven te denken Anders wordt het stoffig in je hoofd en dan denk je dus dat social media niks is voor mensen van onze leeftijd. Stofdenkers dus. Zelf verzonnen." Op dat moment verscheen zijn nummertje op het beeldscherm en slofte hij naar de balie. "Stofdenkers", kauwde de andere nog even na op het woord. "Het geeft ieder geval stof tot nadenken", voegde hij er mompelend aan toe." Stofdenkers, het eerste nieuwe woord van 2013 dat ik opving. De kop is er af.

NS stopt met treinen

15-01-2013

Op de dag dat er vanwege sneeuwval in grote delen van het land weer eens geen treinen rijden is er, toeval of niet, een geheim rapport van de NS uitgelekt. Daaruit blijkt dat de Nederlandse Spoorwegen een geheel nieuwe koers gaan varen. Ze stoppen definitief met het laten rijden van treinen. "Het wordt tijd dat we het accent gaan leggen op activiteiten waar we echt goed in zijn en dat is niet het laten rijden, laat staan het op tijd laten rijden, van treinen", stelt de directie in het rapport. De treinen rijden niet, tenzij het kan, wordt voortaan het uitgangspunt van de NS. "We hebben inmiddels zoveel ervaring in het niet laten rijden van treinen dat we die expertise nu ook echt optimaal willen gaan benutten", zo staat in het rapport. Volgens de NS-directie heeft de koerswijziging grote voordelen. De reizigers weten altijd waar ze aan toe zijn. Geen ergernis meer omdat er treinen uitvallen of er van het spoorboekje wordt afgeweken, maar juist blijdschap als er toevallig wel weer eens een trein langskomt. Geen woede meer omdat er geen of gebrekkige reizigersinformatie wordt gegeven, want iedere vorm van informatie zal in het nieuwe systeem voortaan achterwege blijven. Voor het bedrijf zelf verwacht de directie ook grote voordelen van de nieuwe koers. Alleen al het feit dat er geen paniek meer zal ontstaan als er blaadjes dreigen te vallen of dat er ergens in het land een sneeuwvlokje wordt gesignaleerd zal de sfeer binnen het bedrijf ten goede komen. Bovendien kan er veel langer met het materieel gedaan worden en heeft men alle tijd om het onderhoud te doen. De nieuwe koers is ook goed voor de werkgelegenheid, want op alle trajecten in heel Nederland worden voortaan permanent bussen ingezet. Uit het rapport blijkt ook dat men overwogen heeft om de naam van het bedrijf te veranderen, maar daar heeft men uiteindelijk vanaf gezien. "De naamsbekendheid van de NS is groot. Bovendien weten we dat iedereen vindt dat de NS een organisatie is die niet spoort en dat gaan we nu dus helemaal waarmaken. Eindelijk dekt de naam volledig de lading", zo staat in het rapport te lezen.

Claudia's kerst

16-01-2013

De ideale kerst voor Claudia de Breij valt eind januari. Dat betoogde de cabaretière gisteren vol overtuiging in De Wereld Draait Door aan Matthijs van Nieuwkerk, die, net als ik doorgaans, geboeid aan haar lippen hing. Ze zei het ook niet zomaar. Ze had vooraf grondig onderzoek gedaan en haar conclusie was: in januari is de kans op een witte kerst vele malen groter dan in december. De kerstdagen in december zijn meestal groen en warm en dat levert volgens haar geen enkele bijdrage aan het ultieme kerstgevoel van kerststol, warme chocolademelk, witte landschappen, schaatsende families en aan het eind van de middag een glaasje glühwein. Omgekeerd zorgt sneeuw in januari juist voor veel overlast, verkeersproblemen, vastlopend openbaar vervoer en andere winterse ongemakken. Haar redenering om maar eens wat met feestdagen te gaan schuiven snijdt dan ook zeker hout. Bovendien wordt er geen geweld gedaan aan de christelijke inslag die wij aan de kerst hebben gegeven. Dat is namelijk in een grijs verleden tamelijk willekeurig gebeurd in een tijd dat er om minder christelijke redenen heidense volksstammen rond de kerstboom dansten. Door de geboorte van Jezus aan die boom te hangen zijn de heidense rituelen ondergesneeuwd en is kerst nu een al dan niet vrolijk christelijk feest. De geboortedatum van Jezus schijnt echter ergens in juli te liggen, dus met het optuigen van de kerstboom eind januari wordt ook zeker niet aan geschiedvervalsing gedaan. Kortom, het idee van Claudia de Breij is zo gek nog niet. Het zorgt bovendien voor een beter spreiding van de feestdagen en voor de wintersportliefhebbers liggen de pistes er in januari vaak ook nog eens beter bij. Als het actiecomité 'Claudia's kerst' wordt opgericht, kan het op mijn steun rekenen.

De mens Matthijs

18-01-2013

De impact van de televisie op jou realiteitsbeeld blijft een opmerkelijk fenomeen. Je kijkt naar het venster op de wereld en neemt het merendeel dat aan nieuws en actualiteiten voorbij komt voor waar aan. En de goedgebekte, prettig ogende brengers van die actualiteit, die vaker je huiskamer binnen komen dan je eigen familie, worden goede bekenden van je. Tenminste, dat denk je. Neem nou de inmiddels veel gelauwerde Matthijs van Nieuwkerk van De Wereld Draait Door. Net weer bekroond tot omroepman van het jaar en altijd vol passie pratend over zijn eigen programma's die hij bovendien op een geheel eigen wijze en in een geheel eigen stijl presenteert. Hij wekt altijd de indruk dat wat hij doet, hij dat uitsluitend en alleen uit volle overtuiging doet. Hij is geen vlot babbelende Hilversumse presentatiekloon die voor geld voor iedere presentatieklus komt opdraven en voor datzelfde geld de meeste stompzinnige bagger als pareltjes van creativiteit en vernuft aan ons voorschotelt. Dat zal onze Matthijs nooit doen, is jou overtuiging. Die kiest voor kwaliteit. Die houdt wel van een beetje diepgang, een vleugje wetenschap en kwaliteitsmuziek. Die blijft wel bij 'zijn' publieke omroep, want daar kan hij programma's maken met die ingrediënten. Die kiest niet voor het nog grotere geld, want bij de VARA verdient hij al meer dan hij waarschijnlijk in twee levens op kan maken. En het is hem gegund, want hij heeft kwaliteiten. Helaas, ik blijk Matthijs toch minder goed te kennen dan ik dacht. Als de Balkenendenorm de salarisnorm wordt bij de publieke omroep, dan ben ik misschien wel weg, riep de immer rap van de tongriem gesneden presentator dezer dagen in een interview. Hij zou dan teveel in moeten leveren en, zo voegde hij daar fijntjes aan toe, bij de commerciëlen kan hij toch al meer verdienen dan hij nu al doet. Genoeg voor zeg maar 3 of 4 levens, schat ik dan zo in. En ja, vroeg de voormalige hoofdredacteur van Het Parool zich af, welk mens zou daar niet over nadenken? Jij dus niet, Matthijs, heb ik altijd gedacht. Naïef natuurlijk, want de presentator Van Nieuwkerk die ik ken en de mens Van Nieuwkerk die ik absoluut niet ken, zijn twee verschillende grootheden. De Matthijs die iedere avond mijn huiskamer binnenkomt is een rol van de Matthijs die het interview gaf. Daar heeft hij zich als mens laten zien met alle menselijke trekken die wij allemaal in ons hebben. En natuurlijk zouden wij nagenoeg allemaal, hoe idealistisch we ook in het leven staan, er zeker over nadenken of we zouden moeten kiezen voor het geld als we zo ontzettend veel aangeboden krijgen. En we zouden er op voorhand, net zoals Matthijs waarschijnlijk doet, stiekem van dromen wat we met die enorme bom duiten zouden doen. We zijn net als Matthijs, ongeacht de rol die we spelen, allemaal net mensen. Hij heeft die menselijke kant van hem nu ook laten zien en daar valt hem niks aan kwalijk te nemen. Het zal de Matthijs die voorlopig nog ieder avond via de publieke omroep bij mij langst komt voor geen cent veranderen, maar het heeft mij wel weer even met mijn neus op de feiten gedrukt.

Heerenveen: Marco's Waterloo

20-01-2013

Euforisch was Friesland, met de regionale sportpers voorop, vorig jaar toen bekend werd dat Marco van Basten was gestrikt als de nieuwe coach van SC Heerenveen. Met de ooit zo sierlijk en veel scorende aanvaller aan het roer zou het uiteindelijk allemaal goed komen met de toen al kwakkelende Friese voetbaltrots, zo luidde de prognose. Immers, San Marco, zoals hij door sommige wordt betiteld, zou de spelers beter maken en aanvallend voetbal preken en er weer voor zorgen dat het Abe Lenstrastadion voor tegenstanders een plek zou worden die angst in boezemt. Snel werd nog even uitgevogeld dat er in een heel ver verleden zelfs Friese roots in de familiestamboom van Van Basten terug te vinden zijn en dus kon hij als een verloren zoon en als de sportieve redder der Friese natie worden binnengehaald. En de critici? Die werden de mond gesnoerd. Dat waren zeurpieten en zwartkijkers. Twijfelen aan Van Basten! Hoe haal je het in je hoofd! De vraag die ik toen al stelde en die ik nu, zo halverwege het voetbalseizoen met een bijna onderaan de ranglijst bungelend Heerenveen, nu opnieuw stel: waar is die euforie op gebaseerd? Natuurlijk, geen twijfel over de kwaliteiten en de capaciteiten van de voetballer Van Basten. Met de mens Van Basten is ook niks mis. Altijd genuanceerd in zijn commentaar, nooit wild om zich heen trappend en behept met een aanstekelijk soort onderkoelde humor. Maar de trainer Van Basten? Zijn periode bij het Nederlands Elftal was geen onverdeeld succes en zijn periode bij Ajax zal ook niet als zeer succesvol de boeken ingaan. Nu lijkt de trainer Marco van Basten bij Heerenveen zijn definitieve Waterloo te vinden. Hij heeft de hooggespannen verwachtingen niet waar kunnen maken. Maar kun je hem dat kwalijk nemen? Hij heeft die verwachtingen niet zo hoog opgeschroefd en ook hij kan van onsamenhangende selectie matig getalenteerde, mentaal zwakke voetballers geen goed geoliede voetbalmachine maken. Die magische krachten die hem op basis van zijn bijna heilig verklaring soms worden toegedicht bezit hij natuurlijk niet. Het doet de voetballiefhebber Van Basten zichtbaar pijn dat zijn team niet oppikt wat hij hen aanreikt. Het is voor de mens Van Basten treurig dat er nu stemmen, waarschijnlijk dezelfde die hem een paar maanden geleden nog zo bewierrookte, opgaan om hem maar weg te sturen. Het geeft precies aan hoe kortzichtig en opportunistisch de voetbalwereld is. Tegelijkertijd pleit het voor Van Basten. Ook nu het water hem tot aan de lippen staat en de druk op hem enorm moet zijn, blijft hij de hand in eigen boezem steken en slaat hij niet wild om zich heen. De trainer Van Basten kan dan misschien niet helemaal waarmaken wat anderen van hem verwachten, maar de manier waarop hij daar mee omgaat zou voor velen in de voetbalwereld een voorbeeld moeten zijn. De mens Van Basten dwingt steeds meer respect af. Daar durf ik best euforisch over te zijn.

Klein nieuws

22-01-2013

Buiten is de wereld wit en ijzig. Er is nauwelijks wind en er schijnt een waterig winterzonnetje. En het is stil. Een stilte die af en toe doorbroken wordt door een vogel die het vogelhuisje in de tuin binnen fladdert om zich te goed te doen aan de laatste vette oliebollenrestanten die bij de jaarwisseling zijn overgebleven. Zo stil als het weer is, zo stil is het ook aan het nieuwsfront. Hoewel deze tijd niet echt bekend staat als 'komkommertijd', valt het me op dat we het de laatste dagen vooral met klein nieuws moeten doen. Wesley Sneijder die naar Galatasaray vertrekt, waardoor de carrière van Yolanthe op een lag pitje komt te staan. Badr Hari die van de rechter opnieuw buiten de gevangenis mag proberen om uit cafés en kroegen weg te blijven. Opmerkelijk trouwens. Als je beschuldigd wordt van zware mishandeling mag je thuis wachten op je rechtszaak, maar als je waxinelichtje naar de Gouden Koets gooit zit je gelijk 1,5 jaar vast. Verder zorgt het weer af en toe nog voor wat opschudding. De Elfstedenkoorts lijkt inmiddels weer wat te dalen, maar gelukkig zijn er hier en daar nog wat sneeuwvlokjes gevallen. Iets waar we in Nederland kennelijk nogal van overstuur raken. Onmiddellijk wordt er dan met allerlei waarschuwingen en gekleurde codes gesmeten en het hele land lijkt vast te lopen in sneeuwduinen van wel 5 centimeter hoog. Het is winter en dan gaat het nog sneeuwen ook. Dat verwacht je toch niet? Nou ja, het is weer vulling voor krantenkolommen en nieuwsrubrieken. En het blijft grappig om via de landelijke radiozenders de hele dag paniekerige reportages te horen over het noodweer dat ons hier in het Noorden in de greep houdt, terwijl er buiten 1,5 sneeuwvlokje naar beneden dwarrelt. Het is stil weer. De tijd van het kleine nieuws. Stilte voor de storm misschien. Wie zal het zeggen. En kraai wurmt zich met het laatste stukje oliebol uit het vogelhuisje en klapwiekt de stilte even aan fladderen om op de besneeuwde nok van het dak van een huis zijn maaltje te verorberen.

Fyrasoap

23-01-2013

Het begint onderhand een echte soap te worden, het gedoe rond de Fyra. De snelle trein van Italiaanse makelij tussen Amsterdam en Brussel spoort momenteel voor geen meter. Tientallen jaren is met al bezig met deze treinverbinding en miljarden euro's zijn er al in het project gestoken, maar het heeft Brussel en Amsterdam nog geen centimeter dichter bij elkaar gebracht. Sterker nog: het heeft de Belgische politiek in Brussel en de Nederlandse politiek in Den Haag juist verder van elkaar verwijderd. Spoorwegtopmannen en politici rollen met elkaar over de rails en het project dreigt uit te draaien op een groot fiasco. De Fyra ziet er wel strak en snel uit. Dat kun je aan de Italianen wel over laten. Ontwerpen kunnen ze. Kijk naar hun auto-industrie. Ferrari, Lamborghini, Alfa Romeo en zelf Fiat heeft modellen afgeleverd die tot de klassiekers zijn gaan behoren. Maar de kwaliteit hield niet altijd gelijke tred met het fraaie design. Zo werd van zowel de Fiat en Alfa Romeo in het verleden gezegd dat ze al roestte in de folder. De Fyra roest nog niet, maar verliest onderweg wel bodemplaten en het schijnt dat er zelfs deuren tijdens een rit uit de trein zijn gevallen. De Fyrasoap geeft ook aan dat aanbestedingsprocedures, waarbij verschillende bedrijven kunnen meedingen naar een order, niet altijd tot de beste koop leidt. De Italiaanse makers van de trein deden het meest voordelige bod. Een zuinig als wij Nederlands zijn, dit tot grote ergernis van de Belgen, hebben we natuurlijk voor de goedkoopste optie gekozen. Helaas blijkt goedkoop maar weer eens uit te draaien op duurkoop, want de aanschafprijs van het snelheidsmonster is inmiddels al vele malen overschreden. En de Italianen. Die maken zich zo als altijd nergens druk over. Niks aan de hand, roept het bedrijf dat de trein heeft ontworpen en gebouwd. Een paar kleine ingrepen en de kinderziektes zijn verholpen, zo klinkt het uit Italië. Als het aan de Italianen ligt zoeft de Fyra vrijdag al weer tussen Brussel en Amsterdam. Of men dat in Brussel en Den Haag ook zal toestaan valt te betwijfelen. Die zijn nu druk bezig om hun gezicht in deze soap te redden en dat is even belangrijker dan een goede treinverbinding tussen de beide hoofdsteden. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Muzikale pareltjes

24-01-2013

Het gebeurt niet vaak, maar gisteravond was het weer raak: twee muzikale pareltjes die zomaar achter elkaar de huiskamer binnen kwamen golven. Het begon bij De Wereld Draait Door met de rubriek Changes, waarbij artiesten hun favoriete nummer op hun eigen wijze mogen zingen. Felix Maginn, zanger van de stevige Amsterdamse rockband Moke, had gekozen voor 'Someone like you' van Adelé. En niet zomaar een uitvoering. Maginn was in de huid en het pak gekropen van crooner Dean Martin. Even voor de misschien wat jongere lezers: een crooner is iemand die heel ontspannen, met een wat zachte, zwoele, lage stem zingt. Een crooner zingt laid-back, een beet lui net om de noten heen, maar wel met een orkest achter zich dat door uitgekiende arrangementen zorgt dat melodie blijft swingen. Dean Martin was in de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw samen met onder andere Frank Sinatra een crooner van formaat. Tegenwoordig zou je Michael Bublé als crooner kunnen bestempelen. Sinds gisteren hebben we er dus weer crooner van grote klasse bij: Felix Maginn. Samen met het Metropole Orkest heeft hij het prachtige melodieuze nummer van Adelé van een hele nieuwe dimensie voorzien, waardoor het weer een geheel nieuw nummer is geworden. Moke is goed, maar Felix Maginn als crooner is beter. Van een heel andere orde, maar net zo ontroerend mooi was de zangeres Astrid Nijgh (die nog steeds 'Doet wat ze doet') in programma Ali B op volle toeren. Zij bewerkte een nummer van de wat wazige rapper Sjaak tot een schitterend liefdeslied. Zij liet weer eens horen hoe mooi en hoe goed het Nederlands zich leent voor verhalende liedteksten. Twee keer op één avond: muziek die je raakt en die ontroert. Twee muzikale pareltjes die je zo in de schoot geworpen worden. Momenten om de koesteren.

Fluiten volgens de regels

28-01-2013

Hoe moeilijk kan het zijn: fluiten volgens de regels. Moeilijk dus bewijzen de scheidsrechters in het betaald voetbal ieder weekend weer. Ze zijn inconsequent, marchanderen, interpreteren en lappen gemaakte afspraken aan hun laars. Natuurlijk, scheidsrechters zijn net mensen. Het spel is snel, de situaties op het veld soms chaotisch en de leidsman kan gewoon niet altijd alles zien en ja, soms neemt hij een verkeerde beslissing. Een wedstrijd leiden blijft tenslotte mensenwerk, maar In alle gevallen moet hij gewoon de regels hanteren en de afspraken nakomen. Waarom is de ene doodschop een rode kaart, terwijl de andere slechts met geel bestraft wordt of met een waarschuwing wordt afgedaan. En dat soms in één en dezelfde wedstrijd. We zagen dit weekend weer verschillende staaltjes van dit inconsequente fluitgedrag, waarbij vliegende tackles van achteren met een vermanend vingertje werden afgedaan. Het werd zelf Feijenoordtrainer Ronald Koeman te bont en dat liet hij langs de lijn duidelijk merken door de scheidsrechter er op te wijzen dat een overtreding van één van zijn spelers toch echt geel waard was. Maar het gaat niet alleen om de overtredingen, maar ook om het ongewenste gedrag op en langs het veld. Meer respect voor elkaar. Dat was de belofte die men nog maar enkele weken geleden heeft gedaan. Niet meer protesteren bij iedere beslissing van de scheidsrechter en al helemaal niet meer aan hem komen. Slechts de aanvoerder mag met het gesprek aangaan over vermeend onrecht of een onjuiste beslissing. De rest die dat ook doet zou zonder pardon op een gele kaart of meer worden getrakteerd. Geen discussie mogelijk. Een heldere afspraak die niet zo heel moeilijk na te komen moet zijn. De praktijk wijst uit dat dit wel zo is. De voetballers en af en toe ook trainers protesteren er weer lustig op los. Scheidsrechters, en ook hun grensrechters, worden weer omringd door scheldende en protesterende spelers die het niet met een beslissing eens zijn en de gele kaarten zijn in zulke gevallen nergens te zien. Het ultieme voorbeeld kwam dit weekend uit Den Haag, waar de plaatselijke club (toevallig ook mijn club) tegen Roda JC speelde. Bij een onschuldig incident voor de spelersbank van de thuisclub. Twee spelers raakten met schoenen en veters in elkaar verstrikt en probeerde zich met enige rukken en trekken weer van elkaar te bevrijden. Voor de ADO-bank reden om schreeuwende en krijsend op te springen alsof er zojuist een aanslag door een zelfmoordterrorist op hun speler was gepleegd. Onmiddellijk werd de vermeende dader en de scheidsrechter omringd door de rest van de spelers van ADO en de leidsman werd al duwende en trekkend en ongetwijfeld in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk gemaakt dat hier slechts rood op zijn plaats was. De scheidsrechter bezweek onder de druk, vergat alle afspraken en gaf het Limburgse slachtoffer van het veterincident geheel onterecht rood. De kaarten voor de protesterende spelers en de zeer onsportieve trainers en reserves van de thuisclub beleven op zak. Hoezo respect voor de arbitrage en elkaar? Hoezo duidelijke afspraken en fluiten conform die afspraken? Straks zal er ergens op een amateurveld weer een incident plaatsvinden en roept iedereen weer om strengere regels en afspraken om de verloedering op en om de velden aan te pakken. Maar de kans is groot dat het weer bij mooie beloftes en praatjes voor de bühne zal blijven. Zo lang het betaald voetbal weigert om het goede voorbeeld te geven, zal het in de lagere regionen niet beter gaan. En wat het incident in Den Haag betreft: de rode kaart kwijtschelden en iedereen van Den Haag die bij het incident betrokken was alsnog op de bon slingeren en beboeten. Ze zullen het toch ooit moeten leren.

De rode draad Oranje

29-01-2013

Het was een opmerkelijk moment gisteravond, de bekendmaking gisteravond van Hare Majesteit Koningin Beatrix dat zij aftreedt. Voor het land uiteraard vanwege de troonwisseling en het feit dat wij weer een koning krijgen, maar ook voor mij persoonlijk. Ik was er namelijk bij op 30 april 1980 toen zij het stokje van haar moeder overnam. Heel dichtbij zelfs, want ik was in die periode chauffeur van de staf van haar echtgenoot wijlen Prins Claus. Ik zat toen bij een speciale eenheid (het VIP-team) van Koninklijke Marechaussee. Wij werden enkele weken voor de kroning aangesteld als chauffeurs van de Koninklijke familie vanwege het feit dat wij gewapend en getraind waren om in lastige situaties snel en adequaat te kunnen handelen. Zo reed ik dus weken lang de prins, zijn staf en talloze Koninklijke gasten rond. We kregen een prachtig uniform aangemeten en moesten bij de Fordfabriek, die was er toen nog in Amsterdam, gloednieuwe Koningsblauwe, zwaar gepantserde Ford Granada's ophalen. De AA108 werd de mijne. Auto's inrijden, vluchtroutes rond Amsterdam uitstippelen en verkennen en de familie en hun gasten van hot naar her vervoeren. De dagen voor en na de kroning sliepen we in Paleis op de Dam, net als de Koninklijke familie die je dus 's ochtends op weg naar het ontbijt soms gewoon in de lift tegen kwam. Het was een belevenis. Dichterbij zo'n evenement kon je niet komen. Spannend was het ook. De dag zelf. Niet alleen vanwege de kroning, maar ook vanwege de rellen onder het motto 'Geen woning, geen kroning'. In de ochtenduren was de auto van een collega al bekogeld met verfbommen en de veiligheidsmaatregelen werden opgevoerd. We mochten die dag alleen nog maar rijden onder escorte van 8 motoragenten, 4 voor en 4 achter de auto. Toen ik koninklijke gasten moest ophalen bij hotel Krasnapolsky, ging het toch nog bijna mis. Een grote groep demonstranten op de Dam kreeg ons in het oog en belaagde de auto. De gasten zaten er al in, maar de demonstranten probeerden de deuren weer te openen. De sfeer werd zo dreigend dat ik uiteindelijk mijn pistool heb getrokken waarop de meute terugdeinsde. Ik ben toen achter het stuur gesprongen, heb de motoragenten opdracht gegeven gas te geven en niet meer te stoppen tot we bij het paleis waren. Ik ben nog nooit zo hard door de smalle Warmoesstraat gereden, maar we zijn heelhuids bij het paleis gekomen. De Oranjes lopen eigenlijk als een rode draad door mijn leven. Ik heb tussen 1974 en 1980 dienst gedaan op alle paleizen. Ik heb met koningin Juliana gewandeld door de paleistuin op Soestdijk en gepast op Willem Alexander en zijn broertjes op Drakenstein. Later als journalist bij de Leeuwarder Courant liep ik ze nog wel eens tegen het lijf. Ik liep als journalist mee in het gevolg van Hare Majesteit toen zij Koninginnedag vierde in Makkum en Franeker en kwam de Kroonprins weer tegen op tijdens de jubileumviering van Afsluitdijk.Met het aftreden van Beatrix wordt er na 33 jaar weer een periode afgesloten. Je wordt ouder, papa! Wat blijft zijn de verhalen, de herinneringen, een fotoboek en ergens op zolder nog een lintje, gekregen naar aanleiding van ons werk op en rond 30 april 1980. Ik ben niet echt koningsgezind, maar ik heb de familie door de jaren heen leren kennen als aardige mensen die in hun glazen kooi een behoorlijk zwaar leven leiden. Ik ben geen tegenstander van de republiek, maar ik ben er van overtuigd dat de manier waarop ons koningshuis als de verbindende factor in ons land fungeert door geen enkele president geëvenaard zou kunnen worden.

Rare jongens, die mensen

30-01-2013

Ze zijn hardleers, eigenwijs en af en toe oliedom. De mens is toch wel het meest vreemde wezen dat hier over deze aardkloot rond banjert. Gezegend met verstand en gevoel en dus in staat om te kiezen, weet hij als geen ander om daar zo mee om te gaan dat haast permanent de verkeerde keus wordt gemaakt. Het bewijs daarvan is weer eens geleverd in de sport en de politiek. De bekerwedstrijd Den Bosch-AZ werd gisteravond door een stelletje zich supporters noemende infantiele mafketels ontsierd door racistische uitingen en oerwoudgeluiden richting een donkere speler van AZ. Weten we het nog? Daags tevoren had de KNVB vol trotst aangekondigd dat deze bekerronde in het teken van 'RESPECT' zou staan. Die boodschap was kennelijke niet doorgedrongen tot deze waarschijnlijk nagenoeg hersenloze Bossche bollen. En de scheidsrechter? Op verzoek van de uitgejouwde speler liet hij de wedstrijd gewoon doorgaan. Pas toen er sneeuwballen gegooid werden greep hij in. Je moet tenslotte wel je grenzen stellen en sneeuwballen gaan natuurlijk wel erg ver. De scheidsrechters, de spelers en de clubs lapten de afspraken over respect dus weer vrolijk aan hun laars. En het dan toch raar blijven vinden dat onverlaten ongewenst en onacceptabel gedrag blijven vertonen. De politiek is er ook meester in als het gaat om het tonen van hardleers gedrag. Nu presteert staatssecretaris Wilma Mansveld het weer om onderzoeksrapport over het functioneren van ProRail maanden lang onder in haar la te verstoppen. Zelfs toen er door de 2e Kamer werd gevraagd of een misschien ergens nog zo'n rapport rondslingerde loog de bewindsvrouw dat dit niet zo was. Zou ze nu werkelijk gedacht hebben dan zij daar, anders dan al haar liegende voorgangers, mee weg zou komen. Hoe naïef kun je zijn? Natuurlijk is het rapport weer opgedoken. De oppositie staat op haar achterste benen en de staatssecretaris moet zich in in allerlei dubieuze bochten wringen om hier ongeschonden uit te komen. En let op mijn woorden: dat gaat haar lukken. Uiteindelijk zal ze sorry zeggen en is de kous daarmee af . Opnieuw zal wangedrag en bewust de kluit belazeren beloond worden. Zo werkt het nu eenmaal vaak in deze wereld. We hebben de keus om het anders te doen, maar we doen het willens en wetens niet. Rare jongens, die mensen, zou Obelix gezegd kunnen hebben.

Een bankje rijker

01-02-2013

Het kost een paar bankjes, maar dan heb je ook wat. Sinds vandaag mogen wij Nederlanders ons weer de eigenaar van een bank noemen. Het woordje trotse heb ik voor de zekerheid maar even weggelaten. Of we trots moeten zijn op de reddingsactie van de Staat van SNS Reaal weet ik namelijk nog niet. Duidelijk is wel dat het ons, de belastingbetaler, weer een flinke duit gaat kosten. En zoals altijd roept de minister van financiën dat het niet anders kon, maar dat als het een beetje meezit we er uiteindelijk misschien toch wel goed uit zullen springen. En zo als altijd zal diezelfde minister over een paar maanden of over een jaar komen vertellen dat het tegenvalt en de we het merendeel van onze centjes kwijt zijn. Economen en andere deskundigen buitelen intussen over elkaar op de radio om ons wijs te maken dat dit toch wel een hele slechte deal is van de Staat, die onze toch al wankele economie er niet stabieler op maakt. Nu ik dus samen met mijn 17 miljoen landgenoten bankier ben, moet ik daar dus ook een mening over hebben. Die heb ik nog niet echt. Ik ben natuurlijk ook pas vandaag begonnen en wil me dus eerst wat meer in de materie verdiepen. Wat ik op voorhand wel weet is dat het natuurlijk altijd opmerkelijk blijft dat een bank die er zelf een enorme puinhoop van maakt vervolgens weer met onze centen gered moet worden. Voor het redden van de koopkracht is geen geld. Evenmin voor het op peil houden van de pensioenvoorzieningen of het vlot trekken van de huismarkt, maar voor het redden van knoeiende bankiers wordt altijd vlot de kennelijk toch nog redelijke gevulde Staatsportemonnee getrokken. De heilige 3 procent uit Brussel, waardoor wij met soms tamelijk a-sociale bezuinigingen te maken hebben, is ineens niet zo heilig meer. De overwegingen die daaraan ten grondslag liggen begrijp ik niet altijd helemaal. Maar zoals ik al eerder aangaf, ik ben ook vandaag pas begonnen als bankier. Wat ik wel weet is dat de vette bonus die deze functie nog wel eens wil opleveren vast en zeker aan mijn en de neus van die 17 miljoen collega's voorbij zal gaan. Zodra wij een bank rijker zijn, kost dat meestal alleen maar geld.

Oudjes op stoom

04-02-2013

Ze pikken het niet langer, de oude garde. Tenminste, dat blijkt uit de peilingen die 50plusser Maurice de Hond afgelopen weekend onder zijn leeftijdgenoten heeft gehouden. Niet de immer brallende PVV, de gedegenheid uitstralende PvdA, de 'we doen net of er niets aan de hand is' VVD, de SP (bestaan die nog, al tijden niets meer van gehoord) of de immer sympathieke Partij voor de Dieren groeien het hardst, maar de 50pluspartij van Henk Krol. Maar liefst 12 virtuele zetels heeft die partij nu. De protesten tegen het huidige regeringsbeleid komen niet van links, niet van rechts en al helemaal niet uit het midden, maar van de ouderen onder ons. Met dank aan de voormalige hoofdredacteur van de Gaykrant. Krol kent het klappen van de zweep. Als VVD-voorlichter (mede verantwoordelijk voor een toen zeer spraakmakende pikante fotoreprtage voor Playboy in de 2e kamer) is hij door de politieke wol geverfd en als hoofdredacteur en boegbeeld van de Nederlandse homoscene is hij de controverse nooit uit weg gegaan. De leider van de nog jonge ouderenpartij trekt die lijn door. In felle bewoordingen verzet hij zich tegen de al maar dalende koopkracht van ouderen, een nauwelijks georganiseerde groep die daardoor amper in staat is zelf enige vorm van protest in gang te zetten. Dat regelt ome Henk nu dus voor ze en dat doet hij met verve. In klip en klare taal vertelt hij iedereen die het horen wil, en vooral die het niet horen wil, hoe de vork in de steel zit. Geen gebruik van moeilijke woorden, maar gewoon in termen van liegen en bedriegen en stelen. Journalisten, zelfs als ze Pauw en Witteman heten, worden beschaafd, maar gedecideerd op hun plaatst gezet als ze zijn met cijfers onderbouwde betoog in twijfel trekken. Kortom, er waait een frisse wind door politiek Den Haag en die komt verrassend nog van de oudjes. Die beginnen nu echt op stoom te komen en gooien via Krol de beuk erin. De oude garde laat niet met zich sollen, zoveel is inmiddels wel duidelijk. De vraag is alleen of zij adem genoeg hebben om dit lang vol te houden. Aan hun voorman Henk Krol zal het niet liggen. Die verkeert momenteel in topvorm.

Bonusnijd

05-02-2013

We houden er niet van in Nederland. Niet van bonussen en niet de directeuren die ze opstrijken. Morrend en met lede ogen zien we de bonuscultuur aan die vooral bij grote multinationals en in de bankensector gemeengoed is. Om ons, het gepeupel, in bedwang te houden roepen politici op gezette tijden dat het bonussengraaien aan banden moet worden gelegd. Maar echt lukken wil dat maar niet en kan misschien ook helemaal wel niet. Dus als het moment daar is dat zo'n bonusboy in de fout gaat, dan is het ook gelijk raak. Ditmaal is Sjoerd van Keulen, tot 2009 de baas van de inmiddels in elkaar gedonderde bank SNS Reaal, de klos. Naast de 2 miljoen euro salaris, dat hij vast niet bij SNS Reaal gestald heeft, streek hij voor zijn broddelwerk ook nog eens een bonus van 1 miljoen euro op. En daar houden wij dus niet van: je werk niet goed doen en daar ook nog eens extra voor beloond worden. Dus storten wij ons via de social media, de inquisitie van deze tijd, massaal op vriend Van Keulen met als doel om hem te dwingen zijn geheel onverdiende bonus in te leveren. En eerlijk is eerlijk, daar is nog wel wat voor te zeggen ook. Het zou de voormalige directeur sieren als hij dat geheel en al uit zichzelf zou doen. Een medaille heeft echter altijd twee kanten en de andere kant is dat het niet helemaal zuiver op de graat is om alle pijlen nu maar op hem te richten. Dat hij prutswerk heeft geleverd is pas achteraf gebleken. En dat heeft hij niet alleen gedaan. Hij had een heel team om zich heen, er was een raad van commissarissen, de Nederlandse Bank als toezichthouder en de politiek. Allemaal hebben zij schuld aan het bijna omvallen van de bank en allemaal hebben zij Van keulen de vrijheid gegeven en zelfs gesteund bij zijn handelen. Niets is er geleerd uit het verleden en als we ons door bonusnijd laten verblinden zullen we ook nu niks leren en zorgen dat dit soort zaken in de toekomst niet meer zullen gebeuren. Geen hetze voeren tegen Van Keulen, maar beschaafd een beroep doen op zijn geweten en vervolgens de regels zo gaan aanpassen dat het bankentoezicht eindelijk eens echt adequaat wordt. Daar zou de politiek zich nu eens druk om moeten gaan maken in plaats van hard te roepen dat de bonus desnoods via de rechter teruggevorderd zal worden. Stoere praat voor de bühne, want ze weten zelf ook wel dat dit geen haalbare kaart is. Het is wel de ultieme vorm van bonusnijd, want in vergelijking met de bankiers en de topmannen in het bedrijfsleven worden er in de politiek natuurlijk maar schamele salarissen verdient en van bonussen is al helemaal geen spraken. En dat is natuurlijk best zuur, want een beetje politicus is natuurlijk net als die bankiers en topmannen heel goed in staat om te blunderen en fouten te maken. Alleen wordt dat dus niet beloond.

Tewerkstelling: oude tijden herleven

06-02-2013

De jaren '30 van de vorige eeuw. Nederland verkeerde in een diepe economische crisis. Meer dan de helft van de beroepsbevolking was werkloos. Gelukkig hadden we het turf in Drenthe en was er ook een enorme behoefte aan kanalen. Dus werden de werklozen naar Drenthe getransporteerd om turf te steken en er werden scheppen uitgedeeld om kanalen te graven. Het is inmiddels 2013. Nederland verkeert opnieuw in een stevige economische crisis. De werkloosheid stijgt. Turf is er in geen velden of wegen meer te zien en kanalen hebben we meer dan genoeg. Toch keert, net als in vermaledijde jaren '30, de tewerkstelling terug. Sneek had gisteren de primeur. Daar moest het eerste groepje mensen dat bijstand bij de gemeente had aangevraagd zich melden bij Empatec, zeg maar de regionale sociale werkplaats, om daar vier weken voor niks en noppes aan de slag te gaan. Een nieuw project op weg naar werk, zo heet het. Gadegeslagen door mobiliteitscoaches werkt men daar al dozijnen vouwend en stickers plakkend naar een reguliere baan toe, zo is de bedoeling. De deelnemers heten ook geen werklozen meer, maar potentiële werknemers. Zo bestond die pilotgroep van potentiële werknemers uit een licht beperkt meisje met haar begeleidster, een Armeens gezin met een klein kind, een enigzins verwarde man die onder GGZ-toezicht en stijf van de pillen stond, een moeder met haar zoon die nog niet zo zelfstandig was en een net aan een filmopleiding afgestudeerde intelligente knaap. Aan een voorselectie werd niet gedaan. Iedereen die zich bij de gemeente meldt voor bijstand moet zich melden voor vier weken tewerkstelling. Van de nog wat onwennig introductie door een mobiliteitscoach begreep het grootste gedeelte van de aanwezigen weinig of ze verstonden het gewoon niet, maar toen was het tijd om de handen uit de mouwen te steken: dozen vouwen en stickers plakken. De Armeniërs hadden zichtbaar geen idee waar ze in verzeild geraakt waren. De verwarde man was door zijn toestand niet in staat om wat dan ook te vouwen of te plakken, maar de zoon kreeg met behulp van zijn moeder af en toe een stuk karton zo gevouwen dat ook echt op een doos leek. Ik was er ook en werd ingedeeld bij stickerplakkers. Gelukkig was een bereidwillige werkmeester bereid om voor te doen waar ik het stickertje op de verpakkingsdoos moest plakken. Na 3 keer voordoen moest ik het wel kunnen, vond hij. Dat is het voordeel van een universitaire studie, dan pik je zulke dingen snel op. Na anderhalf uur vouwen en plakken toch maar eens met de mobiliteitscoach gaan praten. Levert dit na 4 weken nu echt werk op? Nou nee, dat verwachtte hij niet, want er zijn nauwelijks banen? Is het dan terecht dat iedere bijstandsaanvrager over één kam wordt geschoren en in dit project wordt geschoven? Niet echt. Een intakegesprek vooraf zou beter zijn. Kortom, een project dat leuk is bedacht, maar vooralsnog slecht uitgewerkt. Het zou maatwerk moeten worden en dan heb ik het niet over de maten van de te vouwen dozen. Inmiddels was meer dan de helft van de groep al weer vertrokken. Ik mocht ook weg en hoef niet meer terug te komen. Vouwen en plakken bleek toch mijn ding niet te zijn. De vrolijke filmstudent bleef alleen over, dus die werd ook maar naar huis gestuurd. Vandaag werd het project officieel gelanceerd. De pilotgroep had daarom de eerste officiële tewerkstellingdag vrij. Bij zo'n feestelijke gelegenheid kunnen de bestuurders natuurlijk geen werklozen gebruiken. Een werkloze is immers niet vrolijk. Morgen moet er weer geplakt en gevouwen worden. Waarschijnlijk is alleen de filmstudent dan nog over van de pilotgroep. Het principe van het project is goed, zeker voor bepaalde groepen, maar zoals zo vaak is over de uitwerking en invulling niet of nauwelijks nagedacht. Misschien dat men in de loop van het project, door schade en schande wijs geworden, nog dingen gaat aanpassen. Zo niet dan is het bij voorbaat al gedoemd om te mislukken en krijgen we over een paar jaar via een parlementair onderzoek te horen waarom er zoveel geld in een project is gestopt dat uiteindelijk helemaal niets heeft opgeleverd.

Over het paard getild rundvlees

18-02-2013

De discussie over rundvlees versus paardenvlees is hier in ons kleine kikkerlandje al weer een paar weken aan de gang. Het is inmiddels een wat vreemde discussie geworden, waarbij paardenvlees ten opzichte van rundvlees ogenschijnlijk in een kwaad daglicht wordt gesteld. De aanleiding is dat in lasagne paardenvlees was verwerkt, terwijl er op de verpakking alleen maar over rundvlees werd gerept. Foute informatie dus en volksverlakkerij. Daar zou de discussie dus over moeten gaan, maar daar hoor je haast niemand meer over. De discussie over paardenvlees versus rundvlees daarentegen is een luxe, ik zou zelfs willen beweren een decadente, discussie die wij alleen van uit onze enorme welvaartssituatie kunnen voeren.De minderbedeelden op deze wereld zal het een worst zijn of hij of zij rund of paard te eten zou krijgen, als ze maar een stukje vlees zouden krijgen. Dat paarden in de wei met hun dartelende veulentjes ons de eetlust ontneemt om onze tanden in een sappige paardenbiefstuk te zetten is natuurlijk vooral een luxeprobleem dat uitsluitend in ons hoofd zit. De beste biefstukken van Nederland, die van het Amsterdamse biefstukkenparadijs Piet de Leeuw, zijn al 60 jaar afkomstig van het paard. Staat niet op de kaart natuurlijk, maar daar smaken ze niet minder om. Er is dus ook helemaal niks mis met paardenvlees. Sterker nog, in vergelijking daarmee kun je rund gewoon een stukje over het paard getild vlees noemen. Paardenvlees is malser en heeft een iets zoetere, zachtere smaak dan rundvlees. Het is mooi en stevig van structuur en bovendien is het eerlijker vlees. Immers, in tegenstelling tot het menig rund wordt het paard niet speciaal voor de slacht gefokt en dus niet volgespoten met allerlei vitaminepreparaten, groei versterkende middelen en andere kunstmatige rommel. Een malse paardenbiefstuk of een heerlijk plakje paardenrookvlees, ze zijn werkelijk niet te versmaden. Ik ben er dan ook van overtuigd dat er in veel meer producten paardenvlees wordt verwerkt dan dat wij weten en dat is ook prima. Alleen moeten de producenten dan wel zo sportief zijn om dat op de verpakkingen van hun producten te vermelden. Dan kan deze discussie ook gesloten worden.

De arrogante stijfheid van Stef Blok

08-02-2013

Hij is thuis vast en zeker een hele aardig man. Lief voor vrouw en kinderen, de ideale zoon en schoonzoon voor ouders en schoonouders en een plezierige buurman om naast te wonen. Ik sluit niet uit dat Stef Blok, onze minister van Wonen en Rijksdiensten, al deze eigenschappen in zich heeft. Als dat zo is, weet hij die eigenschappen als politicus uitstekend te verbergen. Misschien is er wel een warm menselijk mens Blok, maar die kennen wij niet. Wij zien en horen vooral de politicus Blok en dat is stugge, wat houterige man die weinig inlevingsvermogen tentoon spreidt en de flexibelheid van een dubbel gewapende betonnen paal uitstraalt. Hij heeft een soort arrogante stijfheid dat zijn werk uiteindelijk in de weg staat, zo is inmiddels mijn ervaring. Zijn houding leidt erg af van de boodschap die hij vertelt. Ik had dat al toen hij fractieleider van de VVD was. De man is ongetwijfeld slim en intelligent, maar zowel tijdens zijn optreden in de Tweede Kamer als tijdens interviews heb ik nooit echt gehoord wat hij te vertellen had. Zijn houding en uitstraling, of misschien juist het gebrek daaraan, leidde zo af, dat de boodschap mij vaak geheel ontging. Lang heb ik gedacht dat het vast aan mij lag. Hij was waarschijnlijk mijn type niet, dus is mijn daardoor gevoede oordeel tamelijk subjectief. Echter, nu Blok minister is van een door dit kabinet verzonnen portefeuille, begin ik toch het idee te krijgen dat mijn eerder beoordeling een kern van waarheid bevat. Neem nou het hele gedoe gisteren rond de woningmarktproblematiek. Tegen de zin van iedereen in verkondigde Blok maanden lang stoïcijns maatregelen aan die woningcorporaties in het faillissement zouden storten, die huurprijzen zouden opdrijven en de koopwoningmarkt nog verder op slot zouden zetten. Wat de deskundigen ook aan argumenten aandroegen om het vooral niet zo te doen, Blok bewoog voor geen meter. Er was geen geld en er moest bezuinigd worden, was standaard zijn adagium. Totdat bewindsman gisteren in de gaten kreeg dat hij met zijn onverzettelijke houding geen vrienden maakte bij de kleine oppositiepartij (13 zetels) het CDA. En steun van die partij is wel nodig om het kabinet in de Eerste Kamer voor de woonplannen aan een meerderheid te helpen. Dus moest de minister gisteren een uur voor een debat hierover aan het handje van de minister van Financiën op bedelmissie bij het CDA om te redden wat er te redden valt. Een pijnlijke gang van zaken, want het CDA stelt nu de eisen en deelt de lakens uit. Blok mag met hangende pootjes voorlopig ja en amen zeggen. Dat het hem uiteindelijk veel geld gaat kosten is wel duidelijk. Blok is voor het blok gezet en dat is een beetje zijn eigen schuld. Zelfs een blind paard had van verre al aan kunnen zien komen dat dit zou gaan gebeuren. Iedereen wist het, iedereen riep het, het CDA waarschuwde keer op keer, maar het was allemaal tegen de dovemansoren van Blok. Een inschattingsfout of de overschatting van het eigen gelijk of toch een vorm van arrogantie en te weinig flexibel om met de ontwikkelingen mee te kunnen bewegen? Ik schat in dat het combinatie van die factoren is en dat maakt dat de politicus Stef Blok behept is met een soort arrogante stijfheid die hem als minister dreigt te gaan opbreken. Jammer, want de mens Blok is vast een hele aardige, begripvolle, intelligente man. Vooral achter de schermen kan hijvoor zijn partij van veel nut kan zijn, maar in de spotlights eigenlijk niets te zoeken heeft.

Beven voor aardgas

11-02-2013

Ze hebben daar wat te stellen in Groningen met onze nationale melkkoe die aardgas heet. Groningen is niet gebouwd op een luchtbel, maar op een aardgasveld zo groot dat het goed is voor warme huizen en brandende fornuizen in het hele land. En dan nog blijft er genoeg over om te verkopen en de staatskas met vele miljarden te spekken. Er gaat niets boven Groningen Nee, dat klopt. Het gaat vooral om wat er onder Groningen zit. De Groningers zouden de gelukkigste inwoners van ons land moeten zijn, want het is natuurlijke geweldig om bovenop de belangrijkste schat van het land te wonen. Helaas, daar houdt het sprookje op. Het jaren boren naar aardgas doet het Grunneger land geen goed. Dagelijks worden de Groningers door schuddende huizen, scheurende muren, rammelend servicegoed en trillende ramen er aan herinnert dat de Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM) in de Groningse klei aan het wroeten is. De aardbevingen die stad en ommeland geregeld doen schudden op hun grondvesten nemen zowel in frequentie en hevigheid toe. Reden voor de verantwoordelijk minister Henk Kamp om de in ondergronds gedoe gespecialiseerde Staatsmijnen onderzoek te laten doen naar het geschud en gebeef. De conclusie: stop met boren anders vallen er doden. De Groningers waren geschokt, maar ook Kamp sloeg de schrik om het hart. Niet vanwege het gevaar dat de Groningers lopen, maar vanwege de miljarden aan aardgascentjes die dan zouden verdampen. Dus besloot de minister het in zijn eigen opdracht uitgevoerde onderzoek maar snel in twijfel te trekken en het advies van de Staatsmijnen te negeren. Uit aanvullende onderzoek moet eerst maar een blijken of het echt allemaal wel zo erg is gesteld daar ver weg in het o zo hoge Noorden. Ondertussen boort de NAM vrolijk verder en zijn er inmiddels al weer een flink aantal aardbevingen geweest. Er zijn nog steeds geen slachtoffers gevallen, maar de schade loopt steeds verder op. Die moet de NAM vergoeden, maar dan moet je wel aantonen dat de scheuren in je muur ook daadwerkelijk door die bevingen zijn veroorzaakt en dat afbrokkelende pleisterwerk niet het gevolg is van het funderingondermijnende graafwerk van Groningse mollen. Kamp telt in Den Haag naast het aardgasgeld nu nerveus zijn knoppen in de hoop dat er voorlopig geen Loppersumse boer getroffen zal worden door een instortende stalmuur. En de Groningers? Die beven intussen gewoon door. Niet alleen vanwege de aardschokken, maar inmiddels ook van woede. Woede om zoveel Haagse arrogantie en het gemak waarmee hun veiligheid en leefgenot wordt opgeofferd voor het nationale gasbelang en de vele miljarden die dat oplevert.

Vermulderen

12-02-2013

Het is een trend aan het worden in de televisiejournalistiek. De journalist c.q. presentator van dienst stelt een vraag, de geïnterviewde begint aan de opbouw van een antwoord, maar na twee woorden wordt hij of zij al afgekapt. Het antwoord gaat dan waarschijnlijk niet de kant op die de vragensteller wenst, dus die grijpt in en blaft de enigszins verbouwereerde gast toe of hij alleen wil antwoorden op de vraag. Ik noem dat de Vermuldering van de televisiejournalistiek. Een term die ik ontleend heb aan vaste gast en tafelheer van De Wereld Draait Door Jan Mulder. De gewezen profvoetballer en Oostgroninger is van huis een dwarse denker en dus vaak een welkome gast in praatprogramma's. Hij is degene die voor de verrassende wending in het gesprek kan zorgen. Tegelijkertijd is hij ook de man die gesprek geheel kan verzieken. Dan heeft hij een in beton gegoten mening en die wordt door hem bij zijn opponent, die vaak een tegenovergestelde mening heeft, op een haast onfatsoenlijke wijze door de strot geduwd. Hij onderbreekt, kapt mensen af, laat ze niet uitpraten of geeft ze zelf de kans niet om aan een antwoord te beginnen. Hij gaat daarin zelfs zover dat hij een door de andere interviewers zorgvuldig opgebouwde interview in één klap grondig om zeep kan helpen. Gisteravond was onze moderne mediapastoor Roderick Vonhögen de klos in DWDD. Als gast aanwezig vanwege het vertrek van de Paus, kwam het gesprek als snel op het celibaat. Journalist Frenk van der Linden vroeg hoe hij daar als relatief jonge pastoor in de praktijk mee omgaat en de eerwaarde leek bereid daar een eerlijk antwoord op te geven. Dat kon interessant worden. Maar helaas, het antwoord is er nooit gekomen. Voordat de pastoor ook maar één woord had gezegd ramde Jan Mulder er al in met zijn tamelijk onsamenhangende gebral over de onzin van het celibaat waardoor het tot dan toe interessante gesprek volledig doodsloeg en uitging als nachtkaars. Dat noem ik dus Vermulderen. Je ziet het ook gebeuren in andere programma's. De laatste tijd heb ik zelfs bij Pauw & Witteman niemand minder dan Paul Witteman een gesprek zien Vermulderen door een geïnterviewden geen kans te geven te antwoorden zoals hij of zij dat wilde. Behalve dat het naar mijn mening een onfatsoenlijke vorm van journalistiek is, bezorgt het mij als kijker een onbevredigend gevoel. De enige uitzondering waarbij Vermulderen eventueel geoorloofd is, is bij een politicus die stelselmatig weigert te antwoorden en zijn propagandapraatje probeert af te draaien. Het wachten is nu op de gast die weigert zijn antwoord te laten Vermulderen. Die dus bij de onderbreking van zijn beantwoording de interviewer laat weten dat hij de vraag dan ook verder helemaal niet zal beantwoorden omdat de interviewer daar gezien zijn lompe gedrag kennelijk helemaal niet in geïnteresseerd is. Dat levert dan natuurlijk wel weer leuke en spannende televisie op.

Roest in de goed getrainde vechtmachine

13-02-2013

Paul van Vliet riep het jaren geleden al in zijn rol van majoor Kees: de vijand kon Nederland het beste tussen vrijdagmiddag en maandagochtend binnen vallen, want dan was het Nederlandse leger met weekendverlof. Nu kan de vijand op zijn gemak iedere willekeurig dag van de week de grens over wandelen, want van wat ooit doorging voor een goede getrainde vechtmachine is niet veel meer over. Er zit roest in de machine. De tandwielen knarsen en kraken en het paradepaardje dat ons leger ooit was is niet meer vooruit te branden. Letterlijk niet, want meer dan 3300 van onze vechtjongens en -meisjes zakten hopeloos voor een conditietest die een talibanstrijder met 3 geweren op zijn nek in zijn jurk op zijn slippers berg op nog zou halen: twaalf minuten hollen, een beetje opdrukken en wat buikspieroefeningen doen. De Nederlandse militair komt er zelfs zijn bed niet voor uit, want 15.000 van hen zijn helemaal niet voor de test op komen draven. En het is natuurlijk de schuld van iedereen, behalve van Jan of Mien Soldaat zelf natuurlijk. Er wordt teveel bezuinigd, beweerde een ook al niet al te fit klinkende , kortademige vakbondsman op de radio. Daardoor mogen de jongens en de meisjes op de kazerne minder aan sport doen en moeten ze voor een deel zelf hun conditie op peil houden. Bovendien zijn veel sportinstructeurs wegbezuinigd en moeten ze dus ook nog zelf na gaan denken hoe zij dat moeten doen. Dat is natuurlijk teveel gevraagd. Dingen doen voor de baas in je eigen tijd en er nog bij nadenken ook, het is voor menig militair toch een wat ongelukkige combinatie. Die is er juist op getraind om niet na te denken, maar alles op commando te doen. Natuurlijk, lichamelijke fitheid hoort bij de functie, dat weten zij ook wel. Maar als niemand hen zegt hoe, wat en wanneer dan blijven ze lekker op bed liggen. Of dat ook consequenties voor ze heeft valt te betwijfelen. Er zijn geen regels die het wegblijven van de jaarlijkse conditietest strafbaar stelt. Dat mag iedere commandant naar eigen inzicht regelen. Zal dus wel niet veel van terecht komen, heb ik zo het gevoel. Het is maar goed dat de populariteit van Nederland niet zo groot is dat vijandige buitenlandse mogendheden aan de grens staan te trappelen om ons in te nemen, want dan zouden we tegen die tijd dat onze soldaten zich van hun bed hebben gehesen allang niet meer bestaan.

Wie is toch die Valentijn?

14-02-2013

Het is vandaag Valentijnsdag. De dag waarop geliefden elkaar, gestimuleerd door de commercie, extra aandacht geven door middel van presentjes, kaarten of bloemen. Ooit was het de bedoeling om zo anoniem je onbereikbare liefde kond te doen van jou gevoelens, maar dat anonieme hebben ze in de Verenigde Staten uit commercieel oogpunt snel laten varen. Tot zover de huidige duiding van deze dag. Maar was die Valentijn nou eigenlijk? Klop het romantische sprookje dat het inderdaad een knappe jonge man was die op subtiele wijze zijn anoniem aanbeden geliefde probeerde te bereiken of zit het toch anders in elkaar? De historie blijft daar vaag over. Over de datum van 14 februari valt wel iets te zeggen. Het is de Paus geweest die bij het vaststellen van die datum als de dag van liefde een dikke vinger in de pap heeft gehad. Nee, niet de huidige, bijna afgetreden Paus, maar zijn voorganger Paus Gelasius. Die riep in het jaar 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn. Vanaf dat punt wordt het verhaal vaag en vervallen we in nauwelijks met feiten onderbouwde legendes. Wie de geschiedenis wat napluist komt tot de ontdekking dat de Dag van Liefde samen valt met de feestdag van twee christelijke martelaren met de naam Valentinus. De één was priester in Rome en de ander bisschop van Terni. Beiden zijn in de 3e eeuw ter dood gebracht, maar er zijn verder geen biografische gegevens van hen bekend, dus zou het ook zomaar om één en dezelfde persoon kunnen gaan. Dan is er nog de legende van Lupercalia, een eeuwenoud Romeins vruchtbaarheidsfeest, dat op 15 februari werd gevierd ter ere van Juno, de Romeinse beschermgodin van de vrouw en het huwelijk en Pan, de god van de natuur. Het verhaal gaat dat op die dag de namen van ongehuwde jonge vrouwen in een kom werden gegooid en ongehuwde mannen een naam mochten trekken waardoor koppeltjes ontstonden. Met de opkomst van het Christendom werd dit heidense feest verboden en dus in 496 door de toenmalige paus vervangen door Sint Valentijnsdag, zo luidt dat verhaal. Over die Sint Valentijn bestaat de Legende Aurea .Hij werd vanwege zijn geloof door de Romeinse keizer Claudius II persoonlijk vervolgd en uiteindelijk ter dood veroordeeld. Vlak voor zijn executie zou hij nog wel het wonder hebben verricht door de blinde dochter van zijn cipier te genezen. Dat hij uiteindelijk het symbool van de liefde is geworden, zo luidt de legende, is omdat hij op de avond voor zijn dood zelf de eerste 'valentijnskaart' aan dat meisje schreef en die ondertekende met 'Van jouw Valentijn'. Of het klopt of niet, mooi is het natuurlijk wel. Die Valentijn was dus best een toffe peer, zou je kunnen zeggen. Zelf doe ik er niet echt veel aan om zijn naam hoog te houden. Ook zonder Valentijnsdag weet mevrouw Mijn Lief wel dat ik van haar houd en altijd aan het denk. Daar hebben wij de commercie niet voor nodig.

Hufterigheid als norm

19-02-2013

Het werd in het begin nog een beetje als gekkigheid gezien, een kwajongensachtige manier van journalistiek bedrijven. Belletje trekken, wachten tot de deur open gaat en dan lekker scheldend hard weghollen. Zo werd in in het begin aangekeken tegen Pownews, de zogenaamde nieuwsrubriek van Powned (Publieke Omroep Weldenkend Nederland En Dergelijke). Inmiddels zijn de jongens en meisjes, met brulboei Rutger Castricum voorop en in de achterhoede de nimmer op enige zinnige uitspraak te betrappen presentator Dominique Weesie, al weer een paar jaar verder en hebben zij hufterigheid tot norm verheven. Het belletje trekken is inmiddels schenen schoppen en nog harder schelden geworden. Met journalistiek heeft het helemaal niks te maken. Lekker scoren over de ruggen van anderen is de insteek. Vragen doen er niet toe, mensen laten antwoorden al helemaal niet en ze als het even kan worden de slachtoffers nog even lekker beledigen en voor gek gezet ook. En dat allemaal onder mom van vrijheid van meningsuiting en van onze belastingcenten. En niemand die er iets van durft te zeggen. De politiek laat zich maar al te graag voor joker zetten, zo lijkt het dagelijks. Maar ook de rest van Nederland blijkt opmerkelijke zwakke knieën te hebben als het om Pownews gaat. Ondertussen gaat hun manier van werken alle perken van fatsoen te buiten en begint hun optreden zelfs een gevaar voor de rechtstaat te worden. Straks komen er natuurlijk weer grote krokodillentranen als de rechter in zijn vonnis rekening houdt met de wijze waarop Pownews de verdachten van de mishandelingszaak in België heeft belaagd. Het door Castricum gestuurde volksgericht tegen de voormalige SNS-topman Sjoerd van Keulen is eveneens een voorbeeld van de dubieuze werkwijze van dit nietige oproepje. Je kunt het met de man oneens zijn en vinden dat hij ten onrechte een fikse bonus heeft ontvangen, maar uiteindelijk heeft hij niks strafbaars gedaan. Om hem dan zo te belagen dat hij moet vluchten gaat dan vervolgens over alle grenzen van fatsoen heen. De jongens en meisjes van Pownews beweren trots dat zij de journalistiek nieuw leven ingeblazen hebben. Wat zij echter doen is de tijd weer terugdraaien. Feiten doen er niet meer toe. Als een ware inquisitie bepaalt Pownews wie goed en wie slecht is en wie vervolgens met pek en veren de stad wordt uitgejaagd. Een o wee, als je kritiek op ze hebt. Het formaat van hun bekrompen hersentjes is dan misschien niet zo groot, maar hun tenen daarentegen zijn erg lang. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed dat we moeten koesteren en beschermen, maar zelfs daar zijn grenzen aan. Grenzen die Pownews al lang en breed heeft overschreden.

Traditioneel Fries ambacht aan diggelen

20-02-2013

Opnieuw is er een mooi Fries ambacht gesneuveld. Aardewerkfabriek Tichelaar in Makkum stopt met de productie van traditioneel sieraardewerk. In gehaald door onze moderne wegwerptijd waar men nog nauwelijks oog heeft voor schoonheid, kwaliteit en ambachtelijkheid, maar waar voorwerpen vooral op doelmatigheid en functionaliteit worden beoordeeld, is er geen vraag meer naar de met de hand beschilderde schotels, borden, vazen en kopjes. Een moment om toch even bij stil te staan, want daarmee komt een einde aan een eeuwenoude traditie. Aardewerk en Makkum zijn al 450 jaar met elkaar verbonden en in 1640 begon de eerste generatie Tichelaar met het vervaardigen van het fraai beschilderde aardewerk. Het is nog steeds een familiebedrijf en het is de dertiende generatie Tichelaar die dit drastische besluit heeft moeten nemen. De aardewerkfabriek is al jarenlang Koninklijke en over de hele wereld bekend. Vele duizenden jubilarissen zijn bij het vertrek bij hun baas uitgeluid met een prachtig persoonlijk wandbord uit de fabriek en het is in vele Koninklijke paleizen te vinden omdat er bij staatsiebezoeken geregeld Makkumer 'diggelwerk' als geschenken meereisden in de Koninklijke koffers. Het was bovendien nog de enige fabriek in Nederland die volgens het geheel zelf ontwikkelde procedé het aardewerk van klei uit Makkum en omgeving vervaardigde en beschilderde. Toen de kunstnijverheid aan het eind van de 20ste eeuw volledig in het sloop raakte bleven de Tichelaars tegen de stroom in hun kunstige aardewerk produceren en die volharding heeft ze uiteindelijk geen windeieren gelegd. Ingehaald door de tijd zijn ze nu echter noodgedwongen om het roer om te gooien. Jammer, maar helaas. Behalve liefhebbers van ambachtelijk vakwerk zijn de Tichelaars natuurlijk ook gewoon ondernemers. Dus verlegt Nederlands oudste bedrijf de aandacht naar wat met een zo'n hedendaags nieuwerwets woord de 'creatieve professional' wordt genoemd, de architect die uitpakt met nog nooit vertoonde keramische gevels en naar het ontwerpen en maken van keramische designvoorwerpen bedacht door hedendaagse ontwerpers. Dat is de groeimarkt. Voor de liefhebbers van het ambachtelijk aardewerk wordt Hemelvaartsdag dit jaar heel belangrijke dag. Dan gaat de winkel van Tichelaar nog één keer open en wordt de hele voorraad er met fikse kortingen doorheen gejast. Het zal die druk worden in Makkum. Dus bij deze nu alvast een waarschuwing: wees voorzichtig, niet dringen en duwen. Laat het laatste traditionele sieraardewerk echt niet echt diggelen vallen.

Bedrijfstop stopt energie in eigen belang

21-02- 2013

Moord en brand, schreeuwt de Nederlandse bedrijfstop ineens. De grootverdieners van onder andere Shell, DSM en Akzonobel zijn er plotseling achtergekomen ze hier veel meer energielasten betalen dan in Amerika. Dat is natuurlijke een schande en bovendien ook nog eens oneerlijke concurrentie, huilen de topmannen in koor. Want ja, dat kan ze zomaar een paar honderdduizend euro schelen op hun miljardenwinst. De oorzaak: in Amerika winnen ze aardgas en olie uit schalie, een gesteente dat diep in de grond zit. Die energie kan met boringen relatief goedkoop gewonnen worden, dus tel uit je winst. In Nederland zit ook schalie in de grond. Maar ja, hier liggen natuurlijk de milieuverenigingen weer dwars en werkt de politiek niet echt mee. Goed, we weten natuurlijk nog niet wat de gevolgen van die boringen voor de aarde zijn. Gaat de boel verzakken of krijgen we nog meer aardbevingen? Bovendien komt er met het boren ook veel rommel vrij, zelfs van het radioactieve soort, dat als chemisch afval moet worden behandeld. Dat vinden de heren veelverdieners echter van latere zorg. Dat zoeken de volgende generaties maar uit. Er moet nu eerst verdiend worden. Zo niet, dreigt bijvoorbeeld DSM, dan vertrekken we uit Nederland. Ik zou zeggen: inpakken en wegwezen. Vandaag nog. Want het is natuurlijk hypocrisie ten top. Als de energielasten van de burgers in Nederland stijgen heb ik nog nooit één van de topmannen op de barricade zien klimmen om dit aan de kaak te stellen. Bij stijgende benzineprijzen zwijgen zij collectief als het graf. Logisch, want daar verdienen de heren aan. Hun bedrijven spelen allemaal een rol op de energiemarkt. Net zo goed als ze een rol willen spelen in het winnen van schaliegas en -olie. Er moet geboord worden en er zijn chemicaliën nodig om de uiteindelijke brandstof uit het gesteente te halen. Toevallig wel allemaal de core business van de bedrijven die nu het hardst moord en brand schreeuwen. Ik ben het niet altijd met de milieuverenigingen eens en in sommige gevallen hebben ze de neiging om wat door te slaan, maar nu hoop ik van ganser harte dat ze hun poot voorlopig stijf houden. Desnoods betaal ik zelf dan maar wat meer voor mijn energie.

Lachen, maar om wie? Laat het cabaretoproer kraaien!

22-02-2013

Dat wordt nog een lastige keus morgenavond voor de cabaretliefhebber. Wordt het Youp van 't Hek op Nederland 1 of Najib Amhali op RTL4. De shows van beide cabaretiers worden op hetzelfde tijdstip uitgezonden. Amhali als de exponent van de hedendaagse generatie cabaretiers die speelt met zijn Marokkaanse achtergrond in onze multiculturele samenleving en zo op humoristische, herkenbare, maar soms o zo confronterende wijze haast onuitroeibare vooroordelen aan de kaak stelt. Van 't Hek is een icoon van de oude cabaretgarde die als verhalenverteller meer naar het grote geheel van onze samenleving, en dan vooral het naar disfunctioneren daarvan, kijkt. Beiden zijn kanjers in hun vak, dus wie krijgt zaterdagavond de voorkeur? Eerlijk gezegd hoop ik dat Nederland massaal afstemt op Najib Amhali. Dat heeft niks te maken met de kwaliteiten van Youp, maar vooral met het het beleid van de VARA. In een nog niet eens zo grijs verleden was het cabaret het haast exclusieve domein van onze rode publieke omroep, maar die tijden zijn voorbij. De cabaretier bepaalt om allerlei hem of haar moverende redenen bij welke omroep zijn of haar programma te zien zal zijn. Een vrije keus in een vrij land. Het zou onze socialistische televisiebroeders toch uit het hart gegrepen moet zijn. Maar helaas, de rode rakkers zijn kleinzielig, gunnen de ander geen succes en kunnen niet tegen hun verlies. Dus halen ze snel de al eerder uitgezonden show van Van't Hek uit de kast om die tegenover Amhali te programmeren. In de hoop natuurlijk dat daar veel minder mensen naar zullen kijken. Hetzelfde trucje haalde de VARA al eerder uit bij de naar RTL4 uitgeweken Hans Teeuwen door daar een afgestofte show van Herman Finkers tegenover te zetten. Me dunkt dat dit een beetje kinderachtig gedrag is van de VARA, dat haar frustraties uitvecht over de ruggen van cabaretliefhebbers en de cabaretiers. Tijd voor actie dus. Laat het cabaretoproer kraaien en stem morgen massaal af op Najib Amali. Cabaretliefhebbers verenigt u en maak een statement richting de VARA dat wij als financiers van hun bestaan zulk kleinzielig en intolerant gedrag niet dulden.

Plofkip wordt stoer kakelbeest

26-02-2013

Het is natuurlijk een beetje een zielig geval, de plofkip. Opgepropt met duizenden soortgenoten in veel te kleine hokken, kaal in de veren, doorgezakte pootjes en veel te snel groot geworden om maar zo snel mogelijk als goedkoop stukje kipfilet naar de supermarkt te kunnen. Daar komt straks een einde aan. Tussen 2015 en 2020 mag de plofkip vervroegd uittreden. Knappe koppen gaan met dna een nieuw ras in elkaar fröbelen dat steviger en robuuster zal zijn dan ons huidige plofkipje. Het lelijk eendje wordt zeg maar omgebouwd tot een stevige Mercedes. Het nieuwe stoere kakelbeest krijgt bovendien meer ruimte in het hok, speeltjes om de tijd mee door te komen en zelfs vers stro als vloerbedekking. De schappen van de supermarkten zullen dan vervolgens alleen nog maar gevuld zijn met het vlees van de nieuwe kip. Goed nieuws zou je zeggen. Dat zal de Dierenbescherming en Wakker Dier wel verleiden tot een vreugdedansje. Helaas, de van huis toch als niet als lolbroeken door het leven gaande actievoerders zijn zelfs niet te verleiden tot een flauwe glimlach. De dierenbescherming vindt het maar een kleine stap vooruit en Wakker Dier vindt het zelfs dat niet eens. Natuurlijk, het zijn actievoerders die opkomen voor hun idealen en in veel gevallen hebben ze nog gelijk ook. Maar als er dan is een beetje winst geboekt wordt, al is dat dan nog lang niet de meest ideale situatie, dan mag je best kritisch, maar ook positief reageren. Maar nee, de zuurpruimpjes van Lekker Dier hadden liever gezien dat alle plofkippen gisteren massaal vrij gelaten zouden worden. Hoe wenselijk ook, in onze samenleving is dat een utopie. Om de doodeenvoudige reden omdat daar in Nederland geen ruimte voor is. We zitten nu eenmaal met heel veel mensen en dieren op een klein stukje aarde en willen toch wel geregeld een lekker stukje kip eten. Dat wil niet zeggen dat je vanwege de noodzaak van grote stallen geen rekening hoeft te houden met het dierenwelzijn en dat gaat met het nieuwe beleid dus meer gebeuren. Nog niet ideaal, maar wel weer een stapje vooruit. Het gekke is dat zij die het hardst roepen om de totale vrijheid van de kip zelfs tot het meest opgehokte soort in ons samenleving behoort. Dat zijn namelijk de mensen en dan vooral het ras dat in grote steden woont. Dat zijn namelijk ook megastallen waar men boven op elkaar zit en nauwelijks ruimte heeft om vrij te kunnen bewegen. Helaas hebben ze zelf niet in de gaten dat het hele plofkippengedoe een afspiegeling is van hun eigen samenleving. Het enige verschil is dat de kip er straks wel op vooruit gaat. Nu de eieren nog, want na het paardenvleesschandaal hebben we weer een nieuw schandaal: biologische eieren blijken verre van biologisch te zijn. Niet dat er iets mis is met de eieren, maar ze zijn gelegd in hokken met teveel kippen. En wij consumenten, domme gansjes als we zijn, maar extra betalen omdat er biologisch op het doosje staat. Of is de term 'als kippen zonder kop' hier misschien beter op zijn plaats.

Wel de witte jurk, geen rode schoentjes

28-02-2013

Het zit er bijna op voor Benedictus XVI. Nog een paar uurtjes en hij is Paus af. Geen onverstaanbaar gereutel meer in microfoons in het raam van het Sinter Pietersplein, geen vermoeiend gezwaai meer naar de duizenden goedgelovigen op het plein, geen gezeur meer over misbruik en voorbehoedsmiddelen en al helemaal geen kardinalen meer die voor elk onderhoud opzichtig zijn zegelring aflebberen. Eindelijk rust voor de oude man. Er verandert vast veel voor hem, maar gelukkig niet alles. Zo mag hij zijn naam houden. Hij hoeft morgen dus niet naar de burgerlijke stand van Vaticaanstad om dat aan te laten passen. Een ander voorrecht is dat hij zijn witte jurken mag blijven dragen. Wel zo prettig, want ze kleuren goed bij zijn haar en hij hoeft geen nieuwe garderobe aan te schaffen. Zijn mooie rode lakschoentjes gaan wel uit. Die worden vervangen door degelijke bruine stappers. Krijgertjes uit Mexico, want ja, een gepensioneerde Paus moet ook op de kleintjes letten. Alhoewel, dat is gezien het oppasverleden van de Katholieke Kerk misschien in dit verband een minder gelukkige uitdrukking. Wat hij ook niet meer mag dragen is zijn Pauselijke zegelring. Sterker nog, als hij het sieraad vanavond voor het laatst afdoet komt het niet naast zijn kunstgebit op het nachtkastje te liggen, maar wordt het vernietigd. Dat schrijft de traditie nu eenmaal voor. Pure kapitaalvernietiging dus, want de ring is waarschijnlijk zoveel waard dat daar heel contingent hongerige Afrikaanse kinderen een jaar lang goed van zouden kunnen eten. Zou de scheidende Paus ook nog iets gehoord hebben van zijn hoogste baas. Iets in de trant van 'als je bij ons boven komt houden we nog een leuke afscheidsreceptie' of een bloemetje met een kaartje met de tekst 'Goed gedaan, jochie'. Ik denk het haast van niet. Maandag komen de kardinalen bij elkaar om een nieuwe paus te kiezen. Dan is het weer wachten op de witte rook. Die komt overigens gewoon uit een chemisch potje. Zelfs daar heeft de hoogste baas niks mee te maken. Die zal, zoals altijd, zwijgen als het het graf en je moet maar geloven dat Hij het allemaal goed vindt.

Groeiblindheid moderne managerziekte

27-02-2013

Je komt het steeds vaker tegen in het bedrijfsleven. Groeiblindheid noem ik maar voor het gemak. Een soort moderne managerziekte. Grote banken vallen in hun drang om maar te groeien om. De SNS-bank is daar weer een recent voorbeeld van. In onze eigen provincie heeft enorme groeidrang van de uitgeverij NDC/VBK onze eigen Leeuwarder Courant bijna de kop gekost. En vandaag heeft drukkerij Telenga in Franeker het loodje gelegd. De drukkerij, met crisismanager Folkert Fennema voorop, was de laatste tijd veel in het nieuws. Het ooit zo bloeiende bedrijf, dat zelfs jarenlang de Franeker Courant heeft uitgeven, trok met zakken vol geld door het Noorden om andere drukkerijen c.q. concurrenten over te nemen. In Sneek, Meppel, Drachten, Leek en Groningen dook Telenga op om andere bedrijven in te lijven. Een zegetocht leek het te worden. Zeker toen als laatste het nog bloeiende familiebedrijf Banda in Heerenveen aan de zegekar konden worden gebonden. Zo werd het kleine Franeker bedrijf ineens een hele grote speler op de drukke drukkerijmarkt. De meeste concurrenten waren via de overname uitgeschakeld, dus konden de investeringen terug verdiend worden. Dat moest ook wel, want de geldbuidel was inmiddels aardig leeg. Zelfs de leveranciers van papier en andere drukmiddelen kregen niet altijd meer op tijd betaald. Er was namelijk een klein dingetje dat de overnamecowboys van Telenga in al hun ijver om maar te groeien en een zo groot mogelijke marktpositie te veroveren over het hoofd hadden gezien: de drukkerijmarkt heeft te kampen met overcapaciteit. Er kan veel meer gedrukt worden dan de vraag die er momenteel is. Traditionele drukkerijen krijgen het door de concurrentie van hun internetcollega's steeds moeilijker en hedendaagse technieken maken het de handige thuisknutselaar steeds makkelijker om via de computer het eigen drukwerk produceren. Dat was ze daar in Franeker kennelijk ontgaan. Verblind door de hang naar groei zijn ze zo groot en zwaar geworden dat ze uiteindelijk zijn omgevallen. Jammer. Zo is opnieuw een mooi Fries bedrijf aan groeiblindheid ten onder gegaan en staan er weer 45 vakmensen op straat.

Rekenmeesters en cijferfetisjisten

01-03-2013

Ieder land krijgt de regering die het verdient. Nog niet zo heel lang geleden verdienden wij kennelijk regeringen die bestonden uit redelijk fatsoenlijke mensen die weliswaar soms pijnlijke beslissingen moesten nemen, maar die over het algemeen ook oog hadden voor de noden van bijvoorbeeld de minderbedeelden in onze samenleving. Je kom het met ze eens zijn of niet, maar een zekere mate van fatsoen hadden ze wel. Lang ook was Nederland het braafste jongetje van de EU-klas en stond het constant klaar met het waarschuwende vingertje richting anderen als die teveel dreigden te potverteren. Hoe snel kunnen tijden veranderen. Het vingertje en de braafheid zijn inmiddels al lang verdwenen en Nederland zit steeds vaker bij het groepje slechtste leerlingen in de EU-klas. En het fatsoen is bij de huidige regering van PvdA en VVD momenteel ver te zoeken. De noden van de minderbedeelden en harde werkers in deze maatschappij interesseert ze geen bal. Rekenmeesters en cijferfetisjisten zijn het. Reken, reken en nog eens reken en als de uitkomst niet deugd maar weer opnieuw bezuinigen. Op pensioenen, op salarissen van hardwerkend verplegend personeel en onderwijzers en vooral de belastingen flink verhogen. Dat steeds meer mensen in ons ooit zo sociale landje daardoor haast aan de bedelstaf raken zal ze werkelijk een rotzorg zijn. Als de cijfers maar kloppen. Bovendien zijn ze nog doof ook. Deskundigen roepen massaal dat dit niet de manier is om uit de malaise te komen en het consumentenvertrouwen te herstellen, maar de rekenmeesters verblikken of verblozen daar niet van. Het gaat hen immers niet om de mensen, het zijn alleen de cijfers die tellen. Helaas is dat kennelijk de regering die we op dit moment verdienen.

Kleurloos Groenlinks

04-03-2013

Het is lang mijn partij geweest: Groenlinks. Ik beken het eerlijk. Steevast konden ze bij welke verkiezing dan ook rekenen op mijn stem. Het was de tijd van Femke Halsema, maar ook van onder andere Tineke van Gent, Kees Vendrig en zelfs van Dofik Dibi. Een partij met duidelijke principes over een meer groene maatschappij en een duurzame samenleving gekoppeld aan een economie die daarbij past en waarbij dus niet altijd maar groeien het ultieme streven zou zijn. Mooie basisprincipes die bij het maken van beleid en het sluiten van compromissen altijd overeind bleven staan. Je wist als kiezer wat je er aan had. Femke vertrok, Jolande kwam en er veranderde iets in de partij. De macht lonkte en de basisprincipes waren ineens niet altijd leidend meer. Verwarrend voor de kiezers en die haakten dus massaal af. Ik ook. Na het Kunduz-akkoord hield ik het, met pijn in mijn hart, voor gezien. Daarna is het niet meer goed gekomen. Chaos was troef. Men rolde Groenlinks onwaardig vechtend en kijvend over straat op een manier waar de PVV nog een puntje aan kon zuigen. De fractie in de Tweede Kamer werd gedecimeerd en het is inmiddels oorverdovend stil geworden rond de sympathieke groene vrienden. Gisteren was het partijcongres. En er ergens diep in mij gloorde de hoop dat de partij weer terug zou keren naar de basisprincipes. Rik Grashoff is de nieuwe voorzitter geworden en die repte over versterken en verdiepen. Dat klonk hoopvol. Helaas ging fractievoorzitter Bas Odijk daar weer overheen met de haast verwoestende dooddoener dat er voor de partij geen enkel breekpunt is als de regering Rutte II aanklopt voor steun voor het beleid. Er zijn dus geen duidelijke basisprincipes die in alle omstandigheden de ondergrens zijn voor Groenlinks. Kortom, de partij blijft voorlopig kleurloos en kiest niet voor een duidelijke koers. Jammer. Ik had het graag anders gezien, want ik zou mijn stem wel weer op die partij uit willen brengen. Helaas zal dat voorlopig nog niet gebeuren, schat ik na het congres van gisteren in.

Martin's rokjesdag

05-03-2013

Op de eerste zonnige voorjaarsdag van het jaar gaat mijn herinnering altijd even terug naar Martin Bril, de briljante columnist van onder andere De Volkskrant die in 2009 op 49-jarige leeftijd is overleden. Hij is immers de man van de rokjesdag, het jaarlijks terugkerende thema in zijn columns die hij beschreef met de zin 'die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen'. Het werd een begrip en de term rokjesdag belandde zelfs in de Dikke van Dale. Een vaste dag voor rokjesdag is er niet. Je weet nooit precies wanneer het gaat gebeuren, maar zomaar ineens is het zover en weet je het: vandaag is het rokjesdag. Een kwestie van observeren. Een kunst die Martin Bril als geen ander verstond, waar hij echt een absolute meester in was. Een kunst die hij wist te koppelen aan zijn onovertroffen vakmanschap voor het schrijven van het columns. De introductie van rokjesdag was niets meer en niets minder dan een lesje observeren voor beginners door de grootmeester zelf. Er gebeurt iedere dag van alles om ons heen, maar je moet het wel willen zien, luidde de boodschap. Ineens zijn ze daar, de rokjes en de blote benen. Een tekenen dat de lente echt op doorbreken staat. Een helder signaal, als je het maar wilt opvangen. Rokjesdag als metafoor voor het oog hebben voor je omgeving, als symbool voor de dagelijkse dingen, voor het echte leven. Rokjesdag als eeuwigdurend eerbetoon aan Martin Bril. Als de temperaturen zo blijven zal het één dezer dagen weer zover zijn. Dan weten we dat het echt lente wordt en denken we weer even aan Martin.

Doping en toch verliezen

06-03-2013

Jarenlang had hij het imago van een winner, de vrolijke wielrennende krullenbol uit Den Haag. Niet dat Michael Boogerd nu zo'n indrukwekkende erelijst heeft. Natuurlijk er staan mooie ritzeges op en in Nederland was hij lang de beste. In de Tour de France kon hij redelijk berg op, maar verder dan de vijfde plek is hij nooit gekomen. Zoals in alle grote rondes: mee met de besten, maar het net niet helemaal kunnen afmaken. Maar wel de een plezierige sporter. Altijd bereid om de pers te woord te staan en benaderbaar voor zijn fans. Leuke commentator ook toen hij na zijn fietscarriére bij de NOS achter de microfoon kroop. Totdat de in de wielerwereld de grote dopingbeerput open ging. Uiteraard werd de immer vlot babbelende Boogerd direct om commentaar gevraagd, maar hij zweeg. Of hij zelf doping had gebruikt, vroegen zijn collega's. Hij ontkende en zweeg opnieuw. Maandenlang hield hij zijn mond, terwijl er steeds meer aanwijzingen kwamen dat hij loog. Vandaag geeft hij toe. De goedlachse, eerlijk ogende Boogerd heeft ook jarenlang gretig verboden middelen gesnoept en gespoten. Het net om hem heen is gesloten. Het ideale schoonzoonimago is aan diggelen geslagen. Niet eens zozeer omdat hij, net als haast iedereen in het peleton, gebruikt heeft, maar omdat hij zolang de schijn op heeft willen houden dat hij die positieve uitzondering op de regel was. En wat heeft die doping hem uiteindelijk opgeleverd? Hier en daar een dagzege. Af en toe de winst in een etappekoers en een handjevol Nederlandse titels. Kortom, zelfs stijf van de doping kon hij nog niet tot het einde met de beste mee. Misschien heeft hij door het dopinggebruik hooguit iets minder verloren, maar uiteindelijk is hij toch een 'loser' gebleven.

Oproerkraaier en held

07-03-2013

Zal de wereld er een stuk beter uit gaan zien nu president Hugo Chávez van Venezuela niet meer onder ons is? De meningen daarover zijn verdeeld. Het verscheiden van de door zijn aanhangers haast onsterfelijk geachte Chávez heeft de wereld verdeeld in twee kampen: het kamp van intens verdriet en een kamp waar ze het liefst de vlag uit zouden hangen, maar dat piëteit met de overledene, zijn familie en zijn land nog net niet doen. Hij was omstreden. Een held voor een groot deel van zijn eigen bevolking. Zelf afkomstig uit de sloppen van Venezuela heeft hij het welvaartsniveau van met name de allerarmsten aardig weten op te krikken en met behulp van de goedkope olie uit zijn land wist hij de economie goed draaiende te houden. Zijn vriendenkring was nog al omstreden en bestond onder andere uit Kaddafi, Bouterse en de Castro's. Maar ook de Iraanse leiders rekende hij tot zijn intimi. Van het Westen daarentegen moest hij niet zoveel hebben. Hij schold en beledigde dat het een aard had op Westerse regeringsleiders die hij vooral zag als 'imperialistisch tuig' met Amerika als de grote leider daarvan. Net als Castro kon hij uren speeches en veegde hij de vloer aan met iedereen waarvan hij het idee had dat ze het niet eens waren met zijn aanpak. Chávez was een man met 2 gezichten. Hij leidde mislukte staatsgrepen. De Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder Simon Bolivar was zijn grote voorbeeld. Eenmaal aan de macht bekommerde hij zich over de armen in zijn land, maar met evenveel gemak nam hij het niet zo nauw met mensenrechten, democratie en persvrijheid. In de Zuid-Amerikaanse regio werd hij gezien als een groot denker met visionaire blik. In veel Westerse landen als een brallende brulaap die juist op geen enkele visie betrapt kon worden. Hij was vaak en veel in het wereldnieuws als hij Bush weer eens voor duivel had uitgemaakt of de Spaanse koning beledigde. Maar men liet hem zijn gang gaan. Hij kon geen kwaad. Schelden doet immers geen zeer en zijn macht was niet zo groot, al dacht hij daar ongetwijfeld zelf anders over, dat ook maar enig gevaar van hem te duchten viel. Dus wordt de wereld er beter van nu hij is overleden. Nee, maar ook niet slechter, is mijn inschatting. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit. Venezuela zal er niet door veranderen, Zuid-Amerika niet en de wereld niet. Er is vooral een markant figuur dood gegaan die door zijn optreden en uitspraken geregeld het wereldnieuws wist te halen, maar die nu niet direct het toonbeeld was van stabiel leiderschap in een altijd onrustige regio. Er zal in die regio altijd een nieuwe Hugo Chávez op staan, waar de wereld met een mengeling van geamuseerdheid en ergernis naar zal kijken en luisteren, maar die in het grote geheel van de wereldgeschiedenis uiteindelijk nog geen stipje van betekenis zal zijn.

Koppensnellen op afterparty Facebookfeest Haren

08-03-2013

Vandaag komt het lang verwachte rapport over de Facebookrellen in Haren uit. Maanden lang heeft een commissie onder leiding van Job Cohen uitgeplozen wat er mis is gegaan met het verjaardagsfeestje van Merthe op de dag dat zij 16 jaar werd. 'Er gaan koppen rollen' kopt de 'Wakkere krant van Nederland', die volgens mij geregeld net slaapt als het om echte feiten gaat, al op voorhand. Zowel burgemeester Rob Bats als de Groninger korpschef Oscar Dros zouden het veld moeten ruimen. Zij zouden de situatie verkeerd ingeschat hebben en te laat tot adequate actie zijn overgegaan. Cohen maakt gehakt van de handelswijze van de bestuurders, zo luidt de uitgelekte informatie. Dat is het mooie van achteraf oordelen over een situatie die uit de hand is gelopen. Facebookrellen zijn hier in Nederland nog geen gemeengoed. Zeker in een plaatsje als Haren, normaal een oase van rust en saaiheid, is men buitensporig en agressief gedrag van grote hordes mafketels niet gewend. Dat het daar uit de hand is gelopen en dat er door de verantwoordelijken inschattingsfouten gemaakt zijn is, ook zonder de door de commissie Cohen voor het lieve sommetje van 400.000 euro 250 geïnterviewden, duidelijk. Natuurlijk moeten de verantwoordelijken zich verantwoorden, maar het is dan te simpel om gelijk te gaan koppensnellen en hoofden op hakblokken te leggen, om volgens weer over te gaan tot de orde van de dag. Natuurlijk, net als de rellen zelf is dit ook sensatie, dus duiken de journalisten er boven op. Maar waar het uiteindelijk om gaat, er daar wordt in geen enkel nieuwsitem over het rapport over gerept, is hoe het zover heeft kunnen komen en wat gaan we er aan doen om het te voorkomen? Wat was de rol van de media in het geheel? Gaan daar dan ook koppen rollen? Waarom werkte opnieuw een deel van de communicatieapparatuur van politie niet? Dat was ook niet de eerste keer, dus wie is daar verantwoordelijk voor? Kortom, vragen die er echt toe doen en hopelijk antwoorden waar lering uit getrokken kan worden. Het al dan niet wegsturen van twee kopstukken is niet meer dan goedkope symboolpolitiek. Het zou jammer zijn als het rapport niet meer oplevert dan dat.

Facebookbeppes slaan bruggen

11-03-2103

Facebook alleen het domein voor jongeren? Vergeet het maar. Ook de oude generatie heeft het wereldwijde web ontdekt. En hoe! Hoewel deze bewering op geen enkele wetenschappelijk verantwoordelijke manier in de verste verte ook maar enigszins onderbouwd is zijn het vooral vrouwen die stap naar het sociale internetdomein hebben durven zetten. Tenminste, ik ken er twee. De één is zelf actief op het web en de ander doet het via haar kinderen, maar de facebookbeppes maken handig gebruik van de internetcommunicatie. Zo liet de de ene Facebookbeppe die verhuisd is van een eigen woning naar een aanleunwoning via facebook een aantrekkelijke aanbieding plaatsen om haar oude huis te verkopen. Een slimme manier natuurlijk om veel mensen te bereiken en bovendien een handige poging om de muurvast zittende woningmarkt wat vlot te trekken. De andere facebookbeppe is bijna dagelijks actief en laat de community gewoon weten wat haar allemaal bezighoudt en waar ze druk mee is. Even voor de goede orde: hoewel qua jaren op leeftijd, qua leven is zij nog springlevend en zeer actief. Het is dus geen beppe die Facebook nodig heeft om de eenzaamheid te verdrijven, maar die het gewoon gebruikt als extra aanvulling op haar sociale leven en als communicatiemiddel. En het werkt. Via Facebook is zij weer in contact gekomen met mensen die jaren geleden bij haar uit het zicht zijn geraakt, maar het is ook gewoon leuk om te lezen hoe zij tegen zaken aankijkt. Bovendien verbindt Facebook op die manier generaties, want facebookbeppe mengt zich ook rustig en heel genuanceerd in discussies tussen jongeren. Er kleven misschien veel nadelen aan Facebook, maar zo werkt het dus ook. Het kan dus bruggen slaan tussen generatie die elkaar op straat voorbij zouden lopen.

Hilversumse hobbyisten

12-03-2013

De VARA heeft een uiterst vermakelijk satirisch consumentprogramma op vrijdagavond 'Kanniewaarzijn'. Vast onderdeel is het op de hak nemen van een gemeente of een instantie die vele miljoenen hebben uitgegeven aan een project dat uiteindelijk nergens toe heeft geleid. Binnenkort kunnen de makers van het programma voor dat item dicht bij huis blijven. Een aantal Hilversumse hobbyisten heeft namelijk besloten dat de publieke televisie- en radiozenders een andere naam kriijgen. Zo kijken we straks niet meer naar Nederland 1, maar naar NPO 1 en de Top 2000 komt rond kerst niet meer tot ons via Radio 2, maar via NPO Radio 2. NPO staat voor Nederlandse Publieke Omroep, het overkoepelende orgaan waar alle radio- en televisiezenders onder vallen. De reden van deze uiterst vreemde actie is dat de zenders herkenbaar en vindbaar moeten blijven en dat kan volgens de hobbyisten van de NPO het beste met die letters. Zelden heb ik in één zin zoveel onzin bij elkaar gezien. Niets is beter vindbaar dan de huidige netten en zenders onder de huidige namen, omdat die al decennia lang ingesleten begrippen zijn. Klachten over de vindbaarheid zijn er zelden of nooit. Sterker nog: Nederland 1 is de best bekeken zender van ons land en dus gewoon een ijzersterk merk. Leg dan maar eens uit waarom het ineens NPO moet worden? Een naam die bovendien voor geen meter bekt. Wie wordt er beter van? Ja, de duurbetaalde slimme communicatiejongens die de hobbyisten wijsgemaakt hebben dat dit het beste is wat ze kunnen doen. En de Nederlandse Postduivenhouders Organisatie, die hun website npo.nl al voor 100.000 euro aan de omroephobbyisten hebben verkocht. Als overkoepelend orgaan kun je niet zoveel met zo'n site. Overkoepelen is nou eenmaal niet iets waar je lekker de markt mee op kunt gaan. Dus moeten nu de sterke merknamen er aan geloven, zodat de voormalige postduivensite ook gebruikt kan worden. Een operatie die waarschijnlijk vele miljoenen euro's gaat kosten. Denk alleen maar eens aan alle logo's en spotjes die vervangen moeten worden. Het wrange is dat er intussen miljoenen moeten worden bezuinigd door de omroepen en dat honderden mensen hun banen dreigen te verliezen. Het kan niet waar zijn, maar dat is het dus wel. Soms is de waarheid veel absurder dan je haar ooit in een satire zou kunnen verzinnen. 'Kanniewaarzijn' bestaat er van en dankzij de Hilversumse hobbyisten hebben zij er straks weer een fraai item bij.

Pensioengeldmaffia

13-03-2013

Het zal wel aan mij liggen en het heeft er ongetwijfeld mee te maken dat geen econoom ben of een briljant financieel deskundige die als graag geziene gast voor allerhande praatprogramma's wordt uitgenodigd, maar dat onze pensioengelden nu de oplossing zijn voor het vlot trekken van de huizenmarkt gaat mij echt boven mijn pet. 'De goedgevulde pensioenpotten worden deels aangewend om woninghypotheken te financieren' zo luidde de juichende berichten gisteren. Goed gevulde pensioenpotten? Het is nog maar enkele weken geleden dat met een doffe plof de brief van mijn eigen pensioenfonds op de mat viel met daarin de trieste mededeling dat het opgebouwde pensioen verlaagd zou worden en dat ik er rekening mee moest houden dat nog wel vaker zou gaan gebeuren. Bovendien zijn de pensioenen al jaren niet geïndexeerd, omdat de fondsen toch altijd wel wat krap bij kas zaten. Hoe het precies zat kon nooit iemand uitleggen. Foute beleggingen, verkeerde rekenmethodes van de overheid waardoor de fondsen meer in kas zouden moeten hebben dan noodzakelijk zou zijn, te dikke bonussen voor falende bestuurders, het is allemaal aan de orde geweest. En de gepensioneerden maar inleveren. In het licht van de recente ontwikkelingen kan ik alleen maar concluderen dat de overheid zich nu ontpopt als een pensioengeldmaffia waar de Italianen nog een puntje aan kunnen zuigen. Het lijkt erop dat de regering onder aanvoering van maffiabaas Stef Blok, die zich vermomd heeft als minister van wonen, over de ruggen van de gepensioneerden het economische falen van de overheid wil verdoezelen. Door maar te zorgen dat pensioenpotten goed gevuld blijven kan Blok met zijn bende nu goede sier maken met de maar liefst 830 miljard euro die de fondsen nog in reserve hebben. Geld dus waar wij de afgelopen jaren keihard voor gewerkt hebben met het idee dat we aan het sparen waren voor een leuke oudedagvoorziening. Helaas, zo werkt het niet in ons op het oog zo keurige landje. Het geld is nu nodig om de falende, frauderende en graaiende banken maar weer eens uit de brand te helpen. Die hebben door hun wanbeleid nu spaartekorten, waardoor ze geen hypotheken meer kunnen verstrekken. Gelukkig hebben we dan altijd de pensioenfondsen nog en een overheid die zich graag als een omgekeerde Robin Hood wil gedragen door te stelen van de armen om zo de rijken in het zadel te houden. Maar zoals ik aan het begin als schreef: ongetwijfeld begrijp ik er helemaal niks van en sla ik de plank volledig mis.

Nieuwe jurk, nieuwe rellen

14-03-2013

Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers en één daarvan is gisteravond tot Paus gekozen. De 76-jarige Argentijn Jorge Mario Bengoglio, nieuwe roepnaam Fransiscus 1, werd gisteren in zijn gloednieuwe, witte Pauselijke gewaad toegejuicht door duizenden gelovigen op het Sint Pieterplein. De vriendelijk ogende Jezuïet staat bekend om zijn eenvoud en als iemand die graag verbindt. Hij is dus haast de ideale plaatsvervanger van God op deze aarde. Het gejuich in Vaticaanstad was echter nog maar nauwelijks verstomd of de geruchtenmachine draaide al op volle toeren. Immers, de herderlijke kerkleider was bisschop in Argentinië in de tijd dat het land kreunde onder het juk van de meedogenloze dictator Videla. Deze man kende God noch gebod en joeg samen met zijn sadistische makkers duizenden Argentijnen de dood in. Gisteravond verschenen de eerste foto's al waarop de kerkprelaat als bisschop vrolijk loopt te keuvelen met de dictator. Bovendien heeft hij in het openbaar nooit afstand genomen van het regime of hun wandaden veroordeeld. Het is zelfs maar de vraag of hij er alles aan heeft gedaan om zijn Argentijnse schaapjes uit de klauwen van de wolf te houden. Het gerucht gaat dat hij in zijn villa, de eenvoud gaat kennelijk maar tot aan de voordeur, de door het regime gemartelde landgenoten verborg als er weer eens een mensenrechtenorganisatie poolshoogte kwam nemen in het land. Het wachten is nu op de eerste documenten of getuigenverklaringen die helderheid geven of de rol die hij destijds gespeeld heeft. Tot die tijd verdient Fransiscus 1 het voordeel van de twijfel en eerlijk is eerlijk, zijn eerste optreden gisteravond was uitstekend.

Hooligans in opleiding de klos

15-03-2013

Even lekker rellen bij een voetbalwedstrijd is er straks niet meer bij. Zelfs de hooligans die voor het eerst in de fout gaan zijn straks de klos. Dat staat in een aanscherping van de voetbalwet die minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten vandaag presenteert. Een Ivo kennende zal hij dat met zijn welluidende basstem vol trots doen. De maatregelen zullen gepresenteerd worden als een staaltje van bestuurlijk vernuft in combinatie met het lef om snel door te pakken om een maatschappelijk probleem in de kiem te smoren. Misplaatste trots dus. Het voetbalgeweld houdt ons al decennia lang meer of minder in de greep en nog nooit is er door welke regering dan ook adequaat ingrepen. De hooligans konden elkaar jarenlang in en buiten de stadions lekker te lijf gaan. Af en toe ramde de ME er wat op los, maar dat was het wel zo ongeveer. Terwijl het strafrecht natuurlijk al jaren genoeg soelaas biedt om het tuig aan te pakken. Samenscholing, samenspanning, mishandeling, vernieling, verstoring van de openbare orde, pogingen daartoe enz., genoeg artikelen om de raddraaiers in hun kraag te grijpen. Helaas is dat zelden of nooit gebeurd. In plaats daarvan rolden regeringen, de politie en de voetbalbond zelf als een soort hooligans vechtend over straat en dat leidde uiteindelijk tot een slap voetbalwetje waar niemand mee uit de voeten kon en waarmee de relschoppers hun kont afveegden. Ingrijpen kon pas volgens dat wetje als de hooligan zich meerdere keren misdragen had. Fijn voor de hooligans zelf natuurlijk, want die konden zo in alle rust verse krachten werven en hen een gedegen praktijkopleiding geven zonder het risico te lopen dat de 'hooligan in spé' direct zouden worden opgepakt. Met de aanpassing van de voetbalwet kan dat dus voortaan wel. Dat is mooi, maar tegelijkertijd ook belachelijk dat dit nu pas kan. Dit had natuurlijk al vele tientallen jaren eerder gemoeten.

Koning in een C&Atje

18-03-2013

Waar een klein land al niet groot in kan zijn. In de marge van de kroning van Willem-Alexander op 30 april woedt al een tijdje een verhitte discussie over de koningsmantel die hij dan zal dragen. Draagt hij de originele mantel uit 1815 die zijn voorvader Willem 1 droeg of zit daar de mot in en is het slechts een kopie? Lang deed de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) daar redelijk geheimzinnig over, maar nu is het duidelijk. We hebben hier te maken met een kopie. Een mantel die dateert uit 1948 en die moeder Beatrix in 1980 vermaakt en wel ook om haar schouders had hangen. Het hermelijnen bont waarmee de mantel is afgezet is, zoals de RVD lang beweerd heeft, dan ook helemaal geen bont van hermelijn. Welnee, wij zijn zuinige Hollanders, dus bij de restauratie voor het gebruik in 1980 heeft de toenmalige Koninklijke couturier Theresia Vreugdenhil voor het bont vrolijk geshopt in haar eigen klantenkring en toen kwam ze zomaar uit bij de echtgenote van een voormalige topman van C&A. Die had nog wel wat bont liggen uit die C&A-periode en dat is in de mantel verwerkt. C&A is toch voordeliger, riepen John Kraaijkamp en Rijk de Gooyer al in hun in die tijd beroemde reclamespots voor de kledingketen en van voordelig houdt ons koningshuis dus wel. Dus draagt onze kroonprins bij zijn inhuldiging gewoon een C&Atje. Premier Mark Rutte zei het al: "Vanwege de crisis wordt het een sobere inhuldiging." Het zal mijn dan ook niet verbazen als de nieuwe koning vanaf het balkon op het Paleis op de Dam zelf het vuurwerk afsteekt en het gezelschap daarna op de fiets naar Febo gaat om de kroning met een kroket en een patatje oorlog te vieren. En de mantel? Die gaat gewoon naar de stomerij, want die kan Amalia bij haar inhuldiging over 30 jaar best nog een keer dragen.

Lang leve de oude sok

19-03-2013

Als ik het had, dan haalde ik het toch maar van de bank, mijn spaarcentjes. Wat ik nog wel heb is een oude sok. Die ligt al een tijd ongebruikt in de kast en moet misschien eerst nog even gestopt worden, maar daarna kan het geitenwollen gevalletje weer uitstekend dienst doen als spaarpot. Goed verstopt onder het matras is er geen regering die dan in tijden van crisis aan mijn moeizaam vergaarde spaarcentjes zou kunnen komen. Zo zou ik dan doen als het had. Ja, hoor ik u zeggen, dat is allemaal wel mooi en aardig, maar onder het matras levert het geen cent rente op en een spaarrekening wel. Dat is natuurlijk een punt. Jarenlang is dat natuurlijk ook zo geweest, maar de laatste jaren is het rentepercentage dat de banken geven echter al zo laag dat het nauwelijks loont om het matras op te tillen en inhoud van de sok op een rekening te storten. En nu krijgen we ook nog te maken met het nieuwe fenomeen van de spaartaks, een nieuw woord voor ordinaire overheidsdiefstal. Heb je in goed vertrouwen je spaarduiten aan de bank gegeven, blijkt de overheid in de tijden van crisis ineens jouw geld te gaan gebruiken om uit de puinhopen te komen die ze zelf hebben veroorzaakt. Cyprus is het eerste land waar de spaarders vanwege de crisis waarschijnlijk kunnen fluiten naar een deel van hun centen. Het eiland heeft een schuld van 17 miljard euro. Europa schuift 10 miljard euro om het probleem om te lossen en voor de overige 7 miljard zullen de spaarrekeningen geplunderd worden. Het is nota bene een plan van onze eigen minister van financiën Dijsselbloem. Hij is lid van de PvdA, maar als je dit soort maatregelen bedenkt ben je eigenlijk een schande voor het socialistische gedachtegoed. En als het Cyprus gebeurt, waarom dan hier niet. Onze pensioengelden worden al in hypotheken gestoken, dus kan in geval van nood kan ook best een greep in het spaargeld worden gedaan. Het maakt dat de overheid gewoon niet meer te vertrouwen is. Nee, ik zou het wel weten als ik nog wat spaargeld had. En aangezien regeren vooruit zien is, begin ik voor de zekerheid toch maar het stoppen van de gaten in mijn oude sok.

To do-lijstjes en een dikke sleutelbos

20-03-2013

Het kan dus zelfs in deze tijd van crisis. Het huis is verkocht. Na bijna 2 jaar en iets minder dan een handje vol kijkers. Uiteraard niet voor de prijs die we er het liefst voor hadden gevangen, maar gezien de omstandigheden toch voor een redelijk bedrag. De makelaar heeft de afgelopen tijd zijn beste beentje voor gezet en van alles bedacht om de woning aan de man te brengen, maar het is uiteindelijk geslaagd via de sociale media. Een enigszins krankzinnig aanbod van het huis op facebook is uiteindelijk de aanleiding geweest dat deze week de handtekeningen onder de koopovereenkomst worden gezet. Een krankzinnig aanbod, bedoeld om die ene noodzakelijke koper te bewegen om te reageren. Als je die geïnteresseerde koper eenmaal aan de haak hebt, is het halve werk al haast gedaan. Het blijkt dus te werken. Tenminste, in ons geval. Een kwestie dus van gebruikmaken van de middelen die er zijn, want als je stil blijft zitten weet je zeker dat er niks gebeurt. Wat ik wel weet is dat er de komende weken juist heel veel moet gebeuren. Gisteren de dikke sleutelbos van de nieuwe huurwoning kregen, dus het soppen, zemen, klussen, inpakken, uitpakken en selecteren wat wel en niet mee kan verhuizen kan beginnen. De to do-lijstjes zijn gemaakt en liggen klaar om afgevinkt te worden. Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Een mooie tijd om nieuwe stappen te zetten.

Turkse bemoeizucht

21-03-2013

Het belooft een rumoerig dagje te worden vandaag in Den Haag. Als de voortekenen ons niet bedriegen staan er flink wat demonstraties, al dan niet verboden, op stapel. De reden: het bezoek van de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan. Er zijn protesten aangekondigd tegen de anti-Israëlische houding van de premier en zijn houding tegenover Syrië. de koerden en andere minderheden in Turken. Goed bedoelde protesten, maar waarschijnlijk zullen ze geen enkele indruk maken op de meestal nogal arrogant ogende Erdogan. Nee, dan de Turken zelf die naar alle verwachting ook massaal de straat op zullen gaan. Niet om hun premier duidelijk te maken dat zijn houding tegenover buurlanden en minderheden niet deugt, maar om duidelijk te maken dat Nederland, het land waar zijn werken, wonen, leven en gebruikmaken van alle aanwezige voorzieningen, niet deugt. Aanleiding is de ophef dat de in Nederland geboren jongen van Turkse afkomst Yunus tot ieders tevredenheid al 9 jaar lang wordt opgevoed door een lesbisch pleegouderpaar. Dat, zo vinden onze Turkse vrienden die het woord tolerantie lang geleden kennelijk al lang uit hun woordenboek hebben geschrapt, kan niet. Dat de moeder de jongen als baby met alle gevolgen van dien nogal raar heeft laten stuiteren en dat er later nog meer van haar kinderen uit huis zijn geplaatst, daar hoor je de Turken niet over. Nee, het gaat over het gemene Nederland dat zonder respect de Turkse normen en waarden aan de kant schuift. Bewust, beweren Turkse heethoofden, om hen te schofferen. De Turkse premier heeft, zij het wat diplomatieker, er ook het één en ander van gezegd en hij zal dat vandaag waarschijnlijk in gesprek met premier Mark Rutte ook doen. Rutte zou er het beste aan doen om dat gelijk af te kappen. Want linksom of rechtsom, het is toch een inmenging in een binnenlandse aangelegenheid. Als dat omgekeerd zou gebeuren zouden de Turkse protesten niet van de lucht zijn. Wij hebben hier onze eigen regels, onze eigen tolerantie en onze eigen manier van omgaan met zaken en daar zullen zelfs de Turken respect voor moet hebben. En wie dat niet bevalt, of het nu de premier is of een hier wonende landgenoot van hem, die is vrij om te vertrekken. Die zullen we met alle respect uitzwaaien om vervolgens weer over te gaan tot onze eigen orde van de dag. Zonder Turkse bemoeienis en volgens onze eigen normen en waarden.

Crisisweer

22-03-2013

We hebben momenteel niet alleen te maken met een economische en financiële crisis, maar ook heel duidelijk met een weercrisis. De meteorologische lente is al op 1 maart begonnen, maar voor ons gewone stervelingen was het gisteren de eerste lentedag. En in plaats van overal ontluikend groen en de vrolijke kleuren van krokussen, sneeuwde het gewoon. De temperaturen duiken 's nachts nog ver onder het vriespunt en 's ochtends is het nog gewoon autoruiten krabben. Voor het weekend is zelfs Siberische kou voorspeld, terwijl ik me nog wel maartse weekenden kan herinneren dat het lentezonnetje zo sterk was dat je buiten kon zitten. Opmerkelijk is dat er nauwelijks aandacht wordt besteed in de media aan de voor dit tijdstip van het jaar toch wat vreemde weer. Af en toe lees je een berichtje dat het in deze tijd van het jaren zelden zo koud was als nu, maar daar blijft het bij. Nergens enige duiding of een verklaring, Vroeger had je nog El Nino of het gat in de ozonlaag waar een afwijkende weerbeeld door verklaard kon worden, maar tegenwoordig komen de weermannen en -vrouwen niet verder dan hoge drukgebieden en botsende koufronten. Enige uitleg van het hoe en waarom ontbreekt. De economische en financiële crisis laat kennelijk geen ruimte om ook nog eens het afwijkende weergedrag te verklaren. Misschien is er ook wel helemaal geen verklaring voor. Wie weet past het weer zich gewoon aan aan de omstandigheden en zijn we vanwege de crisis gewoon nog niet toe aan het echte lenteweer. Als dat zo zou zijn gaan we nog een koude zomer. En daar zit volgens mij niemand op te wachten. Het wordt tijd voor de lente. Dan ziet het leven er direct weer een stuk zonnig uit en daar zijn we met zijn allen wel al toe. lijkt me.

Gelogen beloftes

25-03-2013

Cyprus is gered. Tenminste, dat beweren de Europese ministers van Financiën na dat zij hun vrije weekend hadden opgeofferd om nieuw plan voor het financiële nood verkerende eiland te bedenken. Vorige week beweerden diezelfde ministers ook al dat het eiland gered was, toen zij eveneens een plan hadden bedacht. Alle spaarders moeste aan dat reddingsplan meebetalen. Dat leidde tot zoveel protest dat het plan uiteindelijk sneuvelde. Nu zijn alleen de spaarders met meer dan 100.000 euro de klos. Dan moet er nog even een bank op het eiland de nek worden omgedraaid en stopt de EU ook nog eens 10 miljard euro in het financiële gat op het eiland. Daarmee is het leed geleden, beweren de Europese bewindslieden. Nou beweren die wel eens vaker wat. De vraag is natuurlijk of die miljarden die via onze belastingcenten naar het eiland vloeien uiteindelijk wel genoeg zijn. Tot op heden blijken alle miljarden die de afgelopen tijd voor de diverse reddingsplannen voor de diverse landen zijn uitgetrokken allemaal te weinig te zijn geweest. Uiteindelijk moest er altijd weer geld bij, al bezworen ze in Brussel, met onze premier Mark Rutte voorop, dat dit niet zou gebeuren. In een bijzinnetje over de zaak Cyprus stelde onze staatssecretaris van financiën Frans Weekers 'dat de reddingsoperatie valt of staat met de uitvoering' en 'en dat de EU daarbij de vinger aan de pols gaat houden'. Dan weet je het al: dat gaat dus niet lukken. Over de uitvoering is nog niet nagedacht en zal dus over tijdje de conclusie luiden dat het plan mislukt is en er toch meer geld naar Cyprus zal moeten. Het is een steeds terugkerend patroon en iedere keer beweren de politici dat het de laatste keer is dat het zo gaat. Uiteindelijk blijken het het steeds gelogen beloftes te zijn. Beloftes die ze niet kunnen en willen waarmaken, maar waarmee ze hopen dat wij die slikken voor zoete koek en ons rustig houden. Tot op heden is dat ook aardig gelukt. Er is waarschijnlijk geen hond meer in het Europa die gelooft wat de politici in Brussel uitkramen, maar ze komen er nog steeds mee weg. Toch denk dat we op weg zijn naar een grens en dat het moment dat het niet meer gepikt zal worden door de bevolkingen in de diverse landen steeds dichterbij komt. Beloven kan ik niks, maar ondanks de Siberische kou kan het nog wel een 'hete' lente worden in Europa.

Celdeling

26-03-2013

Staatssecretaris van Justitie Fred Teeven bedoelt iets heel anders als hij het over celdeling heeft dan de natuurkundige of bioloog die hetzelfde woord gebruikt. De wetenschappers hebben het dan over een natuurlijk verschijnsel, terwijl Teeven het heeft over het plaatsen van meerdere gevangen in één cel. En dat is dan weer een tamelijk onnatuurlijk verschijnsel. Een soort ophokplicht voor mensen, zeg maar. We kennen de beelden in de journaals uit de verre buitenlanden waar ze met tientallen in cellen van een paar vierkante meter worden gepropt en waar dan ook geregeld de pleuris uitbreekt. Zover zal het in ons beschaafde landje ongetwijfeld niet komen. Maar toch! Teeven heeft er allerlei verklaringen voor waarom dit goed en nuttig zou zijn, maar uiteindelijk is het doodordinaire bezuinigingsmaatregel. Er gaan gevangenissen dicht en personeel wordt ontslagen. De gevangenen gaan dus al dan niet gedwongen celdelen, want ze ook op straat zetten gaat zelfs Teeven wat te ver. Punt is dat minder personeel dus met meer werkdruk te maken zal krijgen. Als gevangenen elkaar niet liggen en elkaar geregeld de cel uit vechten, zal je als bewaarder minder snel geneigd zijn om in te grijpen als je maar alleen of met z'n tweeën bent. Het risico wordt voor hen steeds groter. Dat zie je ook in de verre buitenlanden. Daar kijken de bewakers permanent de andere kant op, is het regime helemaal verdwenen en maken de gevangenen de dienst uit. De celdeling van Teeven brengt dus zeker bepaalde risico's met zich mee en dat zal ook nog wel tot de nodige onrust leiden. Nu heeft onze creatieve staatssecretaris ook bedacht dat gevangen wel kunnen betalen voor hun verblijf in de cel. Wordt ook nog leuk. Lopen ze dan het risico om na 2 maanden huurachterstand op straat te worden gezet? Dan is het celdelingsprobleem ook gelijk opgelost, want dan staan waarschijnlijk alle gevangenissen leeg.

Pannenkoek redder van Europa

27-03-2013

Het zijn mooie berichten die ons vandaag bereiken. De verloren zoon van culinair Nederland is terug. De pannenkoek is weer in trek. Deze typisch Hollandse lekkernij was de laatste jaren een beetje uit het zicht verdwenen. Hier en daar dobberde er nog een pannenkoekenschip rond en in achterafsteegjes leidde smoezelige pannenkoekenhuisjes een zieltogend bestaan. Heel af en toe werd in gezinnen met kleine kinderen tijdens een verjaarspartijtje nog wel eens op pannenkoeken getrakteerd. Maar de oude tijden herleven. De pannenkoek is weer in trek, ronkt het persbericht van het horeca-adviesbureau Van Spronsen & Partners. En niet alleen met de pannenkoek zelf gaat het goed. Nee, de hele sector zit weer in de lift, zo juicht Van Spronsen samen met zijn Partners. Het aantal pannenkoekenrestaurants is de afgelopen twee jaar met 6,9 procent gegroeid naar 343 tenten. Gewoon tegen de crisisstroom in groeien, welke sector doet dat de pannenkoek na in deze tijd. Per week smikkelen landelijk inmiddels weer 288.000 Nederlanders een pannenkoek naar binnen. Weg met de sushi, de pasta's, de Thai en de ik-weet-niet-hoeveelsterren restaurants, maar gewoon terug naar de oerdegelijke pannenkoek, het Hollandse culinaire hoogtepunt dat ons door deze crisis heen zal helpen. Een beetje pannenkoek kost in een restaurant immers hooguit 11,50 euro en thuisbakken is natuurlijk nog veel goedkoper. Boven vult de gebakken deegkluit als een dolle, dus heb je er maar een paar van nodig om je buik rond te eten. De pannenkoek zou zo maar eens de redding kunnen zijn uit deze eurocrisis. Als ze in Cyprus maar pannenkoeken hadden gegeten, had het eiland nu vast niet op de rand van een faillissement gestaan. In de wandelgangen gaan inmiddels de geruchten dat onze minister van financiën Dijsselbloem voortaan als keiharde eis zal stellen aan landen die ook in de problemen raken dat zij massaal moeten overgaan op de pannenkoek. Waar een klein land al niet groot in kan zijn. De pannenkoek als de redder van Europa, wie had dat ooit gedacht.

De krant van de gemiste kansen

25-04-2013

Al bijna een maand lang ploft de Leeuwarder Courant nu iedere ochtend op de deurmat. Tijd om de balans eens op te maken. Heeft de exercitie van avond- naar ochtendblad zin gehad? Zijn de grote beloftes vooraf, een betere krant met meer inhoud en diepgang en vooral met nieuwere nieuws, waargemaakt? Is de Leeuwarder Courant nog steeds de krant die ik niet kan missen? Helaas. Het antwoord op die vragen moet nee zijn. Sterker nog: ik lees de krant niet meer. Ik blader haar 's ochtends even door en daar blijft het bij. De oorzaak? De krant heeft over het algemeen niets nieuws meer te melden. De voorpagina met het pakkende nieuws heb ik nog niet gezien. Die pagina wordt over het algemeen gevuld met zogenaamd 'eigen' nieuws dat nauwelijks boeit of relevant is. Verder bevat de krant amper nieuws dat ik al niet een avond eerder in welke vorm dan ook voorbij heb zien komen en van verdieping en reflectie is al helemaal geen sprake. Natuurlijk, de Leeuwarder Courant is een regionaal dagblad. Dus zou ik de krant nodig moeten hebben om bij te blijven als het om mijn eigen omgeving gaat. Niet dus. De regio is het ondergeschoven kindje geworden. Een paar paginaatjes in het tweede katern en een handjevol nietszeggende korte berichten, daar moeten we het tegenwoordig mee doen. De krant van de gemiste kansen. Zo wordt zij al gekscherend genoemd in de stad waar ik woon. Er speelt hier namelijk van alles en er gebeurt hier veel. Allemaal nieuwsgierige zaken, waar je geen letter over terug leest in de Leeuwarder Courant. Het is jammer om te moeten constateren dat het geen krant meer is om serieus te nemen. De overgang van de avond naar de ochtend heeft uiteindelijk geen enkele toegevoegde waarde gehad. De vraag dringt zich op of het abonnement op één van de oudste regionale kranten van Nederland nog wel zin heeft. Het abonnement loopt nog een tijdje door, dus die beslissing hoef ik nog niet te nemen. Er is dus nog tijd om waar te maken wat voor 1 april is beloofd, maar eerlijk gezegd betwijfel ik of dat ook gaat gebeuren.

Journalistieke ramptoeristen

28-03-2013

Vandaag staat in Leeuwarden de behandeling van de moord op Marianne Vaatstra op de rol. Een zaak die in Friesland en ver daarbuiten de gemoederen jarenlang bezig heeft gehouden. Het is dan ook logisch dat de pers massaal is uitgerukt richting de Friese hoofdstad. Zalen vol journalisten volgen de zaak. Via twitter, feacebook en andere sociale media worden we van minuut tot minuut op de hoogte gehouden van wat zich in de rechtbank afspeelt. De reportagewagens staan in rijen van twee buiten opgesteld zodat niets ons zal ontgaan. Het een journalistiek begrijpelijke keus dat de media massaal is op komen draven. Immers, het is een zaak die maatschappelijk gezien veel impact heeft gehad en door de jaren heen ook heeft gehouden. De brute moord heeft de maatschappij geschokt en nu de vermoedelijke dader zich moet verantwoorden heeft diezelfde maatschappij recht om te weten wat hem bezielde. De vraag is echter: hoever gaat dat recht? Tijdens de rechtszitting komen de meest gruwelijke details aan de orde. Details waarvan ik me als buitenstaander afvraag of ik die wel wil weten? Wat het voegt het bovendien toe om dat allemaal te weten? Iedereen weet ook zonder die mensonterende details dat het een zeer gruwelijke zaak is. Toch ben ik bang dat we de komende tijd via verschillende serieuze en minder serieuze media op deze details in al zijn facetten getrakteerd zullen worden. De journalisten in Leeuwarden willen straks allemaal hun verhaal vertellen en een zakelijke en feitelijke verslag zal dan niet voldoende zijn. Er moet immers gescoord worden en dan komen die gruwelijke details mooi van pas. Ieder medium zal daar het zijne uithalen om groots mee uit te pakken in de hoop daarmee de lezers, kijkers of luisteraars te pakken. Of die daar op zitten te wachten zal niemand zich afvragen. Zo wordt de journalist tegenwoordig steeds vaker de journalistieke ramptoerist in plaats van de duidende en de zoveel mogelijke objectieve verslaggever. Er is in deze tijd van moordende concurrentie geen tijd meer voor reflectie en bezinning. Het zou mooi zijn als de zaak Vaatstra wat dat betreft het keerpunt zou zijn en het journaille vandaag in Leeuwarden besluit om ons die gruwelijke details te besparen. Ter nagedachtenis aan Marianne zelf, voor haar familie, maar ook in het belang van de vermoedelijke dader en zijn familie. Laat het recht zijn beloop, bericht daarover, maar laat de details binnen de muren van de rechtbank blijven. Helaas ben ik bang dat het ook vandaag weer niet zover zal komen.

Hoezo Goede Vrijdag?

29-03-2013

Het is vandaag Goede Vrijdag en als ik naar buiten kijk is het wit. Uit de grijze lucht dwarrelen witte vlokjes en de sloot achter het huis is bevroren. De poezen komen niet verder dan hun snorren buiten de deur om vervolgens rechtsomkeert te maken en gestrekt op de nog altijd warme verwarming te gaan liggen. Over 2 dagen is het Pasen, maar in plaats van paaseieren overweeg ik vetbollen te kopen voor de kleumende vogeltjes in de tuin. Hoezo Goede Vrijdag? Morgen gaan we naar de zomertijd, maar het wordt dit keer wel een hele winterse zomertijd. Pasen wordt dit jaar kouder dan de kerst en het was gisteren wel heel erg letterlijk Witte Donderdag. Wat het weer betreft is het dus helemaal geen Goede Vrijdag. Het sowieso een beetje een eigenaardige naam. Wat is er goed aan dat iemand die onschuldig is aan een kruis wordt gespijkerd? Want dat is wat we vandaag volgens de christelijke traditie herdenken. Natuurlijk, je moet het zien in de context van het totale verhaal, dat gisteravond overigens weer op een voortreffelijke wijze is verbeeld in 'The Passion', maar toch? Goede Vrijdag, je zou het haast een vorm van cynisme kunnen noemen of morbide humor. Zeker als het sneeuwt. Dan slaat die naam eigenlijk helemaal nergens meer op.

Syrië-actie: noodzakelijke hypocrisie

02-03-2013

Geen misverstand: ook ik vind de burgeroorlog in Syrië afschuwelijk en natuurlijk moet de zwaar getroffen en massaal op de vlucht geslagen burgerbevolking geholpen worden. We hebben het hier immers over een strijd die vooral ten koste van hen wordt uitgevochten en die uiteindelijk alleen maar verliezers zal opleveren. Gisteravond werd Nederland 2 dan ook helemaal ingeruimd voor geldinzamelingsactie voor die getroffen burgers. Een actie die vast veel geld heeft opgeleverd en dat is mooi voor hulpverlening. Toch krijg ik bij zo'n actie, hoe noodzakelijk ook, tegelijkertijd een heel ongemakkelijk gevoel. Anders dan bij een natuurramp ergens op de wereld ontstaat er bij zo'n actie toch twijfel bij het trekken van de portemonnee. Niet omdat ik die gevluchte Syriërs geen hulp zou gunnen, maar wel omdat de wereld het weer eens zover heeft laten komen. Het maakt dat zo'n actie ook iets van hypocrisie in zich heeft. Eerst laten we zo'n conflict flink uit de hand lopen en laten we het gebeuren dat onschuldige burgers de speelbal worden van een stel vechtende mafketels en vervolgens moeten de burgers in andere landen maar weer betalen om te zorgen voor een beetje humanitaire hulp. Ondertussen wordt er aan het conflict zelf weinig of niets gedaan. Ja, er wordt veel over vergaderd, maar niemand durft in te grijpen. De belangen van de verschillende partijen zijn dan ook groot. Vooral de wapenindustrie draait dankzij dit conflict op volle toeren. Jammer dan voor al die burgerslachtoffers. Ook Nederland heeft zo'n belang. Recent zijn er nog nachtkijkers van Nederlandse makelij richting Syrië gestuurd. Weliswaar naar de rebellen, maar die gebruiken ze niet om 's nachts het paringsgedrag van de roodbonte vetkuifwoestijnkever te bestuderen, maar gewoon om als het donker is ook lekker te kunnen schieten. Tegelijkertijd tijd legt zo'n conflict de weeffout in de onze wereldorde feilloos bloot. Na de 2e wereldoorlog werd er gezegd door de toenmalige wereldleiders: dit nooit meer. Het leidde tot de oprichting van de Verenigde Naties en een nieuwe wereldorde leek te zijn geboren. Helaas heeft men toen de fout gemaakt een aantal grote landen zoals Rusland en China een vetorecht te geven, waardoor ieder besluit van de meerderheid door die landen van tafel kan worden geveegd. Zolang die weeffout niet hersteld wordt, zullen we met dit soort idiote conflicten geconfronteerd worden. De Russische wapenhandel houdt nu in Syrië de Assad-kliek in het zadel en heeft dus geen enkel behoefte aan ingrijpen in het conflict en de rest van de wereld is onmachtig om die ban te doorbreken. En zolang dat het geval blijft zijn onschuldige burgers de klos en zullen wij nog vele malen met dit soort inzamelingsacties op televisie geconfronteerd worden.

Verhuisd en wel

08-04-2013

Het is van mijn kant even een paar dagen stil geweest aan het blogfront. Niet dat er niet genoeg gebeurd is de afgelopen week dat het bloggen waard zou zijn geweest. Integendeel zelfs. Ik noem alleen maar het gedoe met de bankenstoringen en het dieptepunt in de parlementaire geschiedenis: het nachtelijke Marokkanendebat van dorpsidioot Geert Wilders en zijn even gekke volgers. Stof genoeg dus om een blogje aan te wijden. Maar helaas, de tijd ontbrak even. Er moest namelijk verhuisd worden. En dat blijkt toch altijd weer een omvangrijkere operatie dan je vooraf kunt inschatten. Een mens is van nature nu eenmaal een verzamelaar. Daar kom je dan weer achter als je het oude huis leeg begint te halen. Uit alle hoeken en gaten komen voorwerpen en dozen vol prullaria waarvan je niet meer wist dat het nog was en ook zeker niet meer weet wat je er nog mee moet. Weg er mee dus en dat ruimt dan wel weer lekker op. Vervolgens blijft er nog genoeg over dat verkast moet worden. Een zoals altijd ontstaat er dan even chaos op de dag van het verhuizen zelf. Met dank aan de vele helpende handen die het werk licht maken, maar op een geven moment ben je het overzicht kwijt en weet je niet meer waar wat is en lijken de stapels dozen die van hot naar her worden gesjouwd een onoverkomelijke berg te worden. Maar uiteindelijk komt het goed. De dozen raken leger, de spullen belanden op hun plek en het nieuwe huis wordt al snel weer jouw huis. Kortom, verhuisd en wel keert de rust weer terug en de tijd om dagelijks een blog te produceren.

Einde van een tijdperk

09-04-2013

Je kunt er niet om heen: de dood van Margaret Thatcher. Gisteren heeft 87-jarige Iron Lady haar laatste adem uitgeblazen en daarmee is er een einde gekomen aan een opmerkelijk tijdperk in de politieke geschiedenis. Ruim 11 jaar lang heeft zij als ultraconservatieve premier de Britse geschiedenis naar haar hand gezet. En samen met de eveneens zeer rechtse Amerikaanse president en voormalig filmacteur Ronald Reagan deed zij dat ook met de wereldgeschiedenis. Beiden waren meesters in haarscherpe oneliners waarmee zij tegenstanders van hun beleid, en dat waren er nogal wat, direct de mond wisten te snoeren. Als je het tijdperk van Thatcher zou moeten omschrijven, dan dekt de term 'het compromisloze tijdperk' redelijk de lading. Het sluiten van compromissen is één van de belangrijkste politieke ambachten om de zaak in evenwicht en bestuurbaar te houden, maar daar deed de Iron Lady niet aan. Haar wil was wet en daar had iedereen het maar mee te doen. Daar dankt ze ook haar ijzeren bijnaam aan. Thatcher groeide op in het streng methodistische gezin Roberts in het plaatsje Grantham. Haar vader was kruidenier en bezat twee winkels. Hij is het geweest die haar op het spoor van de kracht van de vrije markt heeft gezet. Een spoor dat ze de rest van haar leven nooit meer heeft verlaten. Ze is daar uiteindelijk ook in doorgeslagen en een deel van de huidig crisis kun je zonder bezwaren nog op haar conto schrijven. Onder het motto van zelfstandigheid en onafhankelijkheid is zij zover gegaan in de privatisering van instellingen en bedrijven en het terugdringen van de bemoeienissen van de overheid dat de balans daarin negatief is doorgeslagen. Haar tegenstanders, zelfs die in haar eigen partij, hebben gelijk gekregen. Toen zij in 1959 als eerste vrouw probeerde in het Britse kabinet te komen, stuitte dat al op veel verzet. Edward Heath, de toenmalige leider van de conservatieve partij, zei toen al: "Als we haar toelaten, zullen we nooit meer van haar afkomen." En hij heeft gelijk gekregen. De Iron Lady zelf is er niet meer, maar het Thatcher-tijdperk ligt voor eeuwig verankerd in de politieke wereldgeschiedenis. Voor wie meer wil weten over het leven van deze bijzondere dame is het boek 'Maggie. De creatie van de Iron Lady, Margaret Thatcher'van Brenda Maddox een absolute aanrader.

Geld muurvast bij ING

10-04-2013

Als je zuinig bent op je geld, dan kun je momenteel het beste een rekening openen bij de ING. Je geld staat daar immers de laatste tijd muurvast. Niemand kan er bij. Zelfs de rekeninghouder niet. Dus dan kun je ook niets uitgeven. Met dank aan de cyberaanvallen. Bijna dagelijks moet de oranje bank vechten als een leeuw om de aanvallen af te slaan. Tot op heden lukt dat wel aardig, maar het grote nadeel is dat internetbankieren via Mijn ING en betalingshandelingen verrichten niet mogelijk is. Kopen via internet is er ook niet meer bij, want betalen via iDeal is eveneens nagenoeg onmogelijk. Je zou haast zeggen dat de cyberaanvallen als een verkapte vorm van bezuiniging uit de koker komt van de Nederlandse overheid, die nog altijd voor een deel eigenaar is van de ING. Van dit kabinet kun je immers van alles verwachten, behalve uiteraard zinvol en fatsoenlijk beleid. Opmerkelijk is wel dat vooral de ING steeds de klos is en dat er bij andere banken veel minder vaak problemen zijn. Werken die met andere systemen? Zijn die beter beveiligd? Of zijn die gewoon minder aantrekkelijk voor cybercriminelen? Wrang is het natuurlijk ook. Het internetbankieren is ons de laatste jaren haast letterlijk door de strot geduwd. Gewoon een acceptgiro uitschrijven werd door daar extra geld voor te vragen ontmoedigd en een papieren afschrift met betrekking tot het saldo kost eveneens geld. Bovendien werd ons als rekeninghouders altijd voorgehouden dat dit verreweg de meest veilige manier van bankieren zou zijn en nog makkelijk bovendien. Nou ja, dat weten we inmiddels. Veilig is het allerminst en als je bijna alle dagen niet bij je geld kan wordt het er niet makkelijker op. De reden van dit alles kan natuurlijk zijn dat de top van ING gewoon te weinig verdient en voor dat schijntje van enkele tonnen per jaar er niet voor kan zorgen dat hun internetsysteem nog veilig is ook. Die topmannen hebben zich immers recentelijk nog beklaagd dat zij er financieel zo bekaaid afkomen. Helaas werd dit jammerklacht toen nog massaal weggehoond. Nu zitten we met de gebakken peren en worden we gestraft met dagelijkse cyberaanvallen. Geen extra geld voor de topmannen, dan ook geen geld van de eigen rekening, zou het credo kunnen zijn. Of denk ik nu teveel in complottheorieën?

Zorgverzekering lucratieve handel

12-04-2013

Ik ben natuurlijk maar een simpele ziel, maar ik heb altijd gedacht dat de zorgverzekering een soort solidariteitsverzekering was die er voor moest zorgen dat iedereen in dit land bij ziekte of ander ongemak op dezelfde zorg kon rekenen. Helemaal fout gedacht natuurlijk. In de tijd van het Ziekenfonds was dat waarschijnlijk zo, maar sinds de VVD ons op alle fronten de marktwerking door de strot heeft geduwd, is dat verleden tijd. Zorgverzekeraars moeten concurreren en dus winst maken. Nou, dat hebben ze gedaan vorig jaar. Het niet misselijke winstbedrag van maar liefs 1,4 miljard euro hebben de verzekeraars uit de premiebetalers weten te persen. Mooi werk, vindt VVD-minister Edith Schippers. Een, voegt ze daar fijntjes aan toe, het zou mooi zijn als daar weer iets van terug zou gaan naar die premiebetalers, maar dat hoeft natuurlijk niet. De minister gaat dat niet afdwingen. De maatschappijen mogen lekker zelf beslissen wat ze doen met de poen: de premies laten dalen of de bestuurders belonen met een vette bonus. Als premiebetaler word ik daar eigenlijk wel een beetje ziek van. Het hele jaar luidt de boodschap dat de zorg zo duur en onbetaalbaar wordt. De premies rijzen de pan uit en de geleverde zorgpakketten worden steeds kleiner. Dan is het toch niet te rijmen dat er uiteindelijk zoveel winst wordt gemaakt. Over onze al dan niet zieke ruggen. Daar komt nog bij dat de overheid ons dwingt om een zorgverzekering af te sluiten, maar volgens de verzekeraars niet dwingt om een deel van het geld weer terug te laten vloeien naar hen die de winst mogelijk maken. Ik ben dus verplicht om mee te betalen aan die megawinst. Zoals ik aangaf: ik ben maar een simpele ziel, maar echt goed voelt het niet. Helaas is er niets tegen te doen en wordt het gewoon een kwestie van uitzieken. En dan maar wachten op de volgende winstgolf die zorgverzekeraars over ons heen laten spoelen.

De oren van Justin Bieber

15-04-2013

Er is iets bijzonders aan de hand met de oren van het jeugdige Canadese popidool Justin Bieber. Tenminste, dat vermoeden heb ik. Of ze zijn heel bijzonder of ze deugen niet. Feit is dat niemand in zijn nabije omgeving of van zijn management de knaap de oren eens even flink durft te wassen of er op zijn minst eens even stevig aan durft te trekken. Terwijl dat inmiddels toch wel brood- en hoognodig is. Ventje Bieber is door zijn immense populariteit inmiddels zo over het paard getild dat zijn sterallures intussen vele malen groter zijn dan zijn hits ooit zullen worden. Het stuitende bewijs leverde hij afgelopen zaterdag weer tijdens, of beter, voor zijn concert in Arnhem. Hij liet een bomvol Gelredome rustig 1,5 uur wachten voordat het hem beliefde zijn show eindelijk te beginnen. Geen excuses of een uitleg waarom hij pas na 22.00 uur kwam opdagen. Sterker nog: eerder had hij al een groep uitverkoren meisjes ruim 5 uur laten wachten op een Meet & Greet met hem. Het is niet alleen onprofessioneel, maar ook totaal respectloos tegen over zijn fans die vooral bestaan uit meisjes tussen de 6 en 16 jaar. En bovendien nog zeer onverantwoordelijk ook. De meeste meisjes zijn zaterdag uit het hele land door ouders naar Arnhem gebracht. Volgens de planning van de concertorganisator zou het concert om 22.30 uur afgelopen zijn. Dat werd dus ver na middernacht. Dat betekende dus uren extra wachten op overvolle parkeerterreinen rondom het stadion. Bovendien bracht het kereltje met zijn gedrag een grote groep ouders en kinderen die met het openbaar vervoer gekomen waren in de problemen, want na twaalven komt dat in Nederland ook tot stilstand. Dat moest dus weer opgelost worden door de gemeente Arnhem die in allerijl bussen moest regelen om de gestrande fans naar alle hoeken van het land te vervoeren. Het is natuurlijk schandalig dat zo'n ventje van nauwelijks 19 jaar dit allemaal zomaar kan doen en daar vervolgens niet op wordt aangesproken. Zo'n concert in Arnhem levert volgens een snelle berekening toch gauw 1,5 miljoen euro op. Het kereltje zou dus op z'n minst op kunnen draaien voor de extra kosten die hij met zijn wangedrag veroorzaakt. Als ouders buiten het stadion hebben we ook kunnen horen dat het muzikaal gezien met zijn oren ook niet helemaal in orde is. Een groot deel van het concert 'belazert' het knaapje zijn trouwe fans door te playbacken of mee te zingen met ingezongen band. Dan klinkt het nog wel aardig. Gaat hij echt helemaal live, dan is het met de zuiverheid gedaan. Dus dat beperkt hij dan ook maar tot enkele ballade-achtige nummers. En zijn fans? Die vinden het allemaal prachtig. Die absorberen zonder ook maar een spoortje van kritiek alles wat hun idool doet. En terecht. Daar zijn ze fan voor. Zij hebben in Arnhem voorlopig de avond van hun leven gehad.

Sprakeloos

16-04-2013

Er is vandaag genoeg interessant nieuws om een leuke blog over te schrijven. Bijvoorbeeld over het feit dat CDA-leider Sybrand Haarsma premier Mark Rutte een 'Tsjakka-premier' noemt. Of over staatssecretaris Fred Teeven die onder vuur ligt in de kwestie-Dolmatov, de Russische activist die zelfmoord pleegde in een Rotterdamse politiecel. Of over de misverstanden die zijn ontstaan over het kersverse Sociaal Akkoord. Interessante ontwerpen waar wel iets over te melden valt, maar op een dag als vandaag kan het eigenlijk maar over één ding gaan: de absurde aanslag gisteravond tijdens de marathon in Boston. Maar wat moet je daar nu over schrijven? We zijn inmiddels wat aanslagen betreft heel wat gewend, maar iedere keer weer als er zoiets gebeurt slaat de verbijstering toe. Wat bezielt mensen om om welke reden dan ook de levens van onschuldigen op deze wijze in de waagschaal te stellen. Hoe gek moet je zijn om dit te kunnen doen in de hoop dat je er ook nog iets mee bereikt. Het zijn vragen die iedere keer opnieuw gesteld worden, maar waarop uiteindelijke nooit een antwoord komt. Geen enkel ideaal rechtvaardig zo'n daad, al beweren de daders altijd anders. Verblind door hun eigen idealisme en van God en Mohammed los, vinden zij dat alle middelen geoorloofd zijn om hun strijd te strijden. Ten koste van alles en iedereen. En dat maakt je uiteindelijk sprakeloos. Iedere keer weer. Er zijn nauwelijks woorden te vinden om de absurditeit van dit soort aanslagen te vangen. En telkens weer hoop je dat het laatste keer is, maar tegelijkertijd weet je ook dat dat een illusie is.

De puinhopen van Rutte

17-04-2013

Optimist, goedlachs, kennis van zaken en ook nog lekker jong. Het waren deze positieve bewoordingen die nog niet eens zo heel lang geleden op de toen nog kersverse premier Mark Rutte werden geplakt. Lekker jong is hij nog steeds, maar verder? Zelfs met zijn jeugdige charme heeft hij de slangenkuil en het wespennest dat de Nederlandse politiek heet niet weten te overleven. Van optimist, goedlachs en kennis van zaken is geen sprake meer. In nog geen drie jaar tijd is de 'jeune premier' een arrogante eigenheimer zonder enige kennis van zaken geworden die naar niemand luistert. Althans, dat zijn de geluiden die je nu hoort in de wandelgangen van de Tweede Kamer. Zelfs zijn eigen VVD-fractie, die hem tot op heden tegen alle stromingen in bleef steunen, lijkt hem nu te laten vallen. Het Sociaal Akkoord is de liberalen in het verkeerde keelgat geschoten. Hun nog zo lang geleden bejubelde voorman heeft dat zonder de fractie daarbij te betrekken bekokstoofd en hen dat vervolgens haast letterlijk door de strot geduwd. En rancuneus als ze zijn in de Haagse politiek, beginnen ze dus nu zowel het akkoord onderuit te halen als te zagen aan de poten van de premiersstoel. Zelden zijn de Haagse politici echt te betrappen op daadkrachtig beleid, maar in dit soort gevallen zijn ze vaak niet meer te stuiten. Ik durf dan ook met een bijna aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te voorspellen dat ook dit kabinet het einde van de rit niet haalt. Sterker nog: ik moet nog zien of het de 3e dinsdag in september haalt. Ik sluit niet uit dat de eerste troonrede van Koning Willem zal gaan over de puinhopen van Rutte. Zijn opvolger staat overigens ook al klaar: de huidige minister van volksgezondheid Edith Schippers. In het Haagse wordt zij wel bestempeld als een vrouw met 'ballen'. Gisteren wist zij nog guitig voor de camera te melden 'dat zij nog niet onderzocht had of de huidige premier wel over ballen beschikt'. Als dat soort opmerkingen door je naaste collega's worden gemaakt dan weet je het wel: het politieke einde is nabij. Zo is de Haagse mores nu eenmaal. Maar het zal vrouw Schipper, met of zonder ballen, uiteindelijk niet veel anders vergaan. Dat is nu eenmaal de consequentie van ons politiek bestel met zijn grote hoeveelheid partijen. Dat betekent altijd water bij de wijn moeten doen. In het geval van Rutte betekent dit zelfs zoveel water dat de wijn inmiddels niet meer te drinken is. Met dank aan de PvdA, die vanuit sociaal oogpunt water prefereert boven dure liberale wijn.

'De baas van het land'

18-04-2013

Het was 29 april 1980. Ik stapte in de lift in het Paleis op de Dam om naar mijn kamer op de derde verdieping te gaan. Net voordat de deur van de lift achter mij dicht viel werd die weer opgetrokken. Een 13-jarig blond ventje stapte in. "Naar welke etage gaat u", vroeg hij. Ik zei naar de derde. Hij moest naar beneden, maar wilde eerst wel mee naar boven. "Ik ken u" zei het knaapje. "Ik jou ook, want jij en je broers waren wel eens bij ons in het wachtlokaal op Drakensteyn en Huis Ten Bosch." Toen wist hij het weer. Ik was één van die marechaussees waar ze wel eens bij waren. "Wat doet u dan hier", vroeg hij door, terwijl de lift allang stilstond en ik deur al had geopend om uit te stappen. "Ik ben nu de chauffeur van je vader en logeer in het paleis. En jij? Wat doe jij hier." Hij moest lachen. "Nou, wij slapen hier ook. Het is ons paleis. Morgen wordt mijn moeder de baas van het land en als ik 18 jaar ben dan word ik misschien wel de baas van het land. Als u hier dan nog bent, mag u best mijn chauffeur zijn." Dat is goed, antwoordde ik en verliet de lift. Dat was 33 jaar geleden. Een gesprek in de lift met Willem Alexander, een dag voor de kroning van zijn moeder. Later ben ik hem nog een paar keer tegengekomen en telkens weer zij hij: "Ik ken u". Het liftgesprek is nooit meer ter sprake geweest, maar gisteravond tijdens het interview schoot het me weer te binnen. De 6 jaar die hij in de lift voorspelde werden er uiteindelijk 33 en ik ben niet zijn chauffeur geworden. Ik doe nu dingen waarvan ik toen nog niet wist dat ik ze ooit zou gaan doen, maar hij wist toen al in die lift dat de dag ooit zou komen dat hij Koning zou worden. Niet op zijn 18e, maar op zijn 46e. En hij is er samen met Maxima klaar voor. De jongen van 13 is een volwassen man geworden die weet wat hem te doen staat. Open, eerlijk, weloverwogen, zo kwam hij gisteren op mij over. En bovenal bleef hij vooral zichzelf. Ik ben niet per definitie een hartstochtelijk voorstander van ons Koningshuis, maar als we het er dan toch mee moeten doen, dan zijn we naar mijn inschatting straks wel goed af met onze nieuwe Koning. Voor mij is hij gisteren met vlag en wimpel geslaagd voor zijn nationale staatsexamen. Eindelijk wordt hij 'de baas van Nederland'. Een taak die hij vol overgave en passie zal oppakken. Dat komt helemaal goed, want 'ik ken hem'.

Liever 'bungelen' dan opstappen

19-04-2013

Hij is niet één van onze meest begenadigde sprekers, onze staatssecretaris van Justitie Fred Teeven. Hij is wel een man van de duidelijke taal. Dat was hij als Officier van Justitie al en toen hij politicus werd bleef dat zo. Gisteren moest hij zich de hele dag in de Tweede Kamer verontschuldigen in de kwestie Dolmatov. Hij deed dat niet altijd even handig, maar hij sloeg zich er door. Uiteindelijk stevende hij af op een meerderheid in de Kamer, zodat de de dood van de Russische asielzoeker hem uiteindelijk niet zou opbreken en hij gedwongen zou worden zijn biezen te pakken. En toen ontstond er weer een echt Teveriaans moment. De staatssecretaris betoogde tot verbazing van vriend en vijand dat hij alsnog op zou stappen als hij niet het volledige vertrouwen kreeg van de Kamer. Hij wilde geen 'bungelende' staatssecretaris worden die slechts door de coalitie en een paar andere partijen in het zadel werd gehouden. Duidelijk taal en een heldere boodschap, zou je zeggen. Dus toen het tegen middernacht uiteindelijk de stemmen geteld waren bleken 98 Kamerleden Teeven nog te steunen en zagen 48 hem liever vertrekken. Zo kan hij bijvoorbeeld niet meer rekeningen op steun van D66 en het CDA en dat maakt hem, ondanks de steun van de meerderheid, toch een 'bungelende' staatssecretaris. Die stapt dus op, zou je denken na zijn eerdere uitspraken. Maar zelfs bij Teeven is een woord geen woord meer. Hij stapt dus helemaal niet op en blijft hij toch liever 'bungelen'. Daarmee heeft hij de politiek een slechte dienst bewezen. Opnieuw is de geloofwaardigheid van politici een deuk opgelopen. De voormalige Officier van Justitie heeft zelf het keiharde bewijs geleverd dat politici zelden doen wat ze heel hard roepen. Jammer. Teeven was al een man van weinig woorden, maar misschien is het wel beter als hij voortaan maar gewoon helemaal zwijgt.

Slim en verstandig

22-04-2013

Ze zit hier tegenover me op tafel. Ze weet dat dit niet mag, maar kijkt me aan met een blik die geen tegenspraak duldt. Haar zwarte vel met witte accenten glanst in de ochtendzon. De zwarte pupillen in de geel/groene ogen zijn dunne, zwarte streepjes. Loena heet ze en ze is al bijna 8 jaar bij ons. Ze weegt iets meer dan 5 kilo. Een flink gewicht voor een poes, maar ze is dan ook van het ras maine coon, een soort dat over het algemeen flink uit de kluiten gewassen is. Ik heb haar nu 2x keer gewaarschuwd dat ze van tafel moet, maar ze weigert. Haar blik is arroganter geworden, maar blijft strak op mij gericht. Alsof ze zeggen wil: waag het niet om een ook maar één letter over mij in je blog te zetten! Ze is slim. Voor een poes. Ik vermoed dat ze precies weet waar ik mee bezig ben. Ze is slim en verstandig. Het soort poes dat altijd precies duidelijk weet te maken wat ze wil, maar vooral ook wat ze niet wil. Die zich niet bovenmatig inspant, maar precies doet wat ze moet doen om haar gezag in de buurt te handhaven. Anders dan de rode kater Pumba die haar al bijna zeven jaar gezelschap houdt. Die is driest, vliegt over al in en knokt met alles en iedereen. Zelfs voor grote honden gaat hij geen stap op zij. Loena kijkt dat drieste gedrag altijd op een afstandje aan, maar grijpt wel in als Pumba zich weer teveel in de nesten dreigt te werken. Dan blaast ze haar 5 kilo nog wat op, waardoor ze een keer zo groot wordt en wandelt (aan hardlopen doet ze niet, net zo min als aan klimmen en klauteren) dan rustig naar de plek des onheils. Dat is meestal voldoende om het gevaar af te wenden. In tegenstelling tot veel poezen houdt ze bovendien van water. Ze speelt er mee, gaat er graag in liggen en vindt het helemaal niet erg om onder douche nat te worden. Toen we nog een bad hadden ging ze daar geregeld in staan en keek dan met een dwingende blik van jou naar de kraan en weer terug: die moest dan aan, zodat zij met de straal kon spelen. Pumba moet niet zo veel van water hebben, maar hij valt als hij achter de eenden aanzit nog al eens in de sloot of zakt door het veel te dunne ijs. Het zal Loena nooit overkomen. Die zie je pas op het ijs als het echt dik genoeg is. Vrijdag lagen ze beiden te slapen in de kamer, toen ik voor het eerst naar het Koningslied luisterde. Pumba sliep rustig door, maar Loena schrok bij de eerste klanken verschrikt wakker. Ze sprong op uit haar stoel, liep naar de laptop op tafel, luisterde aandachtig en zette het toen op een klagelijk jammeren. Ik reageerde kennelijk niet snel genoeg naar haar zin, want ze liep ook gelijk over toetsenbord, waardoor het lied weg klikte. Daarna sjokte ze weer naar haar stoel en ging weer verder waar ze mee bezig was: slapen. Toeval dacht ik nog en zette het lied weer aan, maar het ritueel herhaalde zich en daarna nog een keer. De commotie rond het lied was toen nog niet in volle hevigheid losgebarsten, maar hier in huis was vrijdag al snel duidelijk een oordeel over het Koningslied geveld door mijn eigen huiskoningin: ze kon het niet verdragen. Ik heb haar uitgelegd dat ik dit blog gaat over haar afkeur van het lied. Daar kan ze zich geloof ik wel in vinden. Ze kijkt inmiddels weer naar buiten, waar de rode kater een merel probeert te vangen die op de schutting zit, maar waarvan ze nu al weet dat hem dat toch niet gaat lukken.

Koning Bram of Koningslied?

23-04-2013

Eerst was het weg, maar inmiddels is het weer terug: het Koningslied. En het leek haast onmogelijk, maar nu is hij toch weg: Bram Moszkowicz, de ongekroonde koning van de advocatuur. Moeten we met die ontwikkelingen blij zijn of juist niet? Ziehier de dilemma's waar wij als Nederland mee moeten dealen. Laten we beginnen met het Koningslied. Schrijver John Ewbank trok het door hem in elkaar geflanste en gecomponeerde nummer terug, nadat hij bakken vol bagger over zich had gekregen vanwege de slechte kwaliteit van het lied. Exit Koningslied zou je zeggen. Maar nee, het Nationaal Comité Inhuldiging heeft in al haar wijsheid besloten vast te houden aan het lied. Omdat, zoals comitélid Joop van den Ende zei, het een 'retecommercieel lied' is. En daar gaat het tenslotte om in Nederland. We zijn immers kooplieden. Handel is handel en als het lied scoort is het goed. Wat kan ons de kwaliteit schelen. En het modder gooien naar Ewbank kan dus gewoon doorgaan. Met dank aan het comité. Ik zou zeggen boycotten die handel. Op 30 april iedereen in Nederland massaal de pleinen op en tijdens het lied op ludieke wijze je afkeuring laten blijken. Over smijten met modder gesproken: Bram Moszkowicz kan er ook wat van. De gisteren roemloos van zijn sokkel geduwde ongekroonde koning der advocatuur blijkt plotseling een zeer slecht verliezer te zijn. Verstoten uit het ambt omdat hij er zijn eigen regeltjes op na hield stortte hij gisteravond in RTV Boulevard bakken vol met modder uit over het Hof van discipline dat hem zijn bef en toga definitief had ontnomen. Geen greintje zelfkennis of een spoortje van berouw, toonde de eens zo grote strafpleiter. Als een klein verwend kind sloeg hij om zich heen. Een ex-advocaat onwaardig, zulk gedrag. Maar zijn dit ontwikkelingen waar we blij mee moeten zijn, was de vraag? Het vertrek van 'Koning Bram' is jammer voor de media, maar goed voor het ambt, zou ik zeggen. Zelfs advocaten moeten zich gewoon aan de regels houden. En het Koningslied? Ieder land krijgt het lied dat het verdient. Kennelijk verdienen we niet beter.

Geen nieuws

24-04-2013

Je hebt van die dagen dat er nauwelijks nieuws is. Nou ja, er is natuurlijk altijd wel nieuws (of we maken het), maar ik bedoel nieuws dat er echt toe doet. Je zou de grote nederlaag van Barcelona tegen Bayern München nieuws kunnen noemen, maar dat is het alleen voor de sportliefhebbers. En is het wel echt nieuws? Immers, als je een wedstrijd speelt loop je het risico om te verliezen. In Nederland draait het nieuws vooral om wat nog komen gaat: de kroning op 30 april. En omdat het nog komen gaat is daar dus nog niet echt veel nieuws over te melden. Dus worden de voorbereidingen uitgemolken, wordt er gespeculeerd over hoe en waar het allemaal mis kan gaan en worden we bestookt met verhalen over hoe het 33 jaar geleden volledig uit de hand liep met 'Geen woning, Geen Kroningsrellen'. Maar nieuws? Gelukkig hebben we het Koningslied nog. Een zaak waar nu ook onze regering zich mee gaat bemoeien. Minister van Onderwijs Jet Bussemaker wil nu dat alle taalfouten uit het lied worden geschrapt. Ze komt nog net niet met een wetsvoorstel daartoe, maar toch. Nu zit er naar mijn idee toch al niet veel muziek in dit kabinet, dus dan is het ook helemaal niet zo gek dat ze zich het liefst bemoeien met zaken die er helemaal niet toe doen en waar ze ook helemaal geen verstand van hebben. Het probleem van schrappen in een lied, hoe krom geformuleerd ook, is dat het dan niet meer rijmt. Bovendien wordt het ritme doorbroken en de melodielijn aangetast. En bij schrappen in het Koningslied blijft er waarschijnlijk helemaal geen tekst meer over. Dat biedt overigens wel weer perspectief. Dan doen we het op 30 april toch alleen met de Koningsmelodie. Dan is iedereen vrij om daar een eigen tekst op te zingen of gewoon om mee te neuriën. Dat doet volgens mij ook veel meer recht aan ons Nederlanders. Het Koningslied was immers bedoeld om het volk te verbroederen en de saamhorigheid te verstevigen. Nou, dat is dus niet echt gelukt. Alleen een melodie geeft ruimte om te laten zien hoe we echt zijn: een stelletje betweterige, eigengereide, eigenzinnige individualisten die van een mug een olifant weten te maken. Maar ook dat is geen nieuws.

Van yoghurt naar fraude

26-04-2013

Vroeger aten wij thuis geregeld Bulgaarse yoghurt. Die was dikker en romiger dan de Hollandse variant omdat de melk waarvan de yoghurt werd gemaakt vooraf werd ingedikt. Tegenwoordig hebben we te maken met Bulgaarse fraude, waarbij vooral de Nederlandse staat wordt opgelicht. Via slimme constructies wordt Nederlands belastinggeld naar Bulgaarse rekeningen gesluisd. Bulgaarse yoghurt bestaat nog steeds, maar Bulgaarse fraude levert meer op, schat ik zo in. Het is al meer dan een jaar bekend bij de Nederlandse belastingambtenaren dat Bulgaren op slinkse wijze onze belastingcentjes binnen hengelen. Waarom dan niet ingegrepen, vraag je je af? Vragen die de Tweede Kamer graag wil stellen aan onze vrolijke Limburgse Frans, staatssecretaris van Financiën Weekers. Die doet echter niets anders dan naar links en naar rechts draaien en zuur te roepen dat hij van niks wist. Nou ja, daar heeft hij inmiddels wel ervaring mee. Nog niet zo heel lang geleden wist hij ook niet dat een dubieuze Limburgse VVD-partijgenoot een billboard voor hem had betaald tijdens de verkiezingscampagne, waardoor hij de schijn van belangenverstrengeling op zich laadde. Nu moet hij zich in de Tweede Kamer verantwoorden voor de Bulgaren. Dat zou gisteren al, maar daar voelde Weekers weinig voor. Die heeft meer tijd nodig om zich nog verder in allerlei bochten te wringen om onder zijn verantwoordelijkheden uit te komen. Dit tot ergernis van de oppositie, maar met steun van de pseudo-onafhankelijke Kamervoorzitter en zijn partijgenoot Anouchka van Miltenburg. Sinds zij Gerdi Verbeet opgevolgde heeft zij al vaker laten blijken moeite te hebben met haar onafhankelijke positie en met de procedures in de Tweede Kamer. Ze maakt in ieder geval geen gelukkige indruk als voorzitter en de bom barstte toen CDA-voorman Van Haarsma haar daar gisteren naar aanleiding van haar steun voor Weekers op aansprak. Het leidde, zoals ze dat zo mooi noemen in Den Haag, tot een tissuemoment. De voorzitter schorste de vergadering, beende boos de Tweede Kamer uit en ging in de wandelgangen een potje staan snotteren. Dat wordt dus nog leuk volgende week. De kans dat Weekers zijn biezen moet pakken is niet uitgesloten, maar het gerucht gaat dat Van Miltenburg binnenkort ook zal opstappen als voorzitter omdat zij toch te weinig gezag en kwaliteiten heeft om deze functie te kunnen vervullen. Van Bulgaarse yoghurt naar de Bulgaarse fraude en het kan de VVD zomaar twee topposities kosten. Logisch dat je daar dan wel even zuur van gaat kijken.

De laatste dag

29-04-2013

De kinderen hebben vrij van school. Normaal gesproken zouden ze zo'n eerste dag van de vakantie iets leuks gaan doen. Even ontspannen, zo na je verjaardag en de dag voor Koninginnedag. Voor je het weet sta je weer op koppen van jut te rammen of met wc-potten te slingeren, dus is zo'n dagje relaxen altijd welkom. Vandaag dus niet. Het is een beetje een rare week geweest. Alles was de laatste keer. Vanaf morgen wordt alles anders. Lang wist hij van de prins geen kwaad en leefde hij zijn eigen leven. Dat is voorbij. Het leven gaat door, maar het zal nooit meer zijn eigen zijn. Zelfs zijn verjaardag afgelopen zaterdag was zijn laatste eigen verjaardag met vrienden en familie. God, wat is hij dronken geworden. Ook voor de laatste keer. Volgend jaar wordt hij toegezongen door nerveuze kinderkoren en staat hij in het middelpunt bij happen in oude koeken. Vandaag moet er generaal gerepeteerd worden in Amsterdam en de speech moet nog geleerd worden. Het is een drukke dag vandaag. In de keuken rommelen zijn vrouw en de kinderen. Nog even mag hij blijven liggen en krijgt hij ontbijt op bed. Een koninklijk ontbijt, hebben ze beloofd. Alles was de afgelopen week de laatste keer. Vandaag is het zijn laatste dag als prins. Nog één nachtje slapen in zijn eigen pyjama en dan is het zover. Vanaf morgen mag hij de pyjama met gouden kroontjes aan en krijgt hij iedere dag een koninklijk ontbijt.

Kledingsurvival

30-04-2013

Na het concert van Justin Bieber een paar weken geleden in Arnhem dacht ik dat je op het gebied van hysterische meiden alles wel had meegemaakt. Het blijkt echter altijd nog erger te kunnen zo bleek gisteren tijdens een dagje winkelen bij de Primarkt in Almere, een supergrote kledingzaak waar kleren, schoenen en bijbehorende accessoires voor spotprijsje gekocht kunnen worden. Zelden heb ik zo'n chaotische chaos aangetroffen als in die winkel. De oorzaak: duizenden volledig doorgedraaide koopgekke pubers met hun al even koopzieke ouders die zich als hongerige wolven massaal op de kledingrekken storten. Gewoon lopen door de winkel is onmogelijk. Je voegt in bij de meute en wordt zonder zelf te bewegen langs de rekken gedragen. Door de hele winkel slingeren zich rijen. Beveiligingsmensen leiden alles in goede banen. Wachttijden voor de kassa's (een stuk of zestien) en de pashokjes: minstens 2 uur. Het is survivallen in een ondoordringbaar kledingbos. Personeel dat met rekken vol nieuwe kleding uit de magazijnen komt haalt de eindbestemming niet omdat de rekken onderweg naar de plekken waar het moet hangen al volledig geplunderd worden. Een totaal doorgedraaide medewerker, de winkel was toen pas 2 uur open, kroop in mijn nabijheid onder de massaal graaiende handen weg bij zijn kledingrek waarmee hij bij de schoenen was gestrand. "Dit is geen doen" mompelde hij met een rood en bezweet hoofd. Ik vroeg hem of het hier altijd zo druk was. Druk wel, luidde zijn antwoord, maar dit was wel heel extreem. Gezien de lage prijzen vroeg ik me af wat ze nu verdienden op die kleding. Dat wist hij niet precies, maar op zo'n extreme dag was een omzet van 800.000 euro heel normaal, klapte hij uit de school. Op een gewone dag lag de omzet tussen 200.000 en 500.000 euro. voegde hij daar puffend aan toe om vervolgens weer door de klapdeuren naar het magazijn te verdwijnen. Ik vermoed dat ze daar zuurstoftenten hebben staan waar het personeel weer wordt opgelapt voor een volgende ronde overleven in de winkel. Inmiddels raakten de rekken in de winkel steeds leger. Niet omdat alles uitverkocht was, maar omdat er steeds meer kleding om de grond belandde, waar de meute doorheen banjerde alsof ze op het strand door het mulle zand sjouwden. Uit de hopen kleren werden af en toe kleine kinderen gevist die gewoon waren kwijtgeraakt. Sommige mensen gingen bij binnenkomst direct in de rij staan en shopten vanuit die rij bij de rekken waar zij langs kwamen om na 2 uur bepakt en bezakt bij de kassa te eindigen. Er werd flauwgevallen in de rijen en ouders renden heen en weer tussen de Primarkt en de naastgelegen supermarkt om hun kinderen in de rij te bevoorraden met eten en drinken. Het was verbijsterend om te zien hoe de massa alleen om wille van het geldelijk gewin collectief doordraait. Ik was erbij en ben er dus ook schuldig aan. En de dochterslief zijn heel blij met hun kleren die ze uiteindelijk uit de strijd hebben weten te slepen. Maar als je er een beetje over nadenkt slaat het natuurlijk nergens op. Zeker niet als je je bedenkt dat kleren die je kinderen nu dragen misschien wel gemaakt zijn door kinderen die in Bangladesh zijn omgekomen toen hun naaiatelier instortte. Gelukkig heeft de Primarkt besloten de overlevenden en nabestaanden financieel te steunen. Met de omzetten die ze draaien moet dat ook makkelijk kunnen. Maar uiteindelijk zijn wij als consumenten er verantwoordelijk voor dat zulke rampen gebeuren. Dat bewijst zo'n dagje winkelen weer. Wij willen massaal zo goedkoop mogelijk, zelfs als daar mensen elders in de wereld voor worden uitgebuit. Zo werkt het systeem en ik werk er aan mee. We zouden het eigenlijk niet moeten willen, maar dat lukt alleen als we het massaal niet willen. En dat gaat dus niet lukken. Dus blijven de Primarkten enorme omzetten draaien en zullen er dagen zijn de chaos er enorm is. Het is wrang om te moeten constateren, maar de dochterslief zien er prachtig uit in hun nieuwe outfits.

Aan de slag

1-05-2013

"Zo het zit er op. Het was me het dagje wel gisteren. Best vermoeiend, zo'n dagje inhuldigen. Nou ja, ik heb wel lekker geslapen vannacht in mijn pyjama met kroontjes. De meiden slapen nog en Maxima ook. Voor hen was het helemaal een lange dag. De meiden hebben nog nooit zoveel gezwaaid. Gelukkig hadden ze geoefend met oma. Vooral dat steeds weer omkleden hakt er op zo'n dag flink in. En dan ook nog vernikkelen op zo'n rondvaartboot. Je moet er wat voor over hebben en het volk wil het nu eenmaal graag. Het viel de meiden overigens wel wat tegen dat ik de kroon niet kreeg opgezet. En ook dat ik hem niet mee mocht nemen naar huis om op het nachtkastje te zetten. Zij denken nog altijd dat het koningschap een sprookje is. Nou, daar komen ze nog wel achter. Ik had de bewaking trouwens wel flink te pakken toen we bij Armin van Buuren plotseling van de boot gingen. Daar moeten ze maar vast aan wennen. Dat zal ik wel vaker doen, van die onverwachte dingen. Het moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven. Zo, nu ben ik dus Koning. Echt anders voelt het overigens niet. Ik geloof dat ik nog steeds dezelfde Willem-Alexander ben. Nou, maar eens zien wat deze eerste dag als Koning brengt. Het is 1 mei vandaag en in linkse kringen noemen ze dat geloof ik 'Dag van de Arbeid'. Zegt me niks eigenlijk. Ik weet ook ik niet of ik dan nog iets moet doen. Straks moeder maar eens even bellen wat zij op de dag na Koninginnedag altijd deed. Maar eerst maar eens even lekker ontbijten."

Vrijheid is geen handel

6-05-2013

Vrijheid is zelf keuzes kunnen maken. Tegen de wind in fietsen omdat je naar een plek wilt die alleen zo te bereiken is. Eten wanneer je er zin in hebt. Houden van degene die je lief hebt. Vriendschappen sluiten met mensen met wie jij bevriend wilt zijn. Praten met wie je wilt over wat jij wilt. Denken wat je wilt. De consequenties aanvaarden van de keuzes die je maakt. Dat is vrijheid. Gewoon ergens zijn dat is geen vrijheid. Dat is toeval. Je wordt ergens geboren en dan ben je er. Meestal heb je dan de vrijheid om te gaan en te staan. Soms wordt je gedwongen om te gaan. Door oorlog, onderdrukking, dictatuur of onverdraagzaamheid. Dan ben je ineens noodgedwongen op een andere plek. Een plek waar ze misschien niet op je zitten te wachten of niet op je rekenen, maar waar je toch bent omdat op de plek waar je was geen vrijheid bestond. Dat kan nooit strafbaar zijn. Mogelijk moet je er weer weg, maar het er zijn is geen misdaad. Slechts een daad of een handeling kan strafbaar zijn. Daar heb je een keus in. Niet in leven of dood. De PvdA heeft de vrijheid om daar anders over te denken en het 'er zijn' onder het motto 'illegaal' toch strafbaar te stellen, Niet omdat ze dat willen, maar omdat daar over onderhandeld is met de coalitiepartner. Vrijheid als inzet van onderhandelingen. Vrijheid als handel met het risico het te verkwanselen. Vrijheid is evenmin handelswaar. Het Vrijheidspodium Utrecht met daarop groot de naam van de Rabobank is geen vrijheid. Dat is afgedwongen door de commercie en door de druk van van geld. We zouden dat niet moeten willen. Vrijheid is geen handel. Vrijheid is leven. Gelukkig heb ik de vrijheid om dat te vinden.

Munnekzijl, het middelpunt van de wereld

07-05-2013

Als je in China een aardappelrooimachine over een uitgestrekte akker ziet rijden of je ziet in Finland een boer in de weer met een uienpootmachine, dan is de kans groot dat die machine uit Munnekezijl afkomstig is. Munnekezijl?, hoor ik uw vragen. Ja, Munnekezijl. Vanaf de Afsluitdijk gezien één van de laatste Friese dorpen, leunend op de grens van Groningen. Een hoofdstraat en een paar zijstraten. Iets verderop ligt Burum, het dorp het enorme schotelpark. De oren van de wereld die signalen van alle mogelijke satellieten opvangen. Net buiten de bebouwde kom van Munnikezijl is Oldenhuis Export gevestigd. Een bedrijf gespecialiseerd in het exporteren van landbouwmachines over de hele wereld en dan vooral machines die gebruikt worden voor de aardappel- en uienteelt. Containers vol machines, zowel nieuw als gereviseerd, worden vanuit Munnikezijl naar alle continenten getransporteerd. Van Azië tot Amerika en van Rusland tot Australië. Er is geen werelddeel waar geen landbouwmachines rondrijden met stickers van Oldenhuis Export uit Munnikezijl. Een wereldbedrijf dus. Het episch centrum van het bedrijf is gevestigd in een grote loods. Geen strak kantoorgebouw met een gelikte uitstraling, maar een werkplaats waar gesleuteld wordt aan de machines en een klein kantoortje waar via computerschermen en de telefoon de hele wereld binnenkomt. Waarschijnlijk via de schotels bij de buren. Als je er naartoe rijdt door het almaar stiller wordende landschap heb je het gevoel steeds verder van de bewonende wereld af te raken. Schijn bedriegt dus, want eigenlijk kom je terecht in het middelpunt van de wereld. Zo kom je als journalist op plaatsen waarvan je wel eens van gehoord hebt, maar waarvan je geen idee had dat ze een belangrijke rol op mondiaal niveau spelen. Munnikezijl is zo'n plaats. Een mooi bedrijf in een mooie uithoek van Nederland. Goed voor een prachtig verhaal. Wat een leuk vak heb ik toch.

De slag om Terschelling

08-05-2013

Er woedt een heuse veerbotenoorlog op het wad. Niet zoals de zeeslagen vroeger gingen, waarbij schepen enkel bestookten met kanonnen en de vijanden elkaars schepen enterden. Toch zou deze oorlog tussen twee elkaar beconcurrerende rederijen zou wel eens de geschiedenis in kunnen gaan als 'De slag om Terschelling'. Jarenlang heeft rederij Doeksen het alleenrecht gehad om tegen niet misselijke prijzen de verbinding tussen Harlingen en Terschelling te verzorgen. Vooral vanwege die hoge prijzen hebben Terschellinger ondernemers de EVT, de Eigen Veerdienst Terschelling, opgericht om de overtocht voor een veel lagere prijs te verrichten. In plaats van dat Doeksen zich naar aanleiding daarvan eens achter de oren ging krabben en zich afvroeg of zij inderdaad niet wat aan de prijzige kant zijn, huilt de rederij via directeur Paul Melles nu alleen maar krokodillentranen. Het is niet eerlijk dat zijn bedrijf de van overheidswege verkregen monopoliepositie kwijt is. Het is niet eerlijk dat hij nu moet concurreren met een ander. Het is niet eerlijk dat concurrentie geld kost en of de overheid dat maar even wil vergoeden. In plaats van de concurrentie aan te gaan doet Doeksen niets anders dan de concurrent dwars zitten, zwart maken en bestoken met procedures. Niet echt handig, want de EVT komt daardoor steeds meer in de underdogpositie terecht. De passagiers kiezen immers steeds meer voor de goedkopere en misschien ook wat sympathieker overkomende EVT. Dat hun boten langzamer zijn en de vertrekkentijden niet al te gunstig nemen ze op de koop toe, omdat het geschil al snel in de vele tientallen euro's loopt. Kun je toch weer leuke dingen van doen op het eiland. Doeksen had de concurrent de wind veel meer uit de zeilen kunnen nemen door ook daadwerkelijk de concurrentie aan te gaan. Laat gewoon maar zien dat jij de beste veerdienst bent met de aantrekkelijkste prijzen. Geef de passagiers maar de kans om vergelijken en kiezen. Ga desnoods met de concurrent om tafel zitten en kijk waar de ruimte ligt om elkaar misschien zelfs te versterken. Toon lef en ondernemerschap. Wees creatief en gedraag je niet als een overspannen kapitein die niet kan zwemmen en op voorhand al vreest dat zijn schip zinkt. Voorlopig heeft Doeksen gekozen voor oorlog. De kans is aanwezig dat ze daar uiteindelijk zelf het slachtoffer van worden. En de passagiers? Die lachen in hun vuistje. De overtocht naar Terschelling is nog nooit zo goedkoop geweest en dat is in deze tijd van crisis mooi meegenomen. Dat is het voordeel van zo'n moderne zeeslag: er vloeit geen bloed en het is nog goed voor de portemonnee ook.

Wapperende weerman

10-05-2013

Hij heet Peter Kuipers Munneke en studeerde Experimentele natuurkunde. Daarna deed hij onderzoek naar het klimaat op de poolgebieden en nu is hij regelmatig te zien als weerman bij het NOS-journaal. En daar is hij een opmerkelijke verschijnen. Een jongensachtige jongen met de uitstraling van een houten klaas die ons in een veel te krap pak van alles probeert wijs te maken over botsende hoge en lage drukgebieden. Eerlijk gezegd ontgaat me het meeste van wat hij zegt. Als hij het weer presenteert heb ik geen idee of ik de volgende dag mijn regenjas aan moet of dat mijn zonnebril op kan. Het zijn vooral zijn handen waar ik naar kijk. Grote, breedbeeldvullende handen. Zijn voorganger Erwin Kroll wist zijn handen ook wel te gebruiken, maar Munneke is wat dat betreft Kroll in het kwadraat. Zijn handen zijn ook in verhouding met de rest van zijn lichaam enorm. Het te krappe jasje waar hij in lijkt te hangen versterkt dat beeld. En hij wappert enorm met die handen. Van links naar rechts en van boven naar beneden. Als en dronken dirigent die voor een hem onbekend orkest staat en een muziekstuk dirigeert waar hij nog nooit van gehoord heeft. Munneke is vast een jongen die als klein kind al riep dat hij iets met zijn handen zou gaan doen. Zijn ouders hebben waarschijnlijk altijd gedacht dat hij dan wel timmerman of stratenmaker zou worden. Weerman is in dat verband vermoedelijk nooit bij ze opgekomen, maar Munneke laat zien dat je ook in dat vak met je handen kunt werken. Een ander opvallend aspect is zijn haar. Dat is net zo rood als dat van Gerrit Hiemstra. Dat kan haast geen toeval zijn. Daar moet op geselecteerd zijn. Of misschien bestaat Peter Kuipers Munneke helemaal niet. Zelfs de naam zou zomaar verzonnen kunnen zijn. Misschien kijken we wel naar de eerste levensechte animatieweerman van de wereld. Misschien hebben ze alle ingrediënten van de drie weermannen die ze hebben in de computer gestopt en is daar Munneke uitgekomen. Met het haar van Hiemstra, de handen van Kroll en een lijf geperst in het pak van de meer gedrongen Marco Verhoef. Een experiment dus waar misschien nog dagelijks aan gesleuteld wordt om alles in de juiste verhoudingen te krijgen, zodat we over een tijdje ook weer gewoon weten wat voor weer het is als het door Peter Kuipers Munneke gedirigeerd wordt.

PvdA: ridicuul cynisme

13-05-2013

Angsthazen, bangerikken, draaikonten, plucheklevers, machtswellustelingen, volksverlakkers, lege hulzen, loze beloften, krompraters, minkukels, regelbrekers, asocialen, eigen belang vooropstellers, arrogant, onbetrouwbaar, weifelaars, twijfelaars, ruggengraatlozen, slapjanussen, kletsmajoors, uitvluchtenzoekers, zand in de ogenstrooiers, gevallen helden, terugkrabbelaars, inhoudslozen, schaamroden, beloftenverbrekers, de principeverkwanselaars, de slappe knieënclub, de veel woorden maar geen dadenkliek, de gladpraters, de achterbannegeerders, de roeptoeters, de nietsnutten, de krokodillentranenhuilers, de schijnheiligen ofwel: de Partij van de Arbeid.

Minister van bemoeizucht

14-05-2013

Zouden ze niks beters te doen hebben in dit kabinet dan zich te bemoeien met hoe de burgers moeten leven in Nederland? Kennelijk niet. Nu is het weer minister Jet Bussemakers die meent iets te moeten roepen over hoe vrouwen hun leven in zouden moeten richten. De vrouw mag niet teren op de zak van de man, beweerde zij in een interview. De vrouw moet financieel onafhankelijk zijn, de mouwen opstropen, de boel thuis de boel laten en de kinderen ook. Aan de slag moeten ze. Feeling houden met de arbeidsmarkt en er voor zorgen dat ze bij het mislopen van de relatie haar eigen broek op kan houden. Zo zou de minister het graag zien. Dat een vrouw met haar partner andere afspraken heeft gemaakt, het opvoeden van kinderen misschien juist een geweldige baan vindt en haar uitgangspunt helemaal niet het stuklopen van de relatie is, daar heeft de bewindsvrouw geen boodschap aan. Hoe blond en dom kun je zijn en toch nog aardig terecht komen. Om te beginnen liggen de banen momenteel niet voor het opscheppen. Zelfs voor de zak waar de vrouw op zou teren is het al een hele toer om aan het werk te komen of te blijven. Bovendien is het raar dat het opvoeden van kinderen en het huishouden kennelijk nog steeds als iets minderwaardigs wordt beschouwd. Ongeacht of de man of de vrouw die taken op zich neemt. Verder zijn het toch de mensen zelf die in hun relatie afspreken hoe zij leven, de taken verdelen en hun financiële zaken regelen. Vrouwen zijn tegenwoordig gelukkig mans genoeg om daar hun eigen koers in te bepalen. Daar hebben ze echt geen minister voor nodig. Laat die er met de rest van het kabinet nu maar eens voor zorgen dat de voorwaarden geschapen worden zodat het voor de vrouw die de keus maakt om niet te teren op de zak van haar man ook mogelijk is omdat niet te doen. Pas als dat allemaal goed geregeld is, genoeg banen, geen seksediscriminatie door werkgevers, meer vrouwen in de top, goede kinderopvang enz., dan mag de minister misschien wel weer wat roepen. Maar dan nog blijft het een ieder vrij om achter zijn eigen voordeur te bepalen wie op welke zak teert.

Land van de blijvertjes

15-05-2013

We beginnen het land van de blijvertjes te worden. Anouk blijft, overigens geheel terecht, nog even in Zweden om ons te vertegenwoordigen op het Eurosongfestival. Voor het eerst sinds 9 jaar weer een finaleplaats. Dat is niet alleen winst voor ons, maar vooral voor de muziek. Anouk een is uitstekende, maar vooral ook eigengereide zangeres met een geheel eigen geluid. Ze vaart volledig haar eigen koers, zingt wat zij wil zingen en doet dat op de manier zoals zij dat wil. Kortom, Anouk is een grote en dat bewees zij gisteravond opnieuw in Malmö met een prachtig lied. Mooi van tekst en melodie en geweldig gezongen. Geen poespas er om heen, maar gewoon de ogen dicht en de muziek het werk laten doen. Zo hoort het. Wie ook blijft, overigens geheel ten onrechte, is staatssecretaris Frans Weekers. Uitgekotst door zijn eigen belastingdienst, weggehoond door de oppositiepartijen en door het volk al veel langer niet serieus genomen. Onder zijn bewind zijn er miljoenen aan belasting geld naar Bulgaren gesluisd en inmiddels blijkt er ook flink met de huursubsidie te zijn gefraudeerd. Het maakt allemaal niet uit, de verantwoordelijke bewindsman mag gewoon blijven van de VVD-PvdA-coalitie. Die waren wel gevoelig voor de smeekbede van de bewindsman dat hij toch zo graag zijn baantje wilde houden en dat hij toch echt heel erg zijn best deed en hij er ook allemaal niet zoveel aan kon doen. Het zal zijn Limburgse accent geweest zijn die de slappe en steeds ongeloofwaardiger wordende coalitie over de streep heeft getrokken, want op enig inhoudelijk argument is Weekers niet te betrappen geweest. Zo worden we dus het land van de blijvertjes. Terechte en onterechte blijvertjes. Talent versus onbenul. Het talent staat zaterdag in de finale en de onbenul is vast al weer op weg naar zijn volgende schandaal.

Stort u maar

16-05-2013

Of we maar even willen dokken en 350 miljoen euro willen overmaken naar Europa. Een bedrag dat overigens nog op kan lopen tot 500 miljoen. Zomaar. Ineens. Niemand kan precies uitleggen waarom. Het geld zou bedoeld zijn om 'economisch herstel en banengroei' te bevorderen. Ja, dan is het handig om extra geld weg te halen bij landen die in een crisis verkeren, zelf moeten bezuinigen en geen rooie cent hebben om in het eigen economisch herstel te steken. Een andere uitleg is dat er ergens een gat in de begroting van de Europese Parlement zit. En wie gaat dat betalen? Wij natuurlijk. De burgers zullen hier weer voor opdraaien, want dit betekent gewoon extra bezuinigen. Alle stoere praat van Rutte en zijn paladijnen ten spijt. Hoe lang is het nou helemaal geleden dat zij bezwoeren dat Nederland geen cent meer zou betalen aan de EU dan zij al deden. Sterker nog, we betaalden te veel en Rutte glom als een pauw met zeven staarten toen hij het een keer voor elkaar kreeg dat we misschien mogelijk eventueel wel eens iets minder zouden kunnen gaan betalen. Een sigaar uit eigen doos dus. Een enorme klapsigaar. En kereltje Dijsselbloem, de wereldvreemde PvdA-nerd die op onze centjes moet passen, wist niet hoe snel hij moest tekenen toen de Europese cheque voor extra geld onder zijn neus werd geschoven. Gelukkig is oom Frans er nog. Onze PvdA-knuffelbeer die in heel veel talen niets kan zeggen en die daarom onze minister van buitenlandse zaken mag spelen. Frans Timmermans is niet blij met deze actie, heeft hij al laten weten. En, zo voegde hij daar heldhaftige aan toe, dat ongenoegen zal hij in Brussel laten blijken ook. Nou, dat zal indruk maken. "Nu even niet, Frans" zullen ze daar zeggen. "We zijn even jullie geld aan het tellen en aan het uitrekenen hoeveel we jullie nog meer kunnen aftroggelen. Als we daar mee klaar zijn mag jij best even mopperen." Heeft iemand overigens Rutte nog gezien of gehoord de laatste tijd?

Niemand hield het droog

21-05-2013

Het was volgens mij dit jaar wel een heel nat Pinksterweekend. En dan heb ik het niet alleen over het weer. Dat het zelfs voor de herfst in Nederland prettig toeven is, is wel duidelijk. Regen, lage temperaturen, de kachel aan. Het is tamelijk extreem zo aan het eind van de maand mei. Maar ook zonder die regen had volgens mij niemand het droog gehouden. Bij de prestaties van Anouk zaterdagavond op het Songfestival zullen ongetwijfeld hier en daar wat traantjes gevloeid hebben. Vooral van geluk, want ze deed het geweldig. Tranen van verdriet waren er bij de vondst van de lichamen van de twee vermiste jongens. Een trieste en treurige geschiedenis. In Friesland huilt men momenteel krokodillentranen vanwege het advies om de nog te bouwen ijsbaanaccommodatie in Almere uit te roepen tot nationaal schaatscentrum. Friesland leunde bij de presentatie van het plan om Thialf te verbouwen in de race om die titel nu eenmaal teveel op het verleden. Een zoals zo vaak geeft dat verleden geen enkele garantie voor de toekomst. Tranen waren er gisteren ook in Bolsward. Tranen van vreugde en voldoening bij hen die de Elfstedenfietstocht volbrachten. Het blijft natuurlijk ieder jaar weer een prestatie van formaat om die 240 kilometer op de fiets af te leggen. Net zo goed als het ieder jaar weer een prestatie van formaat is om die tocht zo strak en goed te organiseren. Niemand hield het droog in het Pinksterweekend en opnieuw is gebleken dat de scheidslijn tussen tranen van vreugde en verdriet maar flinterdun is.

Waarom moet Thialf blijven?

25-05-2013

Het is natuurlijk vloeken in de kerk en het is niet uitgesloten dat ze mij met pek en veren Friesland uit knikkeren, maar toch stel ik de vraag: waarom moet Thialf blijven? Vooropgesteld: ook ik vind Thialf nog altijd het mekka van de schaatssport en de sfeer tijdens de grote wedstrijden is ongeëvenaard. Dus ik begrijp de acties en de petities wel nu het er op lijkt dat Almere het schaatscentrum van Nederland wordt. Maar dat is allemaal gebaseerd op sentiment en de historie. Toegegeven, die is rijk. Hier geldt echter ook dat in het verleden behaalde resultaten geen enkele garantie geven voor de toekomst. Dat is misschien ook wel de fout geweest in Friesland. Op het bijna arrogante af is geleund op dat verleden. Men ging er een beetje vanuit dat men op basis van dat verleden eigenlijk niet gepasseerd zou kunnen worden. Er werden op basis van dat verleden rechten geclaimd. Dus werd er meegedaan aan de prijsvraag voor een nieuw schaatsmekka met een ietwat halfbakken plan dat ook nog eens voldoende financiële onderbouwing mist met het idee dat we het toch wel zouden winnen van Zoetermeer en Almere. Als je echter aan een wedstrijd meedoet, kun je ook verliezen. Dat zouden ze hier in Friesland als geen ander moeten weten. Dus heeft een commissie op basis van keiharde feiten en vooraf opgestelde criteria geoordeeld dat Friesland het minste en Almere het beste plan heeft ingediend. Dat is het spel en zo moet het gespeeld worden. Als Friesland het risico van verliezen niet had willen lopen, hadden ze niet mee moeten doen. De dreiging van de provincie om nu naar de rechter te gaan omdat de KNSB in de hele kwestie niet te goeder trouw is geweest, is natuurlijk een lachertje. Dat zou dus betekenen dat de schaatsbond een heel circus voor niets optuigt in de wetenschap dat de uitslag al vooraf vast zou staan: Thialf. Daar trapt natuurlijk geen rechter in. Ook het feit dat er in Friesland nu wordt geroepen dat Almere niet aan de gestelde criteria zou voldoen is een zwaktebod. Het plan van Friesland voldoet zelf nauwelijks aan de criteria en dat is gewoon een kwestie van afvinken. Het Thialfplan staat niet voor niets voorlopig op de laatste plaats. Dus stel ik nogmaals de vraag: waarom moet Thialf blijven? Er is een spel gespeeld en het lijkt er op dat Friesland heeft verloren. Dat is de realiteit en die zullen we onder ogen moet zien. Alle sentimenten en historie ten spijt. Daar kun je immers geen nieuwe sportaccommodatie op bouwen. Thialf moet natuurlijk wel doorgaan met de vernieuwbouwplannen. Geschaatst zal er immers altijd worden in deze provincie. En als achteraf blijkt dat Almere toch niet de goede keus was, dan is Heerenveen er klaar voor om de schaatselite weer als een verloren zoon binnen te halen. Dus de krokodillentranen drogen, het Calimerosyndroom (het kleine Friesland tegenover de grote, boze Randstad) afschudden en in stilte gewoon verder bouwen en lobbyen. En acties? Die hebben niets met de realiteit te maken. Die gaan over gevoel. Samen op de bres, dat verbindt en verbroedert. Dat dan weer wel natuurlijk.

Friese journalistiek aan de rand van de afgrond

23-05-2013

Het is een zeer pijnlijke constatering, maar sinds gisteren is er geen andere conclusie meer mogelijk: de Friese journalistiek bevindt zich aan de rand van de afgrond. En de vraag is of het daar ooit nog op eigen kracht vandaan kan komen? Eerlijk gezegd begin ik daar zo langzamerhand mijn twijfels over te krijgen. Recent luidde het Friesch Dagblad de noodklok. Met een handje vol abonnees en nauwelijks genoeg geld op de bank om nog 3 maanden te overleven moet er wel een wonder gebeuren wil deze krant het uiteindelijk nog redden. Gisteren was de 'grote broer' de NDC aan de beurt. Nadat dit mediabedrijf begin dit jaar nog maar op het nippertje van de rand van die afgrond was weggetrokken, bleek gisteren dat dit niet heeft geholpen. Opnieuw staat het ooit zo bloeiende bedrijf, en dan heb ik het over nog maar een paar jaar geleden, aan de rand van die afgrond. Opnieuw moet er fors gesneden, nee sterker nog, flink gehakt worden om nog te redden wat er te redden valt. Van de 750 mensen die er nog werken, een paar jaar geleden waren er dat nog meer dan 1200, zullen er opnieuw 250 hun baan verliezen. Verliesgevende onderdelen worden afgestoten. Zelfs de redacties van de Leeuwarder Courant en de het Dagblad van het Noorden moeten er aan geloven. Ook daar worden 40 mensen op straat gezet en redactie-onderdelen in elkaar geschoven. Dat kan niet anders dan leiden tot journalistieke verschraling en het nog verder uithollen van de regionale journalistiek. Het is ook treurig voor de mensen die het treft. Er wordt wel stoer geroepen door vakbonden dat ze mensen gaan begeleiden van werk naar werk, maar dan moet dat werk er wel zijn. Zelfs op de markt voor freelancers, waar veel journalisten in het verleden nog wel een aardige boterham konden verdienen, is momenteel nauwelijks ruimte en werk voor weer een nieuwe lading werkzoekende collega's. Hoe het allemaal zover heeft kunnen komen? Bij de NDC is volgens mij niet eens zo lang geleden de grote fout gemaakt mensen van buitenaf aan te trekken op posities waar beslissingen genomen worden die geen enkele binding met een krantenuitgeverij, laat staan met de regionale journalistiek, hadden. Mensen die vooral dachten in verdienmodellen en nog meer winst maken. De ideologie van de Friese Pers, en later de NDC, dat er genoeg verdient moest worden om een krant uit te kunnen geven om zo een bijdrage te leveren aan het in stand houden van de Friese taal en cultuur, is door deze 'gouddelvers' heel rap over boord gegooid. Winst en nog meer winst werd het toverwoord. Nu staat er opnieuw een marineman aan het roer. Hij mag proberen het zinkende schip nog te redden. Of hem dat gaat lukken? Ik ben bang van niet. Zelfs de beste kapitein krijgt op de brug van een Titanic uiteindelijk natte voeten.

Leven in een foute film

24-05-2013

Ik ben niet wereldvreemd en ook wel wat gewend, maar toch zit ik de laatste dagen met verbijstering te kijken naar wat er allemaal gebeurt in de wereld. Is het echt wat ik op de televisie, twitter, facebook en alle andere multimediale uitingen voorbij zie komen of is het film. Ik hoop steeds op de aftiteling, maar die komt maar niet. Als het een film was, zou het ook een slechte, ongeloofwaardige en zeer gewelddadige film zijn die volgens mij door geen enkele filmkeuring heen zou komen. Ik doel op de absurde moord op de soldaat in Londen. Het feit op zich is al verschrikkelijk, maar wat er daarna gebeurde is echt volkomen bizar. De beide daders slaan na hun daad niet op de vlucht, maar gaan gewapend met hun bloede hangmessen en met bloed besmeurde handen in discussie met het publiek en verklaren in keurige Engelse volzinnen de reden van hun daad. En het publiek? Dat kijkt, dat pakt mobieltjes en begint te filmen en gaat in gesprek met slachters alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Geen paniek, geen woede, geen angst of zelfs maar iets van schrik, ontzetting of de neiging om de malloten naar hun strot te vliegen. Moeders met kinderen die blijven staan om het tafereeltjes eens goed in zich op te nemen. Een vrouw die kletst met de dader, hem later een redelijke man noemt en na het gesprek een sprintje trekt om haar bus te halen. En in de het midden van deze absurdistische filmset ligt in het stilte het leegbloedende lichaam van de gedode soldaat. Een beetje regisseur zou de scne uiteindelijk schrappen als te onrealistisch. Maar er volgt geen ondertiteling en er wordt niet geschrapt. Het is de keiharde realiteit van de waan van de dag. Het leven is verworden tot een foute, gewelddadige film waar helaas geen filmkeuring aan te pas komt. We zitten er midden en als het een beetje meezit spelen we zelfs iets meer dan een figurantenrol en zien we ons zelf wereldwijd schitteren als een held en oogsten we applaus. Dat is het nieuws, dat is de nieuwe werkelijkheid. En de daad? Ach, die willen we nog wel even veroordelen. Welkom in de nieuwe wereld waarbij we dankzij de nieuwe media van de ene absurde emotie naar de andere stuiteren en elkaar steeds gekker maken. Het leven is allang geen sprookje meer.

Mooie momenten

27-05-2013

Soms zijn ze er zomaar. Van die mooie momenten. Ineens komen ze voorbij. Onverwachts. Zaterdagavond was er weer zo'n moment. Terwijl de regen met bakken uit de hemel viel zat ik in It Heechhûs in Heeg bij de jaarlijkse uitvoering van het Frysk Jeugd Fanfare Orkest (FJFO). Dat zorgt op zich al voor mooie momenten als je ziet hoe jongeren vol overgave en passie in zo'n orkest samenspelen en hun liefde voor muziek weten te bundelen tot een mooie muzikale eenheid. Als de jeugd dan al blazend ook nog eens de kant van de jazz op gaat en laat zien dat ze weten wat swing is, dan nemen de mooie momenten alleen maar toe. Als het FJFO op de jazztour gaat doet ze dat goed, dus was voor die gelegenheid ook het Maaike Boonstra Trio uitgenodigd. Ik had al eens wat gelezen over deze jonge Friese trompettiste, maar haar nog niet gehoord. Dat gebeurde dus zaterdagavond en dat is dan weer zo'n bijzonder moment dat dan geheel onverwachts in een tot concertzaaltje omgetoverde sportzaal in Heeg voorbij komt. Zo'n moment waarvan je je later nog zult herinneren dat je er bij was, want ik ben er van overtuigd dat we in de toekomst meer gaan horen van Maaike Boonstra. Wat een talent! Zij speelde nummers van onder andere van Chet Baker en Miles Davis, maar ook een improvisatie van eigen hand. Ze is nog jong, maar heeft al een geheel eigen geluid dat zich het beste laat omschrijven als lyrisch met hier en daar scherpe kantjes. Mooie korte, afgeronde noten wisselt ze af met lange, stevig aangezette uithalen. Ze creëert zo een geheel eigen sound. Ze speelt de nummers van grootheden als Davis en Baker niet na, maar interpreteert ze. Natuurlijk, er waren hier en daar wat schoonheidsfoutjes, maar dat mag als je nog zo jong bent. Van Maaike en haar trio gaan we zeker meer horen. Dat was dus weer zo'n mooi moment. En vanochtend had ik weer één. Ik deed de gordijnen open en de zon scheen en de lucht was strak blauw. Soms bestaat het leven zomaar in eens uit een aaneenschakeling van mooie momenten. Vaak zijn het kleine momenten, maar het zijn juist die momenten die we moeten koesteren.

Christelijke sensatiezucht van EO-ego's

28-05-2013

Het mooie weer van gisteren kon niet ongestraft blijven. Zomaar onbekommerd genieten, daar is God niet zo van, dus kregen we gisteravond in plaats van Pauw & Witteman de heren Knevel & Van den Brink voorgeschoteld. Deze twee heren van EO-huize mogen het hele zomerseizoen het nieuws duiden. Ik vermoed dat ze in Hilversum denken dat er in die periode toch geen hond kijkt en ze daarom deze twee heren op de late avond hun christelijke vooringenomenheid laten etaleren. Ik geef het toe: het is puur persoonlijk, nergens op gestoeld en waarschijnlijk een kwestie van smaak, maar ik kan deze Snip en Snap zonder ook maar een greintje gevoel voor humor niet luchten of zien. En gisteravond werd me direct weer duidelijk waarom niet. Misdaadverslaggever Bas van Hout was te gast in verband met de arrestatie van Willem Holleeder, maar de kapotte trekpop Knevel moest natuurlijk eerst weer even vragen naar de gruwelijke details over de verminking van de vermoorde Ingrid Visser en haar partner in Spanje. Natuurlijk wist de journalist uit Amsterdam daar niks over te vertellen, het kereltje Knevel had het toch maar weer lekker gezegd. Daarna mocht 'houten Klaas' Van den Brink een vrouw interviewen wiens man enkele jaren geleden hun zoontje had vermoord en daarna de hand aan zich zelf had geslagen. Want ja, gisteren werden de twee eerder deze maand vermoorde broertjes begraven. In besloten kring en op verzoek van de familie zonder media-aandacht, maar dat wisten de mannetjes in hun christelijke sensatiezucht op deze manier mooi te omzeilen. Zo konden ze toch de broertjes en het hun overkomen drama als lekker actueel onderwerp brengen en bovendien nog eens een oudere gruwelzaak opdiepen. Niet dat ze ook maar enige diepgang aan zo'n onderwerp weten te geven, want verder dan vragen wat de familie van de vermoorde jongens nu doormaakt en hoe zij weer verder moeten met het leven en waarom de echtgenoot en het zoontje van de vrouw naast elkaar begraven zijn komen zij niet. Zoals ik al aangaf, het is puur persoonlijk en op Pauw & Witteman is ook van alles aan te merken, maar zelfs het slechtste nieuws verdient een beter behandeling dan de wijze waarop deze naar sensatie hengelende EO-ego's dat weer een hele zomer lang gaan doen.

Ongastvrij en intolerant

29-05-2013

Ooit waren we een gastvrij land. Een land dat tolerantie hoog in het vaandel had staan. Een land met een open mind en de blik naar buiten gericht. Een land dat bereid was om mensen in nood te helpen en humanitair handelen soms belangrijker vond dat het strikte naleven van de regeltjes. Ooit was dat allemaal zo, maar ergens is het mis gegaan. De rol van gidsland en ons ruimhartig denken, waar we wereldwijd om geroemd werden, zijn we al een tijdje kwijt. De blik is inmiddels naar binnen gekeerd, rigide regels worden strikt uitgevoerd en van enig humanitair gedrag of medemenselijkheid is al helemaal geen sprake meer. We zijn een naar, zeurderig, in zichzelf gekeerd, ongastvrij en intolerant land geworden. Dat uit zich op vele fronten, maar het is direct zichtbaar op het terrein van het asielbeleid. Natuurlijk moeten er regels zijn als het om asielaanvragen gaat en natuurlijk moet het mogelijk zijn om aanvragen op grond van goed onderbouwde argumenten af te wijzen. Het blijft echter een treurige en trieste zaak dat uitgeprocedeerde asielzoekers die niet terug kunnen naar hun eigen land, om de dood eenvoudige reden omdat hun eigen land daar niet aan meewerkt, hier jaren in onzekerheid blijven zitten, aan hun lot worden overgelaten of gewoon als criminelen met alle beperkingen van dien, worden vastgezet. Mensen die geen perspectief meer hebben, geen toekomst, geen land en geen enkele houvast. Staatssecretaris Fred Teeven scheert de hele groep graag over één kam en noemt ze 'gelukzoekers'. Nou, het geluk hebben ze hier duidelijk niet gevonden, zo blijkt uit de vele rapporten die bijna dagelijks verschijnen over de soms mensonterende toestanden waarin deze mensen moeten overleven. Eigenlijk is er maar één gelukzoeker en dat is Teeven zelf. Door de groep te negeren en hun verder het leven zo zuur mogelijk te maken hoopt hij dat ze eieren voor hun geld kiezen en alsnog vrijwillig vertrekken. IJdele hoop natuurlijk, want de meesten kunnen nergens heen. Ze gaan in hongerstaking, ze protesteren, maar ze worden niet gehoord. Soms vraag ik me wel eens af of dit Nederland mijn Nederland nog wel is. Zou vluchten uit een land vanwege een inhumaan asielbeleid voor andere landen een reden zijn om je op te vangen?

Kneuterige gezelligheid

30-05-2013

Ik schreef gisteren nog over de ongastvrijheid en de intolerantie in ons land. Dit stuk gaat over een andere kant die er ook nog steeds is en dat is onze kneuterige gezelligheid. Een eigenschap die bol staat van de oubolligheid en zo typisch Nederlanders is dat deze alleen geschikt is voor intern en autochtoon gebruik. Het is juist deze eigenschap die deze dagen weer veelvuldig aan het licht komt met de rondreis van het kersverse koningspaar door het ganse en jubelende land. Begin deze week waren ze in Groningen en Drenthe. En iedere keer weer is het opmerkelijk hoe serieus mensen bezig kunnen zijn met het verzinnen van activiteiten voor zo'n bezoek van een niveau waar de gemiddelde kleuterklas zich voor zou schamen. Dus zagen we de Koning en Koningin opgevouwen in een speelgoedtreintje zitten, vormden zij met hun armen een brug waar turnsters overheen moesten springen en sprak de Koning een koe toe die voor die gelegenheid Bertha 38 was gedoopt. En natuurlijk werd er vals gezongen door kinderkoren en kreeg de meegereisde hofhouding allerlei lokale prullaria in de handen geduwd. En de majesteit en zijn vrouw maar wuiven en lachen en veinzen dat ze allemaal zo leuk vonden. Dat heeft de Koning dus de afgelopen 30 jaar van zijn moeder geleerd: acteren dat je iets leuk vindt. Vandaag krijgen de provincies Gelderland en Utrecht Koninklijk bezoek . En ook hier zullen de activiteiten het niveau van koekhappen en zaklopen niet ontstijgen. De verklaring van dit fenomeen ligt volgens mij in het gegeven dat we eigenlijk wars van gezag zijn en de boven ons gestelden het liefst hard tegen de schenen willen schoppen. Nu kan je dat bij de Koning en de Koningin natuurlijk niet maken, dus hebben we er voor gekozen om ze af en toe publiekelijk belachelijk te maken. We schoppen ze dan figuurlijk tegen de schenen. Het is een rare manier, maar wel onze manier van respect tonen aan de vorst en de vorstin. Buitenlanders begrijpen hier niets van. Maar die hebben dan ook niet de uitdrukking 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'.

Regionale krant passé

31-05-2013

Is een regionale krant op papier nog wel van deze tijd of kan deze formule binnenkort definitief bij het oud papier worden gezet? Ik gok eerlijk gezegd op het laatste. De regionale krant is een uitstervend soort. De perikelen rond de regionale kranten in Friesland staan wat dat betreft niet op zich zelf. Vanuit Engeland komen nu de geruchten dat Mecom, de eigenaar van Wegener (de grootste uitegever in Nederland van regionale kranten) er wel voor voelt om te fuseren met TGM (uitgever van De Telegraaf en eveneens regionale kranten). Zelfs die bedrijven redden het niet meer zelfstandig in de regio. Eén van de aandeelhouders van TGM heeft echter al laten weten daar niets voor te voelen. Die ziet liever dat het bedrijf alle regionale kranten afstoot en zich volledig focust op De Telegraaf en dat sterke merk nog verder uitbouwt met alle mogelijke andere vormen van media en commerciële activiteiten. Dat is volgens mij ook de kant die het opgaat. We zijn maar een klein land en straks hebben we genoeg aan een paar sterke landelijke kranten voor verdieping, achtergrond en duiding. Het regionale nieuws zal dan via diverse andere kanalen verspreid worden. Het is jammer voor de regionale kranten, maar ze raken uit de tijd. Ze hebben te lang gewacht met het verzetten van de bakens en worden nu door die zelfde tijd ingehaald. Het is hard en ik constateer het met pijn in mijn hart, maar de regionale krant is passé. Niet het regionale nieuws, dat is er nog volop. Evenals de belangstelling voor dat nieuws. Alleen de brenger van dat nieuws is oud en versleten en niet meer in staat om de ontwikkelingen bij te benen. Het is tijd voor een nieuwe generatie nieuwsbrengers.

Leeuwarden Sporthoofdstad

03-06-2013

Waarom wil Leeuwarden zo graag in 2018 Culturele Hoofdstad worden? Waarom veel geld pompen in een project waarvan je je kun afvragen of er wel voldoende draagvlak voor is en wat het uiteindelijk op de langere termijn zal opleveren? Bovendien is de gemeente door allerlei bezuinigingen op onder andere schouwburg De Harmonie het culturele klimaat juist aan het bevriezen. Nee, de stad doet er volgens mij verstandig aan zich meer te gaan profileren als Sporthoofdstad. Nu ze in Heerenveen elkaar bij de lokale voetbalclub de tent uit vechten kan het net gepromoveerde Cambuur daar mooi van profiteren. En de basketballers van Aris behoren inmiddels ook tot de landelijke top. Ook als het gaat om de breedtesport hebben ze de zaakjes in Leeuwarden goed voor elkaar. Dat bleek gisteren wel weer tijden de Loop Leeuwarden. Zelden heb ik zo'n perfect georganiseerd evenement meegemaakt waarbij meer dan 5500 sporters in de diverse disciplines op dezelfde dag in actie kwamen. Zelfs het weer was in Leeuwarden perfect geregeld. Een ware happening waar je als sporter van welk niveau of in welke discipline dan ook graag bij wilt zijn. Niet alleen vanwege de prestatie, maar vooral vanwege de beleving. In Leeuwarden krijgen ze het voor elkaar dat iedereen zich even topsporter voelt. Het applaus en gejuich langs de route en bij de finish is voor nummer 1 even groot als voor nummer 5500. Dat doen ze dus goed in Leeuwarden. Zulke evenementen organiseren, mensen in beweging krijgen en hen het gevoel geven dat ze iedere op hun eigen niveau een toppers zijn. Leeuwarden als Sporthoofdstad. Waarom niet? Doen waar je goed in bent en daarnaast ook nog een aantal leuke culturele evenementen en festivals zoals het Straatfestival blijven organiseren, lijkt me zinvoller dan enorme geldbedragen investeren in megalomane projecten waarvan het nut en de noodzaak nog altijd niet duidelijk is. Weg met de prestigeprojecten van bestuurders, leve de evenementen voor het volk.

Een kwestie van gevoel

04-06-2013

We kunnen veel vandaag de dag als het gaat om het menselijk lichaam. Het lijf kent nauwelijks nog geheimen voor ons en het brein kunnen we redelijk goed doorgronden. Wat er te raden over blijft is vaak een kwestie van gevoel. Dat is iets waar we het fijne nog niet helemaal van weten. Gevoel is dan ook tamelijk bijzonder. Het veroorzaakt van alles. Zaken zoals jaloezie, angst, haat, agressie, de wil om anderen te kwetsen of pijn te doen. Soms zijn die gevoelens er en weet je niet eens precies waarom en waar ze vandaan komen. Aan de andere kant is het gevoel ook de basis van plezier, geluk, vertrouwen, verliefdheid en het zomaar een klik hebben met iemand. Het gevoel is complex, want het kan je ook misleidend. Voor je gevoel ben je dan smoorverliefd op iemand en denk je dat je daar dan volledig op kunt vertrouwen. Achteraf blijkt dan soms dat jou gevoel haaks staat op de werkelijkheid. Als je dan niet oppast wil het gevoel wraak nemen en de ander niets gunnen. Het leven bevat altijd momenten dat jou gevoel niet klopte met de werkelijkheid, is inmiddels mijn ervaring. Dieptepunten, levenslessen, het is maar hoe je het noemen wilt, maar uiteindelijk leer je wel je eigen gevoel beter kennen. Ouder en wijzer geworden, durf ik nu wel te stellen dat ik inmiddels weet of mijn gevoel klopt. Het gevoel van geluk, verliefdheid, van vertrouwen in elkaar hebben. Dit keer is het anders dan keren daarvoor toen ik vooral dacht die gevoelens te hebben. Het leverde deuken op, maar ook inzichten. Het maakt dat ik nu weet of het gevoel klopt en geen spelletjes met me speelt. Dat ik nu eindelijk ervaar dat onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen wel degelijk van twee kanten kan komen en dat slechts dat de basis is voor een mooie toekomst. Hoe ik dat weet? Een kwestie van gevoel en dat maakt me heel gelukkig.

Hobby's regering kosten miljarden

05-06-2013

Laat ik eens een voorspelling doen: de Fyra is niet het laatste speeltje van de regering dat ons als burgers miljarden kost. Welnee, het is nu eenmaal de hobby van regeringen om geldverslindende, veelal overbodige en nauwelijks uitvoerbare projecten op te tuigen om vervolgens tot de conclusie te komen dat het allemaal toch niet zo had gemoeten. Weg miljarden en of de belastingbetaler maar weer even bij wil springen. Geeft de parlementaire enquêtecommissie die het geheel ontspoorde Fyradrama gaat onderzoeken maar een permanent karakter. Kunnen ze straks gelijk door naar het volgende debâcle., namelijk de JFS. Het supersonische straalvliegtuig dat maar niet goed wil vliegen en waar Nederland ook al weer vele miljarden in heeft gestoken. Intussen wringt de regering, als enige aandeelhouder van de NS, met kereltje Dijsselbloem voorop, zich in allerlei bochten om het gezicht in deze Fyrasoap te redden. Inmiddels is vastgesteld dat de Fyra echt van ellende uit elkaar valt en dus niet meer kan rijden. Die beslissing is door iedereen genomen, behalve door kereltje Dijsselbloem. Deze PvdA-wijsneus wil eerst nog allerlei opties onderzoeken. Hij bedoelt natuurlijk: ik zoek nog naar een manier om de feiten te verdoezelen, naar een uitweg om te ontkennen dat ik als aandeelhouder heb zitten slapen en naar slinkse manieren om de bevolking deze miljardenstrop ongemerkt door de strot te duwen. Lastig genoeg natuurlijk als je daarnaast ook nog eens 6 miljard euro moet gaan bezuinigen en de lasten voor diezelfde burger mogelijk gaan stijgen. Diezelfde burger die van ellende maar tien keer de Alp 'd Huez op fietst om geld in te zamelen voor kankeronderzoek, want daar heeft de regering met haar dubieuze hobby's geen cent voor over. Ik hoor kereltje Dijsselbloem al piepen dat dit appels met peren vergelijken is. En misschien is dat ook wel zo, maar zolang de regering ons knollen voor citroenen blijft verkopen is daar helemaal niks mis mee.

Gegokt en verloren

06-06-2013

Ik heb het altijd al een wonderlijk fenomeen gevonden, de gokpraktijken van de overheid. Onder het mom van als we het zelf regelen dan houden we illegale gokpraktijken buiten de deur is de Staat eigenaar van de Staatsloterij en het Holland Casino. De ware reden is dat men hoopte dat er aan onze goklust via belastingen e.d. veel te verdienen zou zijn. De Staatsloterij ligt vanwege misleiding, de gokwereld maakt nu eenmaal inhalig, al een tijdje onder vuur. Veel prijzen zouden tegen de afspraken in uitgekeerd zijn op niet verkochte loten en dus verdwijnen in de Staatskas. En met de andere melkkoe, het Holland Casino, gaat het ook al niet te best. Sterker nog, het beest geeft helemaal geen melk meer. Haast niemand durft nog een gokje te wagen in de glitterpaleizen van kereltje Dijsselbloem. Er werd gegokt op een vette winst, maar het werd vorig jaar een verlies van 652.000 euro. En ook jaar lijkt de minister van financiën annex gokbaas verlies te leiden. Dus moet casinodirecteur Dick Flink het veld ruimen. Die bedacht immers allemaal projecten die alleen verlies opleverde. De Staat als enige aandeelhouder keek daarbij net even de andere kant, waarschijnlijk richting de stilstaande Fyratreinen, en liet dat allemaal gebeuren. In het kielzog van Flink moeten er ook nog eens 400 andere personeelsleden hun biezen pakken bij het Holland Casino. Helaas zullen zij het zonder de bonus van een jaarsalaris van 281.000 euro die hun baas meekrijgt moeten doen. Het is overigens geen gok als ik nu voorspel dat wij als belastingbetaler straks weer op moeten draaien voor de gokverliezen van de overheid. Die gokte op winst, maar uiteindelijk zijn wij de verliezers.

Belastinghumor

07-06-2013

Kent u die mop van die twee jongens die naar Parijs gingen? Die gingen niet. De belastingdienst heeft een leuke parodie op deze klassieker onder de grappen bedacht. De dienst heeft 35.000 mensen een blauwe enveloppe gestuurd met daarin de opgewekte oproep dat als zij nog even aangiften doen over 2011 zij nog een leuk bedragje terug kunnen krijgen. De meesten van hen krijgen dat echter niet. Sterker nog: 3000 van de 'gelukkigen' zullen zelfs bij moeten betalen. Zo maak je dus mensen blij met een dooie mus. Veel leuker kunnen ze het niet maken bij de belastingdienst. Je vraagt je wel eens af hoe dat werkt bij zo'n dienst. Is er een staigaire die in kamertje achteraf iets leuks mag verzinnen, dit soort brieven bedenkt en die dan ook verstuurt? Of is er echt een team dat al brainstormend tot de conclusie komt, onder het motto dat een beetje humor geen kwaad kan, dat het wel leuk zou zijn om zulke brieven te versturen? Er moet toch iemand zijn die deze brieven maakt. Er worden zelfs bedragen in genoemd die mensen terug zouden krijgen, dus is er ook iemand met een zakjapanner in de weer geweest die dat allemaal uit heeft zitten rekenen. Doen ze dat op eigen houtje of hebben ze daar een opdracht voor gekregen? Nu werken er duizenden mensen bij de belastingdienst. Daarvan zullen er toch een wel paar zijn die controlleren welke post er allemaal de deur uit gaat? Niet alleen of het een beetje fatsoenlijk is opgeschreven, maar ook of de inhoud wel klopt. Met deze brievenactie wordt de indruk gewekt dat dit niet het geval is. Dat inderdaad de eerste de beste stagaire een brief kan verzinnen die verder zonder ook maar enige controle in een blauwe envelloppe wordt gestopt en verstuurd. Als het niet zo treurig was, zou je er bijna om kunnen lachen. In plaats van proberen het toch nog leuker te maken zouden ze misschien eerst maar eens gewoon hun werk moeten gaan doen.

De menselijke maat

10-06-2013

We zijn het de laatste tijd een beetje uit het oog verloren, heb ik de indruk: de menselijke maat. Het moderne, hedendaagse leven begint zich steeds meer te ontpoppen als een oneindige emotionele achtbaan. We hollen van het ene hoogtepunt naar het andere dieptepunt, bemoeien ons met alles wat los en vast zit, slepen ons van de ene stille tocht naar de andere massabijeenkomst en worden via de sociale media constant bestookt met nieuws en andere onzinnige prikkels. Tijd voor rust, reflectie en verdieping is er nauwelijks. We vinden van alles en alles moet anders en wel zo snel mogelijk. Als kippen zonder koppen kakelen wel elkaar na en door elkaar heen. Het moderne leven is hectisch, chaotisch en snel. Toch merk je aan kleine dingen dat er ook behoefte is aan rust, aan de menselijke maat, aan gewone dagelijkse dingen. Je merkt dat bijvoorbeeld aan de populariteit van televisieseries. 'Moeder, ik wil bij de revue', een serie die speelde in de jaren vijftig en haast met de traagheid van die tijd werd opgenomen, trok miljoenen kijkers. Hetzelfde geldt voor de prachtige serie 'Levenslied'. Gewone mensen van allerlei pluimage die samen op een koor zitten met hun gewone alledaagse beslommeringen. Het is kennelijk allemaal heel herkenbaar, want ook deze prachtige serie (vanavond de laatste aflevering van de 2e editie) trekt wekelijks miljoenen kijkers. Een ander goed voorbeeld van de hang naar de menselijke maat is zangeres Maaike Ouboter uit het programma 'De beste singer/songwriter' . Haar prachtige poëtische liedje 'Ik mis je' roert iedereen tot tranen en is direct na de televisieuitzendig terecht een enorme hit geworden. Een schitterende tekst, een geweldige zangeres en verder geen poespas, glitter of glamour. Klein, eenvoudig, maar zo universeel dat iedereen zijn eigen emotionele invulling er aan kan geven. waardoor het dus ook iedereen raakt. Het succes van de eenvoud en van de dagelijks dingen. Het succes van de menselijke maat, waar we in deze hectische tijd toch ook behoefte aan blijken te hebben.

Nut en noodzaak maatschappelijke stage

11-06-2013

Het is in deze tijd van alsmaar doorgaande bezuinigingen een beetje een vergeten issue, maar het staat weldegelijk in het regeerakkoord: met ingang van 2015 wordt de verplichte maatschappelijke stage voor scholieren afgeschaft. Het is zo'n ingreep waar nauwelijks verzet tegen is. Alleen docenten op scholen die de maatschappelijke stage begeleiden hoor je nog wel eens mopperen. Het gaat natuurlijk om een ordinaire bezuinigingsmaatregel, maar om dat een beetje te verdoezelen wordt de twijfel aan de nut en noodzaak van deze stage in de strijd geworpen. Een paar kabinetten geleden was die twijfel er absoluut nog niet. Scholen moesten meer doen aan de vorming van burgerschap en de maatschappelijke stage was daarvoor het uitgelezen instrument. Niet alleen maar de theorie en de boekjeswijs, maar gewoon de schoolbanken uit en zelfs maar eens ondervinden hoe de maatschappij in elkaar steekt. Er gebeurt toch iets als een derdeklasser ineens maaltijden moet rondbrengen in een bejaardentehuis of activiteiten moet begeleiden op de kinderboerderij. De leerling leert om te gaan met andere situaties, moet verantwoordelijkheid nemen, dingen organiseren, voor zichzelf opkomen en voor anderen zorgen. Het opent ogen en haalt onvermoede vaardigheden naar boven. Diverse onderzoeken hebben inmiddels uitgewezen dat leerlingen het leuk en leerzaam vinden en dat de maatschappij er baat bij heeft. Meer leerlingen gaan uiteindelijk ook vrijwilligerswerk doen. Juist vanuit dat oogpunt is de bezuiniging opmerkelijk. Deze regering doet niet anders dan oproepen tot meer vrijwilligerswerk. Er wordt steeds meer een beroep gedaan op de burger om afgestoten overheidstaken op te pakken. In de gezondheidszorg wordt de rol van de mantelzorger steeds belangrijker. In dat licht gezien is het afschaffen van de maatschappelijke stage niet alleen tegenstrijdig, maar ook nog oliedom. Bovendien is het niet eens een keiharde bezuiniging, want er is in theorie al voor betaald. Het geld zit al in het Gemeentefonds, maar daar wordt dus vanaf 2015 gewoon even 20 miljoen euro uitgehaald. De scholen hebben vervolgens het nakijken. Die hebben de organisatie van de maatschappelijke stage inmiddels op de rit en er ook qua tijd veel in geïnvesteerd. Ze moeten maar zien wat ze er verder meedoen. Het is opnieuw het bewijs van de kortzichtigheid van deze regering van de armoede, die gespeend van iedere toekomstvisie steeds weer het geld als zwaarstwegende argument hanteert.

Spionagevrienden

12-06-2013

Laat ik het onze Amerikaanse spionagevrienden maak direct heel makkelijk maken: dit blog is niet geschreven in een codetaal met als doel een aanslag voor te bereiden of een revolutie te ontketenen. Dit blog gaat meestal over dagelijkse dingen die mij bezighouden of opvallen, maar niet meer dan een vage stip zijn op het podium van de wereldgeschiedenis. Gejeuzel over klein dagelijks leed en rimpelingen in onze samenleving. Niets om u zorgen over te maken dus. Zo, dan is dat gelijk maar duidelijk voor spionnenmeneer van de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA die mogelijk dagelijks mijn blogs, mails en telefoongesprekken moet doorworstelen op zoek naar eventuele gevaarlijke plannen. Ook mijn mails en telefoongesprekken zijn van een dusdanige inhoud die het niveau van het normale dagelijkse leven nauwelijks overstijgt. Het gewone huis-, tuin-, en keukengedoe. Weinig spannends en spionagewaardig. Toch is de kans aanwezig dat een Amerikaanse snuiter er geregeld in zit te wroeten. Zo genaamd in het belang van onze eigen veiligheid. En dat is toch een rare gedachte. Wat ik mag dan wel niks te verbergen hebben, het zijn wel mijn telefoongesprekken en mijn mails en ik bepaal voor wie de inhoud bestemd is. Daar heeft niemand ook maar iets mee te maken. Ja, roepen de voorstanders van dergelijke spionagepraktijken dan in koor, maar we hebben er zo wel voor gezorgd dat er tientallen aanslagen zijn verijdeld. Nou, dan hebben ze het niet over belastingaanslagen, want die zijn gewoon doorgegaan. Nee, ze bedoelen terroristische aanslagen. Daar kan dan tegenovergesteld worden dat er ook tientallen gewoon zijn gelukt. Bovendien komen ze nooit met feiten van verijdelde aanslagen en spionnen vertrouwen op hun mooie blauwe ogen is niet echt verstandig hebben de James Bondfilms ons wel geleerd. Kortom, laat de veiligheidsdiensten zich focussen op hen die echt kwaad willen, de radicalen en extremisten. Ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar één mailtje van mij heeft bijgdragen aan het vinden van Osama Bin Laden. Dus beste spiongevrienden uit Amerika, lees gerust mijn blogs want daar zijn ze voor, maar blijf van mijn telefoongesprekken en emails af. Ze zijn niet voor u bestemd, bevatten geen inhoud die u iets aangaat en uw werkwijze past niet in mijn beeld dat ik heb van vrijheid en democratie.

Geslaagd!

13-06-2013

Het was spannend gisteren. Het wachten op de examenuitslag is volgens mij nog nooit zo spannend geweest. Dat had natuurlijk alles te maken met het gefraudeer met de examens in Rotterdam. Dochterlief had op het Nordwin College in Sneek (het voormalige AOC) examen gedaan in alle vakken die er waren, dus 4 extra dan eigenlijk noodzakelijk was, om het TL-diploma te halen. Dat is het hoogst haalbare diploma op het VMBO waarmee je bijvoorbeeld direct door kan stromen naar de HAVO. De gestolen examens engels en economie zouden haar dus ook kunnen raken. Het maakte de spanning alleen nog maar groter. Maar er is gistermiddag tussen 4 en 5 uur niet gebeld door de school en kort daarna werd het bevestigd op de website: zelfs zonder de uitslag van het economie-examen (dat komt vandaag pas) heeft ze zowel haar GL- al TL-diploma in de wacht gesleept. Ze is dus gewoon een kanjer. Het bijzondere is dat het over een maand precies 15 jaar geleden is dat we haar uit China haalde. Een klein introvert meisje dat met grote verbaasde ogen de wereld aanschouwde. Een meisje ook dat, zo bleek al snel, anders was dan andere kinderen. Onderzoek wees uit dat ze bepaalde stoornissen in het autistisch spectrum had. En niemand wist hoe zich dat verder zou gaan ontwikkelingen. Nu weten we dat wel. Autisme gaat nooit over, maar met de juiste begeleiding en het creëren van een vertrouwde en veilige omgeving is er dus veel mogelijk. Het kleine introverte meisje van 15 jaar geleden is uitgegroeid tot een flinke pubermeid die haar mannetje staat. Ze kijkt nog steeds verbaasd de wereld in, maar weet inmiddels wel wat ze wil en wat ze kan. Het halen van haar diploma is daar het bewijs van. Ik ben ongelofelijke trots op haar. Er zijn altijd mensen geweest die twijfels hadden, maar uiteindelijk heeft ze het dan toch maar geflikt. Over een maand vieren we in Parijs met de andere meiden van onze Chinagroep dat het precies 15 jaar geleden is dat we onze dochters in China in onze armen sloten. Het volgende hoogtepunt in een jaar dat nu al niet meer stuk kan.

Koninklijk bliksembezoek

14-06-2013

Het kersverse Koninklijk paar doet vandaag Friesland aan. Leeuwarden, Joure, Akkrum, Elahuizen en Stavoren zijn de plekken waar de koning en koningin even hun gezicht zullen laten zien. Met de nadruk op even. Want het gaat hier werkelijk om een bliksembezoek. Friesland moet het paar vandaag immers delen met Noord-Holland waar zij zich ook nog even laten zien. De provincie en steden en dorpen waar zij in Friesland doorheen flitsen zijn al weken van slag. Leeuwarden is sinds gisteren een haast onneembare vesting geworden. Overal gelden ineens parkeerverboden en hele gebieden zijn afgesloten. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook niks. Wie iets van het koninklijk paar wil zien moet heel goed kijken, want ze zijn in een vloek en een zucht voorbij. Nou ja, je ziet dan waarschijnlijk meer van het paar dan PVV-leider Geert Wilders. De ongenuanceerde kritikaster van koningin Beatrix blijkt zich nu ineens te ontpoppen als de grootse vorstenhuisfan van ons land. Tranen met tuiten huilt Calimero Wilders nu omdat hij gepasseerd was om tijdens de kroning deel te mogen uitmaken van het groepje kamerleden dat in de kerk het paar mocht begeleiden. Allemaal de schuld van de Eerste kamervoorzitter Fred de Graaf, beweert het tamelijk gefrustreerd overkomende kamerlid. Die is immers van VVD-huize en heeft hem bewust uit buurt van de koning gehouden. Harde bewijzen zijn daar niet voor en misschien heeft de koning dat zelf ook wel gewild. Die wilde de man die zijn moeder haast permanent beledigde op zo'n feestelijke dag als de kroning misschien liever niet in zijn buurt hebben. Wie zal het zeggen? De koning in ieder geval niet. Die wuift en raast vandaag door Friesland en Noord-Holland, terwijl in de Den Haag Fred de Graaf zijn bureau kan uitruimen. Die vertrekt na de beschuldigingen van Wilders over zijn integriteit of juist het ontbreken daarvan. Een de koning weet van niks. Lang leve de koning.

De kunst van verliezen

20-02-2014

Ze zitten er bijna op, de Olympische Winterspelen van 2014. Hoewel er nog een paar onderdelen afgewerkt moeten worden staat nu al buiten kijf dat het voor Nederland de meest succesvolle spelen ooit waren. De teller staat inmiddels op 22 medailles en daar kunnen er nog wel wat bijkomen. Dat het vooral schaatsmedailles zijn mag de pret natuurlijk niet drukken. Maar hoe zullen deze spelen de geschiedenis ingaan? De Spelen van 4 jaar geleden zullen we ons altijd blijven herinneren als de Spelen van de wisseltruc van Kemkers en Kramer op de 10 kilometer. Ik vermoed dat Sotsji de geschiedenis ingaat als 'de rug van Sven Kramer'. Die liet het namelijk afweten tijdens de 10 kilometer. Kan gebeuren natuurlijk. Zelfs een schaatser is een gewoon mens. Nu was op het moment van de waarheid niet alleen de rug van Kramer zwak, maar ook zijn reactie na afloop van de verloren race. Natuurlijk was het mooi dat hij Jorrit Bergsma direct na afloop van zijn overwinning feliciteerde, maar veel minder sterk was zijn mediaoptreden daarna. Daar wees hij onmiddellijk naar zijn zeer rug als mogelijk falen van zijn missie waar hij vier jaar lang alles voor opzij had gezet. Een zwaktebod in mijn ogen, waarmee ik niet wil suggereren dat hij geen last had van zijn rug. Dat is nu eenmaal zijn zwakke plek. Een zwaktebod omdat hij in alle interviews daarvoor met geen woord over die rug had gerept en constante de suggestie wekte dat hij er helemaal klaar voor was en in topvorm en met niemand verder rekening hield als het ging om goud. Het had hem gesierd als hij vooraf zijn rugklachten had gemeld en dit niet achteraf als een soort excuus plompverloren naar voren had gebracht. Als we wisten van zijn rug had zijn zilveren medaille waarschijnlijk nog meer glans gekregen, want zeker als je geblesseerd bent is dat een prestatie van jewelste. En hoewel waarschijnlijk helemaal niet de bedoeling deed hij met zij bekentenis achteraf geheel onterecht toch een beetje afbreuk aan de winst van Bergsma. Daaruit blijkt maar weer dat verliezen ook een kunst is. Een hele lastige kunst die lang niet iedereen verstaat. Het siert de topsporter die altijd voor het hoogste gaat en baalt van iedere plek die minder is. Dat is de spirit die je moet hebben, de instelling die nodig is om de beste te kunnen zijn. De andere kant van de medaille is dat je dan soms ook een nederlaag moet kunnen incasseren. Zoals Ireen Wüst gisteren al met al toch blij was met haar zilver op de 5 kilometer omdat ze weet dat ze daar gewoon niet harder kan. En zoals snowboarder Nicoline Sauerbreij haar nederlaag, weliswaar tandenknarsend, accepteerde omdat ze wist dat ze er echt alles aan had gedaan. Maar ik begrijp ze wel, die sporters die niet tegen hun verlies kunnen. Dat kan ik namelijk ook niet. Nooit gekund ook. Natuurlijk heb ik nooit op het allerhoogste niveau (maar wel in de buurt) gesport, maar iedere wedstrijd was voor mij altijd bedoeld om te winnen. Een irritant trekje, ik geeft het onmiddellijk toe. Zelfs een spelletje doen met mij is daarom niet leuk. Als ik vroeger 'Mens erger je niet' speelde met mijn kinderen gebeurde dat zelfs vals om maar niet te hoeven verliezen. Inmiddels heb ik geleerd dat verliezen dus mijn emotionele zwakke plek is. Ik kan daar intussen ook redelijk goed mee omgaan. Het gevoel verandert nooit, maar inmiddels projecteer ik dat niet meer op mijn omgeving en lijkt het of ik nederlagen accepteer. Het komt overigens ook niet zo vaak meer voor, want spelletjes doe ik eigenlijk niet omdat het risico van verliezen altijd op de loer ligt. En de sporten die ik nu doe zijn vooral individueel, dus daar val ik niemand verder mee lastig. Ik heb het inmiddels een beetje geleerd, de kunst van het verliezen, maar echt mijn hobby zal het nooit worden.

Leve de katholieke organen

17-06- 2013

Een opmerkelijk persbericht vandaag: de meeste orgaandonoren in Nederland zijn te vinden in Brabant. Daar staat men graag en massaal een orgaan af voor de orgaanbehoevende medemens. Veel meer dan in andere provincies. Je vraagt je dan onmiddellijk af waarom dat zo is. Brabanders staan bekend als gastvrije, gemoedelijke en gezellige mensen. Het slag mensen dat niet zo gauw nee zal zeggen. Er kan altijd wel een bord bijgezet worden voor een onverwachte gast en de koffie is er haast altijd klaar. Maar of die gastvrijheid zover gaat dat men ook graag organen weggeeft is maar de vraag? Tenminste, er is geen onderzoek geweest dat daar een antwoord op geeft. Een woordvoerster van de orgaandonatiecampagne suggereert dat het misschien met de katholieke cultuur te maken heeft. Maar hoe dan? Er zijn in die cultuur natuurlijk nog al wat heiligen die hun heiligheid te danken hebben aan het weggeven van voedsel en goederen aan de minderbedeelden. Maar of zij ook scheutig waren met het uitdelen van organen vermeldt geen enkele geschiedenis. Misschien heeft het te maken met de overtuiging van de rostvaste katholiek dat je in hemel ook wel zonder die organen kan, dus er maar beter hier op aarde iets goed mee kan doen. En mocht het onverhoopt toch op de hel uitdraaien, dan gaan ze uiteindelijk op in rook. Dat is ook weer zonde en dus geldt dan hetzelfde argument. Wat de reden ook is, duidelijk is wel dat de rest van Nederland een voorbeeld kan nemen aan die vrijgevige Brabanders, want van orgaandonoren kan je er nooit genoeg hebben.

Hittestress

18-06-2013

We hebben er weer een nieuw fenomeen bij: hittestress. De komende dagen lopen de temperaturen zo ver op dat we met z'n allen massaal in de stress schieten. Hoewel ik toch al heel wat hittegolfjes meeloop had ik nog nooit van hittestress gehoord. Als het in het verleden wat warmer was dan normaal dan deed je iets rustiger aan en dat was het wel zo'n beetje. Als je alle berichten nu mag geloven moet je echt allerlei bijzondere maatregelen nemen om die paar graden meer te overleven. Het jeugdjournaal rukt uit naar scholen om kinderen te vragen hoe zij die gruwelijke warmte denken te overleven. Weermannen waarschuwen alsof het einde der tijden nabij is en vooraf kreunen en steunen we al bij de gedachte dat er hier en daar wel eens een zweetdruppel meer kan vallen. En dat terwijl het nog geen weken geleden is dat we kreunden en steunden dat we wel aan wat warmer weer toe waren. Vroeger hadden we ook al hittegolven. Dan was het soms zo warm dat de mussen, dat waren kleine, brutale stadsvogeltjes, bij wijze van spreken dood van het dak vielen. Als je dan over een geasfalteerde weg keek, zag je de lucht boven de weg trillen van de hitte en begon het bovenste laagje asfalt een beetje te smelten. De meeste mensen pakten dan hun handdoekje en wat extra drinken en zochten verkoeling aan het strand of in het zwembad. Net als in de zuidelijke landen, waar temperaturen die wij extreem vinden daar nog als laag bestempeld worden, deed men een stapje terug. Airco's bestonden nauwelijks en op de scholen werden de leervakken naar de ochtend verplaatst, zodat er 's middags ruimte was voor zaken die minder concentratie vergde. En voor zover ik na kan gaan overleefde iedereen in mijn omgeving de hittegolf, die in mijn jeugdherinneringen iedere zomer wel een keer voorbij kwam. Men genoot van het mooie zomerse weer en niemand had het over hittestress. Dat begrip bestond gewoon nog niet. Maar de tijden zijn veranderd. De mussen zijn niet dood van het dak gevallen, maar inmiddels wel nagenoeg uitgestorven en we zijn tegenwoordig erg goed in het creëren van problemendie er eigenlijk helemaal niet zijn. Je zou er bijna van in de stress schieten, maar daar is het eigenlijk weer te warm voor.

Italiaanse blufpoker

19-06-2013

De Nederlands-Belgisch-Italiaanse soap rond de Fyra beleefde gisteren weer een nieuw hoogtepuntje met een hoorzitting in de Tweede Kamer. Met ditmaal in de hoofdrol Maurizio Manfelloto, de topman van treinenbouwer AnsaldoBreda. Alleen zijn naam al zou niet misstaan op de aftiteling van een spannende Italiaanse maffiafilm of op de gastenlijst van de bunga-bungafeestjes van Berlusconi. Verder voldeed de man ook aan alle andere clichébeelden die er bestaan van de innemende, maar misschien toch wat louche Italiaanse zakenman. In zijn strak gesneden Itialiaanse maatpak speelde hij het ene moment de vermoorde onschuld, om vervolgens weer fel van leer te trekken tegen de NS en de Belgische spoorwegen NMBS. Het gedoe met Fyra is uiteiendelijk de schuld van iedereen, behalve van zijn bedrijf, beweerde hij met droge ogen. De sneeuw, de machinisten, de medewerkers van de NS, de wijze waarop de bedrijven met de treinen zijn omgegaan en de tests die zij met de treinen hebbeb uitegvoerd, daar liggen de oorzaken van de problemen, volgens de Italiaan. Die vervolgens met tranen in de ogen oreerde dat zijn prachtige treinen overal ter wereld zonder problemen rondrijden. Nu zijn Italianen in hun romantische hang naar overdrijving geneigd de waarheid vaak wat mooier voor te stellen dan die in werkelijkheid is, maar dit was toch wel een regelrechte leugen. Ook in aantal andere landen staan de door het Italiaanse bedrijf geleverde trein- en tramstellen stil of rijden ze niet zoals ze zouden moeten rijden. Maar Manfellotto liet zich vervolgens ook weer van zijn sympathiekste kan zien door welwillend mee te delen dat hij
graag bereid is mee te werken aan de parlementaire enquête over zijn Fyra. Mits, zo voegde hij daar glimlachend aan toe, hij daar tijd voor heeft en zijn agenda dat toe laat. Pure Italiaanse bluf natuurlijk, want ook hij weet dat als daar voor opgeroepen wordt er niets te weigeren valt. Je bent verplicht om te verschijnen. Deze soap krijgt dus zeker nog een vervolg met Italiaanse inbreng.

Obama geen 'Berliner'

20-06-2013

De verwachtingen waren hoog, gisteren in Berlijn. Zou president Barack Obama tijdens zijn speech bij de Brandeburger Tor in de historische voetsporen van de zijn voorgangers John F. Kennedy en Ronald Reagan kunnen treden met zijn speech. Immers, de huidige president van de Verenigde Staten is een begenadigd spreker en een man met een open mind en frisse ideeën. Hij zou toch in staat moeten zijn om met zijn

speech net als zijn voorgangers wereldgeschiedenis te schrijven. Helaas, het is hem niet gelukt. Zijn

toespraak kan de toets der kritiek zeker doorstaan, maar zal niet tot in lengte van jaren beklijven. Dat heeft natuurlijk ook alles met de omstandigheden te maken. Kennedy 'Ich bin ein Berliner' sprak in 1963 tijdens

de Koude Oorlog als eerste grote wereldleider in een Duitsland dat nog gebukt ging onder de nederlaag van de Tweede Oorlog over hoop, vrede en verdraagzaamheid. Reagan riep 1987 zijn Russische collega

Corbatsjov op om de Berlijnse Muur te slechten en in 1989 gebeurde dat ook. Maar in het huidige tijdsgewricht spelen er veel minder van dit soort zaken die in het belang van de wereldvrede om een oplossing vragen. Je kunt van de president van Amerika toch niet verwachten dat hij stevig van leer zal trekken over zoiets banaals als de door het rijke Westen verzoorzaakte economische crisis. Dus beperkte de president zich tot ware cliches over vrede in het algemeen, de bescherming van het klimaat in het bijzonder en riep hij de Russen op tot overleg over vermindering van kernwapens. Het feit dat die dingen er nog

steeds zijn ter afschikking van elkaar is natuurlijk sowieso al belachelijk. Volgens mij zijn zij het symbool van

de naïeve domheid die wereldleiders verwarren met macht zodra zij de touwtjes in handen hebben.

Hoewel het zeker niet de meest sprankelende speech van Obama was, was hij wel oprecht en gemeend.

Maar we zullen er over 25 jaar waarschijnlijk niet uitgebreid op terugblikken als de historische speech die

de wereld heeft veranderd. En die kernswapens? Die zullen er ongetwijfeld nog altijd zijn. Alleen misschien wat minder in aantal, als Obama zijn zin krijgt.

Het lentevirus, een virus van protest

21-06-2013

We hebben de Arabische lente al gehad. En in een zonnigTurkije wordt gedemonstreerd voor vrijheid en democratie en tegen de arrgoantie en de dictatoriale trekjes van de Turkse premier. Het lentevirus blijkt het voetbalmaffe land Brazilië inmiddels ook bereikt te hebben. Daar keert de bevolking zich vooral tegen de graaiende politici en andere machthebbers. Daar is de man in de straat het beu dat zijn voetbal voor veel smeergeld is verkocht aan de dubieuze bestuurders van de FIFA die daar het WK voetbal organiseerd en daar zoveel geld aan wenst te verdienen dat het voor de gewone man totaal onbereikbaar dreigt te worden. Die ziet zijn prima functionerende eigen stadions tegen de vlakte gaan en vervangen worden door megalomane voetbaltempels vol skyboxen en andere onbetaalbare plaatsen. Het lentevirus waaiert uit over de wereld. Gorte dichtte het al: Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Een geluid van protest. De mensen zijn het zat. Het gegraai aan de top en de politici die over hun hoofden heen maar besluit op besluit nemen, nergens rekening mee houden, naar niemand luisteren en fout op fout stapelen. Het valt niet uit te sluiten dat het lentevirus op den duur ook Europa zal bereiken. En Nederland. De echte lente hebben we dit jaar overgeslagen en de zomer lijkt ook nog ver weg, maar voor het lentevirus wordt het klimaat hier ook steeds geschikter. Misschien is het al op kleine schaal aanwezig. De metaalsector is vandaag massaal aan het demonstreren geslagen. Het gaat in die sector nog aardig goed, maar de metaaltopmannen willen toch graag de CAO van hun werknemers uitkleden. Niks wat erbij. Eerder wat er af. Zelf hebben zich natuurlijk wel met 6 procent verrijkt en dat pikt de hardwerkende arbeider niet meer. Hoewel de regen vandaag met bakken uit hemel valt en het qua wind en temperatuur een gure dag is, kan het dankzij het lentevirus best nog wel eens een hete zomer worden.

Boekingsmaffia

24-06-2013

Ze worden al een tijdje in de gaten gehouden door de Autoriteit Consument & Markt, de reisaanbieders. Die maken er namelijk een potje van met de aanbieding van reizen op websites. Daar adverteren ze met prijzen die werkelijk spotgoedkoop zijn voor vakanties op de meest prachtige plaatsen met alles er op en er aan. Als je dan klikt op zo'n aanbieiding en begint met boeken omdat je denkt dat het geluk jou eindelijk ook eens ten deel valt en je voor weinig centen iets moois in de wacht kan slepen kom je al snel bedrogen uit. De aanbieding blijkt dan bijvoorbeeld alleen te gelden voor doorweekse dagen in de eerste week van december met vlieguren op onmogelijke tijden. De normale periode dat jij op vakantie wil komt dan uit op een budget dat de aanbieding met honderden euro's overscheidt. Maar ja, ze hebben je op de site gelokt en de boekingsmaffia hoopt zo dat je dus alsnog besluit dan toch maar die duurdere vakantie te boeken. Een andere fenomeen is de beschikbaarheid van de aangeboden vakanties. Heb je na lang zoeken eindelijk gevonden wat qua prijs en accommodatie aan jou wensen voldoet, dan nog is niet zeker of dat allemaal gaat lukken. De reis wordt aangeboden en de site geeft ook aan dat dit beschikbaar is voor jou gezelschap. Het boeken kan dus beginnen. Op een gegeven ogenblik kom je bij het betaalmoment. Dan geeft de site van de prijsvechter aan dat eerst het bedrag, toch vaak enkele duizenden euro's, moet worden overgemaakt voordat alles definitief kan worden. Moe van het gezoek besluit je dat maar te doen. Helaas, ook dan blijkt vaak nog dat er niks vastligt. Dan blijkt het om een boeking onder voorbehoud te gaan omdat er toch minder duidelijkheid is over de beschikbaarheid dan in het begin van de boeking werd aangegeven. Vaak volgt er dan nog een telefoontje van een vriendelijke dame die dat nog eens bevestigt en belooft bij de desbetreffende aanbieder van de reis de boel te zullen checken en dat u zo snel mogelijk zul horen. En anders? Dan zoeken we het beste alternatief (voor hetzelfde geld?) of krijgt u uw geld terug, laat de nog altijd vriendelijke dame weten. Zo ben je na dagenlang zoeken en puzzelen dus nog geen stap verder, een flin bedrag lichter en weet je nog steeds niet of jouw 'droomvakantie' door zal gaan. Het wordt inderdaad tijd dat er aan zulke praktijken een einde wordt gemaakt. Vakanties die aangeboden worden en die je ook daadwerkelijk kunt boeken moeten ook gewoon beschikbaar zijn. Ze zeggen wel eens dat de voorpret al begint bij het boeken, maar op deze manier schiet je gelijk door in de vakantiestress. En dan is er nog geen koffer ingepakt.

Fietsen uit het basispakket

25-06-2013

Fietsen en Nederland. Het hoort bij elkaar als de regen bij de drup en als Bassie bij Adriaan. Nederland is een fietsland bij uitstek. Mooi vlak, niet al te druk en niet al te groot qua afstanden. Leren fietsen zat vroeger dan ook in het opvoedkundige basispakket. Als je als peuter nog maar net op je benen kon staan werd je al op een driewieler gehezen. Was je een nog maar net beginnende kleuter dan kwam er een kinderfietsje met zijwieltjes. En bij de gevorderde kleuter gingen die wieltjes eraf. Dan zorgde een naast de fiets hollende vader of opa met de hand op de schouder van kleuter voor de stabilisatie van het dan nog zo wankele evenwicht. Na een paar keer de straat op en neer te zijn gehold en na wat vallen en opstaan bleef vader of opa ineens midden in de straat staan. En jij fietse verder. Eerst nog wat wankel, maar uiteindelijk steeds sneller en driester. Je kon fietsen. Er was weer een basisbeginsel uit het opvoedpakket afgerond. De wijde wereld lag voor je open. Nou ja, er volgde al fiestend nog wel wat lessen van vader of moeder met betrekking tot de verkeersregels. Zo leerde je in de grote stad dat je altijd iets schuin de traimrails over moest, anders kwam je met je wielen in de rails terecht. En een luid bellende tram achter je kan niet uitwijken en werkt behoorlijk op je zenuwen. Helaas, het fietsen schijnt niet meer in het basispakket te zitten. Zeker niet in de grote steden. Steeds meer kinderen blijken het fietsen niet machtig te zijn. Na de 'patatgeneratie' groeit nu de 'achterbankgeneratie' op. Overal worden ze met de auto naartoe gebracht. En als ze dan uiteindelijk een keer moeten fietsen gaat het vaak mis omdat ze totaal geen verkeersinzicht hebben. Er groeit een generatie op die het fietsen niet meer van huisuit meekrijgt en dat is jammer, want de fiets is in Nederland nog altijd een uitstekend vervoermiddel. De kinderen die overigens nog wel fietsen hebben een ander niet ongevaarlijk probleem. Namelijk hun mobieltjes. Het toestel vast in de ene hand, de oordopjes in de oren en de ogen vooral gericht op het schermpje banen zij zich al slingerend en wiebelend met één hand aan het stuur een weg door het verkeer. Die generatie geeft weer een hele andere uitleg aan het begrip mobiel zijn.

Asociale foute woekerpolissenverkopersmentaliteit

26-06-2013

Het zijn rare jongens en meisjes van VVD en PvdA die nu samen de regering vormen. De mix van liberaal en sociaal blijkt te leiden tot een explosieve asociale foute woekerpolissenverkopersmentaliteit. Aan de ene kant worden er weer bezuinigingen van 6 miljard euro aangekondigd. De eigen bijdrage in de zorg dreigt weer eens fors verhoogt te worden en dat geldt ook voor de belastingen. Bovendien worden de zorgverzekeraars gedwongen wanbetalers van de zorgpremie nog harder aan te pakken en uit te knijpen. Alsof die mensen voor de lol hun hand op de knip houden. Tegelijkertijd willen de liberalen en de socialisten dat er maar weer flink geconsumeerd wordt. Premier Rutte deed als een volkome foute autoverkoper al eens een oproep om toch vooral die nieuwe auto te kopen. Zelf doet de premier dat overigens niet. Die rijdt in zijn vrije tijd nog steeds rond in een Saab die qua bouwjaar rustig als antiek kan worden bestempeld. Nu is het PvdA-voorman Diederik Samsom weer die van alles en iedereen wil gaan 'verleiden' om geld uit te geven. Geld moet rollen, maar welk geld? Dat vergeet Samsom er in al zijn ongeloofwaardigheid gemakshalve maar even bij te zeggen. Alleen het woordje verleiden geeft al aan hoe ver onze rode broeders zijn afgegleden. In een nog niet zo heel grijs verleden, toen de PvdA nog een echte arbeiderspartij was, behoorde die term nog niet tot hun woordenschat. Toen was het nog een partij van 'de beuk erin' en 'de barricades op'. Niks verleiden, maar gewoon de mouwen op stropen. Inmiddels wordt de PvdA gerund door veelverdienende salonsocialisten die onder het begrip solidariteit waarschijnlijk verstaan dat ze al hun driedelige maatpakken en mantelpakjes bij dezelfde klerenmaker bestellen. En van die pakken is het nu eenmaal lastig om de mouwen op te stropen. Ben je eenmaal in dat pak genaaid, dan rest is niets anders dan te verleiden. Om zo de werkelijheid te maskeren.

D-Day bij de LC

27-06-2013

De lucht is strakblauw en de zon schijnt. Eindelijk lijkt het toch een beetje zomer te worden. Echter niet voor iedereen. Donkere wolken hangen boven het gebouw van de Leeuwarder Courant in Leeuwarden. Al een tijdje. En vandaag zullen zij open barsten en hun onheilspellende lading naar beneden storten. Vandaag is het D-Day bij de krant. Voor bijna driehonderd medewerkers wordt het echt noodweer. Zij krijgen vandaag te horen dat zij hun biezen kunnen pakken. Als dank voor hun bewezen diensten zullen zij een ferme handruk krijgen. Geen gouden, want de tijden dat de bomen tot in de hemel groeide zijn voorbij. Het geld van het eens zo florerende bedrijf is op. Voor een sociaal plan, voor zover daar al sprake van is, is geen geld. Zij die vertrekken zullen diezelfde hand op moeten gaan houden voor een uitkering. Er zullen er bij zijn die al meer dan hun halve leven aan de krant hebben gegeven. Hun ziel en zaligheid ligt in het bedrijf. Gedreven vakmensen zijn het. Ik ken ze allemaal, want ook ik heb meer dan 20 jaar bij het bedrijf gewerkt. Velen van hen zullen vannacht geen oog dicht gedaan hebben. De angst en de onzekerheid moet wurgend zijn geweest. Vandaag weten ze meer. Zo vlak voor het weekend en aan het begin van de vakantieperiode. Ik leef met ze mee. Ik voel met ze mee. Het enige dat ik ze mee kan geven is dat er ook leven is na de Leeuwarder Courant. Zelfs het hevigste noodweer houdt een keer op en dan zal de zon weer doorbreken, maar vandaag is het D-Day. De klappen die vallen zullen hard zijn. De zon schijnt, de lucht is blauw, maar niet iedereen zal daar vandaag van kunnen genieten. Ik wens al mijn oud-collegas veel sterkte.

Slopende liefde

01-07-2013

Zo heel af en toe heb je dat wel eens. Dan komt er begrip of een kreet voorbij waarvan je de betekenis niet precies weet. Omdat je de term eigenlijk niet kent of omdat die bestaat uit een samenstelling van woorden die qua betekenis elkaars tegenpolen zijn. Laatst kwam er weer zo'n term voorbij. Een vriend vertelde een verhaal en hij had het op een gegeven moment over slopende liefde. Slopen is in mijn beleving niet per definitie iets postitiefs, terwijl ik vind dat liefde juist het meest postitieve is dat er bestaat. Dus, optimist als ik ben, dacht ik dat met die term liefde bedoeld werd die zo intens en heftig was dat het je bij wijze van sprekend helemaal sloopte en uitputte,. Fout dus, doceerde mijn vriend. De slopende liefde die hij bedoelde in het verhaal dat hij vertelde over kennissen van hem die ik niet kende, had echt een destructief karakter. Het stel was uit elkaar gegaan in goede harmonie, zo leek het. Maar de schijn bedroog. Als snel rolde het stel al vechtend over straat, werd er over en weer met modder gesmeten, werd er van alles bij elkaar gelogen en sleepte men elkaar uiteindelijk aan de haren voor de rechter. Dat was zo, zei mijn vriend, nu het toonbeeld van slopende liefde. Het stel was wel uit elkaar, maar kon uiteindelijk niet zonder elkaar. Ergens was er nog verlangen of smeulde er toch nog iets. Beiden wilden dat niet toegeven en dus gingen ze er tegen vechten en dat, zo stelde mijn vriend, kon alleen maar door elkaar op alle mogelijke manieren in de haren te vliegen en dwars te zitten. Een fenomeen dat je volgens hem veel vaker zag bij stellen die in eerste instantie ogenschijnlijk goed uit elkaar gingen. Psychologie van de koude grond natuurlijk, want een onderbouwing met harde cijfers en feiten had hij niet. Maar als je eens goed om je heen kijkt klopt het misschien ergens ook weer wel. Je hoort toch vaak dat verbroken relaties uiteindelijk leiden tot een soort loopgravenoorlog, al zijn die gelukkig niet allemaal zo heftig als in het geval dat mijn vriend beschreef. Slopende liefde, zonder elkaar willen, maar niet zonder elkaar kunnen. Het zou een mooi thema voor een boek of een film kunnen zijn, bedacht ik me. Te laat natuurlijk, want die film is jarengeleden al lang gemaakt: Fatal Attraction. Zo zit het leven dus soms echt in elkaar.

Maarten blijft voor altijd leven

02-07-2013

Zanger, tekstschrijver, dichter en taalvirtuoos Maarten van Roozendaal is niet meer onder ons. Althans niet in levende lijve. Gisteren blies hij na een paar maanden ongeneeselijk ziek zijn op 51-jarige leeftijd zijn laatste adem uit. Opnieuw verliest Nederland te vroeg een taalartiest die zijn weerga niet kende. Met zijn rauwe, doorleefde stem bezong hij het leven zoals hij dat zelf ook leefde. Het schuurde, het deed pijn, maar er was ook hoop, liefde en soms het vage voel van geluk. Hij wist waar hij het overhad, want Maarten leefde het leven zo intens dat de dood onvermijdelijk was. Drank was zijn vriend, net als de sigaret, maar uiteindelijk zijn het zijn vijanden geworden. Maar echt dood zal Maarten nooit gaan. Als je zinnen als 'Uit volle borst op weg naar nergens, zonder reden zonder doel, met mijn zeden en mijn zonden, en mijn angstig voorgevoel' (uit jet lied 'Red mij niet') of 'Laat me langzaam gaan, vergeten zal ik niet, de zee zingt van de liefde, maar het klink niet als een lied' (uit het liedje 'Langzaam los') kunt bedenken dan blijf je tot in de eeuwigheid in je teksten door leven. Dan zullen jouw woorden voor altijd de sleutels tot gevoel zijn. Dat bleek gisteravond wel weer tijdens het beste televisieprogramma van de laatste jaren 'De beste singer/songwriter' waarin Maartje Ouboter haast op hetzelfde moment dat Maarten zijn laatste adem uitblies een prachtige ode aan hem pracht met het lied 'Maarten'. 'Lang leve het hopeloze, troosteloze, Lang leve de bozen en de schoonheid van het lelijke bestaan' zong zij en raakte daarmee op een onovertroffen wijze aan de kern van het bestaan van Van Roozendaal. Het was bizar en tegelijkertijd onwaarschijnlijk mooi. Een traan welde op. Dit was het moment dat dood en leven op een ongelofelijke manier samen één werden. Een ode aan beiden, gebaseert op schoonheid van de taal. Dan maakt dood of leven ook niet meer uit. Dan hoef je niet gered te worden, maar blijf je gevangen in woorden uiteindelijk altijd bestaan.

Geld groeit in Friesland

03-07-2013

Dat Friesland een bijzondere provincie is wisten we al. Zo bijzonder zelfs dat we kennelijk ergens geldboom hebben staan. Die zorgt ervoor dat de pot met NUON-geld die op het provinciehuis ogenshijnlijk alleen maar voller wordt. Friesland streek in 2009 1,1 miljard euro op door de verkoop van NUON-aandelen. Nu is de tijd gekomen omdat uiteindelijk door de burgerij bij elkaar gebrachte geld uit te geven. Het geld moet nu rollen, zo is besloten en de van huis uit nuchtere Friezen zijn plots verandert in geldwolven met eurotekens in de ogen. Iedereen doet mee aan de miljoenendans in de hoop een graai te kunnen doen in de NUON-pot. Het is bijna gênant om te zien hoe alle gemeenten, organisaties, instellingen en politieke partijen claimen recht te hebben op miljoenen uit die pot. Ze buitelen met het ene na het andere plan over elkaar. Miljoenen voor fietsveiligheid, nog meer miljoenen voor banengroeien en nog meer miljoenen voor de economieversterking. En de miljoenen die gemeenten willen hebben om allerlei leuke projecten te realiseren om van alles en nog wat binnen die gemeenten te versterken. Niets onderbouwd natuurlijk. Waarom zou je ook als het geld voor het opscheppen ligt. Eerst de poet maar eens binnenharken, zo lijkt het adagium bij al die plannenmakers. Ikke, ikke en de rest kan stikken, is nu zo'n beetje de sfeer onder de bestuurders. Ieder voor zich probeert een graantje mee te pikken. En de burgers? Die zien het met lede ogen aan. Hen wordt niks gevraagd. Zij worden slechts geconfronteerd met bezuiniging op bezuiniging. Zij zien plannen voorbij komen waar geen enkele samenhang tussen te ontdekken is en waarvan het de vraag is of zij daar ook wel baat bij hebben als die gerealiseerd zullen worden. Als de stofwolken straks zijn opgetrokken, het geld uit de NUON-pot door graaipartij, door versnippering en door allerlei onzinnige plannen verdampt is en ook de geldboom niet lijkt te bestaan, pas dan zullen de bestuurders weer over gaan tot de orde van de dag. Dan zullen ze weer gewoon ouderwets over straat rollen omdat er ineens weer op allerlei fronten bezuinigd zal moeten worden. En ik ben er van overtuigd dat burgers dat dan weer wel direct zullen merken.

Waarom pikken we dit nog?

04-07-2013

We zijn van huis uit een beschaafd volkje. Te beschaafd misschien wel. We mopperen als we het ergens niet mee eens zijn of sturen eens een ingezonden brief, maar dat is het wel zo'n beetje. Hier geen Egyptische taferelen met een Museumplein of Malieveld vol mensen die daar net zolang blijven tot de regering naar ze luistert en ophoepelt of desnoods met behulp van het leger richting de uitgang wordt geduwd. Daar zijn we gewoon te beschaafd voor. Maar ook beschaving kent zijn grenzen, merkte ik toen ik gisteravond minister Henk Kamp van Economische Zaken bij knevel en Van den Brink hoorde. Die beweerde met droge ogen en zijn lijzige Twentse accent heel arrogant dat hij dagelijks zoveel feeling had met de bevolking dat hij wist dat het als maar doorbezuinigen van het kabinet op een breed draagvlak van de burgers kon rekenen en dat mensen heel goed begrepen wat het kabinet deed en waarom. De bevolking zou geen enkele moeite hebben met het kabinetsbeleid. En toen werd het stil. Je verwachte uiteindelijk een schaterlach van de minster en de opmerking dat hij ons mooi te pakken had. Maar nee, de man was in al zijn domme onnozelheid nog serieus ook. In Egypte zijn ze wel voor minder de straat op gegaan. Hoelang pikken wij dit nog?, vroeg ik mij af. Wanneer barst hier eindelijk eens de bom en maken wij de politici eens goed duidelijk dat zij er zijn voor ons? Deze week kondigde kereltje Dijsselblom met dezelfde arrogantie als Kamp aan dat de 6 miljard euro bezuiniging opnieuw over onze ruggen, dus met lastenverzwaringen, zelfs op de sociale zekerheid, gepaard zal gaan. Sociaal Akkoord, afspraken, toezeggingen, ze worden allemaal zo van tafel geveegd. Alle derskundigen, zelfs die van de Nederlandsche Bank, roepen in koor dat dit heel onverstandig is en het land daardoor nog verder in het dal zal belanden. Het kabinet houdt zich doof. Het luistert niet, ziet niks en wil nergens van weten. Met oogkleppen op, oordoppen in en de tunnelblik op oneindig dendert het maar door met het afbraakbeleid. Nergens een lichtpuntje of een sprankje hoop of een flintertje visie. We zijn zo democratisch dat we ons gedwee door een onbestuurbare liberaal-soccialistische tandem naar de afgrond laten rijden. Waarom pikken we dit nog? Omdat we te beschaafd zijn. Nog wel.

België bestaat niet

05-07-2013

De Belgische koning Albert treedt af. Hij draagt het stokje, of in dit geval de scepter, over aan zijn niet onomstreden zoon Prins Filip. De Belgen zelf worden er koud noch warm van. De troonwisseling bij onze zuiderburen zal, in tegenstelling tot het volkfeest dat het bij ons was, daar eerder geruisloos voorbij gaan. De Belgen hebben niet zoveel op met hun Koningshuis. Niemand voelt zich eigenlijk echt vertegenwoordigd door de vorst. Ik heb dat aan den lijve ondervonden toen ik als journalist een tijdje in België heb gewoond. Over alles raakte men opgewonden, behalve over het Koningshuis. Ik schreef in die tijd voor de Belgische krant Het Belang van Limburg de column 'België bestaat niet' en dat is volgens mij de kern van de ambivalente houding van de Belgen ten opzichte van hun koning. Hij is de koning van niets, van een lappen deken van verschillende volkjes met hun eigen cultuurtjes. Het is geen land van eenheid met de vorst als bindende factor. Neem nu alleen al het aantal regeringen dat het land heeft. Er is een nationale regering. Dan hebben de Walen en de Vlamingen hun eigen regering. Brussel heeft een eigen regering en dan is er ook nog een Duitstalige kolonië die eveneens een eigen regering heeft en er is nog een Franse gemeenschapsregering. Al die regeringen hebben hun eigen bevoegdheden en hun eigen parlementen en blinken over het algemeen vooral uit in het niet met elkaar samenwerken. Probeer daar als regerend vorst maar eens chocolade van de maken en dan nog het liefst in één smaak. Het is geen doen. Het feit dat er ooit om al die verschillende gemeenschappen een hek is gezet waarop men het bordje België heeft geschroeft, heeft er nooit tot geleid dat het land eenheid is geworden. En waarschijnlijk ook nooit zal worden, want de strijd tussen de verschillende groeperingen om het land weer op te splitsen is eigenlijk al sinds het ontstaan van België nog altijd bezig. Ach ja, wat wil je ook als het zijn ontstaan te danken heeft aan een opera. Het was de opera 'De stomme van Portici' die in 1830 bij de opvoering in Brussel bij de Franstalige burgerij zoveel anti-Hollandse gevoelens opriep dat de revolutie uitbrak die uiteindelijk tot België zou leiden. Een land dat dus eigenlijk nog steeds niet bestaat en eigenlijk als land ook helemaal niet wil bestaan. De Vlaming voelt zich nog altijd eerst Vlaming en dan pas Belg en voor de Waal geldt dat net zo. Het zal hen dan ook een worst zijn wie er op de troon zit. De verbindende factor zoals het koningshuis bij ons is zal het bij de buren nooit worden. Daar is de versnippering te groot voor en daarom zal de troonswisseling in België bijna geruisloos verlopen.

Mart smetje op schone Tour

08-07-2013

Het lijkt er op dat we voor het eerst sinds jaren weer met een schone Tour de France te maken. Na een week fietsen kan die conclusie heel voorzichtig getrokken worden. De mannen die in het verleden 'onvermoeibaar' in een paar dagen tijd met ogenschijnlijk onmogelijke prestaties de wedstrijd besliste en de rest van het peleton hun wil op legden zijn nu blij dat ze de eindstreep halen en ook nog een beetje binnen de tijd blijven. Zonder illegale 'hulpmiddelen' blijken ze nauwelijks het niveau van de gemiddelde renner te halen. Die gemiddelde renner kan nu weer gewoon op z'n broodje kaas mee komen, dus staan jongens als Bauke Mollema en Laurens ten Dam bovenaan in het klassement. Je ziet het ook aan de renners die na een grote krachtsinspanning de dag daarna van vermoeidheid bijna niet meer vooruit te branden zijn. De tijden dat er dagen achter elkaar zo'n inspanning geleverd kon worden lijkt voorbij. Dat maakt het leuk, want het is onvoorspelbaar. Er is weer strijd. Iedere dag opnieuw. Je moet weer gewoon hard fietsen om de beste te zijn. Helaas hebben we 's avonds nog wel met Mart Smeets te maken. En dat trek ik dus niet meer zonder doping. En om nu iedere avond een fles wijn op te drinken om de Avondetappe te kunnen zien, dat gaat ook wat ver. Dus zie ik het meestal niet. Ik heb het geprobeerd, maar het lukt me niet. Smeets is met zijn pedanterige betweterigheid nooit mijn favoriete journalist geweest, maar vakkennis en vakmanschap kon hem niet ontzegd worden. Helaas zie ik dat laatste ook niet meer bij hem terug. Hij is een wauwelende masthodont uit het verleden geworden, gespecialiseerd in niet terzake doende vragen en het vermogen om interessante gasten te reduceren tot oninteressante tafelvulling te meerdere ere en glorie van zichzelf. De NOS had vorig jaar al belooft dat Smeets zou stoppen, maar helaas hebben ze die belofte niet waargemaakt. Dat is jammer, want de journalistieke houdbaarheidsdatum van de man is inmiddels ver overschreden. Tenminste, dat is mijn mening. Hij is voor mij dan ook nog het enige smetje op deze tot op heden bijna vlekkeloze Tour. Hopelijk wordt die volgend jaar helemaal vlekkeloos en hoef ik voor de interessante achtergronden niet meer steeds over te schakelen naar onze Vlaamse buren. Een mooie schone Tour met de Avondetappe gepresenteerd door bijvoorbeeld Wilfried de Jong of Bert Wagendorp, dat zou pas echt het begin van een nieuw wielrentijdperk zijn.

Lang leve de komkommers

09-07-2013

Plotseling is het weer tijd voor de komkommers ofwel komkommertijd. Terwijl heel zomers Nederland langzaam in vakantiestand terecht komt, haast niemand meer te bereiken is en het maatschappelijke leven nagenoeg stilstaat, blijkt ook de bron van nieuws op te drogen. De televisie verveelt met louter herhalingen, nieuwsitems die normaal gesproken niet verder zouden komen dan een klein bericht of een vermelding in de marge worden nu breed uitgesponnen. Oud nieuws wordt opegwarmd en als nieuw nieuws opgediend. En de kranten zijn zo dun dat mijn buurman laatst opmerkte dat hij weer door de brievenbus kan zonder dat die geopend hoeft te worden. Dat noemen we in de wereld van de journalistiek dus komkommertijd. Waar dat begrip nu precies vandaan komt is niet helemaal duidelijk. Er doen verschillende versies de ronde. Wat wel klopt is dat de komkommer in de nieuwsarme tijd geoogst wordt. Eén van die herkomstverhalen luidt dat de term in het jaar 1700 voor het eerst door Engels kleermakers is geïntroduceert. Als zomers de komkommers werden geoogst trok de Adel de stad uit en verdiende de kleermakers nauwelijks iets. Dat noemde zij cumcumbertime. In Nederland duikt het woord voor het eerst in 1787 op en wel in het Rotterdams patriottenblad Het Saturdags Kroegpraatje. Daar valt in een gesprek tussen Kees en Piet over het weinige nieuws van de 'groote Heeren uit Den Haag' voor het eerst het begrip komkommertijd als term voor de nieuwsluwe periode. En zo zijn er nog veel meer verhalen over de komkommer en het nieuws in de omloop. Welke waar en niet waar is verteld de geschiedenis niet, maar aannemelijk is wel dat ze allemaal in de komkommertijd ontstaan zijn.

Geen jazz, wel Parijs

10-07-2013

Voor het eerst in 38 jaar zal ik er niet bij zijn. De 38ste editie van North Sea Jazz moet het zonder mij stellen. Het is even slikken, maar het leven bestaat nu eenmaal uit prioriteiten stellen en keuzes maken. Zoals gebruikelijk rijd ik vrijdag, de dag van de start van het festival wel gewoon naar Rotterdam. Maar als grootheden als Terence Blanchard en Larry Graham (met special guest Mark King) in Ahoy hun soundcheck doen voor hun eerste optredens, stap ik met beide dochterslief hemelsbreed een paar 100 meter verder op in de Thalys naar Parijs. In 2,5 uur razen we dan naar de Franse hoofdstad om samen met tien andere adoptie-echtparen en hun dochters te vieren dat het op 14 juli precies 15 jaar geleden is dat we onze oudste dochters in China in onze armen gedrukt kregen. Een reünie die we niet willen, kunnen en mogen missen. Een reunië die vuurwerk verdient en dan zitten we op 14 juli goed in Frankrijk, want dat wordt tijdens de nationale feestdag massaal afgeschoten. Zondagavond denderen we in de Thalys weer richting Nederland. Als Sting in Ahoy het podium beklimt voor het slotconcert van die 38ste editie van North Sea Jazz rolt een paar 100 meter verder op onze trein uit Parijs het station weer binnen. Het leven bestaat uit keuzes maken, maar uiteindelijk was deze keus niet zo moeilijk. North Sea Jazz beleeft volgend jaar zijn 39ste editie, maar zo'n jubileumreunië komt nooit meer terug. Het wordt genieten in Parijs met onze meiden en volgend jaar pikken we de jazz wel weer op. Na Parijs volgen nog Turkije en Griekenland. Dat betekent even de komende weken geen blog meer. Begin augustus pak ik de draad weer op. Prettige vakantie.

I'm a paragraph. Click here to add your own text and edit me. I’m a great

Codemania

05-08-2013

De vakantie zit er weer op. Na weken van luieren, relaxen en de accu opladen keren we weer terug in harde werkelijkheid van de dagelijkse arbeid. Natuurlijk draait de wereld gewoon door tijdens het luieren aan een exotisch strand, het dobberen in zwembad in een zuidelijk land of het duiken in de stille wereld van een tropische zee. Zo hebben we hier in het doorgaans zo tochtige en frisse kikkerland al een tijdje te maken met een windstille, warme periode. Dat zijn we duidelijk niet gewend. Anders dan in de verre vakantieoorden waar de warmte zomers een aangename bron van inkomen is en waar men zich qua tempo en inspanning ook prima weet aan te passen aan de verhitte omstandigheden, breekt ons onmiddellijk het zweet uit en schieten we in de stress. En dus wordt er onmiddellijk een alarmnummer in het leven geroepen waar men kan klagen over de hitte. Sterker nog, het is een lijn waar werknemers hun beklag kunnen doen over hun werkgevers die te weinig doen om de warmte van werkvloer weg te houden. Wij passen ons niet aan aan het weer, doen op het heetst van de dag niet even een stapje terug en houden qua tempo geen rekening met de omstandigheden. Welnee, de baas moet er gewoon voor zorgen dat het niet zo warm is en anders klagen we hem aan. Veel gekker moet het natuurlijk niet worden. Kan ook bijna niet. We leven in Nederland immers al in een land dat van codes aan elkaar hangt met als enige doel om alles maar onder controle te houden. Elke omstandigheid heeft zo zijn code, zodat we op voorhand al maatregelen kunnen nemen. Code geel, rood, oranje en alle andere kleuren van de regenboog bepalen inmiddels ons leven. Iedere weerstype heeft zijn eigen kleurencode met zijn eigen stressfactor en de daarbij behorende maatregelen. Dus past de NS dagelijks op basis van de codekleur de dienstregeling aan en worden er tegenwoordig uit voorzorg ook al zomers treinen geschapt. We krijgen dagelijks via de media aan de weersomstandigheden aangepaste doemscenario's voorgeschoteld met de bijbehorende adviezen om die te kunnen overleveren. Tijd om te genieten van het weer is er niet meer. Dat staan de codes niet toe. Er is wat mij betreft inmiddels dan ook sprake van een codemania. We worden geleefd door codes en zijn nog nauwelijks in staat zelf beslissingen te nemen en ons aan te passen aan de omstandigheden. Ik heb besloten daar niet aan mee te doen en alle codes voortaan te negeren. Ik kijk gewoon weer net als vroeger naar buiten. Als het regent pak ik mijn regenjas en als de zon schijnt ga ik daar van genieten. Gewoon, zonder met te houden aan wat de codes voorschrijven.

Swingen in de hemel

06-08-2013

Zoals het een echte diva betaamt heeft Nederland gisteren massaal afscheid genomen van jazzzangeres Rita Teys. Ruim 70 jaar lang, want zolang stond zij op het podium, was zij de ombetwiste Europe's First Lady Of Jazz. Zij was de eerste die deze titel in 1960 kreeg om hem vervolgens nooit meer af te staan. Met alle grote der aarde op het gebied van de jazz heeft ze opgetreden. Niet zo gek natuurlijk, want ze behoorde zelf tot die uitzonderlijke categorie. Sterker nog, zij was in haar genre één van de meest complete zangeressen die we ooit gehad hebben. Haar timing, haar frasering, ze beheerste het tot in de puntjes. Ze kon scatten (al imporiviserend een solopartij zingen zonder woorden) als geen ander en swingen als een trein. Haar perfecte techniek zorgde ervoor dat haar stem ondanks het ouder worden nooit aan kracht heeft ingeboet. Zo gaf ze drie weken geleden nog een geweldig concert in de North Sea Jazz Club in Amsterdam. Het zou haar laatste optreden zijn. Ze is dus gestorven in het harnas. Precies zo als ze eigenlijk altijd gewild heeft. Vaak zei ze dat ze pas zou stoppen als haar stem er mee op zou houden. Die is er echter nooit mee opgehouden en vertoonde ook nog geen enkel spoortje dat er op wees dat dit binnenkort zou gebeuren. Die stem was zo sterk en krachtig dat dit waarschijnlijk nooit zou gebeuren en die keus heeft ze dus niet hoeven te maken. We hebben in Nederland veel goede jazzzangeressen, waarvan een aantal zich met gemak kunnen meten met de wereldtop. Maar we hebben geen Europe's First Lady of Jazz meer. Dat was Rita Reys en dat zal ze tot in de eeuwigheid blijven. Ook in de hemel, want reken maar dat het daar nu zal gaan swingen.

King of Funk

07-08-2013

Het is weer zo'n periode dat veel inconen uit de wereld van de muziek het loodje leggen. J.J. Cale, Rita Reys en maandagavond is daar George Duke bij gekomen. Misschien wat minder bekend bij het grote publiek, maar de invloed van deze multiinstrumentalist op de wereldwijde muzikale ontwikkeling van de laatste tientallen jaren is ongekend groot. Op zijn vierde hoorde hij jazzpianist Duke Ellington spelen en vanaf dat moment wist hij dat muziek zijn toekomst was. In de jaren '70 kwam hij terecht bij Frank Zappa en zijn band. Hij wordt wel gezien als het brein van achter de opmerkelijke funky sound van Zappa. Die funky sound is ook zijn eigen handelsmerk geworden. Strakke pompende ritmes ingekleurd met ingenieuze melodieën. Het is de kenmerkende sound die altijd terugkeerde op zijn meer dan 40 solo-albums. De hand van de meester is echter op duizenden lp's en cd's te horen, want iedereen die werelwijd maar iets te betekenen had of heeft in de muziek is ooit geproduceerd door George Duke. Van Miles Davis tot Frank zappe en van Dee Dee Bridgewater tot Michael Jackson, Barry Manilow en Al Jarreau. Hij produceerde niet alleen hun platen, maar speelde met hun mee en trad met hen op. Iedereen wilde George Duke er graag bij hebben. Ze wisten dat zijn muzikale genialiteit hen ook een een treetje hoger bracht. Hij bleef ook solo optreden en eigen werk uitbrengen. Daarnaast was de grote man (vanwege zijn impossante figuur ook letterlijk) een uiterst innemende persoonlijkheid. Ik heb de eer en het genoegen gehad om hem twee keer te mogen ontmoeten. De eerste keer was een aantal jaren geleden op het North Sea Jazzfestival. Meer dan een uur hebben we daar heel genoegelijk over muziek zitten praten. Over zijn visie op muziek, zijn vermogen om zich in te kunnen leven in al die verschillende muziekstijlen, dat hij ondanks de uitmuntende techniek die hij bezat om diverse instrumenten te bespelen toch altijd het gevoel liet bepalen welke kant het op zou gaan. Dat techniek slechts een instrument is om dat gevoel te vertalen. Volgens hem de enige manier om de muziek steeds weer oprecht en authentiek te laten klinken en toch in staat te zijn om ook steeds weer te vernieuwen. Een paar jaar later ontmoette ik hem weer. Tijdens een concert in Paradiso in Amsterdam. Hij herinnerde zich ons eerste gesprek nog. Hij had wat minder tijd toen in Amsterdam, maar wilde me na afloop toch nog even spreken. Opnieuw werd het een geanimeerd gesprek. Zijn nieuwste cd 'Face The Music' was net uit. Ik had de cd nog niet gehoord. Het concert was mijn eerste kennismaking met de nieuwe nummers. Ik was onder de indruk, zo nieuw en fris klonken ze. Hij was blij om dat te horen en viste ergens in de kleedkamer de cd (die nog niet in de Nederlandse winkels lag) vandaan en stond er op die voor mij te signeren. To Max en zijn handtekening, zette hij met een dikke viltstift op het hoesje. De cd ligt voor me. Ik draai hem nog regelmatig. Het is vrolijke, optimistische muziek, zoals een George Duke een vrolijk, optimistisch mens was. Ik las dat sommige kranten hem een jazztoetsenist noemde, maar daar doe je de muziekant Duke te kort mee. Dat was maar een klein stukje van zijn kunnen. Hij was een man die veel instrumenten fenomenaal bespeelde, een uitstekende vocalist en muzikale vernieuwer zonder grenzen. En als er dan toch een titel op hem geplakt zou moeten worden: hij was zeker de 'King of Funk'.

Gelukkig toch nog bedreigd

08-08-2013

Heel even leek Nederland de risee van de internationale politiek te worden. Voor zover we dat al niet ziijn natuurlijk. Alle landen die er toe doen worden bedreigd door een aanslag door al-Qaeda. De Amerikanen hebben het zelf gehoord in een onderschept gesprek van een baardmans in een witte jurk en een tulband met een andere baardmannen in een witte jurken. Hoe ze dat onderschept hebben weten we niet. Hebben de baardmannen het zelf opgenomen en rondgestuurd of waren er microfoontjes in de baarden verstopt. We weten het niet. Wat we wel weten is dat Nederland in het hele gesprek niet voorkwam. Het geweld zou in Jemen plaatsvinden, dus werden de ambassades van onder andere de VS en Groot-Brittanië ontruimd en werden buitenlanders geëvacueerd. Om maar een beetje mee te doen met de grote jongens stuurde Nederland zelf ook maar wat ambassadepersoneel naar huis en kregen Nederlanders in Jemen het advies om te vertrekken. Moesten ze natuurlijk wel zelf een ticket kopen. Ik vermoed dat onze minsiter van buitenlandse zaken Frans Timmermans toch nog even met Obama heeft gebeld met het verzoek nog eens goed naar het gesprek te luisteren of toch niet ergens maar iets naar Nederland verwees. Helaas. Dat was niet het geval. Dus bleef in de verder lege ambassadestraat in Jemen alleen het licht in de Nederlandse ambassade branden. Maar gelukkig is al-Qaeda de beroertste niet. Hoewel ze geen enkel belang hebben bij Nederland, daar kan immers zelfs een fanatiek PVV-raadslid zich laten bekeren tot de Islam, snappen ze best dat het heel lullig is als iedereen bedreigd wordt en jij als grootste meeloper niet. Dus hebben ze gisteren op de één of andere manier laten weten Nederland alsnog in bedreiging mee te nemen. Eindelijk kan de ambassade in Jemen helemaal ontruimd worden. Nederland telt weer mee. Het bericht werd gisteren bijna juichend de media ingeslingerd. Die lui van al-Qaeda weten wel hoe je je vijanden te vriend moet houden. En Nederland kan zijn spierballen weer laten zien. Wij laten ons niet door zo'n dreigementje van de wijs brengen. Dus is de ontruiming van de ambassade voorlopig maar voor een paar dagen, hebben ze in Den Haag al laten weten. En dan zullen ze wel eens zien hoe de al-Qaedavlag er dan bij hangt. We laten natuurlijk niet met ons sollen. We zijn Amerika niet.

ZZP'er zonder kleren

09-08-2013

Daar waar in de landen om ons heen de economie weer wat begint aan te trekken, blijft het in Nederland dweilen met de kraan open. De inflatie is torenhoog en de werkloosheid blijft stijgen. Dat laatste is voor veel mensen een reden om voor zichzelf te beginnen. Mensen die de handen uit de mouwen willen steken en zelf hun boterham willen verdienen. We zijn inmiddels al met een groep van ruim 800.000. Vroeger werden we gewoon freelancer of zelfstandige genoemd. Tegenwoordig zijn we ZZP'er ofwel Zelfstandige Zonder Personeel. Een beetje een vreemde naam eigenlijk, die lijkt te benadrukken dat het erg is dat je geen personeel hebt. De afkorting ZMP'er, Zelfstandige Met Personeel, bestaat namelijk niet. En een vrijgezel noemen we toch ook niet plotseling een MZV'er, Man Zonder Vrouw of alle variatien die daar verder op te bedenken zijn. Maar goed. Dat is dus de naam. Daar valt nog mee te leven. Veel ZZP'ers zijn dus, mede door het absurde bezuiningsbeleid van deze regering, min of meer gedwongen om een zelfstandige nering op te zetten. Sterker nog, het werd zelfs aangemoedigd. Voor een beetje creatieve, ondernemende geest is er altijd wel wat te verdienen, luidde de boodschap uit Den Haag. Ze stimuleerden het zelfs door bijvoorbeeld de zelfstandigenaftrek in te voeren. Want het lijkt natuurlijk leuk om als zelfstandige aan de slag te gaan en dat is het ook. Doen waar je goed in bent, geen baas die in je nek aan het hijgen is. Maar het is zeker geen vetpot. We zijn met velen en opdrachtgevers kunnen het geld maar één keer uitgeven. Zij hebben keus en dan komen de prijzen onderdruk te staan. Die zelfstandigenaftrek is dan een mooie aanvulling, maar daar wordt nu toch wel een beetje al teveel gebruik van gemaakt, vinden de rekenmeesters in Den Haag. Dus wordt het tijd om de ZZP'er aan te pakken. Weg dus met die zelfstandigenaftrek. Personeel hebben ze al niet en nu heeft Den Haag besloten ze ook financieel flink uit te kleden. Politiek blijft een wonderlijk fenomeen. Eerst ontwikkelen ze beleid waarmee ze honderdduizenden mensen haast dwingen om ZZP'er te worden en als die dat dan eenmaal zijn gaan ze die het bestaan haast onmogelijk maken. Dat worden dus ZZPEK'ers, Zelfstandigen Zonder Personeel en Kleren. Velen zullen dat waarschijnlijk niet overleven. Dat krijg je dus als het land geregeerd wordt door een RZV ofwel een Regering Zonder Verstand.

Olympisch mietjesgedrag

12-08-2013

Even voor de de duidelijkheid: één van de betekenissen van het woord mietje is volgens de Dikke van Dalen 'watje'. Iedereen kan dus volgens die betekenis een mietje zijn en dat is precies wat ik in deze context bedoel. Alle vooraanstaande regeringsleiders en olympiërs die nu om het hardst roepen om het homofobe Rusland toch vooral niet te boycotten gedragen zich als mietjes. De angst regeert. De angst voor de financiële gevolgen, de angst dat mogelijk zou kunnen uitlekken hoe het achter de schermen is gegaan met de toewijzing van de Spelen aan de Russen (er zoemen geruchten rond dat die aanwijzing van corruptie en belangenverstrengelingen aan elkaar hangt) en de angst voor president Poetin. Wat als het Westen besluit de Russische Spelen links te laten liggen? Gaat Vladimir dan met kernbommen gooien? Draait hij gaskranen dicht? Gaat hij de homovervolging in zijn land nog verder intensiveren? Het zijn allemaal aannamens, die het machtige vrije Westen bij voorbaat al doen rillen. De vrijheid van het Westen lijkt niet verder te gaan dan Poetin wil, is mijn indruk. Ik ben van mening dat we het met z'n allen niet moeten willen om in zo'n land, waar onderdrukking en agressie tegen mensen alleen maar om wie ze zijn, vrolijk te gaan sporten. Het idee dat ze hun verwerpelijke standpunten via die Spelen ook aan de rest van de wereld willen opleggen, moet al een reden zijn om er niet naar toe te willen. Doen we dat wel, dan is er geen enkele reden meer om de Olympische Spelen ook in landen als Zimbabwe, Afganistan, Irak, Syrië of Iran. Onder het nu veelvuldige gehuldige motto 'misstanden kun je het beste van binnenuit bestrijden' is dan in die landen ook zeker nog wat Olympisch zendingswerk te verrichten. Als ze maar betalen, zo lijkt nu vooral de Olympische gedachte te zijn. Het is een politiek waar de struisvogels waarschijnlijk jaloers op zijn. Die zouden willen dat ze hun kop net zo diep in het zand zouden kunnen steken als de politici nu doen. Waarom hebben we niet gewoon het lef om met z'n alleen te zeggen dat we de Russische opstelling ten op zichte van homo's niet tolereren en dus ook niet in dat land willen sporten. Neem de consequenties, maar laat zien dat we voor onze vrijheid staan. Het zal voor Poetin een enorm gezichtsverlies betekenen en daar houdt hij niet echt van. Het zet hem misschien ook wel aan tot nadenken. Dat is dan mooi meegenomen, maar de boodschap moet vooral zijn dat wij niet mee gaan in zijn fratsen. We moeten toch wel iets geleerd hebben van de Olympische Spelen van 1936 in Duitsland. Een boycot toen had de Tweede Wereldoorlog waarschijnlijk niet kunnen voorkomen, maar mogelijk wel eerder mensen aan het denken kunnen zetten over de situatie in Hitlers Duitsland. Laten we leren van het verleden en niet dezelfde fout maken als toen. Geen bevolkingsgroepen stigmatiseren alleen maar om wie ze zijn. Laten we onze niet gedragen als Olympische mietjes, maar laten we gebruik maken van de kracht van de sport om onze vrijheid te onderstrepen.

Regeren is wensdenken

13-08-2013

De tijden veranderen. Vroeger (ja ja, opa vertelt) was regeren vooruit zien. Tegenwoordig is regeren vooral wensdenken. De vooruitziende blik van de huidige politici is de laatste jaren behoorlijk vertroebeld. Sterker nog: het liefst kijkt met achterom om te zien wat er fout is gegaan om vervolgens te roepen dat dit nooit meer mag gebeuren om daarna gewoon weer dezelfde fout te maken. Vooral als men eenmaal op het regeringspluche zit raakt men het zicht op de realiteit helemaal kwijt. De blik wordt dromerig en het wensdenken kan beginnen. Het huidige kabinet spant wat dat betreft de kroon. Vrijdag komen de ministers voor het eerst na de vakantie weer bij elkaar. De derde dinsdag in september nadert en de begroting voor 2014 moet klaar. Dus moeten de bewindslieden nog even 6 miljard euro aan extra bezuinigingen bij elkaar harken. Ze hebben al een loonstop voor ambtenaren bedacht, maar verder geeft het kabinet zich over aan het wensdenken. Zo roept premier Mark Rutte al jaren dat de lasten van burgers niet om hoog mogen, maar dat vooral de Staat minder moet uitgeven. De belastingschijven worden echter niet aan de inflatie aangepast en de zorgpremies zijn fors gestegen. Dus betalen de burgers meer of houden ze minder over om te besteden. Dat noemen we in gewoon Nederlands dus lastenverzwaring, maar dat woord past niet in het politieke wensdenken van de huidige regering. Die hebben immers zelf niets verhoogd, dus hebben zij de burgers ontzien. Vervolgens wordt er geroepen dat de ministeries efficiënter moeten gaan werken. Over hoe dat moet wordt in alle talen gezwegen, maar er wordt vervolgens wel een bedrag aan gekoppeld. Dat geldt ook voor de fraudebestrijding. Dat wordt nu ineens gezien als onze nieuwe nationale melkkoe. Niemand wat daadwerkelijk gaat opleveren, maar al wensdenkend rekent men zich vast rijk. Vorige jaar had het kabinet 8 miljard euro aan bezuinigingen in de boeken gezet zonder dat er ook maar met enig steekhoudend argument aangetoond kon worden dat dit haalbaar was. Gewoon natte vingerwerk dus en wensdenken in optima forma. De zomer loopt gestaag naar het einde. Langzaam komt de samenleving weer op gang en begint het dagelijkse ritme de overhand te krijgen. Behalve in Den Haag. Daar gaat men weer beginnen aan een nieuwe periode van wensdenken en we weten nu al dat er niets van uit zal komen.

Doorgeslagen handelsgeest

14-08-2013

Nederland is al eeuwen langen een land van kooplieden. Handelaren zijn we, slimme handelaren. Het heeft ons groot gemaakt en aanzien en macht gegeven in de wereld. Dankzij onze handelsgeest zijn we rijk en welvarend geworden. We hebben altijd gehandeld in alles wat los en vast zat. Zelf hadden we niet veel, maar overal op de wereld wisten we handelswaar te vinden die we via onze havensteden en handelsroutes aan de man en de vrouw wisten te brengen. Kruiden, specerijen, graan, cacao, wij wisten er wel raad mee. Het neoliberale gedachtegoed van de vrije markt heeft de Nederland groot gemaakt. Helaas heeft ons kleine landje naast een handelsgeest ook de nare gewoonte om door te slaan. Een dat is iets wat de laatste jaren gebeurd is. De handelsgeest is inmiddels helemaal uit de fles en waart als een doorgeslagen dubieuze autoverkoper door ons land. De zorg is op de vrije markt beland en de kosten rijzen de pan uit. En zo'n beetje alle nutsvoorzieningen zijn in de uitverkoop gegaan. Over onze cruciale voorzieningen als gas, water en electra hebben commerciële buitenlandse bedrijven het inmiddels voor het zeggen. En nu dreigt de puissant rijke Mexicaan Carlos Slim ook nog eens onze eigen KPN over te nemen. De opvolger van wat eens het zo betrouwbare Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie (PTT, sinds 1928) was werd in de de jaren '90 al geprivatiseerd met het doel om er via de beurs lekker veel geld mee te verdienen. Een groot succes is dat niet geworden en nu gaat het dus in de uitverkoop. Niet zo maar een bedrijf, maar een bedrijf dat verantwoordelijk is en een cruciale rol speelt in de infrastructuur voor de communicatie van overheidsdiensten zoals defensie en veiligheid. Dat dreigen we nu dus voor een appel en ei kwijt te raken aan een Mexicaanse zakenman die in tal van andere landen al heeft bewezen in het belang van de winst niet zoveel op te hebben met begrippen als service en betrouwbaarheid. Lang leve de vrije markt die geen grenzen kent. Met de verkoop van KPN is de uitverkoop van de BV Nederland compleet en zijn voor al onze voorzieningen overgeleverd aan de grillen van buitenlandse geldwolven. Het is een trieste constatering en het maakt ons tot de risee van de internationale gemeenschap. Immers, een beschaafd land zorgt dat in het belang van zijn burgers cruciale voorzieningen als gas, electra, water en telecom te alle tijde in handen van de staat blijft. Handelen is goed is, maar je moet uiteinedelijk wel je grenzen kennen.

Misplaatst optimisme

15-08-2013

Het gaat goed. Tenminste, met de landen om ons heen. Die beginnen langzaam maar zeker uit het dal van de crisis te kruipen. Gelukkig hebben zij het waarschuwende vingertje van Nederland de afgelopen jaren genegeerd. Het mantra van premier Mark Rutte dat ook die landen zich aan allerlei Brusselse begrotingsregels moesten houden en dus nog meer moesten bezuinigen ging hun ene oor in en het andere weer uit. Nederland gaf het voorbeeld en deed dat wel. Met als resultaat dat wij nu zo'n beetje als enige land in Europa nog steeds diep in de put zitten, qua financiële huishouding nog helemaal niets op orde hebben, van hervorming van de huizenmarkt nog geen sprake is en steeds meer burgers werkloos raken. We moeten elkaar niet in de put praten, riep Rutte nog niet eens zo lang geleden. Het door het kabinet zo gekoesterde Sociaal Akkoord zou de hele zaak wel eens uit het slop trekken, bralde de voorman van de VVD. Een sterk staaltje van misplaatst optimisme dus van onze premier. Het is inmiddels het enige waar hij echt goed in blijkt te zijn, want op zinvolle maatregelen, een toekomstvisie of inhoudelijk nuttig beleid hebben we hem al jaren niet meer kunnen betrappen. Hij laat zien dat politiek en realiteit al lang niets meer met elkaar te maken hebben. Zijn borstklopperij staat in schril contrast met de dagelijkse werkelijkheid. De cijfers liegen er niet om. Ondanks de dijken komt Nederland steeds verder onder water te staan. Het feit dat de VVD en PvdA samen de kar moeten trekken maakt het er allemaal niet beter op. Liberalisme en socialisme verhouden zich toch tot elkaar als water tot vuur. Als je die bij elkaar brengt verdampt het één en dooft het ander. Dan houdt je dus uiteindelijk niets over. Ja, hoor ik u zeggen, maar meestal loopt het dan ook met een sisser af. Maar wie dat nu nog gelooft, lijdt volgens mij ook aan misplaatst optimisme.

Op maat geknipt

21-08-2013

Mijn vaste kapper Gerrit is nog op vakantie. Mijn haar, en dan met name de groei daarvan, houdt echter geen rekening met vakantieschema's, dus was het gisteren de hoogste tijd om toch maar weer even bij de lokale barbier langs te gaan. Zonder afspraak uiteraard, want zo werkt dat hier nog. Maar het bleek een geknipt moment, want het was lekker rustig in de mannenknipafdeling van mijn vaste kapsalon. De vader van Gerrit, een oude rot in het kappersvak, nam de honneurs waar. Een heel verschil met zijn zoon, die je tijdens het knippen de oren haast van het hoofd kletst, de ene ankedote na de andere uit zijn mouw schut en overal een mening over heeft. Kortom, een echte kapper dus. Zijn vader is wat dat betreft een stuk rustiger. Die informeerde even naar de vakantie en vroeg welk nummer Gerrit altijd gebruikt als hulpstuk op de tondeuse. Nummer 2 heb ik de aan een stuk door ratelende Gerrit wel eens horen zeggen. Daarna ging kapper senior geconcentreerd en geroutineerd te werk en in een mum van tijd was de weelderige haardos, inclusief de wenkbrouwen, weer keurig gemillimeterd. Op weg naar de kassa hield Gerrit het ook nog altijd pratende, maar zijn vader vroeg slechts: "Wat rekent Gerrit normaal?'' Ik was even verbaast en begreep niet helemaal wat hij bedoelde, maar ik zei: "Ik betaal altijd 15 euro." Dan rekende hij dan nu ook maar, was zijn antwoord. Is dat dan niet de vaste prijs?, was mijn reactie. Nee, legde senior mij uit. De vaste prijs is 17 euro. Maar dat geldt voor het kortwieken van een weelderige haardos die vanaf het voorhoofd tot in de nek de schedel geheel bedekt. Mijn terugtrekkende haarliijn vergt nu eenmaal minder knipwerk, dus hoef ik ook minder te betalen. Knipwerk op maat dus en ik weet dus nu al dat de komende jaren mijn bezoekjes aan de kapper steeds goedkoper zullen worden. Gezien de reactie van senior trok ik bij die gedachte kennelijk een nog al bedenkelijk gezicht. Met "U moet maar zo denken: waar haar zit kan geen verstand zitten'', gaf hij me bij het verlaten van de winkel waarschijnlijk daarom nog even wat onvervalste kappershumor mee.

Einde van het krantentijdperk

16-08-2013

We wisten het natuurlijk al veel langer, maar de krant loopt op zijn laatste benen. De bijna failliete NDC kan het hoofd met de Leeuwarder Courant nog maar nauwelijks boven water houden. Het Friesch Dagblad is uit nood door de spartelende grote broer in Leeuwarden ingelijfd. In Limburg verdwijnen bij de regionale krant weer honderden arbeidsplaatsen en De Telegraaf heeft naast de eerder aangekondigde inkrimping van 350 arbeidsplaatsen besloten nogeens 350 werkplekken te schrappen. Ooit was de krant een meneer. Nu is het nog slechts een strompelende bejaarde in ademnood. Het zal ook niet lang meer duren voordat deze hoogbejaarde heer zijn laatste adem zal uitblazen. Althans, dat is de voorspelling van Telegraaftopman Cees van Steijn vandaag in het Financieel Dagblad. Hij voorziet dat er in Nederland op niet al te langer termijn nog maar ruimte zal zijn voor twee krantenbedrijven. Zijn voorkeur gaat daarbij uit naar de eigen TMG, uitgever van onder andere De Telegraaf, en PCM, uitgever van onder meer De Volkskrant, het AD en Het Parool. Dus weg met Wegner, de NDC. NRC Media enz. Daar is volgens de interim-topman in deze zowel wat abonnees als advertenties betreft krimpende markt geen ruimte meer voor. Het zal bij die twee bedrijven ongetwijfeld niet alleen om kranten draaien. Ook zij zullen naar andere wegen moeten zoeken om hun content, het nieuws, aan de man en vrouw te brengen via nieuwe verdienmodellen. Dus nog veel meer gaan doen met de nieuwe media. Dat betekent unieke content, en als je maar met z'n tweeën de markt beheerst heb je dus samen alle unieke content in huis, verstoppen achter betaalmuren. Immers, mensen blijken gewoon bereid om te betalen voor artikelen die ze graag willen lezen en waarvan ze weten dat ze alleen op die ene plek te lezen zijn. The New York Times bewijst dat. Die heeft 2 jaar geleden zijn meest bijzondere artikelen al achter een betaalmuur gestopt. De eerste 10 min of meer gewone nieuwsartikelen zijn gratis, maar wil je meer en dan vooral de meer bijzondere echte New York Timesartikelen lezen, dan moet er gedokt worden. En dat doen de mensen graag zo is inmiddels gebleken. En zo zullen er nog wel meer manieren te bedenken zijn om bijzondere content te verkopen. Helaas hebben Nederlandse krantenuitgevers jarenlang verzuimt om daar serieus naar te kijken of het ontbrak ze gewoon aan kennis en creativiteit om dat te doen. Dat gaat ze nu opbreken. Sterker nog, het zal ze uiteindelijk de kop kosten. Er wordt in het Noorden en het Zuiden nog wat gesparteld, maar ze zullen het uiteindelijk niet redden. Ik ben het niet vaak eens met De Telegraaf, maar ik denk dat hun topman het in dit geval helemaal bij het rechte eind heeft: we staan echt aan het begin van het einde van het krantentijdperk.

Lekker, het regent

19-08-2013

Het regent hier in Bolsward. Gestaag komt de regen al een tijdje met bakken uit de lucht. Het dikke grijze wolkendek geeft nog geen enkele aanleiding om aan te nemen dat dit slechts een bui van vlug voorbijgaande aard zal zijn. De zon lijkt vandaag geen schijn van kans te krijgen en de katten zijn inmiddels een beetje van slag. Die zijn het mooie zomerse weer van de afgelopen weken gewend. Weken die ze vooral buiten in de tuin hebben doorgebracht. Nu hebben ze al een paar keer hun neus buiten de deur gestoken, maar de dikke druppen die daar op vielen maakten dat zij die weer snel terugtrokken. Nu zitten ze mij verwijtend aan de andere kant van de tafel aan te kijken. Helaas, het is niet anders. De vakantieperiode is voor de meeste van ons, en dus ook voor hen, definitief voorbij. Ook in het Noorden zijn de basisscholen weer begonnen en de eerste speelkwartieren spelen zich af in de regen. Het daglicht laat het inmiddels ook een beetje afweten, dus zit ik nu te werken met het licht aan. Het dagelijkse leven is weer begonnen en het weer werkt daar perfect aan mee. Niets is zo vervelend als de draad van de dagelijkse beslommeringen weer op te pakken, terwijl het weer er voor zorgt dat je maar in het vakantiegevoel blijft hangen. Gewoon heerlijk Hollands weer. Een grijze lucht, stevige regen en een niet al te aangename temperatuur. Tijd om de handen weer uit de mouwen te steken. De vakantie is over. Nou ja, nog niet voor iedereen. Mijn middelbare schooldochters hebben nog een ruime week. Die slapen op het ritme van de gestaag vallende druppels nog even lekker uit. Iets wat ze overigens ook al deden toen de mussen van de hitte dood van het dak vielen. Regen of niet, die blijven nog even hangen in het vakantiegevoel.

Praten, maar niet met elkaar

20-08-2013

Ze praten veel in Den Haag, maar niet meer met elkaar. Het kabinet wil niet meer overleggen met de oppositie over de bezuinigingen. Ventje Dijsselblom heeft kereltje Pechthold dat in hoogst eigen persoon laten weten per telefoon. Kereltje Pechthold stormde vervolgens verontwaardig zijn kamer, waar, hoe toevallig, net een cameraploeg stond en blies weer hoog van de D66-toren. Volgens mij waren de onderhandeling met de regering tussen zijn partij en Groenlinks al voor de vakantie stukgelopen op de duurzaamheidseisen van Groenlinks en de onderwijswensen van D66, maar dit terzijde. Er zijn natuurlijk nog meer oppositiepartijen, maar daar praat de regering al langer niet meer mee. Het begint een beetje de taktiek van dit kabinet en de partijen PvdA-VVD te worden: vooral niet praten over zaken die er toe doen. Rutte schijnt nog steeds onze premier te zijn, maar ik heb in geen maanden iets van hem gezien, laat staan gehoord. Gelukkig hebben we Diederik Samsom nog. Die praat dan weer wel. Over zijn scheiding. Veroorzaakt door zijn drukke werk als politicus. Waardoor hij thuis waarschijnlijk nauwelijks aan praten toekwam. Vorig jaar gebruikte hij zijn gezin nog op een haast CDA-achtige wijze in de verkiezingscampagne. Samsom de gezinsman zou het land wel eens even gaan redden. Loze woorden blijkt dus nu en platte plaatjes. Zowel dat van het redden als de gezinsman. En zoals we allen wel weten vullen die geen gaatjes. Zeker niet als die zo groot zijn als de gaten in de begroting. Je kunt je bovendien afvragen of het privéleven van Samsom in het bijzonder en die van de politicus in het algemeen zulk interessant nieuws is. Zolang het zijn of haar politieke handelen en wandelen niet beïnvloed, zou ik zeggen van niet. Maar ik ben nog een journalist van de oude stempel die gaat voor de terzake doende feiten. De moderne journalistiek heeft dat minder. Die willen vooral scoren, met en zonder feiten. En met zo'n scheiding kan je natuurlijk lekker scoren. Het verandert niets aan de situatie in het land en het lost het begrotingstekort niet op, maar we hebben wel weer wat om over te praten. Niet met elkaar, maar vooral over elkaar.

Schoolrevolutie of onderwijsvervaging?

22-08-2013

Tablets in kleurige stuiterhoezen. Dat is het lesmateriaal voor de kinderen van de gisteren met veel bombarie geopende Steve Jobsschool in Sneek. De eerste school van opiniepeiler Maurice de Hond. De moderne school van de toekomst, voorspelde De Hond gisteren ronkend aan de massaal uitgerukte pers. Nu is De Hond zelden te betrappen geweest op een voorspelling of peiling die ooit uitgekomen is, maar dit geheel terzijde. Al het lesmateriaal in combinatie met andere moderne 'tools' staan allemaal op de iPad die iedere leerling tot zijn beschikking heeft. Probeer je als ouder thuis heel af en toe je zoon of dochter nog wel eens achter de laptop of het tablet vandaan te halen, bijvoorbeeld voor een goed gesprek, op de nieuwe school leren de kinderen juist dat ze de godganse dag naar het beeldschermpje moeten turen. En als de kinderen per ongeluk al eens met elkaar zouden praten, moet dat waarschijnlijk in één van de vier talen: Engels, Spaans, Frans en Chinees. Dat zijn immers de talen van de filmpjes op de site van de nieuwe school. In het nieuwe onderwijs van De Hond is geen ruimte voor het Nederlands en het Fries. Het Nederlands komt er sowieso bekaait af. De school heeft de nieuwe naam O4NT gekregen. Een dat spreek je dus uit als 'Onderwijs voor een Nieuwe Tijd'. Ook dat is dus de toekomst. Geen mooie Nederlandse namen meer of woorden die iedereen kan begrijpen. Nee, we gaan steeds meer praten in afkortingen en woorden vervangen door cijfers die op z'n Engels uitgesproken vervolgens weer een Nederlandse betekenis krijgen. Ik begrijp dat de tijd van de leitjes, de inktpotten en de kroontjespennen ver achter ons ligt. De ontwikkelingen gaan door, ook in het onderwijs. Dat is goed en dat moet, maar als je zo'n naam op de gevel van school schroeft, of misschien wel 3d-print, dan vraag ik mij af hoe het in de school zal gaan met de Nederlandse taallessen? Zullen de kinderen nog wel met elkaar praten of communiceren ze straks onderling alleen nog via hun tablets in cybertaal? Gaan ze nog lekker buiten spelen en kind zijn of hangen ze alleen nog maar rond op 'sCoolSpace', het digitale schoolplein van de nieuwe school? Hebben we hier echt te maken met een schoolrevolutie of is het onderwijsvervaging? Maurice de Hond kan voorspellen wat hij wil, maar de toekomst zal het uitwijzen. Stuiterhoes is overigens wel weer een heel mooi Nederlands woord. Nog niet overal is kennelijk al een vervangende Engelse cyberterm voor bedacht. Er is nog hoop.

Geknoei met erfgoed

26-08-213

Ze zijn goed bezig, daar in het gemeentehuis in Sneek. Voor wie het nog niet in de gaten heeft: dit is cynisch bedoeld. Na het sluiten van en het korten op subsidie voor zwembaden hebben de bestuurders van de gemeente Súdwest-Fryslân besloten dat er op termijn wel vijf musea dicht kunnen. Natuurlijk wel vijf musea buiten het grote Sneek. Deze zichzelf benoemde hoofdplaats van de gemeente is inmiddels heel behendig geworden in het ontspringen van bezuinigingsrondes. Nee, de streep kan wel door de Oudheidkamer van Bolsward, het Schaatsmuseum in Hindelopen, het Houtbouwmuseum in Heeg, It Bakkerswinkeltje in Molkwerum en toankamer 't Ponthús in Stavoren. Ze zijn niet opgenomen in het Museumregister Nederland en dus de gemeentelijke subsidiecentjes niet waard, luidt de formele conclusie in Sneek. Daar weten ze ook dat die musea nooit aan de criteria kunnen voldoen om ooit in dat register te worden opgenomen. Het zijn kleine musea, veelal door particulieren opgezet en gerund door vrijwilligers. Je zult er over het algemeen geen kunst aantreffen waar de kenners van achter over slaan en die miljoenen aan waarde vertegenwoordigen. Wat je er wel aantreft is met liefde en zorg verzamelde voorwerpen die iets vertellen over het lokale leven, voorwerpen die herkenbare verhalen vertellen, cultureel erfgoed dat hoort bij de plaats en de streek. Verzamelingen die op een aansprekende wijze de geschiedenis levend houden en zorgen dat de verhalen ook verteld worden. Het zal ze daar in Sneek een zorg zijn. Die zijn niet zo geïnteresseerd in wat er zich buiten hun stadsgrenzen afspeelt. Er moet weer eens bezuinigd worden en gelukkig is er dan het Museumregister Nederland waar je je achter kunt verschuilen. Kleine museau die al jaren bestaan zijn de klos. Je kunt er als gemeente ook voor kiezen om het lokale cultureel erfgoed in stand te houden, om de lokale geschiedenis te koesteren en om er voor te zorgen dat er dus in al die plaatsen voor de toeristen iets te zien is. Je kunt dan bijvoorbeeld als gemeente ook stimuleren dat ze gaan zoeken naar de rode draden in elkaars geschiedenissen, om zo de lokale en regionale historie met elkaar te verbinden, om daar weer leuke toeristische dingen mee te doen. Er is nog zoveel mogelijk. Maar ja, dat kost geld en een beetje historisch besef. Dat laatste ontbreekt waarschijnlijk helemaal in Sneek en dat eerste hebben ze er niet voor over. Jammer.

Protestjongeren

27-08-2013

De warme hap stond gisteravond net op tafel toen de bel ging. Licht geïritteerd liep ik naar de voordeur en daar stond hij. Een knaap van naar schatting een jaar of 18. Zijn halflange, blonde haar krulde alle kanten op. Hij had een stevig postuur of liever gezegd: hij was iets aan de dikke kant. Zijn gezicht was rood aangelopen. Hij droeg 3 oorbellen. Eén in ieder oor en één in een neusvleug. Zijn lange bruine t-shirt met allerlei teksten viel over een vale spijkerbroek die eindigde waar grijs-witte gympen begonnen. De enigzins gespannen blik in zijn ogen deed vermoeden dat het voor hem geen dagelijkse kost was om zomaar willekeurig bij vreemde mensen aan te bellen. In plaats van een mobiletje had hij een pen en papier in zijn hand. Dat in combinatie met zijn verschijning deed mij vermoeden dat ik hier weer te maken had met een werkstudent die mij onder het eten weer wilde bewegen te veranderen van energiemaatschappij te veranderen of het steunen van een ten dode opgeschreven omroepvereninging waar toch la niemand op zat te wachten. Hakkelend begon hij zijn verhaal en stak mij papier en pen toe. Of ik maar even wilde tekenen voor het behoud van het zwembad in Bolsward. Ik keek kennelijk nogal verbaasd, want hij voegde daar aan toe dat zij de hele stad doorgingen om handtekeningen te verzamelen om het bad te behouden. Zij, dat waren allemaal andere jongeren, verduidelijkte hij. Waarom, vroeg ik, want hij had niet direct het postuur waarvan ik vermoedde dat hij dagelijks in het zwembad lag om 100 baantjes te trekken. Nee, dat was ook zo. Sterker nog, hij kwam er eigenlijk nooit. Het ging ook niet om, lichtte hij de actie toe, maar om de jongere jeugd en de ouderen. Zelfs was hij als vrijwilliger betrokken bij het jeugdwerk in Bolsward. Ze deden met 10 tot 12-jarigen geregeld survivalachtige spelletjes waarbij water een grote rol speelt. Bijna al die jongeren zaten in Bolsward op school en hadden schoolzwemmen gehad. Dat gaf een veilig gevoel, waardoor ze zulke dingen konden organiseren. Met het sluiten van het zwembad zou dat wel eens anders kunnen worden en zouden ze dit soort zaken misschien wel niet meer kunnen doen. Dat moest voorkomen worden. En de ouderen maken ook veel gebruik van het zwembad, wist hij van zijn oma. Dus had hij samen met andere jongeren besloten deze huis-aan-huis protestactie op te zetten. Niet voor hun zelf, maar voor anderen, voor Bolsward. Naar jongeren zou het gemeentebestuur toch wel luisteren, voegde hij daar nog hoopvol aan toe. Ik hoop dat hij gelijk krijgt en heb de lijst uiteraard getekend. De aardappels waren inmiddels behoorlijk afgekoeld, maar in dit geval vond ik dat helemaal niet erg. Voor jongeren die zulke initiatieven nemen laat ik het eten graag even staan.

In het pak genaaid

30-10-2013

En wij maar denken dat Sven Kramer zo'n buitengewoon goede schaatser is. Daar zaten we dan zondagmiddag met z'n allen massaal te genieten van de supersnelle 10 kilometer van Kramer tegen de eveneens snelle, maar toch net iets langzamere Jorrit Bergsma. Nou, we zijn met z'n allen mooi bij de neus genomen. Die Kramer heeft ons en Bergsma 25 ronden lang gewoon in het pak genaaid. Hij reed zijn rondjes namelijk in een supergeheim outfit, zo is gisteren uitgelekt. Een pak dat gedragen moet gaan worden tijdens de Olympische Spelen in Rusland. Kramer had het pak alvast stiekem op de training gekregen om uit te proberen. Dat beviel kennelijk zo goed dat hij het zondag ook aan heeft gedaan en zie het resultaat. Terwijl Bergsma zijn tegenstander in een gewoon, loodzwaar schaatswolletje probeerde bij te benen dartelde Sven over het ijs alsof het niets was. Als we de berichten en de ophef mogen geloven had iedereen met het geheime pak die 10 kilometer met twee vingers in z'n neus uit kunnen rijden. Maar wat nu precies het geheim van het pak is, dat blijft nog even geheim. Veel bijzonders was het op het eerste gezicht niet aan te zien. Het zag er uit als alle andere schaatshansopjes. Zit het geheim in het materiaal of de pasvorm? Is er een geheim goedje in verwerkt of is het ingesmeerd met toverdrank? We weten het niet. Op dat punt laat de berichtgeving ons in knagende onzekerheid achter. Het pak is volgens insiders immers nog volop in ontwikkeling. Het kan dus nog sneller. Kramer wordt dus waarschijnlijk de eerste schaatser die de 10 kilometer in dezelfde tijd als de 500 meter aflegt en daarbij ook nog door de geluidsbarrière knalt. Heeft dus niks met het schaatsen te maken, maar alles met het pak. En wij maar denken dat het allemaal om goed eten, hard trainen en veel doorzettingsvermogen draait. Fout dus. Het juiste pak, daar gaat het om. Dat zag je gisteren ook maar weer bij de Rabobank. De mannen die daar grootschalig fraudeerde droegen allemaal het juiste pak en niemand had wat in de gaten.

Fietsen tegen de wind in met twee petten op

28-08-2013

Frauderende machthebbers. Is het de tijdgeest of is het wat gewoon hoort bij de mensheid? Macht en corruptie scharrelen als een eeneiige tweeling door de wereldgeschiedenis. Corrupte machthebbers zijn van alle tijden. Ook in Nederland. Zodra iemand macht heeft, of op zijn minst het gevoel van macht, lijken er remmen los te schieten. Remmen die er voor zorgen dat fatsoen en moraal op hun plaats blijven zitten. Lessen uit het verleden worden spontaan vergeten en de indruk bestaat dat dan het grote graaien kan beginnen. Schoolbestuurders, directeuren van woningcoporaties, medisch specialisten, politici, ze maken zich er allemaal schuldig aan. Het is bijna dagelijkse kost in de media. Dan is het mooi als er eens een ideële stichting ontstaat die geld inzamelt voor een goed doel en zichzelf het stempel op plakt dat zij 'strijkstokvrij' zijn. Met andere woorden: iedere cent die bij elkaar gesprokkeld wordt gaat ook linea recta naar dat goede doel. De van ieder vorm van macht gespeende burgers geloven dat dan maar al te graag. Dus worden er miljoenen bij elkaar gescharreld en voelen wij ons goed. Tot dat blijkt dat de oprichter van die ideële stichting toch nog ergens een strijkstok vond. En hoe bevlogen en idealistisch hij ook was, die ook is gaan gebruiken. Via een ingewikkelde constructie weliswaar, maar van alle bij elkaar gesprokkelde centjes is uiteindelijk toch een paar ton aan die strijkstok blijven hangen. Daar heeft de 'strijkstokvrije' man als goed rekende ondernemer ook werkzaamheden voor verricht, maar het beeld van een dubieuze twee pettencombinatie is geschapen. Er is niet verkeerds gebeurt, zo luidt het verhaal nu. Alleen slecht gecommuniceerd. Met andere woorden: opnieuw is er geen lering getrokken uit de lessen van het verleden. De negatieve beeldvorming is een feit en men kan kletsen als brugman, maar dat draait niet zomaar weer terug. Ik heb het in dat laatste geval over Alp d'Huzes-oprichter Coen van Veenendaal. Die heeft dus een aantal mensen de Franse berg op zijn salaris bij elkaar laten trappen. Terecht of onterecht, dat moet nog maar eens goed uitgezocht worden, maar het is wel de realiteit. Iedereen die ooit aan die zware klim is begonnen met doel om geld in te zamelen voor de kankerbestrijding zal nu toch het gevoel hebben dat hij of zijn niet alleen bergop heeft moeten trappen, maar uiteindelijk ook tegen de wind in gefietst heeft.

Opereren onder normendwang

29-08-2013

Misschien ben ik naïef of gewoon niet slim genoeg, maar soms snap ik dingen niet. Bijvoorbeeld het alarmerende bericht dat veel ziekenhuizen de operatienorm niet halen als het gaat om, maag-, slokdarm-, prostaat- of blaasingrepen. Daar bestaat kennelijk de norm voor dat ziekenhuizen een vastgesteld minimum van dat soort operaties moet uitvoeren. Halen ze dat niet, dan mogen ze die operaties helemaal niet meer doen, luidt de regel. De achterliggende gedachte is dat als chirugen zulke ingrepen te weinig doen, ze er ook onvoldoende routine in krijgen en de risico's groter worden. Bij mij rijst dan onmiddellijk de vraag of dat dan ook niet geldt voor andere ingrepen die niet tot de dagelijkse routine behoren? Bovendien lijkt iedere ingreep me niet per definitie risicoloos en ligt het vooral aan de voorbereiding van de snij-arts of een operatie een succes wordt of niet. Opereren op routine lijkt me sowieso niet goed, al zullen ingrepen die vaker gedaan worden de dienstdoende operateur ongetwijfeld gemakkelijker af gaan. Een ander aspect aan het normenverhaal is dat er dan ook voldoende patiënten met bijbehorende kwalen moeten zijn om die ingrepen te kunnen doen. Ik kan me niet voorstellen dat ziekenhuizen een norm niet halen omdat ze patiënten die er wel zijn bewust links laten liggen en niet opereren. Je kunt toch niet zomaar in het wilde weg in mensen gaan snijden omdat een norm gehaald moet worden. En toch lijkt het er op dat minister Edith Schippers dat graag wil. De kabinet is toch al erg van het snijden, maar dan vooral in allerlei goede voorzieningen, maar nu maant de bewindsvrouw ziekenhuizen om letterlijk te gaan snijden om die norm maar te halen. Ik benieuwd wat die ziekenhuizen gaan doen om daar voldoende patiënten te werven om aan die eis te voldoen. Krijg je straks bij een ooroperatie een gratis buikwandcorrectie aangeboden? Het is bijna net zo raar als het stellen van de eis aan een brandweerkorps dat er een minimaal aantal branden per jaar geblust moet worden omdat anders het korps wordt opgeheven. Dat moeten die branden er wel zijn en je kunt moeilijk verwachten dat de brandweer vanwege een norm zelf geregeld overal de fik insteekt. Die norm is er dan ook niet. Bovendien oefent de brandweer geregeld zodat zij in minder vurige tijden toch in vorm blijven. Ik kan me voorstellen dat chirurgen die de onder de norm vallende operaties mogen uitvoeren dit ook doen. Dat zij hun vakliteratuur bijhouden en de ontwikkelingen volgen. En dat als de nood aan de man of vrouw is zij instaat zijn om de ingreep uit te voeren. Ongeacht de norm die daarvoor in het leven is geroepen.

Broedermoord in Friesland

02-09-2013

We zijn goed bezig hier in Friesland. Lang waren we het mekka van de schaatssport, maar intussen zijn we hard op weg om het lachertje van die sport te worden. De slogan 'resultaten uit het verleden geven geen garanties voor het heden' schijnt in z'n geheel aan deze provincie voorbij te zijn gegaan. Zo dachten de provinciebestuurders in al haar historische besef dat het rustig achterover leunend het gloednieuwe ijspaleis voor het schaatsen wel binnen zouden halen. Helaas kwam Almere met een beter plan en werden de arrogante Friezen zelfs door Brussel op de vingers getikt vanwege teveel staatssteun en dus concurrentievervalsing bij hun plan voor het nieuwe ijsstadion. Daarna begon het moddergooien. Eerst deugde procedure niet. Toen kregen Almere en Zoetermeer de zwarte pieten toebedeeld en uiteindelijke was de Friese voorzitter van de schaatsbond Doekle Terpstra de gebeten hond. Op basis van onderschepte mails werd geconcludeerd dat de Fries het 'heitelân' verkwanseld had door zijn voorkeur voor Almere uit te spreken. Waar Terpstra nu precies de fout in is gegaan, is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Hij zou intern iets anders gezegd hebben dan extern. Dat zou ook zomaar kunnen. Zo werkt dat soms bij lange en ingewikkelde procedures. Besturen is dan soms schipperen en niet altijd en overal het achterste van je tong laten zien. Gelogen heeft hij niet en vals gespeeld al even min. Ja, hij is misschien teveel voor het algemeen belang gegaan en te weinig voor het Friese belang, maar dat is nu eenmaal zijn rol als voorzitter van een landelijke bond. Terwijl in de Friese media, die overigens niet anders deden dan het AD na papegaaien, want die hadden de emails onderschept, Terpstra ongenuanceerd neersabbelden, kreeg de Fries het volledige vertrouwen van zijn ledenraad. Het was echter een ander Fries die hem uiteindelijk de das om deed. Topschaatser Sven Kramer, die op de ledenveragdering ontbrak en dus zijn stem verloren liet gaan, meende de geboren Witmarsumer achteraf publiek toch nog te moeten beschuldigen van incompetentie en verkwamselaar van de belangen van de schaatssport. Reden voor Terpstra om alsnog zijn biezen te pakken. Kramer sprak als topsportende multimiljonair vooral uit eigen belang. Als Kramer roept dat de bond te weinig doet voor schaatssport, bedoeld hij natuurlijk het commerciële topschaatsten. Daar draait het uiteindelijk alleen maar om geld en iedere beslissing in welk algemeen belang dan ook die Kramer en zijn ploeg een cent dreigt te kosten wordt ongenuanceerd bekritiseerd. Met als eindresultaat een echte broedermoord. De ene Fries, Sven Kramer, steekt de andere Fries, Doekle Terpstra, een mes in de rug. Zo loopt Friesland niet alleen een topschaatsaccommodatie mis, maar is het ook Friese bestuurder op het hoogste niveau kwijtgeraakt. Ooit was Friesland het schaatsbolwerk van de wereld, nu spelen ze nog slechts een bijrol in een schaatssoap die ze zelf gecreeërd hebben.

Droom van machteloze onmacht

03-09-2013

Ik was eigenlijk niet van plan om het er over te hebben. Om gewoon, net als de rest van de wereld, mijn kop in het zand steken en negeren dat gedoe in Syrië. Als het per ongeluk ergens ter sprake komt iets van schande roepen en vervolgens snel weer van onderwerp veranderen. Je lekker druk maken over het strijkstokverhaal van Alp D'Huzes of de loze praatjes die Rutte ons gisteravond weer verkocht in de Rode Hoed. Lekker mopperend dicht tegen elkaar aanschurken. Weg met die ver van mijn bed show in een land dat we toch al niet zo sympathiek vonden. Is het de leeftijd? Is met het passeren van 50, inmiddels al weer lang geleden, het laatste restje jeugdige elan verdwenen. Heeft het toenemende besef van je eigen eindigheid de laatste sporen van het vermogen om je druk te maken om onrecht elders gewist? Nee, dus. Het is meer machteloze onmacht die mijn besluit voedde om het conflict te negeren. Nu is het diezelfde machteloze onmacht die me dwingt om dat juist niet te doen. Helpen zal het niet. Het is zelfs geen druppel om een gloeiende plaat, maar niets doen is geen optie meer. Ja, voor de politieke leiders van deze wereld wel, maar dat zijn per definitie lafbekken die zich vooral bekommeren om hun eigen hachjes. Die bommen op de hoofden van onschuldige burgers helemaal niet erg vinden. Die met kogels doorzeefde kinderen schouderophalend terzijde schuiven. Die bij tienduizenden onschuldige slachtoffers gewoon de andere kant op kijken onder het motto 'het is een interne aangelegeheid van het land en het gebeurt allemaal netjes, want met conventionele wapens '. Nee, de paniek ontstaat pas bij een paar honderd doden door gifgas. Dat vinden we dan ineens niet meer zo netjes. Dus dan gaan we praten over ingrijpen. De doden door conventionele wapens blijven gewoon vallen. Dat vinden we inmiddels heel gewoon. We herdachten de afgelopen dagen de historische toespraak van Martin Luther King. 'I have a dream' ging over vrijheid en respect. We zouden ons eigenlijk diep, heel diep moeten schamen. In plaats van zijn toespraak herdenken zijn droom eindelijk eens waar moeten maken en situaties zoals nu in Syrië nooit meer zover laten komen. Als wereldgemeenschap besluiten dat we dat niet meer pikken. Ik droom daar wel eens van, maar als ik wakker word, weet ik dat het weer een droom van machteloze onmacht was.

Momenten van geluk

04-09-2013

Je hebt van die dagen, dan zit zomaar ineens alles mee. Gisteren was het zo'n dag. Je hebt het zelf vaak niet eens in de gaten. Pas als je terug kijkt zie je pas wat een bijzondere dag het eigenlijk was. Niet dat je hele dag in juichstemming en in polonaise heb doorgebracht, maar juist kleine gebeurtenissen die op het eerste gezicht niet eens zo bijzonder lijken rijgen zich dan aaneen tot momenten van geluk. Zo keerde na een paar grijze dagen de zomer weer terug, kwam Mevrouw Mijn Lief voor het eerst naar haar ingrijpende ooroperatie weer op de koffie, werd er bij iemand die ik zeer goed ken na 2,5 jaar ploeteren een geslaagde kruisbandreconstructie uitgevoerd, kreeg ik toch nog onverwacht het plezierige bericht dat ik een opleiding met baangarantie kan gaan doen en kwam dochterlief 's avonds thuis met een schaal vol zelfgemaakte cupcakes. Kleine gebeurtenissen die geen enkele invloed hebben op de wereldgeschiedenis, maar die van het grootste belang zijn voor de kwaliteit van jou eigen dagelijkse leven. Kleine dagelijkse pareltjes die je moet koesteren en delen. Momenten van geluk die er eigenlijk altijd wel zijn, maar die je wel moet zien en omarmen om er volop van te kunnen genieten.

Op hol in Deventer

05-09-2013

Het is de afgelopen dagen behoorlijk misgegaan in Deventer. Een groep inwoners van deze mooie

historische stad heeft op een nogal agressieve wijze besloten dagelijks ten strijde te trekken tegen vermeende pedofielen die er zouden wonen of komen wonen. Ze dreigen met moord en doodslag en eisen van de overheid dat die hun steunt in hun poging om de 'pedofielen' uit te roeien of ze op z'n minst te verbannen naar een eiland. Oorzaak van de opschudding: de voorzitter van de voormalige pedofielenorganisatie Martijn is gesignaleerd in de stad terwijl hij daar een ijsje at. De man, die overigens nooit voor pedofilie is veroordeeld, was daar kennelijk op bezoek. Maar via facebook en twitter werd er al snel gesuggereerd dat hij langer in de stad zou verblijven en zo werd er een ware heksenjacht ontketend. Ongenuanceerd schreeuwende mensen in optochten door de straten. Scooters en auto's die naar plekken scheuren waar de vermeende pedofielen zich zouden ophouden om hen te lynchen of van flats te gooien. Het anders zo rustige Deventer is plotseling een broeinest van leeghoofdige heethoofden geworden die besloten hebben om voor eigen rechter te gaan spelen. En waarom? Omdat iemand iets op twitter en facebook heeft gezet. Waar of niet waar, dat doet er niet toe. De heksenjacht is ingezet. Social media is mooi, maar steeds vaker blijkt dat het ook heel gevaarlijk kan zijn. Mensen praten niet meer met elkaar, nuances vallen weg, feiten zijn nog maar bijzaak en het krabt soms, zoals nu in Deventer, het dunne laagje van wat

we beschaving noemen weg. Steeds vaker hollen we via de nieuwe media letterlijk achter de waan van de dag aan. Het wachten is op de eerste onterechte dode die hierdoor ongetwijfeld zal gaan vallen. De angst voor de komst van pedofielen in kinderrijke buurten is best te begrijpen, maar wat nu in Deventer gebeurt gaat die angst en verontrusting ver voorbij. Follow the leader, in dit geval facebook en twitter, en denk

vooral zelf niet na. Een gevaarlijke ontwikkeling die grote gevolgen kan hebben.

Tranen van geluk

09-09-2013

Het gebeurde zomaar, gisteravond. Geheel onverwachts. Vanuit het niets voelde ik plotseling in mijn linkerooghoek iets opwellen dat ik slechts kon omschrijven als een traan. Ik zat te kijken naar '1 tegen 100'. Een leuke quiz, goed gepresenteerd door Carolien Tensen, maar zowel de quiz als de presentatrice roeren mij niet direct tot tranen. Toch gebeurde het. De traan begon nog te biggelen ook en ik voelde er nog één komen in de andere ooghoek. Een vreemde gewaarwording, want gevoel en tranen waren verstandelijk geredeneerd op dat moment niet in overeenstemming met elkaar. Een zeer plezierig weekend liep ontspannen naar het einde. Daar waar in het verleden een aantal zaken mis waren gegaan, staat nu alles weer goed op de rails. Diepe dalen zijn overwonnen, geluk in de liefde is op een meer dan wonderbaarlijke wijze teruggekeerd en verder gaat het ook allemaal uitstekend. Geen enkele reden dus om een traantje te laten. Maar dat gebeurde dus wel. En plotseling herinnerde ik de woorden van mijn wijze overgrootmoeder, waar ik als kind vroeger bijna dagelijks over de vloer kwam. Ooit, en dat moet dus al meer dan 42 jaar geleden zijn, vertelde zij mij dat als je problemen hebt in het leven je niet moet schromen om hulp te vragen, maar, voegde zij daar aan toe, dan moet je de momenten dat er tranen van geluk zijn ook durven delen met anderen. En, zo benadrukte zij, je zult beiden meemaken, want dat is nu eenmaal het leven. Dat van die problemen heb ik ervaren en door schade en schande wijs geworden durf ik inmiddels om hulp te vragen als het nodig is. Maar de tranen van geluk? Die was ik nog niet tegengekomen. Tot gisteravond. Plotseling waren ze daar. Zomaar. Onaangekondigd en niet te stoppen. Tranen met een goed gevoel, die kunnen alleen maar van geluk zijn. Ik wist niet dat ze bestonden, maar nu weet ik dat het wel. Mijn overgrootmoeder heeft, zoals zo vaak, weer gelijk gehad. Als je in geval nood om hulp durft te vragen, moet je ook je geluk kunnen delen. Het één moet je oplossen, het ander koesteren. Ik vermoed dat ze vanaf haar wolk tevreden toekijkt.

Goed gedrag kost tijd en geld

10-09-2013

Ik moet voor een opdrachtgever een Verklaring van Goed Gedrag hebben. Dus toog ik gistermiddag met een door de opdrachtgever al gedeeltelijk ingevuld formulier naar het gemeenteloket in mijn woonplaats. Het was er niet druk. Sterker nog: er was niemand. Ik stond alleen in de hal met de drie loketten. Bij de deur stond een tafeltje met daarop houten kastje met een paar knoppen. Afhankelijk van wat je wilde moest je op een knop drukken. Het wat slordige getimmerde kastje, waarschijnlijk huisvlijt van een doe-het-zelfambtenaar, spuugde vervolgens een nummertje uit. Terwijl ik bij het kastje stond verscheen er bij een loket een jongedame die toekeek hoe ik met knopjes, kastje en het bonnetje in de weer was. Zodra het kastje rochelend het nummertje uit de gleuf had geduwd, drukte zij kennelijk op een geheim knopje onder haar balie, want vrijwel onmiddellijk verscheen op een groot televisiescherm het nummertje dat correspondeerden met mijn bonnetje plus het nummer van het bijbehorende loket waar ik mij diende te vervoegen. Toevallig het loket waar de jongedame stond. Ik legde haar uit wat bedoeling was, overhandigde het formulier en mijn rijbewijs en ging er van uit dat de zaak zo gepiept zou zijn. Er moest alleen een ambtelijke handtekening op en klaar was Kees. Dat denk je dan, als gewone burger. Maar dan denk je toch te simpel en gelukkig hebben we daar ambtenaren voor die je daar graag op wijzen. De ambtelijke dame begon op een toetsenbord te tikken en tuurde ingespannen naar een scherm. Kennelijk heb ik mij goed gedragen de laatste tijd, want na een tijdje zei ze dat het in orde was. Het rijbewijs werd weer naar mij toegeschoven en ik verwachtte dat het forumulier met handtekening en desnoods een stempel spoedig zou volgen. Ik bevond mijn inmiddels al ruim een kwartier voor het loket in de verder nog altijd lege hal. Het loketvrouwtje beende vervolgens naar haar bureau met mijn formulier. Ik dacht dat daar het officiële moment van tekenen zou plaatsvinden, maar vervolgens keerde ze zonder formulier weer terug. Of ik maar even 30,05 euro wilde afrekenen en als het een beetje mee zou zitten, zou ik het formulier binnen twee weken getekend thuisgestuurd krijgen. Kennelijk keek ik nogal verbijsterd, want ze begon uit te leggen dat het formulier naar het gemeentehuis in Sneek moest, want daar zat de tekenbevoegde ambtenaar en ja, die had het nogal druk. Maar moet het zetten van een handtekening dan minstens twee weken duren, vroeg ik. Dat stond ervoor, repliceerde zij. Maar waarom kost die handtekening dan 30,05 euro, was mijn volgende vraag. Nou, dat wist ze niet precies, maar ook dat stond er nu eenmaal voor. Doet die ambtenaar dan meer werk dan zij al had gedaan, probeerde ik nog. Nee, hij keek in hetzelfde systeem en zou dan ook tot de conclusie komen dat er met mijn gedrag eigenlijk niet zoveel mis was. Inmiddels stond ik al meer dan 20 minuten in de hal. Iets meer dan 30 euro lichter, maar nog zonder de felbegeerde verklaring. Ik probeerde het pleit nog te beslechten door in te brengen dat ik haast had met de verklaring, maar ook dat zou de procedure niet versnellen, deelde zij mij begripvol mee. En zelf met het formulier naar Sneek rijden om de felbegeerde handtekening te scoren zou ook niet baten. Regels zijn immers regels, zei ze minzaam. Dus verliet ik na 25 minuten zonder de verklaring en toch een aardig gelddrag lichter de verder nog altijd lege hal. Meer dan 30 euro en twee weken wachttijd voor een simpele handtekening! Ik kreeg de neiging om bij het weggaan een schop tegen het tafeltje met het houten nummerkastje te geven, maar ik hield me in. Ik was hier immers voor een Klaring van Goed Gedrag en daar zou ik dan ongetwijfeld naar kunnen fluiten. De macht van de ambtenaren houdt ons in het gareel, bedacht ik me toen ik weer buiten stond.

Het verdwijnende paaltje

11-09-2013

Als de kop van een rijpe puist steekt de bovenkant van het ronde betonnen paaltje nog net boven de trottoirrand uit. De rest van de paal, naar schatting toch gauw zo'n 40 centimeter, is inmiddels helemaal weggezakt in de grond. Toen ik hier zes maanden geleden kwam wonen stond de paal nog fier met de andere palen overeind. Om daarna iedere dag steeds een stukje verder te verdwijnen. De paal staat op de hoek van een T-splitsing, recht tegenover mijn huis. Ik woon als het ware in de oksel van de T van die splitsing. De kruising waar de drie straten die de T vormen samen komen is tevens een vrij forse verkeersdrempel, zeg maar gerust een verkeersheuvel. Om nu te voorkomen dat het verkeer in de bochten op die drempel stukjes afsnijdt door over de stoep te rijden zijn er stevige betonnen palen neergezet. Eén daarvan zakt er nu dus langzaam weg in de aarde. De gemeente is al diverse malen van dit fenomeen op de hoogte gesteld, maar heeft vooralsnog besloten het volledig te negeren. Dagelijks rijden er auto's van de gemeente door de straat en ik heb er op gelet, maar alle gemeentewerkers kijken op de kruising strak de andere kant op. Geregeld zijn er in de straat tuinlieden met bijbehorende toezichthouders in de weer in de gemeentelijke groenstroken, maar ook zi weigeren richting de verdwijnende paal te kijken. Het ding trekt wel veel bekijks van passerende wandelaars. Die blijven staan, bestuderen het fenomeen een tijdje en duwen er soms zelf een even met hun voet tegen aan, om vervolgens hoofdschuddend door te lopen. Als er niks aan gedaan wordt zal over niet al te lange tijd de paal waarschijnlijk helemaal verdwenen zijn. Ik ben benieuwd of het dan bij deze paal blijft. Ik sluit niet uit dat ik op een ochtend wakker wordt en zie dat de hele T-splitsing is verdwenen. Misschien moet dat wel eerst gebeuren voor de gemeente eindelijk eens in actie komt.

'Leer mij de vrouwtjes kennen'

16-09-2013

Ik stond een tijdje terug ergens in een grote stad in een drukke winkelstraat te wachten voor een grote kledingwinkel. Ik observeerde de mensen die voorbij liepen. Het waren de meest uiteenlopende types. De één gehaast met de handen vol boodschappentassen, de andere rustig slenterend met slechts een plastic tasje in de hand. Mensen die lachten, die ruzie maakten, die onbewogen keken. Leuke kinderen, dreinende kinderen. Een complete doorsnee van het de Nederlandse bevolking scharrelde voorbij en veraangenaamde het wachten. Ik was kennelijk niet de enige die moest wachten. Iets verder op stond ook een man. Ik schatte zijn leeftijd op net iets ouder dan die van mij, ergens boven de 60. Plukken grijze piekhaar zaten tegen de bijna kale schedel geplakt. In zijn rechtermondhoek zat op zijn onderlip een peuk geplakt die niet brandde, maar die daar volgens mij gewoon altijd standaard zat. Hij droeg een kort leren jack en onder de vale spijkerbroek de onvermijdelijke Zweedse klompen. De blik in zijn ogen laat zich het beste omschrijven als verveeld. Met zijn handen in zijn zak staarde hij naar de kledingwinkel. Plotseling ging het alarm af en een slanke, redelijk jonge vrouw, ik schatte haar rond de 40, sprintte naar buiten met in haar kielzoog een verkoopster. Ze liep recht op de man af. Het prijskaartje wapperde uit de hals van het felkleurde truitje dat ze droeg en dat haar eigenlijk voor geen meter stond. Hoe vind je, vroeg ze de man. Staat je geweldig, mompelde de man terwijl de peuk in zijn mondhoek op en neer bewoog. Dan kijk ik nog even verder, repliceerde de vrouw een beetje teleurgesteld. Dat ritueel herhaalde zich nog een paar keer. Steeds prees de man haar de hemel in als zijn naar buiten kwam in een creatie waarvan zelfs een blind paard kon zien dat het haar eigenlijk niet stond. Tot het moment dat ze naar buitenkwam met iets dat haar werkelijk als gegoten zat en ook qua kleurcombinatie prima bij haar paste. De man bekeek haar van top tot teen en zei daarna afkeurend dat hij het helemaal niets vond. Er verscheen een stralende blik in haar ogen en ze zei tegen de inmiddels enigszins verwarde verkoopster achter haar dat dit het dus zou worden. Toen zij de kledingzaak weer in was liep ik nieuwsgierig geworden op de man af. Ik zei hem dat ik hem al een tijdje had gadegeslagen en dat het mij was op gevallen dat hij de lelijkste creaties de hemel in prees en de mooiste afkraakte. Hij keek mij met een vermoeide oogopslag aan. Taktiek, zei zuchtte hij. Dit was zijn vierde vrouw en die eiste van hem dat hij één keer in de maand mee ging om kleren te kopen. Op zaterdag nog wel, de dag die hij het liefst bij zijn duiven doorbracht. Steevast vroeg zijn vrouw hem naar zijn mening over de kleren, maar, zo vertrouwde hij mij toe, hij wist inmiddels hoe het werkte. Precies omgekeerd dus. Als hij wat mooi vond, vond zijn vrouw het omgekeerde. Dus prees hij de dingen die haar lelijk stonden de hemel in en wat haar mooi stond kraakte hij af. Dat scheelde veel discussie, want als hij aangaf wat hij echt vond, probeerde zij hem juist weer van het tegendeel te overtuigen. En met zijn taktiek van het omkeren konden ze meestal na drie keer afkraken en één keer ophemelen weer naar huis. Leer mij de vrouwtjes kennen, voegde hij daar nog met een knipoog aan toe. Later zag ik hem met een aantal tassen in zijn hand naast zijn vrouw lopen. Aan de opwippende peuk zag ik dat ze met elkaar in gesprek waren en ik verbeeldde me dat hij een stuk vrolijker uit zijn ogen keek. Zij blij met haar aankopen en hij op weg naar zijn duiven. Zo simpel kan het soms zijn in het leven.

Op ons lijf geschreven

04-10-2013

Zij heeft er oog voor, Mevrouw Mijn Lief. Voor details, voor de mooie dingen die er toe doen. Dus viel haar oog gisteren in Utrecht, waar zijn voor haar werk moest zijn, op het schitterende gedicht op de gevel van Grand Café De Poort aan het Ledige Erf in de Domstad. Het gedicht heet 'Ontmoeting' en luidt als volgt:

Je kijkt mij aan

Ik kijk jou aan

Wij zien elkaar

Iets dichter komt het hart

Gevoelens dansen als muziek

Strijkstok noch dirigent aanwezig

Jouw ogen spreken een eigen taal

Je gezicht weerspiegelt een boodschap

Dit is een ontmoeting tussen

Jou en mij

Jij mag er zijn door mij

Ik mag er zijn door jou

Dit lied hoor ik

Morgen

En overmorgen

Het is geschreven door Eddy Lie, een Bandung (Indonesië) geboren schrijver, dichter en beeldende kunstenaar. Een man met een staat van dienst als het om poëzie en kunst gaat. Hij behoort zelf tot de bekende Indische Nederlanders die op Wikipeida genoemd worden. En Mevrouw Mijn Lief wist, toen ze het gedicht in een oogwenk op de gevel zag staan: dit is ons gedicht. Dit past bij ons. Het is op ons lijf geschreven. Het kan haast geen toeval zijn dat haar oog er op viel. Zin voor zin, woord voor woord, het gaat over ons. Maar je moet er wel oog voor durven hebben, stil bij durven staan en het toe laten. En dat durft Mevrouw Mijn Lief dus. Dat maakt haar zo bijzonder en mij zo gelukkig. Lie is in 1957 naar Nederland gekomen. In het jaar dat ik geboren werd. Het kan dan ook haast geen toeval zijn, dat precies 56 jaar later, in de maand dat ik verjaar, dit gedicht zich aan ons openbaart. Een mooier verjaardagscadeau kun je je haast niet wensen. Met dank aan Mevrouw Mijn Lief en haar oog voor detail, al blijf zij natuurlijk mijn allermooiste cadeau.

Koninklijke vuurdoop

17-09-2013

Zou hij zenuwachtig zijn, onze kersverse Koning Willem-Alexander? Zou hij na een nacht nauwelijks slapen nerveus ronddrentelen en ondertussen maar steeds de tekst oefenen die hij vandaag voor volk en vaderland moet oplepelen? Het zou zomaar kunnen. Het is tenslotte zijn allereerste Prinsjesdag als majesteit. Een ware vuurdoop dus voor de man die als prins gewend was zich niet altijd aan de voorgeschreven teksten te houden en die zich aan de vooravond van zijn kroning er al op beriep geen protocolfetisjist te zijn. Dat voorlezen van die door Mark Rutte geschreven tekst zal dus nog een hele klus voor hem zijn, lijkt me. Behalve dat het natuurlijk zoals altijd een oersaaie tekst is, is de inhoud natuurlijk ook een ramp. Bezuinigen, bezuinigen en nog eens bezuinigen. Zij die het minst kunnen dragen zoals ouderen, zieken, minima en ouders met studerende kinderen zijn opnieuw de klos. Rutte gaat met goedkeuring van de PvdA nog verder met het uitkleden van deze groepen. zo blijkt uit de inmiddels uitgelekte plannen en berekeningen. Visie en toekomstperspectief ontbreken uiteraard in het verhaal, want dat heeft dit kabinet helemaal niet. Natuurlijk wel weer veel dooddoeners, zoals samen de schouders er onder, we komen er sterker uit, we zijn nog een rijk land en er zijn mogelijkheden genoeg. Daar ben je dan koning voor geworden, om dit soort onzin voor te lezen. Het zou mooi zijn als de koning vandaag zou laten zien dat hij echt geen protocolfetisjist is. Dat hij juist vandaag laat zien dat we een koning met ballen hebben. Dat hij halverwege de troonreden stopt met lezen, de tekst weglegt en zegt: "Dit doe ik dus niet. Deze flauwekul ga ik echt niet verder voorlezen. Dit is zo slecht voor het land en voor de mensen. Hier heb ik dus helemaal geen zin in. Rutte, je bent een aardige vent. Ik kan met je lachen en we hebben altijd veel lol samen als we naar een sportevenement gaan, maar als premier ben je geen knip voor je neus waard. Ga eerst je huiswerk maar eens overdoen. Ontwikkel eindelijk eens een visie en kom dan bij me terug met een beter verhaal. Kom, Max, we gaan. Het volk wacht op ons." Onze nieuwe koning zou zich onsterfelijk populair maken en Republikeins Genootschap voorgoed de mond snoeren. Eindelijk een koning die opkomt voor zijn volk. Helaas. Zelfs al zou hij het in zijn hart misschien wel willen, ook onze koning weet dat sprookjes niet bestaan.

Haagse spraakverwarring

18-09-2013

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik raak het spoor een beetje bijster. En dan met name het Haagse spoor. Bekend met de Haagse mores weet ik een beetje hoe het politieke spel over het algemeen gespeeld wordt, maar welke spelregels er nu van toepassing zijn op het Binnenhof is me na Prinsjesdag niet helemaal meer duidelijk. Er sprake van een Babylonische, of misschien nog wel erger, een Haagse spraakverwarring. Je spreekt de dezelfe taal, maar je verstaat elkaar niet. De oppositie schreeuwt moord en brand over de door het kabinet gepresenteerde plannen en wel in zulke bewoordingen dat er nauwelijks te verwachten valt dat zij daarmee in zullen stemmen. Het kabinet daarentegen negeert die keiharde oppositionele taal. Het maakt er geen woord aan vuil. Sterker nog: Rutte en consorten roepen zelfs dat zij er vanuit gaan dat hun pakket door de oppositie gesteund zal gaan worden. De FNV is inmiddels bezig een gigaprotestmars op te tuigen, maar ik hoorde kereltje Dijsselbloem, u weet wel, de werkstudent die op onze centjes past, gisteravond in Nieuwsuur roepen dat zelfs de vakbonden het een fijn en evenwichtig pakket vinden. En, voegde hij daar aan toe, de kritiek van de oppositie bood wat hem betreft nog ruimte genoeg om de plannen erdoor te krijgen. Is dit de nieuwe politiek? Niet meer luisteren naar elkaar en gewoon stug je eigen verhaal blijven volhouden. Ik hoor wat alle partijen zeggen en kan niet anders dan concluderen dan dat de standpunten mijlenver uiteen liggen. Klopt, zegt de oppositie. Juist niet, zegt het kabinet. Het lijkt erop dat ze elkaar echt niet meer verstaan. Soms wekken ze in Den Haag de indruk dat ze allemaal een stevig bord voor hun kop hebben die hun het zicht op de werkelijkheid onneemt. Nu zijn ze kennelijk ook nog eens stokdoof geworden voor elkaar.

Hoge zuurgraad

19-09-2013

Daar lig je dan. Met je mond vol tanden en die mond bovendien nog eens wagenwijd opengesperd. Geen schijn van kans om ook maar één weerwoord te geven als het vriendelijke gezicht van mondhygiëniste boven jou door haar mondkapje heen mompelt dat je zuurgraad gewoon te hoog is. Dacht ik toch altijd dat ik het zonnetje in huis was. Altijd in voor een grap en grol en bovendien nog eens behoorlijk optimistisch van aard ook, krijg je zomaar op een willekeurige donderdagochtend in september te horen dat je eigenlijk een heel zuur type ben. Dat veroorzaakt direct een flinke deuk in het beeld van jezelf, kan ik u verzekeren. Kennelijk gaf ik dat via mijn verbaasd opgetrokken wenkbrauwen, alleen die kan je nog een beetje bewegen als je in een tandartsstoel ligt, ook aan. De zuurgraad van het speeksel, voegde zij daar gehaast aan toe. Een pak van mijn hart. Ik viel zelf dus nog al mee. Er waren al een tijdje wat problemen met tandsteen en dat kwam daar dus door. Kon ik zelf niet zoveel aan doen, stelde ze mij verder gerust, terwijl zijn onderwijl met weerhaken, prikdingen en slijptollen in mijn mondholte in de weer was. Of ik nog vragen had, vroeg zij al peuterend tussen mijn tanden. Nou, misschien wel, maar ik was even niet in de positie om die te stellen. Dat heb je dus vaak bij tandartsbezoeken. Zij kwebbelen maar door, terwijl jij niets anders kan doen dan met open mond liggen luisteren. Even de kiezen op elkaar, want wat ik nu doe kan gevoelig zijn, grapte mijn mondhygiëniste vanochtend zelfs. Gelukkig heb ik haar raad in dat geval maar niet opgevolgd, want anders hadden haar vingers behoorlijk klem komen te zitten. Ondanks mijn zuurgraad herkende ik haar grap. Alleen mijn tanden konden op dat moment even niet lachen. En met het tandsteen zou het uiteindelijk allemaal goed komen, beloofde ze aan het eind van de behandeling. Moet ik volgende week wel weer even terugkomen.

Onverslijtbaar oud

23-09-2013

Soms maak je dingen mee waarvan je op het moment dat je het meemaakt weet dat je getuigen bent van iets heel unieks. Vrijdagavond in de Amsterdamse muziektempel Ziggo Dome was er weer zo'n moment. Nou ja, moment. Het duurde ruim 3,5 uur. Een tijdspanne die voorbij vloog en waarbij begrippen als verwondering, diep geraakt worden en ongekende schoonheid om voorrang vochten. Ik heb het dan over het concert van Leonard Cohen. De inmiddels 79-jarige Canadese singer/songwriter kwam huppelend het podium op, kreeg zonder ook nog maar een noot gezongen te hebben al een daverende staande ovatie en verdween na 3,5 uur, na een performance vol overgave, met tussendoor een kleine plaspauze, dansend weer van het podium. Een werkelijk perfect concert zonder ook maar één wanklank. Iedere noot was raak, iedere zin klopte, elke grap kwam aan. Uitvoeringen van Suzanne, Halleluja, Dance me to the end of love, First we take Manhattan, So long, Marianne, Save the last dance for me en nog 32 andere nummers precies zoals de schrijver ze bedoeld heeft. Alle covers, hoe goed ook, vallen daarbij volledig in het niet. Tijdloze muziek ook. Teksten over het leven, de liefde, gevoel en respect die er nog steeds toe doen. En ineens bedacht ik me bij het onbeschrijfelijk mooi uitgevoerde nummer The Partisan, dat hij schreef ik de tijd van de Vietnam-oorlog, maar dat nog steeds actueel is, als je dit zo kan, dan kan je volgens mij ook oorlogen stoppen. Als deze muziek bij je binnendringt en deze teksten in je ziel gaan zitten, dan is geen haar meer op je hoofd die er aan denkt om elkaar af te maken. Naïef misschien, maar het zo een experiment waard zijn. Stuur Cohen en zijn band naar Syrië. Drijf de leiders van de rebellen en president Assad en zijn regering en legerleiding een groot stadion in en laat ze door Cohen bestoken met zijn songs. Als ze ook maar een greintje menselijk gevoel hebben, zullen ze elkaar daarna geen haar meer krenken en misschien zelfs spontaan hun wapens vernietigen. Volgens mij is er geen sterker wapen dan muziek die je emotioneel raakt. Muziek zoals muziek bedoeld is en die er toe doet. Zingend naar de vrede en vrijheid. Zo zou het moet zijn en als je dat dan doet op de manier zoals Leonard Cohen dat doet weet je ook dat je de dankzij de muziek onverslijtbaar oud en gelukkig kan worden.

Geen daden, maar woorden

01-10-2013

Het aloude Rotterdamse lijflied 'Geen woorden, maar daden' is in deze tijd zeker niet van toepassing op onze Haagse vrienden die gezamenlijk het kabinet vormen. De slogan 'Regeren is vooruitzien' hebben zij inmiddels verbasterd tot 'Regeren is achterover leunen'. Werd er meer dan een half jaar geleden van regeringswege nog met allerlei oppositiepartijen gesproken om op verschillende onderdelen van het onzalige bezuinigingsbeleid meerderheden te bekokstoven, inmiddels is duidelijk dat we nog geen stap verder zijn. Net als de Fyra staat het kabinet hartstikke stil en maakt het een uitgerangeerde indruk. Zelfs de Algemene Beschouwingen hebben nergens beweging in gebracht. Het debat had in plaats van een voortuitblik op het komende politiek jaar meer weg van het trekken aan een wel heel erg dood paard. Het kabinet blijft echter doen, waar het goed in is en dat is praten, praten en nog eens praten. Als je van kletsen rijk zou worden, hadden wij in dit land geen financiële problemen meer en zouden we zelfs wereldwijd de economische crisis de baas kunnen. Nu heeft het kabinet de draad die het ruim een half jaar geleden zag knappen toch maar weer aan elkaar geknoopt en opgepakt. Dus wordt er opnieuw gepraat met allerlei oppositiepartijen. Dit keer onder leiding van ventje Dijsselbloem, onze financiële werkstudent. Deze steeds vermoeider ogende krullenbol mag opnieuw proberen het dode paard dat Nederland heet alsnog te reanimeren. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar dit wonder zie ik nog niet gebeuren. Als spreken zilver is en zwijgen goud, dan zullen wij het in dit land voorlopig met zilver moeten doen. Op daden hoeven we niet te rekenen. En dat is maar beter ook, hoorde ik een oppositiekamerlid gisteren zeggen. Zolang ze praten maken ze geen verder brokken, voegde hij daar aan toe. Tsja, wat moet je daar nu nog van zeggen?

PvdA uitgewerkt

24-09-2013

Ooit was het de partij van de werkmannen.De partij van de opgestroopte mouwen waar de handen uit werden gestoken om te bouwen aan een sociale en rechtvaardige maatschappij. Een partij die de mond vol had van eerlijk delen en gelijke rechten en de term solidariteit groot in de rode vaandels had geschreven. Dat was ooit. Inmiddels is het een zwalkende partij geworden die het woord arbeid waarschijnlijk alleen nog maar kent omdat het toevallig in de naam geschreven staat. Die de barricades ingeruild heeft voor het regeringpluche. Een partij die haar soldariteitbeginsel inmiddels exclusief voor de VVD heeft gereserveerd. Vervreemd van de achterban en de eigen principes swalkt het eens zo machtige arbeidersbolwerk door de Nederlandse politiek. Het huwelijk met de rechtse ballen van de VVD was al niet zo gelukkig, maar uiteindelijk lijkt de aanschaf van JSF, de nieuwe nog niet bestaande straaljager, de definitieve ondergang te worden. Nederland bezuinigt zich suf, maar geeft mede dankzij de PvdA wel een dikke 4 miljard euro uit aan vage vliegtuigen waarvan we niet eens weten of en hoe ze vliegen en eigenlijk ook niet precies wat we er mee moeten. We schaffen oorlogstuig aan voor vredemissies, is momenteel de meest gehoorde paradox waarmee zowel de VVD als PvdA ons willen overtuigen van de noodzaak. Met name de PvdA is jarenlang tegen het nodeloos verspillen van zoveel geld geweest, maar is nu plotseling helemaal om. En dat gaat ze de kop kosten. Terwijl de JSF nog geen meter gevlogen heeft is partij in een niet te stuiten vrije val geraakt. De PvdA is uitgewerkt. Alle principes zijn inmiddels over boord gegooid en er is geen enkel bestaansrecht meer. Het treurige daarvan is dat de eerste afrekeningen straks op gemeenteniveau gaan plaatsvinden. Tijdens de komende gemeenteraadsverkiezingen worden de hardwerkende PvdA-raadsleden keihard afgerekend op het Haagse gekonkel van hun voormannen. Zo werkt dat nu eenmaal in de politiek. Dat is het spel waarvan eigenlijk niemand meer weet hoe het precies gespeeld moet worden. Laat staan dat de kiezer straks nog weet waar hij of zij op moet stemmen.

Participeren tot je een ons weegt

25-09-2013

Laten we hem voor het gemak maar even Herman noemen. Hij is halverwege de vijftig en werkloos. Niet dat Herman zich verveelt. Sterker nog: hij heeft het nog nooit zo druk gehad sinds hij geen vaste baan meer heeft. Gisteravond was Herman in de kantine van de voetbalclub, waar ik ook even moest zijn. Herman is vaak op de voetbalclub. Zeg maar gerust dagelijks. Hij is een gezellige prater, kent iedereen, weet wat er speelt, weet van aanpakken en is een echte regelneef. Gisteravond stond hij voor het eerst achter bar van de club. Natuurlijk pas nadat hij eerst anderhalf uur zijn meisjesploeg had getraind. Een andere clubman wilde Herman het reilen en zeilen achter de bar uitleggen. Was niet nodig, zei Herman. Hij beschikte immers over alle horecapapieren, dus hij kende het klappen van de zweep. Vervolgens raakte Herman in gesprek met een man aan de bar. Het ging over het ophalen van oud papier waar ze die dag weer druk mee waren geweest, het bestellen van hapjes voor een bijeenkomst van vrijwilligers van de club die zou plaatsvinden en nog zo wat van die dagelijkse hand- en spandiensten die geregeld moesten worden. Herman zou er allemaal achteraan, beloofde hij de andere man. Tijd genoeg, voegde hij daar nog aan toe. Hoe het zat met solliciteren, vroeg de andere man hem vervolgens. Daar was Herman maar mee gestopt. Had toch geen zin. Zijn stapel diploma's was de laatste jaren alleen maar groter geworden, maar daardoor leek zijn kans op een baan alleen maar minder, verwoordde hij zijn gevoel. Heb je wel pech, stelde de andere man. Volgens de koning gaan we van de verzorgingsstaat naar de participerende samenleving. Iedereen moet meedoen en dus aan de bak. Nou ja, zei Herman, die ondertussen koffie in schonk en pilsjes tapte, wat de koning zei doe ik al jaren. Ik doe echt overal aan mee. Ik ben dagelijks op de club en ben als vrijwilliger bij zorginstellingen actief. Mijn vrouw klaagt dat ik sinds ik zonder baan zit nog minder thuis ben dan toen ik werkte. Ik participeer me dus een ongeluk. Ik doe het graag, heb er plezier in en vind het nuttig, maar een baan levert het me niet op. En dat gaat volgens mij ook niet gebeuren. Je kan participeren tot je een ons weegt, maar er komt geen werk dat er niet is. Gelukkig maar, zei de man aan de andere kant van de bar. We zouden ook niet weten wat we zonder jou zouden moeten bij de club. Wat ze in Den Haag willen doe jij gelukkig al lang. Op mensen zoals jij draait gewoon de hele verzorgingsstaat. Ze denken dat ze daar in Den Haag weer eens het wiel te hebben uitgevonden, maar hebben geen idee dat het weer eens het vijfde wiel aan de wagen is. Doe mij nog maar een pilsje, Herman.

Stemwees

26-09-2013

Ik had niet gedacht dat het ooit zover zou komen, maar sinds gisteren ben ik een stemwees. Na de eerste dag van de Algemene Beschouwingen weet ik voor het eerst na ruim 35 jaar niet meer waar ik op moet stemmen. Ik bewoog mij politiek gezien altijd behoorlijk links van het midden. Daar kon ik al naar gelang de inhoud van verkiezingsprogramma's wel eens van partij wisselen, maar daar lag mijn politieke hart. Nu heb ik echt geen idee meer. Groenlinks is al wat langer uitgerangeerd. De PvdA is bezig zichzelf op te blazen en sinds gisteren is ook de SP de meest ongeloofwaardige partij van het westelijk halfrond geworden. Het meestemmen met de te vroeg ingediende motie van wantrouwen van schreeuwlelijk en leeghoofd Geert Wilders maakt de partij volstrekt ongeloofwaardig. Om te beginnen is zo'n motie volkomen zinloos als er nog voor geen meter gedebatteerd is. Je kunt wel tegen de regering en hun beleid zijn, maar je moet haar wel de kans geven het beleid te verdedigen. Bovendien zijn er onderdelen in het beleid waar de SP het wel mee eens is en mee in zal stemmen. Dan kun je dus op voorhand zo'n motie niet steunen. Bovendien diende brulboei Wilders de motie alleen maar in om te provoceren. Emile Roemer had moeten zeggen dat hij het inhoudelijk misschien wel met de motie eens was, maar het tijdstip van indien en de manier waarop hem niet konden bekoren en hij dus tegen zou stemmen. Als dan aan het eind van de Algemene beschouwingen ou blijken dat de SP de regering weg willen hebben, had ze zelf alsnog zo'n motie indienen. Dat was de juiste weg geweest. Nu heeft de parij zich door PVV in het pak laten naaien. En niet eens op inhoudelijke gronden, maar puur op emotie. Ook die partij is dus niet meer serieus te nemen. Het is volgens mij het failliet van de Nederlandse politiek. Voorlopig ga ik nu als stemwees door het leven. De christelijke partijen zijn voor mij ook geen optie omdat ik daar een iets te ongelovige Thomas voor ben. Het liberalisme is me te weinig sociaal en de PVV is me iets te asociaal. Kortom, ik ben politiek ontheemd. Ik ben benieuwd of er nog partijen in staat zijn om mij voordat er verkiezingen komen te overtuigen van hun gelijk. Maar eerlijk gezegd heb ik mijn twijfels.

De verkeerde boerenkool

27-09-2013

Deze hele week stond in het teken van de dementie. Een nare ziekte die hersenen aantast en mensen uit het heden terugdrijft naar het verleden. Veel aandacht dus in alle media voor deze slopende ziekte en terecht. Dementie veroorzaakt veel leed bij zowel de patiënten als de naasten. Toch zorgt ook zelfs deze ziekte soms voor leuke momenten. Ik herinner mij een voorval met mijn oma, meer dan 40 jaar geleden. Ook zij begon op hoge leeftijd verschijnselen van dementie te vertonen. Ze werd steeds vergeetachtiger. Ze zocht geregeld naar haar bril die aan een koordje om haar nek hing, was altijd haar sleutels kwijt die gewoon in haar tas zaten en vroeg soms wel 10x hetzelfde. Maar verder kon ze zich nog aardig redden. Het was nog in de tijd dat de Hema zodra de herfst zijn intrede deed naast snert ook geregeld stamppotten serveerde. Mijn oma was daar gek op en toog dan ook vaak richting de stad om zich in het Hemarestaurant te goed te doen aan een lekker Hollands maaltje met worst en spek. Zo ging ze dus weer op een woensdagmiddag met de bus naar de stad omdat haar favoriete gerecht, boerenkool, op het menu stond. De Hema was toen al behoorlijk vooruitstrevend en had al een soort zelfbedieningsrestaurant. Mijn oma haalde dus opgetogen haar bordje boerenkool op bij de balie en ging daarmee naar een vrij tafel in het restaurant. Eenmaal gezeten achter haar bord dampende stamppot, kwam ze tot de ontdekking dat ze bestek vergeten was. Dus moest ze even terug naar de balie om dat op te halen. Toen ze weer terugliep naar haar tafeltje, zag ze tot haar verbijstering dat een man achter haar boerenkool was gaan zitten en daar smakelijk van begon te eten. Dat pikte mijn oma niet. Kokend van woede liep ze op het tafeltje af. Haar eerste reactie was om de man eens flink de waarheid te zeggen, maar onderweg besloot ze het wat subtieler aan te pakken. Eenmaal bij de taf legde ze haar bestek neer en ging tegenover de man zitten. Dan zou hij toch wel begrijpen dat dit niet kon, dacht ze. De man keek haar vriendelijk aan, knikte naar haar, maar at ondertussen gewoon door. Dit had ze nog nooit meegemaakt, maar het werd nog gekker. De man schoof zijn bord boerenkool naar het midden van de tafel alsof hij haar uitnodigde om mee te eten. Haar boerenkool, hoe durfde hij. Maar ze besloot zich niet te laten kennen, zette haar vork in de stamppot en begon woedend te eten. Intussen keek ze even rond om te zien of anderen wel in de gaten hadden wat er aan haar tafeltje gebeurde. En ineens zag ze het. Twee rijen verder. Daar stond op een tafeltje een vol bord boerenkool en op de stoel lagen haar tas en haar jas. Ze was vergeten waar ze zat, had zich vergist in de rij en was dus bij een wildvreemde man aan de tafel beland. Ze stamelde excuses en uitleg en wist eigenlijk niet waar ze kijken moest. De man zei nog steeds niets, knikte haar opnieuw vriendelijk toe, maar ging rustig verder met eten. Zij stond op, liet ook haar boerenkool verder voor wat het was, pakte haar jas en tas en vertrok. Later, toen de dementie haar volledig in zijn greep had en ze echt helemaal van niets meer wist, had ze af en toe nog wel eens een helder moment. En dan kwam altijd het verhaal van de verkeerde boerenkool weer bij haar boven. Een verhaal dat ze dan nog tot in detail kon vertellen en waar ze ook nog smakelijk om kon lachen. De dementie heeft aan het einde van haar leven veel bij haar kapotgemaakt, maar op haar onverwoestbare gevoel voor humor heeft het nooit vat gehad.

Reparatiestress

29-10-2013

Ze was vriendelijk, de dame van Energiewacht Groep die ik vanochtend aan de telefoon had. Maar door vriendelijkheid klonk al een zweem van vermoeidheid. Ik was ook vast niet de eerste die vandaag een gevalletje stormschade aan haar meldde. Geen schade die valt in de categorie rampen of catastrofe, maar wel zodanig dat het uiteindelijk wel enig herstelwerk behoeft, is mijn inschatting als volkomen atechnische leek. Er is namelijk een zwart kunststof pijpje, iets van een ontluchtingskanaal schat ik zo in, van het dak gesodemieterd. Kan verder natuurlijk helemaal geen kwaad. Het ontluchten wordt er ongetwijfeld niet minder om, maar dat pijpje zat er vast met reden. De woningstichting verwees mij voor het herstel naar Energiewacht Groep en daar kreeg ik dus de ingehouden zuchtende telefoniste aan de lijn. Ik legde haar mijn 'stormramp' voor. Toen werd het stil aan de andere kant. Het kan natuurlijk ook mijn fantasie zijn geweest, maar ik meende zelfs even een korte snik te horen. Nou ja, zo groot was de ramp natuurlijk ook weer niet. Ik zou het heus wel overleven, dacht ik nog. Eenmaal terug aan de telefoon, stamelde de vrouw: "Ik weet het niet". Wat weet u niet, vroeg ik haar. "Of wij dat soort dingen ook repareren'', antwoordde zij. Wat nu, was mijn vraag, want om nu zelf met het afgebroken pijpje het dak op te klauteren ging mij ook wat ver. Intussen had de vrouw zich kennelijk herpakt. "Ik zoek het uit en bel u terug", zei ze ferm. Het gaf haar waarschijnlijk weer energie dat ze even iets anders kon doen dat al die reparatietelefoontjes aanhoren. En inderdaad, naar ongeveer 10 minuten belde ze terug. "We doen het niet", meldde ze kordaat. Wat niet, vroeg ik nog onnozel. "Pijpjes op het dak zetten", was haar antwoord op een toon die geen tegenspraak duldde. Ik moest maar terug naar de woningstichting en als die er anders over dacht kon die rechtstreeks contact met haar opnemen. Dan zou zij het wel even uitleggen en hoefde ik daar niet tussen te zitten. Kennelijk had ik haar met mijn 'stormshade' even van de reparatiestress afgeholpen. Zo timide als ze bij het eerste contact was, zo kordaat was aan het einde ervan. De woningstichtig heb vooralsnog maar per mail van mijn avontuur met de Energiewacht Groepdame op de hoogte gesteld. Ook daar zullen ze ongetwijfeld last hebben van reparatiestress. Kunnen ze even rustig nadenken wat ze met mijn afgebroken pijpje willen doen. Dat ligt nu in het hok en waait voorlopig niet meer weg.

Respect

02-10-2013

Nederland is verworden tot een meningenland. Feiten doen er niet meer zo toe. Iedereen heeft overal een mening over, houdt daar tot in het extreme aan vast en dringt die het liefst hardnekkig aan iedereen op. Meningen worden verward met feiten en dat gaat uiteindelijk ten koste van de waarheid. De prachtige, ingrijpende documentaire over de Leeuwarder advocaten Tjalling van der Goot en Wim Anker gisteravond, die gevolgd zijn tijdens hun verdediging van kindermisbruiker Robert M., gisteravond bevestigde dat nog maar eens. De film gaf een mooi inkijkje in ons rechtssysteem, maar liet ook de soms heel persoonlijke worsteling zien van de beide advocaten in deze gruwelijke zaak. De dilemma's waar zij mee moesten dealen, de afschuw die ook zij soms voelden, maar ook de professionaliteit en het vakmanschap en vooral het lef om die zaak toch op te pakken. En dan is het schrijnend om te zien hoe veel mensen in Nederland, maar ook de pers, daar uiteindelijk mee omgaan. Nooit hebben de beide advocaten gezegd dat zij Robert M. verdedigen om zij het niet erg vinden wat hij gedaan heeft of dat ze vinden dat hij niet moet boeten voor zijn daden. Dat is nooit de reden geweest dat zij de verdediging op zich hebben genomen. De enige reden is dat zij geloven in ons rechtssysteem. Een basisprincipe daarvan is dat iedere verdachte recht heeft op een eerlijk proces waarbij alle feiten en omstandigheden ten tijde van zijn daden meegewogen moeten worden. De verdediging van de verdachte is de waakhond en de procesbegeleider die er op moet toezien dat dit conform de gemaakte afspraken en spelregels gebeurt. Zo is zit ons systeem nu eenmaal in elkaar met als doel om zoveel mogelijk rechterlijke dwalingen te voorkomen. En zelfs met zo'n systeem lukt dat niet altijd. Inherent hieraan is dat als er fouten gemaakt worden door justitie en de politie zelfs iemand waarvan vaststaat dat hij of zij de daad gepleegd heeft toch vrijgesproken kan worden. Gezien de vele duizenden bedreigingen en haatmails die de beide advocaten tijdens het proces hebben ontvangen, uitsluitend en alleen omdat zij hun werk deden en nog goed ook, geeft aan dat de goegemeente daar geen boodschap meer aan heeft. Het merendeel van de media houdt zich allang niet meer aan de feiten, want die zouden een mooi sensatieverhaal alleen maar in de weg kunnen staan. Die sensatieverhalen worden voor waar aangenomen, de meningen worden gevormd en de advocaten met de door bedreigd. En natuurlijk zou het verschrikkelijk geweest zijn als Robert M. zijn straf ontlopen was. Het zou bijna niet uit te leggen geweest zijn tegenover de slachtoffertjes en hun ouders en het gevoel van onrechtvaardigheid zou enorm zijn geweest. Dat gevoel, hoe terecht ook, is echter een emotie. En de advocaten hebben zich alleen te houden aan de feiten. De wijze waarop Van der Goot en Anker dat tegen de stroom in hebben gedaan dwingt alleen maar diep respect af.

Overwerkte brievenbussen

03-10-2013

Terwijl de R heel langzaam de maand in sluipt, de eerste blaadjes dwarrelend hun takken verlaten en je in supermarkten al struikelt over chocoladeletters, pepernoten en aanverwante artikelen kleppert de brievenbus ook steeds vaker. Met doffe dreunen vallen er steeds meer reclamepakketten op de deurmat. Heel langzaam worden we klaargestoomd voor de komst van onze roodgemijterde kindervriend uit Spanje. Nu al investeren ondernemers in hun topomzet die zij in december hopen te halen. Dus bevatten de deuken in de deurmat veroorzakende folderpakketten steeds meer speelgoedreclame en andere hebbedingetjes die uit naam van witbebaarde pakjesbrenger best her en der in schoentjes gestopt kunnen worden. Zo werkt marketing nu eenmaal en worden we onbewust in onze hersentjes al weer voorbereid op de tijd die komen gaat. Meestal een leuke, knusse en gezellige tijd. Zeker als we de reclamemakers mogen geloven. Maar zal dat ook dit jaar zo zijn? Zal de verjaardag van de betabberde goedheiligman ook dit jaar weer voor iedereen een echt feest van gulheid en gedichten worden? De werkloosheid is ongekend hoog, de bezuinigingenen onverminderd zwaar en veel koopwoningen staan onder water en worden gedwongen verkocht. Hoeveel vrolijkheid is er achter de overwerkte brievenbussen momenteel nog te vinden? Ik hoor om mij heen al geluiden dat de verjaardag van de stafdragende oude baas dit jaar noodgedwongen overgeslagen moet worden of dat het er op z'n minst een stuk soberder aan toe zal gaan dan in andere jaren. Stiekem hopen velen volgens mij dat de beschimmelde viervoeter van mythische kerkvorst en zijn andersgekleurde knechten hun huisje dit jaar maar eens stilletjes voorbij gaat. De reclamemakers houden daar geen rekening mee. Die blijven met hun kleurrijke folders de economische crisis negeren in de hoop dat wij dat als consumenten ook doen en onze laatste centen spenderen aan de door hen aangeprezen vaak niet echt noodzakelijke waar. En altijd vriendelijke stoombooteigenaar? Die komt gewoon. Net als in alle andere jaren. Met zijn grote rode boek. En tegen de stroom in blijf ik onvolwaardelijk in hem geloven. Juist in deze minder vrolijke tijden. Sommige traditie zijn gewoon heel crisisbestendig en kunnen in de echt donkere dagen voor een lichtpuntje zorgen.

Schoonmaakpolitici

26-10-2013

We hebben ze er nog niet echt op kunnen betrappen, maar eindelijk lijkt dit kabinet eens een verstandig voornemen te hebben. Een voornemen dat zoden aan de dijk zet. Zowel financieel als qua werkgelegenheid. En plan dat kennelijk ontstaan is in het ietwat saaie hoofd van de meest kleurloze minister van deze regering Stef Blok. Hij wil namelijk een eigen rijksschoonmaakdienst oprichten. De overheid heeft vele gebouwen en de schoonmaak daarvan in eigen hand houden zou wel eens voordeliger kunnen zijn dan het uitbesteden. Maar daar zit natuurlijk niet de grootste winst. Die is vooral te behalen bij allerhande ex-bewindslieden die met vrolijke wachtgeldregelingen zitten te wachten op nieuwe baantjes die hun mogelijk toegespeeld gaan worden. Ik neem aan dat die tijd met de nieuwe schoonmaakdienst van Blok straks voorbij is. Het kan niet anders dan dat zij net als het gewone volk in een uitkeringssituatie iedere baan die voor handen is moeten accepteren. Zelfs als die onder hun niveau is, maar dat zal niet zo gauw gebeuren, schat ik zo in. Dus de handen kunnen straks uit de mouwen. Alle ex-bewindslieden met wachtgeld kunnen straks lekker aan het soppen en het zemen. Neem nu de bijna ex-burgemeester van Groningen Peter Rehwinkel. Die hoeft niet meer met zijn wachtgeld naar een niet bestaande vrijwilligersbaan in Barcelona, maar die kan lekker de ramen lappen van het gemeentehuis in Groningen. Gelukkig zijn dat nog al veel, dus werk genoeg. Of neem nu Kathleen Ferrier, het onvolprezen principiële ex-kamerlid van het CDA, die zelf de Tweede Kamer heeft verlaten, nu in Hongkong woont en daar principieel van haar riante wachtgeld geniet en daar zelfs een coach heeft die haar dan naar werk moet begeleiden. Ik neem aan dat zijn straks een telefoontje van Blok zal krijgen om toch maar een paar keer per week de vloer van het Nederlandse consulaat in de Chinese stad te gaan dweilen. Het nieuwe rijksschoonmaakbedrijf scheelt ons dus straks miljoenen aan wachtgeld en een flink aantal werkloze politici. Blok moet er natuurlijk wel even voor zorgen dat de echte schoonmakers in de schoonmaakbranche niet de dupe worden van dit nieuwe voornemen. Hoeft ook helemaal niet. De nieuwe schoonmaakpolitici zullen zeker in de eerste periode van hun nieuwe werkzame leven intensief begeleidt moeten worden door vakmensen die weten wat werken voor je geld is.

Simon

07-10-2013

Als een bokser in de touwen, zo hing de man op zijn kruk op de hoek van de bar. Voor hem stond een kopstoot (bier en jenever). Aan zijn waterige ogen en rode neus te zien was dat dit niet de eerste kopstoot die hem vol raakte. Het was rustig in het café. Toch ging ik twee krukken vanaf de man aan bar zitten. Op de één of andere manier maakt hij mij nieuwsgierig. Ik bestelde een koffie bij de barman wiens voorschoot net zo versleten was als handdoek die hij over zijn schouder had geslagen en de rest van het interieur. Zwijgend zette hij de koffie voor me neer en knikte naar iets verder op de bar waar de melk en de suiker stonden. Plotseling begon de man twee krukken verder op te praten. "Ik zit hier ook niet voor mijn lol" mompelde hij half in zichzelf en tegen niemand in het bijzonder. Ik keek in zijn richting, terwijl van de jenever nipte. Toen hij het kelkje verruilde voor het bierglas, zei hij nogmaals: "Zo leuk is dit allemaal niet." Het maakte mij nieuwsgierig. Dus vroeg is zo langs mijn neus weg en tussen twee slokken koffie door: "Wat is niet zo leuk?". Hij keek niet op of om nam een slok van zijn bier, zuchtte diep en zei: "Dat zij mij niet begrijpt". Nog nieuwsgierig geworden vroeg ik hem: "Wie begrijpt u niet en wat begrijpt zij niet?" Nog steeds keek hij niet op of om, maar zuchtte nogmaals diep. "Mijn vrouw. Sinds we getrouwd zijn, en dat is nu bijna 50 jaar, probeert ze mij te veranderen. Dit moest en dat mocht niet meer. Het moest zus en zo en tegensprak dulde ze niet. Haar wil was wet. Zij bepaalde mijn leven." De kastelein vulde ongevraagd zijn klekje nog eens aan en ik schoof een kruk op richting de man. "Dat klinkt inderdaad niet zo plezierig", antwoordde ik. "Zo mag je het wel zeggen. Nu zijn we beiden in de herfst van ons leven. Al mijn vrienden waarvan zij in die 50 jaar vond dat ik niet met ze om mocht gaan zijn er niet meer. Zelfs is ze niet meer goed ter been en een stuk milder geworden. Nu ik er niets meer aan heb'', mokte hij. "Waarom ben je dan al die jaren bij haar gebleven?", was mijn wedervraag. Even draaide hij gelooide kop in mijn richting. "Omdat zij mijn reden was en is om al 50 jaar iedere dag hier een paar kopstootjes weg te werken. Vroeger na het werk en nu al 's ochtends na de koffie. Stel dat ik bij haar weg was gegaan en vervolgens iemand ontmoet had die mij wel begreep, dan was de reden om iedere dag hier naartoe te gaan verdwenen. Het zal wel een kronkel zijn, maar ik moet er niet aan denken. Leuk is het niet, maar het is wel mijn leven." Van zoveel logica had ik niet terug. Ik rekende mijn koffie af en vertrok, terwijl de kastelein het bierglas van de man nog eens vulde. Moe gebeukt door het leven restte hem niet anders dan zijn toevlucht te zoeken in kopstoten.

Vandaag is het de honderdste geboortedag van Simon Carmiggelt, de vader der Nederlandse columnisten die met zijn dagelijkse 'Kronkels' in onder andere Het Parool en op de televisie Nederland op onnavolgbare wijze liet mee geniet van zijn geheel eigen kijk op de samenleving en het dagelijks leven zoals hij dat op straat en in de kroeg waarnam.

Vooruitgang

08-10-2013

Het is zover. Sinds een uur is de vooruitgang ook hier in volle hevigheid toegeslagen. Hoe ouder hoe gekker, zeggen ze wel eens. Ik ben aan de tablet. Nee, geen paniek. Ik ben niet ziek ofzo, waardoor ik plotseling iets van een pil moet slikken. Maar een tablet op z'n Engels. Zo'n plat vierkant ding dat uiteindelijk op 2 knoppen na uit beeldscherm bestaat. Lang heb ik de vooruitgang voor mij uit weten te schuiven, maar uiteindelijk heeft het gemak en de nieuwsgierigheid het toch gewonnen van de door mij zolang gevoelde weerstand. Nu ligt zij hier voor me. Gloednieuw en prachtig glimmend. Ik ga er vanuit dat ze vrouwelijk is, want op de doos staat met grote letters: Cherry Mobility. Dat is ongetwijfeld haar voor- en achternaam. Een vrouw dus. Een moderne vrouw vol geheimen en verrassingen. Welke weet ik nog niet. Zij heeft ongetwijfeld een lange reis gemaakt om hier in Bolsward te komen en ligt nu even aan het infuus, in digitaal ook wel de oplader genoemd, even bij te komen. Haar 10 inch-scherm is nog maagdelijk zwart, maar als ik haar met de vinger zacht beroer verschijnt er beeld en kan ik zien dat het opladen goed gaat. Wat ik verder nog met haar kan doen zullen de tijd en mijn dochterslief mij ongetwijfeld gaan leren. Wat ze nu al kan zonder verdere instructie van mij is draaien. Zodra ik haar een kwartslag draai, draait het beeldscherm gewoon mee, zodat ik haar altijd recht aan kan blijven kijken. En dat is nog maar het topje van de ijsberg van haar kwaliteiten als de ik de bijgeleverde beschrijving mag geloven. Voor mij is dat echter al een ongelovelijk wonder der techniek. Ik ben natuurlijk ook nog niet zoveel gewend. Mijn telefoon stamt, hoewel het ding mobiel is, volgens mijn dochterslief nog uit het stoomtijdperk, maar naar het schijnt heb ik dat tijdperk vandaag toch definitief verlaten. Eindelijk ben ik met Cherry aan mijn zijde toegetreden tot de moderne, digitale samenleving. Ik ben benieuwd hoe dat bevalt?

Fout in december

09-10-2013

Ik geef het toe. Ik doe mezelf altijd beter voor dan ik ben. Ik pretendeer altijd dat iedereen voor mij gelijk is. Onzin, natuurlijk. In de kern van mijn wezen ben ik natuurlijk geen haar beter dan ieder ander. Laat ik er maar voor uitkomen: ik ben een racist. Het hele jaar weet ik dat aardig te camoufleren, maar in december is er geen houden meer aan. Dan neemt mijn ware ik het heft in handen. Ik vind namelijk het sinterklaas leuk. De oude baas zelf natuurlijk, maar vooral zijn enigszins donkergetinte knechten, die wij hier met het enorme scheldwoord 'zwarte pieten' natuurlijk enorm discrimineren. Gelukkig zijn er nog mensen in onze samenleving die zien welke gevaren deze eeuwenoude traditie in zich herbergt. Een traditie die sluipenderwijs bezig is onze hele samenleving te ontwrichten op een manier waar menig terroist nog een puntje aan kan zuigen. Gelukkig komen die mensen in opstand tegen dit verschrikkelijke leed dat sinterklaasfeest heet. Met wortel en tak moet het uitgeroeid worden. Via dit feest zadelen wij onze kinderen met enorme racistische trauma's op. Het lijkt een kinderfeest, maar intussen helpen we ons land en zelfs de hele wereld naar de donder. Alle ellende waar we nu mee te maken hebben komt door die oude gek uit Spanje. De buit zijn knechten uit om bij ons een wit voetje te halen, dus wordt ons al van kinds af aan op die manier ingepeperd dat we net doen of de slavernij is afgeschaft, maar dat die in werkelijkheid nog steeds bestaat. Bovendien reist de hele meute met een ouderwetse, enorm vervuilende stoomboot naar ons land waarbij alle milieuregels stelselmatig worden overtreden. Zie daar de oorzaak van de klimaatontwrichting. Bovendien steekt de sint zijn hoofd in het zand als het gaat om de financiële crisis en blijft hij maar kado's uitdelen en onze hebzucht stimuleren. Verder leren we onze kinderen het hele jaar dat ze niets van vreemde mensen mogen aannemen, maar zodra het oude man, voorzien van mijter, baard en staf is, mag het kind bij hem op schoot kruipen. Logisch dat wij wereldwijd gezien worden als het meest aantrekkelijke land voor pedofielen. Kortom, er zijn meer dan genoeg redenen om er een dikke streep onder te zetten. Het zal je maar immers maar gebeuren dat je als gekleurde medemens voor zwarte piet wordt uitgescholden. Het scheldende individu kan daar natuurlijk niks aan doen. Die is door het sinterklaasfeest zo geïndochtrineerd dat hij of zij niet beter weet. Die pakken we dus niet aan, maar we schaffen gewoon de hele traditie af. Ook het kaartspel 'Zwarte pieten' zal verboden moeten worden, evenals het gezegde 'Iemand de zwarte piet' toespelen. Een term die met name in politieke kringen geregeld gebezigd wordt. Op naar de politiek correcte, maar verder oersaaie samenleving. Weg met de tradities en de feesten die wij als samenleving koesteren. Leve de minderheid die precies weet hoe het hoort. Als zij klaar zijn met het afschaffen van het sinterklaasfeest, kunnen ze misschien bezig gaan houden met het verder uitroeien van de indianen in Amerika. Te vaak zie ik nog in cowboyfilms dat zij ons bleekgezichten noemen. Nu mij de schellen van de ogen zijn gevallen kan ik dit niet anders zien dan een vorm van racisme en dat doet er pijn. En als ze dan toch bezig zijn: cowboys die hun geverderde medemens roodhuid noemen kan natuurlijk ook helemaal niet. Misschien moeten we gewoon alle kleuren afschaffen.

P.S.: Iedereen die in de bovenstaande tekst een spoor van cynisme meent te bespeuren heeft gelijk. Mijn excuus daarvoor. Ik wil niemand discrimineren.

Zonder krant beter af

10-10-2013

Het is mij helemaal ontgaan de laatste tijd, het nieuws over internetspionage. Heel af en toe ving er een flart over op via de radio of de televisie. maar het fijne wist ik er niet van. Dat iedereen wereldwijd kan zien waar ik mee bezig ben zodra ik achter mijn laptop zit? Ik had geen idee. Dat Obama mogelijk zelfs zijn wekker zou kunnen zetten om te kunnen zien wel blogje ik nu weer aan het schrijven was? Ik wist het niet. Net zomin als ik wist waarom ik het niet wist. Sinds gisteren weet ik het echter: omdat ik de krant lees. Het stond er echt in. Rechtsonder op pagina 7. Onder de olijke snoet van Groenlinkser Bram van Odijk. Een grote opvallende advertentie. Een wit vlak met daarin de zwarte letters die samen de tekst vormde: Zonder nieuwsmedia hadden we zo veel geweten over internetspionage. Een advertentie van de NDP Nieuwsmedia, de brancheorganisatie van nieuwsbedrijven waar nagenoeg alle kranten bij aangesloten zijn. Die advertentie is dus het hele land doorgeaan. Een oproep dus om maar per direct het abonnement op te zeggen. Nou ja, zo is het vast niet bedoeld. Waarschijnlijk is het woordje 'niet' weggevallen. Een foutje. Kan gebeuren. Toch is het opmerkelijk dat dit niemand bij de krant is opgevallen. Advertenties worden dus kennelijk op de krant zelf niet gelezen. Niet bij de opmaak, niet bij de eindredactie en niet bij de eindcontrole. Zouden ze dan wel door de lezers gelezen worden? Behalve dan door blogjesschrijvers die wanhopig op zoek naar weer een onderwerp voor een stukje alles lezen wat los en vast zit. Ik hoop het niet voor de krant, want dan regent het misschien wel opzeggingen. Intussen ben ik wel nieuwsgierig geworden over hoe dat nu precies zit met die internetspionage en wat ik daarover in de krant gemist heb. Zo'n wervend bedoelde advertentie zaait toch verwarring.

Einde van een tijdperk

11-10-2013

Het voelt een beetje als een amputatie, de sluiting vandaag van de Scheveningse pier. Het is net of een stukje van mijn jeugd wordt weggesneden. Het verval van de pier was al niet leuk om te zien, maar nu dreigt er definitief een einde te komen aan een voor de badplaats zo beeldbepalend monumentaal bouwwerk. Ik ben geboren op de grens van Scheveningen en Den Haag en als het ware naast de pier opgegroeid. Op één van de eerste foto's in mijn jeugdfotoboek sta ik als klein ventje in zo'n rieten strandstoel met de op de achtergrond die oneindig in zee doorlopende majestueuze pier. Die foto moet ergens in 1961 gemaakt zijn, het jaar dat die pier door wijlen Prins Bernard werd geopend. De pier als wonder van vooruitgang, als visitekaartje van de Nederlandse bouwkunst en als symbool van de oprukkende welvaart. Dat waren nog eens tijden. De geschiedenis van de pier gaat echter veel verder terug. De eerste Scheveningse pier werd in 1901 geopend door prins Hendrik, de schuinsmarcherende schoonvader van Bernard. Het was een houten gevaarte die middels een brug verbonden was met het Kurhaus. De sjieke Kurhausgasten konden via die brug naar de pier om uit te waaien en te genieten van openluchtconcerten die daar geregeld werden gegeven. Die pier vloog in 1943 in brand en is daarna door Duitsers verder gesloopt. Ook toen al ontstond het gevoel dat Scheveningen zonder pier Scheveningen niet meer was. Je kunt je New York ook niet voorstellen zonder Vrijheidsbeeld of Pisa zonder zijn scheve toren. Of Leeuwarden zonder Oldehove, om het maar eens dichter bij huis te houden. Dus werden er na de oorlog plannen gemaakt die uiteindelijk resulteerde in de pier zoals die er nu ligt. Ik ben een kind van de nieuwe pier, want de bouw is gestart toen ik al geboren was. En aangezien mijn ouders zomers vaak in Scheveningen te vinden waren moet ik als baby en peuter die bouw met eigen ogen aanschouwd hebben. In mijn beleving is die pier er dus altijd geweest. De pier behoort tot mijn jongste jeugdherinneringen, bewust en onbewust. Nu stort het gevaarte bijna van ellende in elkaar en gaat het slot erop. Het hoort een beetje bij de tijd, denk ik. Projecten die ooit bijzonder waren, stellen vandaag de dag niets meer voor. Cultuurhistorisch besef, voor zover dat al aanwezig is bij de hedendaagse beslissers, speelt daarbij geen enkele rol meer. Geld, daar draait het om. Als ik investeer moet het direct ook weer het dubbele opleveren, anders gaat het niet door, is tegenwoordig het adagium. Investeren om iets in stand te houden dat hoort bij de geschiedenis en de ontwikkeling van een plek is er niet meer bij. Liever slopen dan een cent spenderen aan de instandhouding van cultureel erfgoed, zo lijkt het wel. Jammer. Scheveningen zonder pier. Je kunt het je haast niet voorstellen. Je sloopt in Rotterdam toch ook de Euromast niet of het Olympisch Stadion in Amsterdam. Er moeten toch creatieve geesten zijn die de uitdaging aan durven om de pier een tweede leven te geven. Ook deze storm moet dit imposante bouwwerk toch kunnen overleven.

Waarschuwing

14-10-2013

Lang heb ik het voor mij uit weten te schuiven. Als een volleerd struisvogel heb ik mijn kop in het zand gestoken. Alleen de gedachte er aan heb ik stelselmatig genegeerd. Maar het is niet langer vol te houden. Sinds de laatste voorronde van 'The Voice of Holland' afgelopen vrijdagavond is er er geen ontkomen aan: net als iedereen in Nederland ben ik waarschijnlijk binnenkort de klos om ook dat podium te beklimmen om vervolgens tegen de ruggen van vier stoelen een poging tot zingen te doen om daarna door vier juryleden volledig te grond in te worden geboord. Het punt is: ik kan namelijk niet zingen. Nog geen noot. En dat in combinatie met het ritmegevoel van een doofstomme Gerard Jolingkloon die geen maat kan houden. Het is een dodelijke combinatie, goed voor een acute hartritmestoornis. Vandaar dat ik heb besloten om u toch maar even te waarschuwen. Ja, zult u zeggen. Doe het dan niet! Maar die keus, en daar ben ik nu zo bang voor, is er straks helemaal niet meer. Ook u zult straks zomaar door de Voicepolitie met een van angst dichtgeknepen strottenhoofd het podium op gesleept kunnen worden. Het kan gewoon niet anders. De formule van dit programma is inmiddels volledig uitgemolken en uitgewerkt. Maar het blijft een succes. Wereldwijd nog wel. Het geld stroomt met bakken binnen, dus blijven John de Mol en consorten net zolang wringen toch echt de allerlaatste hoog noot er piepend en knarsend uit is gekomen. Het verval is intussen onmiskenbaar ingezet. De zonen en dochters van allerlei vaag bekende Nederlanders kwamen opdraven en vielen wegens gebrek aan talent genadeloos door de mand. Nagenoeg alle achtergrondzangers en zangeressen van Nederland zijn inmiddels af gegaan als een gieter. Verder is iedereen die in een heel grijs verleden maar iets van wat je met een beetje goede wil een platensuccesje zou kunnen noemen de voorronde in gesleurd. Het heeft het niveau er niet hoger op gemaakt. Een ander teken aan de wand is dat er steeds meer mensen die ik direct of indirect ken in het programma verschijnen. Daar horen de inmiddels tot volgende ronde doorgedrongen vier Friezen ook bij. Het programma moet dus steeds meer putten uit mijn naaste omgeving. Een teken dat de spoeling dun wordt en het talent op raakt. De echte talenten in deze voorronde waren op de vingers van een halve hand van een houthakker te tellen. De rest was opvulling die als het op zingen ging nog wel een beetje van toeten of blazen wist, maar ook die categorie zal snel op raken. En dan komen ze bij u en mij terecht, want 'The Voice' gaat nog jaren door, vrees ik. En beroemd worden is tegenwoordig ook een vak. Dus als de Voicepolitie ons komt halen zullen we geen 'nee' zeggen. De kans om toe te treden tot dat grote leger der bekende Nederlanders zullen we ons niet laten ontnemen. Maar u bent gewaarschuwd. Mocht het echt zover komen en u ziet mij het podium beklimmen, zet dan het geluid van u televisie uit, het beeld op zwart, stop samen met u vingers oordoppen in u oren, sluit u ogen, houd u adem in en probeer dat 3 minuten vol te houden. En oja, zorg dat uw huisdieren er helemaal niets van meekrijgen, want de gevolgen zijn niet te overzien. Ze tijdig onderbrengen in een asiel ver over de grens is de beste optie. Als u alle raad uit deze bijsluiter opvolgt is er kans dat u het met zo min mogelijk schade zult overleven. Een u zult zien dat het werkt. Na mijn optreden zullen we nooit meer iets horen van 'The Voice of Holland'.

De toestand in de wereld

15-10-2013

De toestand in de wereld, en dan met name in Nederland, wordt er niet beter op. Tenminste, dat begrijp ik uit twee verontrustende nieuwsberichten die ik vanochtend onder ogen kreeg. De eerste was dat door het verhogen van de maximumsnelheid de levensverwachting afneemt. Zo luidde de kop althans. Een intrigerende kop, want mijn gedachten gingen er direct mee op de loop. Als je harder rijdt betekent dat dus dat je eerder bij de dood bent, zo schoot door mijn hoofd. Oudere mensen weten dat kennelijk en dus begrijp ik ineens waarom zij geregeld met nauwelijks 60 kilometer per uur over de snelweg sukkelen. Ze weten dat qua leeftijd het einde nadert, maar zijn helemaal niet van plan om zelf alvast lekker die kant op te scheuren. Een andere niet zo onlogische mogelijkheid is dat de kans op fatale gevolgen bij een poging om dwars door een boom heen te rijden met een hoger snelheid veel groter is. Nee, dus. Daar heeft het allemaal niks mee te maken. Door de hogere snelheid komt er meer rommel uit de uitlaat en dat is slecht voor de mensen die in omgeving van een weg wonen. Die leggen eerder het loodje. Zo zijn de bewoners in de omgeving van de A13 nu de klos, want daar is de snelheid opgetrokken van 80 naar 100 kilometer. Ik vraag me dan af hoe dat zit met mensen die wonen rond wegen waar die hogere snelheden al sinds jaar en dag gelden? Zijn die inmiddels resistent geworden en is voor hen juist gezonde lucht fataal? Het tweede bericht meldde dat luchtvervuiling zorgt voor ondergewicht bij baby's. Blijkt dat het over diezelfde wegen en diezelfde rommel uit de uitlaat gaat. Ben je dus mooi klaar mee. Wordt je geboren als scharminkel, loop je de kans al heel snel wees te worden en zelf zal je je eigen eeuwfeest ook wel niet halen. Geen fijn vooruitzicht. Zeker niet als je nog moet beginnen. Helaas blijft het milieu, ondanks deze onderzoeksresultaten, waarschijnlijk voorlopig echter nog wel een ondergeschoven kindje.

Ruzie

17-10-2013

Naar het schijnt hebben we ruzie met onze vrienden in Rusland. Waarover? Ik heb geen idee. Maar kennelijk is het een serieuze zaak, want onze ongenuanceerde en asociale vrienden van Pownews hebben er gisteravond zelfs hun hele uitzending aan opgeofferd. En wel op zo'n manier dat als we nog geen ruzie hadden met de Poetin, dan zou hij na die uitzending alsnog al zijn kernkoppen op onze gericht hebben. Maar dit terzijde. Het gedoe speelt zich allemaal af op diplomateniveau. Een beschonken diplomatenmevrouw van Russische afkomst heeft met haar auto een paar geparkeerde auto's geramd. Toen de politie verhaal kwam halen bij de vrouw thuis bleek haar Russische diplomatenmeneer ook iets te diep in de wodka te hebben gekeken en dat liep uit op een wat hardhandige confrontatie met de hermandad. Je zou zeggen: in Rusland weten ze hoe dat werkt. Maar het grote land was plotseling te klein. De diplomatieke onschendbaarheid was geschonden en onze minister van buitenlandse zaken Franske Timmermans bood de Russen te laat naar hun zin excuses aan. Bovendien bleek ons Franske ook nog van Edith Piaf te houden, maar wat dat er allemaal mee te maken heeft is me nog niet helemaal duidelijk. Kennelijk houdt Poetin niet zo van haar muziek, maar dat lijkt me ook meer een punker en hakker. Inmiddels is er in Rusland ook een Nederlandse diplomaat in elkaar gerost en nu eist ons Franske weer op hoge toon en met beslagen brillenglazen een sorry van de Russen. Intussen zitten er Nederlandse Greenpeaceleden in Russische cellen en roepen de Russen dat onze kaas niet deugt en onze bloemen toch eigenlijk wel foeilelijk zijn. Ik zou niet weten wat wij over Russische producten moeten roepen, want kaviaar en wodka staat hier niet dagelijks op tafel. Maar dit terzijde. Ondertussen bekvechten we ook nog met elkaar over homo's en roepen Nederlandse correspondenten in koor dat wij zo dom zijn en de Russen en hun cultuur niet begrijpen. Uit angst natuurlijk dat zij zelf het land uit geknikkerd worden, want zo sportief zijn de Russen wel als er een beetje kritiek komt. Dat zul dus wel niet gebeuren, want uit hun reacties blijkt dat onze Nederlandse correspondenten hun journalistieke onafhankelijkheid al lang over boord hebben gekieperd en dat kunnen de Russen wel waarderen. Aanpassen aan de mores van het land, noemen ze dat diplomatiek. Maar waar het nu uiteindelijk over gaat, ik heb geen idee. Maar we zijn het zat. Vandaag praat de Tweede Kamer er over en de kans is groot dat wij Rusland nog één keer waarschuwen. Wij laten niet met onze sollen. Het zal indruk maken op Poetin, die nu waarschijnlijk handenwringend door het Kremlin loopt te ijsberen en spijt heeft dat hij het zover heeft laten komen. Hij zal inmiddels wel begrijpen dat wij in Nederland belanrijkere zaken aan ons hoofd hebben dan dat kinderachtige gedoe met diplomaten. Bijvoorbeeld of Zwarte Piet wel of niet mag blijven. Dat gaat tenminste ergens over.

Telefoonterreur

18-10-2013

Je hebt er een speciaal register voor, maar dat helpt niet echt. Nog steeds word ik geregeld lastiggevallen door telefoontjes van bedrijven die mij van alles aan willen smeren. Van abonnementen tot lagere energierekeningen en van postcodeloten tot het winnende staatslot. Ik heb wel eens het idee dat het zogenaamde 'Bel-me-niet-register' juist door die callcenterjongens en -meisjes gebruikt worden om te bellen. Dat ze met dat register op schoot iedereen lastig vallen die er in staat. Deze week was het ook weer raak. Het bleek de 'Week van de veiligheid' te zijn. Tenminste, dat beweerde de enigszins hijgerige man die mij opbelde. In het kader daarvan had hij een prachtige aanbieding. Geheel gratis en voor niets en bovendien geheel vrijblijvend, dat laatst verkondigde hij met een snik in zijn stem, want zoveel moois krijg je toch maar zelden aangeboden, mocht ik mijn huis laten checken op veiligheid. Zowel inbraak als brand, voegde hij daar bijna juichend aan toe. Geen belangstelling, stelde ik daar broodnuchter tegenover, terwijl ik op de achtergrond hoorde hoe een vrouw een paar krijsende kinderen tot bedaren probeerde te brengen. Kennelijk had ik hier te maken met een thuisbeller. O, reageerde de man op mijn in zijn ogen kennelijk nog al botte weigering. "Dus u heeft liever dat uw huis tot de grond tot afbrand en bovendien nog leeggeplunderd wordt ook?" Heeft u plannen in die richting?, vroeg ik hem, maar die humor ontging hem geheel. Hij werd zelfs wat bozig en de kinderen op de achtergrond begonnen nog harder te schreeuwen. Ik vertelde hem dus maar dat ik in een huurwoning woonde, behoorlijke verzekerd was en dus verder geen enkele behoefte had aan wat voor een veiligheidscheck dan ook. Maar in plaats van teleurgesteld op te hangen, fleurde hij helemaal op. Juist dan moest ik de check laten doen, beweerde hij. Ik betaalde nu gewoon teveel huur als dekking voor het geval de tent zou afbranden. Dat berekende verhuurders alvast door in de huur, probeerde hij mij wijs te maken. Dus, vroeg ik hem, als jullie die check doen en ik neem jullie adviezen over dan gaan jullie naar mijn woningstichting om mijn huur te halveren? Nou, zo zat het ook niet helemaal, begon hij terug te krabbelen. Maar allicht kon ik het zelf proberen. Het leek hem dat ik dan wel goede argumenten in handen had. Dat was het moment voor mij om dit gesprek te beëindigen. Terwijl ik ophing hoorde ik hem boven het gebrul van de kinderen uit nog iets roepen over gratis montage van camera's. Diezelfde dag werd ik ook nog gebeld door één of ander loterijmeisje, die mij vroeg of ik miljonair wilde worden. Nee, antwoordde ik resoluut. Dat antwoord stond kennelijk niet in haar script, want even werd het doodstil. Maar dat wil toch iedereen of bent u het al , stamelde ze vervolgens hoorbaar uit het lood geslagen. Nee en ik wil het ook niet worden en jij dan?, vroeg ik haar. Nou, het leek haar wel wat, zei ze. Dan heb ik gratis en geheel vrijblijvend een gouden tip voor, zei ik . "Ik ga nu ophangen en wat jij dan moet doen is via de telefoon van je baas naar je eigen mobieltje bellen en dezelfde vraag stellen die je mij stelde. Als je dan ja zegt, komt het vast helemaal goed. Succes er mee." Van de stilte die toen viel heb ik maar gebruik gemaakt om inderdaad op te hangen.

Wegwezen

21-10-2013

Normaal gesproken ben ik van de nuance. Van het wikken en het wegen. De voors en tegen tegen elkaar wegstrepen. De feiten op een rijtjes zetten en dan pas komen met een deugdelijke onderbouwde mening. Dat houdt bijvoorbeeld in dat ik in zijn algemeenheid tegen het wegsturen van trainers in het betaalde voetbal ben, omdat het uiteindelijke effect van de schok die dat teweeg brengt volgens mij maar heel klein is. De sport kent echter z'n eigen mores en spelregels, waarbij ook nog eens de emotie om de hoek komt kijken. Dat zorgt er vaak voor dat nuance en feitelijkheden geen rol meer van betekenis spelen. Nu moet ik om te beginnen eerst maar even een beketenis doen: ik ben al sinds mijn geboorte fan van ADO. Ik zie nu menig wenkbrauw fronsend omhoog gaan, maar het is niet anders. Geboren en getogen in een Haagse voetbalfamilie is dat altijd mijn club geweest en zal dat ook altijd zo blijven. Niets aan te doen. Ik heb er mee moeten leren leven. En momenteel gaat het slecht met mijn çluppie. Heel slecht zelfs. En dus ben ik sinds gisteren na het debâcle in Zwolle van mening dat trainer Mauric Steijn zijn biezen moet pakken. Als ik namelijk zie hoe slecht de ploeg ondanks de aanwezige kwaliteiten speelt ben ik van mening dat deze trainer niet meer in staat is om ze nog aan het voetballen te krijgen. En dat is volgens mij vooral een metaliteitskwestie. Het is slap, ongeïnspireerd, zonder overtuiging en vooral zonder de wil om te winnen. En als ik dan een trainer na een 6-1- nederlaag hoor zeggen dat ze goed bezig zijn, dat het voetbal prima is en dat hij niet begrijpt dat er kritiek op hem geuit wordt, dan wordt het volgens mij echt tijd om weg te wezen. Als je na zo'n nederlaag, en ook na eerdere nederlagen, niet kwaad bent, maar hooguit teleurgesteld en als je niet bereid bent, of dat althans niet laten weten, om je spelers aan te spreken op het feit dat ze als een stel 'oude wijven', waarmee ik overigens deze doelgroep niet wil beledigen, de duels in gaan, dan komt het volgens mij niet meer goed. Ik zou dus zeggen: Steijn eruit en Verbeek er in. Dat is een trainer die op het mentale vlak nog wel enig missiewerk in Den Haag zou kunnen verrichten. En willen we dit seizoen niet tot het einde onder aan blijven bungelen, dat zal dat volgens mij moeten. Maar verder ben en blijf ik van de nuance, de redelijkheid en tegen het tussentijds wegsturen van trainers bij andere clubs.

Pietengekte

23-10-2013

Het gebeurt niet vaak dat ik het in een korte periode 2x keer over hetzelfde onderwerp heb, maar dit keer kan het niet anders. De Zwarte Pietengekte in ons land begint absurde vormen aan te nemen. De discussie over het wel of niet blijven van Zwarte Piet of het invoeren van gekleurde Pieten is inmiddels voor ieder weldenkend mens niet meer te bevatten, nu zelfs de Verenigde Naties zich er mee gaan bemoeien. De oorlog in Syrië wordt even aan de kant geschoven, het Amerikaanse spionageschandaal is tijdelijk wat minder belangrijk en over de honger in de wereld hebben we het maar even niet, want het racistische Sinterklaasfeest in Nederland staat op de agenda. Dan hebben we het tenminste ergens over. De voorzitter van de vage VN-commissie die ons kinderfeest onderzoekt heeft al een voorschot genomen en vindt dat het kinderfeest verboden moet worden. Het verwijst volgens haar naar slavernij. Ik zou deze dame willen adviseren zich eerst maar eens te verdiepen in de geschiedenis van het feest voordat zij de zwarte piet naar Nederland schuift. Nergens in die geschiedenis is ook maar één link te vinden die verwijst naar de slavernij. Wel dat Sinterklaas ooit vanuit het Turkse Mira in Spanje terecht zou zijn gekomen. Dat was toen nog in handen van de Moren, Moor betekent overigens zwart, en mogelijk is dat de reden dat hij zich met donkere assistenten heeft omringd. Er waren daar geen anderen. Maar misschien moeten we de Moren ook maar uit de wereldgeschiedenis schappen. Het kinderliedje 'Moriaantje zo zwart als roet, ging uit wandelen zonder hoed en de zon scheen op zijn bolletje enz.' is natuurlijk het toppunt van racisme. Alsof onze donkere medemens zo dom is dat hij zonder hoed op in de zon zou gaan lopen. Volgens de VN-vrouw moet Nederland maar aan de kerstman. Kan natuurlijk helemaal niet. Die is ook zo fout als wat. Die laat zijn afgeladen arreslee door de lucht trekken door rendieren. Kan natuurlijk helemaal niet. Die beesten horen met hun pootjes op de grond. Die haten vliegen. Pure dierenmishandeling dus. Reken maar dat Marianne Thieme de messen al slijpt om te voorkomen dat die hohoho-roepende dierenbeul hier de macht overneemt. Een Blauwe Pieten gaat hem ook niet t worden. Die kunnen rekenen op weerstand van Vader Abraham. Zijn smurfen kunnen dan wel door een water kraan, maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook zomaar voor iedereen het blauwe knechtje gaan uithangen. Hoe moet dat voelen voor kleine smurfen die op school uitgemaakt worden voor Blauwe Piet? En Witte Pieten? Kan ook helemaal niet. Dan voelt een groot deel van de Nederlandse bevolking zich weer beledigd. Net alsof wij als blanke Nederlanders zomaar zonder wederdienst aan wildvreemden cadeautjes zouden weggeven. Wij zijn zuinig en nog gierig ook, dus dat is weer een belediging voor onze volksaard. Een duivelsdilemma dus. Gelukkig buigt de VN zich er nu over. En nu maar hopen dat Rusland zijn veto niet uitspreekt over de beslissing die ze in New York uiteindelijk gaan nemen. Alleen om ons dwars te zitten. Als ik minster Frans Timmermans was zou ik toch maar weer gauw vriendjes worden met de Russen. We hebben het hier namelijk wel over ons Sinterklaasfeest. Een staatsbelang dat zijn weerga niet kent. De wereld houdt zijn adem in en kijkt gespannen toe hoe wij dit op gaan lossen.

P.S.: Ook nu weer geldt dat ik bij voorbaat mijn excuses aanbied voor iedere spoortje van cynisme dat mogelijk per abuis en geheel onbedoeld in deze tekst is geslopen.

Vrouw met een missie

24-10-2013

Daar stond ze. Vlak bij de zebra van het Damrak naar het Centraal Station in Amsterdam. Ze droeg een voor die dag iets te warme veel kleurige winterjas en had stevige, maar ietwat versleten rode schoenen aan. Om haar haar had ze een bontgekleurde sjaal gebonden waar blonde pluizige lokken onderuit glipte. Groot was ze niet en haar gegroefde gelaat verried dat ze niet meer tot de allerjongsten behoorde. Haar handen waren in gebreide vingerloze handschoentjes gestoken. Ze hield een bord voor haar borst waarop in grote letters een verhaal over Jezus geschreven stond. Die was de enige redding van deze toch tamelijk verdorven wereld, luidde de kern van de boodschap. De vrouw was klein van stuk en op de plek waar ze stond passeerden een continue stroom van voetgangers, fietsers, bromfietsers, auto's en bellende trams. Niemand zou haar en haar boodschap zien als ze daar alleen maar zou staan. Dat deed ze dan ook niet. Ze zong. En hoe! De stoelen bij de 'The Voice' zouden ook zonder dat er gedrukt werd spontaan omdraaien. Haar heldere, zuivere stem overstemde het verkeersgedruis en de bellende trams. Ze zong in het Spaans of het Portugees. Fado-achtige liederen met ongetwijfeld een religieuze inslag. En iedereen die haar passeerde draaide zijn hoofd in de richting van haar boodschap. Een vrouw met een missie. Ze zong met zoveel passie en plezier in het belang van haar boodschap, terwijl ze met zo'n stem waarschijnlijk goed op een andere manier haar brood zou kunnen verdienen. Ik heb niet direct iets met haar boodschap, maar bewondering voor de wijze waarop zij die uitdraagt. Als meer mensen de bevlogenheid en vasthoudendheid zouden hebben die zij uitstraalde, zou de wereld er ongetwijfeld een stuk beter uit zien. Vele uren later liepen we via de Nieuwendijk, de straat in het verlengde van de Kalverstraat, terug naar het station. Halverwege de straat liep de vrouw ons tegemoet. Waarschijnlijk had ze al die uren op haar plekje bij de zebra staan te zingen. Nu was ze druk in gesprek met een vrouw die met haar opliep. In haar ene hand had ze een grote bruine boodschappentassen. In haar andere hand het bord met de tekst over Jezus. Ze hield het iets vooruitgestoken voor haar borst, zodat iedereen die haar tegemoet liep het kon lezen. Een vrouw met een missie. Je kunt er alleen maar bewondering voor hebben. Zeker in een tijd waarin inhoudsloos en oeverloos geleuterd over niet ter zake doende dingen hoogtij viert.

Plat Haags

28-10-2013

Soms vraag je je af waarom sommige dingen gemaakt worden. En dan heb ik het over televisieprogramma's. Vooral op de commerciële zenders is veel ranzige pulp te zien waarbij je je vraagtekens kunt zetten. Daar hoef je toch niet naar te kijken, hoor ik de pulpwerende lezers onder u zeggen. En dat is ook zo. Dat doe ik dan ook niet, maar ik vraag mij wel af waarom het eigenlijk gemaakt moet worden. Zijn de kijkcijfers dan zo heilig dat alle vormen van fatsoen, smaak en redelijkheid overboord gegooid moeten worden? Kennelijk wel. Ik kom daar op omdat ik gisteren bij het programma 'Life en cooking', het gezellige televisiebehang op zondagmiddag van Carlo en Irene in aanloop naar Studio Voetbal, de onvolprezen Haagse Joey met zijn familie voorbij zag komen. Ik kende deze voor knap doorgaande twintiger niet, maar hij schijnt ook in andere soapachtige Haagse realityprogramma's gefigureerd te hebben met figuren als Sterretje en Barbie. Programma's waarin plat Haags de voertaal was, het uiterlijk het belangrijkste en zinnen bestaande uit meer dan twee woorden een uitzondering. Die Joey heeft dus vanaf vanavond ook weer een eigen programma, leerde ik voor de buis. Het heet 'Everybody loves Joey' en het doel is de knul zo aan een leuke meid te koppelen. Hij is daarom met 8 meiden afgereisd naar Ibiza. Als er dan toch een vleeskeuring, want dat is het uiteindelijk, moet plaatsvinden, dan maar op een zonnig eiland, moeten de makers van het programma gedacht hebben. Joey test de meiden op alle mogelijke manieren, waarvan de vraaggesprekjes die er ook bij zitten kennelijk het meest inhoudsloze onderdeel van het programma vormen, zo heb ik uit de voorstukjes begrepen. Joey heeft geen zinnige vragen en de meiden geen zinnige antwoorden. Er is ook een jury die de meisjes beoordeelt. Twee gabbertjes uit de eerdere ranzige programma's en zus Mandy en de moeder van Joey. Die laatste twee waren gisteren ook in het programma. Aardige mensen hoor, maar nou niet direct van het niveau waarvan je denkt die kunnen er binnenkort nog wel eens met de één of andere Nobelprijs vandoor gaan. De aanstaande van haar broer moest er vooral knap en verzorgt uitzien, legde zuslief de lat maar gelijk hoog. En ze moest verzorgend zijn, deed moeder er nog maar eens een schepje boven op. Want ja, zij deed ook nog alles voor haar zoon, tot en met het opmaken van zijn bed aan toe, en dat moest haar toekomstige schoondochter natuurlijk doen. Zoonlief heeft het immers veel te druk met het de Bekende Nederlander uithangen om zich ook nog om allerlei huishoudelijke dingen te bekommeren. Uit zoonlief zelf kwam verder weinig tijdens het gesprek. Hij keek in de kamer met een blik die verried dat hij de wereld echt voor een doedelzak aanzag. Voor zover ik begrepen heb is dat ook z'n grootste talent. Kortom, het is weer zo'n programma waar ik absoluut niet naar ga kijken, maar waarvan ik wederom afvraag waarom het gemaakt moet worden? Het lijkt me geen pretje voor ouders om je dochter op die manier te zien figuren in vleeskeuringsshow waarin niet alleen de Haagse voertaal plat is, maar verder alles wat er te zien is en gedaan wordt nog platter dan plat is. Op het gênante en respectloze af. Is er geen VN-commissie die zich daar eens over kan buigen?

Spookmotie

31-10-2013

Net als je denkt dat we alle gekkigheid wel hebben gehad, blijkt het in Nederland toch net weer iets gekker te kunnen. De storm is gaan liggen, de zwarte pietendiscussie is wat geluwd, het geheime schaatspak van Sven heeft de gemoederen bezig gehouden, de PVV'ers vechten elkaar weer ouderwets de tent over de democratisering van de partij op een manier waar Poetin jaloers op is. Die kan als dictator nog wel wat leren van vriend Wilders. Het gaat allemaal nergens over, maar het houdt ons lekker bezig. Maar het allerbontst hebben ze het deze week gemaakt in de deelgemeenteraad van Bijlmermeer in Amsterdam en dan met name de PvdA. Die partij heeft het nuttig gevonden om een motie in te dienen om iets te verbieden wat er helemaal niet is, wat er helemaal niet gaat komen en waar ook helemaal geen plannen voor zijn om het ooit te gaan organiseren, namelijk de intocht van de Sint met zwarte pieten in dat deel van Amsterdam. Een de lokale dommerikjes van de Christenunie en D66 hebben er nog voorgestemd ook, zodat de motie is aangenomen. Dat zijn nog eens volksvertegenwoordigers waar je wat aan hebt. Die denken na en zijn met zinvolle dingen bezig. Er ligt nu er dus een motie die niet uitgevoerd kan worden, omdat die iets verbiedt wat er niet is. Symboolpolitiek van het zuiverste water van politici die zo correct proberen te zijn dat ze daardoor uiteindelijk juist weer hartstikke fout zijn. Maar ze zijn wel de uitvinder van de spookmotie. Dat dan weer wel natuurlijk. Een straat of een plein zal er vanwege hun verdienste in de lokale politiek niet naar hen vernoemd worden, maar die primeur hebben ze toch maar mooi binnen. En het biedt natuurlijk perspectief, zo'n spookmotie, want we kunnen op die manier echt alles wat we willen verbieden. Ik verwacht dus binnenkort wel een verbod op het landen van buitenaardse wezen op invalideparkeerplaatsen of een verbod op het groen schilderen van de lucht of een verbod op harde stormen of een verbod voor vissen om langer dan tien minuten onder water te blijven. Ja, zelfs een verbod op politici die spookmoties indienen behoort tot de mogelijkheden. Veel gekker kan het volgens mij niet worden, maar dat heb ik wel eens vaker gedacht.

Voetbalchip

01-11-2013

Je als voetballer verschuilen op het voetbalveld is er vanaf volgend jaar niet meer bij. Het is gedaan met de luie voetballer die kantjes er af loopt. Zeker als je bij WTOC speelt, de altijd lastige ploeg uit het Friese Oudwoude die zich beweegt in de onderste regionen van het Friese amateurvoetbal. Die spelers worden, net als een hond, kat of vogel, bij wijze van proef allemaal voorzien van een miniscuul zendertje. De trainer kan dan vervolgens via een app alle verrichtingen van zijn spelers volgen. Waar staat de speler? Waarom staat hij verkeerd? Waarom loopt hij die kant op? Niets zal de trainer meer ontgaan. Zelfs niet als die bij slecht weer de warme kantine verkiest boven de koude dugout. Het systeem, een uitvinding van Maurice Tax uit Joure, staat nog in de kinderschoenen, maar ook SC Heerenveen heeft al belangstelling getoond. De voetbalchip zal nog verder ontwikkeld moeten worden, maar biedt natuurlijk tal van mogelijkheden. Zo kan de trainer straks een luie speler misschien via een stroomstootje tot meer activiteit bewegen. Of wordt een spits na het missen van twee kansen via de deletefunctie automatisch gewisseld. En als het systeem een succes wordt en alle spelers zijn van chip voorzien dat komt er natuurlijk een systeem dat het systeem van de tegenstander kan ontregelen waardoor die weer de verkeerde beslissingen neemt. We zijn dan wel een Mickey Mousecompetitie, maar straks wel de modernste Mickey Mousecompetitie ter wereld. Voetbal is hier dan geen sport meer, maar een game. Niet op de computer, maar met echte mensen, op kunstgras en in overdekte stadions. Lang leve de vooruitgang.

Bert

04-11-2013

Bert heette hij. Een grote, stevige man met een enigszins norse blik. Een man van weinig woorden ook en als hij sprak was het hoofdzakelijk Gronings. Hij voldeed eigenlijk wel aan alle clichés die je als westerling van de noordeling in het algemeen en de Groninger in het bijzonder zou kunnen hebben: stug, nors, ontoegankelijk en weinig spraakzaam. Die Bert werd bij de gemeentepolitie in Stadskanaal één van mijn vaste maten waar ik dagelijks mee op surveillance ging. En ondanks alle clichés was het één van mijn beste maten. Je wist, wat er ook gebeurde onderweg, op Bert kon je altijd rekenen. Blind kon je op hem vertrouwen. Als de nood aan de man kwam voelde je de grote hand van Bert op je schouder en wist je dat een stapje op zij moest doen. Bert deed dan een stap naar voren, maakte zich nog iets breder, bromde wat onverstaanbaars in het Groningers en daar waar een tel eerder de gemoederen nog oververhit waren keerde zomaar de rust terug. Was er toch nog een raddraaier die meende het laatste woord te moeten hebben, dan werd die even door Bert in de nek gepakt, iets van de grond getild en diep in de ogen gekeken en dat was meestal voldoende. Ik herinner me nog een brand in een flatgebouw op de 2e verdieping. We waren als eerste ter plaatse. Een slaapkamer stond in lichterlaaie en de flat stond vol rook. De mensen waren het huis al uit en ook de rest van de galerijbewoners was al buiten. Terwijl wij stonden te wachten op de brandweer, begon het 3-jarige zoontje van de bewoners van de brandende flat onbedaarlijk te huilen. Zijn pas gekregen jonge poesje zat nog binnen. Ik zou t met Bert overleggen wat we moesten doen, maar Bert was al verdwenen. Ik zag hem met zijn grote lichaam over de galerij hollen en in de rook in de flat verdwijnen. De schrik sloeg me om het hart, vooral omdat het even duurde voor hij proestend en kuchend weer naar buiten kwam. Met in zijn armen een luid miauwend poesje. Beneden drukte hij het diertje in de armen van de jongen en beende gelijk weer weg. Zijn wenkbrauwen waren verbrand en hij had een brandwondje aan zijn had, maar van verzorging wilde Bert niks weten. Er was inmiddels voldoende aflossing aanwezig zodat wij naar het bureau konden. Onderweg mopperde ik nog wat op Bert over onverantwoorde risico's enzo. "Had ik dat poesje dan moeten laten verbranden? Dat kun je zo'n kind niet aandoen", was zijn enige reactie. Daarna heeft hij nooit meer iets over het incident gezegd. Later wilde de gemeente hem voor deze actie en nog een paar anderen in zonnetje zetten, maar dat vond Bert maar onzin. Hij deed gewoon zijn werk. Zijn hele familie was dan ook op het feestelijk samenzijn aanwezig, behalve Bert zelf. Die besloot op het laatste moment toch maar weg te blijven. Het was Bert ten voeten uit. Oud is hij niet geworden. Bert kwakkelde al een geruime tijd met zijn gezondheid, maar adviezen om naar de dokter te gaan sloeg hij steevast in de wind. Moest hij daar gaan uitleggen wat hij allemaal voelde en daar voelde hij niet zoveel voor. Gewoon doorgaan tot je er bij neerviel. En dat deed hij dan ook. Op een regenachtige dag in december. Vlak voor het begin van een avonddienst in de kleedkamer. Een doffe klap en Bert was niet meer. Een hartstilstand. Bert was doorgegaan tot hij er bij neerviel, maar achteraf gezien was dat niet nodig geweest, constateerde de artsen, als hij eerder om hulp was gekomen. Maar zo was Bert. Later hoorde ik van zijn vrouw dat hij bijvoorbeeld zonder dat zij het wist ook altijd boodschappen mee nam voor hun oude en zieke buurvrouw als hij voor het gezin boodschappen deed en die meestal ook nog gewoon uit eigen zak betaalde. En Bert was ook altijd de man waar organisaties een beroep op konden doen als er achter de schermen iets geregeld moest worden. Of het nu om de Sinterklaasintocht ging of de jaarlijkse wielerronde, Bert leverde zijn bijdrage. Zolang hij maar niet op de voorgrond hoefde. Dat waren zaken die je gewoon deed, vond Bert. Daar hoefde je jezelf niet voor op de borst te kloppen. Vandaag is het de Dag van de Onbekende Held. Onwillekeurig moet ik dan weer aan Bert denken. Voor mij was hij zo'n onbekende held. Al zou hij daar zelf niks van hebben willen weten. Zo was Bert. Gewoon doen wat je moet doen en verder niet zeuren. Misschien is dat wel het kenmerk van een onbekende held.

Leuk genoeg

06-11-2013

Het zullen er vast niet veel geweest zijn die het gemist hebben, maar ik heb gisteren geen tijd gehad om een blog te schrijven. Gewoon te druk met werk. Daar moet je natuurlijk geen gewoonte van maken, want dan is een dagelijks blog natuurlijk ineens niet dagelijks meer. En stel dat er lezers zijn die daar wel dagelijks op rekenen. Vallen die zomaar in een zwart gat. Vandaar even deze uitleg. Als gebaar naar de lezers toe, zeg maar. Druk met werk dus. Drie interviews achter elkaar, die ook nog gelijk uitgewerkt moesten worden vanwege hinderlijk krappe deadlines, maar dat is weer gelukt. Daarnaast nog een man van de belastingdienst op bezoek. Als zzp'er heb je dan wel geen personeel, maar wel de administratie die bij het ondernemen hoort. En dus is het jaarlijks invullen van belastingformulier als ondernemer nog best een lastige klus. Daar zou je bijna iemand voor in dienst nemen. Maar ja, dan ben je geen zzp'er meer. Ik heb het dus de afgelopen jaren maar zelf gedaan en nu waren die slimme jongens en meisjes er bij de belastingdienst steekproefgewijs achter gekomen dat ik het niet helemaal goed had gedaan. Ik had hier en daar een kruisje verkeerd gezet, waardoor niet elk bedrag op de juiste plaats terecht was gekomen. Onbewust hoor, want het leverde me geen cent meer op. Maar de dienst vond het toch nodig om de aangiften aan te passen, maar niet zonder dat ze eerst bij me langs waren geweest voor een goed gesprek. Dat was dus gisteren. Dus zat ik hier al vroeg met een alleraardigste belastingman aan tafel. De administratie bleek tiptop in orde stelde hij vast. Vervolgens liep hij de aangiftes even door en liet zien waar het mis was gegaan. Ik had niet alleen verkeerde kruisjes gezet, maar ook nog wat aftrekposten over het hoofd gezien. En wat verkeerde bedragen ingevuld. Kon de beste gebeuren, constateerde hij onder het genot van een kopje koffie. Nou kon alles precies volgens de regeltjes aanpassen eventueel nog lastige consequenties hebben, want hij sloot iet uit dat ik dan heel misschien zelfs nog wat terug moest betalen. En dat was natuurlijk niet de bedoeling, stelde hij knabbelend aan zijn sprits vast. Bovendien was het aanpassen voor hem erg veel werk en daar zat hij niet op te wachten. Dus kwam hij met het voorstel om de post huisvesting, die nog sloeg op het inmiddels verkochte vorige huis, maar te schrappen. Vervolgens zou hij dan de door mij vergeten aftrekposten alsnog invoeren en wel zo dat die gelijk waren aan de geschrapte post. Per saldo kwam het dan allemaal weer op 0 uit, de aangifte was helemaal correct en het was voor hem niet zoveel werk. Een fijne deal dus voor beide partijen. Veel leuker kon hij het niet maken, maar ik vond dit al leuk genoeg.

Oorring oplossing Zwarte Pietenprobleem

07-11-2013

De oplossing is briljant. Om door een ringetje te halen, zeg maar. Amsterdam helpt het hele Zwarte Pietenprobleem in één keer voor eens en voor altijd uit de wereld. Burgemeester Van der Laan had het al aangekondigd: de intocht van de Sint zou dit jaar heel anders worden. Het is een mijlpaal in de geschiedenis der Sinterklaasintochten die alle protesten en discussies onmiddellijk zal doen verstommen. De zwarte pieten zullen namelijk bij de intocht in de hoofdstad geen oorringen meer dragen. Daarmee komt de organisatie de maar liefst 21 bezwaarmakers tegemoet, laten ze vol trotst weten. Dat we daar niet eerder opgekomen zijn. Het was me trouwens de laatste jaren al niet echt meer opgevallen dat Zwarte Pieten behangen waren met gouden oorsieraden, maar dat heeft natuurlijk alles met mijn onoplettendheid te maken. Zo'n oorring is natuurlijk het symbool van de slavernij, moet de ambtenaar die dit inbracht bedacht hebben toen hij 's nachts badend in het zweet wakker werd na weer een nachtmerrie over Zwarte Pieten. Dat was het. Die gouden oorringen waren geen sieraden, maar ringen om de slaven mee aan de ketting te leggen ofzo iets. En Van der Laan is die ambtenaar de volgende dag natuurlijk huilend van geluk in de armen gevallen toen hij hem vertelde van het nachtelijke eurekamoment. Weg met de oorringen en de hele optocht is gered. Wie kan er nu nog bezwaar maken tegen Zwarte Pieten zonder oorringen. Dat maakt ze natuurlijk een stuk minder zwart. Het vooroordeel dat donkere mensen echt van de blingbling zijn en alles wat glimt mooi vinden is daarmee ook in één klap de wereld uit. Het wachten is nu op verklaring van de Verenigde Naties waarin Nederland geroemd wordt om zijn doortastendheid en inzicht om dit nijpende wereldprobleem zo briljant in één keer op te lossen. Het zou zelfs zo maar kunnen dat dit Amsterdam de Nobelprijs voor de Vrede gaat opleveren. Oja, morgen dient nog rechtszaak van de 21 bezwaarmakers om de intocht te verbieden, maar dat is natuurlijk nog maar een wassen neus. Waarschijnlijk zullen de bezwaarmakers snikkend hun excuus aanbieden en de rechter verzoeken om de gemeente Amsterdam te veroordelen tot een groot compliment voorde wijze waarop de stad met hun overgevoelige gevoelens is omgegaan. Dat verdient alleen maar respect.

PvdA gecrasht

08-11-2013

Het is voorbij met de Partij van de Arbeid. De ooit zo machtige Arbeiderspartij, wiens roets hier toch in Friesland liggen bij sociale voorman van het eerste uur Pieter Jelles Troelstra, is definitief gecrasht. Het besluit om na 12 jaren draaien en konkelen alsnog voor de aanschaf van de JSF te stemmen heeft de partij definitief de das om gedaan. Gestruikeld over een straaljager en definitief neergestort vanwege de eigen ongeloofwaardigheid. De partij had al een beetje het stempel van een draaipartij, maar dat is de laatste jaren alleen maar erger geworden. Alle linkse principes zijn inmiddels ingeruild voor het rechtse machtsdenken om toch maar vooral op het regeringspluche te blijven zitten. De ooit zo machtige achterban van arbeiders die bij sociale misstanden niet te beroert was om op de barricade te klimmen is verworden tot slap en gewilloos stemvee. Bijna 5 miljard euro wordt mede door toedoen van de PvdA, waarschijnlijk uit angst voor de toorn van onze Amerikaanse vrienden als we het niet zouden doen, zomaar even over de balk gesmeten. Voor de bühne werd er nog even 12 uur over dit besluit gedebatteerd. Zuchtend en steunend stelde de partij nog wat quasi-kritische vragen aan de VVD-minister van Defensie, die deze ontspannen met niets zeggende antwoorden af deed. Ze wist toen waarschijnlijk allang welke kant het op zou gaan met hun sympathieke coalitiepartner. En ze had gelijk. Na 12 uur holle retoriek vond de socialisten het alsnog een fijn plan en ging het licht op groen. En partij die zo met de eigen normen en waarde omgaat kan niet meer serieus genomen worden. Sterker nog, die heeft volgens mij geen enkel bestaansrecht meer. De vrije val die al eerder is in gezet, is geëindigd in een alles vernietigende klap. Weer een partij minder die het de moeite van het stemmen waard maakt. Het is jammer voor de lokale PvdA-politici. Ik ken velen van hen. Zij zijn de mensen die nog gedreven door de sociale principes bergen werken verzetten. Zij zijn door hun leiders in Den Haag definitief in de steek gelaten. Zij kunnen daar niks aan doen, maar worden er straks wel op afgerekend. Zo zijn we weer stapje dichterbij gekomen bij het definitieve failliet van onze huidige politieke stelsel.

Smaak

11-11-2013

Ik moest er ook aan geloven gisteravond. Vanaf negen uur stond de televisie op de uitreiking van MTV Awards die plaats vond in het Ziggo Dome in Amsterdam. Weken waren de dochters in de de weer geweest om kaartjes te bemachtigen, maar die missie was niet geslaagd. Dus moest het spektakel thuis op het grote scherm gevolgd worden. Geen discussie mogelijk. Ik opperde nog dat ik iedere week naar Studio Voetbal keek, maar dat maakte geen indruk. Juist omdat het iedere week was kon ik nu wel een weekje overslaan, werd mij te verstaan gegeven. Ik moest er aan geloven. En eerlijk is eerlijk, tussen de vele reclames door kregen we een flink spektakel voorgeschoteld. Muzikaal gezien vond ik het echter vooral veel geschreeuw en weinig wol. Het had wat dat betreft niet zoveel om het lijf, letterlijk en figuurlijk niet. Maar ja, ik ben wat dat betreft dan ook een oude man vinden mijn dochters met een in hun ogen natuurlijk wel uiterst dubieuze muzieksmaak. Het deed me denken aan vroeger toen ik hetzelfde dacht over mijn vader. Die hield van Sinatra, Johnny Cash en jazz en die stond ook niet te juichen toen ik platen van Deep Purple, Yes en Ten Years After het huis binnen sleepte. Later groeiden we muzikaal steeds dichter naar elkaar toe. Cash en Sinatra beschouw ik inmiddels ook als een iconen en er gaat niets boven jazz. En mijn vader kan inmiddels de snoeiharde gitaarsolo's die hij vroeger bestempelde als kattengejank ook aardig waarderen. Zo gaat dat dus. Zo ontwikkel je dus je eigen smaak. Eerst is er het verzet tegen alles wat je ouders mooi vinden, maar uiteindelijk groei je steeds meer naar elkaar toe. Een boeiend proces en dat maakt het ook zo leuk om samen naar de MTV Awards te kijken en daar over te praten. Dat is een keertje Studio Voetbal overslaan meer dan waard. En intussen vinden we samen al veel meer leuk dan we ons eigenlijk bewust realiseren. In aanloop naar de Awardsuitreikingen hebben we samen naar de live-concerten van onder andere Alan Clarke, Caro Emerald, Tim Knol en Miss Montreal gekeken. Gewoon, omdat we dat allemaal goede muziek vinden. Justin Bieber en One Direction blijven voorlopig wel de favorieten van de dames en Kate Perry en Miley Cyrus vinden ze ook geweldig, maar ze hebben wel smaak.

Logo

12-11-2013

We hebben een nieuw logo. Bijna 3 jaar na het ontstaan van onze nieuwe gemeente Súdwest-Fryslân is het dan zover.Kosten: 60.000 euro, maar dan heb je ook niks. Toch werd het door onze burgemeester gepresenteerd als de geboorte van een nieuw wereldwonder. Een logo dat alle andere logo's overbodig maakt. Een logo dat in één klap onze gemeente wereldwijd op welke kaart dan ook zet. Er is duidelijk over nagedacht. Althans, die indruk wekken ze. Het logo bestaat uit drie tamelijk vage figuurtjes. Rondjes en blokjes met hapje eruit. Het doet een beetje denken aan de groot formaat legoblokken waar de kinderen vroeger mee speelde. Het eerste blokje is rood en stelt volgens de uitleg een S voor. Nu heb ik veel fantasie, maar hoe ik ook naar het schijfje met ontbrekende happen kijk, die S wil maar niet te voorschijn komen. Behalve een S moet ik ook nog een verwijzing in zien naar onze 6 steden en 68 dorpen. Ze denken in het gemeentehuis waarschijnlijk dat ze ons voor dat geld echt alles wijs kunnen maken. Het tweede figuurtje is blauw, want dat verwijst naar de watersport en de jachtbouw en stelt ook nog een W voor. Ik vermoed dat de ontwerper een flinke borrel op had toen hij dit bedacht. Het laatste figuurtje is groen en dat slaat op de natuur. Het is een soort mislukte T-splitsing waarvan wij moeten geloven dat het een F is. Na de borrel heeft de ontwerper waarschijnlijk ook nog ruzie gekregen met zijn vrouw toen hij deze laatste letter begon. Nu we dit fraaie, niets aan onduidelijkheid te wensen over latende logo hebben, zijn we plotseling ook geen gemeente meer, maar een merk. Er wordt ineens gesproken van het merk Súdwest-Fryslân. En via dat merk moeten we ons dus wereldwijd positioneren. Dus iedere onondekte inheemse stam op een nog niet gevonden subtropisch eiland weet straks bij het zien van de drie gekleurde legoblokjes dat het om onze fraaie gemeente gaat. Ja, je moet er toch iets van maken om die vele weggegooide eurootjes te verantwoorden. Een merk staat voor iets dat je wilt verkopen. Nou, het enige wat dit gemeentebestuur tot nu toe veel heeft verkocht is gebakken lucht. In die zin is het wel weer een heel toepasselijk logo.

Nieuw politiek landschap

13-11-2013

Vandaag ontstaat er een heel nieuw politiek landschap in Friesland. Vier gemeenten worden definitief opgeheven. Twee gemeenten worden een stuk groter en er ontstaat één nieuwe gemeente. Vandaag mogen de burgers in die gemeenten hun plicht als stemvee weer doen. Even hun eigen hok uit om in het stemhokje hun mening weer voor een paar jaar weg te geven. Ze werden daartoe de afgelopen dagen flink aangemoedigd door de kopstukken van de landelijke politieke partijen. Fractievoorzitters, Kamerleden en ministers waren massaal onder de Haagse kaasstolp uit gekropen om zich als een zwerm hinderlijke bijen op Friesland te storten en zieltjes te winnen. Het was zelfs zo erg dat Pownews gisteren naar Friesland af moest reizen om nog een leuk politiek afzeikitempje te kunnen draaien. En uiteraard namen de Haagse politici zakken vol loze beloften mee naar Friesland die zij als een soort Witte Pieten uitdeelden. Daarbij riepen zij om het hardst dat de uitslag in Friesland onder geen beding een afspiegeling is van de Haagse politieke verhoudingen. Je vooraf alvast indekken heet dat in gewone mensentaal. Want de Haagse kopstukken zien de bui natuurlijk al hangen. Zij weten drommels goed dat de puinhoop die zij er van gemaakt hebben ongetwijfeld invloed heeft op de lokale politiek. Bovendien zijn Friezen nuchter en eigenzinnig. Die varen over het algemeen hun eigen koers en laten zich niet snel beïnvloeden door Haagse babbelaars en luchtfietsers. Als ze dus al gaan stemmen, zullen er ongetwijfeld velen niet voor de traditionele partijen kiezen. Die worden gewoon afgestraft voor hun Haagse wanbeleid. Ook de Fries laat niet met zich sollen. Het politieke landschap in Friesland ziet er morgen heel anders uit en in Den Haag zullen ze hun wonden likken.

Verkiezingsmoe

14-11-2013

Het signaal is duidelijk. Nederland heeft het wel gehad met de politiek. Slechts een handje vol Friezen sleepten zich gisteren naar de lokale stembussen. Er waren in de drie gemeenten 165.000 stemkaarten verspreid. Daarvan zijn er 92.000 bij het oud papier beland of men heeft de kachel er mee aangestoken. Veel duidelijker kunnen de cijfers niet zijn. De Haagse hotemetoten die de afgelopen dagen ineens wisten waar Friesland lag hebben daar geen verandering in kunnen brengen. Ik vermoed zelfs dat zij de afkeer van de politiek met populistische prietpraat, loze beloftes en nietszeggende dooddoeners alleen maar hebben versterkt. Niet dat zij dat ooit zullen toegeven. Sterker nog, alle partijen, zelfs die verloren hebben, kloppen zich vandaag op de borst. Zij zien vooral lichtpuntjes, duidelijke signalen en aanknopingspunten om vooral op de ingeslagen weg verder te gaan. Is er dan niemand die zich eens achter de oren durft te krabben en zich afvraagt of het inderdaad allemaal zo goed gaat? Spreken de cijfers niet voor zich? Staat de huidige politiek inmiddels niet mijlenver van de dagelijkse werkelijkheid af? Is ons politieke bestel niet in een sneltreinvaart op weg naar de afgrond? Hoe democratisch zijn we nog bezig in het huidige systeem? Pasklare antwoorden heb ik ook niet direct. Maar als de vragen niet gesteld worden, als men de discussie er over niet aan durft te gaan, dan zullen die antwoorden er ook nooit komen. Ondertussen vieren sommige partijen feest en likken anderen hun wonden. En morgen gaan ze weer over tot de orde van de dag. Maar hoeveel mensen vertegenwoordigen ze eigenlijk nog? Gezien de opkomst niet echt veel.

Sprakeloos

15-11-2013

Het is zo gewoon allemaal. Je staat 's morgens op. Start je computer. Lepelt intussen je bakje yoghurt leeg en bladert de krant door om vervolgens je mails te bekijken en aan het werk te gaan. Het ritme van alledag, de cadans van het dagelijks leven. Je staat er niet eens meer bij stil. Het is zo gewoon dat het voelt alsof het tot in de eeuwigheid zo door zal gaan. Maar soms gebeuren er dingen die je met je neus op de feiten drukken. Die je laten voelen dat het toch eigenlijk allemaal niet zo gewoon is. Dat het dagelijks leven eigenlijk iedere dag weer een cadeautje is. Gisteravond kreeg ik het totaal onverwachte bericht dat een vriend een bepaalde vorm van kanker heeft die snel en drastisch ingrijpen noodzakelijk maakte. Zijn strottenhoofd en stembanden en alles wat daarbij hoort zijn verwijderd. Hij is kunstenaar. Zijn stem was het verlengstuk van zijn creatieve brein. Zo kon hij zijn geniale en briljante invallen verwoorden en vertalen in concrete projecten en producten. Die stem, dat instrument, zijn geluid, het is verdwenen. Zijn dagelijkse ritme, de cadans van zijn dagelijks leven is weg. Delen van je lijf die het altijd perfect hebben gedaan doen het niet meer. Je moet op zoek naar een andere ritme. Wat zo gewoon was blijkt ineens heel bijzonder, ja zelfs onbereikbaar te zijn. Zo'n bericht maakt je sprakeloos. Niets wat gewoon lijkt is gewoon. Het kan zomaar voorbij zijn. Van de ene op de andere dag. Je ziet het niet aankomen. Het zo vertrouwde ritme kan met een ruk onderbroken worden. Dat besef maakt dat je je bakje yoghurt de ochtend na zo'n bericht toch heel anders leeg lepelt. Dan is het ritme ineens niet zo dagelijks meer, omdat je weet dat het morgen ineens heel anders kan zijn.

Snertweer

18-11-2013

Ineens is het dan zover. Hoewel het er lang niet op leek, zijn we toch in de periode beland die hoort bij deze tijd van het jaar. De temperaturen zijn lang hoog geweest, de zon is veel langer dan normaal bij ons gebleven, maar nu weten we weer dat we op weg zijn naar de winter. Het is een stuk kouder, de dagen zijn kort, grijs en vochtig, de bomen kaal en de Sint weer in het land. Ik zelf merkte het aan mijn winkelwagentje. Ineens had ik daar spliterwten ingedaan. En een rookworst, spek, karbonadeachtige onderdelen van het varken en groentezaken zoals knolselderij, venkel, wortel, prei enz. En voor ik het wist stond ik zaterdag schuim te scheppen van het water in een pan vol spliterwten, karobonaden en spek. Kruiden er in, deksel op de pan en de hele zaak een paar uurtjes laten pruttelen tot de erwten tot pulp zijn gekookt en het vlees van de bonken valt. Groente erbij, de blokjes aardappelen niet vergeten, de rookworst er in en het geheel nog een half uur in de eigen sop (voor de niet Friezen onder ons: sop is soep in het Fries) zachtjes laten koken. Doe vervolgens de pollepel test. Zet de houten lepel rechtop in het midden van de groene massa. Blijft die eerst even staan, om vervolgens tergend langzaam naar de zijkant te vallen, dan is de snert klaar voor consumptie. Het is eindelijk weer echt snertweer. Heerlijk.

Pasjesland

19-11-2013

Een beetje kromgebogen leunde de kleine man tegen de balie in de drukke hal van ziekenhuis. Zijn grijze haar piekte alle kanten op en hij had zichtbaar moeite met staan. Ik schatte zijn leeftijd op ongeveer 75 jaar en hij had zichtbaar pijn. Er was iets met zijn been, legde hij de dame achter de balie uit. Zij zag er uit als een zeer strenge schooljuf van middelbare leeftijd. Ze keek hem aan over de rand van haar bril en het grote computerscherm met een blik die verried dat je met haar de kachel niet aan moest maken en wel een heel goed verhaal moest hebben om te kunnen hopen op sprankje medeleven. De oude man moest een nieuw inschrijfkaartje hebben voor het ziekenhuis, legde hij de vrouw uit. Hij had ongelofelijk pijn in zijn been en de huisarts had hem onmiddellijk naar het ziekenhuis gestuurd om bloed te prikken vanwege mogelijk trombosegevaar. Dus was hij met zijn zoon naar het ziekenhuis gereden, maar bleek hij zijn inschrijfkaart vergeten te zijn. En ja, zonder die kaart wil niemand wat bloed aftappen, grapte hij nog. Zonder ook maar te verblikken of te verblozen vroeg de vrouw naar de legitimatie van de man. Hij overhandigde haar met bevende hand een mapje met de mededeling dat hij alles bij zich had en dat alles in het mapje zat. We leven tenslotte in een pasjesland, probeerde hij de moed er in te houden. De vrouw verplaatste haar ogen van over de bril naar door de bril en begon pasjes uit het mapje te halen. Een pasje van zorgverzekeraar, een pasje vanwege de suikerziekte, een medicijnkaart, een tandartspasje, een pasje van opticiën en nog een paar pasje. De vrouw benoemde luid ieder pasje dat ze tegenkwam, maar moest uiteindelijk constateren dat ze allemaal op naam van vrouw van de man stonden. Kon ze dus niks mee. Een legitimatiebewijs moest ze hebben anders kon de man onverrichter zake en met al zijn bloed en pijnlijke been wel weer vertrekken, was haar onverbiddelijke oordeel. Het staan werd de man zichtbaar steeds moeilijker, maar hij zocht nogmaals alle zakken die hij had na. Vergeten, luidde uiteindelijk de conclusie. Door de haast en de hektiek had hij thuis het verkeerde mapje gepakt en hij woonde best ver weg van het ziekenhuis en de pijn werd er ook niet minder op. De vrouw keek weer over de rand van haar bril en computer, maar haar blik verried niks. Er viel een stilte in de ruimte rond de balie en alle ogen van de mensen in die ruimte waren op de vrouw gericht. Het leek wel minuten te duren, maar uiteindelijk verbrak ze de stilte en vroeg aan de man wanneer hij voor het laatst in het ziekenhuis was geweest. Dat bleek nog niet zo lang geleden. Ze zocht zijn gegevens op in de computer, stelde wat verifierende vragen en besloot de man alsnog het noorzakelijke document te geven. Ik doe dit niet altijd, maar ik ben de beroertste niet. Sterkte met uw been, zei ze toen ze het pasje overhandigde. Even leek er zelfs een zweem van een glimlach over het strenge uiterlijk te glijden, maar al snel trok ze haar gezicht weer in de onverbiddelijke plooi. Een zucht van verlichting golfde even door de ruimte toen de man met zijn pas wegstrompelde. En hoewel de dame achter de balie al met een nieuwe klant bezig was volgende haar blik over de rand van haar bril en computer de man nog even en was er toch een sprankje medeleven in haar blik zichtbaar.

Dennis

20-11-2013

Het is weer eens zover. Wie goed luistert hoort de politiek in Den Haag na de affaire Mauro nog roepen dat zoiets niet meer mag gebeuren. Zo ga je niet met kinderen om, was de boodschap. Maar niets in dit land is zo kort als het geheugen van politici, want het gebeurt gewoon weer. Opnieuw dreigt een hier geboren en getogen kind het land te worden uitgezet. Ditmaal gaat het om de 8-jarige Dennis. Een vrolijk ventje dat is geboren in Zwolle, in Utrecht woont en naar school gaat en daar voetbalt en al zijn vriendjes heeft. De enige taal die hij spreekt is Nederlands. Toch moet het kereltje met zijn moeder terug naar Burundi. Hij kent het land niet, spreekt geen Swahili en heeft daar geen familie en vrienden. Zelf heeft het kereltje al in tranen aangegeven helemaal niet terug te willen. De Nederlandse Staat is echter onverbiddelijk. Wat nooit meer mocht gebeuren, gebeurt gewoon weer. Regels zijn nu eenmaal regels en die gaan nu eenmaal boven menselijkheid. Dan ben je dus 8 jaar en struikel je dus over een onzinnige regel die de PvdA en de VVD in al hun ijver om te scoren met een Kinderpardon over het hoofd hebben gezien. Dennis is een tijdje opgevangen geweest door particulieren en dat geldt het Kinderpardon niet meer. Dat is alleen van toepassing als de opvang altijd door de overheid is gedaan. Maar die gaf op een bepaald moment niet thuis en om te voorkomen dat moeder en kind als zwervers op straat zouden belanden zijn zij door particulieren opgevangen. Nu worden zij door de overheid afgestraft voor het falen van diezelfde overheid. We geven miljoenen voor de ramp in de Filipijnen en dat is ook terecht. Maar wordt het niet eens tijd dat we net zo massaal de barricade op klimmen voor schrijnende misstanden in ons eigen land? Waarom hoor ik onze Zwarte Pietenhaters nu niet? In plaats van kinderfeestjes verzieken zouden ze hun energie beter kunnen gebruiken om tegen dit soort zaken te protesteren. En waar zijn de ouders die het zo erg vinden dat er in vrolijk schooltelevisieprogramma seksuele voorlichting wordt gegeven? Het lijkt er op dat Nederland steeds meer in zichzelf gekeerd raakt. Zaken die er niet toe doen worden opgeblazen tot absurde proporties, maar als het echt ergens om gaat geven we massaal niet thuis. We kopen ons schaamte af met een bedrag voor een ramp in een ver land en steken vervolgens snel onze koppen weer in het zand. En Dennis dreigt daar nu de dupe van te worden. Als beschaafd land lijken we na één nacht vorst al weer behoorlijk door het ijs te zakken.

Natuurramp scoort beter dan oorlog

21-11-2013

Of ik maandag ook gegeven had voor de natuurramp op de Filipijnen, vroeg de man in de Aldi. Het is een wat oudere man die net als ik elke week op hetzelfde tijdstip boodschappen doet en dat schept een band. We maken iedere week wel even praatje. Meestal over het weer, het voetbal of iets wat speelt in de stad. Nu vroeg hij naar mijn geefgedrag van afgelopen maandag. Ik mompelde iets wat het midden hield tussen ja en nee, maar zijn antwoord was duidelijk. Hij niet. Dat had niets met de Filipijnen te maken, voegde hij daar onmiddellijk aan toe. De ramp vond hij verschrikkelijk en natuurlijk moeten al die mensen daar zo goed en snel mogelijk geholpen worden, maar hij was wel klaar met dit soort rampenacties. Hij hekelde heel bekend Nederland dat komt opdraven om geëmotioneerd onbekend Nederland geld uit de zak te kloppen. Waar waren diezelfde BN'ers toen er via hetzelfde gironummer geld gevraagd werd voor de vluchtelingen van de absurde oorlog in Syrië? vroeg hij zich af. Die actie heeft nauwelijks een cent opgeleverd, terwijl het aantal zinloze slachtoffers vele malen groter is dan die van de orkaan op de Filipijnen, ging hij door met zijn betoog. Met een natuurramp ben je dus uiteindelijk beter af dan met een oorlog, was zijn conclusie. Bovendien vond hij het nogal vreemd dat het eiland plotseling werd afgeschilderd als een derde wereldland met een niet functionerende regering, terwijl het Nederlands bedrijfsleven zich in de moderne metropool Manilla heel goed thuis voelt. Als je bijvoorbeeld met KPN belt, is het helemaal niet uitgesloten dat je iemand aan de lijn krijgt in hun daar gevestigde callcenter, wist hij me te vertellen. Fijntjes verwees hij ook nog even naar de aardbevingsramp in Haïtie van een paar jaar geleden. Ook zo'n ramp met een grote actie. Wat er uiteindelijk met het geld gebeurd is weet niemand, maar nog altijd ligt dat land volledig in puin. Hij was er dus wel klaar mee, met dat dit soort grote tranentrekkende acties. Geen cent kregen ze meer van hem. Hij wees naar zijn boodschappenkarretje dat inderdaad voller zat dan anders. Daar zat nu het geld in dat anders naar giro 555 was gegaan, grapte hij. Ik moet nogal verbaasd gekeken hebben naar zijn inderdaad volle kar, want hij kwam direct met uitleg. Hij had contact gelegd met een Filipijnse mensen in de stad. Zij hadden familie in het rampgebied die een tekort aan alles hadden. Zij konden echter wel dingen opsturen en samen met hen heeft hij een lijst met eerste levensbehoeften gemaakt die ze daar nodig hebben. Die gaan allemaal in een doos en worden opgestuurd. Vandaar de volle boodschappenwagen. Of het ook allemaal aan zou komen wist hij niet, maar het gaf hem een beter gevoel dat anoniem geld te storten zonder uiteindelijk te weten wat er mee gaat gebeuren en hoeveel er aan de strijkstok blijft hangen. Maar hij moest weer verder, want zijn lijstje was nog lang niet afgewerkt en ze zaten op de Filipijnen wel te wachten op zijn bijdrage. Of het allemaal zou helpen weet ik niet, maar ik voelde wel veel respect voor hem toen ik hem met zijn volle kar door de winkel zag schuiven.

Schuilwoord

22-11-2013

Participatiesamenleving. Dit is het woord van 2013 geworden. Gekozen door de leden het Genootschap Onze Taal. Het liet woorden als sletvrees, 3D-printer en shariawijk achter zich. Een beetje een opmerkelijk keus. Zeker als je het vergelijkt met eerder woorden van het jaar zoals plofkip (2012) en weigerambtenaar (2011). Dat waren betrekkelijke nieuwe woorden waarbij je gelijk wist waar het over ging en die bovendien een wat ludieke uitstraling hadden. Participatiesamenleving daarentegen is ronduit saai. Het is lang, bekt niet lekker en het is bovendien niet direct prikkelend voor de fantasie. Het komt gewoon niet binnen. Het is een woord waar je lang op kunt kauwen, maar uiteindelijk niet weet wat je er mee moet. Ook qua betekenis worden er van vreugde niet direct gaten in de lucht gesprongen. Het betekent een samenleving waarin burgers meer verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven en hun omgeving. Nou, volgens mij doen we dat al jaren. Daar kan dus niemand tegen zijn. Het 'dagelijks leven'zou ik dat in gewone mensentaal willen noemen. Participatiesamenleving is dus gewoon een onzinwoord. Bedacht door onze premier Mark Rutte die het onze kersverse koning in zijn eerste troonrede liet uitspreken. Een woord dat precies de lading dekt van wat dit kabinet doet: helemaal niets. Door daar vervolgens zo'n moeilijk woord op te plakken lijkt dat niets doen nog heel wat. Het is eigenlijk niets meer dan een hele mooi strik om een lege doos. Een prachtig woord voor deze regering om zich achter te kunnen verschuilen. Participatiesamenleving is wat mijn betreft dan ook niet meer dan een schuilwoord. Een mooie, nieuwe term en het eerste woord dat wat mij betreft mag meedingen naar de titel 'Woord van het jaar 2014', want dat met dit kabinet krijgen we vast nog schuilwoorden genoeg om ons oren geslingerd.

Jong versus oud, een mooi contrast

25-11-2013

Gisteren belandde ik zomaar bij een bijzonder dubbelconcert in de fraaie theaterzaal van muziekcentrum De Rinkelbom in Heerenveen. Voor de pauze speelde het uit vooral jongelingen bestaande Frysk Fanfare Orkest en na de pauze toeterden de 'oudjes' van het Frysk Senioren Orkest er lustig op los. Vooraf had ik niet echt een idee wat ik kon verwachten, maar uiteindelijk is het een uitstekende muzikale happening geworden die een koude, herfstige zondagmiddag heel aangenaam maakte. Het aardige was het contrast tussen de jonkies voor de pauze en de ouderen na de pauze. Dat contrast zag je vooral terug in de repertoirekeus. De jongeren gingen de moeilijke stukken niet uit de weg. Stukken waarbij de melodie vooral niet leidend is, maar het allemaal draait om techniek en instrumentbeheersing. Dus werden we getrakteerd op het door Bernard van Beurden gecomponeerde Poéme de l'automme. Een kakofonie van herfstgeluiden dat niet direct uitnodigt tot dansen, laat staan de polonaise. En op de Composition VIII van Leon Vliex. Een compositie gebaseerd op de abstracte schilderijen van Kandinsky. Kleurrijke stukken waarmee de jeugd zich prima wis te te redden. In de wandelgangen tijdens de pauze werd echter wel duidelijk dat deze muziek niet aan de dovemansoren van de senioren besteed was. Die zouden na de pauze wel even uit heel ander vatje tappen en dat was ook zo. Die kwamen met veel lichtere kost als Skyfall, de James Bondsong van Adéle en If van Tom Jones. Maar ook met Swinging Safarie en Music of The Royal Fireworks van Händel. Een dat alles gebracht in een in haast aanstekelijk marstempo. Want zoveel was wel duidelijk, de senioren houden wel van een stevig stukje marsmuziek en lekkere uptempostukken. Ze speelden met passie en enthousiasme. Gewoon lekker muziek en plezier maken met z'n allen. Dat zag je ook terug bij de jongeren voor de pauze, maar daar merkte je ook dat de prestatie niet uit het oog werd verloren. De sfeer was ingetogener en geconcentreerde en daar vroeg hun muziek ook om. Het leverde een mooi contrast op tussen jong versus oud. Beiden hadden de lat op hun eigen niveau hoog liggen en dat zorgden voor uitstekende muzikale middag.

Red Shoes

27-11-2013

The red Shoes are in the house. Geen idee waarom ik dat in het Engels schrijf, maar sinds gisteren beschik ik tot mijn grote vreugde weer over een paar prachtige rode schoenen. En op de één of andere, mij geheel onbekende manier denk ik bij rode schoenen altijd in het Engels. Het is eigenlijk net als met mijn fascinatie voor rode schoenen. Die heb ik al heel lang, maar ook daarvan weet ik niet precies wat daar de oorsprong van is. Doet er ook niet zoveel toe. Ik kan gelukkig met mijn rode schoenen weer wat kleur brengen in deze grijze herfts- en winterperiode, want het zijn echte winterschoenen om dagelijks te dragen. En dat ga ik doen ook. Ik heb al eerder knalrode schoenen gehad. Ooit gekocht op een zondagochtend bij zijn beachachtig winkeltje op de boulevard van Makkum. Ik zag ze staan, was er gelijk verliefd op, heb ze gekocht en gedragen tot ze op de draad versleten waren. Onder spijkerbroeken, pakken, smokings, niets kon mij die zomer weerhouden om mijn rode schoenen te dragen. En deze winter zal het waarschijnlijk niet anders gaan. Misschien is het een afwijking, maar gelukkig geen gevaarlijke. Mijn fascinatie voor rode schoenen openbaarde zich eigenlijk in 1985, toen ik de Willem Nijholt Show zag. In deze cabaretvoorstelling droeg Nijholt op een gegeven moment enorme knalrode clownsschoenen. Die fascineerde mij zo, dat ik er helemaal van in de ban raakte. Ik moest de voorstelling later nog een keer gaan zien om te weten waar hij over ging. Toen wist ik dat ik zelf ooit ook rode schoenen dragen. Ik bevind mij daarmee overigens in goed en beroemd gezelschap. In 1845 schreef schoenlapperszoon Hans Christian Anders al het mooie sprookje De Rode schoentjes en die dansen nog steeds op de Efteling. Judy Garland droeg in 1939 als Dorothy in de verfilming van de The Wizard of Oz ook geweldige rode schoenen. Die zijn nu nog te bewonderen in Victoria en Albert Museum in Londen. En de knotsgekke cabaretier Bert Visscher zal nooit een podium betreden zonder zijn speciaal gemaakte rode schoenen. En zelfs de vorige Paus droeg altijd prachtige bordeaux rode stappers onder zijn witte jurken. Het komt dus wel vaker voor. En het gekke is, meer dan met andere schoenen lijkt het net of rode schoenen mij beter passen. Ze zitten lekker en direct goed en hoeven ook nauwelijks ingelopen te worden. Mijn voeten en de rode schoenen zijn altijd heel snel één. Ik zou er haast als vanzelf van gaan dansen. Maar dat zal ik de rest van de wereld niet aandoen. Je moet uiteindelijk ook niet overdrijven. Rode schoenen zijn al gek genoeg.

Anoniem

28-11-2013

Anoniem, meldde de display van mijn telefoon die toch rinkelde op een dusdanig enthousiaste manier dat het leek alsof er een hele goede bekende belde. Meestal laat ik anoniem lekker uitrinkelen. Zeker op bepaalde tijdstippen, want meestal krijg je dan iemand aan de lijn die je een abonnement of iets anders wat je niet nodig hebt probeert aan te smeren. Dit keer reageerde ik echter wel op het smekende geluid van de telefoon. Enthousiast werd ik begroet door een opgeruimde dame van een bedrijf dat kantoorartikelen verkoopt . Ooit had ik daar een pak printpapier besteld omdat je er dan als nieuwe klant een gratis koffiezetapparaat bij kreeg. Zo kom je als ondernemer en Jan Splinter toch een beetje door de winter, dacht ik toen heel zakelijk. Nou, het bedrijf was mij na al die jaren vanwege die enorme bestelling niet vergeten, kraaide de vrouw door de telefoon. Of ik nog steeds de eigenaar was van dat fijne tekstbureau waarmee ze toen zo prettig zaken hadden gedaan. Ik kon niet anders dan ja mompelen. Dan was dit voor mij als succesvol ondernemer toch wel mijn geluksdag, toeterde ze in mijn oor. Als vaste en trouwe klant, dat ben je daar dus al na een pak printpapier ter waarde van 3,50 euro, had ze nu toch wel een paar hele fijne aanbiedingen qua kantoorinrichtingsspullen. En, zo moest ik mij beseffen, kirde ze in mijn oor, dat deden ze echt niet voor iedere klant. Ik probeerde te zeggen dat ik helemaal niks nodig had. Dat ik helemaal geen kantoor had, maar gewoon in mijn uppie thuis werkte, maar die boodschap kwam aan de andere kant niet door. Of ik zelf over de inkoop van het bedrijf ging of dat ik daar een functionaris voor in dienst had, negeerde ze mijn uitleg. Als dat laatste zo was, had ze graag die persoon aan even aan de lijn om de fijne aanbiedingen door te spreken. Eén momentje, zei ik. Daarna bleef het even stil. Vervolgens meldde ik me weer als het 'hoofd inkoop'. Opnieuw bleef het even stil aan de andere kant van de lijn. Ik sprak toch net ook al met u, klonk het toen ineens een stuk bitser. Ik bevestigde haar scherpzinnigheid en legde haar nogmaals uit dat ik alleen werkte, geen kantoor had en dus ook helemaal niets nodig had. Waarom ik dat niet gelijk had gezegd, riep ze nu verongelijkt. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik dat wel had gedaan, maar dat ze gewoon niet luisterde. Dat ze dus nog nog steeds niet, want nu kreeg ik een reprimande dat ik zoveel van haar kostbare verkooptijd had gebruikt en zij nu het gevoel kreeg niet serieus genomen te worden. Op klanten zoals ik zat ze dus echt niet te wachten. Ze zou me van de lijst strepen waardoor de meest fraaie aanbieding voortaan aan mijn neus voorbij zouden gaan. Hoewel ik aangaf dat helemaal niet erg te vinden, wreef ze mij nog wel even onder de neus dat ik daar vast nog wel spijt van zou krijgen, waarna ze de verbinding verbrak. En al die tijd was ze anoniem gebleven. Precies zoals mijn telefoon gemeld had. Voortaan luister ik toch maar weer gewoon naar het toestel en laat hem in zulke weer lekker uit rinkelen.

Stank voor dank

29-11-2013

60 jaar is hij inmiddels. Laat ik hem voor het gemak maar even Bram noemen. Van die 60 jaar heeft hij er ruim 40 gewerkt bij een grote bankinstelling. Vorig jaar was hij de klos bij de zoveelste grote reorganisatie. Hij werd op straat gezet. Bram is een bekende verschijning hier in de stad. Een man die zich zijn hele leven al inzet als vrijwilliger voor onder andere de voetbalclub. Bram coacht een elftal, hij traint de jeugd, zit in diverse commissies, schrijft voor clubblad, werkt in de kantine, haalt oud papier op en nog veel meer. Werk genoeg dus. Nuttig en zinvol werk ook, waar hij nu nog meer tijd voor heeft. Maar tegelijkertijd is hij ook werkloos en moet hij dus solliciteren en sollicitatietrainingen volgen. "Zitten we elkaar als oudere werklozen een heel ochtend positief te benaderen, zoals ze dat dan noemen. Want, zo wordt ons voorgehouden, als je het maar postief benadert liggen de banen voor het oprapen. Een mooie theorie natuurlijk, maar met de realiteit heeft allemaal niks te maken", vertelde hij onlangs. Ook had zijn jobcoach hem geadviseerd 'dat hij zich niet te veel moest focussen op zijn vrijwilligerswerk, want dat kon een snelle terugkeer naar de arbeidsmarkt wel eens belemmeren.' Welke arbeidsmarkt, had hij gevraagd. Het antwoord moet hij nog krijgen. Van de week vroeg ik hem wat hij vond van het voornemen van onze socialistische staatssecretaris Jetta Klijnsma om mensen met uitkering de handen uit de mouwen te laten steken? Op zich niet slecht, zei hij, maar qua uitvoering ziet hij de bui al weer hangen. "Straks wordt ik gedwongen om minder vrijwilligerswerk te doen omdat ik verplicht ben om het stoepje voor het huis van de burgemeester te vegen. Ik vind dat ze bij zo'n maatregel ook moeten kijken wat je al aan vrijwilligerswerk doet en dat mee wegen. Maar dat zal voor al die ambtenaren en jobcoaches wel te ingewikkeld zijn. Dus blijft het oud papier straks staan omdat ik stoepen sneeuwvrij moet maken. Dan kan de inmiddels ontslagen straatveger voor zijn uitkering dat papier gaan ophalen. Zo houden we elkaar weer lekker bezig. Maar wat ze ook bedenken, het voelt altijd als stank voor dank en dat is een heel naar gevoel. Vooral als je zelf niet het idee hebt dat je werkloos bent, maar je tijd juist nuttig en goed besteed in het belang van de maatschappij." Nadat hij dit gezegd slingerde hij de zak met met ballen over zijn schouder en liep hij richting het trainingsveld waar weer een jeugdteam stond te wachten op zijn altijd inspirerende training.

De seksuele frustratie der fruitvlieg

02-12-2013

Er is veel leed in deze wereld waar wij absoluut geen weet van hebben. Het onttrekt zich aan ons gezichtsveld en speelt zich ver buiten onze belevingswereld af, maar dat maakt het leed er uiteindelijk niet minder groot om. Gelukkig zijn er altijd nijvere wetenschappers die zich graag opofferen om haarfijn uit te zoeken hoe dat nu zit met dat verborgen leed. En als zijn dat dan weten, doen zijn daar vol trots kond van. Zo weten wij dus sinds vorige week wat de grootste frustratie van de mannetjesfruitvlieg is: rond fladderen in een omgeving vol aantrekkelijke vrouwelijk fruitvliegjes, maar toch niet aan paren toekomen. Amerikaanse en Singaporese onderzoekers hebben dit tot op de bodem uitgezocht en de resultaten van hun bijzondere wetenschappelijke werk inmiddels gemeld aan het wetenschappelijk blad Science. Nieuws dat natuurlijk is ingeslagen als een bom. De wereld kijkt van nu af heel anders aan tegen de fruitvlieg. En wij maar denken dat die beestjes zo'n eenvoudig en simpel leventje hadden. Een beetje fladderen van de ene vrucht naar het andere fruit zonder je ergens druk over te hoeven maken. Zo is dus niet. Na dit onthullende onderzoek wil niemand meer ruilen met het leven van een fruitvliegmannetje. Die raakt volgens de onderzoekers namelijk zo gefrustreerd van het niet hebben van seks, dat hij zelfs eerder doodgaat. Nou weet ik niet of de fruitvlieg tot de categorie eendagsvliegen behoort, maar als dat het geval is, dan zijn de druiven natuurlijk helemaal zuur. Alhoewel, dat laatste valt voor de fruitvlieg misschien wel weer mee. De onderzoekers zijn tot hun conclusies gekomen door vijf mannelijke vliegjes bij vijfentwintig andere vliegjes te zetten. De helft van die mannetjes had geen succes bij de vrouwtjes en ging dood. Verzwakking door seksuele frustratie, luidde de diagnose. Een deel van fruivlieghersentjes blijkt actief te worden bij lust met seks als beloning. Als die beloning uitblijft, geeft de rest van het brein er ook de brui aan. Ik weet niet precies wat wij met die wetenschap moeten, maar volgens mij werkt het bij ons mannen net anders om. Bij het niet hebben van sex gaan we niet direct dood. Je leest eerder wel eens over iemand die juist bij de daad het leven heeft gelaten. Bovendien heb ik niet het idee dat bij seks juist de mannelijke hersenen flink geactiveerd worden met als reslutaat dat wij bijvoorbeeld nog intelligenter worden. Ik sluit zelfs niet uit dat er tijdens de daad, terwijl er lichamelijk van alles actief is, onze hersenen het er dan juist even van nemen. Dat zou misschien ook wel eens een onderzoekje waard zijn. Maar niet eerder dan nadat er een viagrapil voor fruitvliegjes is uitgevonden. We moeten natuurlijk wel prioriteiten stellen. Eerst moet dit leed de wereld uit.

Extra stembanden

03-12-2013

De natuur blijft verbazingwekkend. Opnieuw blijkt dat ze het in het dierenrijk beter voor elkaar hebben dan wij mensen. Nu hebben Britse en Australische wetenschappers weer ontdekt dat de mannelijke Koala's een extra zetje zware stembanden hebben. Handig in deze tijd zou je zeggen: zomer- en winterbandjes. Of gewoon een reservezetje voor als de originele paar het dreigt te begeven. Maar nee, zo simpel is het niet. Het Australische buideldiertje heeft dat extra zetje namelijk hard nog en wel om aan de vrouw te komen. Normaal piept het Nationale knuffelbeestje er maar wat op los en produceert hij een geluidje waar het Koalavrouwtje kennelijk niet echt warme gevoelens van krijgt. Dus als er versierd moet worden, worden de extra zware stembanden in stelling gebracht. Daarmee kan het troetelbeertje een laag, rommelend geluid produceren dat volgens de wetenschappers doet denken aan een olifant. Ja, dat is natuurlijk een lokroep waar geen enkel vrouwtje weerstand aan kan bieden. Het heeft even geduurd voor dat de wetenschap er achter was waar dat geloei nu precies vandaan kwam, maar nu is het dus bekend. Ik vraag me alleen af of het vrouwtje naar het horen van de lokroep en de verwachting van de olifant niet verschrikkelijk teleurgesteld is als blijkt dat het toch maar gewoon een beertje van haar eigen soort is dat haar probeert te versieren. Daar zit wel weer een vervolgonderzoekje in.

Allemaal plastic

04-12-2013

"Allemaal plastic'', zei de oude man op het bankje naast de wasstraat waar ik de witte taxibus, waarmee ik kinderen van en naar school vervoer, zwart van de vuiligheid naar binnen had gereden. In de mondhoek van de man bungelde een stompje sigaar en zijn geruite pet had hij diep over zijn ogen getrokken. Kennelijk keek ik hem verbaasd aan, want hij wees met een soort knikbeweging met de sigaar richting de bus. "Het is een Renault en die is dus helemaal van plastic. Als je er op klopt klinkt het als staal, maar dat is het dus niet. Alleen de Duitse auto's zijn nog van echt staal, maar dat komt door hun oorlogsverleden. Verder zijn alle Europese auto's gewoon van plastic. Zo voelen ze en zo rijden ze ook'', doceerde hij vanaf zijn bankje, terwijl de bus inmiddels helemaal onder het schuimende sop was verdwenen. Hoe weet u dat, vroeg ik nieuwsgierig. Ervaring, luidde zijn antwoord. Hij hield van auto's en woonde schuin tegenover de wasstraat. Iedere dag bracht hij een paar uur door op het bankje. Om naar de auto's te kijken en praatjes te maken. "Dan maak je de ontwikkeling van dichtbij mee." Zelf reed hij niet meer, helaas. Zij been wilde niet meer. Hij kon het nog wel op gaspedaal krijgen, maar eraf was een probleem. Zijn kinderen vonden het daarom niet meer veilig. Wat hij dan zelf altijd gereden had, vroeg ik hem, terwijl de bus droog geblazen werd. De laatste jaren dat hij reed, altijd in Japanners, was het antwoord. Maar juist die staan toch bekend om hun vele plastic? Ja, gaf hij onmiddellijk toe, maar Japanners weten hoe je iets na moet maken. Dat is heel ander plastic dan die Franse rommel. Sterk en oerdegelijk. Verschil tussen staal en Japans plastic was er volgens hem niet. De bus was inmiddels klaar en net voor ik instapte vroeg hij nog of ik rookte. Nee dus. Gelukkig maar, zei hij, want als ik in de bus een peuk zo laten vallen zou er een gat in branden. Hij rookte wel en daarom had hij altijd Japans gereden. Die konden daar wel tegen.

Storm 2

5-12-2013

We hebben nog maar net de laatste dakpannen die bij de vorige storm van het dak zijn gewaaid weer op hun plek liggen en de toen omgewaaide bomen in mootjes gehakt of we zitten alweer in een zware storm. Opnieuw hebben de deskundigen Code Rood uit de kast gehaald. De dijken worden bewaakt, de sluizen zijn gesloten en de hulpverleners staan paraat. Inmiddels waait het hard hier en regenbuien worden afgewisseld door hagelbuien. En onze katten piekeren er niet over om een stap buiten de deur te zetten. Dan weet je dat serieus is en het ergste nog moet komen. De treinen in het Noorden staan al stil en de avondspits is vroeg begonnen. Iedereen zit straks lekker binnen bij de kachel, terwijl de wind rond het huis beukt.Nou ja, iedereen? Het is natuurlijk wel 5 december. Dus de Sint zal toch te paard moeten. Een extra stormbandje om de mijter, een winddicht regenpak onder de tabbert, wat waterafstotende gel in de baard en het zal allemaal wel weer lukken. En gelukkig wordt de oude baas natuurlijk bijgestaan door een korps zeer goed getrainde pieten. Zwarte, om precies te zijn. Die draaien hun hand niet om voor een beetje natuurgeweld. Dat was anders geweest als een groepje dwarsliggers hun zin hadden gekregen en er nu een heel peleton blanke en anders gekleurde pieten ongetraind en zonder ervaring het werk van hun zwarte broeders over hadden moeten nemen. Je hoeft er geen helderziende voor te zijn om te kunnen voorspellen dat dit een drama was geworden. Maar dat blijft ons gelukkig bespaard. Een morgen is dat hele gedoe rond de zwarte pieten helemaal overgewaaid. Dan is het gedaan met die storm in een glas water. Tenminste, voor een jaar. Want ik durf nog wel een voorspelling aan: die storm in dat glas water begint volgend jaar gewoon opnieuw. Het lijkt me verstandig om daar nu maar vast Code Rood voor af te geven.

Mandela's spiegel

6-12-2013

Vandaag even geen grappige observaties uit dagelijks leven of harde noten die kritisch gekraakt moeten worden. Gisteravond is Nelson Mandela overleden en dus is het tijd reflectie en bezinning. Tijd om even stil te staan wat deze man heeft betekend voor zijn land en voor de wereld en wat hij ondanks zijn dood nog kan betekenen voor de wereld. Nelson Mandela is de man die het begrip vrijheid een compleet nieuwe dimensie heeft gegeven door het te koppelen aan vergevingsgezindheid. Eerst vocht hij, gedreven door onmacht, letterlijk voor de vrijheid en tegen de apartheid in zijn land. Hij schuwde daarbij geweld niet. Het leverde hem ruim 25 jaar verbanning op naar Robbeneiland. Zijn vrijheid en dat van zijn land was ver te zoeken. Daar, in alle eenzaamheid, aangewezen op zichzelf en op zijn gedachten, is hij tot inzicht gekomen: geweld is uiteindelijk niet de weg. Dat heeft hij gekoppeld aan een haast onmenselijke hoeveelheid vergevingsgezindheid ten opzichte van al zijn vijanden. Eenmaal vrij sloot hij ze soms letterlijk in de armen, ging de dialoog met hen aan en bestreed uiteindelijk met woorden en overredingskracht de apartheid in zijn land. En dat zonder een spoortje van geweld of wraakzucht. Mandela heeft de wereld laten zien dat de kracht van het woord altijd sterker is dan welke vorm van geweld ook. De dialoog zal het altijd winnen van het wapengekletter. Het bewijs daarvan heeft hij in Zuid-Afrika bewezen en daarmee heeft hij de wereld een enorme spiegel voor gehouden. Dat is wat hij tijdens zijn leven heeft gedaan. Hij is er nu niet meer, maar die spiegel is er nog steeds en die zal ook blijven. Voor menig wereldleider zou het goed zijn om toch eens in Mandela's spiegel te kijken. Ze zullen waarschijnlijk in eerste instantie schikken van hun spiegelbeeld, maar als ze net als Mandela het lef hebben om te blijven kijken, dan zullen ook zij inzien dat het anders kan en moet met deze wereld. Mandela heeft laten zien dat het kan. Via zijn spiegel zal die boodschap tot in de eeuwigheid voortleven.

Caspar mag blijven

9-12-2013

Of ik de kerstboom al had staan, vroeg iemand zaterdag zomaar plompverloren. Nee, dus. Het ding ligt nog keurig opgevouwen in zijn doos op zolder. Een kunstboom dus, want ik ben nu eenmaal een beetje lui van aard en heb een gruwelijke hekel aan door huis dwalende dennennaalden waarvan je tot in het voorjaar last hebt. Maar eerlijk gezegd had ik er ook nog niet bij stil gestaan. Ik schijn zo'n beetje de enige te zijn. De Sint heeft nog maar nauwelijks zijn hielen gelicht of Nederland stort zich massaal op de kerst. Veel vroeger dan anders, naar mijn gevoel. Er is in deze soms moeilijke tijd kennelijke behoefte aan feestelijke tradities die de zinnen verzet. Dus zijn nu al hele straten volgehangen met kerstlichtjes en bijbehorende versieringen en zijn er inmiddels meer huizen wel dan niet voorzien van prachtig opgetuigde kerstbomen. Van enig protest, zoals dat tegen de Zwarte Pieten, is rond het kerstgebeuren echter nog geen sprake. Toch zou dat er zomaar kunnen komen. Straks hebben we immers te maken met de drie koningen. Eén van het, Casper, is echter zwart. Om te beginnen dient er eerst even een misverstand uit de wereld geholpen te worden. Dat van die koningen hebben wij maar verzonnen. Het gaat om drie wijzen, die ergens uit de richting van het Oosten zijn gekomen. Casper volgens de overleveringen zelfs helemaal uit Ethiopië. Zij figuren op veel schilderijen die over de geboorte van Jezus gaan. En daar komen we op een kritiek punt. Wordt Caspar, omdat hij zwart is, net zo achtergesteld als de Zwarte Pieten. Op veel kunstwerken wordt onze zwarte vriend veelal als de derde in de rij afgebeeld en dan nog tamelijk stereotiep ook. Dus met een flink achterwerk en allerlei glimmende sieraden in zijn oren. Dat zie je bij zijn blanke maten niet. Er zijn zelfs kunstwerken waarbij de titel de suggestie wekt dat het om drie wijzen gaat, maar waarop er maar twee te zien zijn. Ieder spoor van Caspar ontbreekt. Is hij bewust weggelaten of had hij tijdens het poseren gewoon hoge nood en was het schilderij al af toen hij weer terugkwam? We weten het niet. Net zo min als we weten of de drie wel echt hebben bestaan. Nou ja, dat geldt wel voor meer figuren die juist in deze decembermaand volop in de picture staan. Het is maar wat je gelooft. En ook als je het niet gelooft, maakt dat de verhalen er niet minder mooi om. Caspar mag daarom net als Zwarte Piet van mij gewoon blijven. En binnenkort zal ik maar eens op zolder gaan kijken hoe het met mijn kunstboom is.

De digitale cultuurconsument

10-12-2013

Als je wel eens een boek leest of naar een cd luistert, dan ben je cultuurconsument, zo verneem ik vandaag in de media. En naar het gedrag van die specifieke consument is uiteraard onderzoek gedaan. Door de de Boekmanstichting en het Sociaal en Cultureel Planbureau. En wat blijkt: de cultuurconsument consumeert nog wel, maar het liefst digitaal. Zelf een boek in de kast hebben of een cd in de recorder stoppen vinden ze niet zo belangrijk meer. Als ze er maar via digitale diensten zoals spotify en Netflix bij kunnen. Met andere woorden: de rijkelijk gevulde boekenkasten en de bijzondere muzikale verzamelingen sterven uit. Nu ben ik ook zo'n cultuurconsument. En klaarblijkelijk een hele ouderwetse. In mijn woonkamer prijkt nog altijd een goed gevulde boekenkast die geflankeerd wordt door rekken met enkele honderden cd's en een mand met lp's. Collecties die ik jarenlang zorgvuldig opgebouwd heb. Ik doe veel digitaal. Gemak dient immers de mens en het digitale tijdperk kent vele voordelen. Maar afstand doen van een boek,cd of plaat kan ik niet. Sterker nog, er komen nog steeds exemplaren bij. Ik ben nu eenmaal een verzamelaar. Alle digitale mogelijkheden ten spijt. Ik wil een boek graag in handen hebben, het papier horen ritselen en de drukinkt kunnen reiken. Ik wil ieder moment van de dag, afhankelijk van mijn stemming, de muziek op kunnen zetten waar ik behoefte aan heb. Het is mooi dat het allemaal elders beschikbaar is, maar dat is voor mijn gevoel toch anders dan dat ik het uit de kast kan pakken. Niet dat ik dat dagelijks doe, maar alleen al het idee dat het kan is voor mij belangrijk. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Bovendien heeft ieder boek en iedere cd zijn eigen verhaal. Ze horen bij mij, maken deel uit van mijn leven en geven mij mijn thuisgevoel. Digitaal is veel mogelijk, maar dat fysieke gevoel zal bij mij door geen enkel digitaal alternatief vervangen kunnen worden. Lang leven de vooruitgang, maar daar blijf ik toch heel ouderwets in.

De drankzucht van de fruitvlieg

11-12-2013

Had ik het op deze plek al eerder gehad over de seksuele escapades van de fruitvlieg. Of juist het ontbreken daarvan en de frustratie die dat oplevert bij het mannelijk deel van onze gevleugelde vrienden. Nu blijkt dat onze vliegjes ook nog eens alcoholisten te zijn. Daarom zien we ze niet alleen rond een schaal met rottend fruit zwermen, maar kunnen we ze ook massaal aantreffen bij onze kratten met lege bierflessen in het hok. De wijn-, whishkey- en wodkafles laat de fruitvlieg links liggen, maar voor een biertje kun je hem of haar bij wijze van spreken 's nachts wakker maken. Nu doen ze dat niet alleen voor zichzelf, zo hebben de wetenschappers nuchter vastgesteld. Ze doen dat vooral voor hun kroost. Niet dat die zo lastig zijn op te voeden, waardoor ze hun heil zoeken in de drank. Nee, die gedijen als larven het beste op een voedselbodem met de juiste concentratie ethanol. En dat zit dan weer in de alcohol. Nu hebben de fruitvliegjes een perfecte drankneus om vast te stellen wat de geschiktste plek is om die eitjes met hun nageslacht te deponeren. Op die manier kunnen zij feilloos vaststellen of ze te maken hebben met ethanolconcentraties van bijvoorbeeld drie of vijf procent. En u raad het al: vijf procent is het meest geschikt. Bier komt daar het dichtste bij en dus is dat de favoriete drank van onze fruitvlieg. Achteraf had ik het natuurlijk wel kunnen weten. Heeft u ooit een fruitvlieg gewoon rechtuit zien vliegen?

Pleinen van vrijheid

12-12-2013

Het valt op. Sterker nog, het is de rode draad door de geschiedenis van volkeren die in opstand komen tegen hun dictators en onderdrukkers: de pleinen. Het zijn de pleinen die haast altijd een cruciale rol spelen in de strijd om de vrijheid. In Kiev is dat momenteel niet anders. Het grote centrale plein in Oekraïense hoofdstad is momenteel de brandhaard en de het episch centrum tegen de dictatoriale president. Omdat het bij zulke protesten vaak om grote massa's gaat, is het ook wel logisch dat er voor grote, centraal gelegen pleinen wordt gekozen, maar de naam van de pleinen heeft er volgens mij ook mee te maken. In Kiev staat nu het Onafhankelijkheidsplein centraal. Het woord onafhankelijk wekt de suggestie van vrijheid, het vermogen en de ruimte om zelfstandig en weloverwogen beslissingen te kunnen nemen. De dictator zal ook vinden dat hij dat doet, maar de onderdrukte bevolking voelt die onafhankelijkheid helemaal niet. Het valt op dat er in bijna alle landen waar de vrijheid ver te zoeken is pleinen zijn met namen die verwijzen naar die vrijheid. Er is altijd wel een Onafhankelijkheidsplein of een Plein van de Vrijheid te vinden. In China hebben ze zelfs het Plein van de Hemelse Vrede. Nou, die vrede is daar over het algemeen niet te vinden. Het wemelt op dat plein van de politie en de veiligheidsagenten en één verkeerde oogopslag richting het portret van Mao kan al een reden zijn om door hen aangesproken te worden. Het lijkt er op dat dictatoriale regimes pleinen nodig hebben om hun gedrag te rechtvaardigen. Als je maar een mooi centraal plein hebt met een naar vrijheid verwijzende naam, dan zal het met die onderdrukking vast wel meevallen, zo sussen ze zichzelf misschien wel in slaap. Dat die vlieger niet altijd op gaat bewijst de geschiedenis ook. De meeste opstanden beginnen op die pleinen. En als die pleinen eenmaal in het bezit zijn van bevolking dan is er meestal geen houden meer aan. Het zijn vaak hun eigen Pleinen van de Vrijheid en Onafhankelijkheid waar de dictatoriale regimes uiteindelijk over struikelen. Symbolischer kan het haast niet.

Kleur bekennen

13-12-2013

Als het om kleuren gaat is de mens een tamelijk saai wezen. We houden ons qua kleurschakeringen op tussen lijkbleek en rood van woede, met daartussen in misschien nog wat zonnebankbruin, maar dat is het wel zo'n beetje. Wij staan daarmee in schril contrast tot kameleon. Dat dier verschiet te pas en te onpas van alle kleuren van de regenboog. En wij, onnozelaars op twee benen, dachten altijd dat dit kleurenspel bedoeld was ter camouflage van het beest. Fout dus. De onderzoekers van de Arizona State University hebben dat eens haarfijn voor ons uitgezocht en wat blijkt: de kameleon laat met zijn lichaamskleur aan zijn soortgenoten zien hoe agressief hij is. Tenminste, de mannelijk kameleon. De vrouwtjes zijn niet zo agressief. Hoe feller de strepen van de man, hoe groter de kans is dat hij gaat aanvallen. En het dier waarbij de kop het snelst van kleur verandert in de meest felle tinten, wint meestal. Tenzij zijn tegenstander kleurenblind is, schat ik zo in, maar dat moet nog onderzocht worden. Het onderzoek waarmee dit allemaal is vastgesteld, is ook het vermelden waard. De onderzoekers hebben namelijk kooigevechten voor kameleons georganiseerd. In verschillende rondes moesten de dieren met elkaar vechten, waarbij nauwkeurig de kleurveranderingen in kaart werden gebracht. Het onderzoek meldt niet welke kleur uiteindelijk gewonnen heeft. Maar ook op het terrein van het kiezen van een partner bekent de kameleon graag kleur, vermoeden de onderzoekers. Zij denken dat de vrouwtjes aan het enthousiast verspringen der kleuren kunnen inschatten welke kwaliteiten het mannetje allemaal in huis heeft. Zo blijkt maar weer dat het voor ons mensen toch allemaal wat behelpen is. Wij moeten het doen met een knipoog, een beetje flirten, een goed gesprek en in geval van nood met een datingsite, maar uiteindelijk zegt dat allemaal niets over onze kwaliteiten. Die ontdekken we vaak pas in een later stadium van de relatie. Kleur bekennen gaat ons in vergelijking met de kameleon nu eenmaal een stuk moeilijker af.

Oranje mannen

16-12-2013

Ineens waren ze er donderdagmiddag. In drie busjes van een kabelbedrijf uit Drachten. Zes mannen in knaloranje overalls. De busjes werden net voorbij mijn huis midden in de straat geparkeerd. Van een aanhangwagen werd een graafmachine gereden en de straat werd voor een deel afgesloten. Het liep al tegen 12.00 uur, maar de oranje mannen gingen voortvarend aan het werk. Uit de busjes werd allerlei materiaal gejouwd en binnen de kortste keren was er een hele rij klinkers uit de straat gewipt en een behoorlijk diepe geul gegraven. Zelfs een deel van het troittoir en het gemeenteperkje moest er aan geloven. Toen de straat eenmaal open lag, het materiaal, de stapels stenen en de inmiddels flinke berg zand aan alle kanten iedere doorgang via de weg en de stoep versperden kropen de mannen samen in in de cabine van het grootste busje. Daar zijn ze ruim een uur lang in de weer geweest met thermoskannen en broodtrommeltjes. Eenmaal weer buiten begonnen ze open gegraven sleuf weer dicht te gooien, de klinkers weer in de straat te leggen en het materiaal op te ruimen. Tegen vier werden de wegversperringen ingeladen, stapten de mannen in hun busjes en vertrokken. Slechts de graafmachine en nog een flinke bult zand herinnerde er aan dat zij geweest waren. Een buurtgenoot, die door de actieviteiten van de oranje mannen met zijn voor de woning geparkeerde auto helemaal klem stond, had intussen al geïnformeerd wat zij aan het doen waren. Iets met kabels, luidde het tamelijk vage antwoord. Hoe lang het ging duren wisten ze niet en als het goed was had de gemeente de straat geïnformeerd over de overlast. Nou, het was niet goed, want wij hebben taal noch tekenen van de gemeente gehad. Maar donderdagmiddag na vier was het leed geleden. Tenminste, dat dachten we. Vrijdagochtend verschenen de oranje mannen echter weer, En opnieuw werd hetzelfde ritueel uitgevoerd. Straat afgezet, klinkers en stoeptegels eruit, sleuf weer open gegraven, materiaal uit de busjes gehaald en in het busje gezetten. Nieuw was dat ze na de lunch ook nog een tijdje met schoppen hebben rondgelopen, waar overigens hoofdzakelijk op geleund werd, terwijl er geconcentreerd in de gegraven sleuf werd gestaard. Na een tijdje werden de schoppen opgeborgen, de sleuf dichtgegooid en de klinkers en tegels weer teruggelegd, waarna de busjes weer vertrokken. De graafmachine en de bult zand bleef achter. Dat was een een veeg teken en inderdaad reed vanochtend de stoet busjes de straat weer in. De klinkers en de tegels zijn er inmiddels weer uit en de graafmachine is de sleuf weer aan het open graven. Als dat klaar is, is het ongetwijfeld weer tijd voor de thermoskannen en broodtrommeltjes. Daarna komen vast de schoppen te voorschijn en halverwege de middag zal alles wel weer dicht gemaakt worden. Intussen zullen de mannen ook vast nog andere nuttige werkzaamheden in de sleuf verrichten, maar alhoewel ik er de hele dag zicht op heb, is mij dat tot op heden nog niet opgevallen. En van de gemeente hebben we ook nog niks gehoord. Ik ben benieuwd hoe vaak de oranje mannen de straat deze week nog opbreken en weer dicht maken en of we er als bewoners nog achter komen wat de nut en noodzaak is van dit zo op het oog nutteloze dagelijkse ritueel.

Kerstpost

17-12-2013

Ik zie er vaak als een berg tegenop, maar als ik eenmaal op gang ben, ben ik ook niet meer te houden. Dus ligt er nu een flinke stapel kerstkaarten beschreven en beplakt met postzegels klaar om in de vanwege vuurwerkgevaar vernauwde gleuven van de postbus te worden gewurmd. Het versturen van de kaarten is leuk, maar het krijgen ervan nog leuker. Mijn opblaasbare kaartenhouder in de vorm van een kerstboom hangt al weer klaar aan de deur om al die fijne kerstgroeten en nieuwjaarswensen te torsen. Het loopt nog niet storm met de kaarten, maar dat komt nog wel. Maar liefst 145 miljoen verwerkt Post.nl er deze dagen. Daar zitten er vast wel een paar voor mij bij. Hoewel het toch iets minder is dan andere jaren is het natuurlijk nog altijd een enorme hoeveelheid kaarten die we in deze tijd versturen. Af en toe komt er ook wel eens een digitale kerstkaart binnen, maar de ouderwetse papieren kaart blijft toch het populairst. De mensen willen in deze tijd van het jaar kennelijk iets in handen hebben, kunnen voelen en kunnen neerzetten of ophangen. De kaarten in de kamer zijn uiteindelijk medebepalend voor de kerstsfeer. Daar lenen digitale kerstkaarten zich toch een stuk minder voor. Die zie je en klik je vervolgens weer weg. Niet echt sfeervol natuurlijk. En mijn laptop past nu eenmaal niet in mijn opblaasbare kaartenhouder. Nee, doe dan maar gewone kaarten die dagelijks door de zwoegende postbode door de klepperende brievenbus worden gegooid. Ik merk dat ik deze laatste twee weken van het jaar nog meer uitkijk naar de komst van de postbode dan in de rest van het jaar. Met de dagelijkse stroom kerstpost is kersttijd voor mij pas echt begonnen.

Partij zonder ruggengraat

18-12-2013

Hij stond bekend als een hardliner, een enfant terrible of in goed Nederlands, een dwarsligger met een eigen mening. Van dat beeld is na vannacht echter niets meer over. PvdA-senator Adri Duivesteijn is toegetreden tot het illustere gezelschap van draaikonten die binnen zijn partij inmiddels wel de grote meerderheid begint te vormen. Nog maar net hebben de socialisten zich in alle bochten gewrongen om hun jarenlang nee tegen de JSF om te buigen in onbegrijpelijk ja of de partij moest al weer aan de bak om hun weerstand tegen de verhuurdersheffing van VVD-minister Stef Blok op een beetje aannemelijke manier over boord te zetten. En dat allemaal in het belang van het wankele evenwicht van de regeringscoalitie VVD-PvdA. Als Duivestuijn zijn rug recht had gehouden was het kabinet aardig in de problemen gekomen. Als woningmarktspecialist van zijn partij was hij fel tegen die heffing die alleen bedoeld is om de schatkist te spekken. Huren gaan daardoor omhoog en woningcorporaties houden te weinig geld over voor onderhoud en sociale woningbouw, betoogde de senator fel en met passie. Ook in het debat gisteravond in de Eerste Kamer hield hij dat nog lang vol. Blok hoorde het allemaal glimlachend aan. Hij kent de coalitiepappenheimers inmiddels een beetje. Die draaien wel bij en als het moet helemaal om. Dus nam hij Duivesteijn en zijn partij gisteravond alles behalve serieus en dat straalde hij ook uit. Voor de bühne riep hij nog dat hij de heffing in plaats van na drie jaar best na twee jaar wilde evaluren, maar dat was het wel zo'n beetje. En zie daar, de kinderhand van senator Duivesteijn was gevuld. Adri was tevreden. Waarmee is uit zijn hakkelende, onsamenhangende betoog in de tweede termijn niet duidelijk geworden. En wat de huurders, en dan met name zij die het financieel allemaal wat minder hebben, er uiteindelijk wijzer van worden al helemaal niet. Die zien straks vanwege die verhuurdersheffing hun huren gewoon lekker stijgen. Met dank aan de PvdA. De partij die op de valreep van dit jaar nog maar weer eens heeft aangetoond een partij zonder ruggengraat te zijn. Een partij die alle sociaaldemocratische principes inmiddels bij het grofvuil heeft gezet en lekker onder de kerstboom tegen het liberalisme van VVD aanschurkt.

Selfie

19-12-2013

Ik geef het onmiddellijk toe: selfie is niet mijn ding. Tot voor kort wist ik niet eens was het was. Nu het echter verkozen is tot het woord van 2013 kan zelfs ik er niet meer omheen. Selfie is dus een mobiel gemaakte foto van jezelf die op alle mogelijke social media wordt geplaatst. Zomaar, zonder specifiek doel en reden. Nu ben ik sowieso niet echt van de fotografie. Ik vind de herinneringen aan iets veel belangrijker dan de beperkte indruk die een afbeelding van iets geeft. Laat staan dat ik de exhibisionistische neiging zou hebben om mezelf constant in het middelpunt van alle aandacht te willen plaatsen. Dus van mij geen selfies. Bovendien kan ik die niet eens maken. Ik ben nog zo ouderwets dat er met mijn mobiele telefoon slechts gebeld kan worden. Dat het inmiddels prehistorische apparaat ook nog een sms-functie heeft, is in mijn geval het toppunt van moderniteit. Maar ik ben er tevreden mee en kan me er mee redden. Mijn dochters beschikken natuurlijk wel over allerlei moderne apparatuur waarmee het maken van een selfie een fluitje van een cent is. Dat doen ze dan ook geregeld. Het zijn tenslotte kinderen van deze tijd. Die begrijpen mijn gepruttel ook niet over het feit dat een min of meer Engelse term het Nederlandse woord van het jaar is geworden. Engels, Nederlands, het is voor hen één pot nat. Het zijn toch allemaal woorden en als je maar begrijpt wat er mee bedoeld wordt, is hun nuchtere conclusie. Heel af en toe richten ze geheel onverwachts en uiteraard zonder toestemming hun mobiel of tablet op mij en maken ze een foto. Die kan dus zomaar ergens digitaal verschijnen. Moet kunnen in deze tijd. Maar het is natuurlijk geen selfie, want ik heb de foto niet zelf gemaakt. Hoe dat dan wel heet weet ik niet en zij ook niet, maar ook daar is vast wel weer een mooie term voor. Anders wordt die vast nog wel verzonnen, of liever nog, overgenomen uit het buitenland. Waarom zou je nog creatief zijn in je eigen taal, als je zonder na te denken woorden over kan nemen uit een andere taal? Ik weet het, ik ben hopeloos ouderwets, maar 'het zijn maar woorden en als je maar weet wat het betekent' beklijft nog niet echt op mijn harde schijf.

Terugblikstress

20-12-2013

Het heeft veel leuke kanten, deze periode aan het einde van jaar. Het voorbereiden van de feestdagen, het gezellig maken van het huis, het plannen en afspraken maken over wat je allemaal gaat doen tijdens die vrije dagen, het geeft toch een beetje een vakantiegevoel. Toch kleeft er ook een klein nadeel aan deze periode. We gaan weer terugblikken op het afgelopen jaar. Ieder zichzelf respecterend radio- en televisieprogramma doet daar aan mee. Alles wat zij bestempelen als hoogte- en dieptepunten krijgen we de komende dagen in door niets toevoegende, uit hun nek kletsende quasi-deskundigen gepresenteerde programma's voorgeschoteld. Alsof wij als kijkers een seniel stelletje dementerenden zijn die zich niet meer kunnen herinneren wat er zich dit jaar heeft afgespeeld. Dat wij ineens een kreet van herkenning zullen slaken als we de kroning van onze koning weerbij zien komen. O, was dat dit jaar? Alsof wij zelf niet in staat zijn op te bepalen wat hoogte- en dieptepunten waren, als we dat al zouden willen. U begrijpt ik heb het niet zo op die terugblikprogramma's. Zonde van de zendtijd, zou ik zeggen. Daar kunnen veel leukere programma's, concerten of films voor in de plaats worden uitgezonden. Natuurlijk, ik hoef er ook niet naar te kijken. Maar alleen het idee al, de wetenschap dat dat we de komende dagen weer bedolven zullen worden onder een brij van terugblikken. Zelfs de kranten doen er volop aan meedoen. Ik word er niet vrolijk van.Een beet kribbig zelfs. Een vorm van terugblikstress, zou ik het haast willen noemen. Gelukkig hebben we de Top2000 nog die al dat leed flink zal verzachten. Dat is ook een vorm van terugblikken, maar wel één die ik goed kan verdragen. Terugblikken op muziek levert nooit stress op. Zeker niet als het om lekker muziek gaat.

Kerstdinerstress

23-12-2013

Het heerst deze dagen weer: de kerstdinerstress. Het is een ieder jaar terugkerend bizar ritueel. Kijk deze dagen maar eens rond in de overvolle supermarkten. Paasdinerstress of oliebollen-op-oudjaarsavondstress: ik heb er nog nooit van gehoord. Maar dat kerstdiner bezorgt menigeen al dagen van te voren rode vlekken in de nek. En waarom?, vraag je je af. Waarom moet er altijd iets heel bijzonder en culinair verantwoord hoogstandje op tafel komen te staan? Smaakt een lekkere boerenkoolstamppot of een heerlijke pan snert niet op eerste kerstdag? Probeer het eens, zou ik zeggen en u zult zien dat het qua smaak reuze meevalt en het nog er gezellig kan zijn ook. Heeft het dan te maken met iets van een traditie? Hoort het bij het kerstverhaal? Vergeet het maar. Jozef en Maria zaten in hun stal misschien nog net niet op een houtje te bijten, maar veel meer dan de van huis meegenomen boterhammetjes zullen vast niet te eten hebben gehad. Hebben we die schranspartijen dan zelf bedacht hier in Nederland? Nee, zelfs zo creatief zijn we niet geweest. Het kersteetfestijn is aan het begin van de 20ste eeuw overkomen waaien van onze Britse overburen. Daar was het al tijdens de regeerperiode van Koningin Elizabeth I (1533-1603) gebruikelijk dat rijke upperclass het er tijdens de kerst eens goed van namen. Dat werd steeds meer gemeengoed en uiteindelijk belandde die gewoonte ook bij ons. Kalkoen behoorde traditioneel tot het Britse kersthoofdgerecht en dus werd er ook in ons land met de kerst vele kalkoenen een kopje kleiner gemaakt. Inmiddels is de kalkoen nagenoeg afgeserveerd, maar nu rent het volk deze dagen zelf als kippen zonder koppen door de supermarkten om hun boodschappenkarren overvol te laden en alle pinrecords te verbreken om met de kerst culinair maar zo goed mogelijk voor de dag te komen. Na het boodschappen doen betekent dat dus veelal uren zwoegen in de keuken, daarna flink bunkeren en uiteindelijk met een te vol gevoel flink uitbuiken. Het is de moderne kerst in een notedop en het blijft een opmerkelijk fenomeen. Veel mensen zien er ieder jaar weer net zoveel naar uit als dat ze er tegen opzien en toch blijven ze het jaar in jaar uit maar doen. Zelfs heb ik nooit zoveel last van kerstdinerstress. De grote uitgebreide maaltijden met kerst laat ik al jaren voor wat ze zijn en als ik daar wel behoefte aan heb zijn er restaurants genoeg die me dat voor willen schotelen. Maar gezellig met z'n allen zelf je vlees of vis bakken op een bakplaat aan tafel kan ook en kost nauwelijks enige voorbereidingstijd. Maar als zelfs dat nog teveel is, smaakt de afhaalchinees met de kerst ook uitstekend, kan ik u verzekeren.

De laatste

24-12-2013

Het zit er op. Dit is het laatste blog. Nou ja, van dit jaar dan. Zoals ik al eerder aangaf heb ik een hekel aan terugblikken, dus ga ik mij daar niet aan bezondigen. En aan voorspellingen over 2014 ga ik mij ook niet wagen, dus de komende dagen uitgebreid vooruitblikken zit er ook niet in. Er zit dus niets ander op dan gewoon even afwachten wat de actualiteit van het nieuwe jaar gaat brengen en daar zal ik dan ongetwijfeld wel weer iets van vinden en dat met de rest van de wereld willen delen. Ongeacht of de rest van de wereld daar op zit te wachten, natuurlijk. Maar zo werkt dat nu eenmaal met stukjesschrijvers, die toch vaak de combinatie van wereldverbeteraar en ijdeltuit in zich hebben. Dus ik beweer nu wel zo stellig dat dit het laatste blog van 2013 is, maar helemaal zeker is dat natuurlijk nooit. Het is meer een uitgangspunt. Stel dat er tussen nu en 1 januari toch nog iets geks, bijzonders of opvallends gebeurt waar ik qua invalshoek of mening iets over te melden meen te hebben, dan zal ik dat zeker doen. Dan krijgen we te maken met een nieuw fenomeen, namelijk het ingelaste blog. Maar daar gaan we vooralsnog niet vanuit. Dus wens ik iedereen die dit leest hele fijne feestdagen en een goed begin van een nieuw inspirerend jaar toe. Tot in 2014.

De eerste

06-01-2014

Het zit er weer op. De feestdagen zijn achter de rug en het dagelijkse ritme keert terug. Ik heb alle kerstballen, oliebollen en nieuwsjaarwensen en andere feestelijkheden goed doorstaan. Het is weer tijd om er met frisse moed tegenaan te gaan en dus keert het dagelijkse blog ook weer terug. En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik moet constateren dat we eigenlijk toch wel vreemd volkje zijn. Iets wat zich vooral tijdens de laatste dag van het jaar in extreme mate manifesteert. Mopperen doen we het hele jaar door. Op de regering, om de financiële crisis, op de belasting, op het weer. We tuigen steeds meer voedselbanken op vanwege vermeende armoede, koophuizen staan onder water, we houden de hand op de knip en vinden dat we eigenlijk allemaal te weinig verdienen. Toch laten we de Oldehove in Leeuwarden van pure vreugde al dansend nog wat schever zakken als we via Serious Request meer dan 12 miljoen euro inzamelen voor de nog minderbedeelden in deze wereld. Dat vinden we in deze financieel zogenaamd barre tijden een hele prestatie van ons zelf. Vervolgens breekt de laatste dag van het jaar aan en steken we zonder blikken of blozen in nog geen half uur tijd voor 67 miljoen euro aan vuurwerk de lucht in. Nu de kruitdampen inmiddels zijn opgetrokken blijken 637 mensen daarbij vuurwerkletsel te hebben opgelopen, zoals daar zijn de verwondingen aan ogen, afgerukte ledematen en andere hinderlijke verminken. De schade door het vuurwerk wordt door verzekeraars voorlopig geschat op 10 miljoen euro, maar loopt meestal op tot het dubbele. Hoe gek zijn we uiteindelijk met z'n allen. En opnieuw steekt in de eerste week van het nieuwe jaar de discusssie op of we dit wel moeten willen. Nee, zegt een royale meerderheid van de bevolking als hun mening daarover wordt gepeild. Iedere gemeente zijn eigen mooie vuurwerkshow aan het einde van het jaar. Nagenoeg iedereen ziet dat wel zitten. Het is stukken goedkoper, veel veiliger en veel mooier dan de rotzooi die we zelf met z'n allen afschieten. Maar we doen het niet. Want dan moet de handel verboden worden. En we zijn behalve een vreemd volkje ook een beetje hypocriet natuurlijk, want er wordt wel lekker aan het vuurwerk verdiend door fabrikanten, handelaren en dus ook door de overheid. Dus doen we één keer per jaar onze ogen en oren stijf dicht, om daarna weer vrolijk verder te zeuren en te mopperen over de verspilling, de herrie en het leed dat al dat vuurwerk veroorzaakt. We blijven een vreemd volkje, maar ik wens u toch een mooi en inspirerend 2014 toe.

Kaalslag

07-01-2014

Als kind denk je dat de wereld om je heen nooit zal veranderen. Jou wereld is klein en overzichtelijk, veilig en vertrouwd. Tenminste, zo was het in mijn jeugd. Je kijkt dan nog niet verder dan je kleine wipneusje lang is en denkt dat het altijd zo zal blijven. Het is een aangenaam soort naïeviteit waarvan ik inmiddels weet dat die hoort bij de jeugd, maar die op geen enkele werkelijkheid gestoeld is. Niets blijft namelijk zoals was. Alle plekken waar ik in Den Haag opgroeide zijn verdwenen. Alle huizen waar ik tot mijn zestiende woonden zijn inmiddels met de grond gelijk gemaakt. Nergens is meer een plek waarvan ik kan zeggen dat ik daar als kind heb gewoond en gespeeld. Slechts een paar vergeelde foto's en een stapel mooie herinneringen zijn er nog over. Eén bolwerk heeft die kaalslag van mijn kindertijd tot op heden overleefd: het ADO-stadion in het Zuiderpark. ADO speelt er al lang niet meer. De ploeg is verhuisd naar een mooi, maar toch een stuk minder sfeervol stadion langs de snelweg. Maar op het Zuiderpark werd nog altijd getraind. De tribunes stonden nog altijd fier overeind en de sfeer ademde nog immer voetbal. Daar komt nu definitief een einde aan. Gisteren is de bijl gezet aan het laatste bolwerk uit mijn jeugd. Het stadion wordt na 88 jaar gesloopt. De plek waar ik zo graag en zo vaak kwam, waar ik zelf voetbalde en waar ik als jochie al op de tribune stond. De kaartjes kosten toen nog 1 gulden en die kocht je in de sigarenwinkel van Harry Vos, de stoere verdediger van ADO. En dan praatte je alvast even met hem over de wedstrijd van zondag. Ik was erbij toen Johan Cruyff in 1972 de een weergaloze goal maakte. Hij nam halverwege de helft van ADO in de loop een bal uit de lucht aan speelde in dezelfde beweging de koud ingevallen linksback Kees Weimar uit en leppelde de bal in één keer met een uiterste precies onder de lat boven Ton Thie. Ik was erbij toen in de Europa Cup de Engelse topclub Westham United met 4-0 werd verslagen. Ajax en Feijenoord grossierden in die tijd in Europacups en Wereldbekers, maar winnen in het Zuiderpark zat er meestal niet in. Ik heb er zelfs de Rolling Stones nog zien optreden. Het stadion was een ijkpunt in mijn jeugd, een pleisterplaats van dromen en ambities. Het was voor mij toen het middelpunt van de wereld. Alles was nog mogelijk en ieder avontuur begon daar. Het heeft de kaalslag lang overleefd. Als ik in Den Haag was ging ik steevast even bij het stadion kijken. Het was nog één van de weinig tastbare plekken uit mijn jeugd. Weliswaar sterk verwaarloosd de laatste jaren, maar het was er nog. Ook die plek verdwijnt dus defnitief naar de vergetelheid. Ook hier blijven alleen nog de vergeelde foto's van over. De kaalslag van mijn jonge jaren is compleet. Niets meer van wat er in die tijd toe deed staat nog overeind. Zo is het leven. Wat blijft zijn de vele herinneringen. Die zullen iedere kaalslag overleven.

Van slag

08-01-2014

Er is geen spoor van ze te bekennen. Nog nergens zijn de rayonhoofden van de Elfstedentocht gesignaleerd. Het Elfstedenbestuur zwijgt in alle talen en van de gebruikelijke geruchtenstroom in deze tijd van het jaar over 'de tocht der tochten' is al helemaal geen sprake. De hoteliers in Friesland hangen werkloos rond in hun recepties, want er is nog geen overspannen journalist uit de Randstad die alvast een kamer wil boeken. Kortom, het weer is helemaal van slag. Terwijl ik dit schrijf is de lucht redelijk strak blauw, schijnt er een aangenaam zonnetje en geeft de buitenthermometer een temperatuur aan van net iets boven de 11 graden. Zelfs de jaarlijkse griepgolf laat ons anders zo koude kikkerland links liggen. En de weermannen hullen zich in stilzwijgen als het over de winter gaat. Nou ja, heel misschien eventueel mogelijk volgende week zou het wel eens iets kouder kunnen worden, durven zij vandaag met duizend slagen om de arm te voorspellen. Nee, dan Amerika. Daar zijn de temperaturen in sommige gebieden zelfs tot ver onder de min 30 graden gezakt en hebben ze over gebrek aan sneeuw absoluut niet te klagen. Als ze daar zoiets hadden als een Elfstedentocht, wat met al die geëmigreerde Friezen helemaal zo gek niet was geweest, dan was die daar vast vanwege de extreme weersomstandigheden afgeblazen. Toch laten wij Nederlanders ons niet door het weer ringeloren. Als de kalender januari aangeeft zal en moet er op natuurijs geschaatst worden. En als het ijs niet naar ons komt, gaan wij wel naar het ijs toe. Dus wordt voor het eerst in de geschiedenis de Great Wall Skating Challenge gereden, een tweedaagse schaatstocht op de stijfbevroren Gele Rivier in China. Een toch georganiseerd door Nederlanders en geschaatst door Nederlanders. Compleet met stempelposten, een koek- en zopietent en een echte ijsmeester. En langs de kant hele volksstammen kleumende Chinezen. De hele wereld mag dan qua weer helemaal van slag zijn, wij Nederlanders houden het hoofd altijd koel. Al moeten we de hele wereld over reizen, maar geschaatst op natuurijs zal er worden. En je ziet die Chinezen langs de kant denken: Rare mensen die Hollanders, maar ze kunnen wel aardig schaatsen.

Whatsapp, Doc?

09-01-2014

2014 is nog maar koud twee weken oud, maar nu al kan gesteld worden dat dit jaar de geschiedenis in zal gaan als mijn definitieve digitale doorbraak. Mijn fraaie mobiele Sony Ericsson, een handzaam toestel waarmee je alleen kunt bellen en smsen, wordt binnenkort ingeruild voor een heuse Samsung Plus met nog allerlei cijfers er achter aan. Eindelijk zal het mobiele contact met mijn dochters weer volledig hersteld worden via de door hen zo geroemde, maar mij nu nog volstrekt vreemde Whatsapp. De tijd dat ik hen nog moest benaderen via de in hun ogen prehistorische sms, gewoon opbellen met je mobiele telefoon schijnt al langer uit te zijn, is bijna voorbij. Ook ik ga mee in de vaart der digitale volkeren. Het zal even wennen zijn. What's up, Doc? kan eindelijk vervangen worden door Whatsapp, Doc? Zelfs het door de jaren heen veel gebruikte zinnetje valt ten prooi aan de digitalisering. What's up, Doc? betekent vrij vertaald 'Wat is er aan de hand'. Het succes van deze wereldwijd veel gebruikte term om te vragen wat er loos is, komt door de zeer succesvolle komische film uit 1972 met Barbara Streisand en Ryan O'Neal die 'What's up, Doc? heette. Maar de term zelf is al veel ouder. Hij klonk voor het eerst op 26 juli 1940 uit de mond van het cartoonfiguur Bugs Bunny en het is tot op de dag van vandaag nog altijd de lijfspreuk van dit stripkonijn. Of haas. Daar zijn de meningen sinds 1940 al over verdeeld. Maar de tijd van van 'What's up, Doc? lijkt helemaal voorbij. Zomaar iets vragen aan een ander is niet echt meer van nu. We zitten vandaag de dag immers massaal over onze mobiele beeldschermpjes gebogen. En als je dan iets wilt weten van een ander of een mededeling wil doen, dan stuur je dus een Whatsapp. Zo communiceren we tegenwoordig. En dat wendt snel, beweert mijn inmiddels volledige gedigitaliseerde omgeving. Whatsapp, Doc? Ik ben benieuwd.

Vught

10-01-2014

Als journalist kom je nog wel eens ergens. Vandaag breng ik de hele dag door in Vught, de mooie Brabantse plaats in het hart van Meijerij van 's-Hertogenbosch. Vandaag de dag is de plaatst omringd door snel- en rondwegen. Vroeger moest je dwars door de plaats heen om bijvoorbeeld in Eindhoven of Limburg te geraken. Ooit woonde en werkte ik in Limburg, dus Vught is mijn niet geheel onbekend. Zo stond er op één van de kruisingen op de doorgaande weg vaak een man het het verkeer te regelen. Hij droeg altijd een zware leren jas. Zomers en 's winters. En hij had een fluit. Druk gebarend leidde hij op zijn manier het drukke verkeer in goede banen. Ergens leek hij wel op een agent, maar hij was het overduidelijk niet. Hij woonde in de nabij van de kruising gelegen instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Verkeer regelen was zijn lust en zijn leven. Iedereen die geregeld op de weg zat kende hem en iedereen hield zich ook altijd keurig aan zijn aanwijzingen zodat het leek alsof hij echt het verkeer regelde. De verkeersregelaar van Vught is niet meer, maar de plaats zelf is gebleven. Bekend van doorgangskamp Vught in de Tweede Wereldoorlog. Nu vaak in het nieuws vanwege de Nonnetjes van Vught ofwel het taalinstituut Regina Coeli waar Bekende Nederlanders met buitenlandse aspiraties in drie weken tijd een taal onder de knie proberen te krijgen. De sporen van het Rijke Roomse Leven zijn ook nog altijd terug te vinden. Veel sfeerbepalende gebouwen hebben in een ver of minder ver verleden dienst gedaan als klooster. Nu is het de plaats van de EBI, de extra zwaar beveiligde gevangenis. In de kloosters ging je vroeger goed naar binnen om er voor altijd te blijven. Bij de EBI ga je slecht naar binnen en is het juist de bedoeling dat je er goed naar buiten komt. Een klooster of een gevangenis. Kleine afgebakende samenlevingen met eigen regels en een eigen dynamiek. Het verschil zit in de details. Vught heeft het allemaal. Het is niet voor niets door opinieblad Elsevier in 2004 uitgeroepen tot de beste woongemeente van Nederland. Helemaal geen straf dus om daar een dagje te vertoeven. En dat noemen ze dan nog werk ook.

Sotsji en de Haagse fabel

13-01-2014

Het hangt aan de een zijden draadje. Er is grote twijfel. De Russchische president Vladimir Poetin ligt 's nachts te woelen in zijn bed. Kan hij de Olympische Spelen in Sotsji over een paar weken nog wel door laten gaan? Alles leek tot nu toe op rolletjes te lopen? Zijn extreme antihomobeleid had tot op heden mooi zijn vruchten afgeworpen. Obama, Merkel, Hollande en Di Rupo, om zomaar eens wat staatshoofden en machthebbers te noemen, hadden hem al laten weten niet op de uitnodiging in te gaan om de Spelen bij te wonen. Dat was ook zijn bedoeling. Dat scheelde hem een hoop gezeur en gedoe over mensenrechten enzo en het leverde hem alle tijd en ruimte op om van 'zijn' spelen te genieten. Helaas blijken die verdomde Nederlanders weer roet in het eten te komen gooien. Daar waar elke weldenkende natie de boodschap heeft begrepen, proberen die Hollanders weer eens het braafste jongetje van de klas te zijn. Zij komen wel en met de meest zware delegatie die je je maar kunt bedenken: de koning, de koningin, de minister-president en een minister. En zij zijn op een paar verdwaalde Letse ministers na zo'n beetje de enigen die komen. En niet alleen om naar de sport te kijken, maar, en dat is het allerergste, om de dialoog aan te gaan. Dat heeft die wijsneus van een Rutte tenminste laten weten. Dat betekent dus het opgeheven vingertje van Nederland en dan er zal ook wel een paar keer foei geroepen worden. Alleen bij de gedachte al loopt het Poetin dun door de broek. Want hij weet dat het opgeheven vingertje van Nederland wereldwijd indruk zal maken. Daar waar de andere landen zich als een stel angsthazen verschuilen achter een boycot, durft het altijd zo tolerante en vooruitstrevende Nederland zich in het hol van de Leeuw te begeven. Dat dwingt respect af. Obama en Merkel zouden willen dat zij zo sterk waren. Op naar Sotsji en Poetin daar eens flink de waarheid zeggen. Dat zal die Russen leren. Niks geen symboolpolitiek van een boycot, maar met de meest zware delegatie die je je maar kunt bedenken die kant op. Het was de nachtmerrie van Poetin die nu uit dreigt te komen. Kiest hij eieren voor zijn geld en blaast hij de Spelen af of laat hij het er op aankomen. Gaat hij de confrontatie aan en worden de homorechten in Rusland dankzij de zware Nederlands delegatie alsnog gerespecteerd? Krijgt dit sprookje een happy end? Over een paar weken weten we meer.

P.S.: Ieder spoortje van realiteit in deze Haagse fabel berust op louter toeval.

Betalen of je cel uit

14-01-2014

Het blijft een wonderlijk stel, de Peppie en Kokkie van ons kabinet. Ik heb het dan over justitieminister Ivo Opstelten en zijn keffende bulldog staatssecretaris Fred Teeven. Bijna dagelijks weet dit haast komische duo wel in het nieuws te komen met plannen waar je als weldenkend mens nooit op zou komen. Een tijdje terug hadden zij al eens balletje opgegooid om gevangenen 'huur' te laten betalen voor hun celgebruik. Ik heb daar toen een nog een licht cynisch stukje overgeschreven met het idee dat het om de zoveelste luchtballon zou gaan waar we nooit meer iets van zouden horen. Maar nee, ons justitieel clownsduo bleek echt serieus te zijn. Gisteren hebben zijn hun definitieve plan gelanceerd. De gevangene moet straks 2 jaar lang 16 euro per dag gaan betalen voor het gebruik van zijn cel. In totaal komt dat neer op 11.680 euro. Een absurd plan natuurlijk. Waar moet de gemiddelde gevangene dit van betalen? Van de buit van zijn overval die of al op is of in beslag genomen? Op een handje vol topcriminelen na zijn het immers niet meest gefortuneerde boefjes die achter de tralies belanden. Een uitkering krijgen ze niet als ze achter slot en grendel zitten en werken in de bak levert slechts 12,50 euro per dag op. Tel uit je winst. Van een kale kip is dus niets te plukken. Het doel van ons systeem is nog altijd om naast het bestraffen van een daad mensen te resocialiseren en ze na het uitzitten van hun straf een tweede kans te geven. Dat schiet natuurlijk niet op als je met een 'huurschuld' je cel verlaat. Word je dan opgewacht door een deurwaarder van de Staat en verdwijn je gelijk weer in de cel? Of ben je genoodzaakt om direct weer het criminele circuit in te duiken om je celschuld af te kunnen lossen? Ons zelden serieus te nemen duo heeft dus weer eens wetsvoorstel uitgewerkt waarmee ze plank volledig misslaan. Het is bovendien vast in strijd met allerlei mensenrechten, want op deze manier word je dubbel gestraft. Of is het de bedoeling om de celschuld net zo te handelen als een gewone huurschuld. Dat zou dan betekenen dat je na een paar maanden niet betalen in de gevangenis ook de straat opvliegt. Bij ons niet al te snuggere duo is immers alles mogelijk. Een gevangene in de cel kost de overheid immers nog altijd ongeveer 250 euro per dag en een gevangene op straat kost niets, zouden ze zomaar kunnen denken. Dat levert onze jusititiekomieken dan wel weer mooi een fikse bezuiniging op. Crimineel zijn wordt zo een kostbare geschiedenis en misschien hopen ze dat daar de preventieve werking vanuit gaat. IJdele hoop, lijkt me en het toonbeeld van een gebrek aan hersencellen bij de bedenkers van dit plan.

Overspel

15-01-2014

Het blijven rare jongens, die staatshoofden. Je zou zeggen dat je als bestuurder van een land al genoeg aan je hoofd hebt. Aan hun lijf verder geen polonaise. Maar telkens weer blijken ze ook daar nog voldoende tijd voor te hebben. Nu is het weer onze Franse vriend François Hollande die verkrampte pogingen doet om zijn privégedoe met een als maîtresse functionerende actrice en zijn presidentiële werk strikt gescheiden te houden. Hij doet dat onder andere door als een 'gewone burger' op een scooter door de stad naar zijn geliefde, niet zijnde zijn vrouw die overigens ook al in de plaats was gekomen van een eerder mevrouw Hollande, te scheuren. Niet dat ze daar in Frankrijk raar van opkijken. Het hoort eigenlijk een beetje bij de liberale seksuele moraal van de Fransen. Ze zijn er mee opgeroeid. Franse staatshoofden en maîtresses zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, zo leert de geschiedenis. Maîtresse is dan ook een mooi Frans, bijna romantisch woord. Als overspel niet had bestaan, dan hadden de Fransen het zeker alsnog uitgevonden. Ze zijn zelfs wel trots op hun viriele staatshoofden. 'Een koning die geen erectie krijgt, is een lachtertje' vatte Dagblad Le Figaro de Franse seksuele moraal nog niet zolang geleden samen in een opiniestuk. Ook in de andere landen kunnen ze er op dat gebied wat van. De pikante feesten van Silvio Berlusconi zijn in Italië nog geregeld in het nieuws. De Amerikaanse president Bill Clinton bezorgde een stagiaire een onvergetelijke tijd. President Jacob Zuma van Zuid-Afrika houdt er nog altijd vier echtgenotes op na en de Russische president Vladimir Poetin heft kranten op die over zijn affaires publiceren. Je zou haast kunnen denken dat de macht op wereldniveau als staatshoofd of premier af te lezen valt aan de seksuele escapades waarmee ze in de publiciteit komt. Hoe meer, hoe beter. Als dat zo is, dan tellen we Nederland natuurlijk helemaal niet mee. De laatste echter affaire die wij hebben gehad dateert uit 1936, toen premier Hendrik Colijn iets deed met de Duitse Hella Schulz. En dan tellen we het schuinmarcheren van prins Hendrik, de echtgenoot van wijlen koningin Wilhelmina die zich meer in de rosse buurt van Den Haag ophield dan dat hij op paleis was, maar niet eens mee. Veel verder zijn onze leiders niet gekomen. Die redelijk puriteinse instelling past ongetwijfeld bij onze calvinistische achtergrond. Je kunt je er ook verder geen voorstelling van maken. Premier Balkenende of premier Kok die vreemd zouden gaan? Ruud Lubbers wilde hier en door wel eens dames in hun kont knijpen, maar dat wel zo'n beetje. En met onze vriend Mark Rutte zal het voorlopig ook zeker niet veel verder komen. Die is het nog niet eens gelukt om een eerste liefde te vinden. Nee, als maîtresse is er in ons land wat dat betreft geen droog brood te verdienen. Maar ja, we tellen dan ook niet echt mee in deze wereld.

Afplakadvies

16-01-2014

Ineens was hij er. Zomaar uit het niets beeldvullend in het NOS-journaal. Hij had iets van een verstrooide werkstudent die plotseling een microfoon onder zijn neus had gekregen om de één of andere wiskundige formule in begrijpelijke mensentaal uit te leggen. Met verschrikte ogen keek hij door zijn studentikoze bril van onbestemde kleur in de camera, terwijl hij zijn betoog hield. En het ging niet over een vage formule. Tot ons sprak dan ook geen werkstudent, maar onze eigen landelijke officier van juistitie Cybercrime. Onze eigen Lodewijk van Swieten. Hij was dan nu geen werkstudent meer, maar alles aan hem verried dat hij het nog niet zolang geleden wel was geweest. Nooit eerder had ik van hem gehoord of hem gezien, maar gisteren had hij een duidelijk boodschap voor de ganse natie. Een noodkreet bijna: 'Plak met met een pleister of een sticker de webcam van uw laptop, tablet of smartphone af!' We zijn nog maar halverwege januari en ziedaar, de eerste 1 aprilgrap was al weer gelanceerd, was mijn eerste gedachte. Of de journalist van dienst zou de terugkeer van Van Kooten en De Bie aankondigen en het Journaal had de primeur van het eerste nieuwe typetje. Maar nee, onze Lodewijk ging onverdroten verder. Via simpele programmaatjes konden criminele sujetten zomaar onze webcams aan en uitzetten. Zonder dat we het weten. En als wij dan thuis of waar dan ook achter de laptop zitten kijken ze ons recht in ons gezicht aan. Zonder dat we het weten. Dat is toch wel een hele erge aantasting van onze privacy, hyperventileerde onze Lodewijk in de microfoon. Dus op naar de EHBO-doos en plakken met die pleisters, luidde zijn dringende advies. We zullen dat cybertuig wel eens leren, zei hij er nog net niet achteraan. Zelf had hij de boel al helemaal afgeplakt. Waarom die criminelen via mijn webcam naar mij zouden willen kijken, bijvoorbeeld tijdens het tikken van dit stukje, is mij niet duidelijk geworden. Mijn idee was dat criminele daden altijd werden gedaan om er op z'n minst financieel beter van te worden. Ik zie niet in wat het de onderwereld oplevert als ze mij de hele dag in mijn gezicht zitten aan te staren. Dat gaat volgens mij op den duur zelfs vervelen. En echt chantabel word ik er ook niet van. Bovendien worden we buiten de webcam door alle mogelijke inlichtingendiensten en andere instanties zonder dat we het weten en zonder dat we er iets aan kunnen doen van seconde tot seconde gevolgd. Gewoon omdat ze precies willen weten wat we doen en dat noemen ze dan terreurbestrijding. Dus Lodewijk bedoelde het ongetwijfeld goed, maar ik laat de pleisters voorlopig nog maar even in de verbanddoos zitten. Het is ook een raar gezicht, zo'n pleister op je dure laptop of tablet. Wel heb ik besloten om iedere ochtend als ik mijn computer opstart even te zwaaien. Je weet maar nooit. Misschien zit er via mijn webcam een cybercrimineel te kijken. Die heeft het natuurlijk ook niet makkelijk met zo'n saaie baan. En dan ziet hij misschien dankzij Lodewijk ook nog eens tegen een heleboel pleisters aan te kijken. Een beetje vriendelijkheid kan dus helemaal geen kwaad.

D-Day in Groningen

17-01-2014

Als journalist voor het Ouderenjournaal met Groningen in mijn portefeuille en als oud-inwoner van de provincie kan ik er niet omheen: vandaag is het D-day voor Groningen. Wat beslist het kabinet omtrent de gaswinning en zal het voldoende zijn om de gemoederen daar een beetje tot bedaren te brengen? Een mooi moment op de zaken eens op een rijtje te zetten. Het wil immers maar niet vlotten met de Groningers en het aardgas. Ze zijn tot elkaar veroordeeld, maar echt dikke vrienden zullen ze nooit worden. Sterker nog: het wordt steeds meer haat en nijd tussen bewoners van de Groningse grond en het gas in de Groningse grond.Zolang het gas in de grond blijft hebben de Groningers er geen problemen mee. Het gaat mis zodra het uit de grond wordt gehaald. En dat wordt al jaren op grote schaal gedaan. Groningers wonen nu eenmaal op een grote gasbel. En gas is een relatief schone brandstof waar veel geld mee te verdienen is. Dus gaat er voor de BV Nederland niks boven Groningen. Dat is immers een aantrekkelijke melkkoe waar jaarlijks voor miljarden euro’s aan gas uit de grond wordt gehaald. Er zit een klein nadeel aan die gaswinning: de aarde gaat er van beven. Lastig voor die Groningers, want zij krijgen scheuren in hun huizen en naarmate er meer gas gewonnen wordt en de bevingen sterken worden neemt ook het instortingsgevaar toe.Heel vervelend roepen ze al jaren heel begripvol in koor in Den Haag. Maar ja, we moeten ook aan onze economie denken. Als er dan toch nog iets boven Groningen moet gaan is het geld. Je zou verwachten dat gezien de miljarden die het gas oplevert er ook wel genoeg geld beschikbaar is om de Groningers en hun schade royaal te compenseren voor overlast en narigheid. Helaas, zo werkt het dus niet. Begrip ja, geld nee, zo luidt kort samengevat al jaren de boodschap van bewindslieden richting Groningen.Natuurlijk. Er is geld om schade te herstellen, maar het is nog verrekte lastig om daar aan te komen. Als er door een beving schade ontstaat, komt er een taxateur van de Nederlandse Aardolie Maatschappij. Dat is dus een slager die het eigen vlees keurt. Die ziet inderdaad de scheur in de muur, maar vraagt zich volgens af of dat inderdaad door beving en dus door de gaswinning komt. Dat moet eerst dan nog maar eens bewezen worden met lange procedures tot gevolg.Een onafhankelijk bureau dat de schade vaststelt en de vergoeding regelt zou wat dat betreft heel wat kou uit te lucht nemen. Ook wat minder gas uit de grond halen, zoals deskundigen al jaren roepen, zou de situatie er niet slechter op maken. Daar lijkt nu een Kamermeerderheid voor te zijn. Zelfs de altijd dwarse VVD lijkt daar nu voor te voelen. Er staan immers gemeenteraadsverkiezingen voor de deur en dan telt de Groningse stem wel. Nu is Groningen van huis uit een rood bolwerk, dus zal de PvdA op dit punt wel enigszins tegen coalitiepartner VVD aangeduwd hebben.De Groningers hebben er inmiddels geen vertrouwen meer in. Die zijn steeds meer gaan beven, maar dan vooral van woede. Ze voelen zich in de steek gelaten en pikken het niet langer. Het water staat hen aan de lippen. Actiegroepen schieten als paddenstoelen uit de grond en voeren inmiddels dagelijks acties. De sfeer wordt grimmiger, maar als je naar jaren schreeuwen nog steeds niet gehoord wordt, is dat heel begrijpelijk.Als je de Groningers een beetje kent weet je dat je ver moet gaan om ze zover te krijgen. De Groninger is nuchter en goed in staat om belangen af te wegen. Ze weten als geen ander dat het leven geven en nemen is, maar ze hechten ook aan eerlijkheid. En dat heeft er de laatste jaren bij de politici aan ontbroken. Je kunt de Groningers een paar keer met een kluitje in het riet sturen, maar eens houdt het op. Dan worden ze boos. Heel boos. En dat stadium is nu bereikt.Groningers en het gas zullen nooit dikke vrienden worden, maar als goede buren hadden ze best met elkaar kunnen leven. Helaas is het daar nu waarschijnlijk te laat voor. Met dank aan de Haagse politici die de afgelopen jaren hun hoofden het diep in het zand staken om de Groningers maar niet te horen. Maar dan wel op plekken waar geen aardgas zat natuurlijk. Ze moesten wel aan de economie blijven denken.

Vrolijk depressief

20-01-2014

Het is vandaag 'blue monday'. ofwel de meest deprimerende dag van het jaar. De Britse psycholoog Cliff Amall heeft ooit vastgesteld dit altijd maandag van de laatste volle week van januari is. De feestdagen zijn weer voorbij, het geld is op, de dagelijks sleur is teruggekeerd, de laatste goede voornemens zijn weer over boord gekieperd en de zomer laat nog wel even op zich wachten. Allemaal ingrediënten die het leven er niet makkelijker op maken, luidde zijn conclusie. Dus is deze grijze, ietwat onbestemde dag een fijn moment om even lekker met z'n allen in de put te gaan zitten. Een dag waarop het mag. Lekker chagrijnig rondlopen, heerlijk je stemmingswisselingen de vrije loop laten, een keer heel uitbundig niet-enthousiast reageren op het nieuwe kapsel van je collega of het zoveelste stupide verbetervoorstel van je baas. Kortom, onder de dekmantel van 'blue monday' gewoon lekker een dagje je deprimerende zelf zijn. Natuurlijk zijn er dan ook weer psychologen die onmiddellijk misbruik maken van de situatie. Die komen dan met allerlei tips om deze dag door te komen, zoals 'zoek elkaar op' en 'koop een bloemetje voor iemand die je liefhebt' of 'Tel je zegeningen'. Tips waar je dus behoorlijk depressief van kan raken, want dat zijn nu juist dingen die je misschien op alle andere dagen van het jaar met plezier doet, maar nou net niet op 'blue monday'. Als we dat allemaal wel zouden doen en worden daar weer vrolijk van en is er geen sprake meer van 'blue monday'. Niet doen dus. Profiteer van deze dag en wees vrolijk depressief. Mopper, zeur, wees chagrijnig en laat anderen maar ploeteren in hun pogingen om jou op te vrolijken. Wat leven we toch in een mooie tijd dat je overal je eigen dag voor hebt. Morgen is het natuurlijk weer uit met de depressiepret. Ik ben benieuwd aan wel thema ik me dan weer mag overgeven. O ja, toch nog even een tip: voor mensen die echt depresief zijn is het elke dag 'blue monday'. Laat hen ook de andere dagen van het jaar niet in de kou staan.

Mobieltjesverbod

21-01-2014

Het begint zo langzamerhand een beetje de omgekeerde wereld te worden. In ons digitale tijdperk van ongekende mogelijkheden is nadenken inmiddels gedevalueerd tot een saaie bezigheid achteraf. Eerst maar doen, doen en doen en dan achteraf maar eens bekijken hoe goed, zinvol en nuttig het allemaal is. En dan moet je soms tot de conclusie komen dat vooraf over iets nadenken misschien toch wat handig was geweest. Zo hebben we dus in het recente verleden mobieltjes uitgevonden en die vervolgens uitgerust met alle mogelijke opties die er maar zijn. Vervolgens is er een mechanisme ontstaan waardoor nagenoeg iedereen aan de mobiel is geraakt. Een mobielloze samenleving is niet meer denkbaar. Hele generaties groeien inmiddels met hun mobiel op en kunnen zich er geen voorstelling van maken hoe de samenleving zonder ooit geweest is. Nu zijn al die mobiele dingen uitgerust met camera's. Alles wat los en vast zit wordt dus tegenwoordig gefilmd of gefotografeerd en de digitale snelweg op geslingerd. Dat kan leuk zijn, maar bij nut en noodzaak kun je je vraagtekens zetten. En dat gebeurt nu dus ook. Achteraf. De aanleiding is een afschuwelijke mishandeling van een scholiere in Apeldoorn die door juichende omstanders is gefilmd en verspreid. Niemand hielp het meisje dat door een jongen letterlijk in elkaar werd getrapt. Want dat kan dus niet meer: elkaar helpen. We zitten vast aan onze mobieltjes en die zijn inmiddels belangrijker dan het individu. Eerst filmen en fotograferen en zorgen dat het verspreid wordt. Daar draait het tegenwoordig om. Of het nu om ongelukken gaat, geweld of een voetballer die over de reclameborden (Engelse competitie) heen de tribune wordt ingeschopt, het eerste wat doen is het tafereel vastleggen. Laten zien dat we er bij waren, anders geloven ze ons niet meer. Hoe gruwelijker de beelden, hoe mooier het is. De rector van de school van het mishandelde meisje in Apeldoorn heeft nu alarm geslagen. Er moet volgens hem een halt worden toegeroepen aan het alsmaar verspreiden van die beelden. Maar hoe? Ik ben bang dat het te laat is. Het enige wat misschien nog zou kunnen helpen is een om net als het alcoholverbod een mobieltjesverbod tot 18 jaar in te voeren. Maar dat gaat niet lukken. We kunnen er als scholen en opvoeders wel over praten met de jeugd. In de hoop dat het toch nog tot hun gedigitaliseerde hersentjes wil doordringen dat we dit soort zaken toch eigenlijk niet moeten willen. Maar of het nog helpt? Ik heb mijn twijfels. Het rare is dat we het niet eens meer over het geweld zelf hebben, maar vooral over de verspreiding van de beelden ervan. Als we gewoon allemaal van elkaar afblijven, dan verdwijnen die nare beelden vanzelf. Helaas zit de wereld zo niet in elkaar. We bewijzen het dagelijks met onze mobieltjes.

Regels zijn regels, maar niet altijd

14-03-2014

Nog niet zo lang geleden had een akkefietje met een gemeente-ambtenaar. Het ging over regels. De kern van het verhaal was dat er meer dan een half jaar bepaalde gemeentelijke regels voor mij van toepassing waren. Dat was zo afgesproken. Het waren heldere en overzichtelijke regels over het regelmatig aanleveren van gegevens omtrent mijn verdiensten die nodig waren omdat ik een beroep deed op een gemeentelijk financiële regeling. Beide partijen wisten zo waar ze aan toe waren. Geen probleem dus, zou je zeggen. Totdat de regels zomaar van de ene op de andere dag veranderde. Tenminste, dat dacht ik. Dus toch maar even gebeld met de pennenlikker van dienst waar ik de eerder afspraken mee gemaakt had. "Regels veranderd? Nee, dat ziet u verkeerd. We, nou ja, een stagiaire dan, heeft in u geval meer dan een half jaar de regels verkeerd toegepast. Nu gaan we het weer gewoon doen zoals voorgeschreven", wist de man mij opgeruimd te vertellen. "Begrijpt u het", vroeg hij toen ik kennelijk niet snel genoeg op de in zijn oren heldere uitleg reageerde. Nou, eigenlijk niet. We hadden iets afgesproken, dat werkte tot ieders tevredenheid uitstekend en die afspraken worden nu ingeruild voor iets wat het voor mij een stuk onoverzichtelijker maakt en de gemeente met veel meer werk opzadelt, bracht ik als nuchtere en praktisch meedenkende burger in. Nou, daar had ik helemaal gelijk in, bevestigde de man enthousiast. Dus?, Dus gaan we niet het over op de fijne methode van de stagiaire, was zijn antwoord. "Dat staat ons systeem niet toe. Zodra wij ontdekken dat van de afgesproken methodieken wordt afgeweken, en ja, dat kan dus wel eens een half jaar duren, dan moeten wij weer gewoon terug naar af. Dat is nu eenmaal ons systeem en daar kan dus niet zomaar van afgeweken worden." En het systeem veranderen?, probeerde ik nog. Nou, daar ging hij niet over en bovendien werden systemen, regels en methodes niet bedacht om ze vervolgens weer te veranderen. Dat zou een mooi boel worden. Regels waren nu eenmaal regels. Dat was overzichtelijk. Zelfs als ze ingewikkeld waren, was zijn weerwoord. Ik moest gisteren aan dit gesprekje terugdenken, toen ik het debat volgde over de witwaspraktijken van crimineel geld door de huidige staatssecretaris Fred Teeven toen die nog officier van justitie was. Daarbij was ook duidelijk van allerlei regels afgeweken door de ambtenaren van dienst. Niet dat dat fraai was, maar het was niet tegen de regels, baste minister Ivo Opstelten door de Tweede Kamer waar hij zijn staatssecretaris verdedigde. "Als ambtenaren menen dat ze van hun regels af moeten wijken dan is dat hun keus omdat ook te doen." En zo kon het dus gebeuren dat een drugscrimineel slecht een relatief kleine boete hoefde te betalen en zijn met drugshandel zuur verdiende centjes, zo'n vijf miljoen gulden, zonder er ook maar een cent belasting te dokken vanuit het zwarte bankencircuit in Luxemburg keurig witgewassen via justitie op zijn rekening kreeg gestort. Regels zijn regels, maar niet voor iedereen dus. Nou ja, ik zal wel gewoon niet crimineel genoeg zijn om de uitzondering op de regels te mogen vormen.

Bankwissel: een kwestie van lange adem

22-01-2014

"Dat kunnen we niet doen", zei de overigens zeer behulpzame man van de woningstichting in een reactie op mijn verzoek om de huur van mijn woning voortaan van een andere bankrekening af te schrijven. "Waarom niet?", reageerde ik verbaasd. "Omdat we uw andere nummer niet hebben", deelde de man mij zeer vriendelijke mede. "Precies. En daar bel ik nu juist voor. Ik heb een nieuwe bank plus bijbehorende nieuwe rekening en die wil ik aan u doorgeven. Mijn oude bankrekening vervalt namelijk. Dat heb ik u net ook al uitgelegd ", reageerde ik al een tikkeltje minder vriendelijk. ''Dan hebben we probleem", constateerde de man aan de andere kant van de lijn. "Dan kunnen we namelijk uw huur niet meer automatisch afschrijven", stelde hij fijntjes vast. "Daarom bel ik ook. U heeft net via alle vragen (geboortedatum enz.) vastgesteld dat ik ik ben en als u nu even in uw systeem het nummer aanpast is er helemaal geen probleem", beet ik hem nu lichtelijk geïrriteerd toe. Nou, dat kon dus niet, liet hij nog steeds uiterst klantvriendelijk weten. Ik was dan wel wie ik was had hij vastgesteld, maar helemaal zeker weten deed hij dat ook weer niet. Dus bankgegevens wijzigen kon alleen maar schriftelijk met allerlei bewijzen dat ik ik ben en dat het de nieuwe rekening ook echt op mijn naam staat. "Voor hetzelfde geld geeft u bijvoorbeeld het rekeningnummer van ex om haar een hak te zetten. U wilt niet weten wat we hier op dat gebied allemaal meemaken. Dat zal in u geval niet zo zijn, maar we nemen op dit punt geen risico. De verwerking van het nieuwe nummer kost ook even tijd, dus het kan volgende maand nog best een keer mis gaan met het innen van de huur, maar daarna zal het weer als vanouds gaan", aldus de man. Het is maar één van de vele vergelijkbare telefoongesprekken die ik de afgelopen maand heb gevoerd. Het veranderen van bank in Nederland is nog niet zo eenvoudig. Nou ja, het veranderen wel, maar het vervolgens met je nieuwe nummer doordringen tot de diverse instanties niet. Bellen, formulieren invullen, bewijsstukken meesturen, weer bellen en nog weten de meeste overheidsdiensten en instellingen het niet voor elkaar te krijgen om binnen een redelijke termijn in hun systeem een paar cijfertjes te veranderen. Mijn financiële verkeer is de eerste maand van dit jaar dan ook flink vastgelopen. Geld wat ik zou moeten krijgen is nog steeds niet gekomen en geld wat ik moet betalen is nog altijd niet afgeschreven. De overstapservice van mijn nieuwe bank heeft ook nog niet echt geholpen. Alleen de premie van de uitvaartverzekering, de verzekering waar ik momenteel vanwege mijn springlevendheid het minste bij stilsta, is via die service goed terecht gekomen. Het bewijst maar weer eens dat we inmiddels nauwelijks over ons eigen geld kunnen beschikken. De regels en de banken bepalen onze geldstromen en dat maakt het er niet makkelijker op. Vroeger kreeg je één keer per week je loon in een zakje en kon je direct met geld doen wat je wilde. Desnoods het direct verbrassen in de lokale kroeg. Misschien ook niet ideaal, maar toch. Nu beslissen anderen wanneer jou geld waarheen stroomt. Zonder dat je ook zelf maar een cent van ziet. Het is niet anders. Het kost wat ergernis en ook een paar centen (postzegels, telefoonkosten) maar uiteindelijk zal ook mijn geld wel weer de goede kant op stromen

Erotische blinde vlek

23-01-2014

Vrouwen en erotische films, het is geen gelukkige combinatie. Uiteraard heb ik dat niet zelf verzonnen, maar dat heeft onze onvolprezen onderzoeker Hieu Kim Hyuhn van de Rijksuniverstiteit Groningen wetenschappelijk vastgesteld. Sterker nog: hij studeert af op de erotische blinde vlek van vrouwen. Hij heeft namelijk ontdekt dat vrouwen bij het kijken naar porno, volgens de onderzoeker wetenschappelijk verantwoorde vrouwvriendelijke porno natuurlijk, minder zien omdat hun hersenen dan slechter werken. Heeft hij gewoon gemeten met een scan bij twaalf vrouwen die naar een opwindende film zaten te gluren. Bij het kijken naar een gewone film gebeurde er niks, maar zodra de beelden een beetje pikant werden gaven de dameshersenen niet thuis en vertroebelde de beelden. Oorzaak van deze opwindende uitkomst: er gaat te weinig bloed naar dat hersendeel dat de beelden verwerkt, maar juist meer naar het deel dat de seksuele opwinding zou moeten veroorzaken. Maar ja, zonder die beelden werkt dat dus, zou je zeggen. Dat is dus de reden dat ik vrienden, zelf heb ik daar uiteraard geen ervaring mee daar ik altijd naar andere films kijk , wel eens hoor klagen dat hun vrouwen of vriendinnen tijdens een ietwat gewaagde film steeds vragen wat er gebeurt. Ze zien het gewoon niet. Heel irritant natuurlijk, want het onderzoek heeft uitgewezen dat wij mannen wel alles feilloos registreren. Uiteraard letten wij, zo begrijp ik van vrienden, bij zulke films dan vooral op de acteerprestaties, de boeiende dialogen en de diepgang. Vrouwen ontgaat dat dus allemaal. Het bewijst bovendien dat het hele verhaal van de multitaskende vrouw misschien ook wel met een korreltje zout genomen moet worden. Een film kijken, zien wat er gebeurt en nog een beetje opgewonden raken ook, het gaat ze niet allemaal tegelijk lukken mag je concluderen. Ik heb overigens geen idee wat je verder moet met deze uitkomst. Waarom moeten we dit weten? Willen we dit weten en wat draagt het bij aan een betere toekomst, een veiligere wereld en beter milieu, om maar eens wat zijstraten te noemen? Daar laat de berichtgeving over het onderzoek zich ook verder niet over uit. Kennelijk is het resultaat al opwindend genoeg.

Ouder, maar beperkt houdbaar

24-01-2014

Het werd altijd ontkend. Vooral door politici en werkgevers. Leeftijdsdiscriminatie? Daar doen wij tolerante, sociale Nederlanders niet aan. En mocht het onverhoeds, geheel per ongeluk toch nog een keer gebeuren, dan hebben we altijd nog een commissie waar de leeftijdsgediscrimineerde zijn beklag kan. Gelijke kansen voor iedereen, smoorde Den haag de afgelopen jaren iedere opmerking in die richting met dooddoeners. Geen werk omdat je te oud zou zijn? Het werd door politici altijd driftig weggewoven onder het motto: werk zat, als je maar wil en we investeren er ook nog in. Onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) laat echter zien dat we hier weer eens met een fraai staaltje struisvogelpolitiek te maken hebben. Van alle werkzoekenden voelt 15 procent zich gediscrimineerd bij het zoeken naar een baan. Van de 55-plussers heeft zelfs 37 procent het gevoel dat zij het vanwege hun leeftijd wel kunnen schudden. Hoezo geen discriminatie? Nee, ze zeggen dat natuurlijk niet, al die hypocriete werkgevers. Die verzinnen wel smoezen om de ervaren ouderen onder ons af te wijzen. Ze passen niet in het team of ze voldoen net niet aan alle eisen of ze hebben toch geen ervaring genoeg. Allemaal drogredenen dus. Ze vinden de ervaren, gemotiveerde levenslustige oudere gewoon te duur, te traag en minder flexibel. Hoe ze dat weten? Geen idee. Hoewel ik qua leeftijd toch al weer een tijdje tot de gediscrimineerde doelgroep behoor is mij nooit iets gevraagd. Nog nooit heeft een afwijzende werkgever de moeite genomen om eens te vragen of zijn vooroordelen inderdaad kloppen. Stel je voor dat die ontzenuwd zouden worden en blijkt dat je een keihard werkende, flexibele 55-plusser met zeer veel kennis en ervaring bent die zelfs wel over de hoogte van zijn salaris wil praten. Dat moet hij je nog aannemen ook. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. We worden intussen steeds ouder, maar onze houdbaarheidsdatum is steeds beperkter. De cijfers van SCP wijzen het uit. Zelfs de 45-plussers onder ons worden al te oud gevonden voor de arbeidsmarkt. En dat terwijl we steeds langer moeten doorwerken. Maar wie moeten dan langer doorwerken?, vraag je je af als je de uitslag van dit onderzoek leest.

De seniorenmelkkoe

27-01-2014

We worden groot met melk en we gaan dood met melk. Tenminste, zo vat ik het bericht maar even samen dat ik vanochtend onder ogen kreeg. Als baby gedij je het beste met moedermelk. Dat heeft de natuur nu eenmaal zo voor ons georganiseerd en dat werkt al sinds het bestaan van de mensheid uitstekend. Eenmaal opgegroeid mag je drinken wat je wilt en dat hoeft niet altijd melk te zijn. Ik heb bijvoorbeeld na jarenlang verplichte, lauwe, klonterige schoolmelk, de witte motor definitief uit mijn leven gebannen. Helemaal geen probleem, dacht ik altijd, maar dat blijkt dus fout gedacht. Inmiddels ben ik qua leeftijd redelijk senior en nu lijkt het erop dat straks toch weer aan de melk moet. Er wordt een onderzoek gestart naar het nut van speciale melk voor senioren. De helft van mijn soortgenoten blijkt immers ondervoed te zijn als zij in het ziekenhuis belanden. Dus moet er nu seniorenmelk komen die veel carnitine bevat. Een stof die overigens veelvuldig door bodybuilders gebruikt wordt om te zorgen voor hun buitenproportionele spierbundelopbouw. Een wat goed is voor die wandele kleerkasten zou volgens de onderzoekers ook best goed kunnen zijn voor de ietwat ielige senioren. Maar ja, hoe krijg je die stof in de melk? Nou, daar hebben we dus speciale oude-van-dagenkoeien voor. Er zijn koeien die melk leveren waar meer van dat spul inzit dan in de melk van andere koeien. En als we die koeien nu eens lekker apart zetten en speciaal voor onze senioren melken dan is dat probleem ook opgelost, denken de onderzoekers. Zo krijgt de senior dus zijn eigen melkkoe en gaat-ie uiteindelijk zo gezond als een vis en zo gespierd als een bodybuilder dood. Maar wat doen we met een niet melkdrinkers? Loop ik straks het risico dat als ik onverhoeds in het ziekenhuis beland ineens volgepompt te worden met die seniorenmelk? Ik moet er niet aan denken. Misschien is een antimelkpas wel een oplossing. Naast het donorcodicil, het anti-reanimatiedocument en de euthanasieverklaring kan zo'n pas er ook nog wel bij.

De slag om de boeken

28-01-2014

Dit wordt waarschijnlijk niet zo'n vrolijk stukje. Ik maak me namelijk een beetje zorgen. En dan doe ik over het algemeen niet gauw, maar nu is het toch tijd om zoiets als de alarmbel te luiden of de noodklok in werking te zetten. Het gaat namelijk niet goed met het boek. Nou ja, wel met het boek zelf. Die worden nog volop geschreven en goed ook. Het probleem zit vooral in de verkoop ervan. Het rommelt in de boekenwereld. Sinds vandaag zijn alle winkels van boekenketen Polare gesloten. Een keten die nog maar nauwelijks bestaat en gerenommeerde boekhandels als Scheltema in Amsterdam en ramsj-handel De Slegte heeft ingelijfd. De keten heeft naar eigen zeggen last van een 'onvoorziene extra daling van de boekenverkopen'en sluit de deuren 'tijdelijk met het oog op een strategische heroriëntatie'. Alsof ze de eerste bemande reis naar Mars aan het voorbereiden zijn of bijna op het punt staan het eeuwige leven te ontdekken. Kortom, taalgebruik dat niet past bij de boekverkoper. Dit is het vocabulaire van de winstzoekende ondernemer, niet van een boekenwurm met liefde voor de taal. En daar zit volgens bij ook direct de kern van het probleem. Ik hoord Polare-directeur Jan van der Wouw gisteren parten over 'cases' en een 'ijzersterke formule en kredietfaciliteiten', maar het woord boek heb ik hem nauwelijks horen noemen. Het punt is volgens mij dat alle Polarewinkels zowel in aanbod als aankleding allemaal hetzelfde zijn. De formule is heilig en niet het aanbod. De winkels zijn steriel en saai. Zelfs het tweedehandsaanbod van voorheen De Slegte staat strak in het gelid op volgorde in steriele ruimtes. En dat pikt de ware boekenliefhebber dus niet. Die wil struinen. Dwalen tussen de boekenkasten. Kijken op plekken waar die eigenlijk niet van plan was om te kijken en dan aangenaam verrast worden door wat hij daar tegenkomt. Daar moet een boekwinkel toe uitnodigen. Het moet een beetje rommelig zijn. Niet alles moet perfect op z'n plaats staan, maar er moet ruimte zijn voor avontuur, ruimte om je te laten verrassen. Dat wil de boekenliefhebber. En dat gevoel ontbreekt bij Polare. Daar is alles gericht op de verkoop, vooral zoveel mogelijk. Terwijl het bij boeken juist gaat om het gevoel, de verrassing, het ontdekken en dan volgt de verkoop vanzelf. De ware liefhebber zal altijd naar winkels zoeken waar dat mogelijk is. De slag om de boeken is begonnen en Polare heeft die eerste slag verloren.

Stoffig verleden

29-01-2014

Hij staat nog fier in mijn cd-kast, mijn allereerste cd: Aguaplano van Paolo Conte met daarop uiteraard het nummer 'Max'. Het was ergens halverwege de jaren tachtig en de cd was de uitvinding van dat moment. De kersverse cd-speler van toen doet nog altijd uitstekend dienst en Paolo Conte staat allang niet meer alleen in mijn cdkast. Het einde van het vinyl was nabij, werd er toen geroepen. Ook toen al had ik de eigenwijze gewoonte om lekker tegen de stroom in te roeien, dus besloot ik mijn verzameling vinyl toch maar niet weg te doen. En mijn eerste cd-speler bevatte dus ook nog gewoon een platenspeler. Ook die functioneert nog steeds uitstekend en de cd's en platen staan gezellig bij elkaar in mijn huiskamer en worden allemaal nog geregeld gedraaid. Maar ik begin een rariteit te worden, begrijp ik inmiddels. Een soort omgekeerde Don Quichote die niet vecht tegen de windmolens, maar ze juist verzameld. Net zo als nog geen 20 jaar geleden het einde van de langspeelplaat werd voorspeld, kondigt men nu het definitieve einde van de cd aan. Streaming heeft de toekomst. Muziekwinkels zijn tegenwoordig al haast de speld in een hooiberg die je alleen met heel goed zoeken nog kunt vinden, maar die zullen volgens de muziekindustrie dus helemaal gaan verdwijnen. Het grasduinen door de bakken met cd's, en lp's die inmiddels toch ook weer volop te verkrijgen zijn, gaat tot het stoffige verleden behoren, zo luidt de voorspelling. En de grasduiners zelf worden een soort rariteit, relikwieën uit dat stoffige verleden die nog gehecht zijn aan mooie cd-boekjes vol informatie of fraaie cd-hoezen. Het houdt allemaal op te bestaan, bezweert de NVPI, de branchevereniging van de entertainmentindustrie. Streaming heeft de toekomst. Alles wordt gedownload. Niets is meer gewoon te koop. Het leven gaat zich nog meer beperken tot het beeldscherm, zo lijkt het Daar speelt het zich af. We kijken niet meer om ons heen, maar strak voor ons uit om maar niets van ons digitale leven te hoeven missen. Zo gaan die dingen. Dat noemen ze vooruitgang en ontwikkeling. En ik blijf voorlopig nog maar even de Don Quichote die niet vecht tegen het heden, maar de vooruitgang combineert met het koesteren van het verleden. Mocht u ooit nog ergens in een onbeduidend steegje iemand in bak met platen of cd's zien grasduinen, dan zou het zomaar kunnen dat ik dat ben.

Weekers Waterloo

30-01-2014

Genânt, beschamend en vooral ook meelijwekkend, dat was de ruim vier uur durende vertoning gisteren rond de inmiddels vertrokken staatssecretaris van financiën Frans Weekers. Met verbijstering heb ik het debat van A tot Z gevolgd en zelden heb ik iemand publiek zo pijnlijk zien afgaan. De VVD-bewindsman moest zich gisteren voor de zoveelste keer verantwoorden voor gedoe bij de belastingdienst. Kwam hij ook de vorige keren al niet goed uit de verf, in vergelijking met gisteren hield hij zich toen nog redelijk staande. Gisteren was er sprake van een parodie op een debat. Een parodie zoals Lucky TV die meestal placht te maken, maar dan veel slechter en grensoverschrijdend pijnlijk. Aan de Kamerleden lag het niet. Zij stelden vragen, boden openingen, waren geduldig, zochten steun bij elkaar en de kamervoorzitter, maar leken niet door te kunnen dringen tot de staatssecretaris. Die hakkelde, stortte, zweeg, kraamde wartaal uit, wist geen antwoorden, sprak zichzelf tegen, rommelde in papieren, maakte een chaotische indruk, schoffeerde jan en alleman en wekte vooral de indruk dat hij geen idee meer had waar het allemaal over ging. Je voelde de spanning dwars door het beeldscherm oplopen. De radeloosheid bij de Kamerleden werd steeds groter en de bewindsman ging steeds meer lijken op een doodzieke patiënt die graag om euthanasie zou willen vragen, maar niet meer op het woord kon komen. Na 2 uur debatteren ging het allang niet meer om de inhoud. Het woordgebruik van de staatssecretaris, zijn houding en zijn presentatie vereiste alle aandacht. Zelfs als hij de laatste uren nog inhoudelijk zinnige dingen gezegd zou hebben, is dat iedereen volledig ontgaan. En dat is ook het Waterloo van Weekers geworden. Achter de schermen was de bewindsman misschien wel hartstikke bekwam, maar hij heeft dat nooit over het voetlicht kunnen brengen. Hij oogt altijd als de gezellige, innemende Limburger en dat heeft hem misschien ook wel lang in het zadel gehouden, maar gisteren is hij als een dronken buurredneer (Limburgs gebruik bij carnaval waarbij vanuit een ton, de buut, de actualiteit op de hak wordt genomen) al sauwelend (Limburgs voor onnozel geklets) keihard onderuit gegaan. Bij hij naderen van middernacht gooide hij de handdoek in de ring en hield hij de eer aan zichzelf. Een trieste en eenzame afgang. Geen partijgenoot of kabinetscollega in de buurt om een troostende arm om hem te leggen. Politiek is een keihard vak. Raak je eenmaal in doodsnood, dan zul je de gifbeker helemaal leeg moeten drinken. Het meest treurige aan het hele verhaal is misschien nog wel dat zijn eigen partij de VVD en coalitiegenot PvdA de man genadeloos hebben afgemaakt door gisteren tot aan het eind van de avond vol te houden dat hij mocht blijven en dat hij het uitstekend deed. Met zulke vrienden heb uiteindelijk helemaal geen vijanden meer nodig.

Samen naar het einde

31-01-2014

Hij zat op het muurtje bij de ingang van het verzorgingstehuis een sigaret te roken. Een geruite pet op het vermoedelijk kale hoofd met daaronder een gerimpeld en verweerd gelaat. Om zijn nek had hij nonchalant een wollen sjaal geslagen, want het was best fris. Zijn leeftijd was moeilijk in te schatten, maar de zeventig was hij waarschijnlijk al lang en breed gepasseerd. Het onderwerp weet ik niet meer precies, maar ik had een interviewafspraak met iemand in het verzorgingstehuis. Ik was iets te vroeg en vroeg aan de man op het muurtje of hij het niet koud had. Dat viel mee, zei hij. Hij was wel wat gewend. En we raakten aan de praat. Nee, hij woonde hier niet, maar sinds een paar maanden zijn vrouw wel. Ze dementeerde en had andere ongemakken en ja, hij was zelf ook niet meer één van de jongsten. Dus de dagelijkse zorg was voor hem alleen niet meer op te brengen. Vandaar dat ze nu hier zat. Terwijl hij het vertelde sprongen de tranen in zijn ogen. Bijna 57 jaar waren ze al getrouwd en nog nooit waren ze langer dan een paar dagen uit elkaar geweest. Ja, in het begin van hun huwelijk toen hij nog vaarde en later als vertegenwoordiger, dan was hij wel eens een paar dagen van huis, maar dat was het wel. De laatste jaren waren niet makkelijk. De zorg was intensief, maar hij deed het met plezier. En hij voelde dat zij het waardeerde en accepteerde. Het was anders dan vroeger, maar op hun manier en met alle beperkingen genoten ze nog steeds van elkaar. Het idee was om zo samen naar het einde te gaan van wat hij een mooi leven noemde. Aan dat idee kwam dus een paar maanden geleden abrupt een einde. Na al die jaren werden ze plotseling gescheiden. Plek voor haar was er wel in het verzorgingstehuis. Voor hem niet. Hij was te gezond. Nu gaat hij iedere dag naar het verzorgingstehuis om toch maar bij haar te zijn. Hij merkt dat ze hem mist. Ze gaat hard achteruit, maar hij mist haar ook. Dit was nooit de bedoeling. Hij kan het gevoel moeilijk beschrijven, maar het voelt leeg, machteloos, nutteloos en eenzaam tegelijk. Samen naar het einde, waarom is dat met eindpunt in zicht in Nederland niet mogelijk?, vroeg hij zich af. Dit gesprek van een paar jaar geleden schoot met te binnen toen ik vandaag las dat de Ouderenombudsman Jan Romme stelde dat ouderen niet tegen hun wil gescheiden mogen worden. Het gebeurt dus nog steeds en op grote schaal. Vaak onder het mom dat het niet anders kan en dat het zelfs volgens de AWBZ is toegestaan. Dat is dus niet waar en waarschijnlijk is het ook nog in strijd met het Europese verdrag van de Rechten van de Mens. Daar waar we anderen altijd de oren weten te wassen als iets in strijd is met die rechten hebben we er dus kennelijk geen moeite mee om de andere kant op te kijken als die rechten even niet in ons straatje passen. En dat hebben we de afgelopen jaren dus gedaan. Nu is het natuurlijk mooi dat van alles in regels en wetten is vastgelegd, maar daar gaat het uiteindelijk niet om. Wetten of niet, de grote vraag is willen wij zo met onze ouderen omgaan? Is dat de samenleving die ons voor ogen staat? Ik kan het me niet voorstellen. Althans, het is niet de samenleving die ik mij zou wensen. De samenleving verandert. Ouderen worden steeds ouder, maar dat kan en mag geen reden zijn om ze dan op een gegeven moment maar te scheiden van elkaar. Dat moeten we niet willen. Ooit hebben ze elkaar plechtig beloofd ' in voor- en in tegenspoed en tot de dood ons scheidt'. Laten we er als maatschappij voor zorgen dat ze die belofte zoveel mogelijk waar kunnen maken.

De constructieve drie

03-02-2014

Het klinkt als een geuzennaam: de constructieve drie. Zo worden ze in Haagse wandelen gangen wel genoemd en zo zullen ze dat ongetwijfeld ook voelen: D66, de ChristeUnie en de SGP. Zij zijn immers de partijen die geen enkele regeringsverantwoordelijkheid dragen, maar uiteindelijk wel bepalen wat er in ons land gebeurt. Het begint er op te lijken dat het kabinet Rutte steeds minder in de melk te brokkelen heeft. Over nagenoeg alles wat het kabinet tot nu toe gedaan heeft zijn akkoorden gesloten met de constructieve drie om toch maar te zorgen voor de broodnodige meerderheid in met name de Eerste Kamer. Uitaard hebben de drie daarbij de oorspronkelijke plannen van het kabinet heel vakkundig en zorgvuldig om zeep geholpen en er hun eigen stokpaardjes ingefietst. Dat doen zij onder het motto van het 'landsbelang', maar natuurlijk vooral in het 'eigen belang'. Zo kan D66 nu voorafgaande aan de gemeenteraadsverkiezingen roepen dat zij het onderwijs hebben gered en de christelijke mannenbroeders tellen hun zegeningen op het gebied van de sociale zekerheid. Een het kabinet levert alleen maar in. Zo is in opdracht van de de drie de nieuwe Bijstandswet al weer aangepast en de invoering ervan uitgesteld. Een goede zaak natuurlijk, maar het kost het kabinet naar het schijnt wel weer 60 miljoen euro extra. Het vertrek van Weekers? Dat gebeurde in opdracht van D66-baas Alexander Pechtold die in de rug gedekt werd door zijn christelijke medestrijders. Of Weekers vertrekt zelf of de drie zouden de motie van wantrouwen van de oppositie steunen, kreeg VVD-voorman Halbe Zijlstra telefonisch te horen. De regering wordt gevormd door de PvdA en de VVD, maar D66, de SGP en de Christenunie hebben de touwtjes in handen. Democratisch gezien een vreemde situatie natuurlijk. De kleinste partijen bepalen wat er gebeurt en zorgen er tegelijkertijd voor dat de oppositie hartstikke monddood is. Een de burgers staan helemaal buitenspel. Tegen dit soort constructies valt gewoon niet op te stemmen. Hoezo Nederland democratie? We worden geregeerd door drie hobbyisten die vooral vanuit hun eigen soms beperkte denkramen de rest van het land maar opleggen wat hun goed dunkt. Het kabinet heeft het allemaal te slikken en de oppositie kan het tij niet keren. Eens of niet eens met het kabinet, maar dit is toch wel een hele rare constructie die op de keper beschouwd toch ook wel enige dictatoriale trekjes vertoont. De macht ligt immers in handen van de kleinst mogelijke minderheid. Ik kan me voorstellen dat de Russische president Vladimir Poetin tijdens de tien kilometer schaatsers toch wel graag van onze premier Mark Rutte wil horen hoe ons systeem nu precies werkt. Een in de kern dictatoriaal systeem in een democratische verpakking, daar kan hij nog wat van leren.

Het verhaal van de knikkers

04-02-2014

Ik ging er maar eens goed voor zitten gisteravond, voor het Achtuurjournaal. In de vooraankondiging had Rob Trip immers met zijn serieuze nieuwsgezicht groot nieuws aangekondigd dat de hele wereld over zou gaan. Dat beloofde dus wat. Zou president Assad in Syrië zoveel spijt hebben gekregen van zijn oorlogsmisdaden dat hij zijn complete vermogen heeft weggeschonken aan alle nabestaanden? Of zou Poetin eindelijk bekend gemaakt hebben dat hij zelf homo is en tijdens de openingsceremonie van Olympische Spelen zijn vriend (Mark?) aan het volk tonen? Of zou Willem-Alexander aankondigden dan hem na bijna een jaar koningschap het runnen van bruin café toch leuker leek? Of had een marsmannetje naar de ANWB gewhatsappt dat het marswagentje van ons met pech in een krater was beland? Er flitste van alles door mijn hoofd toen het Journaal begon met het spectaculaire nieuws als ronkede opening: knikkers. Een gedeukt koekblik vol kleurige knikkers, staande op een tafel op een speciale schaal met daarom bewegend twee handen zorgvuldig verpakt in volkomen steriele blauwe handschoenen. Dezelfde soort knikkers in een vergelijkbaar blik zoals dat ook nog ergens bij mij op zolder en op vele tienduizenden zolders moet staan. Dit knikkerblik met knikkers had bijna 70 jaar bij de inmiddels 83-jarige Tooske in een kast gestaan. Zij was het buurmeisje van Anne Frank en had de knikkers van haar gekregen toen de familie Frank vertrok om in het Achterhuis onder te duiken. Nu waren de knikkers weer te voorschijn gekomen en tot de verbijstering van Tooske werden ze ineens gekoesterd als het zoveelste wereldwonder. De knikkers van Anne. Eindelijk waren ze boven water. Dit was een vondst die alle andere vondsten overbodig zou maken. Een vondst die loop van de geschiedenis naar een nog hoger niveau zou tillen. Tenminste, dat begreep uit het commentaar van de deskundigen bij het item. Immers, er was wel een foto van een knikkerende Anne, maar nu waren de knikkers er ook. De missing link in de geschiedenis, begreep ik wel. Zo zal het nieuws dus ook de wereld overgaan, stelde de nog altijd bloedserieuze Trip en dat zal indruk maken voegde hij daar nog fijntjes aan toe. Hoe is me niet helemaal duidelijk geworden. Zou Assad zich dankzij de knikkers van Anne toch maar overgeven en zal Poetin dankzij diezelfde knikkers de homo's in zijn land alsnog omarmen? Als dat zo is dan zouden die knikkers echt een wereldvondst zijn. Tot die tijd zeggen ze alleen maar dat Anne Frank uiteindelijk een heel gewoon meisje was dat speelde met knikkers. En dat wisten we al. Een meisje dat uiteindelijk nog jaren met haar buurmeisje vrolijk op de stoep had moeten kunnen knikkeren, maar daar door die afschuwlijke oorlog nooit meer aan toegekomen is. Zij was dan misschien wel nooit zo bekend geweest als ze postuum gworden is, maar dan had ze misschien wel een normaal en heel gelukkig leven kunnen leiden met op zolder gewoon het knikkerblik. Dat is het verhaal wat de knikkers vertellen. Ze staan symbool voor al die mensen die door de Tweede Wereldoorlog nooit hun jeugd en de rest van hun leven af hebben kunnen maken. Als iedereen zich dat zou beseffen, is er pas sprake van wereldnieuws.

Opportunisme of ratio?

05-02-2014

De Tweede Kamer debatteert vandaag met minister Henk Kamp (Economische Zaken) over de aardgaswinning in Groningen. Is de Tweede Kamer het eens met de compensatieplannen van de VVD-bewindsman of gaan die plannen niet vergenoeg? Een mens is van nature opportunistisch. En een politicus is dat in het kwadraat. Zeker als er verkiezingen voor de deur staan, zoals in maart de gemeenteraadsverkiezingen. Scoringsdrift lijkt het in het Haagse dan vaak te winnen van de ratio. In die zin kan het debat voor de Groningers vandaag dus heel goed uitpakken. Jarenlang was het in Den Haag oorverdovend stil als het ging om de aardbevingen in Groningen, de schade die dat opleverde en de onveiligheidsgevoelens van de mensen die er wonen. Het steeds luidruchtiger wordende Gronings verzet in combinatie met de al maar toenemende waarschuwingen voor groter wordende risico’s en gevaren hebben de Haagse politici echter tot inkeer gebracht. Dus wordt de gaskraan op sommige plekken een beetje dichtgedraaid en heeft de minister 1,2 miljard euro uitgetrokken om de komende vijf jaar te investeren in het gebied. Daarvan is jaarlijks 15 miljoen beschikbaar voor het oppeppen van de Groningse economie. En dat laatste gaat een meerderheid van de Tweede Kamer zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen dus niet ver genoeg, zo is in de Haagse wandelgangen te beluisteren. De regeringspartij PvdA en de oppositiepartijen SP, CDA, D66 en de ChristenUnie zullen er voor pleiten dat die termijn wordt opgerekt naar zeker 10 jaar. Waar de extra miljoenen die daar voor nodig zijn vandaan moeten komen, laten zij vooralsnog even in het midden. En dat zal dan waarschijnlijk ook een heikel punt in het debat worden. De VVD vindt dat hun minister zijn nek al flink heeft uitgestoken voor Groningen. Het dichtdraaien van de gaskraan en de voorgenomen investeringen slaan een flink gat in de voor de liberalen zo heilige begroting. Zij zijn daar echter met frisse tegenzin mee akkoord gegaan, maar of zij het kunnen verdragen dat het gat in het huishoudboekje van de Staat in het belang van Groningen nog groter zal worden moet vanmiddag blijken. Kamp zal zijn uiterste best doen om te voorkomen dat er meer geld naar Groningen gaat, maar hij staat tegenover een Kamermeerderheid. En die wordt aangevoerd door coalitiepartner PvdA. De vraag is dan ook of de socialisten vandaag hun rug recht houden? Slepen zij meer geld uit het vuur voor de Groningers? Wint het opportunisme het van de ratio of zijn er voorafgaande aan het debat al onderlinge afspraken gemaakt over de uitkomst en het geld? Zijn de aardbevingen in Groningen vandaag in staat om vandaag ook politiek Den Haag op zijn grondvesten te laten schudden? Het debat begint om 16.00 uur en zal zoals het nu lijkt de hele avond duren. Rond middernacht weten we ongetwijfeld meer.

Geen idee

06-02-2014

Moord en brand schreeuwden we nog niet eens zo lang geleden. Een schande was het, de afluisterpraktijken van de Amerikaanse spionagedienst NSA. Hebben we daar zulke fijne strenge regels voor in Nederland, worden die door die verdraaide Yankees gewoon aan hun laars gelapt. En we wisten van niks. We hadden er geen idee van, pruilde minister van binnenlandse zaken Ronald Plasterk. De man ziet er altijd wel betrouwbaar uit, onnozel zoals sommige zeggen, dus ben je meestal geneigd om hem te geloven. Niet doen dus, Zeker niet bij politici. Vergeet hun mooie blauwe ogen. Blijf ze wantrouwen. Diezelfde Plasterk blijkt dus, bewust of onbewust, gewoon uit zijn nek hebben staan te kletsen. Niet de de Amerikanen luisterde ons af, maar dat deden we zelf. Maar liefst 1,8 miljoen mensen werden tijdens telefoongesprekken afgeluisterd. Via de 'grutte earen' (grote oren), de enorme schotels in het Friese Burum. En die gegevens werden weer doorgegeven aan de NSA. Ook daar had Plasterk daar geen idee van. Nu worden afluisterpraktijken tegenwoordig opgehangen aan terrorisme en veiligheid. Ik kan me echter niet voorstellen dat er in Nederland 1,8 miljoen potentiële terroristen rondlopen die ook nog eens dagelijks met elkaar bellen en allerlei mogelijke aanslagen bespreken. Dus waarom al dat stiekume gedoe? Het antwoordt van Plasterk ken ik al: geen idee. Inmiddels buitelen alle partijen in Den Haag over elkaar heen om de schande die eerst voor Amerika bestemd was nu op de PvdA-bewindsman af te vuren. Die zal het dinsdag nog moeilijk krijgen als hij zich in de Tweede Kamer moet verantwoorden, maar daar heeft hij waarschijnlijk nog geen idee van. Er ontgaat deze minister kennelijk nogal veel. Dus dan zal ook de volgende complottheorie hem ongetwijfeld niet bereiken. De VVD moest vorige week afscheid nemen van een zwakke staatssecretaris. Zou ter compensatie, de lieve vrede en het wankele evenwicht in de coalitie nu geen afscheid genomen moeten worden van een volgens sommigen zwakke PvdA-minister. Gestruikeld over een afluisteraffaire waar hijzelf nooit van gehoord had. Ik sluit het helemaal niet uit. Door de telefoon zwijg hierover ik natuurlijk in alle talen. Als zelfs de minister daar geen idee van heeft, weet ik natuurlijk helemaal niet wie er allemaal meeluisteren.

Proost

07-02-2014

Eerlijk is eerlijk. Ik verslikte me wel even in mijn slok wijn toen ik het bericht las: we dronken in 2013 24 miljoen liter wijn minder dan in 2012. Dat scheelt nogal een slok op een borrel, zou ik zeggen. Ik geef het toe: aan mij kan het niet liggen. Niet dat ik nou direct zo'n drankorgel ben, maar ik trek toch graag op z'n tijd een lekker flesje wijn open. Maar ja, 24 miljoen liter in één keer compenseren gaat mij ook niet lukken. Zoveel flessen passen bovendien niet eens in mijn kelder. Je kunt natuurlijk heel nuchter constateren dat het goed voor de volksgezondheid is dat er wat minder wijn naar binnen is geslobberd. Er zijn onderzoeken genoeg die zeggen dat minder alcohol beter is voor je lijf en je leden. Als wijnliefhebber geloof ik daar dus niet in. Er zijn immers evenveel onderzoeken die beweren dat een goed glas wijn op z'n tijd de gezondheid juist bevordert. Om de een of andere reden hecht ik toch meer waarde aan die onderzoeken. De oorzaak van ons verminderde wijndrinkgedrag is volgens de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren de accijnsverhoging op drank. Dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben, maar of dat de enige reden is betwijfel ik. Maar ja, wat zou dan nog een reden kunnen zijn? Na nog een paar slokken wijn, ongemerkt ga je na zo'n bericht toch wat doordrinken om de schade voor dit jaar te beperken, kwam ik plotseling tot de filosofische gedachte dat het misschien ook wel eens te maken zou kunnen hebben met ons steeds beperkter wordende vermogen om te genieten. De economische crisis, al het politieke gedoe, het geweld in de wereld, de wegblijvende winter, de onzekere toekomst, het zijn allemaal zaken die het leven er de laatste jaren niet vrolijker op gemaakt hebben. Misschien heeft dat de zin in een goed glas wijn ook aangetast. Als dat zo is, is dat natuurlijk heel jammer. Juist in die stemming kan een glas wijn immers wonderen doen. Het maakt je stemming vaak milder en je gedachten warmer. Wijn werd niet voor niets in het verre verleden al de Godendrank genoemd. Soms doet het echt wonderen en niets is zo plezierig om daar af en toe gewoon lekker aan over te geven. Gewoon, als symbool voor het leven dat uiteindelijk misschien toch zo slecht nog niet is. Maar natuurlijk wel met mate. Proost.

De laatste jaknikker

10-02-2014

Soms kan een persbericht tot een raar misverstand leiden. Zo kreeg het bericht onder ogen dat meldde dat de laatste jaknikker uit dagelijks leven in Nederland zou verdwijnen. Voor een echter jaknikker zou we voortaan alleen nog maar terecht kunnen in het Openluchtmuseum in Arnhem. En hup, de punt van de zin was nog niet gelezen of daar ging mijn fantasie met me op de loop. Ik moest namelijk onmiddellijk denken aan een zeer vage kennis van me. Zo'n kennis waar je eigenlijk niks aan hebt, maar die ooit om een onduidelijke reden kennis is geworden en waar je nooit meer vanaf komt omdat daar dan weer nooit een reden voor te bedenken is. En dat komt omdat deze kennis een jaknikker van het zuiverste water is. Een kennis die met alle winden mee waait, nooit tegenspreekt, altijd vindt wat jij vindt en niet betrappen is op welke eigen mening dan ook. Zo wil zijn vrouw al jaren bij hem weg, maar kan ze geen reden bedenken. Zij werkgever piekert zich al jaren suf wat hij kan doen om hem de laan uit te sturen, maar kan geen enkele reden vinden. Hij is het altijd met iedereen over alles eens. Het prototype van een jaknikker dus. Een type waarvan er volgens mij velen over deze aardkloot rondhuppelen. Maar nu dacht ik bij het lezen van het persbericht dat het type aan het uitsterven was geslagen en dat het laatste exemplaar, die vage kennis dus, een nieuwe baan als bezienswaardigheid in het museum zou krijgen. Eindelijk weer een belangrijk moment in de evolutie van de mensheid: we zouden voor eens en voor altijd verlost zijn van de jaknikkers. De eigen meningen zou hoogtij gaan vieren en de discussies daarover zouden opbloeien. De politiek zou er bijvoorbeeld weer toe gaan doen, want het schoothondjesgedrag zou definitief tot het verleden behoren. Lang leve het weerwoord dat ons scherp zou houden. Het spookte allemaal door mijn hoofd, maar voordat ik aan het einde van het persbericht was begreep ik al dat echt mijn fantasie met me op de loop was gegaan. Het persbericht ging over de mechanische jaknikkers die decennialang ons landschap ontsierde om olie uit de bodem te pompen. Het laatste exemplaar daarvan komt in het museum te staan. De echter jaknikkers blijven gewoon vrij rondlopen.

Bejaardenpop in trek

11-02-2014

Stoppen? De meesten van hen kennen het woord waarschijnlijk niet eens. Popmuzikanten die de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots zijn gepasseerd zijn nog met geen stok van de podia af te slaan. Als je er goed over nadenkt is het een wonderlijk fenomeen: popmuzikanten die ogenschijnlijk de houdbaarheidsdatum allang gepasseerd zijn trekken nog altijd bomvolle zalen en uitverkochte stadions. Pinkpop is in gesprek met The Rollings Stones, terwijl Metallica en Robert Plant al zijn vastgelegd. Onlangs barstte het Ziggo Dome nog uit zijn voegen bij een optreden van Fleetwood Mac. Dat gebeurde ook bij Leonard Cohen. Van Morisson wist het eveneens afgeladen Ziggo Dome muzikaal te betoveren. The Eagles (foto), Cliff Richard en Tom Jones zullen dat kunstje dit jaar in de stijf uitverkochte Amsterdamse poptempel ongetwijfeld herhalen. Bejaardenpop, zoals mij dochters wel eens roepen, maar waarvan ze ook zeggen dat ze het hartstikke leuk vinden. Want het is niet zo dat alleen wij als vijftigplussers en ouder massaal op die concerten afkomen. We zijn wel in de meerderheid. Logisch, want het is de muziek waarmee we opgroeiden. Wij zijn immers de eerste naoorlogse popgeneratie, de muziek waar onze ouders en grootouders zich nogal tegen af pleegden te zetten. In vergelijking met hun klassieke muziek had dat gitaargejank van die langharige nozems natuurlijk helemaal niks met muziek te maken. Maar eigenwijs als we waren luisterden we vooral niet naar onze ouders en wel naar die vermaledijde popmuziek, Wij zijn de generatie die decennia lang de complete ontwikkeling van de popmuziek ‘live’ hebben meegemaakt. Door The Beatles, Woodstock, Radio Veronica, Toppop, Hilversum 3, de disco, stadionconcerten en festivals. We zagen ze langskomen, de rock, de punk, de heavy metal, soul, reggae, house en de rap. De muziekstromen beïnvloedden elkaar en er ontstonden nieuwe stromingen. Een ontwikkeling die vandaag de dag nog altijd doorgaat. Veel van de roots van de muziek van de huidige generatie is terug te vinden in de muziek van onze generatie.

De jeugd herkent en erkent dat. Daarom willen zij nog graag de oude rotten in het vak horen en zien. Dichterbij de roots van hun muziek kun je immers niet komen, terwijl het voor ons toch vooral het feest der herkenning is. Het is juist die ontwikkeling die maakt dat de oude muzikant geen hits of radiozendtijd meer nodig heeft om zijn populariteit te behouden.Daarom is het zo dat wij, in tegenstelling tot onze ouders, ons minder snel afzetten tegen de muziek van onze kinderen. Omdat wij ook daar de oorsprong weer in het herkennen en de ontwikkeling zien. Dat maakt dat The Rolling Stones, mannen van ver in de zeventig, muzikaal gezien nog springlevend zijn. Als ze naar Pinkpop komen zijn zij een hoofdact en de publiekstrekker zoals het festival die in geen jaren meer heeft gehad. Er zit dus nog altijd veel muziek in de oude popmuzikanten. Mijn dochter van zeventien wil dit jaar best met mij naar Pinkpop, heeft ze aangegeven, want ‘de Stones komen misschien ook’. En ik vind Ed Sheeran, Stromae en Bastille de moeite wel waard. Maar drie dagen in een tentje op zo’n festivalcamping ? Daar moet ik dan weer niet aan denken. Daar ontstaat dan toch weer iets van wat lijkt op een generatiekloof.

Uitgestorven door internet

12-02-2014

Daar sta je dan. Goed gebivakmust te zwaaien met je pistool onderwijl de goed uit je hoofd geleerde zin te roepen: 'Je geld of je leven'. De bankmedewerker zal je vervolgens klantvriendelijk te woord staan en meedelen dat er weinig geld is in de bank, dat hij of zij bovendien net als iedereen in de bank geen toegang heeft tot grote sommen geld en dat het van hoger hand ook verboden is om zijn of haar leven te geven. En of hij of zij u nog ergens anders mee van dienst kan zijn. Met andere worden: het overvallen van banken heeft enkele zin meer. De tijden van de Bonnies en Clydes behoren definitief tot het verleden. De eerlijke. ambachtelijke bankrover is een uitgestorven soort. Sinds april 2012 is er geen spoor meer van te bekennen. Toen is namelijke de laatste bank in Nederland overvallen. Dat blijkt uit de cijfers van de Nederlandse Vereniging van Banken. Geld is tegenwoordig vooral een digitaal betaalmiddel. En een laptop overvallen zet natuurlijk niet echt zoden aan de dijk. Dus is er mede dankzij onze gedigitaliseerde samenleving met bankovervallen geen droog brood meer te verdienen. Het enige waar nog wel geld te halen valt is in de kluizen van de geldautomaten. Dus hebben de bankovervallers zich laten omscholen tot plofkrakers. Dat aantal is sinds 2012 juist toegenomen. Misschien wel met behoud van hun uitkering, want behalve veel schade aan gebouwen en automaten, wordt er bij die kraken nauwelijks geld buitgemaakt. Bovendien zijn de automaten tegenwoordig zo beveiligd dat als er geld wordt buitgemaakt dit meestal ook nog onbruikbaar is. Nee, veel toekomst zit er niet meer in het bankovervallen. Het geld ligt allang niet meer voor het oprapen. Voor de doorgewinterde crimineel is de economische crisis dus nog lang niet voorbij en dat is dan wel weer een mooi lichtpuntje.

Alles of niets

13-02-2014

Zoals ik al eerder heb aangegeven is het veranderen van bank in dit land een heidens karwei. Nou ja, de verandering zelf niet eens zo zeer, maar het ingevoerd krijgen van het nieuwe bankrekeningnummer bij de diverse instanties, bedrijven en instellingen die maandelijks automatisch met toestemming je rekening plunderen. Trek voor deze operatie rustig een maandje of twee uit en als je de zaak dan aardig op de rit heeft bent je spekkoper. Ik ben inmiddels bijna 2 maanden verder en het begint er op te lijken. Je zou zeggen: hoe moeilijk kan het zijn, het invoeren van een nieuw rekeningnummer. Moeilijk dus, maar de wijziging lijkt nu dus toch tot de meeste instanties doorgedrongen te zijn. Waar het nog niet echt wil vlotten is de verzekeringsmaatschappij. De telefonisch doorgegeven wijziging was niet gelukt. Dan maar schriftelijk met allerlei afschriften waarop het banknummer te verifiëren was en dan zou het goed komen, meldde de zeer behulpzame verzekeringsdame telefonisch. Het kostte was postzegels, maar ook dat was geen succes. Opnieuw kreeg ik een kattig briefje dat de automatische incasso weer was mislukt wegens onjuist rekeningnummer. Dus maar weer eens gebeld. Vervelend, vond de opnieuw uiterst begripvolle verzekeringsdame, maar, hoewel het tegen de regels was, moest ik het dan maar rechtstreeks via mijn account op internet proberen. Die sluiproute werkt wel vaker, fluisterde ze in mijn oor. Vandaag plofte er zomaar drie enveloppen van de verzekeringsmaatschappij in de bus. De inhoud was drie exact dezelfde brieven waarin mij haast juichend werd meegedeeld dat zij er zomaar in geslaagd waren om mijn rekeningnummer te wijzigen. Dat is mooi natuurlijk, maar toch nog maar even gebeld, want vanwege de de drie dezelfde brieven zag ik wel weer een kostenbesparing en in het verlengende daarvan een premieverlaging. Dat gebeurde wel vaker, wist de weer uiterst behulpzame verzekeringsdame te vertellen. Iets in het administratieve systeem wat nog altijd niet oplost was, voegde ze daar monter aan toe. Maar ik moest blij zijn dat het toch maar mooi in zo'n relatief korte periode geregeld was. En die drie brieven? Ach, het is vaak alles of niets en ik heb dit keer alles, grapte ze nog. Voor de zekerheid had ze ook nog even in het systeem gekeken en daar stond nu het volgende nummer, om vervolgens weer mijn oude rekening te noemen. Kon gebeuren, reageerde ze nuchter. Was het invoeren en het versturen van de brieven niet op elkaar afgestemd. Dus drukte ze nu op delete, hield ze me op de hoogte en tikte ze zelf het goede nummer in. Dat mocht wel niet, maar ook deze sluiproute werkte wel vaker. Dan klopte dat ook weer met de brieven en moest het nu helemaal goed zijn, meldde ze opgeruimd. Ik help het haar hopen. Het is inderdaad alles of niets. Het is alles als ik nu geen bericht meer krijg dat het afschrijven is mislukt of niets als het weer mislukt. Ik ben benieuwd

Valentijnsdag: liefde of commercie?

14-02-2014

Het is weer zover. Vandaag is het Valentijnsdag, de dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten. Maar is het echt de dag van aandacht voor elkaar of is het een pure commerciële aangelegenheid door ondernemers handig opgezet om hun zakken te vullen? Het is niet duidelijk waar de oorsprong van Valentijnsdag ligt. Verschillende legendes en verhalen doen de ronde, maar welke juist heeft men nooit met zekerheid vast kunnen stellen. Zo zou de naam Valentijnsdag afkomstig kunnen zijn van de Roomse priester Sint Valentijn, die leefde in de 3e eeuw na Christus. Volgens de overlevering bestond er in die tijd een keizerlijke wet die het soldaten verbood om te trouwen. Men geloofde namelijk dat vrijgezellen eerder bereid waren te sterven op het slagveld. Valentijn zou echter in het geheim toch soldaten hebben gehuwd, omdat hij van mening was dat liefde alles overwon. Toen keizer Claudius II (268-270) dit ontdekte, liet hij de geestelijk op 14 februari 269 executeren en zo werd Valentijn een martelaar voor de liefde. Hoewel een heel mooi verhaal, weet niemand hoe waar dit is, want het enige bekende biografische feit van Valentijn is zijn sterfdatum. Er is nog een mooie verfraaiing van deze legende, die overigens eveneens nergens op gestoeld is. Op de avond voor hij geëxecuteerd zou worden, zo luidt deze aanvulling, schreef Valentijn zelf de eerste 'Valentijnskaart', geadresseerd aan de blinde dochter van zijne cipier Asterius. Hij tekende de kaart met 'Van jouw Valentijn'. Toen de dochter de kaart het vast had, kon ze weer zien en het briefje lezen. Een andere mogelijke oorsprong van Valentijnsdag is het Romeinse feest Lupercalia, dat eveneens plaatsvond op 14 februari. Dit festival werd gehouden ter ere van Lupercus, de god van de schaapherders, en Lupa, de wolvin die Romulus en Remus opvoedde. Volgens een beschrijving van de Griekse historiograaf Plutarchus begon het feest met de rituele slachting van een hond en twee geiten, waarna de geitenhuid werden verwerkt tot een aantal riemen.Vervolgens renden een aantal jonge mannen naakt door de straten van Rome, waarbij ze de riemen gebruikten om uit te halen naar de toegesnelde en zeer enthousiaste vrouwen. Iedere vrouw die geraakt werd zou namelijk zwanger worden, of, indien ze dat al was, een goede bevalling hebben. Dat feest had dus bij lange na niet de romantische lading die Valentijnsdag tegenwoordig wel wordt toegedicht. Het vermoeden bestaat dan ook dat verband tussen Valentijnsdag en Lupercaia er pas later met de geitenharen is bijgesleept.Geoffry ChaucerDe eerste echte historische vermelding van Valentijnsdag is afkomstig van de veertiende-eeuwse schrijver Geoffrey Chaucer. Hij schreef in zijn ‘Parlement of Foules’ (1382) de volgende zin: “Want dit was op Sint Valentijns dag, als elke vogel zijn maatje komt kiezen”. Aanvankelijk werd aangenomen dat Chaucer hiermee verwees naar 14 februari, maar de meeste vogels in Engeland paren niet zo vroeg in het jaar. Het is dan ook waarschijnlijker dat hij verwees naar 2 mei, de heilige dag van Sint Valentijn van Genoa, of dat hij de traditie volledig verzonnen had. Desalniettemin vonden de termen ‘Valentijn’ en ‘Valentijnsdag’ sindsdien al snel intrede in de romantische literatuur. Zo zong het personage Ophelia in het toneelstuk Hamlet (1600-1601) van Shakespeare al over Saint Valentine’s day. Pas aan het begin van de 19e eeuw verspreidde de traditie van Valentijnsdag zich over op de gehele Europese bevolking. Door de prijsdaling in het versturen van post werd het voortaan voor iedereen betaalbaar om een kaartje te verzenden. Met name in het streng Victoriaanse Engeland koos men ervoor om dit anoniem te doen, zodat men ondanks de sociale nadruk op kuisheid toch een passievolle liefdesverklaring op kon stellen.Verenigde StatenRond 1840 verspreidde de Europese traditie zich via de Engelse immigranten ook naar de Verenigde Staten, waar het al snel uitgroeide tot één van de belangrijkste feestdagen. Daar zag men wel brood in dit feest. In 1847 werd in Boston de eerste massaproductie van kanten Valentijnskaarten opgezet. Sindsdien is de rol van de commercie rondom Valentijnsdag sterk toegenomen. De chocolade, snoepgoed, bloemen, kaarten en allerlei andere gadgets worden onder vlag van Valentijnsdag in de vorm van harten en andere liefdessymbolen op de markt gezet.Verder verschoof onder invloed van de commercie de nadruk van Valentijnsdag steeds meer van anonieme liefdesverklaringen naar liefde in het algemeen, zodat er meer mensen bij de feestdag betrokken konden worden. Dus gaat het op Valentijnsdag nu om de echte liefde of is het inmiddels puur een speeltje van de commercie? Of gaan de liefde en de commercie juist op deze dag hand in hand? Het zou zomaar kunnen. Het s tenslotte Valentijnsdag.

Regeltjesstress

17-02-2014

Zij leed er duidelijk aan, het op het oog zo sympathieke beveiligingsmeisje bij de deur van het Ziggo Dome vrijdagavond. Wij, vier meiden in de leeftijd van 15 tot 17 jaar en ik, waren de eersten die haar de keurig uitgeprinte kaartjes voor het concert van 'The Ladies of Soul' onder haar neus duwde. Oké, wij stonden voor de toegang naar de eerste ring van de poptempel, terwijl de jongste meiden kaartjes hadden voor zaal. Staanplaatsen, want zij wilden met hun neus op het podium staan om maar niets van het concert te hoeven missen. De ingang voor de zaal was naast onze ingang, slechts een deurstijl van onze toegang verwijderd. We wilden echter gezamenlijk naar binnen, zodat ik de jongste meiden hun jassen kon meenemen, de muntjes voor de versnaperingen kon uitdelen en we de ontmoetingsplek in de hal voor na afloop van het concert konden afspreken. Moest geen probleem zijn. Het scanapparaat van het beveiligingsmeisje moest toch feilloos vast kunnen stellen dat we geldige plaatsbewijzen hadden, dachten wij als onnozele provincialen in de grote stad. Helaas bleek dat niet het geval. De scanner weigerde de zaalkaartjes. "Die kan ik dus niet scannen. Dat kan alleen via de andere ingang. Dat zijn de regels" , stamelde het meisje. De jongste twee moesten dus maar naar de andere ingang. Maar daar stonden ongeveer 8319 andere concertgangers die ook naar binnen wilden, terwijl er een vergelijkbare meute inmiddels ongeduldig in onze rug aan het drukken was. Wij stonden klem tussen het meisje en de meute en het meisje zat klem tussen de regels. Bovendien was ik niet van plan om van ons voorgenomen plan af te wijken. Een patstelling tekende zich af en het meisje begon, nu licht paniekerig, opnieuw over de regels. Plotseling flitste er een collega van haar voorbij die wel drie scanapparaten aan zijn riem had hangen. Dat was vast een hoofdscanner, dus ik vroeg haar of hij niet snel onze ' voor de verkeerde' deur' kaartjes kon scannen. En zie. Ze fleurde helemaal op. Dat kon. Ze riep haar collega, die scande de kaartjes en het probleem was opgelost. Ook dat was tegen de regels, zei ze nog, maar soms moest je daar wel soepel mee omgaan, want anders gaf het volgens haar zo'n stress. Regeltjesstress dus. Het concert was overigens geweldig.

Olympisch circus

18-2-2014

Het zijn merkwaardige winterspelen daar in het zomerse Sotsji. Ik zit soms met open mond van verbazing te kijken naar wat we onder het mom van Olympische sport voorgeschoteld krijgen. Tot nu toe vond ik Curling, sjoelen op het ijs waarbij volwassenen mensen met een bezempje voor een glijdende steen uithollen, altijd een vreemde eend in de sportbijt. Maar dat vind ik inmiddels een hele acceptabele sport als ik jongens en meisjes op ski's van een berg vol bseneeuwde molshopen zie stuiteren. En dan moeten ze onderweg ook nog twee keer rare sprongen en pirouetten maken. Je reinste circuskunsten, maar wat het mets sport te maken heeft? Ik voel bijna de pijn als ik hun knieschijfjes heen en weer zie stuiteren als ze met een noodgang de berg afglijden. En ik maar denken dat sporten zo gezond is. Het belangrijkste is dan ook nog dat ze knieën bij elkaar houden. Tenminste, dat hoor de commentator steeds opgewonden hijgen op een manier alsof hij meisjes voorlichting geeft over de mogelijkheid hoe je ook zonder anticonceptie kan voorkomen dat je zwanger raakt. Goud winnen door je knieën bij elkaar te houden. Het blijft opmerkelijk. Dat geldt ook de vele snowboardonderdelen waarbij acrobatische toeren worden uitgehaald waar ze in het Russische Staatscircus jaloers op zullen zijn. Om nog maar te zwijgen van de kamikaze-atleten die met hun hoofd naar voren de bobsleebaan afdalen met snelheden waarvoor hier op de weg je rijbewijs wordt ingenomen. Spectaculair om te zien, maar sport? Mijn gevoel zegt van niet. Sport is voor mij in zijn algemeenheid wie het snelst schaatst, het hardst loopt, de meeste doelpunten scoort of desnoods de steen het dichtst bij de roos gooit. Dat zijn objectief meetbare prestaties. De rest is circus en vooral overleven. Maar het kan natuurlijk nog gekker. Over vier jaar is het rechtstandig tegen een ijswand opklimmen en je vervolgens bovenaan in een badkuip hijsen waarschijnlijk ook een Olympische sport. Een soort Sterren Springen, maar dan anders. Misschien kunnen wij dan Patty Brard sturen. Met sport heeft het allemaal niks te maken, maar het scoort wel goed voor de kijkcijfers. En daar lijkt het ook bij de Olympische Spelen steeds meer om te gaan draaien.

Rek uit de samenleving

19-02-2014

Zij lijkt aan het einde van haar Latijn, onze samenleving. De rek is er volgens mij een beetje uit. Samen leven begint een sleets begrip te worden. We leven, maar vooral niet samen, lijkt inmiddels het adagio. Tolerantie dreigt een vergeten term te worden. Verdraagzaamheid een hol begrip. En ik heb het gevoel dat ik er weinig aan kan doen. Als we hier een woestijn hadden gehad was ik daar vast als roepende doorheen getrokken. De ontwikkeling van onze samenleving baart me zorgen. Het gaat de verkeerde kant op. Het smeult en het gist en de kans dat de boel ontploft lijkt me inmiddels helemaal niet zover weg meer. We kijken naar de opstand in Kiev, naar het geweld in Egypte en in andere landen, maar hoever zijn we zelf verwijderd van de afgrond? Ik kom tot deze sombere bespiegeling naar aanleiding de geweldsexplosie rond de huisvesting van Benno L. in Leiden. Een verbale geweldsexplosie weliswaar, maar toch. Hem van een flat afgooien of hem aan een boom vast binden en hem door zijn slachtoffers met een mes laten bewerken zijn nog de minste uitlatingen die ik op televisie langs heb horen komen. Iedere ongenuanceerde roeptoeter mag tegenwoordig zijn ongefundeerde verwensingen en bedreigingen in de elke microfoon roepen en we doen er niks aan. Zelfs kinderen van acht jaar worden voor de microfoon gesleept om de door hun ouders ingeprente ziekelijke onzin te spuien. Nee, we hebben zelfs begrip voor deze uitingen van frustratie die je tegenwoordig steeds vaker voorbij hoort en ziet komen. Wat nu in Leiden gebeurt is het zoveelste incident dat aangeeft dat de rek uit de samenleving is. Zonder te weten van de hoed of de rand, zonder ons te verdiepen in wat er werkelijk speelt en zonder ons ook maar beetje te bekommeren om een ander schreeuwen we heel hard onze bedreigingen. Gewoon, omdat wij iets niet willen. Begrip voor een bepaalde mate van onrust is nog op te brengen en de daden van Benno L. zijn op geen enkele wijze op goed te praten, maar waar is ons vermogen gebleven om samen te kijken hoe we onrust zoveel mogelijk weg kunnen nemen en de flexibiliteit om mensen weer een nieuwe kans te geven? Desnoods met tegenzin. Dat heeft niets te maken met goedpraten of met geen gevoel hebben voor slachtoffers, maar vooral met de manier waarop we als samenleving vooruit zouden moeten willen. En zoals het nu lijkt willen we niet meer vooruit. De weg naar de escalatie lijkt in geslagen. Wie kan het tij nog keren? Is dit de samenleving waar ik nog bij wil horen, begin ik me soms af te vragen. Wat gebeurt er als de peilingen uitkomen en ons lot komt in handen te liggen van de Dion Gauzen en Martin Bosma's van de PVV van Geert Wilders? Ik hoop dat ik tegen die tijd ergens een woestijn heb gevonden waar ik mij als roepende in terug kan trekken.

Kabul aan de Waddenzee

21-02-214

Deze week behoorde de Afghaanse hoofdstad kabul tot één van de Elf Steden. Niet echt natuurlijk, maar Friesland was deze week het decor van de grootste militaire oefening ooit die luisterde naar de naam 'Dutch Bison'. Een opmerkelijke naam, want bizons zijn hier van oorsprong helemaal niet te vinden en wat hier rondloopt is zeker niet Dutch. Nu hadden onze stoere militaire jongens en meisjes ook hun tentenkamp opgeslagen in Bolsward. En wel op de parkeerplaats van het Postsorteercentrum van Post. NL aan de achterkant van een keukencentrum. Van daaruit werd Bolsward voor een weekje voor Kabul aangezien en slopen de jongens en meisjes heel opvallend in hun camouflagepakken tot aan de tand gewapend door de stad. Gadegeslagen door het winkelend publiek en meestal omringend door de lokale jeugd die zo'n computerspelletje in het echt natuurlijke reuze interessant vonden. Het leverde wel grappige taferelen op. Zo zag ik een een groepje gebivakmutste soldaten met hun ruggen tegen de muur en hun wapens in de aanslag door een straat sluipen. De stoep was nogal smal, dus toen er een dame met een rollator naderde moest de groep halt houden om de vrouw te laten passeren. Maar ja, wat doe je dan met die naar voren gerichte geweren. Trek je die omhoog of blijf je die op de dame richten. Stel dat je in Kabul bent en het blijkt een bombejaarde te zijn met een rollator vol springstoffen. Ze wisten het niet, dus de een deed zijn geweer omhoog en de ander hield de vrouw onder schot. Die verblikte of verbloosde overigens niet, keurde de twijfelende legermannen en -vrouwen geen blik waardig en stiefelde gewoon in haar eigen tempo door. Opmerkelijk was ook de legerfotograaf. Geheel gecamoufleerd zat hij achter een zwarte-witte verkeerslichtenpaal op een vluchtheuvel foto's te maken met een blik alsof hij er van overtuigd was dat niemand hem zag. Zelfs niet met het felgekleurde hesje dat hij over zijn camouflagepak droeg. En verder was het wel aardig om te zien hoe alle bruggen in Bolsward bewaakt werden, maar wel op zo'n manier dat iedereen er toch over mocht. Een soort blaffende honden die niet bijten. O ja, en er was nog een militair die al kaartlezen de weg naar het centrum zocht en bijna op het industrieterrein terecht kwam met zijn groepje soldaten. Hij had de kaart op z'n kop gehouden. En de vijand maar wachten. Kan gebeuren natuurlijk en daar is zo'n oefening tenslotte voor. Voor een weekje waren we even Kabul aan de Waddenzee. Een leuk spel en een aardig verzetje en zo moet het eigenlijk maar blijven. Dat is in het geval van het leger altijd beter dan dat het geleerde ook in de praktijk gebracht moet worden.

Vriend van waarde

24-02-2014

Het gaat er niet om hoeveel mensen je kent, het gaat om die paar mensen die weten wat de waarde van vriendschap is. Ik heb dat ooit in een ver verleden eens iemand horen zeggen en het is nog altijd één van de grootste waarheden die ik heb gehoord. En ik moet met het notendopje vol levenswijsheid wat ik inmiddels bezit toegeven dat echte vrienden uiteindelijk maar op de vingers van één hand te tellen zijn. Vrienden die blijven voor het leven. Welke kant je ook opgaat, welke route het leven voor je uitstippelt, nooit zul je elkaar uit het oog verliezen en altijd zul je elkaar weer ergens op een kruising van levenswegen treffen. Soms gaan er jaren over heen, tientallen jaren zelfs, maar de band blijft altijd bestaan. Ieder leeft zijn eigen leven. Het leven dat tekent. Soms heel met mooie subtiele lijnen en in sprankelende kleuren, soms in grove streken met harde, lelijke tinten. Maar je blijft elkaar volgen. Ooit waren we jeugdvrienden. Samen vol idealen op weg naar de soms rauwe werkelijkheid van de volwassenheid. Op de splitsing van onze jeugd vertrok hij naar het zuiden, ik naar het noorden. Maar we hielden zicht op elkaar en zagen hoe onze schilderijen ingekleurd werden. Onze schilderijen zijn nog niet helemaal klaar, maar we zijn een aardig eind op streek. Aflopen weekend waren we weer even samen. Ik was voor de gelegenheid naar het zuiden afgereisd. Samen met Mevrouw Mijn Lief. Zij die nu zorgt voor de kleur op mijn schilderij. Naar mijn vriend en Mevrouw Zijn Vriendin die zorgt dat de penseelstreken van zijn leven de laatste jaren toch weer wat zachter en aangenamer zijn geworden. En wat meer dan 40 jaar geleden begon blijkt nooit te zijn opgehouden. Inmiddels getekend door het leven vertelden we onze verhalen, wisselden we onze ervaringen , peilden waar we nu staan, keken we terug op wat we hadden en blikten we vooruit op wat misschien nog komen gaat. Bijna net als toen we begonnen, alleen waren onze doeken toen nog nagenoeg leeg. Nu beginnen ze vol te raken, maar dat heeft niets aan de intensiteit van onze vriendschap afgedaan. Onze opvattingen zijn genuanceerde, maar gelijk gebleven. De interesses van toen delen we nog altijd. Onze band blijkt nog geen spoortje van slijtage te tonen. We bewonderen onze schilderijen. Soms met een lach, soms met een traan, maar zonder te oordelen of te veroordelen. We praten over de dingen die ons na al die jaren nog altijd bezighouden, delen opvattingen, toetsen meningen, profiteren van elkaars inzichten en geven elkaars verhalen de ruimte. De vergezichten van onze jeugd zijn inmiddels vervangen door de realiteit van onze geschiedenis. De hang van toen naar avontuur heeft plaats gemaakt voor een goed glas wijn en een pan vol mosselen. Maar onze vriendschap is onveranderd. Een vriend van waarde gaat uiteindelijk een heel leven mee.

Zinloze missie

25-02-2014

Het was aangekondigd en precies op het juiste tijdstip stond hij vanochtend op de stoep: de installatiemonteur van Ziggo. In de ene hand twee koffers vol gereedschappen en in andere hand een tas vol dozen met apparatuur, zoals modems, inplugkastjes en telefoonaansluitingen. Eenmaal binnen dook hij achter de bank waar de Ziggokabel het huis binnenkomt, maar heel snel dook hij ook weer op. Alles wat hij aan apparatuur bij zich had bleek al keurig te zijn geïnstalleerd. Vorig jaar om precies te zijn, toen ik mijn Ziggo-abonnement mee verhuisde naar deze woning. Nu was ik alleen van abonnement veranderd en leek het mij niet zinvol om daar weer installatiemonteur voor in te schakelen. Dat heb ik Ziggo ook gemeld toen zij de komst van de technische man aankondigde. Mij leek het meer dan voldoende dat er ergens centraal een knopje zou worden omgezet zodat voortaan het nieuwe abonnement door mijn al geïnstalleerde kastjes zou stromen. Nou, dat was door mij als leek wel heel simpel gedacht, hinnikte het Ziggomeisje aan de andere kant van de telefoon toen ik dat meldde. Zonder monteur geen nieuw abonnement, zei ze al proestend nog. Dat kon ik allemaal rustig aan Ziggo overlaten. Ze wisten precies wat ze deden. Als leek heb je daar dan maar in te berusten en dus stond de monteur dus vanochtend bepakt en bezakt op de stoep. En al snel kwam hij tot de conclusie dat er niks te installeren viel. Het was slechts een kwestie van een knop omzetten en het nieuwe abonnement zou een feit zijn. Ik vertelde hem dat hij ik dat ook gemeld had, maar dat dit kennelijk aan dovemansoren was geweest. Dus belde hij voor de zekerheid toch nog maar even met Ziggo. Daar werd het hele verhaal bevestigd en bleek hij dus op een zinloze missie te zijn gestuurd. Dus na vijf minuten vertrok hij weer. Met twee koffers vol gereedschap en een tas vol dozen met hier niet geïnstalleerde appartuur. Op naar de volgende klant in de hoop dat daar wel wat te installeren zou zijn. Gelukkig weten ze bij Ziggo precies wat ze doen, al begrijp ik daar als leek natuurlijk helemaal niks van.

Het sprookje van de gunfactor

26-02-2014

Eigenlijk geloof je er al niet meer in, maar het bestaat nog: het sprookje. Gewoon hier in Nederland. Tenminste, als ik de Story mag geloven. En dat mag ik best, maar of dat ook verstandig is? Niet dat ik blad nu wekelijks lees. Zelfs bij de kapper sla ik het regelmatig over, maar nu werd ik via de toch tamelijk serieuze nieuwssite nu.nl op het opmerkelijke sprookjesverhaal geattendeerd en ja, dan wint soms de nieuwsgierigheid het van de nuchterheid. Dus ben ik nu helemaal op de hoogte van ons Nederlandse sprookje en dan heb ik het natuurlijk over de Frogertjes. Inmiddels 20 jaar getrouwd en ze slaan elkaar nog altijd niet de hersens in. Dat is kennelijk op zich al zo'n fenomeen in showbizzland dat er een echter roddel- en achterklapjournalist op af is gestuurd om de waarheid omtrent dit sprookje boven tafel te krijgen, want daar willen we dus alles van weten. En dat is gelukt. Het geheim: ze gunnen elkaar alles. Daar wordt je dan toch wel even stil van. Zo kan het dus ook. Misschien dat er in het verleden nog wel eens twijfel is geweest: zouden de Frogertjes elkaar wel alles gunnen? Nou, die onzekerheid is in één klap helemaal weggenomen. Wat dat 'alles' is laat het verhaal verder in het midden. En terecht natuurlijk. Zelfs in een sprookje heb je recht op een beetje privacy. We hebben het hier tenslotte wel over serieuze roddeljournalistiek. De sleutel van het geluk van de Frogertjes is volgens mij dat ze niet in rolpatronen denken, zo analyseer ik het verhaal. Zo zul je het begrip huisvrouw in hun eigen huis onder de zon niet tegenkomen, begrijp ik van René. Nu zijn vrouw Natasja het druk heeft met het maken van televisieprogramma's waar volgens mij niemand op zit te wachten, speelt hij zonder morren de huisman, vertelt hij in het artikel. En als hij het dan weer druk heeft met liedjes waar volgens mij evenmin iemand op zit te wachten neemt zij die rol weer van hem over. Dat is letterlijk citaat. Dus dan speelt zij de huisman. Dat is dan mooi geregeld in huize Froger en het toppunt van emancipatie. Terwijl de Nederlandse en Duitse politie in het Noorden van het land langs de grens hollen op jacht naar een levensgevaarlijk crimineel duo voltrekt zich nog geen tweehonderd kilometer verderop dus een waar sprookje. Waar een klein land al niet groot in kan zijn en wat fijn ook omdat allemaal te weten.

Hinderoudjes

27-02-2014

Het viel niet mee vandaag om nog tijd te vinden om het dagelijkse blog te schrijven. Maar op de valreep van deze donderdag is het toch nog gelukt. Hoewel het een redelijk drukke dag was met werk en huiselijke beslommeringen zijn het vooral onze ouden van dagen die me vandaag een beetje dwars hebben gezeten. Donderdag is normaal mijn vaste boodschappendag en wel op een dusdanig tijdstip dat het redelijk rustig is en ik via mijn vaste route in een rap tempo mijn karretje kan vullen. De huisvrouwen zitten rond dat tijdstip meestal aan de koffie, de jeugd op school en de rest van de potentiële winkelaars is aan het werk. Vandaag liep het echter anders. Kennelijk was het vandaag bejaardenwinkeldag. Alsof ze met busladingen tegelijk in mijn supermarkt waren losgelaten. De hele winkel was er mee verstopt. Blokkeerden ze de boel niet met winkelwagentjes, dan versperden de doorgangen wel met hun rollators. Als trage slakken met hernia bewogen ze zich langs de schappen en overal klonterden ze samen om gezellig met elkaar bij te kletsen. En als je vriendelijk vroeg of je mocht passeren, kreeg je alleen boze blikken. Maar wijken deden ze niet. Bij de kassa liep het zo vast dat het best op de verkeersinformatie had gemogen. Ook wel logisch als iedereen zijn halfje brood en drie plakken kaas tot op de cent nauwkeurig afgepast met het kleingeld uit de uiterste hoeken van de portomonnee wil betalen. Vooropgesteld, ik heb niks tegen onze oudere medemens. Hoewel zelf nog recht van lijf en leden, kwiek van tred en scherp van geest kruip ik qua leeftijd toch ook gestadig richting de doelgroep. Maar hier was duidelijk sprake van hinderoudjes en die kosten dus heel veel tijd. Vandaar dit late blog. En morgen zult u het helemaal zonder moeten doen. Dan heb ik de hele dag redactievergadering in het pittoreske Angerlo in Gelderland voor ons onvolprezen Ouderenjournaal. Want ze horen natuurlijk wel tot mijn doelgroep, die hinderoudjes.

Negeren, die Haagse struisvogels

03-03-2014

Het tijdstip nadert dat we ons weer terug mogen trekken om onze democratische plicht te doen. Op 19 maart zullen we in het stemhokje helemaal alleen en op ons zelf aangewezen aan moeten geven met welke gemeenteraad we de komende vier jaar in zee zouden willen gaan. Ik heb in mijn leven met mijn stem al heel wat gemeenteraden in het zadel geholpen, maar ik moet toegeven dat ik het nog nooit zo moeilijk heb gevonden om een keus te maken. Tot nu toe trok ik mijn landelijke politieke voorkeur door naar het gemeentelijke niveau. Ik keek dan of de landelijke basisprincipes van de partijen van mijn voorkeur in de lokale programma's verankert waren en doorklonken in items die voor mijn gemeente van belang waren. Op basis daarvan kon ik dan best lokaal wel eens anders stemmen dan landelijk, maar bleef ik wel altijd aan de voor mij goede scheidslijn die politiek in links en rechts verdeeld. Nu weet ik het gewoon niet. De door mij beproefde methode werkt namelijk niet meer sinds nagenoeg alle politieke partijen landelijk hun basisprincipes bij het grof vuil hebben gezet. De oppositie regeert. De regeringspartijen hebben niets te vertellen, maar kunnen op basis van ruilhandel met hun principes blijven zitten waar ze zitten en het land heeft het nakijken. Dus goede raad is duur zo vlak voor de verkiezingen. Die goede raad moeten we echter niet hebben van onze politieke struisvogels in Den Haag, die plotseling ontdekken dat Nederland grote is dan de postzegel die Binnenhof heet. Ineens hebben ze hun koppen uit het zand getrokken en hun nesten verlaten om overal in gemeenten op te duiken. Hun wegen naar de verkiezingen zijn weer geplaveid met beloften die achteraf waarschijnlijk weer loos zullen blijken. De bomen groeien weer even tot in de hemel en toezeggingen stapelen zich op tot een torenhoog kaartenhuis dat na 19 maart ongetwijfeld zal instorten. Ik heb dus eigenlijk maar één stemadvies: negeer de landelijke politici. Weiger die roos van Diederik Samsom op uw marktplein, kijk niet in de blauwe, trouwe hondenogen van Alexander Pechtold in uw winkelstraat, luister niet naar de liberale praatjesmaker Mark Rutte in uw woonwijk en geloof niet in wat de landelijke christelijke politici allemaal opbiechten op uw straathoek. Zoek u heil dit keer lokaal. Kijk wie u kent van de politici in uw gemeente en vraag u af of die doet wat u de komende jaren belangrijk vindt in uw stap of dorp en stem daarop. Ongeacht van welke partij die is. Stem lokaal bekend. Dat zou dus zomaar kunnen betekenen dat je als PvdA-stemmer lokaal toch op een partij als bijvoorbeeld de SGP gaat stemmen. Kost misschien wat moeite, maar kan in het lokale belang wel de juiste keus zijn. En een signaal aan Den Haag. Zodat ze weten dat hun belang allang niet meer het onze is. Wij kunnen lokaal heel goed zelf bepalen wat goed voor ons is. Daar hebben we de Haagse sruisvogels echt niet voor nodig. Die zijn met hun koppen in het zand heel goed in staat hun eigen puinhopen te creëren. Lokaal kunnen wij onze eigen boontjes wel doppen.

Legerloos

04-03-2014

Ze noemen zichzelf wereldleiders, maar ze gedragen zich als een stel verwende kleuters. Het gevolg daarvan is nu weer het gedoe in Oekraïne waar opperkleuter Vladimir Poetin zijn zinnen heeft gezet op de Krim. Dat is niet van hem, maar zo werkt dat nu eenmaal bij kleuters: die willen altijd hebben wat van de andere kleuters is. Dus zet onze Russische kleuter zijn gevaarlijke speeltje in waar alle andere kleuters bang voor zijn: het leger. De andere kleuters vinden dat niet leuk en beginnen met hun foeiblokjes en dreigen-met-economische sanctieblokjes naar die vervelende Poetin te gooien, maar die trekt zich daar niks van aan. Kleuterjuf Verenigde Naties en haar onderwijsassistent Europese Unie weten ook niet precies hoe ze de Russische ADHD-kleuter met autistische trekken moeten aanpakken, want hem in de hoek zetten helpt ook niet echt. Dus is er maar één remedie en dat is hem zijn liefste speeltje afpakken: zijn leger. Het is juist dat speeltje dat wereldwijd een constante stroom van ellende veroorzaakt zonder dat er uiteindelijk ooit ook maar iemand een haar beter van is geworden. Afschaffen dus. Als bevolkingsgroepen in staat zijn om regeringen omver te werpen en revoluties te ontketenen, moet het toch ook mogelijk zijn om met zijn allen de strijd met de legers aan te binden. De bewijzen dat het ook best zonder kan zijn er. Wereldwijd zijn er inmiddels al 25 legerloze landen. En dat zijn echt niet allemaal onbekende, niet ter zake doende landen die niemand weet te vinden. Costa Rica bijvoorbeeld doet het al sinds 1949 zonder militairen, terwijl het toch in het altijd roerige Centraal-Amerika ligt. Hetzelfde geldt voor het buurland Panama. Geen leger bespaart die landen veel kosten. En niemand staat te trappelen om deze mooie en strategisch gunstig gelegen landen binnen te vallen. Dat is natuurlijk allemaal ver weg, maar de voorbeelden zijn ook dichter bij huis te vinden. In IJsland is ook geen soldaat te bekennen. In Liechtenstein en Monaco zijn ze eveneens wars van militair machtsvertoon en ook zij worden niet permanent belegerd door machtsbeluste kleuters die hun territorium willen uitbreiden. Het kan dus wel, als we het zouden willen. Met z'n allen. Maar we willen het niet. Dat weet ik ook wel. Zolang de verwende kleuters het voor het zeggen houden, zal het een utopie blijven. Niets meer en niets minder dan een droom. Maar wel een mooie droom.

Momentjes van geluk

05-03-2014

Ze stond voor me in de rij bij de kassa van de Aldi. Een beetje kromgebogen Parkinsonde ze haar boodschappen, de enigzins merkwaardige combinatie van een in plastic verpakte van het vet glimmende makreel en een zak oploscappuccino, op de lopende band. Ze probeerde een praatje aan te knopen met de man voor haar die zijn flinke stapel boodschappen weer in het karretje aan het laden was, maar die gaf geen respons. Kennelijk was ze verlegen om een praatje, dus draaide ze zich om naar mij. Ze was oud en haar gerimpelde hoofd met diepe plooien wiebelde in een regelmatig ritme heen en weer. Maar haar ogen schitterde en ze had een stralende glimlach. "Wat is het toch prachtig weer", begon ze haar praatje en ik kon niets anders dan dat beamen. En zo zou het de hele week blijven en in het weekend zelfs nog mooier, vervolgde ze opgetogen haar betoog terwijl de vis en de koffie wat verder op de band richting de kassa schoven. "Ik kan daar zo van genieten", vertrouwde ze mij toe. "Ik heb nu eenmaal de leeftijd dat je niet weet of er na de winter nog een lente komt, maar ik kijk er toch altijd weer naar uit." Ik knikte bevestigend en liep met mijn boodschappen mee die weer een stukje verder richting de kassa waren getransporteerd. "En weet u wat het is", ging ze verder, "De minister betaalt al jaren mijn salaris, dus mag ik nu ook gewoon genieten. Dus zoek ik straks een beschut stukje op in mijn tuin, heerlijk in de zon en dan eet ik een lekker broodje makreel en drink een kopje oploscappuccino. Mijn dokter wordt gek als hij dat zou weten, want deze vis is te vet en koffie slecht voor mij, maar dat kan me niks schelen. De lente is begonnen en ik heb het weer gehaald. Dit zijn mijn momentjes van geluk." Inmiddels werden haar vis en de koffie langs de scanner gehaald. Tijdens het afrekenen vroeg ze nog of ik het niet erg vond dat ze even met mij gepraat had. "Weet u, ik deel ze graag met andere mensen, mijn momentjes van geluk. Dat zouden mensen vaker moeten doen. Daar worden ze alleen maar mooier van. En vergeet niet te genieten van het mooie weer." Eenmaal buiten met mijn boodschappen zag ik haar in de verte een beetje kromgebogen lopen. In haar ene hand de vis en in de andere de zak oploskoffie. Toen ik haar passeerde op de fiets stond ze al weer met een ander te praten, haar momentjes van geluk te delen. En ze heeft gelijk. De lente is begonnen. Een mooi moment om onze momentjes van geluk nog meer met elkaar delen. ,

Het hoogste lied

06-03-2014

Charles Darwin, de uitvinder van de evolutietheorie, was natuurlijk een briljant denker. Maar of hij ook verstand van vrouwen had? Daar kun je inmiddels je vraagtekens bij zetten. Niet dat ik dat zelf ooit zou durven doen, maar recent onderzoek geeft daar toch wel aanleiding toe. Een internationaal team van onderzoekers heeft volgens het wetenschappelijk tijdschrift Nature Communications immers aangetoond dat vrouwelijke zangvogels ook regelmatig zingen. Daar worden we natuurlijk wel even stil van. Je noemt een vogel zangvogel en dan blijkt dat ze nog zingen ook. Zelfs de vrouwtjes. Hoe is het mogelijk. En ik maar denken dat ze zo genoemd werden omdat die vrouwtjes zo lekker konden tapdansen. Maar nee, bij alle onderzochte zangvogels, waarbij ook de zangkwaliteiten van hun voorouders zijn meegenomen, blijkt 71 procent van de vrouwtjes zelfs het hoogste lied te zingen. En dan komen we bij Darwin. Die heeft altijd beweerd dat alleen de mannetjes uiterst gecompliceerde liederen kwetterde om zo die stille vrouwtjes het hof te maken en de concurrentie op afstand te houden. Hoe zouden ze dat van voorouders trouwens onderzocht hebben? Zouden daar nog opnames van zijn? Het gezang van de mannetjes doet dus waarschijnlijk helemaal niet ter zake als het gaat om de seksuele en sociale selectie van de vrouwtjes. Die bepalen zelf wel met wie zij het nest delen. Eigenlijk had Darwin dat wel kunnen weten. Daar hoef je echt geen briljante denker of slimme wetenschapper voor te zijn. Gewoon een kwestie van goed om je heen kijken en de oortjes goed open houden. Dan was hij er vanzelf achter gekomen dat het verschil tussen mens en dier uiteindelijk niet zo heel groot is. Ook bij ons zingen de vrouwen immers altijd het hoogste lied. Zet een paar vrouwen bij elkaar en als man heb je het nakijken. Je krijgt er geen speld meer tussen. Bovendien bepalen ook bij ons de vrouwen wie hun 'nest' mag delen. En dat is niet altijd de man met het mooiste lied en de beste zangkwaliteiten. Gelukkig maar. Anders hadden we waarschijnlijk nu wereldwijd een heel groot mannenkoor van 'overblijvers' gehad. Dat heeft de natuur dus allemaal keurig geregeld voor ons. Zelfs de valste kraai maakt bij ons nog wel een kans. Ik luister nu wel heel anders naar onze zangvogels. Je hoort de mannetjes nu al weer kwetteren dat het een aard heeft. Heel romantisch natuurlijk, maar of het ook werkt? Welkom in de echte wereld.

Rare jongens

07-03-2013

Het zijn rare jongens die Engelsen. Als vreemde eenden in de bijt klonteren ze daar maar wat samen op hun eiland met hun eigen regeltjes en gewoonten. Fish and Chips en broodpudding behoren tot hun culinaire hoogtepunten, van Europa moeten ze niks hebben, hun koningshuis is inmiddels het meest stoffige ter wereld, ze blijven stug links rijden en bij de bushalte staan ze allemaal keurig in de rij. Maar het kan nog gekker bij onze overzeese buren. Daar waar wij met man en macht op het Europese vasteland proberen een ieder van de gevaren van roken te overtuigen, schijnen in Engeland zelfs de vogels geregeld een peuk op te steken. Tenminste, dat beweert volgens de BBC, een toch tamelijk serieuze nieuwszender, de Londense brandweer. Die moest namelijk uitrukken naar een dakbrand. Nadat het vuur eenmaal geblust was, konden zij echter geen spoor van de oorzaak van de brand vinden. Conclusie: een vogel die met een brandende peuk in zijn bek naar zijn nest was gevlogen moet de oorzaak van de brand zijn geweest. Uiteraard ontbreken van vogel, nest of peuk ieder spoor. Roken in bed is natuurlijk al niet verstandig, maar roken in je nest dus helemaal niet. Als je dus in Londen bent is het niet alleen verstandig om bij het oversteken vooral eerst goed naar links te kijken, maar af en toe ook naar boven. Het zijn daar immers niet alleen rare jongens, maar ook hele vreemde vogels.

Slogantijdperk

10-03-2014

We stonden samen een tijdje te kijken op de brug naar het verkiezingscircus dat in ons mooie Elfstedenstadje was neergestreken. Ik geleund tegen de brugleuning en hij een niveautje lager vanuit zijn scootmobiel. Ik kende hem wel. Tenminste, van gezicht, want ik zag hem bijna dagelijks met zijn karretje door de stad rijden. Nu raakten we al observerend aan de praat. "Een heel circus", opende hij gesprek met een knikje van zijn hoofd richting de kraampjes van de diverse partijen en de om de argeloze winkelaars heen klittende partijleden die elkaar verdrongen om hun sticker, folder of sleutelhangen maar aan de kandidaatstemmer te slijten. Je zag dat sommigen passanten de partijtypes als hinderlijke vliegen van zich af probeerde te slaan door sneller te gaan lopen of ontwijkende bewegingen te maken. Sommigen stopten zelfs abrupt voor dat zij het het stemmentrekkersgebied ingingen en staken de weg over om maar niet aangeklampt te worden. Het had iets komisch en tragisch tegelijk, het stemvee dat die verhitte, hardnekkige partijvliegen probeerde te ontwijken. 93 jaar was hij al, zei de man in de scootmobiel. "Maar ik lees nog zonder hoorapparaat en kan mijn biefstuk nog kauwen zonder bril", voegde hij daar grinnekend aan toe. Wat hij maar zeggen wilde: hij had al veel van dat dit soort verkiezingstoestanden meegemaakt. En had hij ook altijd gestemd. Maar nu wist hij het niet. "Ik heb nog niet besloten, maar ik twijfel. Zeker als ik dit soort taferelen zie." Het werkte niet meer, deze campagnemethode, was zijn stellige overtuiging. "Vroeger wel. Niet dat alles toen beter was, maar toen hadden we nog geen internet, facebook of een tablet. Dan moest je voor de verkiezingen de straat op en sprak je met de mensen van partijen over wat zij van plan waren en bepaalde je je keus. Ook de jeugd werd zo aangesproken. Dat kon toen nog. Nu niet meer. Het wekt alleen maar ergenis. Mensen hebben haast en zien dit als een hinderlijk oponthoud. Ze halen hun informatie elders." Mijn bevestigende knikje was voor hem voldoende om zijn betoog voort te zetten. "Vroeger vertelde de lokale politici precies wat ze met de stad of het dorp wilden. Meer lantarenpalen of juist minder bloembakken. Of toch een nieuwe sporthal of die verbouwing van het zwembad. Dingen die ons als bewoners rechtstreeks aangingen. Daar kon je wat mee." We waren volgens hem nu echter in het slogantijdperk beland. "Ik zie en hoor alleen maar slogans. De PvdA wil iets sociaals, GroenLinks iets duurzaams, de VVD iets liberaals, het CDA iets christelijks en de lokale partijen iets lokaals. Maar wat ze dan precies willen? Ze kunnen me het niet vertellen en uit die slogans is dat helemaal niet op te maken. Dit werkt echt niet. Ze zouden dit soort activiteiten volgens mij beter geregeld kunnen houden tijdens de verkiezingsloze periode en dan met mensen praten over waar ze mee bezig zijn en wat ze nog willen. Dan maak je de mensen veel meer politiek bewust. En verder moeten ze veel meer doen met de nieuwe media om andere doelgroepen te bereiken. Maar ja, ik ben maar een oude man. Naar mij wordt toch niet meer geluisterd. Een naar de jongeren trouwens ook niet. Dat is misschien wel het grootste manco van de politiek. Ze luisteren niet en de kans is groot dat ze daar nu eindelijk eens een keer op afgerekend worden." Terwijl het verkiezingsgekrakeel op het pleintje voor ons doorging, besloot hij maar weer richting huis te gaan. "Hier word ik toch niks wijzer van. Ik ga thuis op mijn tablet maar weer in de verkiezingsprogramma's rondneuzen om te kijken of het straks toch nog de moeite waard is om naar de stembus te rijden. Dat lezen op de tablet moet dan weer wel met bril, maar dat mag ook wel op mijn leeftijd'', grapte hij en reed de straat over om om het verkiezingsgewoel heen richting huis te rijden.

Teloorgang van een dagbladdynastie

11-03-2014

Ooit was de krant een 'meneer'. Een tamelijk chique heerschap die eerst iedere avond, later vroeg in de ochtend langskwam om kond te doen van het alledaagse nieuws en de duiding daarvan. Hij zorgde ervoor dat je bij bleef, wist wat er gebeurde in de wereld, maar ook om de hoek en reikte de ingrediënten aan om de eigen mening te vormen. Die 'meneer' is al lang niet meer. Digitaal opgeblazen heeft hij uiteindelijk het loodje gelegd. Nieuws is er nog steeds, duiding blijft nodig, maar de kranten doen er niet echt meer toe. Lang is er in het grote krantenland een kleine enclave geweest waar de kranten zich tegen de stroom in als 'heren' bleven gedragen. Het Noorden van het land is lang de uitzondering op de regel geweest. In de jaren '80 en '90 waren er nog meerder uitgevers van het nieuws op papier. Je had Drents-Groningse Pers met de Winschoter Courant en de Drentse Courant, de familie Hazewinkel met het gerenommeerde Nieuwsblad van het Noorden, de Friese Pers met de Leeuwarder Courant en ook nog een stichting die het Friesch Dagblad uitgaf. Mooie bedrijven waar mensen werkten met liefde voor het vak. Journalistiek was in het Noorden nog een ambacht. De 'meneren'concurreerden beschaaft met elkaar, maar waren samen ook de waakhond die nauwlettend in de gaten hield wat de bestuurlijke macht uitvrat. Geld verdienen was minder de drijfveer. Er moest genoeg binnenkomen om goede journalistiek te kunnen bedrijven. Geld werd echter steeds belangrijker. De 'kleinere heren' werden ingelijfd door de grotere mannen en ook die kropen uiteindelijk samen. Zo ontstond in het Noorden de Noordelijke Dagblad Combinatie (NDC). Nog altijd een mooi en bloeiend bedrijf met oog voor het journalistieke ambacht, maar met iets te weinig oog voor de ontwikkelingen buiten de krantenwereld. Dus toen bleek dat de kranten als 'meneren' te oud en te sleets waren geworden, werden er 'wonderdoktoren' van buiten binnengehaald. Snelle mannen in strakke pakken. Vlot van de tongriem gesneden, maar gespeend van ieder gevoel voor het journalistieke vak. Snel geld maken was hun business. Dus werd er geïnvesteerd. Radio moest er komen en televisie. Alle grote boekenuitgeverijen werden opgekocht en de NDC groeide maar door. De eigenlijke activiteiten werden schromelijk verwaarloosd. Journalistiek was niet de sexy geldmaker die zijn voor ogen hadden. Daar viel niet snel mee te scoren en te cashen. En toen ging het mis. Ineens was het geld op en waren de kranten op sterven na dood. De NDC was een kind met een waterhoofd geworden, een luchtbel die ineens uit elkaar spatte. De snelle pakken verdwenen nog sneller dan ze gekomen waren en de nietsontziende saneerders werden binnengehaald om nog de laatste centen uit de rokende puinhopen te puren. De ooit zo mooie 'Noordelijke Dagbladdynastie' is roemloos ten onder gegaan. Geveld door honger naar meer geld. De NDC bestaat nu nog als een kleine noodlijdende uitgeverij. Nog slechts een handje vol mensen werkt zich dagelijks uit de naad om dat te doen waar ze ooit groot mee zijn geworden: journalistieke producten maken die er toe doen. Maar gaat niet meer. Het is op. De NDC en de Telegraaf Media Groep praten over een fusie. Het gonsde al langer in de journalistieke wandelgangen. Het is gedaan met de ooit zo geroemde journalistieke zelfstandigheid van het Noorden. Hoewel de beide partijen de besprekingen nog niet willen bevestigen, worden ze ook niet ontkend. Het einde van bijzonder journalistiek tijdperk is nabij. De titels Leeuwarder Courant en Dagblad van het Noorden zullen nog wel even blijven bestaan, maar inhoudelijk wordt het nooit meer zo goed als het ooit was.

Eierzoekersrel

12-03-2014

Een van de aardbodem verdwenen vliegtuig, de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen of aardbevingen door het boren naar gas op de Waddenzee? Boeiend en actueel nieuws allemaal, maar even niet in Friesland. Daar staat, zodra de zon de provincie langer dan uur met meer dan drie stralen beschijnt, het kievitsei centraal. Dan begint het voorjaar en strijken de kieviten hier neer om hun eieren te leggen. En daar gaat het om: wie vindt het eerste kievitsei? Dus zie je aan het begin van de lente mannen, eierzoekers zijn vooral mannen, langs de weilanden uren turen naar de bewegingen van de kievit om zo vast te kunnen stellen waar eventueel het nest is. Vervolgens trekken zij op laarzen door het sompige land om de kievit zijn eerste legsel afhandig te maken. Het eerste ei van de provincie wordt met veel ceremonieel vertoon aangeboden aan de Commissaris van de Koning en vervolgens neemt iedere burgemeester het eerste ei in zijn of haar gemeente in ontvangst. De kranten vermelden dagelijks de namen van de eerlijke vinders en de eeuwige roem in eigen dorp of stad is binnen. Een leuke traditie, of liever gezegd folklore, die bij deze provincie hoort, die weinig kwaad kan, maar waar ik nog altijd de diepere achtergronden niet van begrijp. Het blijft natuurlijk wat eigenaardig dat volwassen mannen een eitje van zo'n klein vogeltje stelen, alleen maar om de eerste te zijn. Maar ik ben dan ook geen echte Fries. Eierzoeken is voor mij dan ook eerder ludiek dan serieus, maar dat ligt dus helemaal aan mij. Voor de echte Friezen ligt dat anders en dus hebben we weer een echte eierzoekersrel die hele provincie bezighoudt. Het geval wil namelijk dat burgemeester Gerard van Klaveren van Weststellingwerf weigert het in zijn gemeente gevonden eitje in ontvangst te nemen. In zijn gemeente is namelijk ook het eerste provinciale eitje gevonden. Dus het eitje dat hem nu aangeboden zou worden is het tweede eitje. En daar zit deze 'pommerant' natuurlijk niet op de wachten. Het is het eerste eitje of niks, zo heeft hij laten weten. Met Van Klaveren valt niet te spotten. Dus zijn de rapen gaar in Friesland. De pers is er bovenop gedoken en de Bond van Friese Vogelwachters gaat zich er mee bemoeien. Die hebben inmiddels geconstateerd dat de burgervader niet alleen tegen de regels van de bond handelt, maar ook tegen de voorschriften van de provincie. Wat die zijn er dus, officiële provinciale voorschriften voor burgmeesters over hoe en welk eitje zij in ontvangst moeten nemen. Dus eist de bond nu op hoge toon een gesprek met de dwarse burgemeester en is het natuurlijk niet uit gesloten dat er straks crisisberaad op het provinciehuis nodig is om te praten over de positie van deze weigerburgemeester. Het gedoe op de Krim, de scheuring in de PVV of een geld witwassende staatssecretaris van Justitie en zelfs het Ei van Columbus, het zal de Friezen even een worst wezen. Waar een grote provincie al niet klein in kan zijn.

'Ketje' hangt 'broodje' aan de wilgen

13-03-2014

Het zit er op. Hij is er klaar mee. Na 91 jaar wil het lijf niet meer. Gisteren kondigde één van de grootste nog levende muzikanten aan definitief en per direct te stoppen. Jean Baptiste Frédéric Isidor Thielemans, beter bekend als Toots Thielemans, houdt er mee op. De man die met alle groten der aarde in zowel de pop als de jazz speelde heeft zijn carrière beëindigd. Hij is bekend geworden met zijn harmonica, maar zijn eerste instrument was de accordeon. Geboren op 29 april 1922 in de Brusselse volkswijk Marollen groeide hij uit tot een muzikale wereldburger die in in Amerika net zo geliefd en populair was als in de rest van de wereld. Op zijn derde begon hij accordeon te spelen. Later kwam de gitaar daarbij. Pas in de jaren '30 begon hij met de mondharmonica. Als hobby, omdat het goed was voor zijn astma. En te fluiten. Hij was een uitmuntend gitarist, maar groeide uit tot een virtuoos mondharmonicaspeler en fluiter. Toots, zijn bijnaam die hij ontleende aan de muzikanten Toots Mondello en Toots Caramata, is als muzikant altijd een verhalenverteller geweest. Of hij covers speelde, zijn eigen werk, de tune voor Sesamstraat, de filmmuziek voor Turks Fruit, de muziek voor Baantjer of onversneden jazz, Toots vertelde met zijn 'broodje', de troetelnaam voor zijn mondharmonica, altijd een verhaal. Dat deed hij als persoon ook. Ik heb het geluk en de eer gehad hem diverse malen te spreken. Eén keer heb ik hem telefonisch geïnterviewd. We hadden een kwartier, maar het werd ruim een uur waarvan hij een grootste deel met zijn 'broodje' onderstreepte wat hij bedoelde. Een soort privéconcert dus. Later sprak ik hem op festivals en bij concerten in levende lijve en altijd was hij even hartelijk, bescheiden en vol verhalen. Zo vertelde hij een keer dat ik niet de enige was voor wie hij door de telefoon had gespeeld. Het was de virtuoze jazzpianist Bert van den Brink ook een keer overkomen. Toots zou met hem op tournee en had een paar dagen voor aanvang vanuit Brussel de setlist en de muziek toegestuurd. Een dag van te voren belde hij even om te horen of het allemaal goed was gegaan. Bert had inderdaad alles ontvangen, maar nog geen noot geoefend. Hij is namelijk blind. Was Toots even vergeten. Toen hebben ze het hele repertoire maar even telefonisch doorgenomen en is het een geweldige tournee geworden. Louis Armstrong was Toots grote voorbeeld en daar vertelde hij ook graag over. Vooral dat hij ooit één keer met hem gespeeld heeft. Maar niet in levende lijve. Het ging om een deuntje voor een Chryslerreclame dat Armstrong zou doen. Daar moest een mondharmonica bij en Toots werd gevraagd. Die speelde vervolgens zijn partij in in een studio de ene kant van Amerika, terwijl Armstrong in een studio aan de andere kant zat. Maar hij heeft met zijn idool gespeeld, voegt hij daar altijd glunderend aan toe. Altijd heeft hij gezegd dat hij niet zonder zijn 'broodje' kan. Hij heeft het altijd bij zich en moet iedere dag spelen. Zelfs toen hij, al redelijk in de 80, weer eens met long- en hartproblemen in het ziekenhuis lag en de artsen hem nadrukkelijk verboden om te spelen. Dus dat deed hij ook niet, overdag, vertelde hij. Maar 's nachts, als de artsen er niet waren, dan speelde hij toch, onder de dekens en de nachtzusters deden er het zwijgen toe. Als hij dat niet gedaan had, is zijn overtuiging, dan had hij niet meer geleefd. Hij kan niet zonder muziek, dus hij zal nu ook nog wel blijven spelen. Maar niet meer voor publiek. De concerten zijn voorbij. Hij hangt zijn 'broodje'in het openbaar aan de wilgen. En bescheiden als hij is, wil hij het liefst herinnerd worden als het 'ketje (straatjongen) uit Brussel die uitgroeide tot een wereldburger'. Maar vooral zal hij herinnerd worden als een begenadigd muzikant die iedere muziekstijl tot in de puntjes beheerste en die waar ook ter wereld iedere zaal plat speelde. En ondanks dat is hij toch gewoon het 'ketje' uit Brussel gebleven.

Ontspoord artikel

17-03-2014

"Wanneer ontsporen jullie nou eindelijk eens?", vroeg ik laatst aan mijn oudste dochter. "Moet dat dan?" kaatste zij de vraag lachend terug. Gekscherend bedoeld natuurlijk allemaal, maar de aanleiding was tamelijk serieus. De Leeuwarder Courant opende de voorpagina onlangs met de schreeuwende en alarmerende kop 'Adoptiekind ontspoort vaak'. Nu ben ik zelf de trotse vader van twee geweldige adoptiemeiden die inmiddels de puberleeftijd ruimschoots bereikt hebben, dus slaat de schrik je bij het zien van zo'n kop 's morgens vroeg op de deurmat direct om het hart. Als de krant er zo stellig mee opent, verwacht je vervolgens ook een goed onderbouwd feitenrelaas waarmee de lading van die kop enigszins wordt gedekt. Daar bleek echter geen sprake van. De kop werd onderbouwd door een gesprek met de voorzitter van de belangenvereniging Landelijke Oudervereniging Gezinsproblematiek Adoptie (Loga). Een slechts 150 leden tellende club van mensen die vervelend genoeg problemen hebben met hun adoptiekinderen. Daarbij zou het in 30 procent van hun gevallen gaan om hechtingsproblemen. Nergens in het artikel verder ook maar een spoortje van bewijs, laat staan enige wetenschappelijke onderbouwing dat dit representatieve cijfers zouden zijn voor het totale aantal adopties in Nederland. Sinds 1975 hebben we dan over meer dan 30.000 adootiekinderen. En dat terwijl de kop toch keihard suggereert dat dit wel het geval zou zijn. Zonder enige nuance borduurt het artikel daar op door. Ook de inmiddels al vele jaren gepensioneerde hoogleraar Adoptie René Hoksbergen komt in het artikel met een mening zonder cijfermatige onderbouwing aan het woord. Maar zijn meningen waren toen hij nog actief was ook al niet helemaal onomstreden. Dus als je de conclusie die de krant ons als waar op voorpagina voorschotelde, dan zal het totaal ontsporingen van alle adoptiegevallen vanaf een bepaalde periode onder de loep genomen moeten worden en de uitkomsten ook nog eens afgezet moeten worden tegen het totaal aantal ontspoorde kinderen die niet geadopteerd zijn. Dat zou pas een enigszins reëel beeld geven. Mijn eigen dochters vertonen intussen nog geen enkele neiging naar ontsporen. We zijn het niet altijd met elkaar eens, er is wel eens discussie en we zitten elkaar zelfs wel eens in de haren, maar daarin verschillen we gelukkig niet van andere ouders en hun kinderen, heb ik zo de indruk. Ook de vele adoptiekinderen in mijn omgeving die ken doen het over het algemeen uitstekend. En ook ken ik een enkel gevalletje waar het helemaal mis gaat, maar die gevalletjes ken ik ook bij families met eigen kinderen. Bovendien kies je daar als welke ouder niet voor, maar is het iets wat je, al dan niet door omstandigheden ingegeven, overkomt. Dus is het jammer dat de krant zo'n slecht onderbouwd en inhoudelijk onjuist artikel als voor waar publiceert en daarmee een bepaalde doelgroep een negatief stempeltje opdrukt. Sensatiezucht of scoringsdrang? Wie zal het zeggen. Een flinke ontsporing van de krant was het volgens mij wel en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat dit steeds vaker gebeurt. En mijn dochters hebben besloten om voorlopig toch maar niet te ontsporen. Die hebben het gewoon te druk met andere zaken die pubermeisjes bezighouden. Zelfs als ze geadopteerd zijn.

Ontwijkstand

18-03-2014

Morgen is het eindelijk weer zover. Dan kan ik eindelijk weer normaal over straat. Het schichtig om me heen kijken en het vooraf plannen van mogelijke sluiproutes is dan voorbij. De ontwijkstand waar ik de laatste dagen spontaan in ben geschoten kan uit. Morgen mogen we stemmen en loop ik niet meer de kans om op iedere hoek van de straat besprongen te worden door een hijgerige lokale politicus met flyer, ballon of button die me haast letterlijk aanklampt in zijn wanhopige zoektocht naar een stem. De rust keert weer. De voordeurbel doet voorlopig weer het zwijgen toe, want bekenden lopen bij mij gewoon achterom. Geen 'canvassende' politici meer op de onmogelijke tijden aan deur met hun holle verkiezingsretoriek in de ijdele hoop dat die mij kan verleiden om hun hoekje morgen rood te maken. Het verkiezingsleed is voorlopig weer geleden. En volgens mij ben ik niet de enige die er zo over denkt. Ik zag ze de laatste tijd veel mensen in de stad angstig om zich heen kijken en bij het ontwaren van een kraam van een politieke partij in de verte snel omtrekkende bewegingen maken. En heeft het zin, deze politieke straatterreur? Nee, natuurlijk niet. Iets wat irritatie opwekt zal zeker geen stem opleveren. Die spreuk zouden ze op een tegeltje moet zetten en verplicht aan iedere politici geven, opdat hij niet zal vergeten. Het zijn overigens ook de politici zelf die vragentekens zetten bij flyeren en folderen. Ze doen het omdat iedereen het doet, maar betwijfelen openlijk of het zin heeft. Ja, als je nu al niet zelfstandig kunt beslissen om iets niet doen omdat de rest het wel doet, hoe komt dan straks met het beslissen als het er echt op aankomt? Maar misschien heb ik een nieuwtje voor onze lokale politici. Waarschijnlijk is het ze een beetje ontgaan, maar we zijn inmiddels al hoog en breed in het digitale tijdperk beland. Het zou mooi zijn als zij de komende vier jaar digitaal allemaal eens flink bijgespijkerd worden. Zodat ze leren wat de digitale mogelijkheden zijn om mensen heel gericht met hun boodschappen te bereiken. Dan kunnen ze voortaan digitaal campagne voeren en kan ik bij de volgende verkiezingen weer gewoon over straat.

Minderheidsgevoel

19-03-2014

Ik werd vanochtend met een beetje een apart gevoel wakker. Met kriebels in mijn buik, zeg maar. Het is vandaag dan ook niet zomaar een dag. Nee, er wordt geschiedenis geschreven en ik schrijf daar aan mee. Tenminste, als ik alle opiniepeilingen in aanloop naar deze verkiezingen mag geloven. En waarom zou ik die niet geloven. Dus behoor ik vandaag tot de 'historische minderheid in de geschiedenis van de Nederlandse democratie die wel de moeite heeft genomen om te stemmen.' En ja, dat voelt best apart. Nu ben ik normaal gesproken toch al niet zo'n kuddedier dat braaf met de grote massa mee hobbelt. Tenminste, dat maak ik mezelf altijd een beetje wijs. Als iedereen rechtsaf wil, heb ik nog wel eens de neiging om linksaf te slaan en als iedereen ja roept, kan ik zomaar nee zeggen. Een beetje eigenwijs dus. Maar ja, dat komt waarschijnlijk door mijn misschien wel rare gewoonte om overal over na te denken en een eigen mening te vormen. Des te opmerkelijker is het dat ik juist op het punt waarop ik dat niet doe ineens tot 'een historische minderheid' zou kunnen gaan behoren. Over het gaan stemmen, natuurlijk wel over op wie, dacht ik immers nooit na. Dat is één van de weinige rechten die ik een democratische plicht vindt. En juist op dat punt schrijf ik dus ook beetje mee aan de geschiedenis. Dus keek ik vanochtend ook heel anders naar alle mensen die ik op straat tegenkwam toen ik naar het stembureau kuierde. Daar liep ik dan, als onderdeel van de minderheid, terwijl de kans groot was dat zij tot de meerderheid behoorden. Op het stembureau was het ook rustig. Sterker nog, behalve de dienstdoende stembureaubemanning was er buiten mij om niemand. Dat is natuurlijk inherent aan de minderheid. Die zie je in tegenstelling tot de meerderheid niet zo gauw in grote massa's. Nu is het maar afwachten de rest van de dag. Krijgen de opiniepeilers gelijk en behoor ik bij het sluiten van de stembureaus nog steeds tot die voorspelde minderheid. Eigenlijk hoop ik van niet, maar de voortekenen zijn nog niet echt gunstig. En als het wel zo is, dan kan ik het minderheidsgevoel nog een paar jaar vasthouden. Dan behoor ik morgen immers tot de minderheid die het recht heeft om steen en been te klagen als de gekozen politici het toch anders doen dan zij eerst beloofd hadden. En dat is nog altijd beter dan te behoren tot de zwijgende meerderheid.

Niets veranderd

20-03-2014

Het is de 'day after'. Ik kijk naar buiten. De hemel is strak blauw en de zon schijnt stralend. Er is niets veranderd. De straat ligt er nog net zo bij als altijd. De stoeptegels die al jaren scheef liggen, liggen nog altijd scheef. De gemeentelijke groenstrook is net als altijd maar voor de helft gemaaid. Er is niets veranderd. Mijn oude Marokkaanse buurtgenoot laat zoals iedere dag op hetzelfde tijdstip zijn hondje uit en knikt vriendelijk in mijn richting. Er is gelukkig niets veranderd. Of toch? Is het misschien inmiddels zomaar rokjesdag geworden? Zo achter het glas zou het qua weer best kunnen. Maar dan zie ik aan de bomen dat het nog flink waait. Dan zouden het dus meer 'opwaaiende zomerjurken' worden. Dus is er niets veranderd. Ze hadden het wel beloofd, 'the day before yesterday'. Onze dames en heren politici. Stem op mij. Dan zal alles veranderen. Een stem op mij is een stem op de toekomst. Ik had mijn twijfels, maar ik heb gestemd. Lokaal, maar met een landelijk signaal. Dat zie je terug in de uitslagen. De regeringspartijen hebben via deze verkiezingen een ernorme draai om hun oren gehad. Ik vermoed niet eens zo zeer vanwege het beleid, maar vooral vanwege de manier waar op het allemaal gebeurt. Het gedraai en gekonkel, het regenteske gedrag, het verkwanselen van principes. Beweerden de Samsomen en de Ruttes voor de verkiezingen nog dat zijn er van overtuigd waren dat zij zouden winnen, na de uitslagen van gisteren willen ze van een nederlaag niets weten. Het verlies valt eigenlijk best mee, logen ze met droge ogen en dat vinden ze dan weer winst. Een signaal dat mensen het zat zijn? Zij hebben het niet gezien. Dus gaan ze gewoon door waar zij mee bezig waren. Ze hebben een missie en liggen op koers. Alleen moeten ze de mensen misschien nog wat beter uitleggen wat goed voor ze is. Zo redeneren ze de verliezen weg. Ik heb gestemd. Opnieuw met de hoop dat er iets zou veranderen. Ik kijk naar buiten en ik zie dat er nog steeds niets in veranderd.

Sprookje

21-03-2014

Er was eens een heel klein landje ergens aan zee waar een heel gezellig en vriendelijk volkje woonde. Een slim volkje dat van alles uitvond en hard werkte. Een bovenal een gastvrij volkje. Ze lagen aan zee. Nee, sterker nog, er zelfs ietsje onder. Dus kwamen er lieden van uit de hele wereld naar het kleine landje gevaren. Om er te handelen, maar ook om te kijken hoe ze dat deden, met droge voeten leven onder de zeespiegel. En het immer goedgemutste volkje was gastvrij. Heel gastvrij. Ze vonden de stroopwafel uit en iedereen werd ontvangen met koffie en een stroopwafel. En ze waren geïnteresseerd in wat de anderen bezighield, wat de anderen geloofden en aten en vonden zo de afhaalchinees uit. Kortom, ondanks het soms gure klimaat leek de zon altijd te schijnen in het vriendelijke landje aan zee. Nou ja, voor bijna iedereen dan. Er was een kleine blonde krullenbol die het om de één of andere reden niet zo naar zijn zin had. Hij was niet sociaal, niet echt geïnteresseerd in anderen, had geen humor en

kon niet betrapt worden welke originele gedachte dan ook. Bovendien was hij het nooit ergens mee eens, schold hij altijd op anderen en probeerde hij vooral de baas te spelen. Dat leidde ertoe dat hij altijd een beetje aan de zijkant stond te pruilen. De rest van het tolerante volkje probeerde hem er nog wel bij te betrekken, maar ook dat mislukte. De stuurse knaap dreigde wat in de vergetelheid te raken. Dat zinde hem niet, want hij hunkerde naar aandacht en zelfs naar macht. Maar hoe kwam je daar aan? Hij kon immers niet veel. Ja, hard schreeuwen en verschrikkelijk uit zijn nek kletsen. Het waren eigenlijk de enige kwaliteiten die hij had. Dus besloot hij op een goede dag die kwaliteiten maar eens in te zetten. Hij klom op een zeepkist en begonnen te schreeuwen. Hij wist zelf niet eens precies wat, maar hij verzon gewoon het een en ander over al die vreemdelingen die het landje aandeden. Door hen kreeg hij immers zo weinig aandacht van zijn landgenoten, had hij met zijn beperkte fantasie toch nog weten te bedenken. Eerst werd hij genegeerd, maar hij bleef maar schreeuwen. Mensen raakten geïrriteerd. Het gekrijs hield hen uit hun slaap. Maar er waren er ook die dachten, misschien uit medelijden, dat het zielige ventje wel eens gelijk kon hebben. En die bleven staan. En zo ontstond er groepje rondom onze blonde kneus en kreeg hij het gevoel dat hij toch nog iets betekende. Het enige wat hij moest blijven doen was schreeuwen. Dat hij niets presteerde overschreeuwde hij. Dat hij uit zijn nek kletste overschreeuwde hij. Ja, hij schreeuwde zelfs dat hele groepen vreemdelingen maar moesten vertrekken. Dan kon alle aandacht op hem gericht worden. Dus bleef hij maar schreeuwen. Als een klein verwend kind dat zijn zin niet krijgt. En dat was hij in feite natuurlijk ook, want zijn zin was natuurlijk gewoon onzin. Dat wist de overgrote meerderheid van het vriendelijke en gastvrije volkje ook. Hoe zo al vreemdelingen het land uit? Die maakten het landje juist zo afwisselend en kleurrijk. Dus lieten ze het kleine blonde ventje maar schreeuwen op zijn zeepkist. Ook het groepje dat eerst nog naar hem luisterde werd steeds kleiner. En uiteindelijk stond hij weer helemaal alleen te schreeuwen. Precies zoals hij begonnen was. En tot op de dag van vandaag schijnt hij nog steeds op een totaal verlaten plek, waar niemand hem kan horen op zijn zeepkist te staan oreren. Alleen als het helemaal windstil is schijn je nog vage flarden van zijn geraas te kunnen horen. Als een soort waarschuwingssignaal voor het nog immer gastvrije en vriendelijke volkje dat in hun landje discriminatie nooit en te nimmer een voet aan de grond zal krijgen en vreemdelingen altijd kunnen rekenen op koffie en stroopwafels. Jammer dat sprookjes niet bestaan.

Sprookje 2

24-03-2014

De wonderen zijn de wereld nog niet uit en sprookjes blijken wel degelijk te bestaan. Vrijdag schreef ik nog op deze plek het sprookje over het vriendelijke volkje aan het landje aan zee en de die rare, roeptoeterende blonde krullenbol op zijn zeepkist en het volk dat zich van hem afkeerde. Nu zijn we een weekend verder en blijkt dat ook in het echt veel mensen die eerst aan zijn lippen hem ook daadwerkelijk de rug toe keren. Uiteindelijk hebben zijn vreemde vreemdelingenuitspraken veel mensen de ogen, of nee, de oren geopend. En ineens wisten ze niet wat ze hoorden. En dus kwam het kereltje op zijn zeepkist inderdaad steeds meer alleen te staan. Zelfs de andere kereltjes op zeepkisten, die ieder land nu eenmaal kent en die ook van alles roepen, maar niet zulke extreme zaken als het blonde knaapje, keerden hem de rug toe. Ze willen niet meer met hem samenwerken. Nu blijkt echter dat het ventje niet alleen verschrikkelijk uit zijn nek kan zwetsen, maar bovendien ook nog een dikke plaat voor zijn krullenbol heeft. Want zaterdagavond klom hij toch weer op zijn zeepkist. En opnieuw braakte hij een lawine van onzin uit. En het was allemaal niet zijn schuld, dat mensen die eerst nog in hem geloofden dat nu niet meer deden, pruillipte hij. Nee, het was de schuld van de andere kereltjes op de zeepkisten en van de jongens en meisjes van de pers die niets anders deden dan hem in een kwaad daglicht stellen in plaats van hem te omarmen als hun blonde god. Dus beloofde hij diezelfde jongens en meisjes van de pers, die hij toch maar opgetrommeld had voor zijn anders wel heel eenzame zeepkistoptreden, dat hij door zou gaan met zijn schreeuwsessies en scheldkanonnades. En dus zullen steeds meer mensen hem de rug toe keren en zal hij op een gegeven. net zoals in het sprookje van vrijdag, echt helemaal alleen op zijn zeepkist komen te staan. Als een roepende tegen dovemansoren in een woestijn met tegenwind. Het zand dat hij anderen in de ogen probeert te strooien, zal dan alleen nog in zijn eigen gezicht waaien. Sprookjes bestaan dus wel, maar je moet er in durven geloven.

Circus Wereld

25-03-2014

Precies twee dagen lang zijn we even het middelpunt van de wereld. Of om nog precieser te zijn: Den Haag is twee dagen lang de belangrijkste plek op deze aardkloot. Tenminste, als je de media en loopjongen annex gastheer Mark Rutte mag geloven. De Hofstad is immers het decor van de Nucleaire Wereldtop waar maar liefst 53 wereldleiders, inclusief de Amerikaanse president Barack Obama, met elkaar praten over het gevaar van radioactief afval. Die rommel niet produceren zou ik zeggen. Dan ben je in één keer van het hele probleem af. Dan kunnen er geen ongelukken van komen en kan het ook niet op de zwarte markt in verkeerde handen vallen. Maar zo zit de wereld nu eenmaal niet in elkaar. Er wordt steeds weer iets uitgevonden, waarvan achteraf blijkt dat het meer gedoe oplevert dan voordelen. E zo reist er steeds een heel circus van wereldleiders de aardkloot over om daar over te praten. Het houdt ze lekker bezig en nog van de straat ook. Dat laatste geldt overigens ook voor de Hagenaars zelfs, want hun stad is hermetisch afgesloten en volledig onbereikbaar. Kosten om deze hele poppenkast te organiseren: 24 miljoen eurootjes. En daar komen de beveilgingskosten, die worden geraamd op minstens 50 miljoen euro, nog eens bij. Tel uit je winst. Ja, wat is die winst eigenlijk? Veel, roept Rutte glunderend in iedere microfoon. Het zet Nederland weer op de kaart en het is goed voor onze goodwill, wil hij ons doen geloven. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar daar koop je echt geen brood voor. Laat staan dat we er hier minder door moeten bezuinigen en bijvoorbeeld meer kunnen besteden aan zorg en onderwijs. Sterker nog, het zou mij niets verbazen als de kosten voor deze twee dagen megalomane borstklopperij juist ten kosten gaan van die zaken. En natuurlijk wordt er op zo'n top helemaal niks besloten. Alles is al tot in detail voorbereid en uitgekauwd door ambtenaren en diplomaten. Dus heeft Obama alle tijd om met zijn legertje eigen gepantserde voertuigen rond te rijden en met al zijn zelf meegenomen helikopters te landen op het Museumplein. En natuurlijk hebben de zeven belangrijkste wereldleiders alle tijd om zelf in het Casthuis te gaan zitten vergaderen over Rusland, terwijl Rutte de koffie schenkt en met de bitterballen rondgaat. Want meepraten mag onze premier natuurlijk niet. Ik ben er misschien wel iets te nuchter voor, maar de opwinding die ik volgens de media en Rutte bij dit geldverslindende spektakel zou moeten voelen wil maar niet komen. En als ik dan hoor dat voor Obama Huis ter Duin in Noordwijk, hetzelfde hotel waar Oranje altijd verblijft, volledig is afgehuurd, uiteraard op onze kosten, dan kan alleen die geldverspilling nog enige opwinding veroorzaken. In totaal 230 hotelkamers en 22 suites voor de president en zijn 150 mensen tellende delegatie? Veel gekker moet het toch niet worden, maar zo werkt dat nu eenmaal. Het Circus Wereld is even in Nederland neergestrekkken. Vandaag breken ze hun tenten weer op. Het circus trekt verder en morgen gaan we hier weer over tot de orde van de dag. Dan kunnen weer gaan steggelen over tekorten, zeuren over bezuinigingen en snoeien in voorzieningen. Welkom terug in de echte wereld.

Parelmomentjes

26-03-2014

Soms heb je van die momenten die de overigens meestal niet onplezierige beslommeringen van alledag overstijgen. Momenten die er zonder dat je er erg in hebt er zomaar ineens zijn en die voordat je het in de gaten hebt ook weer verdwenen zijn. Momenten die je dag net dat ietsje extra's kunnen geven dat als je het herkent je het in een filosofische bui een flits van geluk zou kunnen noemen. Gisteren had ik weer zo'n moment. Gewoon tijdens het eten met mijn twee dochterslief. Terwijl de vroege voorjaarszon nog net met zijn laatste stralen de kamer in een diffuus licht zette ontspon zich aan tafel tussen ons een gesprek dat verder ging dan de meeste etenstafelgesprekken waarbij we meestal de dag wat doornemen. Dit was meer een gesprek over de toekomst, over het maken van keuzes, over het wel of niet alleen met vriendinnen op vakantie gaan, over toeval of geluk hebben, over wat je wilt of juist niet wilt. En eerlijk is eerlijk: pas later realiseerde ik me dat dit open en zeer harmonieuze gesprek op een bijzonder moment plaatsvond. Namelijk aan de vooravond van weer nieuwe mijlpalen in het leven van mijn dochterslief en dus ook in dat van mij. De oudste dochterlief is immers vandaag 17 jaar geworden en begint steeds bewustere stappen naar de volwassenheid te zetten. En de jongste dochterlief heeft morgen haar intakegesprek voor de vervolgopleiding die ze wil gaan doen na haar examen en waar ze heel bewust en gemotiveerd voor heeft gekozen. Kortom, weer nieuwe uitdagingen die de nodige veranderingen met zich meebrengen. Positieve veranderingen en mooie uitdagingen. Kleine meisjes worden groot ne varen steeds meer hun eigen koers. En ik kan niet anders dan trots op ze zijn. Dat was ik natuurlijk al en dat wist ik natuurlijk al, maar het zijn die parelmomentjes die je daar soms nog eens extra bewust van maken.

Twee maten

27-03-2014

Het lijkt er op dat we in dit land steeds meer met twee maten gaan meten. Dat onder aanvoering van de PVV en door de hang naar populisme van andere politici de tweedeling in ons land steeds groter wordt. De ophanden zijnde vrijlating van Volkert van der Graaf is daar weer eens het bewijs van. Eerder al trok premier Mark Rutte een grote broek aan door heel stoer te roepen dat onder zijn leiding de moordenaar van Pim Fortuyn niet eerder vrij zou komen. Hij wist natuurlijk drommels goed dat hij juridisch geen poot had om op te staan, hij die uitspraak op geen enkele manier waar kon maken, maar het scoorde natuurlijk wel lekker. Nu het moment daar is dat Van der Graaf ook daadwerkelijk eerder vrijkomt, zwijgt onze premier in alle talen. Gelukkig hebben we de PVV nog die weer eens moord en brand schreeuwt en uit naam van hun stemmers, die gelukkig nog altijd niet de grootste meerderheid van het Nederlandse volk vertegenwoordigen, de rechtsspraak hekelen, psychiaters te kijk zetten en eigenlijk de democratie willen uit schakelen. In een democratie werkt het nu eenmaal zo dat we een onafhankelijke rechtsspraak hebben die de regels zoals we die afgesproken hebben zonder aanzien des persoon toepassen en toetsen. Het zou natuurlijk een fraaie vertoning worden als de regels voor de één wel van toepassing zijn en voor de ander niet. Willekeur zou hoogtij vieren. Iets waar we schande overspreken als dit in dictatoriale landen gebeurt. Dus de regels gelden ook voor Van der Graaf. Zoals die gelden voor iedere moordenaar of andere crimineel. Dat doet niets af aan de ernst van zijn daad. En de emoties die deze moord losmaakte en opnieuw losmaakt zijn begrijpelijk. Het nare onderbuikgevoel dat ontstaat bij het vrijkomen van Van der Graaf is nog best te snappen, maar al die gevoelens kunnen natuurlijk nooit een basis zijn om de loop van de rechtsgang door te laten bepalen. We zouden dan echt belanden op het niveau van iedere willekeurige bananenrepubliek, waar het recht van de sterkste de regels bepaalt. Je zou dus van politici, zelfs als ze van de PVV zijn, mogen van verwachten dat ze onze democratische rechtsregels, zelfs al is het met begrijpelijke tegenzin, zouden respecteren. En niet, zoals zij nu doen, alleen maar opruiende taal uitslaan en pleiten voor het meten met twee maten. Als zij het echt niet met de geldende regels en daar onder liggende normen en waarden eens zijn, en daar hebben zij natuurlijk alle recht toe, dan zullen zij zich in moeten zetten om die regels te veranderen. Gewoon via de democratische weg. Zoals we dat over het algemeen in beschaafde landen doen. Door met voorstellen te komen om de wet te wijzigen en te kijken over je daar een meerderheid voor kan vinden. Maar soms vraag ik me wel eens af hoe beschaafd we nog zijn? Of meet ik nu zelf met twee maten?

Droomstart

28-03-2014

'Meer, meer, meer'. Ik hoor het ze al scanderen in Den Haag. De verblijfsvergunning ligt al klaar en de wettelijk beschermde status is geregeld. Zelden zal een buitenlander, Sinterklaas gemakshalve niet meegerekend, een warmer onthaald krijgen in Nederland. Tenminste, als hij komt. Zelfs dat is nog niet zeker. Eerst dacht ik dat staatssecretaris Sharon Dijkstra van Economische zaken het over de voormalige Feijenoordvoetballer had in haar brief over de wolf. Maar nee, zijn had het over het harige, op een uit de kluitengewassen hond lijkende roofdier. U weet wel, die zich in sprookjes tegoed doet aan grootmoeders, geitjes en als het even kan aan biggetjes. Al meer dan een jaar geleden schijnt er net over de grens met Duitsland een wolf gesignaleerd te zijn. En dus verkeert wolfminnend Nederland sinds die tijd in een verhoogde staat van euforische opwinding. Want ja, het dier dat door Drs. P. in zijn trojkalied zelfs met kinderen gevoed moet worden om hem van het vege lijf te houden, houdt zich nu eenmaal niet zo aan grenzen. Zeker niet als die open grenzen zo open zijn als de onze. Dus zou hij zomaar ons land binnen kunnen komen. En dan wacht hem, of misschien is het een haar, een warm welkom. Een droomstart waar veel vreemdelingen die een voet op Nederlandse bodem zetten slecht met veel fantasie van kunnen dromen. Het is natuurlijk ook een luilekker land hier voor de wolf, met de schaapjes in de velden en de koeien in de wei. Me dunkt dat hij zijn buikje zonder al teveel inspanningen wel rond zal kunnen eten. Het jachtinstinct kan hier rustig uitgeschakeld worden of het moet al nodig zijn om de eenzame wandelaar op de hei of in het bos eens flink schrik aan te jagen. Je moet dat instinct als roofdier natuurlijk wel blijven trainen. En wie weet, als het goed gaat met de wolf volgen er meer wilde dieren. De leeuw, tijger, de krokodil of misschien zelfs wel de olifant. En net als de wolf zullen die in onze gezellige dichtbevolkte landje met open armen ontvangen worden. Nederland als één groot 'Beekse Bergen'. Waarom ook niet. Hoeven we ook geen dure vliegreizen meer te maken naar Afrika. Is nog voor het milieu ook. Regeren is vooruit zien en dat heeft onze staatssecretaris met dit wolvenbesluit toch maar weer mooi in de gaten gehad.

Opgeruimd

31-03-2014

Het ruimt lekker op, zo'n eerste weekend met zomerse temperaturen. Om te beginnen in de meest letterlijke zin. Al het tuinmeubilair kan immers weer van de overvolle zolders of uit de propvolle hokken en schuurtjes worden gehaald. Daar ontstaat ineens weer een zee van ruimte. In figuurlijke zin houdt het mooie weer kennelijk huis in de bij veel mensen tijdens de wintermaanden opgebouwde energievoorraad. Dus zag ik dit weekend de anders zo bedaarde overbuurvrouw de hele zaterdag verwilderd door haar voortuin stuiteren met schoffels en harken. De anders zo rustige achterbuurman spetterde de hele dag met zijn hoge drukspuit door zijn betegelde achtertuin en de zelden op enige inspannende activiteit te betrappen naaste buurman ging ineens met een elektrische heggenschaar de coniferen en andere hegachtigen te lijf. Kortom, er was ineens één en al tuinactiviteit op die prachtige zonnige zaterdag. Ik heb daar zelf ook aan meegedaan. Maar eerlijk is eerlijk, niet te lang. Hooguit tien minuten. Toen had ik de tuinmeubelen uit het hok en kon het genieten van het mooie weer en al die actieve buren gaan beginnen. Heerlijk onderuit, uit de wind en in de zon. Het enige groen in mijn tuin is namelijk de verf van de deur naar de bijkeuken. Verder is mijn best wel flinke tuin één groot terras van tegels en gele grindsteentjes. Geschikt voor verschillende zitjes, zodat ik de hele dag meedraaiend met de zon van het prachtige weer kan genieten. Ik ben dol op mijn tuin, maar heb absoluut niks met tuinieren. Groene vingers zijn mij vreemd en alleen al de gedachten aan onkruid wieden doen mij weer terugverlangen naar een strenge winter. Een tuin is voor mij om in te zitten, lui en onderuit gezakt met een goed boek en een koel glas wijn. Als een oase van rust tussen al die overijverige tuinieren buren die met niet eens onverholen jaloerse blikken met steeds roder wordende gezichten in mijn richting kijken. Soms meen ik daar zelfs een spoortje van afgunst in te zien als zij na de ene geklaarde klus de andere weer oppakken. Maar ja, het is niet anders. Ik heb nu eenmaal geen tuingen. Ik moet daar mee leren leven. Zodra het mooi weer is ga ik de tuin in om daar uitgebreid van te genieten. Het is mijn lot. Ik kan niet anders. En ik heb dat aanvaard. En eerlijk is eerlijk, ook dat geeft een heel opgeruimd gevoel.

Goede grap serieus werk

01-04-2014

Het maken van goede grap is een serieuze aangelegenheid. Op 1 april, de dag van de grappen en grollen bij uitstek, mag daar wel eens bij stilgestaan worden. Het bedenken van een goede grap is gewoon keihard denkwerken. Het onderwerp is vaak te gek om waar te zijn, maar het moet vervolgens toch zo gebracht worden dat het als waar kan worden opgevat. Kortom, grappen maken is een ernstige aangelegenheid. Maar waar komt die traditie van 1 april en grappen dan vandaan? Net als bij veel andere tradities doen daar vele verhalen de ronde over. Zo beweren sommige bronnen dat de oorsprong van deze grappendag is ontstaan tijdens de Franse wijziging naar de Gregoriaanse kalender, zoals wij die nu nog kennen. Dat gebeurde in 1582 in opdracht van Paus Gregorius XIII. Tot die tijd was het van 25 maart tot 1 april Nieuwjaarsfeest, maar dat werd dus verplaatst naar 1 januari. Mensen die dat vergaten werden dus, zo luidt de overlevering, op 1 april in het ootje genomen. Dit verhaal kan echter naar het rijk der grappige fabelen worden verwezen, want de 1 aprilgrap wordt al in 1508 in een Franse bron vermeld. De eerste Nederlandse bron dateert uit 1560 en is een gedicht van de rederijker Eduard de Dene uit Brugge. Dat gaat dus over een knecht die de grap van zijn heer doorziet als die hem op 1 april om een vage boodschap wil sturen. Dat zou natuurlijk een logische verklaring kunnen zijn. Op 1 april, het begin van het voorjaar, moesten veel arbeiders weer het land op om lang en hard te werken en om dat wat dragelijker te maken werden er op die eerste werkdag grappen en grollen uitgehaald. Dan kon het dus gebeuren dat een knecht er op uit gestuurd werd om bijvoorbeeld een kilo muggentongetjes te halen. Het middeleeuwse festival 'Het feest der zotten' wordt ook als bron genoemd en er zijn serieuze wetenschappers die parellellen trekken tussen de Germaanse mythologie en de bijbel. Maar ook die verklaringen kunnen we waarschijnlijk scharen onder de noemer van grappenmakerij. Vandaag de dag worden er op 1 april vaak spectaculaire grappen gemaakt door de serieuze media. Zo werd in 1962 op de televisie veel aandacht besteed aan het paasbeeld dat vanaf het Paaseiland over oceanen in Zandvoort was aangespoeld. Het bleek een grap van de kunstenaar Edo van Tetterode te zijn. En soms is er nieuws op 1 april dat door sommigen als een hele slechte grap wordt opgevat. Zo denken veel Friezen, en dan vooral zij die fan van Sc Cambuur zijn, dat de gisteren aangekondigde overstap van hun trainer Dwight Lodeweges naar aartsrivaal Heerenveen een hele flauwe en onsmakelijke grap is. Als dat zo is zou het wel één van de sterkste grappen uit de 1 aprilgeschiedenis zijn. Maar vooralsnog wijzen de tekenen er nog niet op dat het hier om een grap zou gaan. Alhoewel? Het is opmerkelijk dat de naam van Lodeweges nog niet eerder in voetbalgeruchtencircuit werd genoemd als de opvolger van de vertrekkende trainer Marco van Basten en het is opvallend dat de nieuwe trainer niet door club tijdens een officiële persconferentie is gepresenteerd, maar via via tot ons is gekomen. Het is dus nog even afwachten of we te maken hebben met een zeer goede grap of een werkelijk opmerkelijke trainingswissel. Morgen weten we meer, maar serieus of grappig, het blijft in ieder geval een stunt.

5 voor 12

02-04-2014

Het begint een beetje uit de hand te lopen in Nederland. Nou, een beetje? Zeg maar gerust behoorlijk. Steeds meer groeperingen menen dat hun wil wet is. Dat de regels en wetten, laat staan normen en waarden, niet voor hun gelden. Dat zij boven alles wat maatschappelijk gangbaar is staan, alles volledig aan hun laars kunnen lappen en maar kunnen doen en laten wat zij willen. Opnieuw bereikte deze kwalijke trend gisteren een walgelijk dieptepunt. Zich supporters noemende idioten kwamen gisteren in het voetbalstadion van Cambuur in Leeuwarden verhaal halen bij trainer Dwight Lodeweges die volgend seizoen concurrent Heerenveen gaat trainen. Dat ligt gevoelig in Friesland en natuurlijk baal je daar als echte supporter stevig van, maar zoals die gebivakte lafbekken gisteren te keer gingen gaat alle perken te buiten. Het heeft de vertrekkende trainer genoopt zijn werkzaamheden bij de club nu al te staken. Een natuurlijk spreken we er schande van en vinden we dit onacceptabel. Maar we doen er niets aan. Nergens op beelden van gisteren was er ook maar één politieman te zien toen de doorgedraaide meute het stadion bestormden en een steward met grof geweld bij een deur verwijderde. Nergens was er ook maar één diender te bekennen toen de halvegare woestelingen een hek probeerden te slopen. Nergens was er ook maar één berichtje te lezen dat er lieden opgepakt zouden zijn of dat dit nog gaat gebeuren. Welnee, we praten er wel over, maar we moeten aanpakken. Het is inmiddels 5 voor 12 geweest. Als we dit blijven tolereren gaat het echt helemaal mis. Waarom de hekken gisteren niet gesloten toen de raddraaiers eenmaal in het stadion waren, om ze vervolgens door een paar ME-busjes op te laten halen om ze voorlopig tijdens het onderzoek naar gebeurtenissen maar eens achter slot en grendel te zetten. Waarom is dat ook niet gebeurd tijdens de demonstratie tegen het winkeliersechtpaar in Deurne afgelopen zondag? Vrijheid van meningsuiting is een zeer groot goed, maar belediging en smaad zijn nog altijd ambtshalve vervolgbaar en omwille van de openbare orde en veiligheid kan op last van de burgemeester altijd ingegrepen worden bij demonstraties. Maar wie durft het te doen? Wie toont het lef en de ballen? Wie maakt nu eindelijk eens duidelijk dat we hier zo niet met elkaar omgaan? Niet met elkaar om willen gaan. De tijd van praten lijkt mij inmiddels voorbij. Woorden als onacceptabel en niet te tolereren worden uitgeholde begrippen. Het is tijd voor daden. Er kan veel en er mag veel. Dat moet vooral zo blijven. Vrijheid is het allerhoogste goed wat we hebben, maar ook vrijheid kent zijn grenzen. En tegen die grenzen beginnen we nu zo langzamerhand aan te lopen.

Hoofdkaas

03-04-2014

Ze was voor de toonbank van de slagersafdeling in de supermarkt even op haar rollator gaan zitten, toen het supermarktmeisje met het kekke slagersmutsje op haar blonde krullen vroeg of zij haar kon helpen. Nou, dat kon. Of ze ook zure zult verkochten. Dat had ze namelijk niet kunnen vinden tussen de rijkelijke hoeveelheden uitgestalde vleeswaren. Zure zult?, zag je het meisje onder haar mutsje denken en ze trok daarbij een blik alsof ze oude dame zou willen gaan vragen of ze 'nog worst lust'. Niet eens zo'n gekke vraag van een slagersmeisje, maar in dit geval suggereerde de blik vooral dat ze er niets van begreep. Dus gooide de oude dame wat andere termen voor dezelfde lekkernij in de strijd. Kopvlees? Hoofdkaas? Preskop?. Maar het gezicht van het meisje veranderde bij ieder woord in een steeds groter vraagteken. "Wat is dat", bracht zij er stamelend, maar toch klantvriendelijk uit. Nou, daar ging de oude dame is even goed voor zitten op haar rollator. "Dat is beleg, gemaakt van de kop, de oren en de staart van het varken. Dat maakte we vroeger op de boerderij om niets van varken verloren te laten gaan. Dan kookte je de kop, staart en oren met paprika, augurk, kruiden en gelatine. Later verwijderde je dan de schedel en de botten. Wat overbleef ging door de vleesmolen en in pot met verzwaarde deksel samen geperst. Daar kon je dan plakjes van snijden en die waren met een beetje mosterd er op heerlijk op het brood", doceerde ze glunderend. Voor het slagersmeisje was het echter voor het eerst dat zijn van dit culinaire boeren hoogstandje hoorde. Bij het horen van de varkensonderdelen die in het recht verwerkt werden veranderde het vraagteken in haar gezicht duidelijk in een blik van afgrijzen. Ze probeerde vriendelijk te blijven lachen, maar wekte ook de indruk dat ze ondertussen haar mogelijk licht protesterende maag in de gaten moest houden. "Hoofdkaas? Nog nooit van gehoord en ik hoef het ook niet. En zoiets verkopen we ook niet" mompelde ze met een geforceerde glimlach. Jammer, zei de vrouw en slofte achter haar rollator verder de winkel in. Daar stond ze later bij de zuivelafdeling met een leeftijdgenote te praten. "Mijn man was boer en maakte de zure zult zelf. Nu is hij dement, maar zijn smaak van vroeger is gebleven. Dus wilde ik hem er mee verrassen. Maar ja, ze weten tegenwoordig niet meer wat lekker is. Een winkel vol spullen met chemische rommel, maar echte ambachtelijk voedsel is er niet meer te vinden. Misschien moet ik het zelf maar weer een keer maken. Dan smaakt het waarschijnlijk nog het lekkerst ook."

Kringloopkoning

04-04-2014

Dat zal nog een hele toer worden voor ons koningspaar. Tenminste, als de plannen van de PvdA-Kamerlid Jan Vos doorgaan. Die wil dat de koning fors aan salaris gaat inleveren. Maar liefst bij 6 ton, zo rekent de rooie rakker van socialistische huize ons voor. Dan voldoet ook Willem-Alexander aan de Balkenendenorm van 230.000 euro en dat moet volgens Vos wel genoeg zijn. Een opmerkelijk standpunt van de man die zijn voorman Diederik Samson een paar dagen eerder nog zomaar 500 miljoen zag weggeven aan coalitiegenoot VVD om juist de rekeningen van de hogere inkomens extra te spekken. De vreugde daarover in Huize Oranje zal dus maar van korte duur geweest zijn. Als het plan van Vos doorgaat, zullen Willem-Alexander en Maxima flink moeten bezuinigen. Maar waarop? Koning zijn is een peperdure aangelegenheid. De nieuwe Volvo van die Willem-Alexander net voor een paar ton heeft aangeschaft dan maar weer de deur uit? Dat wordt dan een forse afschrijfpost. Hier en daar een paleisje verkopen? Dat levert ongetwijfeld een Koninklijke restschuld op. Wat personeel ontslaan dan? Dat zou pas kunnen als ze zelf hebben leren koken en weten hoe de wasmachine werkt. Op staatsbezoek gaan met een vliegende prijsvechter? Dat maakt in het buitenland wel een hele armoedige indruk. Dus zal er bezuinigd moeten worden op de kleding. Geen maatpakken meer voor Willem-Alexander en geen opdrachten meer voor modeontwerpers van Maxima. Gewoon met het hele gezin gezellig naar de kringloopwinkel. Willem-Alexander, de kringloopkoning. Moet kunnen in deze tijd dat iedereen moet inleveren. Dat zal ook de gedachte van Vos geweest zijn. Al weet die diep in zijn hart ook wel dat zijn voorstel het op geen enkele wijze zal halen. Maar ja, je moet toch wat als socialist. Als je net een een verhoging van de hogere inkomens door de strot is geduwd hebt gekregen, dan kan je haast niet anders dan laten zien dat ondanks dat je het socialiste hart toch op goede plaats zit. Dus ga je onmiddellijk roepen dat je heus wel zo stoer bent dat je ook een hoog inkomen durft aan te pakken. Ook al is dat van de koning. Maar ook deze oranje PvdA-luchtballon, bedoeld om weer recht te praten wat krom is, zal wederom niet opgaan.

Doodlopers

07-04-214

Daar ga je dan met je goeie gedrag. Denk je al jaren gezond bezig te zijn en dan blijkt ineens op een maandagochtend in april dat je alles behalve goed bezig bent. Ik doe het al jaren, een paar keer in de week even lekker een rondje hardlopen. Goed voor lijf en leden, zou je zeggen en het ruimt ook in je hoofd vaak lekker op. Helemaal fout dus. Niets is zo slecht als hardlopen. Tenminste, dat hebben Amerikaanse artsen van Cardiovascular Research Institute in Allentown vastgesteld. Dachten de niet-sporters dat zij ten opzichte van de sporters een veel lagere levensverwachting hadden? Niets is minder waar. Door lekker lui op je krent blijven zitten blijf je gewoon langer leven. Hardlopers daarentegen worden een stuk minder oud, concluderen de onderzoekers. Het zet het aloude spreekwoord 'Hardlopers zijn doodlopers' plotseling in een heel ander perspectief. Nou ja, een beetje hardlopen is dan weer wel goed, sussen de onderzoekers. Een uurtje of 2 per week. Hooguit. En dan nog verdeeld over een keertje of vier. Meer wordt ongezond. De oorzaak? Dat weten ze dan weer niet. Maar ze vermoeden slijtage van die lijf en leden die we met hardlopen juist gezond proberen te houden. En, zo hebben zijn dan nog als goed bedoelde tip aan hun onderzoek toegevoegd, als je dan toch zo nodig die marathon wil lopen, doen dat dan maar, maar houd het omwille van je gezondheid bij één keer. Daar ben je dus mooi klaar mee met zo'n onderzoek. En nu maar wachten op het onderzoek dat aantoont dat stilzitten in combinatie met roken nog gezonder is en dat als je er dan nog flink bij drinkt je in de buurt van de onsterfelijkheid zal komen.

Inspiratie

08-04-2014

"Ik ken jou wel", zei de man. Hij stond naast me op het voetbalveld tijdens een wedstrijd van onze lokale trots. Ik kende hem ook wel. Althans, van gezicht en dan vooral van zijn hoofddeksel. Ik zag hem wel vaker langs de lijn staan met zijn opvallende ruitjespet. Ik knikte vriendelijk en probeerde tegelijkertijd te volgens hoe onze iets te dikke en iets te trage spits opnieuw een oplegde kans om zeep hielp. Intussen vervolgde mijn buurman van onder zijn pet zijn monoloog."Ja. Niet alleen van het voetbalveld, maar ook van die stukjes die je wel eens schrijft. Op facebook enzo. Iemand stuurt ze geregeld naar mij door." Intussen probeerde ik mij te concentreren op de zoveelste misser van onze achterhoede die met meer geluk dan wijsheid en wonder boven wonder niet tot een doelpunt leidde. Mijn zwijgen was voor hem de aanleiding om met zijn betoog door te gaan. "Leuke stukjes, meestal. Lollig geschreven. Maar zeker als ze een politieke inhoud hebben ben ik het er niet altijd mee eens. Maar dat geeft niet. Hoeft ook niet. Het blijven daarom wel leuke stukjes. Een hele kunst nog, lijkt me. Omdat iedere dag maar weer te doen. Hoe werkt dat nou precies? Waar haal je de inspiratie vandaan?" Intussen zag ik onze lokale trots de slag op het middenveld weer verliezen en ik mompelde iets in zijn richting over het anders dan anders naar dingen kijken, observeren, doordenken en er een gevoel voor ontwikkelen, maar dat ik verder eigenlijk ook niet helemaal precies wist hoe het werkte. "En gesprekken?", vroeg hij. "Zoals wij die nu hebben. Levert dat ook wel eens wat op? Ik bedoel: hoe groot is de kans dat ik een weerslag van onze conversatie terug lees in zo'n stukje. Zou ik best leuk vinden, hoor. Maar ik snap ook best dat dit helemaal niet interessant is." Onderwijl zag ik onze iets te stramme keeper onder een niet eens zo hele hoge bal doorlopen, waardoor die pardoes in het doel belandde. Het ontging mijn buurman kennelijk helemaal wat er op het veld gebeurde, want hij ratelde nog een tijdje door over de stukjes en de inspiratie. Ik zei hem, nadat ik de klap van de zoveelste achterstand van onze in degradatienood verkerende lokale trots had verwerkt, dat in principe ieder voorval, iedere gesprek of iedere op het oog alledaagse gebeurtenis tot een stukje kan leiden. Dus ook ons gesprek. Nou, dat leek hem toch sterk. Dan zou de voetbalwedstrijd mijn fantasie waarschijnlijk toch meer prikkelen, was zijn overtuiging. Zo boeiend was hij immers helemaal niet, constateerde hij toen de scheidsrechter voor de rust floot. De stand was hem intussen wel ontgaan, maar hij keek er niet raar van op toen ik zei dat we met 0-1 achter stonden. Na de rust zag ik hem aan de andere kant van het veld staan. Druk in gesprek met iemand anders die de wedstrijd probeerde te volgen. Het zal hem vast ontgaan zijn dat onze plaatselijk trots de wedstrijd uiteindelijk met 1-4 heeft verloren. Het was de zoveelste inspiratieloze wedstrijd van onze lokale trots die geen punten opleverde, maar uiteindelijke wel dit stukje.

Mijlpaal

09-04-2014

Op de keper beschouwd spring je in het leven van mijlpaal naar mijlpaal. Soms gaat het wel eens mis. Dan haal je de volgende paal net niet en val je naar beneden. Dan kan je diep vallen en je behoorlijk bezeren en is het vaak weer een hele klautertocht om toch die volgende mijlpijl te halen. In die zin is het leven wel te vergelijken met het polsstokhoogspringen of zoals we dat in Friesland noemen 'fierljeppen': zo hoog mogelijk in de polsstok klimmen om zover mogelijk te komen. Vandaag is het weer zo'n mijlpaal. Althans, zo voelt het voor mij. De start van de examenperiode van de jongste dochterlief. Vandaag heeft ze hele dag praktijkexamen in de aanloop naar de theorie-examens. Als ze slaagt, en dat is ze wel van plan, dan kunnen we weer een schoolperiode afsluiten. Het zijn van die momenten die altijd weer herinneringen oproepen. Zo zie ik haar nog door de gangen van het hotel in Gyang in het zuiden van China hollen op haar piepende Donald Duckschoenen als een opstandige peuter die in de eerste instantie niets van de rare bleke mensen uit Holland moest hebben. Dat is nu ruim twaalf jaar geleden. Inmiddels is ze uitgegroeid tot een zelfbewuste puber met een stevige eigen wil. Ze wil verder in de mode en dus is ze al ingeschreven voor een vervolgopleiding in die richting. Dus moet ze wel slagen, is haar nuchtere constatering als ik vraag of het gaat lukken. Zenuwen? Daar schijn alleen ik maar last van te hebben. Waarom zou ze die hebben?, is haar stoere antwoord als ik er naar vraag. En ze heeft gelijk. Waarom zou ze die hebben? Ze heeft er de afgelopen jaren met vallen en opstaan hard voor gewerkt en de voortekenen zijn best gunstig. Maar het blijft een momentopname. Het kan dus altijd nog ergens misgaan. Is ook helemaal niet erg, al wil ze daar zelf helemaal niet aan denken. En dat is natuurlijk de spirit. Vandaag zet ze de eerste stap op weer een nieuwe weg in haar leven. Op weg naar weer een nieuwe mijlpaal. En behalve een beetje zenuwachtig en ongeacht het resultaat, ben ik vooral heel trots op haar.

Vrouwenangsten

10-04-2014

Ik wist het niet. Nooit bij stilgestaan ook. Maar gelukkig zijn er altijd wetenschappelijke onderzoeken die je met je neus op de feiten drukken. Die weer een leemte in het onmetelijke gat van onze onwetendheid opvullen met zeer interessante informatie die zorgt dat we onze blik op het leven verruimen. Zo heeft een handje vol Spaanse onderzoekers dus ontdekt dat vrouwen sociaal veel angstig zijn dan mannen. En daarbij zijn onze Spaanse slimmerikjes niet over één nacht ijs gegaan. Maar liefst 31.000 mensen in alle leeftijden in achttien verschillende landen lieten zij een vragenlijst over sociale angsten invullen. En wat bleek: vrouwen zijn veel zenuwachtiger bij het aanspreken van mannen. Maar ook eten in het openbaar, praten met vreemden, het aanspreken van autoriteiten of het reageren op kritiek lijdt tot vrouwenangst. Waarom vraagt u zich af? Nou, daar hebben de onderzoekers ook over nagedacht. Waarschijnlijk heeft het allemaal te maken met de klassieke sekserol, waarbij verwacht wordt dat vrouwen zich afwachtender gedragen dan de man. Kennelijk zijn we het stadium dat de man met knots in berenvel de vrouw in tijgervel aan haar haren de grot in sleepte nooit meer te boven gekomen. En wij maar denken dat we door de eeuwen heen zo lekker aan het evolueren zijn geweest. Mooi niet dus, zou je op basis van dit onderzoek denken. Nou ja, zoals ik eerder al aangaf: ik wist het niet. Dat komt waarschijnlijk door het feit dat ik vooral vrouwen ken die gewoon hun mannetje staan. Waarmee je gewoon in het openbaar een vorkje kunt prikken, die niet te beroerd zijn om welke autoriteit dan ook ongezouten de waarheid te zeggen, die jan en alleman aan durven te spreken, die open staan voor kritiek en die zich vooral nergens aan hun haren naartoe laten slepen. Vrouwen zonder vrouwenangsten, vrouwen die vooral zichzelf zijn en durven te zeggen waar het op staat. Het is jammer voor de Spaanse onderzoekers. Ze passen op geen enkele wijze in de cliches van hun onderzoeksresultaten en dat vind ik wel zo prettig.

Hangvel

11-04-2014

We kenden elkaar van het passeren tijdens het hardlopen. Net als truckers naar elkaar knipperen en motorrijders naar elkaar zwaaien groeten wij hardlopers elkaar tijdens het passeren. Ik had een tijdje niet gelopen omdat ik volop in training ben voor de Elfstedenfietstocht, maar deze week had ik de loopschoenen toch maar weer eens aangetrokken voor een rondje draven. Op het Schelpenpaadje net buiten de stad kwam hij naast me lopen. Aan zijn rode en bezwete hoofd te zien had hij er al een paar kilometer op zitten. "Tijd niet gezien'', pufte hij naast me. Ik legde hem zonder horten en stoten, want net vertrokken van huis en dus nog okselfris, uit van het fietsen. Oja, dat begreep hij wel, hapte hij naar adem. Al moest hij er zelf niet aandenken, aan zo'n einde fietsen. Eigenlijk, zo hijgde hij, vond hij dat lopen ook maar niks en hoe ik daar over dacht? Ik was mijn hele leven al met sporten bezig, legde ik hem in één adem uit. Ook met lopen en fietsen. Mijn lijf was er aan gewend en ik voel met prettig bij, voegde ik daar nog aan toe. Nou, hij dus niet, vertelde hij met horten en stoten. Sport was nooi zijn ding geweest. Maar ja, hij nu een vrouw die wel bijna 20 jaar jonger was dan hij. Een die had besloten dat hij aan sport moest gaan doen. "Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan een kerel met hangvel", had ze hem duidelijk gemaakt. En ja, als nooit gesport hebt en de jaren beginnen wat te tellen dat blijkt het vel het nog wel eens te willen verliezen van de zwaartekracht, grapte hij tussen twee ademhappen door. Dus nu hij twee keer in de week aan het lopen is en ook nog één keer in de week naar de sportschool gaat kan hij het lijf voor zijn en haar gevoel nog redelijk strak houden. Bovendien, zo voegde hij daar aantoe, het is ook wel prettig om een paar keer in de week even niet bij haar te zijn. "Het is wel leuk. zo'n jonge meid, maar soms ook heel vermoeiend", zei hij nahijgend aan het eind van het schelpenpaadje waar we even moesten wachten op het verkeer om de weg over te kunnen steken. Aan de overkant van de weg ging ik naar rechts en hij naar links. Op een sukkeldrafje zag ik hem in de woonwijk verdwijnen, werkend aan zijn hangvel, maar ook even genietend van zijn rust. Sporten om te ontsnappen met het hangvel als alibi. Dat kan dus ook, bedacht ik me toen ik de sokken er nog maar eens flink inzette.

Exclusief voor iedereen

14-04-2014

Exclusief betekent iets of iemand anders uitsluitend en zeer chic, niet overal verkrijgbaar. Dat heb ik niet zelf verzonnen, maar zo staat het gewoon in de Dikke van Dale omschreven. Vrij vertaald betekent dat dus dat als ergens het stempeltje exclusief op staat dat het dan heel bijzonder is. Iets dat speciaal voor jou of op z'n minst voor een beperkte selecte groep toegankelijk is. Anderen zouden dat misschien ook wel willen, maar helaas pindakaas, dan zou het dus niet meer exclusief zijn. Ik heb echter het gevoel dat woord exclusief de laatste tijd flink aan inflatie onderhevig is. Dat het te pas en vooral te onpas wordt gebruikt. Dat het woord zijn exclusiviteit een beetje begint kwijt te raken. Geregeld ploffen er allerlei poststukken van diverse loterijen bij mij op de deurmat die mij exclusief de prachtigste prijzen beloven. Net als bij de buren en in de rest van de straat. Daar is dus helemaal niks exclusiefs aan. Maar goed, dat kan je nog scharen om het kopje marketingstrategie en dan is een beetje spelen met de waarheid nog enigszins geoorloofd. Kwalijker wordt het als ook de serieuse journalistiek heeft besloten om vanwege marketingtechnische redenen haar lezers met de term exclusiviteit voor het lapje te houden. Mijn eigen regionale dagblad, ooit een deugdelijke en zeer betrouwbare krant, maakt zich daar inmiddels al een tijd schuldig aan. Alles wat ik 'exclusief' lees in mijn eigen Leeuwarder Courant, vind ik dezelfde dag net zo 'exclusief' terug in het zusterblad Dagblad van het Noorden, waar Friesland in het verhaal dan meestal vervangen is door Groningen. Deze door economische motieven ingegeven samenwerking binnen één bedrijf kan ik nog billijken. Kwalijker wordt het als ik mijn krant opensla en lees dat ik getrakteerd wordt op een exclusief interview, dus alleen bestemd voor de ogen van lezers van deze krant, met een belangrijke of een anderszins interessante grootheid. Zo kregen wij vorige week een 'exclusief ' door de Leeuwarder Courant gemaakt interview met VVD-fractievoorzitter Halbe Zeilstra voorgeschoteld. En dit weekend was het helemaal raak, ronkte de krant, want voetbalorakel Johan Cruyff had het behaagd om vanuit zijn ivoren toren in Barcelona 'exclusief' de Friezen via hun krant zijn visie te geven op de stand van zaken rond het Nederlands voetbal. Heel toevallig werd die exclusiviteit ook toegekend aan dezelfde verhalen in het Dagblad van het Noorden. Mooi voor het Noorden, jammer voor de rest van Nederland, hoor ik u nu zeggen. En dat zou kloppen als de verhalen ook alleen in die kranten zouden hebben gestaan. Niets is echter minder waar. De verhalen zijn gemaakt voor en door het Algemeen Dagblad. Daar ligt de exclusiviteit. In het geval van Cruyff is een Rotterdamse journalist afgereisd naar de Spaanse stad om de uitspraken van het orakel op te tekenen. En in het geval van Zeilstra werd het AD ook steeds genoemd als de bron waarin hij zijn soms opmerkelijke uitspraken deed. De NDC, uitgever van de Leeuwarder Courant en de het Dagblad van het Noorden, heeft een overeenkomst over uitwisseling van nieuws met het AD. Zo komt het dat het regionale nieuws over Friesland en Groningen ook in de Noordelijke editie van het AD is te vinden en de interessante verhalen die er echt toe doen via Rotterdam in onze kranten verschijnen. Vroeger werkte alle regionale kranten samen in de Gemeenschappelijke Pers Dienst (GPD). Dat werd ook altijd keurig bij de verhalen vermeld al ze uit de koker van die dienst kwamen. Het maakte de verhalen er niet slechter of beter van, maar je wist als lezer wel waar je aan toe was. Nu voert de scoringsdrift op krantenredacties kennelijk de boventoon en wil de redactie mij als 'simpele nieuwsconsument' graag laten geloven dat mijn dure abonnementsgeld speciaal voor mij wordt besteed aan hele bijzondere en exclusieve verhalen. Je zou dat volksverlakkerij of gewoon de kluit belazeren kunnen noemen. En dat gebeurt mij de laatste tijd dus iets te vaak. Het heeft iets van pronken met andermans veren van mijn geld. Dus overweeg ik nu of ik mijn abonnement nog wel moet voortzetten. Enige exclusiviteit hoef ik van mijn eigen krant kennelijk toch niet meer te verwachten. Dan ben ik met het af en toe kopen van het AD of een andere krant met wel eigen interessante artikelen uiteindelijk een stuk goedkoper uit.

Wind tegen of tegen wind

15-04-2014

We blijven toch een eigenaardig volkje op dit hele kleine stukje aarde. We lopen graag voorop als het gaat om duurzaamheid en schone energie. We vinden van alles uit op dat gebied en lezen anderen graag de les als we vinden dat zij te vervuilend bezig zijn. We vegen ons straatje wat dat betreft graag schoon. Tenminste, in woorden. Als het op daden aankomt laten we immers een heel ander geluid horen. Vraag iedere willekeurige voorbijganger of hij of zij voor schone energie is en het antwoord zal volmondig ja zijn. Diezelfde jaknikkers lopen vervolgens vooraan in het protest als er ook daadwerkelijk plannen zijn om voor die energie te zorgen. Zoals nu de hele goegemeente weer hoop loopt tegen het plaatsen van windmolens. We leven nu eenmaal op een tamelijk tochtig stukje aarde waar het over het algemeen lekker doorwaait, dus kom maar op met die molens, zou je zeggen. Helemaal goed, roepen we dan in koor, maar niet bij ons. Windmolens in zee bederven ons uitzicht en dat vinden de toeristen niet leuk, is dan zo'n weinig steekhoudend argument. In Duitsland en Denemarken hebben ze de zee al vol geplempt met waaiende wieken en geen toerist minder geteld. Vroeger waren de molens juist ons motor voor de energie. Zie molens op de Zaanse Schans en in Kinderdijk. De toeristen komen er juist op af en de delfs blauwe prullaria versierd met molens behoren tot onze meest stabiele exportproducten. Ook op land wil het maar niet vlotten met de windmolenparken. Die zouden eveneens zorgen voor horizonvervuiling. Ik ben er haast zeker van dat mensen die dat beweren die hele horizon voordat die plannen er waren zelden een blik waardig keurden. Ik ken zelfs mensen die vanwege dat argument protest hebben aangetekend tegen een windmolenpark op een verlaten terrein langs een autoweg redelijk ver buiten de bebouwde kom, terwijl zij die molens alleen kunnen zien als zij staande op een krukje op de zolder uit hun dakraam keken. En dan moesten ze nog op hun tenen staan ook. Natuurlijk, die molens maken best veel herrie en daar zullen de plannenmakers rekening mee moeten houden. Maar verder blijven de protesten mij verbazen. Ik zou het haast willen bestempelen Don Quichote-achtige gedrag. Don Quichote was immers de Spaanse edelman die door het lezen van ridderromans in de waan raakte dat hij onrecht in de wereld moest uitroeien en ten strijden trok tegen de windmolens. Een mooi literair stijlfiguur voor een persoon die zich door ingebeelde heldendaden belachelijk maakt. Het is dan ook opmerkelijk dat een protestgroep tegen windmolens onder die naam actie voert. Of ze kennen de literatuur niet of ze weten al dat 'vechten tegen windmolens' een tamelijk zinloze bezigheid is. En ook in strijd met wat zij zelf beweren. Geen windmolens vanwege de horizonvervuiling zal op den duur immers leiden tot echte horizonvervuiling door ons nog steeds behoorlijk vervuilende energiegebruik. Nou ja, ik vecht dan wel niet tegen windmolens, maar misschien ben ik op dit punt dan de roepende in de woestijn.

Dromen

16-04-2014

Of ik wel eens droomde, wilde de man van mij weten. Hij zat op het bankje bij de brug waar ik langs liep met mijn fiets met lekke band op weg naar de fietsenmaker. Hij zit daar vaker en ik kom er geregeld langs. Nu maakte hij een opmerking over mijn lekke band en we raakten aan de praat. En ineens, zomaar uit het niets vroeg hij plompverloren of ik weleens droomde. De vraag overviel me. Ik wel, wachtte hij mijn antwoord niet af. "Niet eens zo zeer als ik slaap, maar ook gewoon over dag. Hier, als ik rustig zit bij het water. Als de zon schijnt en de eenden lekker aan het spetteren zijn. De rust die ik dan voel gaat vervolgens heel langzaam over in een droom. Dan droom ik van een wereld waarin mensen gewoon aardig tegen elkaar zijn, dingen met elkaar delen en elkaar niet naar het leven staan. Gewoon op een goede manier de tijd hier met elkaar doorkomen. Elkaars verschillen accepteren." En dat terwijl ik helemaal niet zo'n zweverig type ben, voegde hij daar lachend aan toe. "Het zal wel met vroeger te maken hebben. Ik ben van net na de Tweede Wereldoorlog. Dus ik heb al heel wat ellende meegemaakt die mensen elkaar aandoen. Oorlogen. slachtpartijen en nooit heb ik begrepen waarom. Hoe ik er ook over nadacht, ik vond geen antwoorden. Ja, in mijn dromen. Maar die zijn nog steeds niet uitgekomen. Binnenkort herdenken we de Tweede Wereldoorlog weer en roepen we dat dat nooit meer mag gebeuren.En intussen begint het gesodemieter in de Oekraïne en zijn we de ellende in Syrë al vergeten. Maar ja, wat doe je er aan? Helemaal niets dus. Gewoon verder blijven dromen, zeg ik altijd maar. Ooit zullen ze toch wel eens een keer uitkomen? Of zouden die wereldleiders niet dromen? Nou ja, dat zal ik wel niet meer meemaken. En praatjes vullen geen gaatjes, dus daar heb jij met je lekke band ook verder niets aan. Maar soms wil je je verhaal wel eens kwijt", eindigde hij zijn betoog. Een mooi verhaal, mompelde ik en vervolgende mijn weg naar de fietsenmaker. Praatjes vullen inderdaad geen gaatjes, maar ze zetten je soms wel aan het denken.

De zondagsrustmythe

17-04-2014

Een zekere neiging tot hypocrisie is ons niet vreemd. Hypocriet. Dat woord schoot me ineens te binnen bij een item over de aanstaande Europese verkiezingen in het Journaal van gisteravond. Daar hoorde ik de nieuwslezer van dienst zonder met zijn ogen te knipperen uitleggen dat wij niet op zondag 25 mei, net zo als in de meeste andere EU-landen Europees kunnen kiezen, maar al op donderdag 22 mei en dat vanwege onze zo heilige zondagsrust. Daar brak mij even de klomp. Zondagsrust? Daar doen we toch allang niet meer aan in Nederland. Kijk op een willekeurige zondag eens op de parkeerplaats van een willekeurige supermarkt of winkelcentrum. Het staat vol met auto's en ziet zwart van de mensen die overvolle winkelwagentjes leeg storten in hun achterbakken. Kijken ook eens naar de lijst met evenementen die op een zondag plaatsvinden. Zelfs als zou een zondag 7 dagen duren, dan nog is die lijst niet af te werken. En luister ook eens op een gewone zondag eens naar de fileberichten. Want die zijn er ook op zondag. Nou ja, stilstaan op de snelweg is dan natuurlijk ook wel weer een vorm van rust. Kortom, terwijl katholieke en de andere christelijke landen om ons heen de moeite neemt om op zondag naar de stembus te gaan, stellen wij ons weer Roomser dan de Paus op en doen we ons weer vromer voor dan we eigenlijk zijn. Ik ben inmiddels van een leeftijd dat ik de echte zondagsrust nog heb meegemaakt. De winkels waren dicht en de straten behoorlijk uitgestorven.Het gebeier van kerkklokken en hier en daar sportwedstrijd zorgden eigenlijk voor het enige leven in de brouwerij. Familiebezoek was meestal het hoogtepunt van die dag. Ik vind het allemaal prima. Persoonlijk heb ik niets met zondagsrust. Nooit gehad ook. Maar het blijft natuurlijk eigenaardig dat een handjevol christelijke partijen die een steeds kleiner wordende groep gelovigen vertegenwoordigen hier nog steeds de dienst uit kunnen maken en zoiets als de zondagsrust claimen. Zouden ze er dan zelf nog in geloven? Zo ja, dan is dat heel naïef, zo nee, dan is dat dus heel hypocriet. Je zou het ook wel struisvogelpolitiek kunnen noemen. Gewoon je kop in het zand steken en vast blijven houden aan iets wat er lang niet meer is. En daarom mogen wij 3 dagen eerder stemmen dan de rest van Europa.

Paashazenleed

22-04-2014

Met hangende oren en een leeg mandje op zijn rug heeft hij inmiddels het paashazenpad weer gekozen. Een jaar lang terug in de vergetelheid. Terwijl de gewone hazen als gekken door de velden stuiteren als teken dat de lente echt begonnen is, trekt de paashaas zich juist weer terug. Dat is het noodlot van een fictief figuur die alleen bij bepaalde gelegenheden mag figuren. Maar zelfs voor fictieve figuren wordt het leven er niet eenvoudiger op. Had de paashaas vroeger het Rijk alleen en kon hij twee dagen lang zijn eitjes overal naar hartenlust verstoppen, tegenwoordig moet hij tijdens de Paasdagen opboksen tegen een heel leger van evenementen, zoals de meubelboulevards, The Passion, bekervoetbalfinales en een keur aan pop- en muziekfestivals. Ga d'r maar aanstaan als niet-bestaande haas met slechts een mandje eieren en digitiale uitstraling die nul komma nul is. Je mag als haas dan wel op een behoorlijke grote voet leven, maar dat wil dus helemaal niet zeggen dat je daarmee ook je doelgroep, de kinderen, nog bereikt. Want uiteindelijk ben je als paashaas niet meer dan een in Duitsland verzonnen kinderritueel. Wel met een beetje pedagogisch karakter natuurlijk, maar dat kan je aan onze Oosterburen wel overlaten. Dus gaf de paashaas oorspronkelijk slechts eieren aan kinderen die zich goed gedragen hadden. Via een vertaald Duits boek is paashaas in ieder geval sinds 1825 bij ons bekend. In Duitsland zwerft hij al sinds 1682 rond en daar beweren ze zelfs dat hij gekleurde eieren kan leggen. Je kunt natuurlijk zelfs bij een fictief figuur overdrijven, dus dat hebben we hier maar weggelaten. Zo is de paashaas hier de niet-godsdienstige personificatie van het van origine christelijke paasfeest geworden. Pasen is van oorsprong immers ook een lentefeest, een feest van nieuw leven. Dus is het helemaal niet zo gek dat die heidense haas op dat christelijke feest rond hipt. Maar dat christelijke feest is inmiddels vooral een groot muziekspektakel geworden en behalve via de commercie is er van de paashaas nog maar nauwelijks aandacht. Dat is best jammer, want met een beetje goede wil kan je de paashaas ook zien als de verbinden tussen religieus en niet-religieus, zodat iedereen wat heeft aan de Paasdagen. Misschien moet de paashaas daarom volgend jaar ook maar eens een rol in The Passion krijgen. Kunnen we gelijk ons ingedeukte tolerantie-imago weer een beetje opvijzelen.

Stenen in je maag

23-04-2014

"Mijn moeder ligt in het ziekenhuis." "O, wat heeft ze dan?" "Stenen." "Stenen? Wat voor stenen?" "Galstenen. Dat zijn een soort kiezelstenen. Die zitten in haar maag." "Hoe komen die daar dan? Heeft ze die opgegeten ofzo?" "Nee, natuurlijk niet. Je kan toch geen stenen eten. Dan gaan je tanden kapot. Hoe ze er wel gekomen zijn, weet ik niet. Per ongeluk denk ik" "Doet dat pijn, stenen in je maag? Dat is vast wel zwaar." "Dat denk ik ook. Mijn moeder liep er helemaal krom van." "Hoe halen ze die stenen er dan weer uit?" "Volgens mijn vader maken ze die helemaal kapot, anders gaat het niet. Dan zullen ze eerst haar maag wel open moet maken." "Ja, dat zal wel niet anders kunnen. Lijkt me helemaal niet fijn, stenen in je maag. Volgens mij rammelt dat ook de hele tijd. Weet jij wie er vanavond moet voetballen?" "Bayern München tegen Real Madrid. Ik ga wel kijken. En jij?" "Ja, ik ook." Zomaar een gesprek op een zonnige woensdagochtend achter in mijn taxibusje op weg naar school tussen twee negenjarige jongens.

Naar de knoppen

24-04-2014

En ineens waren ze daar vanochtend. Onaangekondigd en geheel onverwachts. De groene vingermannen ofwel de sociale werkplaatsmedewerkers die namens de gemeente het gemeentelijk groen netjes houden.Ze waren met wel zes man en gewapend met enorme knipscharen. Op het teken van man nummer zeven, die kennelijk de leiding en dus geen knipschaar had, doken de zes met hun kniptuig in het stukje gemeentelijk groen voor mijn deur. Daar staan allerlei leuke struikjes in, zoals mooie rozenstruiken, en dit alles wordt omzoomt door een vrolijke strook groen gras. Voor iemand zonder maar iets van groene vingers, zelfs kunstgras zou bij mij verdorren, natuurlijk een ideale situatie. De struiken waren inmiddels al flink aan het groeien en in mijn totaal ondeskundige beleving zaten er ook al flink wat knopen in de rozen struiken. Echter, binnen een mum van tijd hadden de knipschaarmannen alle struiken nog korter dan het gras afgeknipt. Wat op weg was om uit te groeien tot 'mijn mooie zomerse voortuin die ik ook nog niet hoef te onderhouden' was ineens een kaal stoppelveldjes met een treurige grasstrook. Toen ik toch maar eens even bij de man zonder schaar informeerde naar nut en noodzaak van deze rigoureuze snoeiactie, wist hij mij te vertellen dat dit met bezuinigingen te maken had. "We zijn nu met minder mensen en hebben nog geen tijd gehad om deze stroken onkruidvrij te maken. Nu zijn de struiken inmiddels al zover gegroeid dat de mannen nog maar moeilijk bij het onkruid kunnen. En dat moet toch weg. Dus is het even snoeien geblazen om ruimte te creëren", vertelde hij terwijl zijn mannen onder zijn goedkeurende blik een volgend perkje te lijf gingen. Op mijn vraag of met name de rozenstruiken het dan nog wel weer zouden gaan doen vanwege de knoppen die er in zaten, moest hij het antwoord schuldig blijven. "Ik ben maar een opzichter en geen tuinman, dus dat weet ik eigenlijk niet. Maar de knoppen die er aan zaten zijn wel naar de knoppen", grapte hij. Ook op de vraag wanneer ze dan het onkruid kwamen wieden kon hij geen antwoord geven. "Geen idee. We zijn voorlopig eerst in de hele stad nog aan het snoeien. Maar als het zover is hebben we in ieder geval geen last meer van de struiken", constateerde hij opgeruimd.

Een tas vol kunstgebitten

28-04-2014

Vorige week is het boek 'De vergeetclub' van Tosca Niterink (voorheen Thea van Theo) verschenen. Zij beschrijft daarin op een respectvolle, maar tegelijkertijd komische wijze over het leven van haar dementerende moeder. Nu is dementie niet per definitie een ziekte die zorgt voor veel jolijt en vrolijkheid. Het is immers een ziekte met vele gezichten waarvan de meesten niet direct heel vrolijk stemmen, maar er is één die wel tot komische situaties kan leiden. Zo herinner ik mij nog een uiterst komisch voorval dat ik met mijn zwaar dementerende grootmoeder meemaakte. Ik zal ongeveer 14 jaar geweest zijn en zij was opgenomen in een tehuis in Scheveningen, alwaar ik haar minstens één keer, maar meestal twee keer in de week bezocht. Het bijzondere was dat zij nagenoeg niemand meer herkende, maar mij altijd wel. Mijn overgrootmoeder had haar hele leven nooit om een woord verlegen gezeten en ook toen zij dement werd was dat niet het geval. In mijn beleving voerde ik dan ook nog altijd hele gesprekken met haar, al werden die wel steeds onsamenhangender. Zo kwam ik dus weer een keer op bezoek. Zij zat op haar vaste stekkie aan een tafel bij het raam in een huiskamerachtige ruimte, waar meer dementerende dames op leeftijd zaten. Er hing die keer een wat gespannen sfeer rond de dames, maar mijn oma zat vrolijk als altijd wat in haar zelf te praten. Op tafel stond haar onafscheidelijke beige handtas die zij altijd, zo lang ik mij kan haar herinneren, bij zich had. Ze klemden de tas stevig vast. Het was onrustig in de kamer en ik zag dat de andere dames er wat anders dan anders uitzagen. Hoe anders wist ik niet precies, maar mijn oma maakte me snel duidelijk wat er loos was. "Ze zijn hun gebitten kwijt, die ouwe wijven", zei ze op de haar kenmerkende manier met onvervalste Haagse tongval. "Ik ben de enige hier die nog een lekker bek vol tanden heeft. Ze zijn de hele ochtend al aan het zoeken, maar die wijven zijn hartstikke gek. Ze verstoppen alles en stelen als de raven", deed mijn oma verder verslag. Ik vroeg hoe het dan kon dat zij haar tanden nog wel had, want de dames die de huiskamer deelden sliepen ook bij elkaar op zaal. Nou, daar had ze geen idee van. We praten zo wat verder en ze vroeg of ik een pepermuntje wilde. Ze opende haar tas en begon er in te rommelen, maar kon geen pepermunt vinden. Ik wilde helpen, boog voorover en zag dat de tas helemaal gevuld was met kunstgebitten. Ik vroeg hoe al die tanden in haar tas kwamen. Nou, dat wist ze niet. "Die zat er er vanochtend zomaar in. Maar ze zijn niet van mij, want ik heb ze allemaal gepast." Ik heb toen maar een zuster gewaarschuwd. Het kostte uiteindelijk nog veel moeite om de tas van haar af te troggelen en men schijnt nog de hele dag bezig geweest te zijn om de juiste tanden weer in de juiste monden te krijgen. Waarschijnlijk heeft mijn oma tijdens een nachtelijke zwerftocht over de slaapzaal al die gebitten uit de glazen op de nachtkastjes gevist, maar dat was ze allang vergeten. Toen ze haar tas weer terug kreeg was ze zelfs het hele voorval al weer kwijt. "Ik denk dat ik straks maar weer naar huis ga", zei ze toen ze haar tas weer vast had. "Er gebeurt hier niet zoveel en ze zijn hier allemaal gek. Niks voor mij dus. Ik moet alleen nog even wachten op Arie. Die zit hier in een keukenkastje. Ik weet niet waarom, maar als hij klaar is gaan we weg." Arie was haar al tientallen jaren geleden overleden broer die in haar latere leven steeds vaker in de verhalen langskwam en dan om de mij nog steeds onduidelijke reden altijd in een keukenkastje belandde. Toen ik die middag weg ging zat ze weer vrolijk in haar zelf te mompelen. Haar beide handen had ze weer stevig om de nu nagenoeg lege handtas geklemd. Van het pepermuntje is het die middag niet meer gekomen.

Huwelijksdepressie

29-04-2014

Eindelijk is het dan zover. Aan de begrippen huwelijksaanzoek, huwelijksfeest en huwelijkstrouw kan nu ook officieel het begrip huwelijksdepressie worden toegevoegd. Dat moet een hele opluchting zijn voor de vele ervaringsdeskundigen op deze aardkloot. Immers, 1 op de 3 huwelijken maakt de 'tot de dood ons scheidt' belofte bij lange na niet waar, zo blijkt uit de cijfers. En je gaat echt niet uit elkaar omdat het samenzijn een feestje is, lijkt me. Toch zijn we jarenlang om de oren geslagen met onderzoeken die zouden uitwijzen dat getrouwd zijn juist gelukkig maakt. Nou, mooi niet dus. Althans, dat hebben hebben onderzoekers van de University of Wisconsin-Madison vastgesteld. Het tegenovergestelde is waar blijkt uit hun studie: het huwelijk maakt mensen juist vatbaarder voor een depressie. En nu hoor ik de lang en schijnbaar gelukkig getrouwde stellen al zeggen dat zo'n onderzoek dan wel natte vingerwerk geweest zal zijn. Nou, mooi niet dus. Maar liefst elf jaar volgden de onderzoekers de mentale gezondheid van een groep getrouwde stellen. Met vragenlijsten en andere testen werd steeds het stressniveau bepaald en dat werd er door de jaren heen niet beter op. En wat waren de oorzaken? Constant gezeur en huishoudelijke ruzies, zo stelden de wetenschappers vast. De stress en depressie die dat met zich meebrengt zou uiteindelijk niet meer opwegen tegen de positieve aspecten die een huwelijk ook schijnt te hebben. Welke dat zijn laat het onderzoek overigens in het midden. Heeft de huwelijksdepressie ook nog uiterlijke kenmerken die ons als ongehuwde buitenstaanders in staat stellen om de stand van zaken binnen de huwelijken om ons heen te peilen. Mooi wel dus. De huwelijksdepressie heeft namelijk invloed op de fronsspier. Mensen met veel huwelijksstress kijken vaker met een fronzende blik de wereld in. Dus als mensen haast standaard een stevige fronsrimpel op hun voorhoofd hebben, dan weten we nu hoe laat het is. Het hele onderzoek is overigens gepubliceerd in The Journal of Psychophysiology. Wat ik me dan wel weer afvraag is of de onderzoekers tijdens het onderzoek zelf getrouwd waren of als zij dat niet waren op basis van de resultaten hebben besloten om dat ook maar niet te doen of juist op puur wetenschappelijke basis hebben besloten in het belang van ieders gezondheid hun huwelijk maar te beëindigen? Je zou haast zeggen als ze hun eigen onderzoek serieus nemen kan dat eigenlijk niet anders.

Onwennig

30-04-2014

Ik werd een beetje onwennig wakker vanochtend. Er ontbrak iets, maar ik kon me niet zo snel voor de geest halen wat. Het schoot me pas te binnen toen ik me herinnerde welke dag het was: 30 april. De dag die mijn hele leven al verbonden is aan Koninginnedag. De dag dat je altijd werd gewekt door de één of andere aubade bij een stadhuis of op zomaar een willekeurige straathoek. Vandaag echter alleen maar stilte. Koninginnedag bestaat niet meer. We hebben dan nog wel een Koningin, maar die loopt braaf mee met onze Koning. Dus vieren we tegenwoordig Koningsdag. Afgelopen zaterdag hadden we de eerste aflevering, want die dag is niet meer op 30 april. De dag was met de gebruikelijke rommelmarkten, kinderspelen en muziekspektakels overigens qua invulling niet veel anders dan die van de Koninginnedagen van de afgelopen 50 jaar. Maar ja, het was op een zaterdag en dat geeft volgens mij dan per definitie een wat minder feestelijk gevoel. Het is vandaag wel de dag dat Willem-Alexander precies een jaar koning is. Zijn jaar proeftijd zit er op, zeg maar. Het is nu de vraag of zijn dienstverband, hij is tenslotte ook maar gewoon een soort ambtenaar, wordt omgezet in een vast dienstverband. En daar heeft het alle schijn van. Want de diverse opiniepeilingen wijzen uit dat hij populair is. Het Nederlandse volk mag hem wel. Zijn veelal ongedwongen stijl wordt gewaardeerd.En natuurlijk levert Maxima als koningin ook een stevige bijdrage aan zijn populariteit. En de rol van Lucky-tv mogen we ook niet vergeten. Die heeft het instituut Koning op uiterst humoristische manier teruggebracht tot menselijke proporties. En dat is mooi. Het koningschap is dan wel een serieuze aangelegenheid maar voor ons relativeringsvermogen is het vooral goed om het toch niet al te serieus te nemen. Vroeger nam de nar die relativerende rol voor zijn rekening, tegenwoordig hebben we daar dus Lucky-tv voor. Het idee is hetzelfde, alleen de middelen zijn wat moderner. Maar het blijft even wennen de transitie van Koninginnedag naar Koningsdag. En de aubade heb ik afgelopen zaterdag ook niet gehoord. Nou ja, misschien heb ik er wel doorheen geslapen omdat Koningsdag nog niet echt in mijn systeem zit.

Dag van de Arbeid

01-05-2014

Het is vandaag zoals altijd op 1 mei 'Dag van de Arbeid'. Zo'n ooit door de socialisten geclaimde dag tussen de koninklijke feestdagen en de herdenkings- en bevrijdingsevenementen in waarop zij in de weer zijn met rode rozen in van origine socialistische bejaardenhuizen die opvallend vaak 'Huize Avondrood' of zoiets heten. Een mooie traditie die vooral de socialistische harten sneller doen kloppen en die we zeker in ere moeten houden. Nu is het voor heel veel mensen, en daar reken ik mezelf ook toe, natuurlijk haast iedere dag van de arbeid. Er moet immers gewoon brood op de plank komen, dus zullen er centjes verdiend moeten. Of je nu socialist bent, liberaal of van christelijk huize, de mouwtjes zullen toch dagelijks opgestroopt moeten worden om al dan niet noeste arbeid te verrichten. Maar inmiddels is er natuurlijk ook een grote groep mensen die hun handen dicht zouden knijpen als zij weer eens een dag van de arbeid zouden hebben. Die staan veelal gedwongen aan de kant en hebben moeite om weer aan de bak te komen. Die hebben dus gewoon niet zoveel aan deze 'Dag van de Arbeid' en alle symboliek die daar omheen hangt. En die groep is inmiddels zo groot dat er als tegenhanger misschien ook wel eens een 'Dag van de Werkelozen' mag komen. Als hart onder hun riem en opdat ook zij niet vergeten worden. Tja, en dan kun je je natuurlijk afvragen wat is arbeid? Je werkt natuurlijk om je kostje bij elkaar te scharrelen, maar als je werk ook echt leuk is, voelt het vaak niet eens als werk. Neem nou mijzelf. Het werk wat ik doe, stukjes schrijven over van alles en nog wat, betrokken zijn bij en meedenken over allerlei journalistieke en communicatieve projecten en de juiste boodschap bij de juiste doelgroep brengen, is gewoon leuk om te doen. Ik zou het geloof ik ook doen als het geen werk zou zijn. Gewoon doen waar je goed in bent en wat je leuk vindt. Nou ja, dat is misschien dan ook wel de ideale situatie. Maar ja, het blijft arbeid. Ook het dagelijks schrijven van dit blog. En na gedane arbeid is het goed rusten. Dus is dit voor deze week even het laatste blog. Ik ga er even een weekendje tussenuit. Op rootsreis naar mijn geboortestad Den Haag. Even ontspannend bij een mooi jazzconcert, mijn ogen uitkijken bij de musical 'Soldaat van Oranje' en naar de zee staren in Scheveningen. En dat alles met Mevrouw Mijn lief. Ik zeg even voor een paar dagen dag tegen de arbeid. Dan zien we maandag wel weer verder.

Sporen uit het verleden

05-05-2014

We stonden met onze neuzen tegen de ruit van de deur gedrukt in het kleine portaaltje van het gebouw waar ik ruim 50 jaar geleden mijn eerste stappen als leerling van de basisschool zette. De grote school, de Comeniusschool in de Haagse Transvaalwijk. Vastgeklonken aan de Julianakerk was het een christelijk bolwerk in de toen nog voornamelijk blanke volkswijk. We probeerden door het raam een schim van dat verleden op te vangen, Mevrouw Mijn Lief en ik. Maar veel was er niet te zien. Er stond in de hal allerlei bouwmateriaal. De school had het pand in 2012 na bijna een eeuw definitief verlaten, maar sloop was het karakteristieke en monumentale gebouw bespaard gebleven. We stapten het portiek weer uit om dan maar een rondje om de school en kerk te maken, toen wij door een oudere Turkse man werden aangesproken. Het beige windjack was tot de bovenste knop dichtgeknoopt en zijn hoofd werd bedekt door een grijze pet. "Kom", wapperde hij met zijn hand richting de tweede ingang van de school waar ik als kind nooit en te nimmer gebruik van heb mogen maken. "Binnen, kijken'', verduidelijkte hij ons in gebrekkig Nederlands. Een beetje kromgebogen slofte hij voor ons uit en loodste ons door de 'verboden' ingang naar binnen. Door de hal slofte hij rechtdoor naar een deur waarvan ik wist dat daar vroeger onze gymzaal achter was. Hij opende de deur en nodigde ons met een wijds gebaar uit om naar binnen te kijken. "Niet binnen, mag niet met schoen", voegde hij daar aan toe. De oude gymzaal bleek een spiksplinter nieuwe Islamitische gebedsruimte te zijn geworden met hoogpolig tapijt met veel rode tinten, met pilaren, een echte koepelconstructie en muren bekleed met Turks marmer. Het was mooi en vervreemdend te gelijk. Waar ik ooit in de touwen had gehangen en uit de ringen was gedonderd werd nu Allah aanbeden. Was het vijftig jaar geleden nog ten strengste verboden om zonder gegymschoende voeten de zaal te betreden, nu was het juist uit den boze om met geschoende voeten de ruimte in te gaan. Het kan verkeren. Inmiddels had onze oude Turkse gids de voorzitter naar van wat bleek het Islamitische wijkcentrum, want dat was de ooit zo christelijke school inmiddels geworden, opgetrommeld. Hij verzorgde de rest van de rondleiding. Lokalen waren samen gevoegd tot grote bijeenkomstruimten en de vloeren belegd met Turks marmer, maar de muren, ramen en de toiletgroepen waren nog van toen. De statige kamer van meneer Dekker, in mijn tijd nog hoofd der lagere school en een kamer waar je als leerling liever niet kwam, was inmiddels een wat rommelige keuken geworden. Alleen het schoolplein was nagenoeg onveranderd. Daar zaten de nu veelal Turkse mannen aan tafeltjes te praten en spelletjes te spelen. De twee kleine boompjes uit mijn tijd waren inmiddels uitgegroeid tot flink uit de kluiten gewassen bomen. Het fietsenhok, waar ik voor het eerst een meisje zoende, Marianne uit de Viljoenstraat, op haar wang weliswaar, maar toch, was net gesloopt. Daar waar ooit de jongste jeugd uit de blanke Haagse volkswijk de eerste beginselen der Nederlandse taal, rekenen, geschiedenis en aardrijkskunde werd bijgebracht, kwamen nu de nieuwe bewoners van die zelfde volkswijk bijeen om te leren, te praten, te luisteren en hun godsdienst te beoefenen. In de kern is de functie van het gebouw dus eigenlijk niet veranderd, al is er inmiddels wel een wereld van verschil in vergelijking met 50 jaar geleden toen ik er voor het eerst binnenstapte. Van het christelijke bolwerk van toen is niets meer over. De kerk herbergt inmiddels een Islamitische bazar en ook in de rest van de wijk zijn nagenoeg alle sporen van mijn verleden uitgewist. Er staat nagenoeg geen steen met van toen op de andere. Hele huizen blokken zijn afgebroken, straten met naam en al verdwenen en van de winkeltjes van toen die je op iedere straathoek had bestaat er geen één meer. Nieuwe huizen blokken, nieuwe mensen, nieuwe gewoonten, nieuw leven. Hier en daar is nog een spoor van dat verleden terug te vinden. In gebouwen die er nog wel staan, de markt die nog steeds hetzelfde is, de jeugd die nog altijd op de pleintjes rondhangt en voetbalt. En de sporen van het verleden zitten inmiddels vooral in mijzelf, in mijn herinneringen en in mijn verhalen.Zo hoort het ook. Het leven moet geleefd worden en dat lukt niet als je in het verleden blijft hangen. Maar soms is het heel plezierig om terug te zijn op plekken waar het verleden ooit heden was.

Culinaire aspiraties

6-05-2014

Ik heb er nog geen letter over gelezen of er ook maar iets van gehoord. Ze willen het kennelijk angstvallig geheimhouden, dus eigen ik mij via deze weg de primeur maar toe: McDonald's heeft waarschijnlijk culinaire aspiraties. Nou ja, in ieder geval de vestiging in Leeuwarden. Ik kwam daar gisteren achter toen wij tijdens het Bevrijdingsfestival in de Friese hoofdstad tussen de muziekacts door even bij de fastfoodketen heel ongezond de inwendige mens gingen versterken. De zaak puilde uit en barstte vanwege de enorme toestroom van hongerige en vooral ook luidruchtige festivalgangers geheel uit zijn voegen, maar wij konden gewapend met overvolle dienbladen met niet binnen de schijf van 5 vallende lekkernijen toch nog een plaatsje bemachtigen om aan het schransen te slaan. We kwamen echter een stoel tekort aan tafel en er was ook nergens meer een vrije stoel te vinden. En daar was ze ineens. De iets oudere McDonaldsdame. Keurig gekleed in een diepblauwe MacDonalspantalon en een strakgestreken witte blouse met vrolijke gele M erop geborduurd. Of ik ook een stoel wilde. Ja dus. Nou, dat ging ze regelen. Dus werd er twee tafeltjes verder een ietwat luidruchtige jongeman die bij een nog wat luidruchtigere groep behoorde van zijn stoel gebonjourd, waarna ik de stoel kreeg ondergeschoven om mijn tanden in de Big Mac te zetten. Aardig van de McDonaldsdame en een leuk stukje service dat ik in andere vestigingen nog niet ben tegengekomen, denk je dan bij de eerste hap. De overigens graatmagere McDonaldsdame, het was haar duidelijk aan te zien dat zij zelf niet teveel van haar eigen producten moest hebben, was inmiddels weer uit beeld verdwenen. Maar niet voor lang. Ongeveer vier vette happen verder, de mond was inmiddels geopend voor de vijfde, stond ze weer naast ons tafeltje. Of alles naar wens was en of het smaakte, vroeg ze met een gezicht alsof we zojuist onze tanden hadden gezet in een sterrengerecht waarbij de culinaire hoogstandjes van sterrenkok Jonnie Boer gedegradeerd waren tot smakeloos snackbarvoedsel. Van verbazing bleef de mond nog even open staan, maar uiteindelijk knikte we maar van ja. Later kwam ze het nog een keer vragen en ook nu weer keek ze erbij alsof de haute cuisine eindelijk zijn intreden had gedaan bij de fastfoodketen. Opvallend was overigens dat zij hamburgers kauwende jongeren in de zaak nauwelijks een blik waardig gunde. Toen even later echter een echtpaar met twee kinderen een tafeltje verder op aanschoven kregen zij dezelfde behandeling. Een behandeling die je vooral verwacht in restaurant waar je aanschuift voor een zoveel gangen diner. Het was duidelijk: deze dame was haar roeping misgelopen. De geweldige carriére als gastvrouw in een toprestaurant was voorals nog gestrand in deze vestiging van McDonalds. Maar ik denk dat het goed komt met haar. Haar culinaire aspiraties stroken nog niet helemaal met de snelle hapfilosofie met van de Hamburgerketen, maar als je daar al zo tegen de stroom in als gastvrouw kun functioneren dan moet de dag een keer komen dat ze door stoot naar de top. En eerlijk is eerlijk, door haar manier van doen smaakte de hamburger toch net even wat beter en was het knagende schuldgevoel na afloop over het ongezonde voedsel toch net even wat minder. Een goede gastvrouw is immers het halve werk. Zelfs bij McDonalds.

Hecht

07-05-2014

"Ik heb een hecht", zei de stoerste jongen gisteren tegen zijn maatje toen hij het schoolbusje instapte. "Een wat?", vroeg die verbaasd. "Een hecht. Gewoon, een snee in mijn arm en die hebben ze in het ziekenhuis met draadjes dicht gemaakt", maakte het slachtoffer duidelijk. "O, je bedoelt een hechting", stelde de jongste knaap in het busje. "Dat heb ik ook wel eens gehad. Met een verdoving enzo", voegde hij daar aan toe. "Nou, dan was het dus wat anders dan ik heb. Ik heb een hecht en geen hechting, want ik heb geen verdoving gehad", pareerde het slachtoffer die over het algemeen behalve stoer ook nog flink eigenwijs is. Of het ook pijn deed, vroeg het enige meisje in de bus. Nee, helemaal niet, hield het slachtoffer zijn stoere imago hoog. Hij vertelde er nog bij dat de snee was ontstaan bij een vechtpartij op het schoolplein. Die had hij ondanks zijn verwondingen natuurlijk wel gewonnen, voegde hij daar nog fijntjes aan toe. Toen ik hem vanochtend vroeg of hij nog last had van zijn arm, antwoordde hij uiteraard ontkennend. "Van de draadjes van mijn hecht voel ik niks. Ik heb vanmorgen wel een nieuwe pleister gekregen. Die deed wel een beetje pijn, maar dat was heel eventjes."

Treurig land

08-05-2014

Nederland begint toch wel een beetje een treurig land te worden. Wat ons door de PvdA nog als hun blinkende kroonjuweel is toegeworpen als troost voor hun haast onmogelijke deelname aan een kabinet met de VVD, blijkt nu niets minder te zijn dan een zeer dof nepsieraad vol valse stenen: het Kinderpardon. Jarenlang heeft de PvdA zich met hart en ziel en met bewonderenswaardige vasthoudend ingezet om voor kinderen die naar ons land gevlucht zijn of als kind van een vluchteling hier geboren is een verblijfstatus te realiseren. Een wens die rechtstreeks uit het rode sociale hart bleek te komen en haast het ultieme voorbeeld is van de altijd gepreekte solidariteit met de zwakkeren. De PvdA'ers glommen dan ook van trots toen hun Kinderpardon werd opgenomen in het regeerakkoord. Helaas is van die euforie van toen nauwelijks meer iets over. De uitvoering van het pardon is overgelaten aan VVD-staatssecretaris Fred Teeven. Een man die niet bekend staat om zijn flexibiliteit en inlevingsvermogen en die deze maatregel op een wel heel rigide manier uitgevoerd. Van de 3300 aanvragen voor het Kinderpardon heeft hij slecht 675 toegewezen. De rest van de kinderen (en hun families) heeft pech. Kinderen die hier geheel zijn ingeburgerd, op school zitten, onze taal spreken en hier hun leven aan het opbouwen zijn zouden dan terug moeten naar Mongolië of Vietnam. Landen die ze niet kennen, waar ze nog nooit geweest zijn en de taal niet van spreken. En dat alleen omdat vriend Teeven vindt dat zij onder toezicht staan van de gemeente waar zijn wonen, naar school gaan, sporten enz. en niet onder toezicht van het Rijk. En ja, dat schrijven de regeltjes nu eenmaal voor. Dat een deel van die kinderen en hun families ooit door dat zelfde Rijk uit een asielzoekerscentrum zijn gezet en dus min of meer naar een gemeente zijn gestuurd zal Teeven een worst wezen. De kinderombudsman noemt de hele situatie idioot en zelfs de meestal nauwelijks uit de plooi vallende burgemeesters gaat deze rigide manier van vasthouden aan regeltjes te ver. Deze manier van handelen verwoest immers levens, maakt toekomsten kapot en van dromen nachtmerries. Is dat het land wat we willen zijn? Een land van technocraten die zich verschuilen en beroepen op regeltjes, die zorgen voor veel ellende, maar hun handen wassen in onschuld? Een land waar de menselijk maat geen rol meer speelt, humaniteit een hol begrip is geworden en begrip en inlevingsvermogen haast enge ziektes zijn geworden? We zouden het niet moeten willen. Wat er dan overblijft is een heel treurig land, waar je zelfs als je zou mogen blijven misschien wel weg zou willen. Helaas geven de partijen die dit kunnen voorkomen voorlopig nog niet thuis. Teeven is niet van plan om dan ook maar iets te versoepelen als het om de interpretatie van regels gaat en de PvdA complimenteert hem daar zelfs mee. Jammer. Het wordt er allemaal niet vrolijker op. Als zelfs het behalen van de finale van het Songfestival als gezien wordt als prestatie van ongekend groot landsbelang dan is het inmiddels ergens goed misgegaan met de BV Nederland.

Ik beken

09-05-2014

Ik beken. Ik draai er niet meer omheen en geef het na al die jaren ruiterlijk toe: ik vind het Songfestival eigenlijk best leuk. Altijd al gevonden. Ik houd van jazz, lees graag een goed boek, ga een politieke discussie niet uit de weg en ben dol op een goed toneelstuk of een mooie documentaire, dus eigenlijk kan het niet. Maar toch is het zo. Hoe dat komt? Geen idee. Misschien is het genetisch bepaald of is er gewoon iets verschrikkelijk fout gegaan in mijn opvoeding, maar het is een feit. Maar ik troost me met de gedachte dat ik niet de enige ben. Als ik aan de kijkcijfers zie hoeveel mensen het spektakel volgen, ben ik goed, nou ja, zeker in groot gezelschap. En dat terwijl ik om me heen vooral mensen hoor die beweren er niets van te moeten hebben. Ach, ik herken dat wel. Ook ik heb er niet altijd mee te koop gelopen. En zeker de laatste jaren niet, want het festival was toch een beetje een strijd tussen het massieve Oostblok en het vrije westen geworden, waarbij politiek stemmen belangrijker was dan het beoordelen van de muzikale kwaliteit. Dus hoe gekker en wanstaltiger de performance, des de groter was de kans om met behulp van alle bevriende staten om te winnen. Maar er is een kentering gaande. En die is misschien wel een beetje ingezet door Nederland. Vorig jaar, door Anouk af te vaardigen met ingenieuze 'Birds'. En nu halen we dus weer de finale met Ilse en Waylon en weer met een kwalitatief zeer goed liedje. Inhoudelijk sterk, maar ook qua opbouw, ritme en variatie een puik staaltje vakmanschap, zo zal iedere goede verstaander kunnen beamen. En het is een trend die doorzet. De muzikaliteit is weer terug in het festival. Het is allemaal wat minder bombastisch, maar meer ingetogen, meer inhoud en meer muziek. En dat maakt het weer helemaal leuk. Er blijft natuurlijk ook nog genoeg te zien. Zo'n man in een jurk of, zoals sommige beweren, de vrouw met de baard, blijft toch een opmerkelijk fenomeen om naar te kijken. Maar hij/zij/het blijkt dan ook nog eens behoorlijk goed te kunnen zingen. Dus ja, we zitten er morgenavond weer plat voor, mijn dochters en ik, want samen kijken en becommentariëren is toch het allerleukste. En Ilse en Waylon gaan ongetwijfeld hoge ogen gooien. Zelfs winnen valt niet helemaal uit te sluiten, zegt mijn gevoel. Maar daar kan ik niet altijd blind op vertrouwen als het om het Songfestival gaat heeft mijn ervaring mij inmiddels geleerd. Maar ooit zal mijn gevoel het vast wel een keer goed hebben. We wachten morgenavond in spanning af.

Succes verzekerd

12-05-2014

Het kan even duren, maar uiteindelijk wint altijd de kwaliteit. Dat heeft het Songfestival zaterdagavond maar weer eens ondubbelzinnig bewezen. Lang waren de inzendingen niet om aan te horen en al helemaal niet om aan te zien, maar zaterdag hadden de kwalitatief goede liedjes en muziek duidelijk de overhand. En dat zag je ook terug in de uitslag die uiteindelijk helemaal goed was. Muzikaliteit en inhoud hebben gewonnen en daar gaat het uiteindelijk om bij zo'n festival. De paar landen die dat nog niet door hebben werden daar dus ook flink op afgerekend. Dat Polen veel meer de nadruk legde op de volle borst (en) waaruit zij zongen dan op het zingen zelf leverde ze niet al teveel punten op en Franse inbreng zal inmiddels niemand zich meer kunnen herinneren. En Nederland, toch de trendsetter van dit Songfestival nieuwe stijl, is weer 'back on the top'. En terecht. Nu is het zaak om die lijn vast te houden. Dus bij deze van mijn kant onder het motto 'succes verzekerd' alvast een paar suggesties voor de komende jaren. Miss Montreal, Alan Clarke, Racoon en Trijntje Oosterhuis, zijn artiesten die meer dan voldoende kwaliteit in huis hebben om ons land met trots te vertegenwoordigen. Zelf heb ik overigens best druk gehad tijdens het festival. En dat heeft natuurlijk alles te maken dat ik vorige week als 'stiekeme kijker' uit de kast ben gekomen. Daar blijken er dus veel meer van te zijn. Tsja, waar haal je anders 5 miljoen kijkers vandaan. Dus heb ik het zaterdagavond tijdens het kijken ook nog beziggehouden met facebook, twitter en andere social media om te reageren op mede-uit-de- kast-komende stiekeme kijkers. Heel gezellig dus. En nu dus op naar het volgende evenement: het WK-voetbal in Brazilië. Wordt ook weer spannend. Daar is de grote vraag natuurlijk welk moment Louis van Gaal zal aangrijpen om de hele internationale pers de les te lezen, te beledigen en de mantel uit te vegen? Ik ben benieuwd.

Schoffelinvasie

13-05-2014

Ineens waren ze er. Gehuld in pakken met oogverblindend gele vlakken en gewapend met schoffels. Zes man sterk gingen zij zomaar het inmiddels tot kniehoogte reikende onkruid in de gemeentelijke groenstrook voor mijn deur te lijf. Precies veertien dagen nadat een andere gemeentelijke groenploeg de uitbottende rozenstruiken in dezelfde groenstrook haast tot op de wortels hadden gesnoeid juist om dat welig tierende onkruid te kunnen verwijderen. Het was even dringen voor de schoffelmannen op het stukje groen voor mijn deur dat niet veel groter is dan een flink uit de kluiten gewassen postzegel, maar eenmaal in het ritme schoffelden ze dat het een aard had. Aarde, onkruid en andere plantaardige groenstrookbekleding vloog door de lucht alle kanten op. Binnen een mum van tijd was het onkruid verdwenen. Nou ja, verdwenen? Het bedekte niet meer de groenstrook, maar lag nu verspreid over de stoep en hing zelfs aan in mijn vensterbank. De zwarte aarde in het midden van de groenstrook was weer zichtbaar. En hier en daar weer zelfs een restant van de rigoureus gesnoeide rozenstruiken. Maar beduidend minder dan er voor het snoeien ooit gestaan hadden. Een deel van de de gekortwiekte rozenstruiken bleek de schoffelinvasie uiteindelijk niet te hebben overleefd, constateerde ik bij een nadere inspectie. Die waren samen met het onkruid rücktsichtlos met wortel en al verwijderd en werden samen met het onkruid door de schoffelmannnen op een hoop geveegd en in de laadbak van een gemeentelijk vrachtautootje geschept. En dat allemaal onder het toeziend oog van de opzichter die ook al een oogje in het zeil hield bij rozenstruiksnoeiactie. Ik vroeg hem of het ook de bedoeling was dat een deel van de struiken de schoffelactie niet zouden overleven. Nou, dat niet, was zijn antwoord terwijl hij tevreden een shaggie draaiden. Maar ja, waar gewerkt wordt vallen spaanders, verhaspelde hij een spreekwoord. Dat schoffelen moet nu eenmaal snel, want tijd is geld en ja, dan kan het niet heel voorzichtig en nauwkeurig. Voor ieder stukje groenstrook was maar een paar minuten beschikbaar, dus dat was een kwestie van door schoffelen, legde hij uit. Maar het ging steeds beter, voegde hij daar aan toe. Hier waren tenminste nog wat struiken blijven staan, terwijl in de groenstrookjes elders in de stad waar ze begonnen waren met de schoffelactie helemaal niets meer stond. Daar zijn de groenstroken nu maagdelijk zwart, verhaspelde hij een uitdrukking terwijl hij de brand in zijn shaggie stak.

Postnatale examenstress

14-05-2014

Ze moet er om lachen, mijn jongste dochterlief. Ze is namelijk de-rust-zelve. Vandaag begint ze met haar eindexamen voor de opleiding Handel en Verkoop, maar van examenstress is absoluut geen sprake. Ik heb mijn best gedaan en stress helpt ook niks, dus daar doe ik niet aan, is haar broodnuchtere verklaring. Nee, dan haar vader. Ik weet dat ze zich goed heeft voorbereid en dat ze het ook kan en graag wil, maar toch.... Niet dat ik nu helemaal stijf van de stress en de zenuwen sta en de hele dag handenwringend en nagelbijtend door het huis loop, maar ik kan niet ontkennen dat ik toch wel een beetje plaatsvervangend nerveus in haar plaats ben. En daar moet ze dus om lachen. Het heeft overigens niks te maken met mijn vertrouwen in haar. Dat is voor meer dan 100 procent aanwezig. Het komt waarschijnlijk meer door het examen zelf. Daar heb ik namelijk geen enkele invloed op. Ik ben er voor haar en steun haar zoveel mogelijk, maar daar in de grote gymzaal moet ze het helemaal alleen doen. Je weet niet wat ze gaan vragen en ik kan haar geen hint geven als ze het even niet meer weet. Nou ja, zo gaat dat dus. Kleine meisjes worden groot, zelfs als ze de jongste zijn. Het gekke is dat als ik vroeger zelf examen deed ook nauwelijks last van examenstress had. Ik wist vrij goed wat ik wel wist en vooral wat ik niet wist en had dan ook nooit het idee dat ik op een examen voor verrassingen zou komen te staan. En ik was er natuurlijk altijd zelf bij. Nu dus niet. Nu moet ik het aan haar overlaten. Vandaag Nederlands, vrijdag economie en volgende week Engels en wiskunde. Eigenlijk is het examen ook weer een stapje in het proces van loslaten. Ze hebben je uiteindelijk steeds minder nodig en zo hoort het ook. Maar ja, het zorgt dus wel voor enige postnatale examenstress, maar stelt mijn jongste dochterlief mij gerust, het komt wel goed.

Parachutestof en asperges

15-05-2015

Ineens keek de oude vrouw op het tijdschrift waarin zijn zat te bladeren en riep naar de de iets minder oude vrouw, die qua gelijkenis haast haar dochter wel moest zijn: "Dit herken ik wel. Dat is parachutestof. Daar maakten we in de oorlog kleren van. Heb ik ook nog gedragen, een jurkje van parachutestof." De iets minder oude vrouw keek op uit haar tijdschrift naar het plaatje van een parachute in het tijdschrift dat de oudere vrouw haar voorhield en knikte. "Wat zit jij te lezen", vroeg de oudere vrouw vervolgens. "O, hier staan allemaal leuke recepten in over asperges. Daar is het nu de tijd voor. Asperges vind je toch ook lekker?", zei de vermoedelijke dochter. "Hoe kom je daar nou bij? Die lust ik helemaal niet. Die hadden we ook niet in de oorlog. Alleen maar jurkjes van parachutestof. Die kwamen zomaar uit de lucht vallen, maar geen asperges." De vermoedelijk dochter knikte en verdiepte zich weer in de recepten. Ook de oudere vrouw trok zich weer terug in haar tijdschrift waar ze vlot door heen bladerde. Na een paar minuten stootte ze haar vermoedelijke dochter weer in en schoof haar weer haar tijdschrift weer onder haar neus. "Hé, kijk asperges. Die aten we vroeger vaak. Weet je dat nog wel. Ik ben er dol op." De jongere vrouw knikte. "En net zei je nog dat je geen asperges lustte?", zei ze glimlachend tegen de oude vrouw. "Ik zou geen asperges lusten!", reageerde de oude vrouw nu als door een wesp gestoken. "Hoe kom je daar nou bij. Ik heb ze gisteravond nog gegeten. Heerlijk. Ik heb de oorlog nog meegemaakt, dan lust je alles. En heel soms aten we dan ook asperges. Met botersaus. Maar dan moest je wel oppassen dat je niet op je parachutejurk knoeide, want dat gaf vlekken. En zeep om die eruit te wassen was er niet in de oorlog." Toen werden de beide dames weggeroepen. "Ik geen asperges lusten? Hoe bedenkt ze het", hoorde ik de oudere vrouw halverwege de gang nog mopperen. Zomaar een gesprekje op een donderdagochtend in de wachtkamer van de afdeling Geriatrie van het Medisch Centrum Leeuwarden.

Lef of........

16-05-2014

Mijn mond viel open toen ik gisteravond naar een actualiteitsprogramma zat te kijken. Ineens was hij daar, hoogblond en bewaakt en wel: Geert Wilders. Nu was dat niet direct de reden van mijn opperste verbazing, want onze nationale blaffende hond die maar niet wil bijten, duikt geregeld overal en nergens op om vrolijk in het rond te keffen. Nee, het was vooral de lokatie waar de PVV-goeroe met zijn gevolg opdook, namelijk midden in het centrum van Gouda. Behalve een stad van kaarsen is het ook de thuishaven van een zeer grote groep Marokkaanse medelanders. Een groep die volgens een recente belofte Wilders maar eens drastisch uitgedund zou moeten worden. Maar ja, het blijft natuurlijk gewoon die blaffende hond en het is natuurlijk verkiezingstijd.Dan keffen we gewoon even de andere kant op als het zo uitkomt. Dus wierf hij in Gouda vrolijk Marokkaanse stemmen en gaf hij dat ook zelfs ruiterlijk toe. Het wordt dus nu even niets met minder Marokkanen, want ieder stem telt immers in deze periode, moet onze geblondeerde krullenbol gedacht hebben. En dat zijn Europese lijsttrekkers Marcel de Graaff de Marokkaanse cultuur zelfs deze week nog een minderwaardige cultuur noemde? Ach, een kniesoor die daar op let, natuurlijk. Het is trouwens ook zo'n beetje het enige wat ik die De Graaff tot op heden heb horen zeggen. Verder loopt hij constant als een kwispelend hondje achter grote baas Wilders aan en komt hij over het algemeen niet verder dan wat onsamenhangend gemompel als al eens per ongeluk een microfoon onder zijn neus wordt geduwd. Maar goed, je moet dus maar lef hebben om eerste een hele gemeenschap af te branden en zwart te maken om vervolgens bij ze te gaan bedelen om stemmen. Of is het toch geen lef en heeft Wilders gewoon een heel dik bord voor zijn hoofd? Hondsbrutaal is het in ieder geval allemaal wel.

Zomerstress

19-05-2014

Hij zat op een bankje midden op de boulevard van Makkum. Op de boulevard zag het haast zwart van de vrolijke mensen in een zwembroek, bikini of andere luchtige kleding. Zij likten aan ijsjes, glommen van de zonnebrand en zochten naarstig naar vrijgekomen plekken op volle terrassen. De man op het bankje was echter zichtbaar alleen. Ik schatte zijn leeftijd op halverwege de zestig. Hij had golvende grijs haar dat als een blok op zijn hoofd stond en de blik in zijn ogen die door de dikke brillenglazen flink vergroot werden was nijdig. Hij droeg een dikke blauwe polo dat tot aan het bovenste knoopje was dichtgeknoopt. Onder de dikke terlenkabroek staken stevige hoge wandelschoenen waar nog net een randje geitenwollensok uit piepte. Aan zijn gedrag was te zien had hij het warm had. Een iel boompje wierp een nietig strookje schaduw op het verder lege bankje. Om de paar minuten schoof de man met de iets verschuivende schaduw mee om maar zo min mogelijk zon op te vangen. Tijdens het schuiven wierp hij een steeds meer vernietigender worden de blik richting de ijswinkel, waar kennelijk zijn redding vandaan moest komen. Daar stond men echter twee rijen dik tot ver buiten de winkel te wachten. Dat kon dus nog wel even duren. Ruim twintig minuten later en flink wat heen en weer verder was het echter zover. Twee vrolijke dames, veel luchtiger gekleed dan de man, maar van ongeveer dezelfde leeftijd, kwamen met drie ijsjes op het bankje afgestapt. De man op het bankje kreeg zijn verkoelende versnapering aangereikt, maar ook dat stemde hem niet tot meer vrolijkheid. Kennelijk hadden de dames zich vergist in zijn smaak, want met een woedende blik probeerde hij de dames wijzend op de ijsco iets duidelijk te maken. Hij bewoog daarbij zo met het ijsje dat ineens de bovenste van de twee bolletjes van het hoorntje viel in de warme zon op de grond. Dat was voor de man, bij wie het zweet inmiddels onder zijn grijze haardos uitdrupte, kennelijk teveel. Met een ruk stond hij op, smeet het restant van zijn ijsje in de naast het bankje staande prullenbak en baande zich met een woedende passen een weg door de zon aanbiddende massa, daarbij nagekeken door de twee vrouwen die inmiddels op het bankje waren gaan zitten en wel genoten van hun ijsje. Zij hadden duidelijk veel minder last van zomerstress dan de man.

Werken voor de kost

20-5-2014

Of ik miljonair wilde worden?, jubelde een jolige knaap mij door de telefoon in mijn oor op een toon die haast geen tegenspraak duldde. De knaap belde mij vanochtend geheel onverwachts tijdens het koffiedrinken op en viel gelijk met zijn vraag in huis. Nee, antwoordde ik gedecideerd, want ik wist dat dit potentiële miljonairschap mij eerst flink wat geld zou gaan kosten zonder ook maar één enkele garantie dat het iets op zou gaan leveren. Mijn 'nee 'veroorzaakte even een stilte aan de andere kant van de lijn. Maar iedereen wil toch miljonair worden?, herpakte de knaap zich op een stuk minder jolige toon. Dat is in de kern misschien waar, maar ik wil het niet via jullie waarbij ik eerst allerlei postcode- of andere loten moet aanschaffen die mijn bovendien niet garanderen dat jou vraag aan mij ook zal uitkomen, verduidelijkte ik mijn antwoord. Maar mijn aanbod kun u niet weigeren, zo aantrekkelijk is het en de kans is gewoon best groot dat u miljonair gaat worden, probeerde hij nu enigzins wanhopig. Om te beginnen kan ik je aanbod heel goed weigeren, stelde ik daar tegenover. Sterker nog, ik wil het niet weten. Maar laat ik eens een tegenvoorstel doen. We verbreken beiden de verbinding en dan bel je mij opnieuw. Dan stel je me niet de miljonairsvraag, maar garandeer je gewoon dat ik miljonair wordt als ik naar jou kennelijk niet te weigeren aanbod luister. Als je zo zeker van je bent van je zaak moet dat kunnen, opperde ik. Helaas, zo bleek het niet te werken, moest de knaap bekennen. Garanties kon hij nu eenmaal niet geven. Die waren niet bij zijn verkooppraatje inbegrepen. Hij wees mij voor hij ophing vervolgens nog op het-bel-me-niet-register, waar ik overigens al vele malen in sta om dit soort telefoontjes te voorkomen, maar kennelijk was ik er dit keer doorheen geglipt. Mijn koffie was inmiddels op, dus ben ik maar weer gewoon aan de slag gegaan. Het miljonairschap er zit ook na dit telefoontje.voorlopig nog niet in Ik blijf dus maar met veel plezier lekker werken voor de kost.

Potjeslatijn

21-05-2014

Het woord schoot me gisteren zomaar ineens te binnen toen ik gisteren weer een groep over Europa wauwelende politici voorbij zag komen: potjeslatijn. Een inmiddels danig in onbruik geraakt, maar mooi en oerdegelijk Nederlands woord. Het stamt uit een heel ver verleden toen artsen en apothekers wat Latijns betreft de klok wel eens hadden horen luiden, maar niet precies wisten waar de kleppel hing. Dus gebruikte zij voor medicijnen een soort pseudolatijn dat zij op hun potjes met zalfjes en pillen plakte. Dat stond wel zo geleerd. Ik ken het woord van mijn opa. Die gebruikte het zo'n 50 jaar geleden geregeld als hij weer eens vond dat politici uit hun nek kletste. Ook toen al. Het klonk dan allemaal heel interessant, maar het ging volgens hem nergens over. Europa was toen nog een haast onbereikbaar gebied ver buiten onze gesloten landsgrenzen en ministers werden nog keurig met excellentie aangesproken. De tijden zijn veranderd en de grenzen vervaagd. Wij zijn inmiddels zelf Europa geworden en de ministers hebben gewoon een een voornaam of worden je of jij aangesproken. Maar het potjeslatijn is gebleven. Morgen moeten we Europees stemmen, maar er is tot op heden nog geen enkele politicus die mij duidelijk heeft kunnen maken waarom. Laat staan op wie. Hele verhalen hangen ze op over vage plannen met werkloosheidsnormen, ze maken kijkdozen om elkaar zwart te maken, knippen sterren uit Europese vlaggen, zingen valse noten op de Libelle vrouwendagen, roepen dat ze niet in de EU willen blijven, maar er ook niet uit willen en wekken vooral allemaal de indruk dat ze zelf geen idee hebben waar het over gaat. Kortom, we hebben hier te maken met potjeslatijn in optima forma. Toch ga ik morgen stemmen. Waarop? Geen idee nog. De kans is groot dat ik mijn keus morgen pas in het stemhokje maak. Misschien wordt het een proteststem op een volslagen idiote partij als 'ikkiesvooreerlijk.eu' of IQ-de Rechten-Plichten-Partij die uit slechts één kandidaat bestaat. Niet stemmen zou in dit geval misschien ook nog een optie kunnen zijn, maar dat werkt volgens mij alleen als we besluiten dat massaal niet te doen. En met massaal bedoel ik dan ook echt massaal. Dus gewoon helemaal niemand naar de stembus. Heel Nederland als stille Europese protestbeweging. Dat zet volgens mij pas zoden aan de dijk. Het aantal uitgebrachte stemmen zal dan op de vingers van een paar handen te tellen zijn, want onze potjeslatijn uitkramende politici gaan, voor of tegen de EU, natuurlijk altijd stemmen. Ook hebben zij volgens mij net als wij geen idee hebben waarom.

Zwart geld

22-05-2014

Het bestaat nog steeds las ik vanochtend in de krant: zwart geld. Het is niet iets waar ik dagelijks bij stil sta. Vooral ook omdat ik het zelf niet heb natuurlijk. Ik heb maar nauwelijks wit geld, dus laat staan zwart. En wat ik heb is uiteraard zuur verdiend en al netjes door de belastingdienst tot op de cent nauwkeurig afgeroomd. Niks geen gedoe met geheime bankrekeningen of koffertjes met geld die maandelijks via oude boter- en sigarettensmokkelroutes de grens over moeten worden gebracht om bij de ander kant op kijkende bankiers in buurlanden in kluizen te worden gestopt. Tenminste, dat is het romantische beeld dat ik een beetje heb bij het zwart geldcircuit. Een beeld dat volgens mij nog een beetje van vroeger is. Toen je nog gewoon 'eerlijke' boeven had die zonder geweld stalen van de banken en rijken en die zich verre van drugs, oude vrouwtjes en geweldsmisdrijven hielden. Ja, als die dan eens via ambachtelijk inbrekerswerk een flinke zak duiten wisten te scoren dan holden ze daar niet mee naar de ficus om die mee te laten profiteren. Was sowiso niet handig, want de fiscus was na het innen van een deel van de poet vast niet te beroerd om dan ook nog even de politie te tippen. Het is nu eenmaal een dienst die het de mensen graag makkelijk maakt. En dat doen ze nu ook weer met de zwart geldverzamelaars. Die mogen tot 1 juli komen vertellen hoe dat zit met dat stiekeme geld en in ruil daarvoor krijgen ze geen boete. Wel moeten ze dan nog wel een flinke som belasting betalen, maar dat is ook wel zo eerlijk. Een bovendien is het goed voor de zwart geldbezitters zelf, lees ik in de krant. Die schijn immers alleen maar wakker te liggen van hun vermogen dat het daglicht niet kan verdragen. Nou, lijkt mij dat een beetje sterk, want volgens mij hebben zij willens en wetens hun centjes alle kanten behalve die van de fiscus opgesluisd. Dat blijkt ook wel uit de cijfers. Het verzwegen vermogen in Nederland wordt geschat op 20 miljard euro en die regeling van het boetevrij melden, die sinds september 2013 bestaat en nu dus op z'n einde loopt, heeft nog maar voor 3 miljard euro aan melding opgeleverd. Ik heb dus zomaar het idee dat de zwart geldbezitters geen moment wakker liggen van de Nederlandse fiscus. Maar ja, zoals ik al meldde: ik ben geen ervaringsdeskundige en slaap dus ook prima.

Dikke vrienden

23-05-2014

Als je afslankt verlies je niet alleen je dikke bierbuik, je stevige dijen of je iets te ronde kont. Nee, je raakt ook nog eens heel wat vrienden kwijt. Niet dat ik dat aan den lijve heb ondervonden. Ik weet me qua gewicht onbewust wel aardig staande te houden, dus daar maak ik me verder ook niet zo dik over. Nee, dit zeer interessante feit komt uit een in de Daily Mail gepubliceerd onderzoek. Er staat zelfs een rekensommetje bij: bij iedere zes kilo gewichtsverlies kun je zomaar twee vrienden wegstrepen. Als je dus 30 kilo afvalt dunt tegelijkertijd je vriendenkring met tien personen uit, leert een snelle rekensom. En als die vriendenkring dan al niet zo groot is, dan wordt de spoeling plotseling wel heel erg dun. Dan zit je zomaar ineens op je verjaardag afgeslankt en wel heel eenzaam te wezen met schalen vol qua gewicht verantwoorde hapjes. Waarom die vrienden afhaken hebben de onderzoekers de 2547 afvallers ook gevraagd. En de reden is gewoon pure jaloezië. Ook die afhakers zouden waarschijnlijk afvallers willen worden, maar dat lukt ze dus kennelijk niet en dan gunnen ze het jou dus niet. Je kunt je natuurlijk afvragen of die afhakers ook wel echte vrienden waren. Ik denk het eigenlijk niet. Echte vrienden zijn over het algemeen te tellen op de vingers van de hand van een mislukte houthakker. Echte vrienden blijven je door dik en dun steunen. Dat zijn vrienden om dat je bent wie je bent en niet om wat je weegt. Dat zijn echte, dikke vrienden.

Stokbrood, wijn en echte liefde

26-5-2014

Ineens stonden ze voor ons. Zomaar uit het niets. Op een overvol plein tijdens het straatfestival zaterdagavond in Leeuwarden. Op het podium speelde Color Reporters, de nieuwe band van singer-songwriter Bertolf. Hij was een replica uit het hippietijdperk. Een soort Jezus-look-like met haar tot ver over zijn schouders en de bijhorende gezichtsbeharing. Hij droeg een vaalrood jasje van een soort dekenstof met daarop stiksels van stof die weer uit een grijze deken waren geknipt. Verder droeg hij een versleten spijkerbroek, werkschoenen en een in vrolijke kleuren gebreide tas. Zij was lang en blond, droeg een kek zwart jasje, modieuze zwarte stappers en een chique leren tas. Heel even leken ze helemaal op te gaan in de muziek, maar ineens toverde hij uit zijn gebreide tas een flink zakmes te voorschijn. Vervolgens diepte hij uit de tas een half stokbrood op dat hij met het mes nog een keer halveerde. Beide helften sneed hij soepel open. Inmiddels was zij ook in de tas gedoken en had er een zak met allerlei broodbeleg uitgehaald. Hij hield de halve broodjes open terwijl zij die zorgvuldig met rookvlees en blokje gekruide kaas belegde. Daarna werd er een halve komkommer uit de tas gevist die zij met het zakmes in plakjes over het beleg sneed. Zij deden dit samen zonder verder op of om te kijken, terwijl er om hun heen inmiddels besmuikt achter handen werd gegrinnikt om dit toch wel aandoenlijke tafereeltje. Maar het was nog niet klaar. Nadat het mes was opgeborgen dook zij opnieuw in de gebreide tas en viste daar twee doorzichtige plastic bekers uit. De bekers werden op de grond gezet en de tas iets schuin gehouden. Vervolgens kwam er uit de tas een rood kunststof kraantje te voorschijn met daaraan een doorzichtige plastic waterzak. Er zat echter geen water in, maar rode wijn. Voorzichtig werd de wijn door haar in de bekers getapt. Bertolf en zijn band waren inmiddels twee nummers verder en de zon ging langzaam onder toen zij ieder een eerste hap namen van hun reikelijke belegde stokbroodje en een eerste slok van hun dieprode wijn. Ze keken elkaar daarbij diep in de ogen en gaven elkaar vervolgens een hartstochtelijke zoen.Het was alsof zij helemaal alleen op het grote plein waren, de zon alleen voor hun onderging en de band alleen voor hun speelde. Samen alleen op een overvol plein met stokbrood, wijn en echte liefde. Zo simpel en mooi kan het leven soms zijn.

Veelpraters

27-05-2014

Ze kunnen het niet: luisteren. Gisteravond bij de eerste de beste uitzending van 'Knevel en Van den Brink' ging het weer mis. Direct al bij de eerste gast Arabist Hans Jansen. Ik ben geen fan van de twee pratende EO-hoofden. En dat louter en alleen omdat zij hun vak niet verstaan. Zij zijn namelijk van het soort dat het begrip 'talkshow' iets te letterlijk neemt. Ze horen zichzelf liever praten dan hun gasten en daarom luisteren ze niet. En goed luisteren is dus echt de basis van ieder interview. Meer dan het halve werk durf ik rustig te beweren. Jansen werd door het praatgrage duo onder de vuur werd genomen, omdat se inmiddels 71-jarige Arabist namens de PVV van Geert Wilders naar het Europese parlement gaat. Hij kende Wilders al uit zijn VVD tijd, vertelde de man aan het begin van het gesprek, dus ver voor dat de PVV in beeld kwam en sinds die tijd kan hij wel goed met hem vinden. Het hele betoog was waarschijnlijk tegen het dovemansoor van vriend Knevel gehouden, want die vroeg prompt of Jansen tien jaar geleden, want zo lang bestaat PVV al bijna, merkte de presentator schalks op, gedacht had dat hij de PVV ooit zou vertegenwoordigen in Brussel. Een tamelijk irrelevante vraag, want ook een Arabist is geen helderziende. Het antwoord luidde dan ook nee, waarop Knevel vroeg hoe hij Wilders dan na de oprichting van de PVV had leren kennen. Dat heb ik u net al verteld, zuchtte Jansen, ik kende hem daarvoor al. En zo ging het maar door. Jansen raakte steeds geïrriteerder omdat niet naar zijn antwoorden werd geluisterd en het duo steeds pissiger omdat de man kennelijk niet de antwoorden gaf die zij wilden horen als zij al hoorden welke antwoorden hij gaf. Hoe de rest van het programma verlopen is weet ik niet, want ik ben vervolgens op de bank in slaap gevallen. Ik heb het weer geprobeerd met Knevel en Van den Brink, terwijl ik eigenlijk al wist dat het een zinloze missie was. Resultaten uit het verleden geven in de dit geval wel degelijk een garantie voor de toekomst. En kennelijk ben ik niet de enige die er zo over denkt. RTL Late Night met Umberto Tan trok gisteravond aanzienlijk meer kijkers dan de veelpraters van de EO. De zomer is nu echt begonnen. Ik houd het wat de televisie betreft voorlopig maar weer even voor gezien.

Zomerjas

28-05-2014

De rij achter de oude dame in de hal van de Aldi bij de winkelwagentjes werd steeds langer. Met driftige gebaren stond de dame aan het kettinkje te rukken waarmee alle wagentjes in de rij met elkaar verbonden waren. Maar wat ze ook deed, het lukte haar maar niet om haar wagentje van dat van de rest te scheiden. Als een vrolijk zilver lint meanderde de rij wagentjes mee op het ritme van haar beweging zonder ook maar een millimeter van elkaar te wijken. In de rij van wachtende op winkelwagentjesbeluste koopjesjagers ontstond enig gemor omdat de oude dame met een inmiddels rood aangelopen hoofd onder haar spierwitte haardos zoveel werk had om een karretje te bemachtigen. Het moment dus om deze oude dame de helpende hand te gaan bieden, leek mij zo, want mopperend blijven wachten bod duidelijk ook geen soelaas. De vrouw keek verschrikt op toe ik haar vroeg of ik haar kon helpen. Ze had tijdens haar geworsteld met het wagentje kennelijk helemaal niet in de gaten gehad dat ze de boel een beetje ophield. "Ik heb een muntje in de gleuf gedaan, maar die rotketting wil niet los'', foeterde ze eenmaal van de schik bekomen. Een snelle blik leerde mij echter dat er helemaal geen muntje in het gleufje zat en het karretje daarom niet van zijn keten verlost kon worden. "Geen muntje?", zei de vrouw verbaast. "Maar ik heb altijd zo'n speciaal winkelwagenmuntje bij me. Dat zit altijd in mijn jaszak. Dan kan ik het niet vergeten en altijd een karretje pakken." Ze zocht met beide handen verwoed in haar jaszakken, maar een muntje was niet te vinden. "Het zit niet meer in mijn zak, dus het moet wel in het karretje zitten", zei ze nu toch enigszins wanhopig. Tsja, wat nu. Dit schoot niet op. "Misschien bent u het ergens verloren", opperde ik en stopte vervolgens mijn 50 eurocentmunt die al had gepakt voor mijn eigen karretje in de gleuf van die van haar. De ketting schoot met de droge klik los. "Gaat u eerst maar boodschappen doen en dan schiet u misschien nog wel te binnen waar het muntje is gebleven." Gelukkig had ik zelf ook nog een 50 eurocentmunt om een karretje te pakken. Eenmaal bij de kassa stond zij weer twee winkelwagentjes voor me. Die van haar was gevuld met een brood, een pak melk, yoghurt en pakje broodbeleg. Nadat ik mijn iets vollere kar had afgerekend trof ik haar weer in de hal bij de winkelwagentjesparkeerplaats. Ze had haar karretje inmiddels weer aan de ketting gelegd. "Ik weet nu ook al waar mijn muntje is. Ineens schoot het me te binnen. Het zit in mijn andere jas. Vanwege het warme weer van de laatste dagen heb ik mijn zomerjas aangedaan en het muntje is in de andere jas blijven zitten. Toen ik het net niet kon vinden dacht ik dat ik het al in het karretje had gedaan. Gewoon helemaal vergeten. Ouderen worden valt niet altijd mee. Sorry voor de overlast, maar bedankt voor uw hulp." En ze kneep me even in mijn hand toen ze daar mijn 50 eurocent weer in stopte.

Zusje

30-05-2014

Ze wordt volgende week 50 jaar, mijn kleine zus. Dus is het morgen feest in Arnhem, want daar woont ze. Een halve eeuw is immers een tijdspanne die je niet zomaar voorbij laat gaan. Een mijlpaal die gevierd moet worden. Zowel letterlijk als figuurlijk is mijn zus natuurlijk allang niet meer klein. In de lengte en de breedte doet ze al jaren niet meer voor mij onder. Het zichtbare verschil van zeven jaar dat er toen we kinderen waren is met de groei naar volwassenheid voorgoed verdwenen. Moeder van vier kinderen, een verantwoordelijke baan, een druk sociaal leven. Kortom, een vrouw van de wereld die haar mannetje staat, weet waar Abraham de mosterd haalt en nu dus Sarah zal worden. Zo zal de buitenwereld haar zien. Maar voor mij ligt dat gevoelsmatig toch een tikkeltje anders. Zelfs nu ze 50 wordt is dat zo en als ze 100 wordt zal dat ook nog zo zijn. Voor mij blijft ze altijd mijn kleine zus. De enige die ik heb en waar ik best trots op ben. Hoe oud we samen ook worden, dat zal nooit veranderen.

Achternaamdiscriminatie

02-06-2014

In sommige delen van ons meestal zo kneuterige en oergezellige landje lijkt de tijd echt te stil te gestaan. Barneveld, een dorp op een plek die we met veel gevoel voor understatement de Bijbelbelt noemen, is zo'n plek. Daar is dominees wil nog wet, de kerk heilig, hel en verdoemenis dagelijkse kost en zijn zwarte kousen nog volop in de mode. Mag allemaal, want in de kern zijn we hartstikke tolerant en is eenieder vrij om er zijn eigen eigenaardigheden op na te houden. Nu wil het geval dat onze algemene kneuterigheid en onze hang naar oergezelligheid rond grote sportevenementen altijd tot een vrolijke mix van wansmaak leidt. Ook dat moet allemaal kunnen. Rond het aanstaande WK-voetbal in Brazilië is dat niet anders. Dus heeft de supermarktketen Jumbo in een soort vlaag van verstandsverbijstering, maar met een vlijmscherp commercieel inzicht, de zelfbenoemde Brabants dialect slissende, worstenbroodjes etende stylist Roy Donders gevraagd een oranje juichpak te ontwerpen. En dat heeft het op nog geen zinnige bijdrage aan deze maatschappij betrapte knaapje gedaan. Via de boodschappen is het vaaloranje, slobberende flutpak in de supermarkt bij elkaar te sparen en bijna heel Nederland is zo gek om dat te doen. Nou ja, ieder zijn eigenaardigheden dus. Daarom zijn al die supermarkten nu vergeven van de afbeeldingen van Donders en zijn treurigmakende juichpakken. Behalve die in Barneveld. Daar is Donders na klachten van zwartgekouste Barnevelders met pak en al de winkel uitgedonderd. Mooi, denk je dan in eerste instantie. Ondanks hun eigenaardigheden hebben die Barnevelders nog wel wel smaak en lopen ze niet als kippen zonder koppen kakelend van opwinding achter de rest van de meute in Nederland aan. Helaas, de hele actie blijkt niks met smaak te maken te hebben. Het is eerder het toppunt van intolerantie. Een vorm van discriminatie van het zuiverste water. Het woord donders is volgens onze extreme gelovigen immers een synoniem voor duivels en dat kunnen ze natuurlijk niet accepteren, zelfs niet als achternaam. Je mag toch hopen dat de dominee daar vanaf de kansel ook nog wel iets mompelt over naastenliefde en tolerantie enzo, maar aan die hoofdstukken zijn ze kennelijk nog niet toegekomen. Ja, dat krijg je dus als de tijd zomaar een paar eeuwen stil blijft staan. Maar ze hebben nu natuurlijk wel mooi een primeur: achternaamdiscriminatie. Kan zo de Dikke van Dale in. Ik vraag me trouwens af of het Belgische bier Duvel en lucifers nog wel in de schappen van Barneveldse Jumbo te vinden zijn. Als je fout bezig bent, moet je dat ook wel consequent doen, vind ik dan.

Vet en andere observaties

03-06-2014

Een hobby zou ik het niet direct willen noemen, maar ik doe het graag: mensen kijken. Op een terras, in een restaurant of gewoon onderweg. En altijd zie ik dan de in mijn ogen meest wonderlijke types voorbijschuiven. Ik ken ze natuurlijk niet, maar die observaties van uiterlijk, houding en gedrag zijn in mijn hoofd vaak aanzetten tot mijmeringen, overpeinzingen en verhaaltjes. Zo belandde ik dus onlangs met familie in een wokrestaurant in het Oosten des Lands. Een echt flink uit de kluiten gewassen wokhok waar toch zeker meer dann 1000 mensen tegelijk in zouden kunnen. Zoveel waren er gelukkig niet, maar er waren er voldoende om op een strategische positie langs de wokroute eens goed te observeren wat er allemaal voorbij scharrelde richting de sissende bakplaten, de stomende wokpannen en de spetterende frituren. En het was een bonte optocht. Veel te zonnebankbruine vrouwen, mannen met de meest uiteenlopende soorten tattoo's, oudere vrouwen in te korte en vooral te strakke jurken, kinderen in alle soorten en maten, moeders met dreinend grut en dikke, zwangere buiken en mannen met zonnebrillen op hun voorhoofd en veel gouden kettingen om. Kortom, de observator in mij had een puike avond. Er was echter één man in het bijzonder die mijn oog trof. Hij was ongeveer 2 meter lang, een beetje kalend en had een treurige hangsnor. Hij droeg een gifgroene polo dat hem duidelijk enkele maten te groot was. Zijn ietwat dunne nek stak uit een veel te ruime kraag en zijn niet al te gespierde armen bungelde als onhandige staken uit de veel te wijde mouwtjes. Van achteren leek hij inderdaad niet meer dan een niet al te dikke man in een te grote polo. Maar dan blijkt maar weer eens hoe de schijn bedriegt. Toen ik hem frontaal zag met twee volgeladen borden wokvoedsel in zijn handen begreep ik waar die polo zo ruim was. Ergens net boven zijn middel begon een enorm vetschort dat in het veel te ruime shirt tot over zijn kruis op de bovenkant van zijn dijbenen bungelde. Tijdens het lopende wipte hij met zijn dijbenen de vetrol, waarop een middelgrote frituurtent volgens mij een week zou kunnen draaien, steeds een stukje omhoog. Het leek wel of het vet in de polo genaaid was en niets met het verder slanke lichaam te maken had, maar het was duidelijk te zien dat het overgewicht net iets boven de heupen aan het lijf vastzat. Ik kon met niet voorstellen dat het prettig voelde, zo'n schommelende buidel aan de voorkant van je lichaam. Kwam hij iets te vaak bij de wok en was hij daarom zo dik of was het misschien een ziekte? Je weet het niet en kan daarom ook niet zomaar een oordeel vellen. Zelf was hij kennelijk ook niet al te blij met zijn situatie, want hij keek als een droevige zeehond die weet dat hij binnen niet al te lange tijd tegen zijn zin gered gaat worden door Lenie 't Hart. En die hangsnor maakte het er allemaal niet vrolijker op. Wat me wel opviel was dat hij één op drie liep. Dat wil zeggen dat als ik één keer wat had opgehaald hij al drie keer was langsgelopen met borden die ook een stuk voller waren dan de mijne. Maar toen ik even keek waar hij zat, bleek het niet allemaal voor de versteviging van zijn eigen vetschort te zijn. Tegenover hem zat een dame met een gewicht dat volgens mijn ruwe schatting de 200 kilo ruimschoots overschreed. Ze zat klem tussen de tafel en haar achterburen en bleef dus vooral zitten waar ze zat, terwijl haar man of vriend haar gedurende de 3 uur durende woksessie continu van eten en drinken voorzag. Nou ja, zo beleeft iedereen een avondje gezellig uit eten op zijn eigen manier. Ik heb het die avond vooral bij vis en groente gehouden.

Belevingsdip

04-06-2014

Het wil maar niet vlotten dit keer met de Oranjekoorts. Volgende week begint het WK in Brazilië al, maar ik merk er op straat nog weinig van. Hier en daar hangt in een straat een verdwaalde oranje slinger aan een huis, maar van de massale versieringen en complete oranje straten zoals we die uit het verleden kennen ontbreekt nog ieder spoor. De commercie probeert amechtig de oranjekoorts aan te wakkeren, maar ook die pogingen leiden volgens mij nog tot geen enkele verhoging. En dat terwijl 'onze jongens' vanavond hun uitzwaaiwedstrijd tegen Wales spelen en morgen naar Brazilië vertrekken. Het zou nu toch wat moeten kriebelen. Maar helaas, dat doet het nog steeds niet. Als 1 van de 16 miljoen thuisbondscoaches die ons land rijk is heb ik natuurlijk nagedacht over de oorzaak daarvan. En ik ben tot de conclusie gekomen dat het vooral in 'onze jongens' zit. Bondscoach Louis van Gaal gaat op stap met een groep voetballers die 'onze jongens' maar niet willen worden. Leuke voetballers allemaal, die zeker een aardig balletje kunnen trappen, maar geen persoonlijkheden waar wij ons als thuisblijvende bondscoaches mee kunnen identificeren. Eerlijk gezegd ken ik niet eens de helft van de namen van de selectie oplepelen. Het zijn jongens die zowel binnen als buiten het veld niet voor enige reuring kunnen zorgen. Ze spelen keurig binnen het door meneer Van Gaal bedachte concept, nemen geen enkel initiatief, zijn niet in staat om in geval van nood de beuk erin te gooien en komen buiten het veld niet verder dan clichés, dooddoeners en nietszeggende oneliners. Van Persie, Robben en Schneider zijn dus de mannen die deze bolderkar vol jonkies door het WK moeten trekken. Maar ook zij kunnen dat niet. Ook dat zijn geen spelers die qua mentaliteit op de noodzakelijke momenten veranderingen in een wedstrijd kunnen brengen. Die af en toe het voetballen het voetballen laten omdat er even hoognodig geschoffeld moet worden. Dat zijn creatieve spelers die het vooral van die paar briljante invallen per wedstrijd moeten hebben en als dat lukt zelfs beslissend kunnen zijn. Daar zijn zij dan ook de hele wedstrijd mee bezig. Dat er zoveel spelers in het Nederlands team zitten die zo weinig aanspreken bij het volk heeft volgens mij ook te maken met het selectiebeleid van meneer Van Gaal. Ik ga mij nu een beetje kritisch opstellen en dat zal me door Van Gaal zeker niet in dank worden afgenomen. Als je tegenwoordig bij je club, zeker als die een beetje bovenin meedraait in de competitie, twee keer succesvol hebt warmgelopen wordt je al geselecteerd voor het Nederlands Elftal. En als je dan ook nog eens een invalbeurt zonder te struikelen goed heb doorstaan en ook de bal per ongeluk twee keer goed geraakt hebt, dan ben je tegenwoordig haast zeker van een basisplaats. Misschien kan dat ook niet anders en is er momenteel geen beter materiaal voor handen, maar dat zorgt volgens mij wel voor de belevingsdip bij supporters. Wat mijn betreft hadden er best twee of drie misschien wat minder begaafde, maar mentaal sterkere voetballers in de selectie opgenomen mogen worden. Spelers die ook buiten het veld hun mannetje staan, hun mond durven te roeren en een verhaal hebben. Die op z'n minst iets van de wil om te winnen uitstralen. Dat zijn spelers waar je je als supporter mee kan en wil identificeren. Uiteraard zal meneer Van Gaal het niet met mij eens zijn, maar daar heb ik nu even geen boodschap aan. En als ze volgen week toch winnen van Spanje zal ik de eerste zijn om toe te geven dat hij helemaal gelijk heeft gehad en ik er inderdaad geen verstand van heb.

IJspaleizen en andere ongemakken

05-06-2014

Het begint inmiddels een vermakelijke soap te worden, het gedoe rond de ijsstadions in Nederland. Waar een klein land al niet groot in kan zijn. Gisteren is de stekker uit het Icedôme, het zeer ambitieuze plan voor een super IJspaleis in Almere, getrokken. Op zich al een hele kunst voor een stekker die achteraf nog nergens in bleek te zitten. Het is nog maar een paar maanden geleden dat de KNSB en bedenkers van het futuristische IJspaleis elkaar haast huilend in de armen vielen toen de rechter bepaalde dat de keus van de schaatsbond voor dit plan ten koste van Thialf in Heerenveen en een veel realistischer plan in Zoetermeer terecht was. Nederland zou geschiedenis gaan schrijven, pochten de bestuurders. De financiering was een fluitje van een cent, snoefden de plannenmakers en burgemeester Annemarie Jorritsma van Almere zag zichzelf al als een echte IJskoningin door het sprookjespaleis in haar stad paraderen. Misschien hadden de plannenmakers wel een fluitje, maar een cent voor de realisatie van het project is nooit gevonden, zo blijkt nu. Een luchtkasteel op drijfzand dat als sneeuw voor de zon is weggesmolten. Het hele project heeft KNSB-voorzitter Doekle Terpstra ook nog eens zijn kop gekost. En die hoorde ik vanochtend serieus op de radio beweren dat de KNSB de financiële haalbaarheid van het Icedôme nooit heeft zien zitten. De bond zou uiteindelijk door de rechter gedwongen zijn om het plan te omarmen, zo zei hij. Ik heb zelden iemand op de vroege ochtend zo uit zijn nek horen kletsen. Friesland rekent zich door Almeerse debacle intussen weer rijk. Die heeft de vernieuwbouwplannen van Thialf gewoon doorgezet. Nou ja, op papier dan. De eerste fase van dat project had in april al moeten beginnen, maar ook in Heerenveen is nog geen schop de grond in gegaan. En voor de start van het nieuwe schaatsseizoen ergens in september gaat dat dus ook niet meer gebeuren. Kortom, ook dat plan loopt minstens een jaar vertraging op. Dus de Friese borstklopperij over hun aanpak is op z'n minst wel wat voorbarig. De soap rond de IJsstadions zal deze zomer dan ook nog wel even doorsudderen. Eén conclusie kan alvast wel getrokken worden: dit is nu al een heel sterk staaltje van bestuurlijk onvermogen. Daar gaan we de komende maanden, ijs en weder dienende natuurlijk, nog veel meer van horen.

Wintermensen

06-06-2014

"Je kunt er niet langs", zei de in een overall van een bekend benzinemerk gestoken man met een rood hoofd waar de zweetdruppeltjes vanaf parelde. Nee, dat was me inmiddels ook wel duidelijk. Zijn grote tankwagen blokkeerde de hele straat, terwijl hij het tankstation met nieuwe brandstof bevoorraadde. Daarom was ik uit mijn taxibusje gekomen omdat ik er eigenlijk wel langs moest om op tijd bij mijn eerste leerling te zijn. Hoe lang gaat het nog duren, vroeg ik hem. Lang, zei hij met een hoofd dat van rood langzaam veranderde in paars en waarop de zweetdruppels inmiddels stroompjes waren geworden. Hoe lang, wilde ik weten. Weet ik niet, zei hij terwijl zijn voorhoofd bette met een grote rode zakdoek. "Als ik zo klaar ben met het tanken heb ik pauze en ga ik hier in het tankstation koffiedrinken", vulde hij zijn antwoord verder aan. Of hij dan zijn tankauto even wilde verplaatsen, vroeg ik hem. Dan kunnen al die auto's die er inmiddels achter stonden er langs. Nee, zei hij vastberaden. "Mijn baas wil dat ik het zo doe en pauze is pauze. Dus uw wacht maar even. Ik doe ook maar mijn werk." Ik probeerde vriendelijk te blijven en vroeg hem of hij altijd blindelings deed wat zijn baas hem opdroeg of dat hij soms zelfs ook nadacht. Hij bleef even staan met de inmiddels losgekoppelde slang in zijn hand en een hoofd dat inmiddels helemaal paars was geworden. Hij keek me aan met een blik die suggereerde dat hij even nadacht, maar toen zei hij resoluut: Nee. "Als ik daar aan begin kan ik de hele dag wel rekening houden met allerlei klagende mensen, want ik sta altijd wel ergens in de weg. Daar heb ik helemaal geen zin. Daar vind ik het ook te warm voor. Ik ga nu koffie drinken. Ik ben er helemaal klaar met dat gezeur." Hij borg de slang op in de tankwagen en beende heftig zwetend en met een gezicht dat op onweer stond het tankstationgebouwtje binnen. Ik gebaarde tegen de chauffeurs achter mij dat keren de enige optie was. Het was nog redelijk vroeg vanochtend dat dit plaatsvond. De zon was er al aardig bij, maar van tropische hitte was nog geen sprake. Die hitte komt wel, beweren de voorspellingen. Als die uitkomen breken er nog moeilijke tijden aan voor deze tankwagenchauffeur, want die was vanochtend duidelijk al op zijn kookpunt aangeland. Naast winterbanden, heb je dus kennelijk ook wintermensen.

Lichaamsdoof

10-6-214

Het ging goed gisteren, de Elfstedenfietstocht. Mijn dochterlief en ik hebben de tocht van 235 kilometer in een 13 uur volbracht. Een tijd waar we heel tevreden over zijn, al hoor ik de ongetrainde niet-fietselfstedentochtkenners onder u na een snelle rekensom op de vingers (fietsen met een gemiddelde van 25 kilometer per uur) roepen dat dat ook wel in ongeveer 10 uur zou moeten kunnen. En vanuit de luie stoel geredeneerd is dat ook helemaal waar. Als je tenminste constant door zou fietsen. Maar dat doe je dus niet. Er moeten immers onderweg 15 stempels worden verzameld die aan het eind recht geven op het felbegeerde Elfstedenkruisje. We fietsen die dag met zo'n 15.000 mensen rond in Friesland dus de stempelposten zijn een fuik waar iedereen toch enige tijd van de fiets moet en we in colonne richting de stempelposten schuiven. Kost tijd, maar is tegelijkertijd ook weer rustpunt. Een moment op te eten, te drinken en te genieten van de vrolijke sferen in al die plaatsen. De tocht wordt gereden in een acht. De start en de finish zijn in Bolsward en halverwege de tocht doe je Bolsward ook nog even aan. Aangezien wij zowat naast de start en de finish wonen is dat ook een moment om even wat uitgebreidere rust te pakken. Een uur om precies te zijn, want dan zit er al 140 kilometer in de benen. Even douchen, wat droge kleren aan, een portie macaroni wegwerken en op naar de tweede ronde. Als je al die tijd van die 14 uren aftrekt, komen we aardig in de richting van die 10 uur. Een puike prestatie dus. Zeker van mijn dochterlief, want het was haar eerste tocht. Nu waren de omstandigheden qua weer gisteren ook redelijk goed, al was het wel erg warm. Maar daar is mee te leven. Als je maar genoeg drinkt. Een ander fenomeen tijdens zo'n tocht is de scheiding tussen lichaam en geest die ontstaat. Tenminste bij mij. Inmiddels ben ik op een leeftijd dat het lijf ongeveer halverwege de tocht ietwat begint te piepen en te kraken en signalen richting de hersenen stuurt dat het eigenlijk wel mooi is geweest. Daar waar het brein over het algemeen goed luistert naar het lijf, is het op zo'n dag plotseling stokdoof voor die signalen. De knop in het hoofd staat op doorgaan en komt daar ook niet meer vanaf. Het lichaam zeurt nog een tijdje door, maar berust uiteindelijk in het onvermijdelijke: het halen van de finish. Het piepen en kraken blijft nog wel, maar het brein wint uiteindelijk. Soms moet je om wat te presteren dus gewoon even tijdelijk lichaamsdoof zijn.

P(r)ietpraat

11-06-2014

En ineens was hij er weer. Terwijl Nederland zucht onder tamelijk tropische temperaturen dook hij zomaar op in het onvolprezen praatprogramma van onze nationale kletsmajoren Knevel en Van den Brink: de nieuwe Zwarte Piet. Zonder baas Klaas dit keer, maar wel in vol ornaat. En, zo ronkte Andries Knevel op een toon alsof hij de boodschap van de Heer in hoogst eigen persoon had ontvangen, de nieuwe zwarte piet die alle andere discutabele knechten overbodig zou maken zou getoond worden. Dus kregen we eerst de zwarte piet oude stijl, met kroeshaar en oorring, te zien en daarna de nieuwe versie. Die was qua kleur net zo bruin (hoezo zwart) als voorganger, maar de oorring was verdwenen. Het haar was stijl en ik meende zelfs een paardenstaart te zien. En de volle rode lippen waren eveneens weg. Deze nieuwe piet was ontworpen door het toch tamelijk serieuze Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed. Het zou de aanhoudende discussie over Zwarte Piet die gelinkt wordt aan racisme en de slavernij voorgoed de kop in moeten drukken, zo meende Knevel en Van den Brink met hun mooie primeur. Nou, mooi niet dus. De website van het programma sloeg onmiddellijk op tilt en de voor- en tegenstanders vlogen elkaar aan tafel direct weer in de haren. De tegenstanders vonden de nieuwe Piet nog steeds te zwart en de voorstanders vonden de nieuwe Piet te nieuw of zoiets. De man van het Sinterklaasgenootschap, die er toch redelijk intelligent uitzag, maar zodra hij begon te praten liet blijken dat dit slechts uiterlijke schijn was, kon maar niet duidelijk maken waarom de nieuwe Piet niet door de beugel kon. Veel verder dan 'traditie en tegen' kwam hij niet. De verwarring werd nog groter toen de tegenstanders een paarse Piet in de strijd gooiden die voor hun dan weer wel door de beugel zou kunnen. Net zo goed als alle andere kleuren, behalve dus zwart en bruin. Kortom, de verwarring werd alleen maar groter en de discussie alleen maar heftiger. Het hele item verzandde in prietpraat ofwel onbeduidend, zinloos geklets. Maar daar zijn we sterk in, in Nederland. Zwart Piet is daar het onvervalste bewijs van. En zal dat voorlopig ook nog wel even zo blijven, vrees ik. Het maakt kinderen helemaal niet, zo blijkt uit de experimenten, of de knecht van Sinterklaas nu geel, groen, bruin of paars met een gele neus is. Voor de volwassen blijft hij echter het symbool voor het opblazen een sprookje tot een buitenproportioneel onderwerp van nationaal belang. Maar ik wil graag een duit in het zakje doen. Misschien is een Oranje Piet een voor alle partijen acceptabele kleur. Ik heb tenminste nog sinaasappel horen klagen dat die zich gediscrimineerd voelt nu steeds meer mensen zich met oranje geschminkte hoofden met maffe Oranjetrainingspakken aan in de WK-gekte storten.

Ze kunnen er niks aan doen

12-06-2014

Ik blijf het altijd wat koddig vinden als volwassen mensen zich rond bijvoorbeeld het WK-voetbal in leeuwenpakken hijsen, oranje klompen op hun hoofd zetten, hun gezichten in alle tinten oranje schminken en zelfs juichpakken leuk vinden. Hoewel voetbalfan van het zuiverste water heb ik nog nooit de behoefte gehad om me zo uit te dossen en het daaraan gekoppelde 'volledig uit je dak gaan gedrag' te vertonen. Eerlijk gezegd vond ik, hoewel het soms best sfeerverhogend kan zijn, het meestal wat aanstellerig gedrag van de massa. Maar inmiddels weet ik: ze kunnen er niks aan doen. Het komt door serotonine. De serotonine? Ja, de serotonine. Een stof in onze hersenen dat ons vatbaar maakt voor de oranjegekte en andere massatrends. Dat is neurowetenschappelijk vastgesteld door het Radboud UMC in Nijmegen. Het is getest op ratten en sprinkhanen. Die liepen of vlogen bij wijze van spreken na het toedienen van het stofje massaal de oranjepolonaise door hun hokken. En zo werkt het dus bij mensen ook. Zodra er een vorm massahysterie ontstaat zorgt de serotonine in ons brein dat we daar met zijn alleen aan mee willen doen. Maar zelf heb je er toch niet zoveel mee?, hoor ik u nu verbaasd halverwege het schminken vragen. Dat klopt. Er zijn mensen die hebben nu eenmaal minder van dat stofje in hun brein. Die worden dus koud noch warm van de massale gedoe van bijvoorbeeld helemaal in het oranje gehuld naar voetbal kijken. En ook de rest van het jaar laten zijn alle andere vormen van massatrends graag aan zich voorbij gaan. Die passen zich wat minder aan aan bij wat de rest doet. Is dat erg? Ik vind van niet. Er ontbreekt dan wel een stofje in mijn brein, maar ik heb niet het gevoel dat ik veel mis. Volgens mij geniet ik de komende weken niet minder van het voetbal dan mijn hossende medemensen.

Vreugde en verdriet

13-06-2014

Ze is er niet meer. Slechts 10 jaar oud is ze geworden, onze poes Loena. Op nagenoeg hetzelfde moment dat de jongste dochterlief geslaagd bleek te zijn voor haar eindexamen, moest de beslissing genomen worden dat het voor Loena niet meer verder ging. Haar nieren waren er mee opgehouden en ze was zichzelf langzaam aan het vergiftigen. We konden niet anders dan besluiten om haar verder lijden te sparen. Met pijn in ons hart. Tien jaar is nog niet heel oud, maar als gaat om poezenjaren dan gaat het toch al aardig richting bejaard. Maar het waren voor haar wel tien mooie jaren. Ze was een bijzondere poes die genoot van haar leven. Ze wist precies wat ze wilde en vooral wat ze niet wilde. Ze was altijd in de buurt, werd graag op de door haar te bepalen moment aangehaald, was nieuwsgierig, stak overal haar roze neusje in en maakte zich vooral niet druk. Waarom zou je over een schutting klimmen als je er ook omheen kunt lopen? Waarom zou je hardlopen als je er met langzaam lopen ook wel komt? Waarom zou je als een gek op vogels jagen als je ze toch niet te pakken kan krijgen? Ze kon heel meewarig naar andere katten en poezen kijken die dat allemaal wel deden. Dat was Loena: je vooral niet druk maken en geniet van het leven. De koek was echter op, het genieten voorbij. Zo dicht liggen vreugde en verdriet bij elkaar. Ik heb die dag wel traantje moeten laten. Zowel van blijdschap als van droefenis, maar zo is het leven nu eenmaal.

Analyserende praathoofden

16-06-2014

Het is een gegeven: zodra er in de sport een groot toernooi aan de orde is krijg je te maken met analyserende praathoofden. Met het WK in Brazilië is dat niet anders. Urenlang wordt er oeverloos gezeverd vanuit de studio over allerlei niet terzake doende details van wedstrijden die geweest zijn en de wedstrijden die nog komen gaan. Veronderstellingen, voorspellingen, hypotheses, we worden er mee om de oren geslagen. Maar gelukkig hoeven we niet te kijken naar dat quasi-interessante vooraf- en achterafgeleuter. Dat is anders bij de voetbalwedstrijden zelf. Dan heb je als kijker te maken met de commentator van dienst. Meestal aardig ingevoerde jongens (waarom niet eens vrouw, vraag ik mij zomaar af) die soms leuke aanvullende details weten te vertellen over spelers en teams, maar zich vooral dienen te beperken tot het koppelen van namen aan rugnummers zodat wij kijkbuisbondscoaches weten wie er aan de bal is. De rest zien we zelf wel. Soms gaat een commentator echter gruwelijk de mist in. Die hebben ze dan waarschijnlijk vergeten te vertellen dat hij commentaar geeft bij de televisie-uitzending en niet voor de radio en dat het geen uitzending voor alleen blinden en slechtzienden is. Die kwebbelt dus uiteindelijk een hele wedstrijd dood en slaat de plank met zijn informatie in negen van de tien keer volledig mis. Bij de wedstrijd Frankrijk-Honduras was het weer eens raak. Commentaar van dienst Arno Vermeulen, nota bene de baas van het Studio Sport-commentatorenkorps, heeft bijna 1,5 uur lang zitten oreren als een kip zonder kop die geen idee had waar hij was beland. Zo ging hij met regelmatig de mist in met de duiding van speelsituaties, verwisselde hij af en toe namen met rugnummers en wekte hij bij tijd en wijle de indruk met zijn rug naar het veld te zitten. Een voorbeeld: tijdens de duel tussen een speler van Frankrijk en Honduras belandt de bal op de arm van de Hondurasspeler. Dit gebeurt vlak voor de ogen de grensrechter. Die vlagt en maakt het gebaar dat er hands is gemaakt. De scheidsrecht fluit en geeft de Fransen een vrije trap. Het is onze Arno echter allemaal ontgaan. Die vraagt zich minuten lang af waarom er gefloten werd en komt dan uiteindelijk na zes herhalingen tot de conclusie dat er waarschijnlijk licht geduwd is. Nog een voorbeeld. Honduras brengt een voetballer in die de voornaam Boniek heeft. Die is dus vernoemd naar de vierkante, blonde, blauwogige Poolse voetballer Boniek, weet vriend Arno ons te vertellen. Maar, voegt hij er aan toe, deze fragiele, donkere voetballer met kroeshaar lijkt dus helemaal niet op de Pool waar hij naar vernoemd is. Kijk, dat zagen wij als kijkers natuurlijk niet. Echt helemaal mis ging het echter met de goal waarbij de doellijntechnologie aan te pas kwam. Het bracht onze commentator helemaal van zijn stuk. De technology deed namelijk twee analyses te gelijk en dat is natuurlijk ook wel wat veel voor een sportcommentaar. De eerste analyse was die van de bal op de binnenkant van de paal van de Franse spits Benzema en de conclusie was: bal niet over de doellijn dus geen goal. Vervolgens stuitte de bal vanaf de bal naar de grabbelende keeper van Honduras die de bal voor hij hem pakte een stukje over de doellijn sloeg. Analyse 2: dat was dus wel een doelpunt en dat werd dus toegekend. Bij Arno sloeg echter de totale paniek toe. Hij wist het niet meer. Geen goal of wel een goal? Falende techniek? Een verkeerde beslissing? Kortom, de verwarring in zijn hoofd en zijn commentaar was dus compleet. Terwijl de oplettende kijker natuurlijk allang in de gaten had hoe de vork in de steel zat. Op zulke momenten wil je als liefhebber nog wel eens terug verlangen naar Theo Reitsma, de man van het haast stille commentaar. Die sprak alleen als het nodig was en durfde ook stiltes te laten vallen als de beelden duidelijk waren. Die liet anekdotes achterwegen, maar beperkte zich tot vlijmscherpe analyses als de situatie daar om vroeg. Dat was een commentaar waarvan je als kijker niet eens in de gaten had dat je hem hoorde. En zo hoort het ook. Het is met commentatoren net als met scheidsrechter: zodra ze opvallen is er iets mis.

Zwembad

17-06-2014

Leunend op haar rollater stond ze van een afstandje te kijken naar de ruim honderd protesterende Bolswarders die gisteren bij het zwembad in de stad gemeenteraadsleden probeerden duidelijk te maken dat het bad open moet blijven. Speciaal voor deze manifestatie was ze door de stad naar het zwembad geschuifeld. Want ook zij vindt dat het het onzalige voornemen van de gemeente Súdwest-Fryslân om het bad weg te bezuinigen van tafel moet. Nee, haar leeftijd wil ze niet zeggen, behalve dan dat het al best lang geleden is dat ze 80 jaar werd. En vooraan hoeft ze ook niet te staan bij het protest, want niemand zit te wachten op zo'n 'gerimpelde kop' in de krant, zegt ze lachend. Maar praten wil ze wel. Ze is inmiddels behoorlijk stram van lijf en leden en niet al te best meer ter been, maar ze kan zich zelfstandig nog aardig staande houden, vertelt ze. Mede dankzij het zwembad, voegt ze daar aan toe. "Sinds jaar en dag ga ik één uur per week lekker zwemmen. Eenmaal in het bad voel ik mij als een vis in het water. Van mijn stramheid heb ik dan helemaal geen last meer en ook daarna heb ik altijd weer het gevoel dat ik me weer iets soepeler beweeg en gewoon lekkerder in mijn vel zit." Ze is er dan ook van overtuigd dat zij zich daardoor nog steeds aardig kan redden. "Zonder het zwemmen had ik nog zo net niet geweten. Ik zou dan gewoon veel minder beweging krijgen." Maar dat niet alleen: ze zou ook een stuk eenzamer zijn. "Het zwemmen is belangrijk, maar ook de sociale contacten. Ik ben maar alleen. Mijn familie en kinderen wonen niet in de buurt en het zwemmen doe ik al jaren met een vast clubje vrouwen. We zijn inmiddels echte zwemvriendinnen en passen ook een beetje op elkaar. We hebben veel lol in het zwembad en gedragen ons soms als jonge meiden tegenover onze mannelijke leeftijdgenoten die er ook baantjes trekken. Dat zwemmen houdt ons gewoon jong." Als het bad in Bolsward dicht gaat, zou ze naar Sneek moeten om te zwemmen. Maar hoe? Voor het openbaar vervoer is ze te slecht ter been en dus wordt ze afhankelijk van anderen. En dat wil ze nu juist niet. "Sluiting van het zwembad betekent op termijn voor mij het einde van mijn zelfstandigheid, want mijn lijf zal daardoor nog strammer worden. Dan houdt mijn leven dus zo'n beetje op. Tenminste, zo voel ik dat. En dat vind ik dus zo gek. In Den Haag roepen ze dat we als ouderen langer zelfstandig moeten blijven en de gemeente doet er alles aan om dat juist te voorkomen. Soms begrijp ik helemaal niks meer van." Aan het eind van de manifestatie zie ik haar weer richting de stad schuifelen en ik realiseer me nog meer dat het zwembad meer is dan een optelsom van euro's. Bezuinigen op het zwembad is in haar geval ook bezuinigen op leven en dat zouden we als samenleving niet moeten willen. Daar moeten we dan maar geld voor over hebben. Hopelijk realiseren onze gemeentelijke rekenmeesters zich dat ook.

Tobmannen

18-06-2014

Het blijft wat tobben met de topmannen in Nederland. Of zoals ik laatst iemand hoorde zeggen: het blijft dubieus volk die lui aan de top van instellingen en bedrijven. Alle discussies over integriteit en integretiescodes ten spijt willen die zogenaamde toppers maar niet deugen. Woningcoörperatiebazen rijden over de ruggen van arme huurders rond in Maseraties en steken miljoenen in hun eigen zak in plaats van in de sociale woningbouw, maar tonen voor de politieke enquêtecommissie geen greintje berouw. Wat zij deden mocht en als het ergens fout is gegaan is dat vooral de schuld van anderen, beweren zij met droge ogen en gespeend van ieder moreel besef. Die affaire loopt nog en de volgende dient zich al weer aan. Nu gaat het om de Nederlandse Zorgautoriteit, de club die toezicht moet houden op de zorg in Nederland zodat de kosten niet al teveel uit de hand lopen. Nou, met die opdracht wist NZa-topman Theo Langejan voor vele tonnen salaris per jaar wel raad. Naast dat vorstelijke inkomen declareerden hij alles wat lost en vast zat en liet hij zich graag fêteren door bedrijven waar hij toezicht op moest houden. Dus zou je denken nadat zoiets is uitgelekt: die vertrekt met gebogen hoofd dat rood is van schaamte. Vergeet het maar. De man is juist boos en begrijpt niet wat hij verkeerd gedaan heeft en blijft zitten waar hij zit. Of liever gezegd: bleef. Want inmiddels is hij toch opgestapt. Niet omdat hij eindelijk het licht heeft gezien, maar louter en alleen omdat er zoveel ophef is ontstaan. En daar kan de tere topmannenziel natuurlijk niet tegen. Maar niet getreurd. Ook de NZa-topman hoeft zich niet bij het UWV te melden voor een ww-uitkering. Hij mag met behoud van zijn niet misselijke salaris voorlopig blijven werken voor het Rijk. In de praktijk betekent dat dus af en toe een klusje doen en verder gewoon lekker thuis je tonnen opstrijken. En dat alleen omdat, zoals dat in die kringen genoemd wordt, je alleen een 'beetje slordig' declareerde. Je zou bijna medelijden met ze krijgen. Doen ze zo hun best om de zaak op een eerlijke manier te belazeren en dan worden ze er nog op afgerekend ook. Ja, het leven van een topman gaat nu eenmaal niet over rozen. Het valt me trouwens op dat het vooral mannen aan de top zijn die geen greintje gevoel voor integriteit hebben.

Komkommerwolf

19-06-2014

Hij is terug in Nederland. Of beter gezegd: was. De wolf. Gesignaleerd in het struweel in het Twentse Ootmarsum. Wel drie keer om precies te zijn. Hij kwam uit Duitsland en volgens een Nederlandse wolvendeskundige is hij die kant ook weer opgegaan. Veel nadere details, laat staan gedegen onderbouwingen van deze wolventerugkeer, ontbreken. Wie hebben de veelvuldig in sprookjes figurerende viervoeter dan gezien? Raakten zij ook in paniek toen zijn oog in oog stonden met dit als tamelijk wilde en grootmoeders en geitjes verslindende beest? Moeten er geen maatregelen genomen worden om de argeloze wandelaar in Ootmarsum te beschermen tegen dit dier? En waarom zijn er geen foto's van? Dat is nog het meest opmerkelijke van alles. Tegenwoordig wordt alles, maar dan ook alles per mobieltje fotografisch vastgelegd en op z'n minst op facebook geslingerd. Maar van de wolf geen spoor. Er wordt ook heel opgewonden gedaan over de komst van de wolf. Waarom precies weet ik niet, maar het zou volgens de deskundigen heel belangrijk zijn voor Nederland. Ooit, toen ons land nog woest en ledig was, schijnen er hier roedels te hebben rondgetrippeld. Dus vinden de deskundigen het heel natuurlijk als hij hier weer terugkomt. Maar wat is er nog natuurlijk aan Nederland? We zijn inmiddels keurig aangeharkt en helemaal volgebouwd. Van echte natuur is hier allang geen sprake meer. Nagenoeg alles wat groen is in ons land is aangelegd en wordt beheerd. Dus waar kan de wolf nog wat prooi vinden om te verslinden? Want ook deze wolf zal ongetwijfeld geen vegetariër zijn. Die wil gewoon af en toe op een hertje of een ander dier jagen en die vervolgens lekker verslinden. Maar ja, daar over de als wolvenprooi geschikte dieren struikel je ook niet in Nederland. Wel zijn er veel mensen met leuke vetgemeste hondjes die tijdens wandelingen door bos en over heide even los mogen lopen. Het echte jachtinstinct zal de wolf niet nodig hebben om die verwende en vermenselijkte soortgenoten in de nek te pakken, maar meestal zijn ze vet genoeg voor een smakelijk hapje. En loslopende katten in onze vinexwijken zijn natuurlijk ook niet te versmaden. Het is echter wel afgelopen met dat stiekeme over de grens hollen van de wolf. Daar worden nu camera's opgehangen zodat we weten wanneer hij er weer is, zodat we onze huisdieren binnen kunnen halen. En toevallig is het ook weer zomer, dus komkommertijd in de journalistiek. Een tijd waarin we ook wel eens een poema op de Veluwe hebben gehad of een zeehond die alle Friese Elf Steden aan deed. En nu duikt dus ineens de wolf op. We hebben al eens een keer een dood exemplaar gehad, maar deze schijnt dus echt te leven. Het lijkt haast wel een sprookje.

Dieptepunt

20-06-2014

We hebben het zelf waarschijnlijk niet eens in de gaten, maar we zijn als mensheid inmiddels op een ongelooflijk treurig dieptepunt beland. Voor het eerst zijn er meer mensen op de vlucht voor oorlogen, conflicten en geweld dan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Terwijl wij ons hier druk maken om de eerste of de tweede plaats in de poule bij het WK voetbal zwerven er 51,2 miljoen mensen verstoken van huis en haard over deze aardkloot. Een triest record waarvoor we ons diep en diep moeten schamen. We moeten leren van onze geschiedenis, roepen we altijd. Maar we doen het niet. We kunnen het kennelijk niet. We vinden van alles uit. Technisch is er haast niets meer onmogelijk. De NASA wil een ruimterotsblok vangen en boven de maan parkeren om te kunnen onderzoeken. Heel knap allemaal, maar gewoon een beetje plezierig hier op aarde naast elkaar leven schijnt een haast schier onmogelijke opgave te zijn. De oplossing? Ik heb hem niet. En dat maakt het allemaal nog treuriger. We zoeken ons suf naar buitenaards leven, maar hebben eigenlijk geen idee wat we hier met ons aardse bestaan aan moeten. Het zit kennelijk in ons denkpatroon om er wereldwijd een puinhoop van te maken. Het is geen optimistische gedachte, maar ik beginnen haast te geloven dat we gewoon niet anders kunnen. Maar ik ben een optimistisch mens. Als er ook maar een spoortje van een wil is om het anders te gaan doen, dan moet het volgens mij wel kunnen. Als we het gewoon met allen, wereldwijd, willen. Het is misschien wat naïef gedacht, maar het is de hoop die doet leven. Hoop als strohalm naar een betere toekomst en die begint toch echt bij de mensen zelf. Ongeacht wat ze wel of niet geloven.

Zomer

23-06-2014

Dat was even schrikken zaterdagavond. Je bent er niet op voorbereid. Alles gaat goed. Nederland wint op het WK, staatssecretaris Klijnsma praat ons de moestuin in en we onlinedaten ons suf. Wat wil een mens nog meer.En dan komt ineens de domper uit de lucht vallen. Zomaar, in het NOS journaal. Dan blijken er ineens tijdens deze WK minder televisietoestellen verkocht te zijn dan tijdens de WK's hiervoor. Daar had dus niemand op gerekend. Het WK voetbal en televisietoestellen, dat was altijd een zekerheidje. Dus rukte het journaal met groot materieel uit. Sattelietwagens, cameraploegen en de sterreporter van dienst werden op pad gestuurd op zoek naar het naadje van de kous en een diepgravende, lange reportage. Dus niet iemand even met een cameraatje op de fiets Hilversum in om bij de eerste beste Scheer en Foppen te vragen hoe de vork in de steel zit. Nee, daar moest men voor naar Etten-Leur. Daar was een nagenoeg lege RTV-winkel en bedrijfsleider die hakkelde dat de verkoop inderdaad wat tegenviel. En een klant die naar televisies keek. Die zocht inderdaad een nieuwe tv, maar dat had niks met het WK te maken. Toen keek de sterreporter waarschijnlijk zo sip dat hij er maar snel aan toevoegde dat het wel mooi meegenomen was dat nu ook het WK was. Toen kwam er nog een televisieverkoopwatcher in beeld en die kwam tot de conclusie dat iedereen nu dus kennelijk een goede tv had en dat we daarom niet meer massaal naar de winkel holde. Kijk dat zijn deskundige conclusies waar we weer verder meekunnen. En zo liet het journaal ons achter met dit verschrikkelijke nieuws. Veel erger zal het dan toch niet kunnen worden, denk je dan Nou, mooi wel dus. Zondagavond wisten ze in het journaal te melden dat er minder wespen waren vanwege onweersbuien in mei. De wespenverdelgers zat dan ook maar een beetje duimen te draaien. Waar gaat het heen met dit land vraag je je na zulk nieuws af? Maar dan ineens weet je het weer: de zomer is nu echt begonnen. Het nieuws is daar altijd de perfecte graadmeter voor.

Reclame-oorlog

24-06-2014

Het komt niet vaak voor, maar deze dagen erger ik me groen en geel en misschien zelfs wel oranje. Als een genuanceerd mens kan ik veel hebben en ben ik niet snel geneigd tot emotionele woede-uitbarstingen, maar mijn tolerantiegrenzen komen zo langzamerhand wel in zicht. En dat heeft alles te maken met het WK voetbal in Brazilië. Niet met het voetbal zelf. Dat is qua spanning en verrassingen dik in orde en er wordt nog geregeld leuk gevoetbald ook. Nee, de ergenis wordt gewekt door steeds maar terugkerende stompzinnige reclames tussendoor, waarbij die van automerk Hyundai en Jumbo werkelijk te kroon spannen. Die reclames die worden inmiddels zo vaak herhaald, soms meerdere malen in een reclameblok, dat daardoor de irritatiegrens al ruimschoots overschreden is. Het is al zover dat alleen de tunes van die reclames spontane aanvallen van jeuk oproepen. Het is dus nu zaak om precies in het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter te zappen om die reclameblokken te vermijden. En dan schiet je als reclamemaker volgens mij toch echt je doel voorbij. Als ik nu een nieuwe auto zou moeten kopen werd het vast geen Hyundai, al rijd ik al vele tientallen jaren naar volle tevredenheid in dat merk. En het is dat we niet zoveel supermarkten hebben in ons stadje, maar anders zou ik geneigd zijn de Jumbo maar eens een tijdje te mijden. En dat terwijl ons voorafgaande aan het WK door de reclamemakers iets heel anders was beloofd. Speciaal voor het WK zou er een serie hele bijzondere reclamespotjes gemaakt zijn, die alle andere reclamespotjes overbodig zouden maken. Als ze daarmee bedoelde qua slechtheid en infantiliteit, hebben ze hun belofte meer dan waar gemaakt. Nu Nederland weer een ronde verder is krijgen we nog langer te maken die onzinnige reclamespots. Het is precies zoals de voormalige bondscoach Rinus Michels als eens zei: "Voetbal is oorlog." En zeker als het om reclame gaat, voeg ik daar dan aan toe. Ik heb de reclame dus de oorlog verklaard en zal al de spotjes tot en met de finale boycotten.

Theeritueel en Pekingeend

25-06-2014

Ik heb wel wat met Chinezen. Dat is in de loop der jaren zo gegroeid. Ik heb immers twee prachtige dochters uit China. Ik ben een paar keer in het uiterst boeiende land geweest en heb er veel over geschreven. En Chinees eten vind ik ook lekker. En ADO Den Haag is al sinds mijn geboorte mijn club en dat zal het ook altijd blijven. Nu hoor ik de geboeide lezer van deze uiterst interessante informatie zich afvragen wat het verband is tussen die twee? Dat zal ik uitleggen: mijn cluppie is sinds gisteren eigendom van het Chinese voetbal- en sportbedrijf United Vansen International Sports. De Chinezen krijgen het dus voor het zeggen in Den Haag. Nou kopen Chinezen over het algemeen niet zomaar wat. Ze gaan dus wel altijd voor kwaliteit. Zo is het Chinese bedrijf ook gelieerd aan clubs als Paris St.Germain en Real Madrid en ADO past natuurlijk prima in dat rijtje. Maar er gaat natuurlijk wel wat veranderen nu de Chinezen het Haagse heft in handen hebben. Zo kan ik meer voorstellen dat Storky, de ooievaarsmascotte van ADO Den Haag, voortaan als Pekingeend door het leven gaat. Ook niet uitgesloten is dat alle rugnummers van de spelers worden gekoppeld aan de nieuwe Chinese menukaart van de kantine annex restaurant van de club. Bovendien verwacht ik dat het theedrinken in de rust vervangen zal worden door een traditioneel Chinees theeritueel waardoor de spelers weer als herboren aan de tweede helft kunnen beginnen. Verder zal de club zich waarschijnlijk niet meer op de transfermarkt begeven. Er gaan nu al geruchten dat er een speciaal loket bij stadion komt waar overbodige spelers tegen een redelijke vergoeding gewoon afgehaald kunnen worden. En ADO wordt ook een echte karakterploeg. De Chinese taal bestaat immers uit duizenden karakters dus dat moet wel goed komen. Voor de supporters zal het wel even wennen zijn. Het patatje oorlog in de rust eten met stokjes zal de nodige oefening vergen. Maar verder heb ik er alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen met mijn cluppie. En helemaal zonder Chinese ervaring zijn we natuurlijk niet. Tsheu La Ling was immers een geweldige rechtsbuiten met heel veel Chinees bloed in zich. We weten dus waar we aan beginnen.En nu we het toch over voetbal hebben: je kan zeggen van Luis Suárez wat je, maar het is natuurlijk wel een bijtertje. Echt een speler die graag zijn tanden laat zien, zich graag in de wedstrijd vastbijt, maar ook van zich af durft te bijten. Als je het zo op zijn CV zet is het eigenlijk wel een redelijk complete speler.

Zomerzeur

26-06-2014

Het is niet een veel voorkomende ziekte, maar wel een hele hardnekkige: zomerzeur. Wij gewone stervelingen hebben er geen last van. Het zijn vooral politici die er mee besmet raken. Het is in Haagse kringen een behoorlijk besmettelijk verschijnsel, dat inmiddels zijn eerste slachtoffer al weer heeft gemaakt. Sjoerd Potters van de VVD is zijn naam. Een man in grijs krijtstrepenpak die er uitziet als een niet al te betrouwbare tweedehands autoverkoper en die je eigenlijk zelden of nooit betrapt op een zinnige politieke bijdrage in de Tweede Kamer. Een makkelijk slachtoffer dus voor het zomerzeurvirus en dat heeft dan ook in volle hevigheid toegeslagen. Dus meldt Potters nu vol trots dat hij heeft bedacht dat mensen in de bijstand voorlopig maar niet op vakantie moeten. Op vakantie kan je immers niet solliciteren, laat staan werken, ijlt de door het virus aangetaste VVD'er. Voorop gesteld: iedereen die op wat voor manier een uitkering ontvangt dient natuurlijk alles in het werk te stellen om zo snel mogelijk weer betaald aan de slag te komen. En ik ben er ook van overtuigd dat veruit de meeste mensen die in zo'n situatie zitten dat ook doen. Maar het is niet genoeg, vindt Potters. Lekker op de camping zitten, terwijl er volop werk is, het kan volgens de VVD'er niet door de beugel. Bovendien wekt de man de suggestie dat het hebben van een uitkering eigenlijk al een vorm van vakantie is, want een weekendje weg vindt hij voor de bijstandklant al meer dan genoeg. De vraag is natuurlijk of je in die situatie wel in staat bent om meer vakantie te betalen, maar daar gaat het nu niet om. Het meest kwalijke van de oproep van deze zomerzeur is opnieuw de stigmatiserende werking die er vanuit gaat in de richting van mensen die veelal buiten hun schuld om hun baan hebben verloren. Alsof iedereen die dat overkomt direct zijn koffers pakt en een maand lang op een camping in Frankrijk gaat zitten, zoals Potters suggereert. En als dat al zou zijn, waarom zou je in het huidige digitale tijdperk dan niet kunnen solliciteren. Zelfs ouderwets een brief schrijven is vanaf de camping heel goed mogelijk. Maar het virus zorgt er voor dat de politicus zijn over het algemeen toch al vertroebelde blik op de realiteit helemaal kwijt raakt. Bovendien is dit een typisch gevalletje van alles en iedereen over één kam scheren, maar dat is ook één van de verschijnselen van zomerzeur. Een medicijn is er niet voor. De beste remedie is om het gewoon te negeren en de getroffen politicus uit laten zieken. Heeft Potters straks trouwens alle tijd voor, want hij heeft zo twee maanden zomervakantie.

Ome Joop

27-06-2014

Ik heb er nooit één gehad, een echte suikeroom. Ooms genoeg natuurlijk, maar die zaten niet zodanig in de slappe was dat zij recht hadden op die titel. En dat is toch wel een vereiste om suikeroom te kunnen zijn. Een oom dus die niet om een dubbeltje (voor de jongeren onder ons: een muntstuk ter waarde van 10 cent uit het pre-euro tijdperk) verlegen zit en waar je als familie graag kwam om dat er waarschijnlijk wel iets te erf zou zijn. Een oom vooral te vriend moest worden gehouden en waar je dus veel langs ging. Je kunt het vergelijk met vliegen die op suiker (de oom dus) afkomen. Zie hier ook de verklaring van het woord suikeroom, waarmee de educatieve inslag van dit blog ook weer recht is gedaan. Maar goed, nu lijkt het erop dat ik alsnog een suikeroom heb gekregen. En hij heet Ome Joop. Althans, zo noem ik hem. Voluit heet hij Joop van den Ende. En het is een opmerkelijke suikeroom, want hij bewandelt de omgekeerde weg. Niet ik ben de vlieg die op de suiker afkomt, maar hij zoekt als suiker vooral naar vliegen. Tenminste, die indruk wekt hij. Inmiddels wordt ik bijna dagelijks bestookt met mailtjes vol smeekbeden van Ome Joop die maar wil dat ik bij hem langskom. Nou ja, niet direct bij het thuis natuurlijk, maar in de theaters waar zijn musicals en andere voorstellingen draaien. Ome Joop is immers theaterboer van beroep en jaarlijks produceert hij dus een enorme hoeveelheid theatervoorstellingen. En kennelijk ben ik inmiddels zijn favoriete neefje die hij die voorstellingen graag wil laten zien. Althans, dat begrijp ik uit zijn mails. Kosten noch moeite worden gespaard om mij dat duidelijk te maken. Hij spreekt mij in zijn mails altijd persoonlijk aan en laat ook altijd weten wat hem persoonlijk bezighoudt. In de meeste gevallen is dat overigens de 'gepaste trots' waarmee hij iets presenteert of aanbiedt. Gisteren nog kreeg ik een uniek afscheidscadeau van de Hazesmusical 'Zij gelooft in mij' en vandaag kwam Ome Joop op de proppen met de exclusieve pre-sale voor de voorstelling 'Musicals in Concert'. En zo gaat het maar door, want Ome Joop zit niet stil. Maar telkens als ik zijn bijzondere cadeautjes uitpak, door op zijn advies bijvoorbeeld op de button 'Reserveer direct' te drukken, volgt er toch altijd weer een lichte teleurstelling. Dan blijkt Ome Joop toch weer iets minder de suikeroom te zijn dan hij in eerste instantie suggereert. Dan blijkt dat ik toch weer zelf voor mijn 'unieke' cadeau moet betalen. Volgens Ome Joop weliswaar met een flinke korting, maar toch. Zijn caudeautjes kosten dan nog altijd een flinke bom duiten. Zo zie je maar: zelfs het begrip suikeroom is gedevalueerd tot een goedkope marketingsterm. Heb ik eindelijk eens suikeroom, maar is die zo opdringerig geworden dat ik hem moet nu toch maar moet verbannen naar het emailmapje ongewenst.

Alles voor de winst

30-06-2014

Je hoort mij niet klagen. Zolang we winnen vind ik het prima zo. Maar eerlijk is eerlijk: ons voetbal is natuurlijk niet om aan te zien. Vind ik dus helemaal niet erg, want ik ben nu eenmaal iemand van de winst. Of beter gezegd: iemand die eigenlijk diep van binnen niet zo goed tegen zijn verlies kan. Een soms wat lastige eigenschap, wat bij ieder spelletje wat ik speel de kop op steekt. Dus vind ik Mens-erger-je-nieten met verzwaarde dobbelstenen geen enkel probleem, speel ik kaartspelletjes het liefst met extra kaarten in mijn mouw en overval ik bij Monopoly het met plezier de bank. Alles voor de winst dus. Op dat niveau is het dus een slechte eigenschap waarmee ik heb moeten leren omgaan. Voor topsport is het echter een prima eigenschap, dus Oranje is in mijn ogen goed bezig. Mazzel, veel overtredingen, nauwelijks balbezit en amper goede passes en oogstrelende acties, het is allemaal goed zolang we maar winnen. Wat me wel verbaasd is dat het slechte spel gewoon een hele bewuste tactiek lijkt te zijn. We beginnen immers iedere wedstrijd met een haast onmogelijk systeem, spelen nog beroerder dan Bal-op-het-dak 6 en komen consequent op achterstand. Pas dan gaan we het in de tweede helft ineens anders doen. En dan blijkt dat we in een ander systeem best aardig kunnen ballen en nog scoren ook. Zo winnen we onze wedstrijden. Als we dus Wereldkampioen worden, en ik heb inmiddels het gevoel dat dat zomaar zou kunnen, zijn we Wereldkampioen van de Tweede Helft of Wereldkampioen terugkomen uit achterstand. Op basis van onze eerste helften hebben we natuurlijk nog nergens recht op. Maar ja, wat kan ons dat schelen als we straks met die Wereldbeker door de Amsterdamse grachten varen. Toen we er qua spel, ik denk dan vooral aan 1974, wel recht op hadden wonnen we juist niet. Een eerlijk is eerlijk, Louis van Gaal is natuurlijk een briljante coach. Volgens mij is er geen enkele coach ter wereld die het voor elkaar krijgt om zijn team iedere wedstrijd zo'n beroerde eerste helft te laten spelen, waardoor we altijd op achterstand komen om dan vervolgens in de tweede helft met heel ander spel toe te slaan en de winst te pakken. Het vergt volgens mij heel veel discipline om zulke goede spelers consequent zo slecht te laten spelen. Misschien trainen ze daar besloten wel op en worden spelers dan bij iedere goede pass uitgefoeterd. Hoe dan ook, ik vind het allemaal prima. Alles voor de winst.

Simpel

01-07-2014

Soms denken wij, eenvoudige stervelingen, te simpel over bepaalde zaken. Neem nou de politiek. Dat kan niet zo heel ingewikkeld zijn, denk je als eenvoudige burger op afstand. Als er in een gemeente bijvoorbeeld iets moet gebeuren, bijvoorbeeld bij het aanpassen van een plein of het veiliger maken van bepaalde verkeerssituatie, dan kan je daar vrij snel een besluit overnemen. Je analyseert de situatie, praat erover met betrokkenen en deskundigen, maakt een plan van aanpak en de gemeenteraad beslist dat het zo moet gebeuren. Hoe moeilijk kan het zijn, denk je dan. Nou, dat is dus veel te simpel gedacht. Daarom zitten u en ik niet op het pluche in de diverse gemeentehuizen en is onze rol beperkt tot één keer in de vier jaar stemmen en heel af en toe misschien eens een boze brief die onder het mom van inspraak terzijde wordt geschoven. Zij die daar wel zitten hebben te maken met het beslismodel. Als simpel voetvolk hebben wij daar geen weet van, want over dat model lekt zelden iets naar buiten. Nou ja, heel af en toe dus. Zoals nu in Leeuwarden. Daar komen ze zo vlak voor de zomervakantie ineens met een nieuw beslismodel op de proppen. Voorheen werden na inspraakrondes voor boeren, burgers en buitenlui voorstellen in commissievergaderingen voorgekookt, waarna er in de gemeenteraad definitief over besloten werd. Een fijn beslismodel voor onze compromissensamenleving, want iedereen kon er altijd van alles en nog wat van vinden en het uitstel van beslissingen zolang mogelijk rekken. Zo vaak tot er van het oorspronkelijke plan meestal niets overbleef. Maar dat gaat veranderen in Leeuwarden. Dankzij het nieuwe beslismodel. Voortaan wordt er iedere maandagavond een bijeenkomst gehouden in het gemeentehuis, waar dan allerlei politici van dienst aanwezig zijn om fijne plannen te presenteren. Dan mogen burgers en eventueel boeren en buitenlui daar direct hun zegje over doen. Dan is het pauze en gaan de politici in hun achterkamertjes, die nu ook maar direct afschaffen is misschien nog een stap te ver, informeel over overleggen. Dat moet dan iets opleveren dat na de pauze als definitief voorstel op tafel komt en waar nog diezelfde avond over kan worden besloten. Dit beslismodel schijnt in andere gemeenten al gebruikt te worden en een groot succes te zijn. Weg met de politieke stroperigheid. Lang leve het nieuwe beslismodel. Zo simpel kan het dus zijn. Dat wisten wij al eenvoudig voetvolk natuurlijk allang. En nu maar hopen dat het ook gaat werken en politici gaan doen wat ze moeten doen en dat is goede beslissingen nemen. Maar daar beslissen wij dan natuurlijk weer niet over.

Van backbencher tot kletsmajoor

02-07-2014

Niemand kende hem eigenlijk. Hij was één van de backbenchers van de VVD. Een backbencher is vrij vertaald een totaal nietszeggend, eenvoudig Kamerlid dat op achterste bankjes in de Tweede Kamer zit ter opvulling van de fracties omdat er nu eenmaal 150 kamerleden moeten zijn. Dat nietszeggende moet ook bijna letterlijk genomen worden, want backbenchers worden geacht zo weinig mogelijk van zich te laten horen. Heel soms gebeurt het dat een backbencher promotie maakt en plotseling toch iets in het openbaar mag roepen . Dat is Sjoerd Potters nu over komen. Vorige week was hij al in het nieuws omdat hij heel hard riep dat mensen in de bijstand niet op vakantie mogen gaan. En ook gisteren dook vriend Potters weer op. Ditmaal beweerde hij dat de gisteren door de Eerste Kamer aangenomen Quotumwet van staatssecretaris Jetta 'moestuintje' Klijnsma een wassen neus was. Volgens die wet zijn bedrijven verplicht om per 25 personeelsleden een gehandicapte aan te nemen. Doen ze dat niet, dan volgt er jaarlijks een boete van 5000 euro per niet invulde gehandicaptewerkplek. Een stok achter de deur, noemt Klijnsma deze toch enigszins stigmatiserende wet die geen enkele baan extra oplevert en er voor zorgt dat mensen met een handicap niet vanwege hun capaciteiten worden aangenomen, maar louter en alleen om dat via hun handicap de boete ontlopen kan worden. Maar Potters verstoorde het feestje van Klijnsma gisteren door te roepen dat ieder bedrijf gewoon aan die quotumboetes kan ontsnappen. De wet treedt volgens hem niet automatisch in werking als het quotum niet gehaald wordt, omdat er dan eerst overleg moet plaatsvinden met sociale partners en gemeenten. En als die een goed verhaal hebben, zoals geen banen of er zijn onvoldoende gehandicapten voorhanden, dan volgt er ook geen boete, beweert Potters. Want de VVD is als vriend van de werknemers natuurlijk helemaal niet voor zo'n rare PvdA-boete en als partij van de ondernemers weet zij als geen ander dat er altijd wel verhaaltjes te verzinnen zijn om onder die boete uit te komen. Zo heeft de VVD dus opnieuw Potters uit de achtste kamerbankjes gevist om hun sympathieke coalitiepartner PvdA heel fijntjes te laten weten dat zij vanwege de lieve coalitievrede met de Klijnsmawet hebben ingestemd, maar deze verder volledig aan hun laars zullen lappen. Als vooraanstaande VVDer kun je zoiets niet laten blijken, maar daarom hebben ze dus die backbenchers. Daar zit altijd wel een kletsmajoor als Potters tussen die je voor dat karretje kan spannen. Zo werkt dat dus in de politiek. Terwijl de rest van de fractie al bezig is om de koffers in te pakken beleeft hij zijn 'moment of glorie'. En na de vakantie? Dan moet hij waarschijnlijk weer terug naar de achterste bankjes tot ze weer eens een kletsmajoor nodig hebben. Het leven is hard, ook voor een VVD-politicus.

Valreepvoetbal

03-07-2014

Het gat waarin we in deze twee voetballoze dagen zouden kunnen vallen kan mooi opgevuld worden met analyse over het WK-toernooi tot nu toe. Om te beginnen wordt dit waarschijnlijk het langste toernooi uit de geschiedenis. In de achtste finales zijn immers nagenoeg alle wedstrijden geëindigd in een verlenging die in sommige gevallen ook nog werd gevolgd door een strafschoppenserie. Als die trend zich voortzet in de rest van het toernooi, kan er nog heel wat tijd bij de reguliere speeltijd worden opgeteld. Nu zijn voetballers sowieso nogal trendgevoelig. Dus lopen ze op het WK allemaal rond met de voetbalbroeken tot op de knieën, de kousen over de knieën en op voetbalschoenen in de meest verblindende kleuren of gewoon twee verschillende kleuren. En natuurlijk hebben de meeste spelers een tamelijk vreemde haardracht in combinatie met een enorme hoeveelheid tatoeages. Dan het voetbal zelf. Ook hier hebben we te maken met een bijzonder fenomeen: het valreepvoetbal. Nagenoeg alle wedstrijden zijn tot op heden op de valreep beslist. De tijd dat er in iedere minuut van de wedstrijd gescoord kan worden lijkt definitief voorbij. Alle teams lijken er alles aan te doen om de gelijkstand zo lang mogelijk vast te houden, om dan in de slotfase of verlenging toe te slaan. Het lijkt er zelfs op dat de trainers hun tactiek daarop af stemmen. Het voordeel daarvan is dat de wedstrijden tot het eind spannend blijven. Als het al na een kwartier 3-0 staat is de spanning er immers wel vanaf. Bovendien krijgen de keepers nu de kans om volop uit te blinken, want zij moet koste wat het kost hun doel tot de laatste minuut schoonhouden. En eerlijk is eerlijk: het is natuurlijk Nederland die deze trend heeft gezet. In 1974 deden we dat met totaalvoetbal en nu dus met valreepvoetbal. Wil je een trend zetten, dan moet je iets orthodox doen, moet Louis van Gaal wel haast gedacht hebben. Dus begint hij iedere wedstrijd met een systeem waarmee het onmogelijk is om zelf te scoren. Pas als de nood echt aan de man komt, en dat is meestal pas aan het eind van de wedstrijd, past hij het systeem zo aan dat we ineens wel voor het vijandelijke doel verschijnen en nog scoren ook. De verwachting is dat we het tegen Costa Rica ook weer zo gaan doen. Dan wordt dus weer 85 minuten afzien, maar daarna komt het allemaal goed. Het is de nieuwe Hollandse school die inmiddels door alle andere landen wordt overgenomen. Als we zo doorgaan kunnen we in de finale Duitsland treffen. In 1974 wonnen zijn nog op inzet en met geluk van de schoonheid van ons totaalvoetbal. Misschien hebben we met het valreepvoetbal eindelijk een concept in handen waar zelfs de Duitsers niet tegen opgewassen. Eindelijk een keer niet sterven in schoonheid, maar gewoon met die wereldbeker naar huis. Dat zou heel mooi zijn. O ja. Nog even een ander voetbalnieuwtje: Barcelona heeft Liverpool 88 miljoen geboden voor Luis Suarez. Ik zou toehappen.

Vakantie

04-07-2014

Het is gedaan met de rust. Het is vakantie. Maar vakantie is toch juist bedoeld voor de rust?, hoor ik u nu in de opperste staat van verwarring denken. Nou, vergeet het maar. Dat wordt ons wijs gemaakt, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Rusten doen we het hele jaar op ons werk. Dar zorgt voor de dagelijkse regelmaat en routine. Daar worden we niet echt moe meer van. We zitten eens wat achter onze computer, hangen wat rond bij de koffieautomaat, praten her en der met collega's en dromen weg tijdens vergaderingen. Kortom, die werktijd komen we wel door. Dat moet ook, want de accu moet wel flink opgeladen zijn voor die paar weekjes vakantie. Dat is een periode van rennen, vliegen, vallen en weer op staan. Neem nu mijn eigen vakantieschema. Na de Tall Ships in Harlingen en de kwartfinales voetbal staat Londen op het programma. Dat betekent dus onder andere Madam Tussaud, de Tower Bridge, London Eye, een musical, de Big Ben en als het even kan nog flink shoppen ook. En dat allemaal in een kleine week gepropt. Ga er maar aan staan. Dan volgt het North Sea Jazzfestival nog en misschien nog wel een dagje Terschelling en een weekendje België en de Tour de France moet gevolgd worden. Kortom, vakantie is een conditieslag. Vroeg op, laat naar bed en vooral veel leuke dingen doen. Gelukkig mag je dan na een paar weken weer aan het werk en breekt er weer een periode van rust aan. U begrijpt natuurlijk wel dat er in het drukke vakantieschema geen ruimte meer is voor het dagelijkse blog. Ik sluit niet uit dat als er aanleiding voor is en de vakantiepret de inspiratie niet hindert er de komen weken nog wel eens incidenteel één zal verschijnen. Het dagelijkse blog zal dan over een paar weken weer los gaan. Dus wens ik iedereen alvast een hele prettige en stressvrije vakantie toe. Tot over een paar weken.

Spoor bijster

28-07-2014

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik ben het spoor helemaal bijster. Ik heb het over de volslagen idiote, volkomen zinloze ramp met de MH17 en dan met name de bizarre nasleep waarin we verzeild zijn geraakt. Het vliegtuig is neergestort in Oost-Oekraïne. Een gebied dat inmiddels informeel en praktisch niet met tot de Oekraïne behoort, want een stel volledige geschifte, doorgedraaide tot aan de tand bewapende, kettingrokende seperatisten maakt daar nu de dienst uit.Er moet onderzoek gedaan worden op de rampplek, er liggen nog steeds slachtoffers en vooral veel persoonlijke spullen. Ondertussen sturen we steeds meer onderzoeksteams die nooit op de rampplek aankomen. Er daar begin ik het spoor een beetje kwijt te raken. De seperatisten zeggen dat de onderzoeksteams welkom zijn. De regering van de Oekraïne beweert hetzelfde. Minister Frans Timmermans, die het overigens voortreffelijk doet, onderhandelt zich de blaren op de tong, vliegt de halve wereld over en tekent overeenkomst na overeenkomst met jan en alleman om deze onverkwikkelijke en schandalige kwestie zo snel mogelijk op te lossen. Maar ondertussen gebeurt er helemaal niks en liggen er op de plek van de ramp zowel menselijke resten als sporen te vergaan. Rond de rampplek wordt immers volop gevochten, dus kunnen de onderzoekers er niet naar toe. En het rare van het hele verhaal is, en daar hoor je eigenlijk niemand over, zelfs onze inmiddels zwaar gefrustreerde minister-president Mark Rutte niet, dat de kern van het probleem juist bij de krokodillentranen huilende Oekraïnse regering in Kiev ligt. Hun leger bestookt immers constant de seperatisten. Die denken verder ook niet na, nemen nog een trek van hun sigaret en schieten er vervolgens ook lustig op los. En dus staan er constant onveilige situaties rondom de rampplek. Als de Oekraïne zich dus eens even een tijdje gedeisd zou houden in het gebied, dan kunnen de onderzoekers hun gang gaan, zou je denken. Daar moet dus op aangestuurd worden. Draai Kiev de duimschroeven maar aan. We kunnen nu Rusland wel dreigen met nog meer sancties, maar misschien is het handiger omdat nu maar eens richting de Oekraïnse regering te doen. Als die een tijdje weg blijven uit het gebied kunnen wij ons mensen aan de slag. Mogen ze elkaar daarna weer gewoon volgens de aldaar geldende tradities lekker afslachten. Maar misschien zie ik het allemaal te simpel en begrijp ik er gewoon niet veel meer van. Ik stond laatst bij een open brug te wachten naast een oudere vrouw die zittend op haar rollater naar de passerende bootjes keek. We raakten aan de praat en ze vertelde dat ze 89 jaar was en dagelijks even naar al die passerende bootjes vol vrolijke mensen kwam kijken. Dat was het enige dat haar nog een beetje plezier deed en haar het gevoel van vrijheid gaf: de mogelijkheid om te varen naar onbekende, nieuwe avonturen. Wat ze verder aan ellende in kranten en op de televisie voorbij zag komen, maakte haar er niet vrolijker op en ze noemde daarbij ook expliciet de vliegramp als toppunt van het afglijden van de mensheid sinds de Tweede Wereldoorlog die ze ook had meegemaakt. De brug was weer gezakt en toen ik verder wilde gaan gaf ze mee nog één boodschap mee: "De wereld is mooi, jammer dat er mensen op wonen".

In de war

29-07-2014

We zijn wat in de war. Nou ja, ik niet persoonlijk natuurlijk. Nee, de mensheid in zijn geheel. We zijn met z'n allen een beetje van het pad afgeraakt, de weg kwijt en aan het dolen geslagen. Of, zoals ik iemand laatst hoorde zeggen: we zijn helemaal van God los. Zo kan je het ook zien natuurlijk. Vooral ook omdat iedereen die God of zoals sommigen hem ook noemen, Allah, hoog in het vaandel hebben staan uit Hun namen niets anders doen dan anderen afslachten, verdrijven en het leven zo zuur mogelijk maken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf niet zo van het geloof ben. Ik heb er niet zoveel mee, maar ook helemaal niks tegen. Sterker nog: ik geloof best dat het geloof veel mensen enig houvast kan bieden en alle geloven genoeg elementen bevatten die er toe zouden kunnen leiden dat de wereld toch iets mooier wordt. Maar God of Allah hebben kennelijk besloten om samen maar eens een hele lange vakantie te nemen en de wereld gewoon even aan het eigen lot over te laten. Tsja, en dan moet mensen zelf nadenken en dan raken ze in de war. Dan hebben onze uitverkoren Israëlische vrienden hun naasten toch ineens een stuk minder lief dan ze ons via hun Bijbelse handboek altijd willen doen laten geloven. Laat staan dat ze hun vijand hun andere wang toekeren. Die vijand, die het toch meer in Allah ziet zitten, laat zich ook niet onbetuigd als het om het negeren van de naastenliefde gaat. Ook in Irak staan moslims en christenen elkaar inmiddels weer driftig naar het leven en in Libië maken moslimvrienden elkaar het leven behoorlijk zuur. En dit zijn nog maar enkele voorbeelden waarbij we elkaar vol geloofsovertuiging de hersenen inslaan. Als er een God of een Allah bestaat zullen die het vast nooit zo bedoeld hebben met de mensheid. Dus kan ik me voorstellen dat zij van al dat aardse gedonder, waar hun Namen ook nog eens voor misbruikt worden, eveneens behoorlijk in de war zijn geraakt. En dat zij daarom dus nu misschien wel met z'n tweeën in een camper door het Hemelrijk trekken in de hoop dat na de vakantie de rust op aarde toch weer een beetje is teruggekeerd. Maar echt geloven doe ik dat niet en zijzelf misschien ook wel niet. We zijn nu eenmaal met zijn allen behoorlijk in de war en als we daar zelf helemaal niks aan doen zullen we dat nog heel lang blijven. Daar helpt geen God of Allah aan, is mijn heilige overtuiging.

Koninklijk probleem

30-07-2014

Ik heb een probleem. Het is niet groot, maar toch. Met een beetje goede wil zou het zelfs een koninklijk probleem kunnen noemen. Het geval is namelijk dat de onderdanen niet precies doen wat de bovendanen (bestaan die dan?, ja die bestaan) willen. Daar heeft de Koning als bovendaan volgens mij ook wel eens mee te maken. In mijn geval gaat het om de benen, in dit geval de onderdanen, die niet precies willen doen wat de rest van het lichaam, zeg maar dat deel boven de gordel ofwel de bovendanen, willen. Het zit namelijk zo: ik loop namelijk hard, maar ik heb ook de Elfstedentocht gefietst. Toen ik daar voor trainde liep ik tijdelijk niet hard. Dan ga je alleen maar bewegingen door elkaar halen en daar krijg je ongelukken van. Na het fietsen ben ik weer gaan draven en dat gaat goed. Qua loopconditie en afstanden ben ik weer op het niveau van voor het fietsen. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Nu ben ik dus ook op het punt beland om iets te gaan versnellen. Eind augustus staan de 10 kilometerloop tijdens de Visserijdagen in Harlingen weer op het programma en die wil ik toch in een redelijke tijd af kunnen leggen. Winnen hoeft niet meer, maar in het tempo dat ik nu loop word ik op de meet waarschijnlijk nog ingelopen door de rollatorbrigade compleet met aerodynamische steunkousen en rammelende hartkleppen. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Nu probeer ik tijdens de trainingsloopjes steeds wat te versnellen. De bovendanen geven via de hersenen daartoe het sein. De borst gaat dan iets vooruit en de ritme van de armen neemt iets toe, maar dan houdt het op. De onderdanen doen gewoon niet mee. Die beginnen spontaan te verzuren. Alsof ze zeggen willen, eerste fietsen, dan weer lopen en straks weer fietsen, wij doen niet meer mee. Maak maar een keus. Want ja, de geest mag dan nog wel jong zijn, van het lijf is het allerjongste er inmiddels wel af. Maar hoe ouder, hoe gekker, dus die keus ga ik niet maken. Na Harlingen staan er nog een paar loopjes op het programma en volgens mij moet dat allemaal goed te combineren te zijn met het fietsen. Maar dan moet ik de onderdanen wel te vriend houden, dus gaan we niets forceren. Volgende week dus maar weer een paar intervaltrainingen inbouwen zodat de onderdanen rustig kunnen wennen aan wat meer snelheid. De bovendanen willen misschien wel sneller, maar zonder medewerking van de onderdanen gaat dat niet lukken. Dit lijkt me dus de meest Koninklijke oplossing om dit probleempje te tackelen en de rollatorbrigade voorlopig maar weer even achter me te houden tijdens de loop in Harlingen.

Lingo-alarm

31-07-2014

Het lijkt erop dat de komkommertijd, zij het een beetje verlaat, alsnog is begonnen in medialand. De nasleep van de vliegramp in de Oekraïne is inmiddels gewoon dagelijks nieuws geworden, evenals de gevechten in de Gazastrook. Maar gelukkig is er dan altijd nog Lingo om ons door de nieuwsluwe periode heen te slepen. Het taalspelletje is inmiddels al 25 jaar lang niet van de buis af te slaan, maar als er even geen nieuws te melden is, roept er gewoon iemand dat Lingo stopt. In niet al te ver verleden leidde dat zelfs tot Kamervragen en lichte paniek bij de toenmalige minister-president Jan Peter Balkenende. En nu is er dus opnieuw Lingo-alarm geslagen. Sinds de verhuizing van het programma van 19.00 uur op Nederland 1 naar het onmogelijke tijdstip van 18.30 uur naar Nederland is het aantal kijkers immers gehalveerd. Dat is voor onze kijkcijfers turvende netcoördinatoren een reden om maar direct een streep door het programma te halen. Ieder ander programma zou dan vervolgens geruisloos van de buis verdwijnen, maar bij Lingo zijn dan onmiddellijk de rapen gaar. Twitter ontploft, Facebook raakt van streek en politici duikelen over elkaar heen om het educatieve belang van het programma voor bejaarden, allochtonen en alle andere ongeletterden in onze samenleving te benadrukken. En dus hadden Knevel en Van den Brink gisteravond naast een bak met Lingoballen ook presentatrice Lucille Werner en Avro-Trosbaas Ed Nijpels aan laten rukken. Andries Knevel, die zelf over het algemeen niet verder komt dan vragen van hooguit vijf letterwoorden, sprak al knijpend in een tot stressbal gedegradeerde Lingobal (nummer 51) schande van dit voornemen. De eveneens in het programma aanwezige PVV'er Dion Gaus beloofde dat zijn partij zich met hand en tand zou verzetten tegen dit onverkwikkelijke besluit. Met het verdwijnen van Lingo gaat er in de ogen van de PVV immers weer een stukje Nederlands Cultureel Erfgoed verloren. En hij zei het niet, maar je zag hem denken: daar zitten vast weer allerlei dubieuze moslimgroeperingen of op z'n minst de Koning van Marrokko achter. Werner en Nijpels toonden zich eveneens strijdlustig. Die laten zich hun speeltje ook niet zomaar afpakken. Die willen dat Lingo teruggaat naar Nederland 1. En wel om 17.30 uur in plaats van Sesamstraat dat volgens hen dan wel naar Nederland 3 kan. En er moet een speciale Zomerlingo op locatie komen. Of Rutte zich, net als zijn voorganger Balkenende, ook met Lingo gaat bemoeien is nog maar even afwachten. Nijpels liet daarover nog niet het achterste van zijn tong zien. Maar als vooraanstaande VVD-coryfee zijn de lijntjes naar het torentje van de premier en partijgenoot in Den Haag natuurlijk maar kort. Kortom, van Lingo zijn we nog lang niet af. Het wachten is op de eerste protestmarsen die gehouden zullen worden voor het behoud van dit prachtige, oerhollandse spelprogramma. Met andere worden: lang leve de komkommertijd.

Avontuur in België

04-08-2014

Met een gangetje van 120 kilometer per uur reden we gisteren door het vlakke Vlaanderland van Jacques Brel richting Nederland. Na een weekend Gent en Brugge waren we via de Belgische kust op weg naar huis. Het was druk op de weg. We waren omringd door auto's met caravans, aanhangers en ander vakantieverkeer. Maar Nederland was in zicht. Nog een kleine 5 kilometer en we zouden het vriendelijke, aangenaam rommelige Vlaamse landschap weer verruilen voor het keurig aangeharkte Nederland. En ineens was daar de knal. Dof, maar hard, gevolgd door een onheilspellend geratel. Een klapband. De auto bleef redelijk bestuurbaar, dus lukte het goed om uit het vakantieverkeersgewoel te manoeuvreren en het gehavende voertuig al stuiterend aan de kant te zetten. En daar stonden we dan. Gestrand in het zicht van de haven op een vluchtstrook bij een kleine driehoek van gras precies tussen een af- en oprit in omringd door het voortrazende verkeer. Geen ideale plek dus om een band ververwisselen. Maar gelukkig was er een Belgische praatpaal in de buurt. Praatpaal heb ik overigens altijd al een merkwaardig woord gevonden, want die paal zegt namelijke helemaal niks. Maar dit terzijde. Via de paal had ik contact met de Belgische ANWB. Die adviseerde mij, omdat ik lid ben van de Nederlandse ANWB en het zo dicht bij de grens was, toch maar even met Nederland te bellen. Dan zouden die het verder wel regelen, was zijn verwachting. Mocht dat toch op niks uitdraaien, dan moest ik maar weer contact opnemen en zouden zij te hulp schieten. Nou, dat werd dus mooi niks met de ANWB. Ik had immers geen Europadekking en dan houdt hulp echt bij de Nederlandse grens op. Ook mijn aanbod om voor de hulp te betalen als zij die dan maar even in zouden schakelen en mijn uitleg over de gevaarlijke plek mochten niet baten. "Wij kunnen niks voor u doen. U moet zich maar redden. Prettige dag verder", waren de laatste woorden van de ANWB-man van de Alarmcentrale in Den Haag die ik nog net boven het verkeerslawaai uit hoorde. Intussen was er voor onze auto een gitzwarte, volledig geblindeerde BMW gestopt. En plotseling begonnen voor en achter in deze auto allerlei blauwe lichten te knipperen en te flitsen. De twee voorportieren zwaaide open en twee Belgische flikken stapte uit. Tegelijkertijd gingen de twee achterportieren open en daar rolde een drie man sterke camaraploeg van de Belgische versie van het programma 'Blik op de weg' naar buiten. De camera draaide en het geluid liep tot één der flikken mij uitlegde dat wegens de gevaarlijke positie waar we stonden we daar zo snel mogelijk weg moesten. En dat vonden we zelf ook. Dus ging de andere flik van dienst terstond een takelwagen regelen en kregen we de verzekering dat we binnen 20 minuten op een veiligere plek zouden staan en dat daar onze band nog verwisseld zou worden ook. En of ik ook nog maar even een ademtest wilde doen. Ik zag het verband tussen een klapband en alcoholgebruik niet direct, maar later begreep ik dat dit voor de televisie was. Dat is natuurlijk een mooi plaatje, zo'n blazende, rood aanlopende Hollander langs de weg met al dat voorbijrazende verkeer. Eventuele slechte adem meet het apparaat niet, maar van alcohol was uiteraard geen spoor te vinden. Dus vertrokken de flikken en de cameraploeg weer met nogmaals de verzekering dat de echte hulp onderweg was. En ze hebben het goed georganiseerd, die Belgen. Binnen 20 minuten stond onze auto met klapband en al op de wagen van de takeldienst die weer beveiligd werd door een auto van de Belgische Rijkswaterstaat die via een groot matrixbord op het dak het overige verkeer kond deed van onze panne. En zo belandden we dus veilig en wel op de parkeerplaats van een verderop gelegen tankstation, waar in een mum van tijd de geklapte achterband werd verwisseld voor het nog nooit gebruikte reservewiel. Het hele Belgische avontuur had uiteindelijk nog geen uur geduurd toen we een paar euro's lichter, maar weer veilig en verantwoord, 2 kilometer later alsnog Nederland weer in reden. Met dank aan de ANWB die qua klantvriendelijkheid en behulpzaamheid nog wel wat kan leren van de Belgische collega's.

Zo gaan die dingen

05-08-2014

Kleine meisjes worden groot. Via poppen, verjaarspartijtjes, Justin Bieber en de eerste avondjes uit groeien ze op van meisjes via meiden naar vrolijke pubers. Voor de opvoeder van dienst een redelijk overzichtelijk proces. Niet altijd eenvoudig, maar met een beetje geven en nemen en hier en daar wat kunst- en vliegwerk, is het redelijk te doen. Het geeft het geruststellende gevoel dat je de regie nog enigszins in handen hebt en nog wel een beetje aan de touwtjes trekt. In je achterhoofd weet je dat er moment komt dat je als regisseur wordt afgeserveerd en dat je de touwtjes los moet laten. Maar ach, dat duurt nog wel even, schuif je die gedachte steevast voor je uit. De vrolijke pubers worden in tussen jonge vrouwen. Ze gaan studeren, zoeken baantjes en trekken steeds vaker zonder jou de wijde wereld in. Maar gevoelsmatig blijven ze nog dicht bij je. Maar dan ineens gebeurt het. Dan komen ze terug uit die wijde wereld met de simpele mededeling dat ze daar een vriendje hebben gevonden. De liefde dient zich aan en dan valt er niets meer vooruit te schuiven. Het kleine meisje is ineens echt groot. Nou ja, denk je dan nog: een gezellige blonde Fries uit Bolsward, een stoere Wâldpyk of desnoods een toekomstige Ouwe Seun uit Harlingen, dat blijft in de buurt en is allemaal wel te overzien. Maar nee, het is een Belg geworden. Een toffe gast natuurlijk die ook al een keer de hele reis naar Friesland heeft ondernomen. En nu staat de oudste dochterlief dus op het punt om de reis in omgekeerde richting te maken. Zo gaan die dingen dus. Zo zijn ze nog fan van K3 en zo pluizen ze uit hoe de treinen van en naar Gent rijden. Het moment van het echte loslaten is begonnen. Moet dat nu al? Is dit niet allemaal wat snel? Hoe goed kennen ze elkaar eigenlijk? Het zijn allemaal vragen die je als opvoeder van dienst vervolgens door je hoofd schieten. Vragen waar dochterlief zich terecht helemaal niet mee bezig is. Dus komt het aan op eigen intuïtie en vertrouwen in je kind. En dus breng ik haar vrijdag gewoon naar België. Dat scheelt haar in de treinkosten en het geeft mij de gelegen om even te zien waar ze die vier dagen precies terecht komt en om kennis te maken met de familie van onze Belgische vriend. Gewoon voor de zekerheid. Het loslaten is begonnen, maar helemaal los laat ik de touwtjes nog maar niet.

Snelheidsvirus

06-08-2014

Hij zal het van zijn opa hebben, zijn hang naar snelheid. Prins Bernard reed ook liever in een Ferrari dan in de degelijke Ford Granada's van het Koninklijk Huis of hij vloog liever met een straaljager dan met de saaie Koninklijke Fokker Friendship. Het snelheidsvirus heeft wel een generatie overgeslagen. Noch de vader noch de moeder van onze Koninklijke Hoogheid waren er mee besmet. Maar hun kinderen dus wel. Ik kan mij nog een dienst herinneren als wachtcommandant op kasteel Drakestein waar Beatrix en Claus als prinselijk paar met de kinderen woonden. Ik klap ik nu even uit de Koninklijke school. De drie prinsjes hingen geregeld bij ons in het wachtlokaal om en op een dag kwam één van de drie, het was niet onze huidige Koning, onze zijn nieuwe fiets laten zien die hij voor zijn verjaardag had gekregen. Met als bijzonderheid een echte toerenteller er op. En natuurlijk wilde de Koninklijke knaap ons marechaussees wel eens even laten weten hoe dat voor gewone stervelingen toen nog onbereikbare apparaat werkte. Dus stapte hij op zijn stalen ros en reed in een rap tempo drie rondjes rond het wachtlokaal. Daarna deelde hij ons trots mede dat hij volgens zijn teller wel 140 kilometer had gereden. Dat bleek dus niet helemaal te kloppen, want de teller gaf slechts 140 meter aan. Toen wij het prinsje daar op wezen ontstak hij in een Koninklijke woede. Hij wees ons er op dat hij het prinsje was en dus altijd gelijk had en dat het dus 140 kilometer was en dat hij toch veel sneller kon fietsen dan ons. Volgens smeet hij het gloednieuwe fietsje op de grond en liep huilend naar het kasteel. Zelfs een prinsje blijft als 8-jarige natuurlijk gewoon een kind, maar die fascinatie voor snelheid zat er dus al jong in. En zijn broer, de huidige koning, heeft dat ook. Die heeft dus nu een superdeluxe grote speedboot aangeschaft om met snelheden van 85 kilometer per uur over de zee bij zijn Griekse vakantiehuis te kunnen stuiteren. Kosten: 700.000 euro. Er dan begint het gesodemieter. Want dat vinden wij als Nederlanders verrekte veel geld voor een Koninklijk speeltje. Ons geld, voegen we daar dan meestal fijntjes aan toe. De Koning leeft immers op staatskosten ofwel van onze belastingcenten. In die zin is hij dus gewoon een ambtenaar, want ambtenaren worden ook uit de belastingopbrengsten betaald. En toevallig ken ik ambtenaren die er hele leuke jachten of zeilboten op na houden. Maar daar hoor je niemand over. En net als al die ambtenaren werkt de Koning ook voor zijn geld en is het de door ons gekozen Tweede Kamer die min of meer zijn salaris vaststelt. En als de Koning van zijn zuurverdiende centjes een snelle speedboot wil kopen is dat helemaal zijn zaak. Je kunt moeilijk van hem verwachten dat hij via Marktplaats een tweedehands lekke roeiboot aanschaft omdat het volk zich daar prettiger bij voelt. Het gemopper op de privé-aanschaf van onze Koning heeft dus ook wat hypocriets. En eigenlijk is het ook geen nieuws. Zelfs de Koning mag zelf bepalen wat hij doet met zijn geld. En hij is nu eenmaal erfelijk belast met het snelheidsvirus en daar moet je toch een uitlaatklep voor hebben. Over dat gelijk zo'n luxe uitlaatklep moet zijn is dan weer een hele andere discussie, maar ook die moeten ze dan maar lekker binnen de muren van het paleis voeren. Zelfs daar gaan wij niet over.

Zin

07-08-2014

We zijn heel wat mans vandaag de dag. Zo las ik dat Amerikaanse wetenschappers van de universiteit van Yale er in geslaagd zijn een vlinder van kleur te laten veranderen. Eerst was het beestje mooi bruin. Door wat gepruts in het laboratorium met de golflengte van het licht dat via de vleugels weerkaatst wordt is de vlinder ineens paars geworden. Wat het nut en de noodzaak daarvan is, meldt het onderzoek verder niet. Evenmin of de vlinder er wel blij mee is dat hij nu mogelijk zijn natuurlijke schutkleur dankzij wetenschap is kwijtgeraakt. Gisteren zag ik op het journaal een groep ruimtevaartdeskundigen de polonaise lopen omdat hun ruimtesonde Rosetta na 10 jaar vliegen en 20 jaar voorbereiding een komeet, een soort ijsklomp die richting de zon vliegt, heeft bereikt. Heel knap allemaal, maar wat heeft het voor zin? Wat we namelijk maar niet kunnen is gewoon leven hier op onze eigen aarde. Terwijl de vlinders van kleur veranderen en sondes naar kometen vliegen brengt Rusland zijn leger in paraatheid, schieten ze in de Oekraïne onder het motto van bevrijding de hun eigen steden in puin, betrekken de Hamas en Israël hun stellingen weer omdat een staakt het vuren niet te lang mag duren en worden elders in de wereld mensen afgeslacht om wat ze zijn of wat ze geloven. En er is kennelijk geen wetenschapper of wie dan ook die dat tij kan keren. En je hoeft natuurlijk geen wetenschapper te zijn op te kunnen voorspellen dat dit op z'n kop verkeerd gaat komen. Ooit werd er na 1945 geroepen dat zoiets als de 2e Wereldoorlog nooit meer mag gebeuren, maar ondertussen lijken we die belofte al lang vergeten. We zijn tegenwoordig heel wat mans, maar hebben nog steeds niet uitgevonden hoe we beetje normaal en plezierig met elkaar kunnen samenleven.

Boyhood

11-08-2014

Hij gaat eigenlijk nergens over, de film Boyhood. Tenminste, als je het gewone, alledaagse leven als niet interessant zou willen bestempelen. En op basis van de geldende filmwetten van Hollywood is dat natuurlijk ook zo. Geen spectaculaire achtervolgingen, ronddolende geesten, wild in het rond schietende politiemannen, verdwaasd rondvliegende aliens of absurde liefdesperikelen in Boyhood. En dat is ook direct de kracht van de film. Ik zag zaterdagavond delen van mijn dagelijks leven, ons dagelijks leven in de bioscoop in Sneek op het witte doek voorbij komen. Zonder opsmuk, zonder commentaar en zonder overdrijving. In beeld gebracht zoals het is. De film begint met de zevenjarige Mason, liggend in het gras en eindigt met de 18-jarige Mason zittend op een berg. Een die 7-jarige en 18-jarige jongen wordt gespeeld door dezelfde acteur. Mason, zijn vader, zijn moeder en zijn zus zijn in die gefilmde twaalf jaar steeds gespeeld door dezelfde hoofdrolspelers. Tussen 2002 en 2013 hebben zij ieder jaar een aantal fragmenten opgenomen die uiteindelijk in Boyhood bij elkaar zijn gekomen. Je groeit als het ware met ze mee in alledaagse scènes over opgroeiende jeugd, een met de opvoeding worstelende moeder, een vader op afstand, foute stiefvaders, vakanties, jeugdliefdes, puberperikelen en de keuzes die er gemaakt moeten worden. Zo rijgt het dagelijkse leven zich in de film aanéén als parelsnoer van herkenbare voorvallen. Hoewel de film zich in de staat Texas afspeelt en dus tegelijkertijd ook een mooi inkijkje geeft in de echte Amerikaanse samenleving, zijn er ook veel momenten die je herkent uit je eigen leven.De film verbaast, verrast, ontroert en raakt. Alles in de film is zo als het is. Niets is geromantiseerd, gedramatiseerd of gecensureerd. Boyhood. Gaat dat zien. Kijk door de lens van de camera naar het dagelijkse leven, naar een deel van je eigen leven. Grijp je kans, want zulke films worden er echt maar zelden gemaakt.

De vrouw beslist

12-08-2014

Dit is eigenlijk een blog voor ons mannen. Dus dames, ga maar even iets voor jezelf doen. Zo. Nu we even onder elkaar zijn wil ik het even met jullie hebben over een toch wel opmerkelijk onderzoek dat op verzoek van een woonwinkel is uitgevoerd. En wat blijkt daaruit: wij gedragen ons als mietjes, watjes en zachtgekookte eieren. Onze vrouwtjes gaan het liefst met ons op stap om nieuwe meubeltjes te kopen, maar als het puntje op de meubelboulevard bij het paaltje komt is het de vrouw die geheel in haar uppie beslist waar wij de komende jaren op moeten zitten en tegenaan moeten kijken. We mogen wel een mening hebben. Daar wordt zelfs wel naar gevraagd, maar vervolgens wordt die volledig genegeerd. Proberen wij onze vaak zeer goed onderbouwde mening gebaseerd op onze verfijnde smaak en subtiel gevoel voor detail (waar het onderzoek overigens in alle talen over zwijgt) toch in de beslissing mee te laten wegen, dan ontstaat er volgens de onderzoekers ruzie in de tent. En, zo hebben de onderzoekers vastgesteld, aan compromissen doen vrouwen al helemaal niet. Die drukken gewoon hun eigen mening door. Ook als het om voorwerk gaat zijn de vrouwen ons een paar stappen voor, blijkt uit het onderzoek waarbij 1250 Nederlanders tussen de 25 en 65 jaar over dit schrijnende probleem zijn ondervraagd. De vrouw oriënteert zich, struint websites af en legt ons vervolgens de opties voor die zij mooi vindt. Zo ver is het dus al met ons gekomen. Wij mannen spelen gewoon de tweede viool. We kunnen wel stoer doen, ons zelf op de borst kloppen en gewichtig allerlei meningen uitdragen, maar het is de vrouw die uiteindelijk beslist. En eerlijk gezegd: dat wisten we natuurlijk al. Bij het kopen van een auto is dat immers ook al zo. Wij kunnen nog zoveel opgeven over het technisch vernuft en puike rijprestaties, het is uiteindelijk de vrouw die op basis van de kleur en bekleding besluit wat er voor de deur komt te staan. En diep in ons hart vinden we dat natuurlijk eigenlijk wel goed. Wij willen eigenlijk helemaal niet bezig houden met de kleur van de auto of het model van de bank. Wij hebben wel belangrijkere zaken aan ons hoofd. Maar omdat nou altijd in onderzoeken zo te benadrukken, vind ik dan wel weer wat overdreven. Voor je het weet denken ze dat ze wijsheid in pacht hebben en gaan ze naast hun schoenen lopen.

Protest

13-08-2014

Ik ga gebruik maken van mijn recht om te demonstreren. Nee, niet op straat in een grote massa, maar gewoon hier en nu. Achter mijn laptop. En ik demonstreer tegen de domme ongenuanceerdheid die zowel lokale als landelijke volksvertegenwoordigers tentoon spreiden in de hetze tegen de Haagse burgemeester Jozias van Aartsen. Een VVD-er en dus niet van mijn partij, maar die, voor zover ik het kan beoordelen, de belangen van mijn geboortestad redelijk goed behartigt. Den Haag is als smeltkroes van talloze nationaliteiten en centrum van de regering immers een lastige stad om te besturen. Altijd in het middelpunt van de belangstelling en zodra er ergens iets misgaat wordt er naar de Hofstad gewezen. Zo heeft Den Haag jaarlijks met 1500 demonstraties en protestmarsen te maken. Daar is een heel vergunningenstelsel voor ontworpen dat er voor moet zorgen dat zowel het recht op demonstratie als de openbare veiligheid niet in het gedrang komt. Dus iedere aanvraag om te protesteren wordt zorgvuldig tegen het licht gehouden. Voldoet de aanvraag aan alle voorwaarden, dan mogen de demonstranten los. Nu zijn de laatste weken pro-Palestijnse demonstraties flink ontspoord. En dat, zo beweren de politiek onnozelen nu, is de schuld van Van Aartsen. Die was immers op vakantie toen van alles over doden en joden werd geroepen en met foute vlaggen werd gewapperd. En erger nog, ook daarna bleef hij op vakantie. En dat is een schande, roepen de politieke nitwits nu en hebben hem daarvoor op het matje geroepen. Dus komt de burgemeester alsnog eerder van vakantie terug om morgen aan de lokale politieke uilskuikens uit te leggen dat hij op vakantie was omdat hij daar zelfs als burgemeester nu eenmaal recht op heeft, deze vakantie toevallige in de deze periode gepland was en er geen enkel signaal van rampspoed is geweest die zijn aanwezigheid in de stad noodzakelijk maakte. De vergunningen zijn immers conform de regels afgegeven en daarbij is dus door de aanvragers waarschijnlijk niet gemeld dat zij lekker antisemitisch zouden gaan doen. Naar de zaken die gedurende demonstraties zijn misgegaan wordt door het Openbaar Ministerie en de politie onderzoek gedaan en in een aantal gevallen is tijdens de demonstraties ook al door de politie opgetreden. Bovendien was er een loco-burgemeester aanwezig met exact dezelfde bevoegdheden en mogelijkheden als de echte burgemeester. Dus zal Van Aartsen zijn criticasters morgen op de man af vragen waarom hij zijn vakantie had moeten onderbreken. De demonstranten hadden zich dan waarschijnlijk niet minder bot en kwetsend uitgelaten en achteraf terugkomen had weinig aan de zaak veranderd. Van Aartsen valt volgens mij niet zoveel te verwijten en ik protesteer dus tegen de stemmingmakerij die over zijn rug door bepaalde zich politici noemende opruiers wordt veroorzaakt. Gewoon hier, live, rechtstreeks van achter mijn laptop. Het voordeel daarvan is daarvoor geen vergunning hoef aan te vragen en dat ik bovendien niet verzeild kan raken in de één of andere tegendemonstratie. Bovendien loopt de burgemeester van mijn woonplaatst daardoor weinig kans dat hij van vakantie wordt teruggeroepen en heb ik toch mooi mijn proteststem kunnen laten horen. Eigenlijk leven we toch best wel in een heel mooi land.

Onze fout, uw probleem

14-08

Of ik mijn polisnummer nog een keer wilde noemen, vroeg het zeer aardig meisje van de onlangs beursgenoteerde grote verzekeringsmaatschappij vriendelijk. Nu had ik dat net op verzoek van haar computergestuurde collega al via de telefoon ingetoets, maar dit was voor de extra controle, spinde het meisje in mijn oor. En het klopte. Ineens had zij inzicht in mijn dossier, meldde ze opgelucht. Nou, ik dus niet, vandaar dat ik belde. De maatschappij had mij laten weten dat zij iets een pensioenpolis hadden gewijzigd, waardoor ik minder zou krijgen en mijn minder naar mijn ex-partner zou gaan. En ik wilde even weten hoe dat zat. "Dat is vervelend", constateerde het meisje verlegen giechelend."Maar waarschijnlijk heeft uw ex-partner de scheiding dan bij ons gemeld", giegelde zij er opgeruimd achteraan. Nou, niet dus, kon ik haar met zekerheid vertellen. "Dan hebben we het uit de gemeentelijke administratie. Maar weet u wat, ik kijk het even voor u na." En na een paar minuten en een irrantant jengeldeuntje later was weer terug. "Het klopt helemaal. Uit die gegevens blijkt dat u in 2012 gescheiden bent en dat hebben we dus maar even aangepast in de polis. Wel vervelend allemaal voor u", stelde ze meelevend. Nou, dat valt reuze mee, hoor, anders waren we niet gescheiden, stelde ik daar tegenover. Maar ik vroeg haar toch nog maar eens goed naar het jaartal in het gemeentelijke stuk te kijken. Een toen werd het stil en hoorde ik haar blozen. "Hier staat 2002", fluisterde ze hoorbaar rood aangelopen. Precies en dus had er helemaal niks aangepast moeten worden en had alles moeten blijven zoals het de afgelopen 12 jaar was. "Tja, dan ligt de fout dus helemaal bij ons", constateerde ze gedwee. Een kwestie van herstellen dus?, opperde ik opgelucht. "Nou nee, dat kan zomaar niet", verzuchtte ze timide. "Dit mogen wij niet zo zonder meer terugdraaien. Dat moet schriftelijk op uw verzoek en de brief moet ook door uw ex-partner ondertekend worden", stelde ze gegeneerd. "Bent u daar nog?", vroeg ze licht bezorgd toen ik van verbazing even niets kon zeggen. Nou ja, zei ze, eigenlijk vond ze het zelf ook wel een beetje gek. "Wij maken de fout en dat is dan uw probleem. Maar zo zijn nu eenmaal de regels." Of ze me verder nog ergens mee kom helpen, sloot ze ons gesprek vervolgens opgeruimd af. Nou nee, stamelde ik nog enigzins verbouwereerd. Ze had me al genoeg geholpen, voegde ik daar aan toe. De ironie van die opmerking ontging haar volledig en ze wenste me uiterst vrolijk nog een hele fijne dag toe.

Glazen vol fitheid

18-8-2014

Ik heb van weekend weer wat aan mijn conditie kunnen werken. Niet veel, hoor. Twee glazen maar. Wijn om precies te zijn. Om een beetje fit te blijven moet ik dat immers geregeld doen. Brits onderzoek heeft dat uitgewezen. Oudere mensen, en ontkennen heeft geen zin, tot die doelgroep begin ik toch langzamerhand te behoren, die regelmatig alcohol drinken blijven fitter en bewegen beter dan hun alcoholvrije lotgenoten. Die hebben gewoon een slechter conditie, zijn nauwelijks vooruit te branden en nog amper in staat om zelf hun sokken aan te trekken of hun eigen broek op te houden. Het zijn de nuchtere feiten, zo hebben de onderzoekers het University College London vastgesteld, nadat zij dertigduizend mensen tussen de 45 en 69 jaar over hun drankgebruik aan de tand hadden gevoeld. En ja, notoire innemers, zij die dus wekelijks vier glazen bier, wijn of ander alcoholisch spul achterover slaan blijken gewoon over een beter conditie te beschikken dan de geheelonthouders. Nou ja, misschien onthouden die op den duur wel meer, maar het bewegen wordt wel steeds minder. En ik maar denken dat als ik regelmatig mijn rondjes draaf ik hard aan mijn conditie werk. Helemaal fout dus. Dat doe ik dus vooral als ik van een lekker glas wijn geniet. En dat stelt me dus weer in staat om mijn rondjes te draven. Zo zie je maar. Alles is toch altijd weer anders dan je denkt dat het is. Ik ga straks maar weer eens wat aan mijn conditie doen. Proost.

Economische waarde: nul

19-08-2014

Hij heet Arie en zij heet Ans. Al meer dan zestig jaar zijn ze samen. Hun leeftijden hebben de grens van tachtig al ruimschoots overschreden. Hij is nog redelijk gezond. De spieren zijn soms wat stram en de ogen worden wat minder, maar verder zijn er weinig klachten. Zij is lichamelijk ook nog aardig fit, maar begint geestelijk het spoor wat bijster te raken. Haar scherpzinnigheid, haar gevoel voor humor, heel langzaam wordt het door de dementie gesloopt. Maar ze redden het nog samen, zo met z'n tweeën in hun eigen huisjes. Nog wel. En het liefst zouden ze daar tot het einde willen blijven, samen. Maar ja, zegt Arie, we worden er natuurlijk niet jonger op en het is natuurlijk maar afwachten hoe de ziekte van Ans zich ontwikkeld. En dan? Dat is de grote vraag waar Arie nu al tijden mee worstelt. Vanaf 1 januari 2015 hebben die Haagse wijsneuzen, zoals hij ze spottend noemt, de regels zodanig aangepast dat het risico bestaat dat ze uit elkaar gehaald worden. Als Ans zo ernstig dement wordt of ernstig lichamelijk beperkt komt ze nog wel in aanmerking voor een verzorgingstehuis. Alleen. Als dat niet zo is, maar de situatie wordt zo dat hij ook niet meer goed voor haar zou kunnen zorgen dan ontstaat er een probleem. Dan kunnen ze alsnog samen naar een verzorgingshuis, maar dan draaien ze gewoon zelf op voor de huur en andere kosten. En dat gaat niet lukken, heeft Arie nu al berekend. Hun AOW is daar niet toereikend voor. De verzorgingshuizen zijn gewoon te duur. Dat kan bruin niet trekken. De zeer rechtlijnige en van iedere realisme gespeende Haagse redenering dat mensen altijd huur of hypotheek hebben betaald en dat op hun oude dag in die situatie gewoon kunnen blijven. doen gaat natuurlijk voor een grote groep helemaal niet op. Bovendien ben je in het verzorgingstehuis voor bijvoorbeeld huishoudelijke hulp weer afhankelijk van de gemeente die in de nieuwe situatie moet bepalen waar mensen wel of geen recht op hebben. Dus ziet Arie de bui al hangen: "Of we kunnen straks nergens meer terecht als het echt nodig is of we worden aan het eind van ons leven toch nog uit elkaar gehaald. Ik had nooit gedacht dat we zo oud zouden worden. Eerst was ik er wel blij mee, maar zoals er nu met ons wordt omgegaan is die blijdschap ineens een stuk minder geworden. Inmiddels zijn we gedegradeerd tot pionnen in rekenkundige en economische modellen. Maar dan wel de pionnen die economisch gezien nul en generlei waarde hebben en waar dus naar hartelust mee geschoven kan worden.Dat stemt me heel treurig." Arie en Ans staan symbool voor de vele ouderen die straks als de nood aan de man of vrouw komt nergens meer terecht kunnen. Economisch gezien zouden veel verzorgingshuizen het beste kunnen sluiten. En de kans is groot dat dit ook gaat gebeuren. Nu al staan er, vooruitlopend op de nieuwe situatie, grote delen van tehuizen leeg en is er ook al een aantal helemaal gesloten. Zo moeten wij dus met onze ouderen die zorg nodig hebben omgaan, vinden ze in Den Haag. Het komt er op neer dat ze straks zoveel mogelijk aan hun eigen lot worden over gelaten. Intussen praten het kabinet vandaag ergens in een kasteel op de hei in Twente over de begroting voor 2015. Meer geld naar defensie heeft daarbij de hoogste prioriteit. In het belang van onze veiligheid, roepen de politici in koor. We moeten immers onze burgers in deze roerige tijden kunnen beschermen, is de redenatie .Tanks en geweren zijn kennelijk belangrijker dan onze eigen ouderen.

Meeuwenjacht

20-08-2014

Na zwarte piet lijkt er al weer nieuw slachtoffer gevonden te zijn dat snel van de kaart van ons Nederlandse culturele erfgoed moet worden geveegd. Nu is de meeuw kennelijk de klos. Een vogel die onlosmakelijk met de Hollandse kusten is verbonden, zoals de zee met het strand. Het is niet voor niets een beschermde inheemse diersoort. En deze keer is het niet een kleine, zich door zwarte piet gediscrimineerd voelende minderheid, die van de meeuw af wil. Nee, nu zijn het onze liberale vrienden van de VVD die de jacht op deze oerhollandse vogel willen openen. De meeuw moet bestreden worden en vooral niet beschermd, vindt het totaal onbekende Tweede Kamerlid van VVD-huize Rudmer Heerema. De vrolijke fladderaars veroorzaken volgens Heerema immers alleen maar overlast. Overal waar mensen hun vuil, afval, viezigheid en troep laten slingeren duikt de meeuw op om die rotzooi op te ruimen. En dat doen ze dan meestal niet alleen, maar in een grote groep en dan willen ze ook nog weleens krijsen. Heel irritant dus, hoor je Heerema denken. Het is zelfs al zo, onderbouwt de VVD'er zijn afkeer van de meeuw, dat gemeenten vuilcontainers plaatsen en extra sterke vuilniszakken uitdelen in de hoop dat mensen daar hun rotzooi in doen om de meeuw maar te weren. Dus afschieten die handel, is de simpele liberale redenering van het Kamerlid. Iets te simpel dus, als je het mij vraagt. Volgens mij beschikt nagenoeg ieder huishouden in Nederland over rolcontainers. Vuilniszakken op straat die door hongerige meeuwen opengescheurd worden, zouden er dus eigenlijk niet meer moeten zijn. Ook het feit dat gemeenten afvalcontainers moeten plaatsen in de hoop dat badgasten het strand en de boulevards na een zonnige dag niet achterlaten als een grote vuilnisbelt is een teken aan de wand. De meeuw is dus gewoon de klos van het asociale gedrag van de mens. Als die er niet zo'n troep van zou maken, dan zou de meeuw zich ook een stuk rustig houden. Bovendien neemt het aantal meeuwen volgens de Vogelbescherming al af. Maar dat zal Heerema kennelijk allemaal een worst wezen. De vindt de meeuw de zwarte piet onder de vogels en dus moeten ze verdwijnen. Soms zou ik willen dat er een jachtseizoen in de vorm van een verkiezing zou bestaan waarmee we politici met de meest domme ideeën direct weg zouden kunnen stemmen. Ik weet zeker dat we dan nooit meer iets zouden horen van Rudmer Heerema. En de meeuwen leefden nog lang en gelukkig.

Tussenhuis met basisinkomen

22-08-2014

Er lopen best wel wat creatieve breinen rond op deze aardbol met goede ideeën om de samenleving weer wat beter te maken. Zelfs hier in Nederland zijn er soms zulke initiatieven. Heel kleinschalig, maar briljant door hun eenvoud. Neem nu het plan van Humanitas die in een wijk in de Stad Groningen een Tussenhuis wil beginnen. Gewoon een woning met een tuintje waar bijvoorbeeld wijkbewoners na een ziekenhuisopname tijdelijk kunnen worden opgevangen als zij nog helemaal in staat zijn thuis de boel weer helemaal zelf te runnen. Of waar mensen die volledig afhankelijk zijn van mantelzorg even tijdelijk naartoe kunnen, zodat die mantelzorger ook eens een dagje vrij kan nemen. Een mooi initiatief. Maar als zoveel mooie en vooral nuttige initiatieven staat en valt ook dit idee weer met de inzet van vrijwilligers, want het mag natuurlijk niks kosten. En als vrijwilliger bij zo'n project ben je toch gauw 1 dag in de week in de weer. Tegelijkertijd wil MIES ofwel de Maatschappij voor Innovatie van Economie en Samenleving in Groningen een experiment starten met het basisinkomen. Dat wil dus zeggen dat iedereen ongeacht wat hij of zij wel of niet doet maandelijks een vast minimum basisinkomen krijgt. Het is al eens vaker geopperd om dit te gaan doen, maar MIES is echt van plan om na gedegen onderzoek een serieus experiment te starten. De voordelen die je nu al zou kunnen noemen is dat het hele uitkeringenstelsel afgeschaft zou kunnen worden, het belastingsysteem drastisch versimpeld kan worden en mensen zelf bepalen met hoeveel inkomen zij genoegen wensen te nemen. Het zou er toe kunnen leiden dat mensen minder gaan werken, waardoor er een herverdeling van arbeid ontstaat. Tegelijkertijd ontstaat er dan ook meer ruimte voor vrijwilligerswerk. Het basisinkomen maakt het dan misschien mogelijk om vier in plaats van vijf dagen voor een baas te werken. Die andere dag kan dan mooi gebruikt worden voor werken in bijvoorbeeld het Tussenhuis. Vrijwilligerswerk krijgt daardoor een hele andere dimensie en mensen krijgen meer ruimte om te doen wat ze graag willen en een bijdrage te leveren aan een betere maatschappij. Ik zou dus zeggen koppel die twee projecten aan elkaar en laten we dan het eerste land ter wereld zijn dat begint met een andere inrichting van de maatschappij. Als we dit met z'n alleen zouden willen moet het volgens mij ook kunnen. Maar dat zal wel weer veel te simpel gedacht zijn.

Zondagmiddagtafereeltje

25-08-2014

Het was na de heftige buien van die ochtend voor het eerst even wat langer droog. De zon liet zich voor het eerst op die zondag wat van haar beste kant zien. Aan de overkant van de straat stapte een man mijn zijn zoontje van naar schatting 2 jaar naar buiten. Het ventje had een pakje drinken in zijn ene knuist, terwijl de andere veilig in de grote hand van zijn vader was verstopt. Die droeg in zijn andere hand een kleurig rugzakje waarin waarschijnlijk wat spullen van de jongen zaten. Samen liepen ze naar de nog zo goed als nieuwe, zilvergrijze Renault Clio die voor de deur stond. De rugzak verdween de achterbak en de jongen in een zitje op de achterbank. De achterklep bleef openstaan, evenals de voordeur van het huis. Kennelijk moesten er nog meer spullen en waarschijnlijk ook nog een echtgenote en moeder komen. De man liep nog eens bewonderd om zijn auto heen en zocht daarna op de stoep naast het voertuig een strategische plek in de zon. Hij stak zijn handen in zijn zakken en begon met wachten. Terwijl man af en toe zijn gewicht van zijn ene been op het andere verplaatste, verstrekken de minuten. Geregeld wierp hij over zijn schouder een blik naar de jongen op de achterbank. Na ruim vijf minuten was hij het wachten beu en zijn gezicht was inmiddels betrokken tot een verbeten grimas. Met een driftig gebaar smeet hij de achterklep van de auto dicht, beende op de voordeur af, riep iets naar binnen en kwam weer terug naar de auto. Daar ging hij met driftige gebaren met de mouw van zijn overhemd een al dan niet zichtbare vlek op het dak weg staan te wrijven. Intussen was een paar deuren verder een buurman met zijn hond naar buiten gekomen. Terwijl de hond zijn blaas ledigde tegen de achterband van de auto, raakte de buurmannen even met elkaar in gesprek. De wachtende buur luchtte overduidelijk zijn hart tegenover de honduitlatende buur. Hij knikte daarbij nadrukkelijk met zijn hoofd richting de deur en wees op de jongen in de auto. De hondenbuurman haalde af en toe zijn schouders op en knikte begrijpend. De hond had de inmiddels beplaste band uitgebreid besnuffeld, toen er bij de voordeur van het huis beweging ontstond.Dat was voor zijn baas kennelijk het sein om weer verder te gaan. Bij de voordeur was inmiddels een vrouw verschenen met in haar hand een grote rugzak. De man bij de auto begon iets tegen haar te roepen, terwijl de vrouw zonder te blikken of te blozen de deur achter haar dicht trok en op slot deed. De man had inmiddels de achterklep weer geopend. De vrouw zette rugzak in de achterbak, waarbij ze de driftig doorpratende man geen blik waardig keurde. Hem geheel negerend stapte ze vervolgens aan de passagierszijde in de auto. De man liep vervolgens nog steeds pratend en met een gezicht als een oorwurm naar de bestuurderskant en stapte ook in. Hij startte de auto en reed met piepende banden weg. En zo rust keerde na ruim tien minuten de rust weer terug in de straat. Zomaar een zondagmiddagtafereeltje. Wat de man en vrouw ook gingen doen, wandelen in het bos, op familiebezoek of naar een verjaardag, voor de man was de lol er na het lange wachten zichtbaar af. Het gevoel van het begin van een mooie zondagmiddag was bij hem waarschijnlijk omgeslagen in een druilerig herfstgevoel. Of het nog goed gekomen is weet ik niet, maar de zon is de rest van de middag wel gewoon blijven schijnen.

Dronken zonder drank

26-08-2014

Mensen die mij 's ochtends direct na het ontwaken aantreffen in toestand waarbij ik mijn wekker aanzie voor een telefoon, de wereld voor een doedelzak en de taal die ik uitsla nog warriger en onbegrijpelijker is dan mijn normale ochtendhumeur zou rechtvaardigen zullen waarschijnlijk denken dat ik stomdronken ben. En daar hebben ze dan helemaal gelijk in. Zelf zal ik mij later niets, maar dan ook helemaal niets van deze zo op het oog beschamende toestand kunnen herinneren. Sterker nog: ik zal bij hoog en bij laag volhoudend dat ik geen druppel drank heb gehad. Dat klinkt dan ongeloofwaardig, maar het kan ook zomaar waar zijn. Dan ben ik namelijk slaapdronken geweest en daar heb je dus geen drank voor nodig, al zijn de verschijnselen te vergelijken met een avondje goed doorhalen. Nu is het mij nog nooit overkomen. Tenminste, niet dat ik weet. Ik heb daar nog geen klachten over gehad, maar het kan je zomaar overkomen. Eén op de zeven mensen heeft immers last van slaapdronkenheid, zo blijkt uit een onderzoek van de Stanford University School of Medicine. En je kunt nu eenmaal niet altijd de uitzondering op de regel blijven en dus probeer je op een ochtend twee benen in één broekspijp te wurmen onderwijl vals zingend de teksten van Marco Borsato, Frans Bauer en Jan Smit tot één lied smedend. Dan is het dus zover. Mensen zijn verward en doen na het opstaan hele vreemde dingen. Dat zijn de symptomen van slaapdronkenheid. En hoe het komt? De onderzoekers hebben geen flauw idee. Behandeld kan het dus ook niet worden. Er zijn mensen die er wekelijks last van hebben, anderen maar een paar keer per jaar of een enkele keer in hun hele leven. Het kan lastig zijn, maar het is ook een dronkenschap met voordelen. Net als bij een drankdronkenschap heb je achteraf geen idee wat je allemaal uitgespookt en uitgekraamd heb, maar dan is de kater er wel om je daar aan te herinneren. Die heb je dus niet bij slaapdronkenheid. De onderzoekers stellen ook vast dat dit verwarde wakker worden nog te weinig aandacht krijgt, terwijl er toch heel veel mensen last van hebben. En ik denk dat ze een punt hebben. Ik vermoed zelfs dat de meeste wereldleiders er last van hebben. Die nemen volgens mij met hun slaapdronken koppen de meest idiote beslissingen. waar ze dan later geen weet meer van hebben. Maar ja, dan is het leed al geschied.

Ben je al genomineerd?

27-08-2014

Ben je al genomineerd? Het is een vraag die mij de laatste dagen steeds

vaker gesteld wordt. Eerst had ik niet precies in de gaten waarvoor ik dan genomineerd zou moeten zijn. Een Oscar? Sportman van het Jaar? Een Gouden Kalf? De Nobelprijs? De Libris-Literatuurprijs? Het zou natuurlijk allemaal zomaar kunnen. Maar inmiddels weet ik dat de vraag slaat op de Ice Bucket Challenge. De actie die bedoeld is om de spierziekte ALS onder de aandacht te brengen. Dat doe je dan door een emmer ijskoud water over je heen te laten gooien, daar een filmpje van te maken voor Facebook en dan vervolgens drie nieuwe kandidaten te nomineren. Een simpele, ludieke en doeltreffende actie die zeker geslaagd genoemd kan worden. Dagelijks worden we overspoeld door filmpjes van mensen die geheel vrijwillige een ijskoude plons water over zich heen krijgen. Inmiddels lijkt het vooral daarom te gaan en veel minder om ALS. Het is dus een echte hype geworden. Maar nee, ik ben nog niet genomineerd. En dat antwoord levert me steevast meewarrige blikken op. Kennelijk tel je niet meer mee als vrienden je nog niet hebben voorgedragen voor die koude douche. Het werd me laatst zelfs letterlijk gevraagd: heb je dan geen vrienden ofzo? Nou ging er ik tot op heden altijd vanuit dat ik die wel had. Maar ja, nu ik nog steeds niet genomineerd ben zou ik daar misschien aan moeten gaan twijfelen. Althans, die indruk wordt gewekt. Maar dat doe ik dus niet. Het feit dat ik niet genomineerd ben is voor mij een teken dat ik alleen maar goede vrienden heb. Die snappen heus wel dat ik niet zit te wachten op zo'n ijskoude plons in mijn nek. Die weten echt wel dat ik zonder die koude douche weet dat ALS een verschrikkelijke ziekte is waar snel en grondig onderzoek naar moeten worden gedaan om er iets tegen te kunnen doen. Dus nee, ik ben nog niet genomineerd en heb toch veel goede vrienden. En dat wil ik graag zo houden. Mijn koude douche koop ik wel af met een donatie aan de Stichting ALS. De Ice Bucket Challenge heeft zijn nut wel bewezen. Nu moet al die aandacht ook leiden tot concrete stappen om die ziekte aan te pakken. Tijd voor een nieuwe fase.

Toch genomineerd

28-08-2014

Soms vraag je je af waarom je het allemaal doet. Schreef ik gisteren een helder en inspirerend blog over het de hype van de Ice Bucket Challenge en dat we daar nu in feite wel mee klaar zijn. Bovendien verwerkte ik daar via een ingenieuze literair verantwoorde omdraaiing in dat het niet genomineerd zijn juist aangeeft dat je echte vrienden hebt. Ofwel: laat deze emmer met koud water maar aan mij voorbij gaan. Een duidelijk signaal, lijkt mij. Maar ja, dan zijn er altijd van die onverlaten, van die zich vriend noemende lolbroeken die dan juist menen het tegenovergestelde te moeten doen. Natuurlijk in de hoop dat hij dan ook een keer mag figureren in mijn over het algemeen fijnbesnaarde, maatschappelijk relevante en opvoedkundig verantwoorde blogs. Dus werd ik gisteren door zo'n onverlaat alsnog genomineerd in filmpje waarin hij zichzelf ook een emmer water over het hoofd kiepert. Of het koud of warm was kun je niet zien aan zo'n filmpje, maar dat moeten we dan maar aannemen. Maar goed, daar zit je dan met je nominatie en je onderbouwde blog over de volstrekte onzin daarvan. En dan ontstaat er een dilemma. Wat doe je? Sla je de nominatie in de wind of wil je toch die spelbreker niet zijn? Houd je je rug recht en je voet bij stuk of wordt je liever niet nagewezen als degene die de keten verbroken heeft met als risico dat je rest van zijn leven moet slijten als een eenzame paria die niet meer gevraagd wordt op verjaardagsfeestjes? Meestal ben ik wel een behoorlijk standvastig type die vooral zijn eigen koers vaart, maar dit keer heb ik besloten de sportieve kant die eveneens in mij huist wat meer de ruimte te geven. Dus heb ik gisteravond, na een stevig stukje hardlopen, besloten de koe bij de hoorns te vaten. Of beter gezegd: de emmer bij het hengsel. Dus heb ik bezweet en wel voor het douchen een flinke plons water over mij heen gesmeten. Of het koud of warm water was kun je ook mijn filmpje niet zien. En conform de spelregels heb ik ook weer wat mensen genomineerd. Maar eigenlijk hoop ik dat zij wel de spelbrekers zullen zijn en hun nominatie gewoon in de wind slaan.Op mijn verjaardagsfeestjes zullen dan tot in lengte van jaren worden uitgenodigd. Het doel van de Ice Bucket Challenge is wel bereikt. Dat een spierziekte zoals ALS bestaat kan door deze actie haast niemand meer ontgaan zijn. Nu is het zaak om die bekendheid om te zetten invmogelijkheden om de ziekte aan te pakken. Vanaf nu helpt doneren veel meer dan een emmer koud water.

Monteurslogica

29-08-2014

Het rode lampje met 'stop' en het symbooltje voor de remmen op het dashbord van de taxibus waar ik dagelijks schoolkinderen mee vervoer begon gisteren plotseling onheilspellend de branden en te piepen. Op het display verschenen de verontrustende woorden 'remsysteem' defect'. Ik was bijna thuis en daar bleken de remmen het toch nog te doen zodat ik de bus veilig kon parkeren. Vervolgens toch maar even naar de taxicentrale gebeld om het euvel te melden. Daar kreeg ik monteur Ton aan de lijn. "Dus het lampje van de remmen gaat branden en het display zegt remsysteem defect? Dan zou je zeggen dat er iets niet goed is met de remmen", vatte hij mijn boodschap samen. "Maar wat?'', vroeg hij zich vervolgens hardop af. Tsja, dat kon ik hem als a-technische leek ook niet vertellen. "Dan moet ik het busje toch even hier in Lemmer zien. Ben je nog onderweg?", pakte hij de draad weer op. "Nee, de bus staat geparkeerd in Bolsward en de lampjes branden ook niet constant'', antwoordde ik. "O, dan remt hij dus nog wel", concludeerde hij opgelucht. Dat kon ik dus niet ontkennen. "Dan kan je morgen nog wel even een rit met de kinderen maken en dan ruil je daarna in Sneek van busje met een chauffeur die toch naar Lemmer komt", was vervolgens zijn oplossing. "Kan dat dan geen kwaad? Ik bedoel, als de remmen het morgen echt begeven? De waarschuwing is er niet voor niets", bracht ik nog in, maar Ton was met een staaltje onvervalste monteurslogica niet van zijn plan af te brengen. "Ik denk dat het wel meevalt. Als hij nu nog remt, lukt dat morgen ook wel. En zolang je rijdt heb je de remmen ook helemaal niet nodig." Tegen zoveel logica is geen kruid opgewassen. Ik kwam dan ook niet verder dan "Ik kan wel horen dat jij er voor hebt doorgeleerd". De enigszins cynisme ondertoon daarbij ontging hem volledig. "Goh, dank je. Zo'n compliment krijg ik niet vaak", was zijn montere antwoord. "Wat gek", had daarop mijn reactie kunnen zijn, maar die heb ik maar voor me gehouden. Het is overigens goed gegaan met de bus vanochtend. Ik heb inmiddels weer een bus waarin geen onheilspellende rode lampjes branden. Of mijn collega met mijn bus zonder te remmen Lemmer heeft gehaald is nog onbekend.

Bananenmelk van de voedselbank

01-09-2014

Zomaar een gesprek op ochtend in mijn schooltaxibusje tussen twee jongens van zeven en negen jaar. "Wat heb jij daar voor een blikje in je tas?", vraagt Djoey (9) aan de zevenjarige Benjamin. "O, dat is een blikje met een soort bananenmelk. Dat is heel lekker en je hebt het ook in vanillesmaak", geeft Benjamin tekst en uitleg. "O, dat lijkt me ook wel lekker. Ik heb een pakje sinaasappelsap. Zullen we ruilen?'', vraagt Djoey. "Nou, liever niet, want ik vind het zelf ook lekker", is het antwoord van Benjamin. Dan wil Djoey het naadje van de kous weten en vraagt waar zijn moeder die blikjes dan koopt? "O, bij de voedselbank", antwoordt Benjamin opgeruimd. Dan is het even stil, maar dan komt er toch een reactie. "Die winkel ken ik niet. Mijn moeder gaat altijd naar de Jumbo, maar daar heb ik die blikjes nooit gezien." Benjamin legt hem vervolgens geduldig uit waar de voedselbank is en dat je daar volgens hem net als in de Jumbo gewoon boodschappen kan doen. Zij moeder doet dat tenslotte ook elke week. voegt hij daar nog aan toe.Eenmaal bij school komt Djoey toch nog even terug op de voedselbank. Hij vraagt aan mij of ik daar wel eens van gehoord heb. Dat heb ik en ik leg hem uit wat het precies inhoudt en dat toch wat anders is dan een Jumbowinkel. Nou, dat begreep hij wel, van die hulp aan mensen die niet zoveel geld hebben, maar dat veranderde niets aan zijn verlangen naar de bananenmelk van Benjamin. "Toch ga ik mijn moeder vragen om daar een keer boodschappen te doen, want ik wil ook wel zulke blikjes mee naar school hebben. Volgens mij kan dat best, want zo rijk zijn wij nou ook weer niet", concludeerde hij bij het uitstappen.

Huisspin

02-09-2014

Zij, maar misschien is het wel een hij, hangt al een paar dagen voor het raam in de woonkamer. Meestal precies in het midden. Zij, of hij dus, is vrij groot. Een flink lijf, een kop en acht poten. Het lijf is mooi versierd met een soort geometrische vlakken die doen denken aan een gestileerde tijgerprint die doorloopt in de poten. Meestal hangt ze doodstil, slechts door de wind bewogen in het web. Want daar heeft zij meer dan de helft van buitenkant van het raam mee bedekt. Een ingenieus, groot rond web waarin regelmatig vliegjes en andere insecten belanden. Dat is ook wel logisch, want door het glas aan de andere kant is het web nauwelijks te zien. Het voorkomt dus dat de vlieg of het insect zich te pletter vliegt tegen het raam, al zorgt de noodlanding in het web ook niet direct voor verlenging van het vliegen- c.q. insectenleven. Onze kat ligt geregeld vanuit zijn mandje in de vensterbank onder het web naar de spin te kijken. Met respect, meen ik te zien, maar misschien is dat een hersenspinsel. Normaal gesproken springt en duikt hij naar alles wat beweegt of voorbij fladdert, maar deze spin wordt alleen met grote kattenogen over de rand van het mandje bestudeerd. Heel soms zit de spin boven in het web. En als je dan weer kijkt zit ze gewoon weer in het midden onbeweeglijk te wiebelen in de wind. Het is me nog niet gelukt om haar van beneden naar boven te zien gaan of omgekeerd. Het is de afgelopen tijd best herfstachtig en vochtig weer geweest en dat is kennelijk het weer waarin zo'n spin goed gedijt. Hoewel haar stek buiten is, is het inmiddels toch een beetje onze huisspin geworden. Vanaf morgen schijnt de zomer echter weer volop terug te keren in Nederland. Dan hangt de spin dus een groot deel van de dag in de brandende zon in haar web. Heeft ze zich dan door het weer voor het lapje laten houden en is ze te vroeg begonnen met haar web of is deze spin sterk genoeg om ook de brandende zon te overleven? De tijd zal het leren de komende dagen. Voorlopig hangt ze nog rustig onder een grijs bewolkte lucht in haar web te wachten op een volgende prooi en wekt ze niet de indruk zich al zorgen te maken over het weer van morgen.

Antwoorddoofheid

03-09-2014

Het is een typische beroepsziekte met een tamelijk besmettelijk karakter: antwoorddoofheid. En ik heb de indruk dat steeds meer journalisten er aan lijden. Vooral bij radio- en televisiejournalisten is het een steeds vaker voorkomend verschijnsel. Gisteren zat er ook weer zo'n tenenkrommend voorbeeld in het NOS-journaal. Minister Frans Timmermans werd ondervraagd over zijn mogelijke nieuwe baan als EU-commissaris. "Welke post wordt het?'' vroeg de journalist van dienst. "Dat weet ik nog niet, dat hoor ik volgende week", antwoordde de minister. "Welke post is u aangeboden?" , probeerde de verslaggever het opnieuw. "Nog geen. Daar komt volgende week duidelijkheid over", aldus de minister geduldig. "Accepteert u de post die u aangeboden is?", zeurde de journalist maar door. "Er is mij nog niets aangeboden. Volgende week hoort u meer", bleef de minister beleefd. "Om welke post gaat het dan?", dramde de journalist maar door. "U weet en wist dat u daar geen antwoord op zou krijgen. Volgende week hoort u meer. Ik ga nu verder", luidde het antwoord van de minister die vervolgens weg beende. Een ander voorbeeld. Jeroen Pauw vraagt de minister van defensie Jeanine Hennis-Plasschaart in de eerste aflevering van zijn nieuwe praatprogramma naar het extra geld dat naar defensie gaat. De minister antwoord dat zij daar niets over kan zeggen en dat daar tijdens Prinsjesdag meer duidelijkheid over wordt gegeven. Vervolgens gaat Pauw minutenlang door met vragen naar bedragen, de besteding van het geld enzo. Steeds verwijst de minister naar Prinsjesdag en de sfeer wordt zelfs wat onaangenaam. Wat bezielt journalisten om zo irritant door te vragen terwijl de antwoorden duidelijk zijn? Luisteren ze niet of vinden ze het een vorm van stoerheid dat zij de ondervraagden zo het vuur na aan de schenen durven te leggen? Of is het gewoon onnozele domheid en reken je er op dat er na drie keer dezelfde vraag stellen er alsnog een ander antwoord komt in combinatie met die eeuwige zucht naar primeurs? Als kijker zie je de situatie echter alleen maar genânter worden, zonder dat zo'n interview ook maar een flintertje aan nieuws oplevert. En dan heb ik het nog niets eens over journalisten die al ergens een antwoord op hebben gekregen en vervolgens twee vragen later weer naar hetzelfde vragen. Dan begint de antwoorddoofheid toch echt ernstige vormen aan te nemen. De beste remedie is om die journalisten met ziekteverlof te sturen en ze pas weer aan het werk te laten als ze opnieuw hebben leren luisteren.

'Sorry dat ik leef'

04-09-2014

Ze zijn 195 miljoen euro waard, de ouderen in onze samenleving. Dat is namelijk het bedrag dat regering hoopt te verdienen de komende jaren op onze oudjes. Want er moet weer ergens een financieel gat van 600 miljoen gedicht worden. Een heel vreemd gat, als je het mij vraagt. Het is namelijk ontstaan door een plan om zorg,- huur- en andere toeslagen te combineren tot een huishoudentoeslag. Met andere woorden: het vereenvoudigen van het belastingsysteem dus, maar dat bleek te moeilijk voor onze Haagse knappe kopen. Dus dat plan is gesneuveld en wat er dan overblijft is een gat van 600 miljoen. Kunt u het nog volgen? Ik niet. Je doet iets niet en dat levert een miljoenentekort op. Rara, hoe kan dat? Maar gelukkig hebben we ons bejaarden nog. Die kunnen hun ouderenkorting op de AOW wel inleveren en ook nog meer zorgpremie betalen. Tien procent van onze oudjes hebben het immers hartstikke goed, zo hebben cijfers al eerder uitgewezen. Die geven niet om een eurootje meer of minder. Dat de overige 90 procent van een al jaren niet geïndexeerd pensioentje en de AOW moet rondkomen of zelfs alleen van de AOW, dat is ze in de Haagse ivorentorens kennelijk even ontgaan. Wat ook wel weer opmerkelijk is, want je zou van een PvdA-minister van sociale zaken zoals Lodewijk Asscher en de staatssecretaris van diezelfde partij Jetta Klijnsma toch anders mogen verwachten. Maar dat is natuurlijk heel naïef van mij. Opkomen voor de zwakkeren in de samenleving doen de socialisten allang niet meer en het begrip 'eerlijk delen' behoort in rode kringen waarschijnlijk inmiddels tot het gedachtengoed dat CDA-voorman Sybrand Buma het liefst strafbaar zou willen stellen. Dus hoorde ik een bejaarde dame vanochtend naar aanleiding van dit onzalige kabinetsplan zeggen: 'Sorry dat ik leef'. Maar ze dacht op haar oude dag ook nog wel mee de Haagse aasgieren. Ze stelde voor dat er aan de aanstaande griepprik een stofje zou worden toegevoegd zodat alle ouderen griepvrij voor altijd zouden inslapen. En hoewel ze dat in Den Haag misschien best zouden willen, gaat dat natuurlijk niet gebeuren. Dat kost ze dan 195 miljoen euro, want een dooie bejaarde levert helemaal niks meer op. Zover zijn we dus al gekomen in dit land. Ik begin me zo langzamerhand een beetje te schamen dat ik Nederlander ben.

Niets is wat het lijkt

08-09-2014

Als mens word je geregeld op het verkeerde been gezet. Vaak neem je dingen voor waar aan die achteraf toch weer anders blijken te zijn of moet je conclusies die heb getrokken later toch weer bij stellen. Daar kwam ik afgelopen weekend weer achter in 's-Hertogenbosch ofwel Den Bosch. En zoals de HEMA beroemd is om zijn worst en tompouce, zo is de Brabantse hoofdstad wereldberoemd om zijn 'Bossche Bol', een ernorme bol van luchtig bladerdeeg die tot aan de nok gevuld is met stevige slagroom en ongedompeld in de chocolade. Dus denk je als je je door zo'n enorme bol zit heen te werken: dat is in al zijn eenvoud toch ooit een slimme uitvinding geweest van de Bossche bakker die zijn stad zo mooi op de kaart heeft gezet. En dat is nu het grote misverstand, want anders dan de naam doet vermoeden is de 'Bossche Bol' een echte Haagse uitvinding. Deze calorieënbom zoals we die vandaag de dag kennen is namelijk uitgevonden door Henri van der Zijde, een telg uit een beroemde Haagse banketbakkersfamilie, die een eeuw of wat geleden een winkel in Den Bosch opende. Bovendien wordt het gevaarte alleen door de toeristen 'Bossche Bol' genoemd en luidt de echte naam 'sjekeladbol', zodat men altijd kan horen of de besteller van de lekkernij een toerist of een Bosschenaar is. Ook heb ik lang gedacht dat geloof en humor niet tot elkaars dikste vrienden behoorden. Ook die conclusie heb ik na een bezoek aan de Sint Jan, de eeuwig in de steigers staande monumentale kathedraal in het midden van de stad, bij moeten stellen. Bij de laatste grote restauratie, die in 2011 werd afgerond, zijn alle beelden van engelenen en andere heiligen die op de kerk staan historisch verantwoord gerestaureerd. Op één engelenbeeld na. Dat is een beeld van een fleurige jonge engel in spijkerbroek geworden. Een die staat niet net zoals de andere engelen heel devoot te wezen, maar is druk in gesprek via haar mobieltje dat zijn aan het hoor geklemd houdt. Met wie ze in gesprek is? Dat wordt duidelijk als je het stenen mobieltje van dichtbij ziet. Die heeft maar één toetst met één nummer en dat kan dus niet anders dan de rechtstreekse lijn met de hemel zijn. Dat mag je dus rustig humor noemen. EnZz zie je maar: niets is wat het lijkt en niet alles is zoals je denkt dat het is. Dat leer je dan toch maar weer mooi tijdens een gezellig weekend in Brabant.

Hoe is het toch met Art?

09-09-2014

Ze komen samen voor een concert naar Amsterdam: Sting en Paul Simon. Dan koop je dus een kaartje voor Sting (zo zou het in mijn geval zijn) en dan krijg je Paul Simon er gewoon bij. En dat is helemaal niet verkeerd. Ik ken hem natuurlijk nog als de singersongwriter uit de tijd dat gekluisterd aan de radio de popmuziek aan het ontdekken was. De melodieuze, folkachtige tweestemmig gezongen songs fungeerden dat als een soort tegenwicht voor het stevige rockgeluid van bands als Deep Purple, Led Zeppeling, YES, Ten Years After en nog veel meer. Nu was het ook voor de kleine Amerikaan schier onmogelijk om alleen tweestemmig te zingen, dus dat deed hij met Art Garfunkel. Die kon ook fijn schrijven, had een mooie stem en speelde leuk gitaar. Samen gingen zijn door het leven als Simon en Garfunkel en scoorden zij hit na hit. Maar zoals wel vaker gebeurt gingen de beide heren op een gegeven moment ieder hun eigen weg. Het duo viel uiteen. Paul Simon is daarna flink aan de weg blijven timmeren en ook altijd in de publiciteit gebleven. Rond Art Garfunkel is het steeds stiller geworden. Als er dan weer zo'n concert aangekondigd wordt, vraag je je toch af: hoe is het toch met Art? Hij is inmiddels 72 jaar en zijn opvallende bos krulhaar heeft inmiddels plaats gemaakt voor een grijze haarstrook op een verder kaal hoofd. Wel is hij altijd muziek blijven schrijven en maken, maar de grote optredens heeft hij toch vooral aan Paul Simon overgelaten. Sinds januari van dit jaar is hij echter ook weer op het podium te vinden, nadat hij heel lang met stemproblemen te kampen heeft gehad. Maar hij reist weer over de wereld als een echter singersongwriter, alleen of met een kleine band. Voor hem geen Ziggodomes of grote stadions, maar kleine zalen waar publiek komt die de kracht en de eenvoud van de ambachtelijke muzikant nog weet te waarderen. Of hij nog rondtrekt omdat het moet of omdat het maken van muziek gewoon zijn passie is weet ik niet. Maar het liefst geloof ik het laatste. Hij zing vooral nieuw, eigen werk en laat de hits van vroeger het liefst aan zijn voormalige duo-genoot over. Hij was vroeger al niet zo'n podiumbeest en laat vooral zijn muziek spreken. En dat is misschien nog wel veel knapper en meer bijzonder dan met al die grote hits van vroeger meeliften op grote namen die nog makkelijk volle stadions trekken en voor uitverkochte poptempels zorgen. Dus ik denk dat het wel goed gaat met Art en dat hij grote werk graag aan zijn vroeger compaan Paul overlaat.

Keizersnee en groentesoep

10-09-2014

Het kwam door de groentesoep. De jeugd in mijn schooltaxibusje had het vanochtend over soep. Iedereen vertelde welke soep hij lekker vond. Dat was volgens Benjamin (7 jaar) de gele groentesoep die je alleen maar in het ziekenhuis in Sneek kon krijgen. Nou, stelde de oudste (10 jaar) in het busje, daar was hij alleen geweest toen hij geboren werd. Daarop stelde Jelmer (9 jaar) dat iedereen toch in het ziekenhuis geboren was. De rest beaamde dat, behalve Maurice. Die wist zeker dat hij thuis ter wereld was gekomen. Daarna onstpon zich een discussie waarom de één wel en de ander niet in het ziekenhuis werd geboren. Volgens Sevhanna (met 5 jaar de jongste van het stel) moest haar moeder wel naar het ziekenhuis omdat zij thuis niet geboren wilde worden. "Ik wilde niet uit mijn moeders buik, maar toen heeft de dokter in het ziekenhuis gezegd dat het toch moest en toen ben ik maar gegaan." Dat klonk Jelmer waarschijnlijk een beetje bekend in de oren, want hij verkondigde vervolgens plechtig dat hij met de keizersnee was geboren. Daar wilde iedereen dus wel het fijne van weten, maar dat wist Jelmer ook weer niet helemaal precies. "Dat is iets met heel veel snijden en heel veel bloed en volgens mij doet het ook best wel pijn. Maar daar heb ik niks van gevoeld. En ik weet ook niet of ik daarna groentesoep in het ziekenhuis heb gehad. Mijn moeder denk ik niet, want dat vindt ze niet de lekkerste soep", bracht hij het gesprek vervolgens weer terug op het oorspronkelijke onderwerp.

Rare kwibussen

11-09-2014

We zijn toch wel een eigenaardig volkje zo met z'n alleen in dit kleine landje. Met een Tweede Kamer vol rare kwibussen. Daar hebben ze deze week weer volop het bewijs van geleverd. Zo schreeuwen ze al jaren moord en brand als er ergens in het buitenland door onze militairen geknokt moet worden voor de vrijheid. Iedere keer als we gevraagd worden voor een missie komen ze met waslijsten vol voorwaarden om maar zoveel mogelijk te voorkomen dat 'onze jongens' ook echt bij gevechten betrokken worden. Dat kunnen we onze tere soldatenzieltjes immers niet aan doen. Bovendien hebben we afgelopen jaren zo'n beetje al ons wapentuig bij het schroot gezet. Dus ja, echt vreemd is het niet dat Obama ons niet direct voor de missie tegen IS gevraagd heeft. Een hele opluchting zou je denken. Hoeven we niet te vechten. Kunnen we ons mooi concentreren op de mensen die daar echt hulp nodig hebben. Maar wat denk je? Ze schreeuwen in Den Haag weer moord en brand. En nu weer omdat we juist niet gevraagd zijn. Terwijl we altijd zo fijn hebben meegedaan, pruilen ze als dwarse pubers. Bij dat meedoen kun je overigens ook je vraagtekens zetten. Screbrenica heeft ons nou niet direct het stempel van een zeer heldhaftige natie bezorgd. En toen het Afghanistan op vechten aan kwam gingen wij snel de lokale dienders leren hoe zij parkeerbonnen moesten schrijven en schooltjes bouwen. En waren we dolblij dat we eerder naar huis mochten. Oja, hoor ik de oorlogswatchers onder u zeggen. En Libië dan? Daar waren we wel mooi bij met onze F-16's. Dat klopt, maar die hebben alleen maar gefotografeerd. De bommen die ze bij zich hadden zijn gegooid door hun Deense collega's, want daar wilde Nederland zijn handen niet aan vuil maken. Dus zo gek is het helemaal niet van Obama dat als de mouwen echt opgestroopt moeten worden hij niet als eerste aan Nederland denkt. En als je het beetje nuchter bekijkt doen we toch volop mee met de IS-missie. Weliswaar aan de verkeerde kant, want er vechten inmiddels aardig wat Nederlanders mee aan de kant van het IS-leger. Maar toch. Ook dat zijn trouwens wel hele rare kwibussen. Daar hebben we er kennelijk genoeg van in ons landje.

Regeldwang en zwijnenstreken

15-09-2014

We kunnen niet zonder regels in onze samenleving. En die zijn er dus ook veel. Heel veel. Bijvoorbeeld dat een banaan alleen een banaan mag heten als hij een bepaalde kromming heeft, een komkommer pas een komkommer is als hij recht is, dat uw stofzuiger niet meer dan zoveel decibel aan geluid mag maken en dat het bedoeling is dat we stoppen voor een rood verkeerslicht en keurig onze hand uit steken als we de hoek om gaan op de fiets of bromfiets. Het woord zegt het al: regels moeten iets regelen.Gewoon om de zaken een beetje te ordenen, zodat we een ongeveer weten waar we aan toe zijn en om te voorkomen dat de we in een permanente chaos leven. Regels zijn er dus niet vanwege de regels. Dus niet om strikt en rigide onder alle omstandigheden tot in detail te worden nageleefd. Net als de samenleving zijn regels constant in beweging, golven ze mee op veranderingen en zorgen nieuwe inzichten voor andere interpretaties. Zo hebben we in Nederland de regel dat zwijnen maar in een bepaald gebied mogen voorkomen. We zitten qua mensen nogal dicht op elkaar gepropt hier en van gezellig in de tuin wroetende zwijnen zijn we dus helemaal niet gediend. Het moet hier natuurlijk geen zwijnenstal worden. Natuur is leuk, maar wel op afstand. Maar ja, zwijnen zijn nu eenmaal niet zo goed op de hoogte van onze regels. Die steken bijvoorbeeld ook nooit een poot uit als ze de hoek omgaan. En dat ze zo'n beetje in heel Nederland een gebiedsverbod aan hun krulstaartjes hebben is ze waarschijnlijk ook nooit verteld. Dus waren er gisteren in Limburg vijf wilde zwijnen die vanuit hun natuurgebied de wijde wereld in trokken. Iets te enthousiast en te wild misschien, want het vijftal belandde in de vaart. En het schoolzwemmen voor zwijnen is al eeuwengeleden wegbezuinigd. Maar geen nood. De regels in Nederland schrijven voor dat in geval van een spartelend mens of dier de brandweer gewaarschuwd kan worden. Die rukte dan ook massaal en met man en macht uit, was twee uur in touw met boten en andere hulpmiddelen, maar toen lagen alle zwijnen geschrokken en nat, maar weer springlevend op het droge. Een mooi einde van wat wel een sprookje leek te zijn. Maar tegenwoordig lopen dus niet alle sprookje goed af. In bijna iedere sprookje komt wel een slechterik voor, zoals de boze wolf of een slechte fee, maar die was in dit sprookje nog niet opgedoken. Die hield zijn kruit droog tot het eind van het verhaal. Want ineens was hij daar. In de gedaante van een foute jachtopziener. Getooid met een gifgroen jagershoedje, soort jagerstrofee om zijn nek en voorzien van een geweer met echte kogels. En terwijl de brandweermannen nog stonden na te hijgen van de hun reddingsoperatie en zwijntjes lagen bij te komen van hun avontuur klonken er ineens vijf schoten. Met een verholen grijns op zijn gezicht had foute jachtopziener de dieren doodgeschoten. Want dat moest, beweerde hij later met een stalen gezicht. Van de regels, schoof hij iedere verantwoordelijkheid van zich af. 'Befehl ist befehl' hoorde je hem haast denken daar zo op de grens met Duitsland. Want volgens de regels hoorden de zwijnen daar niet en ze zouden zomaar eens dierenziektes kunnen verspreiden en dat mag niet volgens de regels. Of deze zwijnen dat ook zouden doen weet niemand, maar de regels staan het daarom nu eenmaal niet toe dat gezonde zwijnen in een vrachtwagen worden geladen en terug naar hun eigen gebied worden gebracht. Dus restte deze niet nadenkende, gezagstrouwe bevelenuitvoerder niets anders dan de dieren af te knallen. Nou ja, gaf hij ook met een bijna sardonische grijns op zijn gezicht toe, het had in dit geval niet eens zozeer met die dierenziektes te maken, dat hij eens even lekker om zich heen had geschoten. Er was immers ook een regel die stelde dat dat mocht als de dieren een gevaar voor het verkeer vormden. En de vijf, uitgeputte door de brandweerlieden in bedwang gehouden, druipend op de oever liggende zwijnen waren dat, beweerde hij met droge ogen. Zo zijn nu eenmaal de regels, dus had hij geen keus, hoorde je hem er achteraan denken. Meestal heeft een sprookje dus een soort moraal waarbij het goede het kwade overwint en iedereen aanlang en gelukkig leeft. Maar ja, dit is dan ook geen sprookje, maar gewoon echt gebeurd. Als dat niet zo was, zou het verhaal zijn over een man die lijdt aan regeldwang en daarom vijf onschuldige dieren een zwijnenstreek levert. Maar dat zou niemand geloven. Zulke slechte sprookjes bestaan gewoon niet.

Mannen van een zekere leeftijd

16-09-2014

Alle pijlen in onze samenleving richten zich momenteel op Zwarte Piet, die om de een of andere reden niet schijnt te deugen, een stereotype zou zijn, de slavernij zou verheerlijken en onze zwarte medemens in een kwaad daglicht stelt. Dat is best veel macht voor iemand die niet echt bestaat, maar dit terzijde. Uiteindelijk moet hij toch verdwijnen en wordt hij zelfs uit kinderliedjes geschrapt. Waar we echter helemaal niets over horen is Sinterklaas. Deze dubieuze grijsaard lijkt de dans te ontspringen. En daar hebben wij blanke mannen van een zekere leeftijd veel last van. Hij bepaalt immers hoe er door buitenstaanders naar ons gekeken wordt. De oude baas is natuurlijk een stereotype van het zuiverste water die ons blanke mannen van een zekere leeftijd toch wel in een heel dubieus daglicht zet. Goed. Wij lopen dan niet rond in een rare jurk, hebben niet allemaal een lange grijze baard en een rare puntmuts op ons hoofd, maar onze donkere medemensen hebben ook niet allemaal net als Zwarte Piet kroeshaar, een zak op hun rug en vrolijk gekleurde pakjes aan. Desondanks is de oude Klaas natuurlijk een ramp voor blanke mannen van een zekere leeftijd. Dankzij de Sint worden wij allemaal gezien als blanke slavendrijvers die onschuldige zwarte medemensen het vuile werk laten opknappen. Maar wij worden ook bestempeld als perverse heerschappen die te pas en te onpas kinderen op schoten trekken en hen dwingen tot allerlei vreemde handelingen zoals het zingen van liedjes terwijl die kinderen dat helemaal niet willen. Bovendien wordt door die zogenaamde Goedheiligman de indruk gewekt dat alle blanke mannen van een zekere leeftijd rijk zijn, altijd maar cadeautjes uitdelen en er nog een riant buitenverblijf in Spanje op na houden ook. Mede door dit vertekende beeld zijn wij natuurlijk ook altijd de klos als er bezuinigd moet worden. Wij blanke mannen van een zekere leeftijd voelen ons dus gediscrimineerd en geschoffeerd door het beeld dat Sinterklaas van ons neer zet. Daar moet een einde aan komen. Wij willen dus dat hij geschrapt wordt uit alle sinterklaasliedjes en dat hij erbij de intocht anders uit gaat zien en wel zodanig dat wij ons niet meer in hem herkennen. Bovendien moet hij zich anders gaan gedragen, zijn huis in Spanje opgeven en stoppen met het wekken van de indruk dat de bomen tot in de hemel groeien waardoor iedereen altijd maar pakjes kan krijgen. Ook wij willen rond 5 december weer gewoon over straat kunnen zonder ons te ergeren aan alle chocoladereplica's van die foute grijsaard die ons in een heel verkeerd daglicht zet. Met zwarte piet hebben wij blanke mannen van een zekere leeftijd overigens geen enkele moeite.

Afhaalafscheid

17-09-2014

Het is één van de weinige zaken waar we vandaag de dag nog geen grip op hebben en dat is de dood. Een zeer eigengereid fenomeen in ons leven dat maar gaat en komt wanneer het zin heeft en vooral geen rekening houdt met de huidige tijdgeest waarin wij leven. We hebben het tenslotte allemaal hartstikke druk. Onze agenda;s zijn overvol, we slepen ons van afspraak naar bijeenkomst en moeten tussendoor ook nog kinderen opvoeden, boodschappen doen, sporten en een huishouden runnen. En dan is daar in eens vaak geheel onverwachts de dood. Je zou zeggen: dat kan anders in dit digitale tijdperk. Maar Magere Hein is kennelijk nog niet gedigitaliseerd. Dus meldt hij zijn komst niet via een whatsappje, smsje, email of desnoods een telefoontje, zodat wij het mee kunnen nemen in onze planning en ruimte kunnen maken in onze agenda's voor afscheid en een momentje van rouw van de ons ontvallen dierbare. Maar nee, zo is de dood nu eenmaal niet. Die houdt gewoon nergens rekening mee. Maar de mens is creatief en om de dooie dood niet voor één gat te vangen. Dus hebben ze nu in de Amerikaanse stad Saginaw (nooit van gehoord) een drive-through ofwel het afhaalafscheid bedacht. Gewoon langs de snelweg. Je rijdt dan net als bij de Mcdrive naar een loket. Als je er er voor staat gaan de gordijntjes open, maar in plaatst van een hamburger ligt daar dan de overledene waarvan met draaiende motor tussen twee afspraken door afscheid genomen kan worden.En daar heb je dan precies drie minuten de tijd voor, meldt ABC News. Dan gaan de gordijntjes weer dicht. Het zou mij niet verbazen als deze service nog gecombineerd wordt met een andere loket , waar je daarna wel gewoonje hamburger kunt afhalen. Of misschien nog beter: ervoor. Dan kun je het afscheid gewoon combineren met je lunch. Check van tevoren wel even de populairiteit van de overledene, want voor je het weet kom je in de file terecht en dat is natuurlijk weer zonde van de tijd. Nou ja, daar zal dan wel weer een app voor ontwikkeld worden. De bedenker van dit concept, een zekere Ivan Philips, hoopt op deze manier een begrafenis of een afscheid voor iedereen toegankelijker te maken. Maar ik hoop dat dit concept nu al ten dode is opgeschreven.

Een warm bad van egotripperij

18-09-2014

Ze noemen het Algemene Beschouwingen. Ik heb geen idee waarom, want over het algemeen wordt er niet zoveel beschouwd. Het jaarlijkse spelletje 'elkaar zoveel mogelijk vliegen afvangen' lijkt mij dan ook een betere benaming. Een soort rituele dans in de Tweede Kamer waar niemand op zit te wachten, waar niemand iets aan heeft en waar niemand zelden iets van onthoudt. Kortom, een tamelijk zinloze bezigheid die van 's morgens vroeg tot diep in de nacht een paar dagen lang duurt en waar niemand wijzer, en al zeker geen cent, van wordt. Maar ze vinden het leuk, onze politieke egootjes in Den Haag. Ze kraaien van plezier, doen aan gewichtige borstklopperij en proberen de andere zo veel mogelijk de loef af te steken, in een kwaad daglicht te stellen en in een hoek te drukken. En wie dat het beste kan heeft gewonnen, schrijven de ongeschreven regels van het spel voor. Het spel zelf kent veel varianten die tijdens het spelen onbeperkt ingezet morgen worden. Zo is brulkikker Wilders een meester in het uitkramen van ongenuanceerde onzin. Kereltje Pechthold is een kei in het verdraaien van de feiten. Die roept bijvoorbeeld met droge ogen dat de begroting van de regering een visieloos prul is, terwijl hij het een paar dagen geleden nog een hele fijne begroting vond waar hij graag zijn handtekening onder zette. Doemdenker Roemer goochelt graag met cijfers, waarbij hij vooral het wegtoveren daarvan zeer goed beheerst. Mopperkont Buma is per definitief overal tegen, ook waar hij eerst voor was en onze goedgelovige Van de Staaij liet gisteravond laat horen dat hij puik kan voorlezen uit de bijbel. Dit heel schouwspel wordt dagenlang gadegeslagen door alle ministers en staatssecretarissen die ons land rijk is. Die mogen niks doen en al helemaal niks zeggen. Die zitten dus tientallen uren lang voor zich uit te staren, te dutten, hun nagels te bekijken, te gapen en, als het even kan buiten het zicht van de camera, in hun neus te peuteren. En dat gewoon met behoud van hun volledige salaris omdat dit doelloze gehang nu eenmaal werk wordt genoemd. De eerste de beste werkloze die er een paar uur zo bij zou zitten wordt onder dreiging van het intrekken van zijn uitkering onmiddellijk naar het dichtsbijzijnde plantsoen gedirigeerd om te gaan schoffelen. Of hij krijgt van vrouw-ik-weet-ook-niet-precies-waarom-ik-hier-zit Klijnsma per kereende de post de opdracht om met een moestuin te beginnen. En zo houden ze elkaar nog een paar dagen gezellig bezig daar onder de Haagse kaasstolp. Een de hamvraag is natuurlijk: is dat erg. Nee, natuurlijk niet. Het houdt de politici lekker van de straat. Ze lopen niemand voor de voeten, nemen een paar dagen lang geen rare beslissingen en zwelgen in het warme bad van hun eigen egotripperij. En intussen draait de wereld gewoon door.

Eén kam

19-09-2014

We doen het graag en we zijn er goed: iedereen en alles over één kam scheren. In hokjes stoppen, stempeltjes drukken, stigmatiseren, indelen in kampen, het is voor ons dagelijkse kost. Aan reflectie doen we liever niet en enige nuance scoort al helemaal niet. Deze manier van doen is volgens mij de motor van de bangmakerij in onze samenleving, de kurk waarop de haat in deze wereld drijft en de aanzet tot vernedering, onbegrip en geweld. Een actueel voorbeeld daarvan is de oproep van diverse kanten aan de moslims in ons land om openlijk en massaal afstand te nemen van het absurde geweld van de koppensnellende jihadisten. Op de keper beschouwd is dat een bizarre oproep. Het impliceert dus dat als je daar geen gehoor aan zou geven je niet tegen dat geweld bent en het dus een islamgerelateerd probleem is. En dat is natuurlijk de grootste flauwekul die er bestaat. Ieder mens, ongeacht zijn geloof, moet gewoon tegen dit geweld zijn. Dat heeft helemaal niks met moslim zijn of de islam te maken. Net zomin als iedere katholiek per definitie rommelt met kinderen of dat iedere jood alle palestijnen de dood in wil jagen of omgekeerd. Het heeft allemaal niks met geloof te maken, maar vooral met de verkniptheid van menselijke geesten die godsdiensten misbruiken als kapstok om zijn gewelddadige gedachtengoed aan op te hangen. Dus als wij bepaalde groeperingen vragen ergens afstand van te nemen of nog erger, groeperingen op basis van wat een groep malloten doet het stempeltje van gewelddadigheid of intolerantie opdrukken, dan zijn we natuurlijk fout bezig. Daar moeten we mee ophouden. Maak als mens duidelijk dat je tegen geweld ben, maar laat het geloof, ras of afkomst buiten beschouwing. Vraag niet aan bevolkingsgroepen om ergens afstand van te nemen omdat hun geloof door extremisten misbruikt wordt. Ik vermoed niet dat de extremisten zich daar overigens iets van aan zullen trekken en het geweld daardoor minder zal worden. Het helpt volgens mij wel om tweespalt in onze samenleving te voorkomen en de onderlinge angst voor elkaar te verminderen. Scheer niet alles en iedereen over één kam, maar zoek naar de nuance. Dat maakt volgens mij hier een stuk aangenamer en je moet tenslotte ergens beginnen met die betere wereld.

Goed fout

22-09-2014

Het kan volgens mij alleen in de sport en dan met name in het voetbal, het maken van onnodige fouten. Tenminste, ik hoor het daar voetbalcommentaren van dienst geregeld over hebben. Doelpunten die vallen omdat verdedigers eerst een onnodige fout hebben gemaakt of aanvallers die niet scoren omdat zij onnodig in de fout gaan of spelers die zelfs het veld uitgestuurd worden omdat zij onnodig iets heel erg fouts doen. Het rijtjes betekenissen in de Dikke Van Dale bij het woordje fout is best lang en varieert van een verkeerde eigenschap tot totaal mislukt en van afwijking tot politiek onbetrouwbaar tijdens de oorlog, maar het woordje onnodig kom ik in dat verband nergens tegen. Het volgens mij dan ook een goed foute toevoeging die alleen in de sport wordt gebruikt. Een fout is volgens mij per definitie onnodig, als i het wel heel menselijk om ze te maken. Ik weet ook nooit precies waarom een fout in het voetbal onnodig is. Dat vertellen de heren commentatoren er niet bij. Dat zou wel handig zijn, want hun typische sportjargon impliceert namelijk dat er dus ook nodige fouten gemaakt kunnen worden. Ook daar kan ik me dan weer niet zoveel bij voorstellen of het moet de bewuste doodschop zijn die voorkomt dat een doorgebroken speler scoort, maar dat noemt men dan weer een nuttige overtreding. Maar hoe weet je nu als voetballer dat je nodig of onnodig in de fout moet gaan? kun je daar op trainen of maakt dat onderdeel uit van de tactiek? Gaat dat via seintjes van de kant of wordt een beetje voetballer zoveel inzicht toegedicht dat hij zelf moet bepalen wanneer hij een nodige of onnodige fout moet maken? Ik heb er werkelijk geen idee van. Misschien komt het zelfs wel eens voor dat een voetballer na een schitterende actie en een geweldig doelpunt tot zijn eigen verbazing wordt gewisseld. En dat hij dat van zijn trainer te horen krijgt dat hij eruit gehaald is omdat hij alles goed deed, terwijl dat juist het moment in de wedstrijd was om een nodige fout te maken. Ik bedoel: als er in de sport nodige en onnodige fouten bestaan, en ook trainers hebben het daar ook geregeld over, dan zou dat dus zomaar kunnen. Maar de sportverslaggeving is sowieso een aparte jounalistieke sport. Zo hoorde ik gisteren weer een sportverslaggever aan voetballer vragen die met een snoeihard schot had gescoord, wat hij dacht op het moment dat hij schoot. Nou, niet veel, zag je de speler denken, want zoiets gebeurt in haast onbewuste reactie die de snelheid van denken vele malen overschrijdt. Maar dat zei de speler niet. Die begon een heel betoog over het bedenken van de juiste aanname en het juiste moment van schieten enzo, enzo. Kortom, antwoord dat uiteindelijk nergens op sloeg. Ik wacht dus nog steeds op de speler die zo'n domme vraag met een nog dommer antwoordt pareert door de zeggen dat hij dacht aan zijn hond die hij na de wedstrijd moet uitlaten of aan de boodschappen die hij in opdracht van zijn vrouw op weg naar huis nog moet halen. Want hoewel domme vragen eigenlijk niet bestaan, vormt ook daar de sport weer een grote uitzondering op en ziet men daar toch kans aan de lopende band heel serieus de meest domme vragen te stellen. Maar ach, vermakelijk is het allemaal wel. En er wordt binnen de journalistiek niet voor niets gezegd als je echt niets meer kunt, kan je altijd nog sportjournalist worden.

Rode koffer

23-09-2014

Hij stond in de brandende zon op een kaal,woestijnachtig stuk land vol stenen. Met tranen in zijn ogen vertelde hij over zijn onthoofde buren, over ontvoerde en verkrachte dochters en zijn huis en haard dat hij halsoverkop had moeten verlaten. Hij wees met zijn door stof bedekte hand achter hem. Daar waren vaag, trillend in de hitte als in een fata morgana, de contouren van bebouwing zichtbaar. Zijn dorp dat hij maar ternauwernood levend heeft kunnen ontvluchten. Hij knikte naar voren. Naar de grens van de vrijheid, versperd door prikkeldraad en bewaakt door soldaten. Een Koerdische man op de vlucht voor de barbaren van IS in de hoop op een veilig heenkomen te vinden bij de Turkse buren. De tranen begonnen harder te stromen. "Waarom doet de wereld niks?" schreeuwde hij wanhopig toen hij zich omdraaide en wegliep. De cameraman bleef hem volgen toen hij zich richting de enorme rij voort schuifelende vluchtelingen begaf. In zijn hand had hij een grote rode koffer. Zo'n moderne op wieltjes en waar je een het handvat in- en uit kan schuiven. Zo'n koffer die je koopt om op vakantie te gaan. Stevig, maar licht en makkelijk mee te nemen. De man probeerde de koffer achter zich aan te slepen zoals een vakantieganger op weg naar een zonnige bestemming. Maar het ongelijke terrein maakte dat onmogelijk. Dus nam hij de koffer in zijn hand, maar ook dat liep niet makkelijk. Uiteindelijk droeg hij de koffer op zijn hoofd toen hij bij de rij invoegde. Hij was tenslotte ook geen vakantieganger. Hij was een vluchteling. Een gebroken man die noodgedwongen zijn leven achter zich moest laten en wiens toekomstperspectief op dat moment niet verder reikte dan een enorme rol prikkeldraad in de verte. Zijn heden bestond nog uit slechts een rode koffer met daarin hooguit een paar herinneringen aan hoe het ooit was. Terwijl de contouren van de man steeds sneller vervaagde in voort schuifelende rij lotgenoten, bleef de rode koffer nog lang zichtbaar als een steeds kleiner wordende rode stip aan de horizon. Als een langzaam vervagend noodsignaal van iemand die niet begrijpt waarom de wereld niets doet.

Ongelabelde rijkdom

24-09-2014

Je komt ze bijna dagelijks tegen, de ranglijsten en statistische onderzoekjes die allerlei gemiddelden opleveren waar je uiteindelijk helemaal niks mee kunt. Zo is er nu dus weer een Duitse verzekeraar die om mij volstrekt duistere redenen een ranglijstje heeft gemaakt van de rijkste landen ter wereld. En Nederland staat daarbij op de derde plaats. Nou, fijn om te weten. Hoe zo'n ranglijst tot stand komt weet ik niet precies, maar het is waarschijnlijk een kwestie van wat gegevens op een hoop gooien en dan vervolgens een beetje optellen, aftrekken en delen en daar dan weer het stempeltje gemiddeld op drukken. Dus zo is onze Duitse verzekeringsbuur tot de conclusie gekomen dat de Nederlander (ook geen idee wie dat is) gemiddeld 71.430 euro bezit. Nou, dat rechtvaardigt dus de conclusie ik in ieder geval niet de Nederlander ben en al helemaal niet gemiddeld. Daar ben ik dus gewoon te onbemiddeld voor. En ik ken veel meer mensen in mijn omgeving die dat ook zijn. Dus ja, de gemiddelde Nederlander met dat fijne gemiddelde vermogen zal zich ergens anders op houden dan bij mij in de buurt, schat ik zo in. Weer een ranglijstje dus waar ik mijzelf niet in herken en waar ik dus helemaal niet op thuis hoor. En zo gaat dat met veel van die statistische ranglijstjes. Het levert allemaal hokjes op waar ik niet in te stoppen ben. Geen type dus waar direct een labeltje aan te hangen valt of een stempeltje op te zetten is. Of het moet al iets zijn van een tikkeltje eigenwijs of misschien dat ik zelfs soms wat eigengereid ben, maar toch zoveel mogelijk ongemiddeld mezelf probeer te zijn. En daar heb je juist weer geen ranglijsten voor. Gemiddeld is volgens mij een afgeleide van middelmaat en daar doe ik dus kennelijk liever niet aan. En dat wil ik graag zo houden. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet rijk ben. En misschien nog wel veel rijker dan de gemiddelde Nederland op zo'n ranglijst. Rijk met mijn dochters, geliefde, vrienden, werk en al die momentjes van geluk in het leven die mij toch geregeld overkomen. Dat is mijn eigen ongelabelde rijkdom waar geen statistiek, ranglijst of welk gemiddeld vermogen dan ook ooit tegenop kan.

Kwallenstad

25-09-2014

Het lijkt me niet op voorhand een aanbeveling dat kwallen de topattractie van je stad zijn. Laten we wel wezen: de glibberige doorschijnende beestjes veroorzaken eerder lichte vormen van paniek als ze massaal op de golven van de zee richting het strand dobberen. De kwal is niet populair bij de mens. Maar kennelijk is dat weer zo'n vooroordeel waar wij nu eenmaal vol mee zitten. Het is immers diezelfde kwal die Harlingen als internationale topattractie op de wereldkaart moet zetten. Een 'ouwe seun' (voor de niet Friezen: de bijnaam van de Harlingers), weliswaar een geïmporteerde, heeft het snode plan bedacht om in de havenstad het grootste kwallenaquarium ter wereld te bouwen. En dat zou dan zeker 80.000 bezoekers per jaar moeten trekken. Je hoort het de kinderen al zeggen: "Kom we gaan naar Harlingen. Lekker kwallen kijken." Maar toeristen zijn toeristen en iedere toerist laat de kassa rinkelen. En als dat over de gladde ruggen van de kwallen moet, dan is dat niet anders. Dus lijkt het plan door allerlei officiële instanties te worden omarmd en mocht de bedenker ervan het gisteravond zelfs voor de leden van een raadscommissie presenteren. En misschien is het ook wel een heel goed plan. In China bijvoorbeeld is de kwal behoorlijk populair. Daar zijn al grote aquariums vol sierlijk dartelende kwallen. Kenners noemen de beestjes niet voor niet 'de dansers van de zee'. En met de juiste belichting kunnen ze door hun doorschijnendheid een wonderlijk en kleurrijk schouwspel opleveren. Bovendien zijn ze best lekker. Chinezen zijn er gek op. Nou ja, die zijn gek op zo'n beetje alles wat beweegt. Zelf heb ik het genoegen gehad een keer kwal als voorgerecht te mogen nuttigen. Het is even wennen aan het idee, maar dan is het ook een kwestie van doorbijten. Ze hebben een zachte, zilte smaak en die is versterkt met kruiden best lekker. Dus zo'n kwal is die kwal eigenlijk ook weer niet. En ongetwijfeld is hij ook nog van nut is in de zeeën waarin hij vertoeft. Dus als Harlingen echt de kwallenstad van de wereld wordt heeft ze de schone taak om alle vooroordelen over het diertje voor eens en voor altijd uit de wereld te helpen. Wel voorzichtig natuurlijk, want hoe leuk ook, de kwal blijft één van dodelijkste, giftigste dieren op aarde.

Bang voor de angst

26-09-2014

De angst heerst in ons land. Althans, dat probeert de media ons wijs te maken. Het is allemaal heel onveilig, doen de dames en heren politici er nog een schepje bovenop. We moeten waakzaam en alert zijn, want onze buurman kan zomaar een verdwaalde jihadist zijn met het snode plan om het lokale bushokje op te blazen. En dat mag natuurlijk alleen maar door de lokale jeugd tijdens Oud en Nieuw gedaan worden. Eerlijk gezegd word ik een beetje moe van die stemmingmakerij. Want dat is het volgens mij. Niets meer en niets minder. We doen mee met de grote jongens in het gevecht tegen die Kalifaatstichtende idioten en dan heten we in eens 'in oorlog' te zijn. Nou merken we daar hier niet zoveel van, behalve dat het ons weer 150 miljoen euro per jaar gaat kosten. En dat is natuurlijk jammer. Hebben we eindelijk na 70 jaar weer eens oorlog en dan zou dat op wat televisiebeelden na onopgemerkt aan ons voorbij gaan. Dat kan niet, dus is er een angstcampagne gestart die volgens mij vooral duidelijk moet maken dat ze onze jongens en meisjes niet voor niets naar zo'n gevaarlijk gebied sturen. Het is tenslotte allemaal bedoeld om ons te beschermen, willen ze ons doen geloven. En om het allemaal nog een beetje geloofwaardiger te maken geven we ook nog een beetje toe aan die terroristische gekken. Dus mogen de militairen en straks waarschijnlijk ook de politie niet meer in uniform de straat op, want dat zou provocerend werken. Dat is wel heel absurd. Zij die juist een uniform aandoen ten teken dat ze ons beschermen mogen dat vervolgens niet meer uitstralen. Dus ik steun de oproep van Claudia de Breij, hoewel ik persoonlijk niet zo van uniformen houdt, om allemaal een uniform aan doen en massaal de straat op te gaan. Wij zijn hier immers de baas en niemand anders. En natuurlijk bestaat de kans dat er ergens een aanslag wordt gepleegd. Er lopen nu eenmaal veel mafketels rond op deze wereld. Maar als je in de auto stapt bestaat de kans op een aanrijding en als het onweert bestaat de kans op blikseminslag en als je een lot hebt bestaat de kans dat je een miljoen wint en zo kan ik nog wel even doorgaan. Er is namelijk kans op van alles, zelfs dat je dood gaat. Dat is nu eenmaal het risico van leven. Dus laten we ophouden met elkaar angst aan te praten. Niet iedereen met een baard en een jurk is van plan de boel op te blazen. Mijn buurvrouw en mijn buurman voldoen samen volledig aan het profiel, Hij met zijn baard en zij in haar jurk, maar zomers hebben ze al de grootste moeite met het opblazen van het zwembadje in hun tuin.Daar is dus geen gevaar van te duchten.Het is prima dat we meehelpen met het aanpakken van die gestoorde gekken, maar stop met het zaaien van angst. Je zou er immers haast bang van worden. Bang voor de angst, veel gekker moet het toch niet worden.

Lastig keus

29-09-2014

Het leven zit vol lastige keuzes en dilemma's. Dat bleek zaterdagmiddag maar weer eens tijdens een gesprek dat ik opving tussen twee slenterende knapen in het drukke winkelcentrum van Groningen. "Weet je'', zei de langste knaap,terwijl hij zijn beide armen vooruit stak, "Als ik stop met het roken van jointjes, dan moet ik gewoon gaan roken. Een gewoon roken is echt heel slecht voor je huid." ''O", zei de iets korte slungel die naast hem liep, terwijl hij naar de uitgestoken armen keek met een blik die verried dat de laatste joint nog maar vrij recent weggepaft was. "En hoe weet jij dat dan?". De andere knaap liet zijn armen weer zakken en zei: "Dat is gewoon bewezen. Dus ik kan niet stoppen met jointjes, want dan ga ik sigaretten roken, terwijl ik ook gewoon een gave huid wil houden. Ik ben niet verslaafd ofzo, maar het is gewoon geen keus. Ik moet gewoon wat te roken hebben." Dat scheen zijn maat wel te begrijpen. "Ja, wat moet je anders. Zoveel keus heb je verder niet als je nergens verslaafd aan wil raken." Zo is het maar net, bevestigde de ander. "Dus blijf ik voorlopig maar jointjes roken. Wiet is gewoon het allerbeste voor je huid", hoorde ik hem nog net opgeruimd vaststellen, terwijl ze al slenterend buiten mijn gehoor verdwenen en opgingen in de winkelende mensenmassa.

Big Brother

30-09-2014

We wisten het natuurlijk wel: het in 1949 geschreven boek '1984' van George Orwell is inmiddels meer dan de waarheid geworden. Big Brother is watching us. Iedere ademstoot van ons wordt wel ergens geregistreerd, vastgelegd, gebruikt en misbruikt. Het bedrijfsleven, instellingen en organisaties doen er onder aanvoering van de overheid allemaal aan mee. Als we niet oppassen zijn straks zelfs onze gedachten niet meer heilig. En ondertussen de schijn maar ophouden en schijnheilig doen over privacy en de grote waarde die we daar zogenaamd aan hechten. En als het privacyleugentje soms echt niet meer werkt, dan hebben we altijd de stempeltjes veiligheid en terrorisme nog. Zodra we die ergens opzetten mag als en is zelfs de schijn niet meer heilig. Dus zo verbazingwekkend is het niet dat blijkt dat alle privégegevens van ons, en dat zijn er nogal wat, die de belastingdienst wel zeven jaar bewaard ook gewoon toegankelijke zijn voor de inlichtingendienst en het Openbaar Ministerie. Ja, niet officieel natuurlijk. Maar er is een wettelijk achterdeurtje gecreëerd die het voor iedere officier van justitie mogelijk maakt om bij iedere vage flinter van een eventuele mogelijke verdenking van een al dan niet verzonnen strafbaar feit frank en vrij in onze gegevens te grasduinen en daarmee te doen wat hij of zij wil. Zonder dat we dat weten natuurlijk. Een systeem waarbij ze in de door ons gehekelde dictaturen hun vingers af zullen likken. Net doen of je een democratie hebt, maar ondertussen stiekem gewoon lekker alles wat met democratie, openheid en privacybescherming te maken heeft aan je laars lappen. Zover is het hier dus gekomen. We hebben een monster gecreëerd, concludeert hoogleraar Belastingrecht Guido de Bont. Een veelkoppig monster, zou ik daar aan toe willen voegen, dat zich waarschijnlijk moeilijk laat temmen. De oplossing? Misschien kan onze premier Mark Rutte dat aan onze dictatoriale Russische vriend Vladimir Poetin vragen. Die kans is immers groot dat die hem binnenkort weer opbelt om eens te horen hoe ons fijne ondemocratisch systeem werkt zonder dat we daarover constant publiekelijk worden gekapitteld.

Proost

01-10-2014

Diep in ons hart wisten we het natuurlijk wel, maar het is fijn als het dan ook nog eens wetenschappelijk onderbouwd wordt: het sociale effect van alcohol is bij ons mannen veel sterker dan bij vrouwen. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers proefondervindelijk vastgesteld. Vrij vertaald wil dat dus zeggen dat wij mannen vooral sociale drinkers zijn. Zijn wij van huis uit dus al tamelijk sociale wezen, met een slok op worden we dat dus alleen nog maar meer. Met een borrel op worden we nog prettiger in de omgang, nog attenter en nog grappig dan we nuchter al zijn. Vrouwen daarentegen reageren op dat punt in het geheel niet als je er alcohol in giet, ontdekte de Amerikaanse onderzoekers. Die worden daar gewoon niet anders van. Als ze zonder drank een ijskonijn zijn blijven ze dat ook met drank op. Ze worden er niet aardiger of minder aardig van. Zonde van de drank, zou je als liefhebber van de alcoholische versnapering kunnen concluderen. Terwijl wij de drank heel nuttig gebruiken als een zeer belangrijk smeermiddel voor de sociale interactie, terwijl vrouwen slechts drinken om het drinken. Zo zou je de conclusie van dit onderzoek in een notendop samen kunnen vatten. Sterker nog: eigenlijk drinken wij dus vooral in het belang van onze vrouwen. We maken het op die manier alleen maar socialer en nog gezelliger. Een heel fijn onderzoek, zou ik zeggen. Daar moeten we er nog maar één op drinken. Voor het zo broodnodige sociale effect. Proost!

Gouden format

02-10-2014

Misschien zit ik er wel helemaal naast en dan bied ik bij voorbaat mijn excuses aan, maar volgens mij is de hele afpersingszaak van de familie De Mol weer een nieuw gouden televisieformat. Hoe en wat precies weet ik niet, maar spannend is het allemaal wel en we worden met de ene cliffhanger na de andere om de oren geslagen. Het knappe van dit format is dat ze het in bestaande programma's op de publieke zenders hebben weten te moffelen. Dat begon dinsdagavond natuurlijk al met 'Opsporing verzocht' . Terwijl Ajax op het andere net voetbalde trok dit programma ineens 1,5 miljoen kijkers. Dat kun je wel aan De Molletjes overlaten, de kijkcijfers. En die kijkers kregen dus een spannend verhaal voorgeschoteld over gebakdozen met dreigbrieven en brieven onder stenen. En een compositiefoto. En wij moeten nu raden wie dat is. Ik hoor de naam van Marcel van Dam al rond zingen en zelfs de naam van Youp van 't Hek in zijn hele vroege creatie, toen hij nog bij cabaret Nar zat, van de teddyberenverkoper meneer Van Dam. Nou ja, het zal vast wel een bekende Nederlander zijn, want daar draaien zulke programma's op. Nog briljanter was het gisteravond toen de soap ineens opdook in het NOS-journaal. Daar was plotseling de bakker van het inmiddels beruchte gebak en de bijhorende gebaksdoos. Die vertelde dat hij inderdaad de gebakjes had gemaakt en die in de inmiddels bekende doos had gestopt. Ja, zo kom je nog eens wat te weten. Maar daar zat natuurlijk ook weer een dijk van een cliffhanger in. De bakker vertelde namelijk dat toen de man het gebak bestelde, die van de compositiefoto dus, er nog iemand in de bakkerswinkel was. Wat deed die daar? Hoorde die erbij? Zit die ook in het complot? Kortom. wij mogen als publiek ook raden wie dat was. Lekker spannend dus. Intussen buitelen allerlei quasi-deskundigen zoals Peter R. de Vries en Klaas Wilting over het scherm om ons met non-informatie en andere prietpraat op het verkeerde been te zetten. Dat is natuurlijk bedoeld om het ons als kijker nog moeilijker te maken. Wat uiteindelijk de bedoeling is van dit reality-achtige soapspeurprogramma weet ik niet. Evenmin wat je er mee kan winnen, maar spannend is het wel. Ik ben benieuwd in welk programma er vanavond weer aanwijzingen opduiken. En als ze nog een naam zoeken voor het programma is dit misschien wel een bruikbare suggestie 'Wie molt De Mol?'. Mogen ze gratis en voor niets gebruiken.

Dorus

03-10-2014

Dorus is nog onder ons. Hoewel zijn creatieve vader Tom Manders al vele jaren dood is, blijkt zijn creatie nog te leven. Voor de jeugdige lezers onder ons: Dorus was een zwerver met een bolhoedje, een brilletje, wild zwart haar, een zwarte borstelsnor en in de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw razend populair in Nederland met een eigen theater en televisieprogramma. Hij werd gespeeld door Tom Manders die hem ook had bedacht en uiteraard ging alles wat Dorus deed op een uiterst komsich wijze mis of liep het anders dan bedoeld. Maar deze week heb ik hem weer gezien in levende lijve. Gewoon, hier bij mij in de straat. Met de zelfde wilde haardos en borstelsnor, alleen wat grijzer. Maar nog steeds met die innemende, naïef verbaasde blik in de ogen die zo kenmerkend was voor Dorus en waardoor je hem ook alles was mis ging vergaf. Maar hij is geen zwerver meer, maar plantsoenendienstmedewerker bij de gemeente. Zoals ik al vaker heb gemeld op deze plek heb wij in onze straat een gemeentelijke tuin voor onze deuren, met gras, rozen en ander onebstemd groen. De gemeente laat het gras over het algemeen onbekommerd vele weken groeien en het onkruid lekker woekeren. Maar een paar keer per jaar wordt orde op zaken gesteld. En deze week was het weer zover. Plotseling was de straat vergeven van schoffelaars in felgele pakken die het verwilde groen te lijf gingen. En er kwamen mannen met allerlei maaimachines die het gras radicaal kortwiekte. En aan het eind van de dag was de straat en de weg bezaaid met afgemaaid gras en geschoffeld onkruid. Maar de taken bij de gemeente zijn strikt verdeeld en schoffelaars zijn nu eenmaal geen opruimers. Die ploeg werd de volgende dag aangerukt en stond dus onder leiding van niemand minder dan Dorus. Hij bestuurde ook het vrachtwagentje waar het verzamelde afvalgroen uiteindelijk in terecht moest komen. Zijn veegploeg verdeelde zich op zijn commando in groepjes met bezems en manden over de straat. En daar gingen zij los, terwijl Dorus leunend tegen zijn wagen toekeek. Maar als snel ging het mis. Ploegen kwamen in elkaars veeggebied. Hoopjes groen verschoven van de ene kant van de straat naar de andere. Ook werd er afval weer terug geveegd in de perkjes, waarna een ander het er weer uitviste en veel belandde naast de manden in plaats van er in. Dorus besloot in te grijpen, maar dat had geen succes. Terwijl hij de ene ploeg toesprak, maakte de anderen er achter zijn rug weer een groene puinhoop van. En zo ging het de hele dag door. Uiteindelijk gaf hij de moed maar op en ging in het vrachtwagentje een sigaret zitten roken. Maar desondanks lukte het zijn mensen om toch het nodige groen in de manden te krijgen. Toen die geleegd moesten worden nam Dorus gelijk zijn positie van leider weer in. Het omkieperen van de manden in de laadbak van zijn autootje geschiedde dan ook geheel op zijn aanwijzingen. Zo leek het aan het einde van de dag toch nog allemaal goed te komen. De veegploeg rukte na gedane arbeid in en Dorus vertrok met een laadbak vol groenafval. Maar ja, Dorus zou Dorus niet zijn als er zomaar iets goed zou gaan. En ging het ook niet, maar dat werd pas zichtbaar toen hij was vertrokken. Ondanks zijn aanwijzingen bleken zijn mannen toch nog kans te hebben gezien een groot deel van de mandeninhoud over de laadbak heen te gooien. Dus zo bleef er uiteindelijk na twee dagen schoffelen en vegen toch nog een flinke bult groenafval op de weg liggen. Dat krijg je dus met Dorus aan het roer, maar het is hem vergeven. Zingen over 'twee motten in zijn oude jas' gaat hem waarschijnlijk toch beter af dan werken bij de gemeente.

Alleenwoner

07-10-2014

Ik wist het niet. Maar een steeds groter groep Nederlanders worstelt zich alleen door het leven. De 'alleenwoner' is een fenomeen of juist het toonbeeld van de doorgeslagen individualisering van de maatschappij aan het worden. Het is maar van welke kant je het bekijkt en vooral ook hoe je in die groeiende doelgroep terecht bent gekomen. Ben je alleen komen te staan door een scheiding, het overlijden van de partner of heb je de ware nooit kunnen vinden? Dan kijk je waarschijnlijk toch iets anders tegen het 'alleen zijn' aan, dan mensen die beweren er bewust voor gekozen te hebben. Maar goed. Intussen bestaat één op de drie huishoudens in Nederland uit een 'alleenwoner'. Dat zijn er best veel, vind ik eigenlijk. En eerlijk gezegd lijkt het me nogal saai ook. Natuurlijk, ook ik heb wel eens gedacht: laat me maar mooi alleen. Gewoon lekker doen wat ik zelf wil, geen rekening houden met anderen, gaan en staan waar ik wil en vooral wanneer ik wil. Maar dat zijn altijd slechts momenten geweest in tijden dat dingen soms anders liepen dan je zou willen. Om vervolgens toch tot de conclusie te komen dat 'alleen zijn' het ook niet is en ik er eigenlijk ook niet zo geschikt voor ben. Samen naar de film, het theater of gewoon lekker eten is veel gezelliger. Of gewoon lekker samen hangen op de bank zonder iets te zeggen of juist over van alles en nog wat discusssiëren. Het met elkaar delen wat je bezig houdt en weten dat er altijd iemand is die op je wacht. Dat maakt het leven allemaal veel aangenamer, dan altijd maar praten tegen de kat en de planten of het voor iedere activiteit maar weer een beroep moeten doen op het sociale netwerk om er niet alleen op uit te hoeven. Solo, het nieuwe normaal, luidde de kop van De Volkskrant zaterdag. Nou ja, dan ben ik dus maar niet meer normaal of gewoon van het oude normaal. Het leger van de inmiddels bijna 3 miljoen alleenwoners hoeft als het aan mijn ligt nog lang niet op mij te rekenen. Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt en in welke omstandigheden je ongewild verzeild zal raken, maar voorlopig bevalt het me met de kinderen om me heen en een geweldige partner in de buurt nog altijd meer dan uitstekend. En het scheelt de kat een hoop gezeur aan zijn kop.

Medisch wonder

08-10-2014

Op de keper beschouwd ben ik gewoon een medisch wonder. Tenminste, als je de recente wetenschappelijke geurtest mag geloven. Wetenschappers van de universiteit in Chicago hebben daarbij vastgesteld dat het verminderen van het reukvermogen een aankondiging is dat binnen tien jaar Magere Hein op de stoep zal staan. Van de 3005 proefpersonen tussen de 57 en 85 jaar heeft 39 procent van hen die nauwelijks iets roken binnen tien jaar het loodje gelegd. Dat zijn natuurlijk geen cijfers om je neus voor op te halen. Het betekent wel dat ik volgens die gegevens op sterven na dood ben en dat al vele tientallen jaren lang. Mijn reukvermogen heeft immers nooit tot mijn allersterkste punten gehoord. En hoewel ik mijn neus graag in allerlei zaken steek, is dat vermogen er de laatste 30 jaar alleen maar op achteruit gegaan. Dat heeft wel eens tot hilarische momenten geleid. Zo heb ik in mijn tijd dat ik nog bij de politie werkte tijdens een alcoholcontrole iemand door laten rijden omdat ik de enorme alcoholwalm die door het geopende raampje naar buiten kwam en waar je haast tegenaan kon leunen gewoon niet rook. Gelukkig parkeerde de man zijn auto een paar honderd meter verder op zonder problemen op een vluchtheuvel, waarna alsnog werd vastgesteld dat hijzoveel had gedronken dat het wonder was dat hij zijn auto in beweging had gekregen. Dus op zulke momenten is het beperkte reukvermogen wel onhandig. Je zou zeggen dat het niet goed kunnen ruiken ook van invloed zou moeten zijn op mijn smaakvermogen, maar dat is dus juist niet het geval. Dat heeft er misschien mee te maken dat mijn reukvermogen nog niet helemaal tot nul is gedaald. Ik reuk nog wel iets, maar dan moet het wel binnen een hele korte afstand van mijn bescheiden reukorgaan zijn en nog een sterke geur bovendien. Met kruiden en zo lukt dat dus meestal wel. Maar buiten dat zou ik mijn neus als het om ruiken gaat dus niet blind achterna lopen. Verder heb ik nauwelijks last van deze beperking, waar ik kennelijk goed mee heb leren leven. En ondanks het recente wetenschappelijke onderzoek voel ik me nog kerngezond. Ik ruik nog steeds geen onraad.

Twee maten

09-10-2014

Wat zijn we toch een heerlijk kneuterig landje met onze wereldvreemde binnendijkse probleempjes. Terwijl de hele wereld in brand staat, miljoenen mensen op de vlucht zijn en het Ebolavirus in aantocht is blijven wij lekker hangen in onze zwarte pietendiscussie. Die heeft weer een nieuwe status gekregen nu de Sint en zijn knechten op de lijst Nationale Inventaris Immaterieel Erfgoed komt en dus kans maakt op het stempeltje tradiotineel erfgoed. En daar mag je nu eenmaal niet aankomen. Intussen heeft de discussie zelf ook een wat vreemde wending genomen. Onze zich gediscrimineerd voelende zwarte medelanders die zwarte piet zo snel mogelijk willen elimineren blijken zomaar ineens met twee maten te meten. Die schreeuwen moord en brand nu de VVD in Amsterdam heeft voorgesteld om het zes weken durende Surinaamse Kwakoefestival in de Bijlmermeer wat korter te laten duren, omdat er veel klachten zijn over de overlast die het festival veroorzaakt. Dus niet schrappen, maar gewoon een paar weekjes eraf, zodat de overlast ook wat minder wordt. Nou, dat kan dus niet, vinden onze sympathieke donkere landgenoten. We hebben hier immers met een traditie te maken, luidt hun argument. Bovendien is het in hun ogen slechts een kleine minderheid die klaagt en daar kan natuurlijk nooit aan toegegeven worden, is verder de redenering. Dat is toch gek. Want op grond van diezelfde argumenten wordt door hun wel de zwarte pietendiscussie gevoerd. Dan hebben zij ineens lak aan tradities en wordt het begrip minderheid als niet ter zake doende argument aan de kant geschoven. Toch zou deze houding de opening tot een mooi compromis kunnen zijn: zwarte piet mag blijven en het Kwakoefestival in zijn volle lengte ook. Iedereen blij met z'n eigen tradities en de klagende minderheid moet de overlast en ergernis maar voor lief nemen. Het is polderen in optima forma, maar zo zwart-wit is het nu eenmaal niet meer in ons land. Dat bleek wel toen enkele Kwakoe-aanhangers met dit compromis werden geconfronteerd. Die begonnen nog harder moord en brand te schreeuwen en met termen als racisme, gezeik en discriminatie te slingeren. Hand af van ons festival en wegwezen met jullie zwarte piet, zo luidde de niet mis te verstane boodschap vanuit de Amsterdamse Bijlmer. Einde discussie. En dat noemen we dus in gewoon oerhollands: meten met twee maten. Een term die dan ook prima past in onze traditie van kneuterige gezelligheid en je druk maken om niks.

Interklaas

10-10-2014

'Pap?' 'Ja, jongen.' 'Hebben sinterklaas en zwarte piet vroeger echt bestaan?' 'Nou echt? Wij geloofden dat wel als kind.' 'Maar hoe kan dat dan? Geloven in iemand die niet bestaat.' 'Dat kan, jongen. Dat noemen ze fantasie. Dan bestaat iets in je hoofd. Dat hebben we dan met z'n allen bedacht. Een leuk verhaaltje. En een keer per jaar verkleedde mensen zich dan als sinterklaas en zwarte piet en vierden we zogenaamd dat sinterklaas jarig was, maar kregen wij cadeautjes. En dan geloofde je dat dat echt was en dat was heel leuk.' 'Jullie hadden toen nog geen mobieltjes, laptops en tablets, toch? Ja, dan moest je dingen wel in je hoofd bedenken. Gelukkig hebben wij geen fantasie meer nodig. We zoeken wel op internet. Daarom bestaan sinterklaas en zwarte piet natuurlijk niet meer.' 'Nou, zo is het niet helemaal gegaan. Het is eigenlijk gekomen door een paar mensen die toen al geen fantasie meer hadden. Die dachten dat sinterklaas en zwarte piet echt waren. En die dachten dat zwarte piet bedoeld was om hen belachelijk te maken omdat ze zelf ook donkergekleurd waren. En toen mocht zwarte piet ineens niet meer en was voor sinterklaas de lol er ook gauw af.' 'Dus jullie hebben toen iets afgeschaft wat eigenlijk nooit bestaan heeft.' 'Ja, dat komt het wel op neer. Door gebrek aan fantasie is de wereld toen weer een stukje saaier geworden.' 'Nou ja, gelukkig hebben we de site Interklaas, waar we nu als kinderen rond vijf december gewoon ons cadeautjes kunnen bestellen. Daar heb je helemaal geen fantasie voor nodig.' 'Zo is het, jongen. Zolang het beeld maar niet op zwart springt zal niemand bezwaar maken tegen dit digitale sprookje. Dat noemen ze dus vooruitgang: heel effectief, maar funest voor de fantasie en de sprookjes. '

Zwaartekracht

13-10-2014

Het is een kek vrouwtje van een lastig in te schatten leeftijd, die ik tijdens mijn hardlooprondje geregeld met haar hondje tref. Heel af en toe maken we even een praatje. Ze ziet er altijd uit om door een ringetje te halen, net als haar altijd keffende viervoetertje van een voor mij onbestemd ras. Laatst hadden we het even over mijn werk voor het Ouderenjournaal. Ik legde haar uit wat het inhield en wat ik er voor deed. Toen vroeg ze schalks of ik dacht dat zij ook tot de doelgroep behoorde. Nu had ik wel het idee dat zij zeker niet meer tot de allerjongste gerekend kon worden, maar gezien haar toch nog redelijk strakke uiterlijk en moderne kleding was haar exacte leeftijd moeilijk in te schatten. En je wil een dame niet voor het hoofd stoten door veel te hoog of opvallend laag te gokken. Maar ze had mijn dilemma door en vroeg me recht op de man af hoe oud ik haar schatte. Gelukkig was ik door mijn gedraaf al behoorlijk bezweet, zodat ze niet zag dat ik door haar vraag nog meer zweetdruppeltjes produceerde, maar ik kon niet anders dan antwoord geven. 55?, gokte ik naar voor mijn gevoel met een stevige afronding naar beneden. Bijna goed, zei ze lachend. Ik zat er slechts 20 jaar naast. 75 was ze inmiddels, maar haar plastische chirurg had bij de laatste ingreep waarbij ze van alles had laten liften inderdaad gezegd dat ze er wel 20 jaar jonger uitzag. Dus ja, ze behoorde qua leeftijd zeker tot de doelgroep van het Ouderenjournaal. Maar ik ben nog jong van geest en dat wil ik uitstralen ook, voegde ze daar opgeruimd aan toe. Dus was ze de strijd met de zwaartekracht maar aangegaan, vervolgde ze haar uitleg. Die zorgde er immers voor dat op latere leeftijd alles maar ging hangen. Nou ja, behalve haar tandvlees dan. Dat trok zich juist terug, grapte ze. Maar ze was wel blij met mijn inschatting en zou zeker het Ouderenjournaal gaan bekijken. Dan zou ze me een volgende keer wel vertellen wat ze er van vond. Toen ik haar vervolgens weg zag trippelen op haar haar halfhoog gehakte laarsjes zou je haar op afstand qua uiterlijk zeker nog lang geen 75 jaar gegeven, maar als je goed keek zag je ook dat haar motoriek toch wel een zeker bejaardheid verried. Daar heeft het liften dan weer geen enkele invloed op.

Respectloos

14-10-2014

Het is gewoon niet eerlijk. Respectloos zelfs hoe kleine voetballanden tegenwoordig met het Nederlands Elftal om gaan. Eerst Tsjechië, toen Kazachstan en gisteravond IJsland weer die het onze jongens haast onmogelijk maken om even lekker een balletje te trappen. We hebben het dan wel over de nummer 3 van het afgelopen WK. Dat zijn we weliswaar geworden met een soort voetbal dat niet om aan te gluren was, maar dat doet er natuurlijk helemaal niet toe. Vroeger werd je nog wel met respect behandeld na zo'n resultaat. Zeker door landen die voetballend weinig in de melk te brokkelen hebben en waarvan de spelers zich meestal in tweederangscompetities ophouden. Nee, dan onze jongens. Die spelen wekelijks de sterren van de hemel in de Italiaanse, Spaanse en Engelse competities, om van de Eredivisie nog maar te zwijgen. Die behoren tot de absolute wereldtop. Dan mag je toch van die matige voetballers verwachten dat ze een beetje tegen onze jongens opkijken en al blij zijn dat ze hun miezerige carrières wat glans kunnen geven door tegen ons te mogen spelen. Maar nee, die spelers gaan ineens inzet tonen. Die stappen het veld in met de wil om te winnen. Die jagen op iedere bal, zetten ons onder druk en vormen een collectief. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Zo komen wij natuurlijk niet aan voetballen toe. Wij moeten het immers hebben van onze verfijnde techniek en ons sublieme inzicht en dan ga je natuurlijk niet achter iedere bal aan hollen. Daar wordt je alleen maar moe van en dat gaat ten koste van de oogstrelende acties die we willen maken. Inzet is alleen maar leuk en nuttig als je geen techniek in huis hebt. En de wil om te winnen? Tja, wat moet je daar als Nederlands Elftal nou mee. We zijn immers zo goed dat we toch altijd vooraf vinden dat we wel even zullen winnen. Daar kunnen we dus beter ook geen energie in steken. Zonde van de tijd. Maar ja, dan is het wel jammer dat zo'n tegenstander niet meewerkt en ons zo hinderlijk voor de voeten gaat lopen. Dan kom je daar in zo'n ijskoud land om lekker een balletje te trappen en dan wordt je dat gewoon onmogelijk gemaakt. Dan gaat de lol er natuurlijk wel snel af. Je verwacht het ook niet van zo'n tegenstander en je kunt je er dan ook niet op voorbereiden. Dus eigenlijk is het heel gemeen en stiekem van zo'n tegenstanders, maar bovenal is het toch vooral heel respectloos. Zo ga je niet om met grote voetballers.

Lang leve de censuur

15-10-2014

Eerst had ik mijn twijfels nog toen onze studentikoze staatssecretaris Sander Dekker maandag aankondigde dat het wel wat minder kon met dat pretentieloze amusement op de publieke zenders. Programma's als Bananasplit en Ranking The Stars zijn inderdaad niet de meest inhoudelijke televisieprogramma's die we hebben, maar op z'n tijd lachen is tenslotte ook gezond. Daar moet de overheid zich toch vooral niet mee bemoeien, was mijn eerste gedachte. Maar binnen 24 uur ben ik wat die gedachte betreft ineens 180 graden gedraaid en staat ik plotseling volledig achter de staatssecretaris. Er kan geen overheidsbemoeienis genoeg zijn met van onze zuur verdiende belastingcentjes geproduceerde televisieprogramma's. Op dat punt zou ik haast willen zeggen: lange leve de censuur. Met dank aan de publiek omroep zelf. Die zond gisteren de eerste aflevering uit van het programma 'Love At First Kiss' uit. Dus zat ik 's avonds om half negen te kijken naar wildvreemde mensen die elkaar voor het eerst in een soort darkroom zagen en zonder ook nog maar een woord met elkaar gewisseld te hebben elkaar vol op de monden zoenden en er lustig op los tongden. Inclusief alle bijbehorende smakkende en plakkende geluiden. Mocht dat 'kopkluiven', zoals mijn oma dat vroeger heel plastich wist te omschrijven, goed bevallen, dan konden de stelletjes daarna daten en dat was het dan. En dat bijna drie kwartier lang op een gewone voetballoze dinsdagavond. Geen voice-over of presentator die er nog enige duiding gaf of toch een beetje probeerde uit te leggen wat de bedoeling precies was van het programma. Gewoon niets van dat alles. Alleen maar elkaar plat op de bek zoenende volwassenen die daarna nog een keer met elkaar afspraken of elkaar gewoon lieten barsten. In vergelijking met dat programma zijn Bananasplit en Ranking The Stars gewoon culturele pareltjes aan onze omroepkroon en valt 'Love At First Kiss' in de categorie ranzige rotzooi waar volgens mij zelfs SBS 6 zich voor zou schamen. Nu hoor ik u zeggen: maar je hoeft toch niet te kijken. En dat klopt helemaal. En dat ga ik ook zeker niet meer doen. Maar omdat te weten, moet je het toch eerst een keer gezien hebben. Een nieuw programma maakt toch altijd een beetje nieuwsgierig. Zeker als de staatssecretaris net heeft aangekondigd dat het niveau wel wat hoger kan. Bovendien worden ook zulke programma's gemaakt van mijn belastinggeld. En dan vind ik het toch fijn om te weten wat ze daar mee doen. Dat wil overigens niet zeggen dat ze er alleen maar mee mogen doen wat ik leuk of interessant vind. Er worden ook genoeg goede programma;s gemaakt die mij nu eenmaal minder boeien. BNN is wat mijn betreft nu echter een stap te ver gegaan. Dus ook als ik niet kijk wil ik nog niet dat ons belastinggeld aan zulke stompzinnige ranzigheid wordt besteed. Steek het geld toch maar liever in Bananasplit of Ranking The Stars, al kijk ik daar ook zelden naar.

57 16-10-2014

Het is geen getal om lang bij stil te blijven staan: 57. Het is geen cijfer dat een jubileum markeert of een mooi afgerond geheel symboliseert. Het is eigenlijk gewoon een heel gewoon getal in de reeks van hele gewone getallen. Toch is het voor mij wel een bijzonder getal. En niet in de laatste plaats omdat het sinds vandaag mijn leeftijd aanduidt. Het is ook het getal dat voor mij een soort cirkeltje rond maakt. Ik ben immers geboren in 1957 en nu ben ik 57. Het is dus het laatste getal in mijn geboortedatum. 16, 10 en 19 liggen tenslotte al ver achter mij. En vanaf nu komen er dus alleen maar jaartallen die niet meer in mijn geboortedatum voor komen. Die mijlpaal heb ik dan toch maar weer bereikt. Niet dat je verder veel kunt met deze wetenschap, maar het is toch aardig zo'n op het eerste gezicht gewoon cijfer toch ook iets bijzonders kan hebben. Wat gewoon lijkt hoeft dus niet altijd gewoon te blijven. Niet dat ik er zelf nou zoveel aan heb hoeven te doen om zover te komen. Dat is gewoon een kwestie van doorademen geweest. En dat blijf ik dan ook voorlopig nog maar even doen, is mijn heilige voornemen. Ondertussen heb je wel een hele periode opgebouwd om op terug te kijken. Dat is ook eigenlijk het enige dat je er van merkt, van ouder worden. En natuurlijk, soms kraken de botten wat meer, protesteren de spieren war heftiger en wil het lijf niet altijd meer waarvan de geest meent dat het nog moet kunnen. Maar verder voelt het niet veel anders dan toen die 16, 10 en 19 aan de orde waren. Terugkijkend op die meer dan een halve eeuw merk je wel dat je iets milder wordt, het relativeringsvermogen is toegenomen en je meer oog hebt voor de betrekkelijkheid der dingen. Heb je dan ook bereikt wat in de periode van de 16, 10 en 19 voor ogen had? Nee dus. Bij lange na niet. In die periode zie je namelijk alleen maar pieken voor je, maar op weg naar die 57 krijg je ook met hele diepe dalen te maken. Daar sta je aan het begin van die levenstocht gelukkig nog niet bij stil. Maar zo werkt dat nu eenmaal. En dat is ook niet erg. Dat loutert alleen maar en zorgt voor reflectie. Bovendien is er voor wat je toen hoopte te bereiken en niet bereikt heb weer een heleboel ander moois in de plaats gekomen. Momenten, gebeurtenissen en belevenissen waar je nooit op gerekend had, maar waarvan je achteraf kunt zeggen dat ze bepalend zijn geweest voor de rest van je leven tot nu toe en die je dus ook voor geen goud had willen missen. En hoewel de dalen soms diep waren, hebben de pieken uiteindelijk toch de overhand. En ondertussen gaat het leven gewoon door. Ook als je 57 bent. Daar nemen we er dus maar één op vandaag. Proost.

Failliet van het systeem

17-10-2014

Zoals het nu lijkt zijn wij de laatste tijd weer aardig voor het lapje gehouden. Met een flinke kluit het riet ingestuurd of, zoals ik het iemand gisteren nog net iets bondiger hoorde formuleren, flink belazerd. Maanden lang wordt ons onder aanvoering van kereltje Dijsselbloem al voorgehouden of voorgelogen, zoals kwade tongen ook wel beweren, dat we aardig uit de financiële crisis zijn. En ze lijken gelijk te krijgen, die kwade tongen. De beurzen zijn de afgelopen week in een haast ongekende vrije val geraakt en de deskundigen die ons lang wijs hebben gemaakt dat het ergste leed qua crisis inmiddels wel geleden was jammeren nu ineens dat ze het ook niet meer weten. Sterker nog: nu beweren ze plotseling dat we sinds het begin van de crisis in 2008 eigenlijk geen stap zijn opgeschoten. Nu zeggen de zogenaamde deskundige bijgoochems die de macht in handen hebben dat zij ook niet meer weten aan welke knoppen zij moeten draaien om het tij opnieuw te keren. Met andere woorden: ze hebben het eigenlijk nooit geweten en de afgelopen jaren maar wat gedaan in de hoop dat het zou werken. Maar de trukkendoos is blijkbaar leeg. Het lukt ze kennelijk niet meer om ons zand in de ogen te strooien en rookgordijnen te produceren. Het begint een beetje op het failliet van ons economische systeem te lijken. De verschijnselen daarvan worden ook steeds zichtbaarder in onze eigen samenleving. Het Nibud heeft vandaag bekend gemaakt dat meer dan een miljoen Nederlanders met een fikse schuld te kampen heeft en dat dit aantal nog fors zal groeien. En, zo heeft het Nibud ook vastgesteld, de schuld daarvan kan niet alleen bij die mensen worden neergelegd, maar is voor een deel ook te wijten aan ons systeem. Je kunt dus wel stellen dat de houdbaarheidsdatum van onze systeem inmiddels de uiterste kritische grens begint te naderen. De vraag is natuurlijk of dat erg is? Nu ben ik geen econoom en zit ik al helemaal niet knoppen die er toe doen, maar mijn gewone gezonde verstand zegt nee. Misschien is het systeem wel zo zelfreinigend dat het onderkent dat de toenemende rijkdom bij een klein deel van wereld (eenderde blijkt uit cijfers) wel in het schril contrast staat met de groeiende armoede in de rest van de wereld. Een beetje oneerlijk verdeeld is het dus allemaal wel. Het wordt misschien tijd voor een nieuwe systeem met een betere verdeling van de rijkdom en welvaart. Herverdelen van wat we met ze alleen hebben en winst niet meer het uitgangspunt maken bij alles wat we doen, maar dat inruilen voor het standpunt dat iederen gewoon goed en plezierig moet kunnen leven. Een naïeve gedacht? Misschien. Een utopisch ideaalbeeld dat nooit gerealiseerd zal worden? Zou best kunnen. Maar als het systeem nu zelf aangeeft dat het nagenoeg failliet is dan zullen we toch wat anders moeten. En dan ontstaan er weer kansen. Als de machthebbers die nu aan de knoppen zitten dat ook in zouden zien is er volgens mij meer mogelijk dan we denken. Maar dan moet er volgens mij bij die mensen eerst nog wel even een knop om.

Pensioenpoen

20-10-2014

Nou behoorde ik vroeger op school al niet tot de grootste rekenwonders, maar met een beetje optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen kon ik me aardig redden. En van economie heb ik onthouden dat als je winst maakt, je daarmee weer dingen kan doen zonder dat basiskapitaal wordt aangetast. Ik heb me cijfermatig met deze basisvaardigheden dus altijd goed uit de voeten gekund. Maar nu begin ik spoor als het om de pensioenen gaat toch een beetje kwijt te raken. Nu de pensioenregels door Jetta Klijnsma, staatssecretaris van de een partij die lang gedacht heeft dat ze socialistisch was, weer eens flink zijn aangescherpt snap ik er niet veel meer van. Pensioenen zijn al jaren niet meer geïndexeerd, wat dus wil zeggen dat de oudjess ondanks de toenemende kosten en de stijgende prijzen al jaren van hetzelfde geld moeten rondkomen. En echt klagen hoor je ze daar niet over, want zelfs dat is nog wel te doen in onze rijke land. De pensioenfondsen zelf, die door dubieuze beleggingen en ander duister gedoe met onze pensioenpoen, het zelf ook een beetje moeilijk hadden leken echter net weer uit het dal omhoog te kruipen. In sommige gevallen werd er zelfs al weer iets van een indexatie in het vooruitzicht gesteld. Maar toen was daar ineens Jet met haar nieuwe regels. En die houden in dat oudjes weer kunnen fluiten naar de aanpassing van hun pensioentjes. Want het bewindsvrouwtje heeft nu verzonnen dat de fondsen zulke enorme buffers op moeten bouwen dat ze over tien en twintig jaar nog steeds alle pensioenen en die dan misschien wel vermenigvuldigt met de factor tien kunnen uitbetalen. een soort oppotmaatregel dus. Een onzinnige maatregel, roepen de pensioenfondsen en vakbonden nu in koor. We hebben dit jaar immers maar liefst 34 miljoen euro winst gemaakt met onze miljardeninvestering, hoorde ik mevrouw het pensioenhoofd van het grote ambtenarenfonds ABP zeggen. Daarvan zou ze met twee vingers in de neus voor sinterklaas zonder zwarte piet kunnen spelen en alle pensioenen moeiteloos weer wat kunnen verhogen zonder dat het miljardenvermogen daar ook maar iets van zou worden aangetast. Maar ja, dat mag dus niet van Jet, hoorde je haar diplomatiek verzuchten. Die laat de pensioenen nu rekenen met een theoretische rente die in de verste verte niets met de praktijk te maken heeft. Dus zelfs een rijk fonds als het APB schiet daardoor op papier ineens onder de vastgestelde limiet en moet op zijn geld gaan zitten. Jammer voor de oudjes, maar die kunnen ondanks de winsten en de bergen pensioenpoen voorlopig de indexatie wel weer op hun buik schrijven.

Het Henkgevoel

21-10-2014

Behalve de eerste najaarsstorm waait sinds kort ook het Henkgevoel door Nederland. Een aangenaam briesje van een gezonde dosis relativeringsvermogen vermengd met een snufje humor en een flinke schep 'jezelf blijven'. Een wind die is aangewakkerd door Henk de Jong, de trainer van SC Cambuur uit Leeuwarden. Met fris en fruitig voetbal heeft hij er inmiddels voor gezorgd dat Cambuur stevig op de derde plaats in de Eredivisie staat. Dat is nu al indrukwekkende prestatie, maar nog indrukwekkender is de manier waarop de trainer uit Drachten zichzelf presenteert en zijn club en Friesland in de schijnwerpers zet. Henk is natuurlijk een goede trainer die heel serieus met zijn vak bezig is, maar bovenal is Henk vooral een aangenaam soort mens die zich door niets en niemand gek laat maken en al helemaal niet door het succes. Uitgangspunt van Henk is gewoon lekker voetballen en dan maar zien waar het schip strand en zo staat hij ook in het leven: gewoon plezierig leven en genieten van wat je meemaakt. Dus is inmiddels het hele Nederlandse mediacircus met cameraploegen, satellietwagens en hordes journalisten uitegrukt naar Friesland om maar een glimp en quote van Henk op te vangen. En Henk vindt het allemaal prachtig, maar hij verblikt of verbloost er niet van. Henk blijft Henk en verteld gewoon in begrijpelijk taal wat hij vindt en denkt, blijft nuchter, maakt grappen en relativeert. En dat op zo'n een manier dat zelfs de Nederlandse afzeikzender Pownews geen kans ziet om hem voor schut te zetten. Ook internationaal begint Henk op te vallen. Cambuur wordt onder zijn leiding nog een gewild exportartikel. Buitenlandse topclubs willen niets liever dan oefenen tegen de profs uit Leeuwarden. Fris en fruitig voetballen willen ze immers allemaal wel leren. Het maakt het Henk allemaal niks uit. Die zegt rustig nee als Louis van Gaal belt om met zijn ploeg Manchester United op Old Trafford in de interlandweek te oefenen tegen Cambuur. Dat kwam Henk even niet uit. Zijn spelers moesten na het trainen ook nog even stappen en ontspannen in die week, dus Louis moest het later nog maar eens een keer proberen. Dezelfde boodschap kreeg Ronald Koeman ook te horen toen hij de Friezen naar Southampton probeerde te halen. Als Henk tijd heeft wil hij met zijn jongens best een potje gaan voetballen in Engeland, maar nu even niet. Vandaag praat de KNVB met bondscoach Guus Hiddink over de wanprestaties van het Nederlands Elftal. Als de KNVB slim is proberen ze Guus er van te overtuigen dat het beter is dat hij zijn trainingspak vrijwillig aan de wilgen hangt. En als ze nog slimmer zijn dan vragen ze Henk de Jong het stokje van hem over te nemen. Zou wel jammer zijn voor Friesland, maar een beetje Henkgevoel kunnen ze daar bij dat voetbalbolwerk in Zeist wel gebruiken. Maar zo slim zijn ze daar waarschijnlijk niet, dus moet iedereen voor het Henkgevoel voorlopig nog maar even naar Friesland afreizen.

Paffende longartsen

22-10-2014

Ze zaten gisteravond bij Pauw, de twee vrouwelijke longartsen die vandaag de Nederlandse overheid voor de rechter slepen wegens het in hun ogen falende antirookbeleid. Want, zo vertelde de beide dames, zij zien als ervaringsdeskundigen dagelijks de doorrookte longen voorbij komen en ondanks de vele geslaagde operaties toch de levens van veel patiënten in rook opgaan. Dus moesten zij de barricade wel op. De overheid heult immers met de rooklobbyisten van tabaksfabrikanten omdat rokers via de accijnzen de schatkist zo lekker spekken. Schande dus en mooi dat deze twee dames, die allerlei gruwelijke voorbeelden en cijfers paraat hadden over de gevaren van het roken, zo opkomen voor de gezondheid van hun medemensen, dacht ik nog. Het verbaasde mij wel dat ik deze nu zo bloedfanatiek artsen nog niet eerder op de antirookbarricade had gezien. Maar ja, misschien hadden zijn het juist door al dat roken gewoon veel te druk gehad met al die kankerlongen. Nou, ten dele klopte dat ook wel, moesten zij halverwege het gesprek bekennen. Door het roken waren zijn nog niet eerder aan actievoeren toegekomen. Zij rookten namelijk zelf. Ondanks de dagelijkse gruwelijkheden, de alarmerende cijfers en de grote sterfte onder hun rookpatiënten paften zij er zelf lustig op los. De een was wat eerder gestopt door de ander, maar wat ze met hun mond beleden richting in hun patiënten en in hun de praktijken dagelijks wegsneden aan gerookt vlees en weefsel, maakte dus geen enkele indruk. Nou ja, wist de één dan nog te vertellen, ze had het altijd wel stiekem gedaan, want eigenlijk kon je het als longarts natuurlijk niet maken. En zo veranderde twee sterke longartsen met een missie in een paar minuten tot een paar slappe verslavende trienen. Het is mooi dat ze nu eindelijk het licht hebben gezien, al twijfelde de ene zelfs nog wel of ze dat ook voor altijd zou blijven zien, maar opmerkelijk vond ik het wel. Mij bekroop ineens het gevoel dat ik zat te kijken naar twee gemotiveerde actievoerders die uiteindelijk toch de slagers bleken te zijn die het eigen vlees willen keuren. In dit geval rookvlees. En het begrip ervaringsdeskundigen had ook ineens een hele andere lading gekregen.

Zomerse wintertijd

27-10-2014

Er is momenteel alleen kloktechnisch sprake van wintertijd. Qua weer is er eerder sprake van een hele lange nazomer of, zoals sommigen ook zeggen, wel een heel vroeg voorjaar. Het weer trekt zich tenslotte helemaal niks aan van ons geschuif met dat ene uur. Dus steken hier en daar de krokussen hun kop al op, verschijnen er opnieuw knoppen in de rozenstruiken en beginnen vogels zelfs aan hun zoveelste leg. Het onkruid blijft welig tieren en de kat begint zijn net gekweekte wintervacht ook al weer te verliezen. Zelfs de was wappert eind oktober nog geregeld lekker droog in de tuin. De temperaturen willen immers maar niet herfstachtig worden en de zon blijft maar geregeld schijnen. Voor het weekend kan het kwik volgens de voorspellingen zomaar weer oplopen tot 19 graden, terwijl de temperaturen ook de rest van de week boven de gebruikelijke waarden voor deze tijd van jaar blijven uitkomen. Goed. We hebben dan de eerste najaarsstorm gehad, maar die is uiteindelijk ook zonder al teveel problemen overgewaaid. De vraag is natuurlijk of we hier te maken hebben met incident en het weer gewoon tijdelijk even van slag is of dat het hier gaat om een structurele weersomslag? Tot op heden hebben ik onze weermannen en -vrouwen er weinig over gehoord. Dat is in het verleden wel anders geweest. Dan werd er voor iedere weersverandering direct een verklaring gezocht, zoals het gat in de ozonlaag, het smeltende poolijs, de CO2-uitstoot, El Nino en de opwarming van de aarde. Het is jammer dat die duiding nu uitblijft. Je wilt onderhand toch wel eens weten of deze trend zich doorzet. zodat we misschien met de kerst wel lekker buiten kunnen barbecueën. En dan kunnen we ook gelijk een einde maken aan die Zwarte Pietendiscussie. Die hebben hun kleurtje dan niet meer te danken aan het roet uit de schoorsteen, maar gewoon aan de zon. De klimaatverandering is dan geen probleem meer, maar juist een oplossing.

Leef gezond, ga aan de roddel

28-10-2014

Je kunt natuurlijk iedere dag een bak grijze havermout naar binnen werken in combinatie met veel groente en fruit en veel bewegen. En vooral niet roken en zeker niet te veel drinken. Dat is allemaal goed voor lijf en leden en het wekt de indruk van een gezonde levensstijl. Dat is het natuurlijk ook wel, maar het is niet genoeg, hebben slimme wetenschappers van onze eigen Rijksuniversiteit in Groningen haarfijn uitgezocht. Een belangrijk element om echt gezond te leven ontbreekt dan nog en dat is de roddel. Wil je echt gezond leven, dan gaat er niets boven een fijne roddel. Lekker achter je hand smispelen over jan en alleman, een dagelijkse dosis vrolijke achterklap met hele en halve waarheden, we hebben het gewoon broodnodig, zo is nu wetenschappelijk vastgesteld. Roddels leveren immers waardevolle indirecte sociale vergelijkingsinformatie op, hebben de onderzoekers ontdekt. Positieve roddels zorgen dus voor meer waardering voor zelfverbetering en zelfreflectie. Negatieve roddels zorgen voor meer zorg over zelfbescherming. Je wordt er dus altijd beter van, is de conclusie. Dus, zo stellen de wetenschappers, accepteer dat roddels bij het leven horen en ga ze vooral niet bestrijden. Ik heb jaren gewoon heel ongezond geleefd, blijkt nu. Roddelen is nooit echt mijn ding geweest. Maar ja, op basis van dit onderzoek zal ik er dus wel aan moeten geloven. De schellen zijn mij van de ogen gevallen. Straks toch maar even naar de winkel om wat Stoy's, Prive's, Weekends en andere roddelbladen kopen. Gewoon als studiemateriaal op weg naar een nog beter leven.

Stoeptegels

29-10-2014

Ze liggen er nu al bijna twee weken: twee stapeltjes van acht stoeptegels. Midden op de stoep in de straat voor mijn huis. Om de tegels is een rood/wit lint gespannen dat tevens dient als markering voor het zandbed dat normaal gesproken door de stoeptegels wordt bedekt. De tegels en het zandbed blokkeren de hele stoep. Menig bejaarde struikelt de stoep af en de weg op om de obstakels te passeren. Voor rollators en rolstoelen is de stoep al weken een 'no go area'. Ik weet wel hoe de tegels er gekomen zijn. Ongeveer zes weken geleden is er een lek ontstaan in de waterleiding in de straat. Na ongeveer vier weken en veel opborrelend water had waterbedrijf Vitens tijd om het lek te dichten. Dus werden er tegels gelicht, een gat gegraven en waren de waterleidingmannen een hele dag in de weer met buizen, pompen en ander gereedschap om het lek te repareren. Aan het eind van de dag was de klus geklaard. Het gat werd weer dicht gegooid en de meeste tegels werden weer op hun plaats gelegd. Op die twee stapeltjes van acht na dus. Dat denk je nog dat zal wel zijn om te controleren of ze het lek echt boven water hebben, maar er is dus al bijna drie weken niemand meer geweest. Dus heb ik toch maar even met Vitens gebeld, want het blijft een raar en rommelig gezicht, zo'n half opgebroken straat. He meisje aan de telefoon wist van niks, maar was wel zo welwillend om het even uit te gaan zoeken. Naar veel jengelende muziek kwam ze weer terug aan het toestel. En ze wist nog steeds van niks, deelde ze welwillende mede. En ze had ook niemand gevonden die wel iets wist, legde ze klantvriendelijk uit. Maar er was geen lek in de straat, voegde ze daar nog geruststellend aan toe. Nee. Dat wist ik ook wel. Er was een lek geweest en daardoor ligt er nu een stapel tegels de boel te blokkeren, legde ik haar nogmaals uit, maar dat bracht ons geen steek verder. Probeert u de gemeente eens, luidde vervolgens haar tip. Die gaan tenslotte over de stoeptegels, schoot haar ineens te binnen. Bij de gemeente hoorde een dame eveneens welwillend mijn verhaal aan. Zij wist mij echter meteen te vertellen dat dit een zaakje voor Vitens was. Die moest weer zorgen dat alles werd zoals het was. En nee, daar ging de gemeente dus niet achteraan. Ik moest zelf maar even bellen met Vitens, luidde haar welwillende advies. En toen kreeg ik ineens visioenen van een kastje en een muur. Volgens mij moet er nog heel wat water door de gerepareerde waterleiding stromen voordat er weer gewoon over de stoep in onze straat gelopen kan worden.

Emotieterreur

30-10-2014

Door zijn daden of eigenschappen zich roem verworven hebbend, luidt de letterlijk tekst in de Dikke van Dale. Pas dan kan je volgens het woordenboek spreken van beroemdheid. Het is dus niet iets waar je zelf voor kunt kiezen. Beroemdheid overkomt je min of meer. Omdat je toevallig aardig kan zingen, lollig kan acteren, leuk tegen een bal kan trappen of een fijn boek kan schrijven. Dat zijn niet heel veel mensen die dat kunnen, dus heeft beroemdheid altijd een zekere mate van exclusiviteit gehad. Zonder dat je het zelf wist leverde je een uitzonderlijke, puike prestatie en werd je beroemd. Maar we leven in een andere tijd en net als met zoveel andere zaken heeft de sociale media in combinatie met de televisie die zekere mate van exclusiviteit van beroemdheid met de grond gelijk gemaakt. Beroemdheid lijkt inmiddels een vak te zijn waar je voor kunt kiezen. Een opleiding is er niet voor nodig en over vaardigheden, kennis of kwaliteiten hoef je al helemaal niet te beschikken. Je doet mee aan de één of andere talentenjacht met het doel om beroemd te worden. Tenminste, dat zeggen veel kandidaten.En aan beroemdheid zit dan ook automatisch veel geld gekoppeld, is dan waarschijnlijk hun redenering. Gewoon lekker beroemd zijn en verder niks doen, is tegenwoordig een haast ultiem levensdoel. Dat kan dus tegenwoordig ook bereikt worden door iets op facebook, twitter of Youtube te plaatsen. Wat maakt niet eens zoveel uit, als er maar genoeg mensen naar kijken. Dan kun je immers claimen dat je beroemd bent. En dat gaat ver. Zo ver dat zelfs de dood geen obstakel meer is om beroemd te worden. Ben je er tijdens je leven niet in geslaagd om mee te deinen om de golven van beroemdheid, dan heb je na je dood nog een kans. Dus zo plaatste een vader van een door een verkeersongeval omgekomen meisje een filmpje van zijn pianospelende dochter op de sociale media met de oproep om daar met z'n allen zoveel mogelijk naar te kijken, want de ultieme droom van zijn dochter was om beroemd te worden. Een oproep die op de sociale media onmiddellijk als emotioneel wordt bestempeld en waar vervolgens meer dan 1 miljoen mensen op reageren. En wat je ziet is gewoon een meisje dat niet al te best piano speelt en waar je als ze nog in leven was waarschijnlijk nooit naar zou kijken. Begrijp me goed. Ik vind het verschrikkelijk wat er met het meisje gebeurd is en heel erg voor haar familie en je moet er niet aan denken dat het jou overkomt, maar verder niets. Emotioneel heb ik er niet zoveel mee. Ik ken noch het meisje noch haar familie en drama's komen ieder uur van de dag overal ter wereld voor. Maar dit meisje is dankzij haar vader en de grote social mediakudde ineens niet even niet meer dood, maar beroemd. De vader bedankte de miljoenen dan ook in een vervolgtweet, want zij hebben haar wens om beroemd te worden toch maar mooi waargemaakt. En intussen zijn wij emotioneel dus zo gemankeerd dat we daar massaal van vol schieten en dat zo'n filmpje en oproep zelfs het NOS-journaal haalt. Zover zijn we dus inmiddels doorgeschoten. Social media zorgt dus voor een soort emotieterreur die wij inmiddels als echte gevoelens zijn gaan beschouwen. Het nadeel van de social media is echter ook dat we tien filmpjes verder en 20 berichtjes later al het voorgaande alweer vergeten zijn. Dan zit die vader weer gewoon gevangen in zijn eigen emoties die hij heel even heeft met de wereld heeft kunnen delen, waardoor zijn dode dochter een moment van posthume beroemdheid heeft gehad. Echt beroemd is ze natuurlijk nooit geweest en zal ze ook nooit worden. Het is slechts de schijn van beroemdheid die via een sociale media als een dekken over de werkelijkheid is gelegd. Onder die dekken blijft de keiharde realiteit gewoon bestaan, al gaan volgens mij steeds meer mensen geloven dat de dekken de echte werkelijkheid is.

De onderbuik

31-10-2014

Ik weet dat het niet zo is, verstandelijk gezien dan. Maar mijn gevoel geeft een ander signaal. Een onderbuikgevoel dus. Het borrelde gisteren zomaar ineens op toen bekend werd dat we volgend jaar met z'n 6 miljoenen kunnen rekeningen op een stevige naheffing van de belastingdienst. Maar liefst 300 tot 700 euro zal er nog betaald moeten worden omdat de dienst weer eens niet in staat is geweest zijn werk gewoon normaal uit te voeren. Dus was het ze even niet gelukt om politieke afspraak die in 2013 al is gemaakt om de heffingsregelingen aan te passen in hun nooit functionerende systeem in te voeren. Geeft niks, want wat in het vat zit verzuurd niet, weten deze van overheidswege aangestelde geld-uit-de-zakkloppers als geen ander. En de beste remedie is dan gewoon zwijgen. Zodat eerzame burgers die braaf ieder jaar hun aangiften invullen lekker van niks weten. Die krijgen dus geld terug waar zij recht op denken te hebben of betalen minder dan ze zouden moeten betalen en worden in de waan gelaten dat het zo goed is. Maar de belastingdienst roept al jaren dat ze het niet leuker kunnen maken. Wel makkelijker, liegen ze daar dan guitig achteraan. Maar ook die leugen kunnen ze niet waarmaken. Dus hebben ze kennelijk bedacht dat ze toch maar eens moeten proberen om het dan toch leuker te maken. En wat is er leuker dan tijdens Halloween ruim 6 miljoen Nederlanders in één keer flink de stuipen op het lijf te jagen. Dat is ze dus aardig gelukt met hun naheffingsverhaal. Maar echt leuk is dat natuurlijk niet. Sterker nog: eigenlijk is het gewoon een rotstreek. Je stuurt mensen toch met een raar gevoel de dure feestdagen in. Bovendien is er het constant knagende gevoel dat burgers steeds op kunnen draaien voor de fouten die de dienst maakt. Maar dat is dus het onderbuikgevoel, want onze staatssecretaris Eric Wiebes, de man die altijd kijkt met een blik die aangeeft dat hij er ook niks van snapt, zal ons ongetwijfeld uit kunnen leggen dat die naheffing juist in ons eigen belang is. Het zal niet helpen. Het onderbuikgevoel is door alle plunders uit het verleden gewoon te sterk geworden. Dus zegt de onderbuik dat het wel heel toevallig is dat we ineens nu met een naheffing geconfronteerd worden. Net nu we als land een naheffing van bijna 700 miljoen van de EU hebben gekregen. Dat geld moet toch ergens vandaan komen, borrelt er in de onderbuik op. En nou denk ik dus zomaar ineens dat die Brusselse naheffing gewoon uit onze zak wordt geklopt. Dat is natuurlijk niet zo, maar leg dat maar eens uit aan je onderbuik.

Concertkletsers

03-11-2014

Het is een fenomeen dat al een tijdje bestaat: de concertkletsers. En eerlijk gezegd is het een tamelijk irritant fenomeen. Concertkletsers zijn mensen die naar een concert gaan en zodra de artiest van die dienst waar het dure kaartje voor gekocht is de eerste noot aanslaat beginnen zij uitgebreid met elkaar hun sociale leven en nog veel meer te bespreken. Dat begint dan op een fluistertoon, maar naarmate de muziek luider wordt, gaan de gesprekken ook in volume omhoog. Het gaat meestal om relatief kleine groepjes die omringd zijn door mensen die wel speciaal voor de muziek zijn gekomen. En dan is zo'n aanhoudende babbelruis om je heen zeer storend. Zeker als er wat zachtere momenten in de voorstelling zitten, maar hun praatvolume vervolgens niet evenredig dimt. Zaterdagavond bij een concert van de bluesgitarist Robert Gray in Groningen was het weer raak. Een groepje bezoekers van toch al redelijke middelbare leeftijd besloot tijdens het concert eens fijn met elkaar bij te gaan praten. Een gesprek dat naarmate er meer wijn en bier gedronken werd ook merkbaar in volume toenam. Dit tot toenemende ergernis van een grote groep mensen om hen heen. De praters werden door verschillende mensen vriendelijk edoch dringend verzocht nu toch eindelijk hun snater eens te houden. Maar dat fatsoen konden de kletsmeijers niet opbrengen. Integendeel. Ze reageerden vooral verontwaardig en ging juist nog een tandje harder kletsen. Zelfs het publiek dat achter in de zaal op de tribune zat begon zich aan de babbelaars te ergeren. Daar barstte dan ook de bom. Ineens stond een man van de tribune op, beende naar het groepje in de zaal toe en verzocht ze in niet mis te verstane woorden 'op te sodemieteren' en hun gesprek in de bar buiten de zaal voort te zetten. Zouden zij dat niet doen en zich verder ook niet stil houden, dan restte hem niet anders dan de organisatie te vragen hen uit de zaal te verwijderen. De woede-uitbarsting van deze bluesliefhebber werd door de mensen om de groep heen met instemmend geknik ontvangen. En ook praatjesmakers waren kennelijk onder de indruk, want de rest van het concert is er niet veel meer van hen vernomen. Sterker nog, nog voordat de laatste noot geklonken had waren zij al met stille trom vertrokken. Een de plas van bier- en wijnresten en een flinke hoeveelheid achteloos neer gesmeten plastic bier- en wijnservies markeerden als stille getuigen de plek waar de concertkletsers hadden gestaan. Je vraagt je af wat zulke mensen bij een concert komen doen en waarom ze de moeite nemen en veel geld uitgeven om een kaartje te bemachtigen. Ik kan me wel betere en goedkopere plekken voorstellen om eens gezellig bij te kletsen. Maar de concertkletsers zijn een oprukkend fenomeen en het zal mij niet verbazen als aan het verzoek voorafgaande aan het concert om niet te flitsen en geen geluid- en filmopnames te maken ook gevraagd wordt om toch vooral een beetje stil te zijn in zaal omdat er ook mensen zijn die wel voor de muziek komen. Het concert was verder overigens voortreffelijk.

Hij bestaat lekker wel

04-11-2014

Het moest er een keer van komen. Voor het eerst kwam vanochtend in het schooltaxibusje sinterklaas ter sprake. Het begon met een paar sinterklaasliedjes met aangepaste teksten die oudere jongens in de bus begonnen te zingen en waarbij vooral zwarte piet duidelijk last had van opspelende darmen en winderigheid. Maar al snel meende jongens dat het tijd werd het enige meisje (7 jaar) in de bus, die aangeven had dat sinterklaas echt bestaat, van haar geloof af te helpen. Dus werd er stellig beweerd dat de goedheiligman niet bestond, dat de cadeautjes door haar ouders werden gekocht, dat die ook de wortel van het paard uit haar schoen haalden en dat met een paard over het dak lopen al helemaal nergens op sloeg. Maar haar geloof bleek sterker dan de argumenten van de jongens. Zij bleef volhouden dat de sint wel bestond en wist dat met allerlei argumenten sterk te onderbouwen. Haar ouders, zo vertelde ze, hadden helemaal geen geld om zoveel cadeautjes te kopen en haar moeder was in december altijd haar pinpas kwijt. Bovendien bonsde zwarte piet op 5 december steevast hard op de deur als haar moeder nog in de kamer was en haar vader naar het toilet. En dan stond er altijd pakjes voor de deur. Dat kon dus niet anders dan door sinterklaas gedaan zijn, stelde zij stellig. En bovendien had ze zelf geregeld het paard op het dak horen lopen. Ze wist immers alles van paarden en dus ook precies hoe het klonk als een paard op het dak liep. En wat de jongens ook probeerden, haar geloof wankelde geen moment. Sterker nog, ze begreep niks van het ongeloof van de jongens. Die gaven uiteindelijk de moed maar op en gingen verder met het ter plekke verzinnen van eigen versies van sinterklaasliedjes. Bij het uitstappen bij school, nam het meisje me toch nog even in vertrouwen. "Sinterklaas bestaat lekker wel. Ik weet het zeker", wilde ze toch nog even kwijt. "Zo is het", zei ik voordat ze het schoolplein op huppelde. "Zolang jij het gelooft bestaat hij ook."

De waarheid en de kloof

05-11-2014

Ze zaten gisteravond tegenover elkaar in het programma 'Pauw': Martin van Rijn en Ben Oude Nijhuis. De eerste is de 58-jaar oude staatssecretaris van Volksgezondheid en de tweede een kwieke tachtiger wiens demente vrouw in hetzelfde verpleeghuis zit als de demente moeder van de bewindsman. En, niet onbelangrijk, een vriend van diens vader Joop. Joop en Ben hadden gisteren in het Algemeen Dagblad een boekje open gedaan over de gang van zaken in het tehuis en dat was niet best. De demente oudjes werden uren aan hun lot overgelaten en zelfs de tijd om hen te verschonen ontbreekt geregeld. Een schrijnend verhaal, dat volgens de vertellers vooral wordt veroorzaakt door aanhoudende Haagse bezuinigingsdrift. En niet onbelangrijk, daar is volgens de oude Van Rijn en zijn vriend, de jonge Van Rijn verantwoordelijk voor. En zo zaten Van Rijn en Oude Nijhuis dus gisteren tegenover elkaar en dat was best pijnlijk. Het politieke verhaal dat Van Rijn moest verdedigen staat immers in schril contrast met het persoonlijke verhaal over zijn moeder. Hij vertelde dat hij juist de politiek in was gegaan om dit soort misstanden uit de weg te ruimen. En, voegde hij daar aan toe, het kwam niet alleen door de bezuinigingen. Het had ook allemaal te maken met de manier waarop de zorg nu geregeld is. Dat moest anders en beter. Hij klonk oprecht en af en toe zelfs een tikkeltje geëmotioneerd. Het was zijn waarheid. Oude Nijhuis vertelde over de uren dat hij en zijn vriend Joop dagelijks bij hun vrouwen moeten zitten omdat er geen personeel is. Over de urine die soms langs de benen van de dames sijpelt omdat niemand hen komt verschonen. Over stagiaires die het vuile werk moeten opknappen, maar van toeten noch blazen weten. Ook hij was zichtbaar geëmotioneerd. Wat hij vertelde was zijn waarheid. Twee mensen aan één tafel over exact hetzelfde onderwerp met ieder hun eigen waarheid. Nog nooit is de kloof tussen de politieke werkelijkheid en de dagelijkse werkelijkheid zo zichtbaar en voelbaar geweest als gisteravond aan die tafel.

De waarheid en de kloof (2)

06-11-2014

Als het niet zo treurig was zou je denken dat het om een zeer slecht geschreven en gespeelde soap gaat. Helaas hebben we hier te maken met de keiharde realiteit. De onthullingen van de de vader van staatssecretaris Martin van Rijn en zijn vriend Ben Olde Nijhuis over de wantoestanden in het verzorgingstehuis waar hun beide demente vrouwen verblijven, lijken een prooi te worden van onverkwikkelijk politiek spel. Maakte de staatssecretaris zelf een twee dagen geleden al geen sterke indruk door de kritiek vooral te bagatelliseren, gisteren deed de ethicus en VVD-politica

Heleen Dupuis daar in het programma 'Pauw' nog eens een flinke schep bovenop. Als voorzitter van de Raad van Toezicht van het betreffende tehuis stelde het Eerste Kamerlid dat alles wat de beide mannen naar voren hadden gebruikt niet waar was. Ofwel: de beide tachtigers logen dat het gedrukt stond. Maar, voegde zij daar heel ethisch aan toe, mocht er onverhoopt toch iets van waar zijn, dan hoorde dat nu eenmaal bij het leven en oud worden. In discussie wilde mevrouw de ethicus niet met de bijna ontploffende aanwezigen in de zaal, want dat zou volgens haar toch niets opleveren. Zij had immers gelijk, beweerde ze met droge ogen. Het tehuis had tenslotte al twee keer een gouden oorkonde gekregen, omdat ze het zo puik deden. Bewijs genoeg dus volgens haar dat er niets loos was. Ze doen het zo goed zelfs dat er vorige jaar 2,8 miljoen euro winst is gemaakt en dat het eigen vermogen van de organisatie inmiddels ruim 30 miljoen euro bedraagt, voegde ze daar nog trots aan toe. Verdiend dus over de ruggen van de demente ouderen dus, ben je dan geneigd om te concluderen. Want ja, ondanks die winst moet er toch bezuinigd worden en zal een deel van het personeel in het tehuis heel ethisch vervangen worden door camera's. Dat levert ongetwijfeld nog meer geld op. Inmiddels is ook bekend geworden dat het ministerie van Van Rijn geprobeerd heeft het onthullende interview uit het Algemeen Dagblad te houden. Ook zou Van Rijn zelf geprobeerd hebben een deal te maken met Oude Nijhuis om zijn verhaal tijdens het televisie-interview wat af te zwakken. De kwieke tachtiger is intussen onder druk gezet om toch maar niet meer met de pers te praten. Gelukkig heeft hij laten weten 'dat hij niet zo oud geworden is om zich de mond te laten snoeren'. Schreef ik gisteren nog dat deze hele affaire duidelijk maakt hoe groot de kloof is tussen de politieke werkelijkheid en de dagelijkse werkelijkheid. Nu is wel duidelijk geworden dat die kloof inmiddels schier onoverbrugbaar is. De oude klokkenluider lijkt vooralsnog een roepende in de woestijn tegen vooral politieke dovemansoren. Het wordt tijd dat die oren eens flink door de bevolking gewassen worden.

De Muur

07-11-2014

Het is zo'n moment, zo'n onvergetelijk historisch ijkpunt in de wereldgeschiedenis, waarvan je 25 jaar later nog precies weet waar je op het moment dat het was. Zondag is het precies 25 jaar geleden dat de muur in Berlijn viel. Met een indrukwekkende ruk werd het ijzeren gordijn, de scheiding tussen het vrije westen en het communistische oosten opzij geschoven. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was gewoon thuis, toen nog in Franeker. Langzaam sijpelde de berichten door dat er wat aan de hand was in Berlijn. Wat volgende was een spannende avond en een deel van de nacht televisie kijken en naar de radio luisteren via verschillende zenders om de ontwikkelingen op de voet te volgen. Overal heerste verwarring in combinatie met een gevoel van opwinding en ook een soort blijdschap. Hier gebeurde immers iets dat de wereld voorgoed zou veranderen. Nu is 1989 voor mij sowiesie al een memorabel jaar, want ik dat jaar ben ik ook getrouwd. Een jaar dus van een persoonlijk historisch feit gecombineerd met een historische feit van wereldbelang. De muur heeft het in jaren overigens veel lang volgehouden dan dat huwelijk, maar dit terzijde. Wel is het interessantt om eens na te gaan of die euforische stemming van 25 jaar geleden toen de eerste gaten in de muur werden gehakt ook die wereldwijde positieve ontwikkeling gebracht hebben die toen verwacht werd. Ik heb daar eerlijk gezegd mijn twijfels bij. De muur tussen het vrije westen en dictatoriale oosten mag dan wel verdwenen zijn, in de jaren daarna zijn er wereldwijd ook weer heel veel muren opgebouwd. Dat is letterlijk gebeurd zoals de levensgrote muur tussen Israël en het Palestijns gebied, maar vooral ook figuurlijk. Muren tussen mensen. Vanwege hun geloof, hun overtuiging of hun aard. Door regimes die het begrip vrijheid met alle democratische elementen die daarbij horen juist over de muur hebben gekieperd. Muren die aangeven wat je wel en niet mag denken en geloven. Muren die voor jou de grens van vrijheid afbakenen. Muren die bepalen hoe jij je leven moet leven. De val van de muur in Berlijn beloofde 25 jaar geleden wereldwijde vrijheid. We zullen echter nog heel wat muren moeten slechten voordat die belofte waargemaakt kan worden.

Schietpieten

10-11-2014

Je kunt het gewoon niet verzinnen. Het zou een volstrekt ongeloofwaardig verhaal opleveren dat door iedereen direct naar het Rijk der Fabelen zou worden verwezen. Zelfs als je behept met een overdosis aan fantasie, een stevige hoeveelheid cynisme en de nodige zwarte humor, dan nog zou je er niet opkomen. Het is dus echt niet verzonnen, maar de steeds sterker worden geruchten in de media gaan dat de landelijke Sinterklaasintocht zaterdag in Gouda wordt beveiligd door gewapende zwarte pieten. En dan hebben we het niet over de lang geleden afgeschafte roe. Nee, dan het gaat het over vuurwapens. Zodat er ingrepen kan worden als de zwartkijkende jongens en meisjes van de anti-zwarte pietenbeweging zich als een soort zelfmoordterroristen op de Sint en zijn gevolg willen werpen of andersinds de intocht willen verstoren. Even ter herinnering: we hebben het hier wel over een kinderfeestje rond niet bestaande sprookjesfiguren. Dus niet over een man met een witte baard die hier met zijn gekleurde aanhang bijvoorbeeld een Islamitische Staat wil stichten. Nu mogen de jongens en de meisjes van de anti-zwarte pietenbeweging zaterdag wel protesteren tegen de zwarte pieten, maar dan wel op een plek waar niemand ze ziet en hoort. Dan moet van onze staatsomroep NPO, want anders zendt die de intocht niet eens uit. Maar iedereen weet natuurlijk hoe zaterdag de wimpels waaien: daar gaan die jongens en meisjes zich dus niet aan houden. Vandaar dat er naast de kaas- en stroopwafelpieten dit jaar ook schietpieten worden ingezet. Kun je het je voorstellen: schietende pieten tussen tienduizenden kinderen die luidkeels zingen over het huppelende paardje? Het zal mij niet verbazen als we deze week nog te horen krijgen dat de Sint dit jaar wordt uitgerust met een kogelvrije tabbert en mijter. En dat hij Amerigo inruilt voor een Paard van Troje gevuld met legerpieten. We zijn de gekte inmiddels echt helemaal voorbij, dus niets is meer onmogelijk. Sinterklaas is oorlog.

Jengelbakken

11-11-2014

Het is irritant, al die bakken met snoep die onder andere bij tankstations, bouwmarkten en boekwinkels naast de kassa staan. Bedoeld om de onnozele klant te verleiden tot een impulsaankoop. Nog irritanter is het als de kasbediende van dienst het snoepgoed ook nog aan gaat prijzen. En dat je dus steeds nee moet zeggen tegen dubbele rollendrop, megaverpakkingen kauwgum of ongewenste stukken chocolade. Of juist door de knieën gaat en dus weer naar buiten stapt met iets waarvoor je helemaal niet naar binnen ging. Maar het meest irritant is het als er ouders met relatief kleine kinderen voor je staan. Zodra die snoepaanbiedingen in het oog krijgen, beginnen die dus ongegeneerd te jengelen. Die kleine windbuiltjes zijn namelijk helemaal geprogrammeerd op dat soort impulsaankopen. Soms is het zo gênant dat de ouder uit schaamte en om de overlast van de jengelaar te beperken maar overgaat tot de aanschaf van het snoep.Het levert overigens wel weer een mooi woord op: jengelbakken. En dat kan dan weer slaan op zowel het kind als de bak met snoep. Nu wil het Voorlichtingscentrum voor Voeding dus van die jengelbakken af. Om misverstanden te voorkomen: van de snoepbakken bij de kassa dus. Niet van de kinderen. Daartoe is vandaag dus een voorlichtingscampagne gestart. Een prima initiatief dus, maar dat hadden ze wat mij betreft nog wel wat breder kunnen trekken. Het is vandaag immer 11 november. Dat betekent dat er vanavond weer hele kloften kinderen door de straten trekken met lampionnen om de dekmantel van het Sint Maarten en via het afraffelen van onverstaanbare liedjes om snoep te bedelen en mijn avondrust te verstoren. Wat mij betreft hadden die jengelbakken, en nu bedoel ik dus wel de kinderen, ook best in die campagne meegenomen mogen worden.

Hartversterkertje

12-11-2014

Het was wetenschappelijk al bewezen: gematigd alcoholgebruik beschermt tegen hart- en vaatziekten. En dat feit staat nog als een huis. Dus iedereen kan nog gewoon met een gerust hart een hartversterkertje blijven nemen. Niks meer aan doen, zou je zeggen. Maar nee, er zijn natuurlijk altijd wetenschappelijke slimmeriken die nog meer dan het naadje van de kous willen weten. Dus hebben ze aan de Universiteit in Gotenburg uitgevogeld of die fijne wetenschappelijke stelling voor iedereen geldt. En wat blijkt, nadat ze 618 Zweden met hart- en vaatziekten en 3000 gezonde Zweden voor het onderzoek een flinke borrel hadden gegeven: het gezonde effect van het de regelmatige borrel werkt slechts bij 15 procent van de mensen. En dat heeft dan weer te maken met een bepaald genotype (een verzameling erfelijke eigenschappen) die je moet hebben. Maar dat weet je dus niet. Of je dat hebt. En dat weten die wetenschappers ook niet. Die kunnen dan weer niet precies aangeven welk type mensen dat wel of niet hebben. En hoe je dat thuis bijvoorbeeld zelf even simpel vast kan stellen. Hartstikke mooi dus, zo'n onderzoek, maar als gezonde alcoholdrinkers hebben we daar helemaal niks aan. Dan denk je dus op een wetenschappelijk verantwoorde manier gezond bezig te zijn, maar je weet het gewoon niet. Maar ja, je kunt het risico natuurlijk niet nemen. Voor hetzelfde geld hoor je wel bij die groep van 15 procent gezonde drinkers. Er zit dus gewoon niets anders op dan toch maar geregeld een goed glas wijn of een andere alcoholische versnapering naar binnen te slaan. Voor onze eigen bestwil.

Endless River, mooi afscheid van een instituut

13-11-2014

Het zit er na bijna vijftig jaar op. Met de cd 'Endless River' neemt Pink Floyd definitief afscheid van de popmuziek. Het is een laatste, indrukwekkende hommage geworden aan de rol die de Britse band heeft gespeeld in de popgeschiedenis. Wat ooit begon onder leiding van de even briljante als excentrieke Syd Barreth als een pre-punkeriaanse psychedelische undergroundband ontwikkelde zich na het vertrek van Barreth als een band die de symfonische rock uitvond en op de kaart zette. Melodieus, harmonieus, maar altijd verrassend in ritme, tekst, boodschap en instrumenten- en effectengebruik. De band gebruikte muziek om commentaar te geven op wat er in de wereld gebeurde en na bijna vijftig jaar kan niet anders dan geconstateerd worden dat ze dat op een briljante, haast iconische manier hebben gedaan. Syd Barreth is niet meer onder ons. Evenmin als de even bescheiden als geniale toetsenist Richard Wright. En bassist Roger Waters is jaren geleden al voor zichzelf begonnen. Dus heeft de harde kern van de groep, gitarist David Gilmour en drummer Nick Mason, gezorgd voor het definitieve slotakkoord. Daarbij hebben ze gebruik gemaakt van materiaal dat er nog lag uit 1993 en waarop Wright nog volop op te horen is. Dat materiaal hebben zij aangevuld en bewerkt met als resultaat de cd 'Endless River'. Het is een staalkaart geworden van de muziek waar Pink Floyd voor staat en waar het tot in de eeuwigheid mee verbonden zal blijven. De cd bevat vooral instrumentaal werk, maar het zijn onmiskenbaar allemaal Pink Floydnummers, een sound die mede door het huilende gitaarwerk van Gilmour uit duizenden te herkennen is. Het enige echte vocale nummer op de cd is 'Louder Than Words'. En luider dan woorden is uiteindelijk de muziek van Pink Floyd. Ook na vijftig jaar nog. Een mooi afscheid van een groep die letterlijk popgeschiedenis heeft geschreven.

Een mond vol

17-11-2014

Soms stuit je op weetjes waarvan je afvraagt of je ze wel wil weten. Maar ja, op het moment dat je je dat afvraagt weet je het dus al. Dus nu weet ik dat er bij een tongzoen 80 miljoen bacteriën van partner verwisselen. Dus 80 miljoen van die minuscule, onzichtbare kriebeldingetjes gebruiken de tong als brug om van de ene naar de andere partner over te stappen en dat dus over en weer. Dat hebben de jongens en meisjes van TNO en microbemuseum Micropia in Artis in Amsterdam vastgesteld. Gewoon tijdens een dagje in de dierentuin. Daar werd stellen gevraagd eens even flink met elkaar te tongen. Maar voordat ze begonnen werd er er even speeksel van de tongen geschraapt en na het zoenen weer. O ja, en één van de experimentele kopkluivers moest vooraf nog een yoghurtdrankje, een bacteriënbom bij uitstek, drinken. En wat bleek? De yoghurtbacteriën doken na de zoen massaal op in het speeksel van de zoener zonder yoghurtdrank. Dat rechtvaardigt volgens de wtenschappelijke jongens en de meisjes de vaststelling dat als andere bacteriën ook zo snel verkassen als die uit de yoghurt er dus per tongzoen een complete bacteriële volksverhuizing op gang komt. Dus je hebt niet alleen tijdens het tongzoenen de mondvol, maar ook daarna nog. Nou ja, het voordeel is dat de bacteriën nergens naar smaken, niet kriebelen en je er na het zoenen niet op hoeft te kauwen om ze vervolgens door te slikken. Zodra de tong uit je mond is verdwenen voelt die mond weer aan als vanouds en heb je helemaal geen weet van al die nieuwe bewoners. Je hebt er totaal geen last van. Maar je weet het nu wel. En nu maar hopen dat je er niet aan denkt als je met je partner weer eens romantisch tongzoent, want die gedachte is volgens mij funest voor de romantiek. Dus was het misschien toch maar beter geweest om het niet te weten.

Ben Oude Nijhuis

18-11-2014

Ik ben niet zo van de heldenverering. Daar ben ik waarschijnlijk iets te nuchter voor. Ik kan waardering hebben voor wat mensen doen of kunnen. Zelfs wel bewondering. Maar om dan maar iemand direct op een voetstuk te hijsen en tot held te maken? Het zijn de uitzondering die bij mij zelfs op de vingers van één ruim te tellen zijn. Maar nog geen twee weken geleden was er plotseling weer één. Zomaar uit het niets. Via een artikel in het Algemeen Dagblad en een interview in het praatprogramma 'Pauw': Ben Oude Nijhuis. Samen met de vader van staatssecretaris Martin van Rijn bond hij de kat op het spek omtrent de situatie in verpleegtehuizen. Gewoon, als nuchtere Hagenaar, die het in de dagelijkse praktijk in het tehuis waar zijn demente vrouw verpleegd helemaal mis zag gaan. Hij stak zijn 82-jarige nek uit, luidde de noodklok en liet de verantwoordelijke staatssecretaris Van Rijn bij 'Pauw' op een hele ingetogen, maar zeer uitgesproken manier alle hoeken van de studio zien. Gisteravond is Ben Oude Nijhuis, de noodgedwongen klokkenluider en held tegen wil en dank op zijn oude dag, overleden. Naar aanleiding van zijn gebel met de noodklok staat er vanavond een debat met Van Rijn in de Tweede Kamer op de rol over de verpleeghuiszorg. Dat debat moet ook gewoon doorgaan. Als eerbetoon aan Ben Oude Nijhuis. Het debat moet ook zijn naam krijgen: het Ben Oude Nijhuis-debat. En dat debat moet ieder jaar om deze tijd opnieuw gevoerd worden. Ieder jaar opnieuw zal in dat debat de stand van zaken in de zorg aan de orde moeten komen. En dan niet op basis van wet- en regelgeving of ingewikkelde financiële constructies. Maar gewoon zoals Ben Oude Nijhuis het bedoeld heeft: op basis van concrete misstanden in de dagelijkse praktijk om te komen tot praktische en concrete oplossingen. Een debat zonder politieke spelletjes en verborgen agenda's. Zodat Ben Oude Nijhuis niet voor niets op zijn oude dag nog aan de noodklok moest gaan hangen en zo toch onbedoeld een held is geworden.

Prijsgekte

19-11-2014

Je kunt er best veel mee doen, met 210 euro. Bijvoorbeeld een vliegticket naar een leuke bestemming kopen of een tablet of mobieltje aanschaffen of een hele boel mooie cd's scoren voor urenlang muziekplezier. Maar 210 euro betalen voor een concert van hooguit 2 uur is toch wel erg veel geld. En toch is dat de prijs voor het bijwonen van een concert van Fleetwood Mac volgend jaar in het Ziggodome. Wel in de volledige bezetting van weleer, maar toch. Een bijzonder concert. Dat zeker. De rol van band in de popgeschiedenis is niet onbelangrijk geweest en hun meesterwerk 'Rumours' behoort tot de popklassiekers. Leuk om de band dit werk nog een keer live te horen spelen. Maar ja, als je daar dus met z'n tweeën heen gaat, ben je 420 euro plus boekingskosten kwijt. Daar kan je ook leuk van op vakantie. Kortom, dit zijn absurde prijzen. Zo maak je van concerten wel hele elitaire aangelegenheden. En laten we wel wezen. We hebben het hier natuurlijk wel over goede, maar inmiddels ook bejaarde muzikanten die ons niets nieuws voor zullen schotelen. Die doen gewoon hun kunstje van 30 jaar geleden nog een keer. En dat doen ze waarschijnlijk heel goed, maar dat is natuurlijk nooit en te nimmer 210 euro waard. Dit is de waanzin ten top. Hier is duidelijk sprake van een ongebreidelde prijsgekte. Concertkaartjes kosten tegenwoordig normaal gesproken al tussen de 60 en 70 euro. Ook veel geld, maar dat is wat mij betreft dan ook wel zo'n beetje de limiet. Dat wordt dus geen Fleetwood Mac volgend jaar. Jammer, maar helaas. Maar gelukkig heb ik de lp van 'Rumours' nog. Ooit gekocht voor 15 gulden en het geluid is nog steeds perfect. Daar kan geen concert van 210 euro tegenop.

Omgekeerde wereld

20-112014

Ik wil niet oordelen. Dat kan ik ook niet. Natuurlijk hebben de nabestaanden van de Molukse treinkapers van de kaping in 1997 het volste recht om te weten hoe de kapers zijn omgekomen. En dat dit niet om hele fijne, maar gruwelijke manier is gebeurd moge duidelijk zijn. Ik spreek uit ervaring, want ik was erbij. Beroepshalve heb ik als marechaussee de kaping van direct na het begin tot aan het gewelddadige einde meegemaakt. Geen fijne ervaring, maar dat was je werk. Gisteren heeft de regering in een rapport laten weten dat er inderdaad veel geweld is gebruikt en dat ze zich er in 1977 heel goed van bewust was dat er bij het op die manier ingrijpen slachtoffers zouden kunnen vallen, Vooral onder de kapers en dat is ook gebeurd. Met het uiteindelijke doel de gekaapten na bijna drie weken uit hun benaderde en onhoudbare situatie te bevrijden. En dat is ook bijna helemaal gelukt. Dus was er geen sprake van executie, het willens en wetens doodschieten van kapers, zoals nu wordt beweerd, maar dat in het rapport wordt ontkend. Nee. Er was sprake van een oorlogssituatie. Straaljagers, andere herrie, ratelende mitrailleurs, explosies, geschreeuw en het ontluikende ochtendschermer. Ik ben er van overtuigd dat de mariniers die de trein zijn ingegaan geen opdracht of de gedachten hebben gehad om zomaar iedereen die zij voor hun loop kregen af te knallen. Maar in oorlogssituaties is het nu eenmaal zo dat je soms als eerste moet handelen omdat je anders waarschijnlijk te laat bent. En dat is ook het risico dat de kapers willens en wetens hebben genomen. Als je zo'n actie begint kan het niet anders dan dat je je ervan bewust moet zijn dat het weleens je leven zou kunnen kosten. En dat heb je er dan kennelijk voor over. Dat maakt het niet minder triest. Iedere dode, ook in zo'n situatie, is er één teveel. Maar je kunt dat welhaast het risico van het vak noemen. En ik wil niet oordelen en vragen moeten beantwoord worden, maar het bevreemdt mij zeer dat er nu gesproken wordt over rechtszaken waarbij de mariniers van toen op het matje geroepen kunnen worden op beschuldiging van executie. Met andere woorden: zij hadden de kapers niet mogen doden en dus is er sprake van moord. En dat is voor mij toch een beetje de omgekeerde wereld. De bevrijders van vijftig onschuldig gegijzelde mensen worden dan ineens daders. En de daders die 3 weken lang onder erbarmelijke omstandigheden 50 toevallige passanten tegen hun zin vast hielden en bedreigden zijn dan ineens de slachtoffers. Ik wil niet oordelen, maar gek is het wel.

Rare jongens

21-11-2014

Het zijn natuurlijk een beetje rare jongens (en meisjes natuurlijk), die Zwitsers. Je hoort zelden of nooit iets van ze. Zo horen wel bij Europa, maar gaan daar daar op en rond hun besneeuwde bergtoppen toch vooral lekker hun eigen gang en bemoeien zich amper met wat er buiten hun landsgrenzen gebeurt. En dus hebben ze nu besloten dat het in de strijd tegen de binnenlandse armoede en inkomensongelijkheid misschien helemaal niet zo gek zou zijn om gewoon iedere Zwitser een basisinkomen te geven. Gewoon standaard iedere maand 2000 euro op je bankrekening. Zover is het echter nog niet. Democratisch als ze zijn gaan ze namelijk eerst een referendum houden over het plan dat nauw samenhangt met heel veel andere economische hervormingen. En dat is volgens mij ook direct het grote verschil met Nederland. Daar steekt het basisinkomenidee ook regelt de kop op. In Groningen zijn er zelfs plannen voor een beperkte proef. En in Nederland hebben we ook de mond vol over economische hervormingen. Maar daar blijft het ook bij. Hier geen referenda over nieuwe plannen. Hier geen durf om alleen maar eens na te denken om het over een hele andere boeg te gooien. Wel van alles roepen, maar ondertussen met kunst en vliegwerk, rare kunstgrepen en houtje-touwtje-beslissingen de bestaande systemen in stand houden. En onze eigen premier Mark Rutten, die zelfs zijn verkiezingsbelofte van 1000 euro extra voor iedere werkende Nederland niet kan waarmaken, heeft onlangs nog aangegeven dat hij niet eens over het basisinkomen wil nadenken. De Zwitsers durven wat dat betreft hun nek wel wat verder uit te steken. Of dat basisinkomen er ook gaat komen is nog maar de vraag, maar ze denken er in ieder geval over na. Het idee is ook aantrekkelijk. Je veegt in één keer het hele armoede- en werkloosheidsprobleem van tafel. Een je haalt een enorme forse streep door een flink deel van de bureaucratie. Geen uitkeringen meer. Weg met de aow, de studiefinanciering, de aanvullende belastingmaatregelen, de subsidiebrij en ga zo maar door. Iedereen mag doen met het geld wat hij wil, dus valt er ook een heel controle-apparaat weg. Een het werk blijft natuurlijk gewoon. Vrijwillig en betaald, voor als je meer geld wil of nodig hebt dan het basisinkomen. Maar ja, is dat wel te financiëren en moeten de allerrijksten in ons land dat dan ook krijgen? Nou ja, die krijgen natuurlijk nu ook gewoon AOW en kinderbijslag. Of ze willen of niet. Er zijn dus nog vele vragen die beantwoord moeten worden voordat het ooit zover zal komen. Maar als je iets wilt veranderen in de samenleving, als je die socialer en eerlijk wil maken, zul je ergens moeten beginnen. Een idee is de basis van iedere verandering, ongeacht de haalbaarheid. Het idee dwingt je namelijk om na te denken. Het biedt je de kans om nieuwe wegen in te slaan en je grenzen te verleggen. Zonder ideeën en het lef om daar ook mee aan de gang te gaan komen je geen stap verder. Het mogen dan wel rare jongens (en meisjes) zijn die Zwitsers, maar dat hebben kennelijk wel in de gaten.

Oog om oog.....

24-11-2014

Stel, je hebt een neef in bijvoorbeeld Den Haag. En die gaat wat anders met de normen en de waarden om dan hier in ons land gebruikelijk is. Hij gedraagt zich crimineel, is met wapens in de weer en uiteindelijk maakt hij ook slachtoffers. Het zwarte schaap van de familie dus die van overheidswege terecht wordt aangepakt en gestraft. Het kan in de beste families voorkomen. Maar stel dat de overheid het aanpakken van de neef alleen niet voldoende vindt. En dat er dus in jou woonplaats op zo'n 200 kilometer verderop op een ochtend een grote legereenheid bij jou voor de deur staat. Met zwaar materieel zoals bulldozers, sloopkogels en voorhamers. En dat ze je nog wel de kans geven om je huis te verlaten, maar dat ze het huis daarna met inboedel en al helemaal slopen. Echt helemaal met de grond gelijkmaken. Als vergelding voor wat jou neef, waar je misschien wel helemaal geen contact meer mee hebt, een paar honderd kilometer verder op heeft uitgevreten. Een sloopactie waar geen rechter aan te pas is gekomen en die bedoeld is om de spierballen van de overheid te laten zien en andere raddraaiers de lust om rad te draaien te ontnemen. Ons land zou te klein zijn. We zouden dat niet pikken. Dit druist immers in tegen alle mensenrechten, democratische normen en waarden en de principes waarop een rechtsstaat gebaseerd is. We zouden er ook wereldwijd niet mee wegkomen. Israël dus wel. Die sloopt gewoon de huizen van Palestijnen als een familielid een aanslag heeft gepleegd. En de wereld spreekt er schande van, maar doet niets. En het helpt natuurlijk op geen enkele wijze als afschrikmiddel. Sterker nog, het is olie op het vuur. Het zet nog meer kwaad bloed bij de Palestijnen, waardoor er nog meer aanslagen komen. Ik begin er dan ook steeds minder van te begrijpen. Waarom denk je als regering dat je dit mag doen? Omdat je de Joodse Staat bent en dat nu zelfs in een wet vast wil leggen? Juist om die reden alleen al zouden ze in Israël beter moeten weten. Oog om oog, tand om tand, ik kom het in de tien geboden nergens tegen. Wel dingen als heb uw naaste lief als uw zelf en zaken als de andere wang toe keren en van andersmans spullen afblijven. Natuurlijk moet het land haar bevolking beschermen tegen aanslagen en andere vormen van geweld, maar dat lukt je niet door de familie van de daders blind te straffen. Niet elk het doel heiligt de middelen, zelfs niet als je pretendeert het Heilige Land te zijn.

Gratis en voor niets

26-11-2014

Soms hoor je een verhaal, waarvan je denkt dat het niet waarkan zijn. En als het toch waar is dan zeker niet hier. Dan speelt zich vast af in een land hier ver vandaan waar werknemers per definitie onderbetaald worden. Sterker nog, in dit verhaal is er zelfs helemaal geen sprake van betaling. De hoofdpersoon is een zorgmanager die na bijna 20 jaar trouwe dienst door zijn werkgever aan de kant werd gezet. Hoogopgeleid en met een karrenvracht aan ervaring probeert hij weer aan de bak te komen. Maar ja, 50-plus en dan wil het niet echt vlotten. Wel leest hij dagelijks is de krant dat gemeenten zoveel zorgtaken op zich af zien komen en dat zij het vele werk haast niet aan kunnen. Terwijl zorg net zijn pakkie-an is. Onder het motto 'Wie niet waagt, wie niet wint' neemt hij dus maar eens contact op met een bevriende wethouder. Of hij met zijn ervaring nog iets kan betekenen voor diens gemeente. Nou, dat kan, meldt de wethouder opgetogen. Het werk stapelt zich immers op en een ervaren kracht is meer dan welkom om zich beleidsmatig met de WMO en andere zorgtaken bezig te gaan. De rode loper wordt nog net niet uitgerold, maar de zorgmanager is van harte welkom. O ja, nog even een klein detail: de gemeente heeft geen geld om voor het werk te betalen. Maar dat is geen punt. Daar wordt creatief een mouw aangepast door voor de ervaren 50-plusser een werkervaringsplaats te creëren. Kan die en aan de slag en ook mooi zijn ww-uitkering houden. En zo is de man dus nu al ruim een half jaar gratis en voor niets aan de slag bij de gemeente. Hij houdt zich bezig met de implementatie van de nieuwe WMO-regels, heeft contacten met de inwoners van de gemeente over de op handen zijn veranderingen in de zorg en vertegenwoordigt de gemeente bij intergemeentelijke overleggen over zorgonderwerpen. En dat allemaal zonder salaris, onkostenvergoeding of reiskosten. Gewoon vanuit huis met de eigen laptop en mobiel. Tel uit je winst. Voor de gemeente dan. Geen salariskosten, geen werkplekkosten en al het belangrijk werk wordt gedaan. Sterker nog: iemand die extern was ingehuurd voor dit werk kon weer vertrekken. De zorgmanager hoopt natuurlijk dat hij zich er op deze manier bij de gemeente tussen kan wurmen en er voor het einde van zijn uitkering een betaalde baan aan zal over houden. Dan hoeft hij zijn huis niet te verkopen en bijstand aan te vragen. Maar is die hoop niet vals? Interne bronnen lekken nu al dat er weer een gemeentelijke bezuinigingsronde op stapel staat waarbij teams worden opgeheven, lokaties worden gesloten en personeel, ook managers, hun biezen kunnen pakken. En zo krijgt het er dus alle schijn van dat de gemeente dankbaar misbruikt maakt van de moeilijke positie waarin iemand verkeert. En dat zou je volgens mij als gemeente, als verantwoordelijke overheid, niet moeten willen. Als zulke praktijken elders aan het licht zouden komen is Nederland vaak de eerste om moord en brand te schreeuwen en schande te roepen. Maar dit gebeurt dus niet elders, maar gewoon hier in ons eigen land. Dat verhaal dus en er is niets van verzonnen. En als er één verhaal is, waarom zouden er dan niet meer zijn? Het zou mij niks verbazen.

Twijfel

27-11-2014

Trots stapte hij vanochtend het schooltaxibusje in. Om zijn nek had hij een geelblauwe Cambuursjaal, zijn favoriete club, geknoopt. Gloednieuw, deelde hij glundert mee. Hij is met zijn negen jaar, bijna 10 zegt hij altijd zelf, soms één van de grootste druktemakers in het busje. Niet zelden neemt hij het voortouw bij het dollen van de jongste jeugd. Bijvoorbeeld als hij vindt dat die nu maar eens van hun sinterklaasgeloof afgeholpen moet worden. Zodra het over voetbal gaat raakt hij echter helemaal in vervoering en heeft hij geen oog meer voor de rest. Dus wilde hij maar al te graag vertellen hoe hij aan zijn nieuwe sjaal was gekomen. Die bleek hij gisteren gekregen te hebben in het Cambuurstadion. Van wie?, vroeg ik langs mijn neus weg door. Nou gewoon van iemand, ontweek hij eerst de vraag. Maar waarom was je dan in het stadion?, vroeg ik toch maar even door. Hij zweeg even een tijdje, net als de rest in het busje, maar toen kwam het er uit: hij was naar het sinterklaasfeest van de club geweest. Hij biechtte het bijna fluisterend op. O, zei ik zo nonchalant mogelijk. "Dus die sjaal heb je van sinterklaas gekregen en gisteren zong nog zo hard dat die helemaal niet bestaat?" Nou ja, gaf hij toe, dat was toch eigenlijk maar voor de grap. Dus sinterklaas bestaat toch?, gooide ik nog wat olie op het vuur, terwijl nu ook de jongste jeugd in de bus hun oren spitste. Er verscheen een diepe rimpel in zijn voorhoofd, maar toen kwam het antwoord. "Ik denk het eigenlijk niet, maar misschien is er toch wel één die wel echt is en was die toevallig gisteren bij Cambuur. Hij leek tenminste heel echt toen ik bij hem moest komen en mijn sjaal kreeg. En hij wist ook alles van Cambuur, maar ook van Real Madrid en Barcelona, dus dat zou toch best kunnen?, twijfelde hij hardop. Ik schat in dat de we in de bus nu voorlopig weer een jaar van de discussie over het wel of niet bestaan van de sint af zijn. Althans, hij zal er vast niet meer over beginnen. Met dank aan Cambuur.

Koffers pakken en wegwezen

28-11-2014

Ik snap het wel. Als je constant onzin uitkraamt en daarbij ook nog eens heel hard schreeuwt, dan luistert er op een gegeven moment niemand meer naar je. En dat frustreert. Je schreeuwt tenslotte vooral om de aandacht te trekken. En wat doe je dan als je die niet krijgt? Precies. Dan ga je nog harder schreeuwen. En stampvoeten. En om je heen slaan. Mensen die kleine kinderen hebben of hadden herkennen dit patroon vast wel. En nu ik zie ik het zelfs terug in de Tweede Kamer. Het gedrag van de PVV past precies in het patroon van het dreinende kind dat zijn zin niet krijgt. En dus zijn ze nu in de fase van het nog harder onzin schreeuwen, kwaad stampvoeten en het ongecontroleerd rond meppen beland. Een uiteraard moeten de moslims en de islam het daarbij weer ontgelden. Dus hoorde ik PVV'er Michiel de Graaf deze week dreinen dat alle moskeeën in Nederland maar gesloten moesten worden, de islam als geloof min of meer verboden en aan de grenzen bordjes dat Nederland een islamvrij land is. Nou ja, pruttelde de PVV-kleuter nog na, als moslim mag je natuurlijk best blijven, maar dan moet je wel stoppen met geloven. Dan heb je het als Tweede Kamerlid wel begrepen met zo'n pleidooi. Niet dus. Onze Grondwet schrijft immers de Vrijheid van Godsdienst voor. Bovendien zijn kerk en Staat in ons over het algemeen fijne democratische landje strikt gescheiden. Het is de PVV in al zijn onmacht en frustratie over het gebrek aan aandacht kennelijk ontgaan. Het geeft wel aan dat de vrijheid van de PVV erg beperkt is. Het is haast een pleidooi voor een geloofspolitie. Zoiets waar ze in het omstreden Kalifaat van IS volgens mij ook fan van zijn. Zover liggen de ideeën van de PVV en IS dus eigenlijk niet eens uit elkaar. Maar vrijheid is natuurlijk dat je mag denken en geloven wat je wil. Dus als de PVV-kleuterklas een land zonder islam prefereert dan zou ik zeggen: koffers pakken en wegwezen. Daar ben je Nederland namelijk helemaal vrij in. Er is vast nog wel ergens een islamvrije plek te vinden op deze aarde. Maar ja, daar is vast weer wat anders dat de PVV'ers zullen aangrijpen om hun frustraties op bot te vieren. Waar ter wereld ze ook zijn, schreeuwen om aandacht doen ze volgens mij overal.

Spelletjesallergie

01-12-2014

Ik heb het er op deze plek wel vaker over gehad: ik heb een spelletjesallergie. En dat ligt niet aan de spelletjes, maar vooral aan mij. Het is geen allergie waar je bijvoorbeeld uitslag van krijgt, terwijl het toch alles met de uitslag te maken heeft. Ik kan namelijk niet zo heel goed tegen mijn verlies. Daar kan ik behoorlijk humeurig en chagrijnig van worden. In sommige gevallen, bijvoorbeeld als je sport op een bepaald niveau, is het wel een plezierige allergie, want dan heb je die drive om te winnen nodig. In alle andere gevallen is het vooral lastig en vervelend. Vooral voor de omgeving die een spelletje voor het plezier speelt en iedere nederlaag dan ook afdoet met 'Ach, het is maar een spelletje'. Een pilletje voor mijn allergie is er niet en omdat ieder spel in beginsel het risico tot verliezen inhoudt, begin ik er maar liever niet aan. Maar gelukkig heb ik hele fijne en vooral meelevende vrienden. En die hebben nu dus besloten een gezellige spelletjes-avond te organiseren, waarbij ik ook aanwezig zal zijn. Bij de combinatie van gezellig en spelletjes kan ik me niet zoveel voorstellen, maar, zo hebben de vrienden mij op het hart gedrukt, dat wordt het wel. Dus dat moet goed komen. En, zo hebben ze beloofd, er zal ook wijn aanwezig zijn om mij door de eventuele moeilijke momenten heen te helpen. En zo begin ik er zowaar nog zin in te krijgen ook. Een gezellige spelletjesavond en ik: tot voorkort leek een haast onmogelijke combinatie, maar nu gaat het toch echt van komen. Ik ga het risico om te verliezen nemen en heb het gevoel dat ik dat helemaal niet erg ga vinden. Zo lijk ik naar jaren alsnog mijn spelletjesallergie af te komen. Met dank aan mijn vrienden.

Natte vingerwerk

02-12-2014

Hij houdt er wel van, van het natte vingerwerk. Zodra het kwik van de thermometer ook maar iets onder nul duikt, komt onze eigen Friese weergoeroe Piet Paulusma met zijn langere termijnvoorspelling. voor de winter Dus beweerde hij gisteren vanaf de zolderkamer boven in zijn meer dan riante pand in Harlingen dat we het met een zachte winter moeten doen. Zelfs nu het best koud aanvoelt krijgen we volgens hem een december met hoge temperaturen, maar er kan ook sneeuw vallen. Ofwel: het kan vriezen of het kan dooien. En dat kan het ook letterlijk, stelt de voormalige postbode en dj zonder met zijn ogen te knipperen. In januari en februari. Dan kan er ijs komen, maar het kan ook wegblijven.Voorspellingen dus waar altijd wel iets van uit zal komen en waar je dus echt alle kanten mee opkan. Ondanks alle computermodellen en om de aarde heen cirkelende satellieten blijft het voorspellen van het weer, zeker op de langere termijn, iets glazen bolachtigs houden. De meeste weerdeskundigen blijven dan ook het liefst bij de veilige korte termijn, maar Piet niet. Die houdt wel van een beetje branie en wat het weer betreft dus van beter natte vingerwerk. Een als die natte vinger bevriest is zijn voorspelling uitgekomen en als dat niet gebeurt eigenlijk. Zo simpel kan het zijn.

Kaal

03-12-2014

Ze kon er even niet opkomen vanochtend, het meisje bij mij in de taxischoolbus. Ze zag wel dat er iets veranderd was aan één van de jongens in de bus, maar ze kon er niet precies de vinger op leggen wat dat dan was. Hij had nog steeds dezelfde bril, zijn kleren waren niet anders dan anders en zelfs de tas die hij bij zich had was hetzelfde als altijd. En toch was er iets anders. Maar wat? Kennelijk hield het haar wel bezig, want ze was iets stiller dan anders onderweg naar school, terwijl ze steeds een blik op de jongen wierp. En ineens viel het kwartje. Vlak bij school zag ze ineens dat de knaap naar de kapper was geweest en zijn haardos flink was ingekort. "Ik wist het wel dat er iets anders was, maar nu zie ik het ook. Je hebt kaal haar."

Krassen van betekenis

04-12-2014

Ze zijn knap vandaag de dag, de wetenschappers. Zo knap dat het mij inmiddels geregeld boven de pet gaat. Gisteren werd daar maar weer eens het bewijs van geleverd. Zo hadden wetenschappers ontdekt dat de krassen op een honderd jaar geleden op Java gevonden schelp waarschijnlijk een tekening zijn van één van onze 400.000 jaar oude voorvader. Ik vind het al bijzonder dat het op het oog een hele gewone schelp zolang wordt bewaard, maar dat heeft vast een goede reden. Vervolgens moet er dus een wetenschapper geweest zijn die weet had van die schelp en een paar jaar geleden besloot in het Leidse Instituur Naturalis eens in de doos met oude schelpen te snuffelen. En daar trof hij het bekraste exemplaar aan waarin hij onmiddellijk een oeroud kunstwerk zag. Vervolgens duurde het nog zeven jaar voordat volgens allerlei supergeleerden definitief het sein op groen gezet kon worden: de krassen op de schelp van deze oude zoetwatermossel zijn een superoude inscriptie. Hoe ze dat hebben vastgesteld? Ik heb geen idee. Misschien hebben ze gewoon zeven jaar naar de schelp zitten staren tot zijn een helder moment van inzicht kregen.Het verhaal vertelt alleen dat ze alle andere krasmogelijkheden hebben uitgesloten. Hoe dat is gegaan blijft ook in duisternis gehuld. Evenals de informatie hoe die creatieve oermens de krassen dan in de schelp heeft aangebracht. Wat het kras ook precies voorstelt is ook niet echt duidelijk. Ik zag de krasjes op zowel het NOS-journaal als op een foto, maar ook ik kan er geen chocolade van maken.Het blijven voor mij gewoon vage krassen die je vandaag de dag overal kan vinden. In een veel gebruikt tafelblad, in het leer van je jas of op de lak van je auto. Of de krassen op je ziel. Eigenlijk zijn dat de enige krassen waar je betekenis van weet.En de rest van de krassen zijn voer voor de wetenschap. Die kunnen er in ontdekken wat ze willen en ons voorhouden dat dat de waarheid is.

Briljant

05-12-2014

Briljant. Dat is de move die het Sinterklaasjournaal Sinterklaasminnend Nederland gisteravond voorschotelde. Ineens was hij daar. Zo zwart als roet, maar ontegenzeggelijk verkleed als de Sint himself. De eeuwige sympathieke en wijze Opa Piet gaat nu door het leven als Zwarte Sinterklaas die zijn witte evenbeeld in drukke tijden bijstaat. Een statement van jewelste in deze roerige Sinterklaastijd. Hiermee is het meest duidelijke signaal afgegeven dat het wat dit traditionele kinderfeest betreft niet in de kleur zit. Die kleur doet er uiteindelijk helemaal niet toe. Het gaat om het verhaal, de intentie daarvan en geloof daarin van de kinderen. En die interesseert het geen biet of de Sint nu zwart of wit is en zwarte piet een kaaskop of een beroete bleekscheet. Die willen geloven in het verhaal. Dat bleek ook vanochtend in mijn schooltaxibusje waar de als Sint functionerende Opa Piet ontwerp van gesprek was. De jongste jeugd hoopten zelfs dat de Opa Piet alias Sint vandaag bij hun op school zou komen. Dat leek hun wel heel leuk. En ik hoorde ook al een verhaal over een Sint die op de fiets bij een school arriveerde omdat zijn donkere ambtsgenoot even zijn schimmel had geleend. Kortom, het feest is weer terug daar waar het hoort: bij de kinderen. Die denken gelukkig minder zwart/wit dan de meeste volwassenen doen. Die kunnen nog geloven in fantasie, in een wereld waarin alles kan. En hoort het ook. Einde discussie.

Lege handen

08-12-2014

Hij had wel even tijd. Graag zelfs. Een momentje van rust in zijn dagelijkse rondje rond het verzorgingshuis. Sloffend achter zijn rollator, met in zijn mond een brandende sigaar en voor iedereen die hem passeerde een zwaaiende groet. Maar nu stond hij even stil. Even uitblazen. We kenden elkaar van het regelmatig passeren, hij sloffend en ik meestal op de fiets.Nu hij stilstond deed ik dat ook maar even. Of het wel goed ging, vroeg ik hem. Uitstekend, antwoordde hij zonder de sigaar uit zijn mond te nemen. Maar hij was verkouden geweest en gezien zijn leeftijd gingen zulke akkefietjes hem tegenwoordig niet meer in de koude kleren zitten. Rust was nu dus even geboden. Hij ging op zijn rollator zitten. Of ik zijn leeftijd kon inschatten, vroeg hij mij recht op de man af. Tussen de 80 en de 90, deed ik een voorzichtige poging, omdat ik werkelijk geen idee had. Hij leek me oud, maar was aan de andere kant toch ook weer redelijk kwiek. Zijn ogen begonnen te twinkelen. "Ik ben geboren in de oorlog", ze hij. Ik schrok een beetje, want dan had ik hem toch ouder ingeschat dan hij waarschijnlijk was. "De eerste", voegde hij daar vervolgens aan toe. Hij was geboren in 1914, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, en dus inmiddels 100 jaar. En hij vertelde dat hij was geboren in een arm gezin, maar dat hij altijd met de tijd was meegegaan en zich had kunnen ontwikkelen tot een goede techneut die veel met zijn handen kon, maar ook met zijn hersenen. "En ik heb de wereld zien veranderen. Heel lang is dat een hele positieve verandering geweest. De ontwikkelingen stonden in dienst van de mensen. Als er weer wat werd uitgevonden gingen we een stapje vooruit. De olielamp werd een elektrische peer, de hondenkar een fiets of een auto en de kolenkachel een centrale verwarming. Het was mooi om die ontwikkeling mee te maken'', vertelde hij al lurkend aan zijn sigaar. "En nu?", vroeg ik hem. Nu gaat het mis, was zijn antwoord. "Dat is tientallen jaren geleden al begonnen. Ergens zijn we het spoor bijster geraakt. Ik ben nu een eeuw op deze aardkloot. Meer dan een halve eeuw heb ik gedacht dat het uiteindelijk wel goed zou komen met de mensheid, maar ik kan inmiddels constateren dat ik het mis heb gehad. Ik ben geboren in een oorlog en zal ook doodgaan in een oorlog. Mijn leven is goed geweest, maar de mensheid heeft nog niks geleerd van het leven. Het is jammer om dat te moeten constateren. De meeste mensen zijn als individu wel goed, maar de mensheid als geheel deugt niet. Anders hadden we er nu veel beter voorgestaan. Toen ik geboren werd was er nauwelijks iets. Nu honderd jaar later hebben we in principe alles, maar staan we eigenlijk nog steeds met lege handen. Nou ja, ik kan er ook niks meer aan veranderen. Wat mij nog rest is te genieten van de tijd die ik nog heb en dat zou iedereen moeten doen." Zijn sigaar was inmiddels een aardig stukje korter geworden, toen hij weer opstond om achter zijn rollator al sloffend zijn weg te vervolgen. Zwaaiend naar iedereen die passeerde.

Nep of echt?

09-12-2014

Sinterklaas heeft nog maar nauwelijks zijn hielen gelicht of we rollen naadloos over in het kerstgebeuren. Tijd voor de kerstboom dus. De afgelopen dagen worden we via facebook en aanverwante media al overspoeld door foto's van opgetuigde kerstbomen vol lichtjes, ballen en andere kerstgerelateerde prullaria. Alsof er een soort 'ratrace' gaande is wie het eerst de mooiste, de grootste en volste boom heeft staan. Wat me ook opvalt is dat we steeds meer te maken krijgen met twee kerstkampen: die van de echte kerstboom en die van de nepboom. Als mij de vraag wordt gesteld of mijn boom al staat en, is de vervolgvraag meestal of het een echte of een nepper gaat. Als dan blijkt dan ik inderdaad een kunstkerstboom heb, is de reactie vaak dat men dat eigenlijk maar niks vindt en zweert bij echt. Die zou immers veel sfeervoller zijn dan zo'n nepgevalletje. Nou ja, het is inderdaad juist vanwege die zogenaamde sfeervolheid dat ik een paar jaar geleden van de echte boom ben afgestapt. En ik geef toe: gemak dient in mijn geval de mens. Het gesleep met zo'n echte boom, het gedoe om hem een beetje fatsoenlijk al dan niet met kluit en al in een standaard of een pot te wurmen en het vanaf de eerste dag sfeervol loslaten van al die naalden die je rond de Pasen af en toe op de bank nog in je rug prikken, het brengt mij allemaal niet echt in de kerstsfeer. Nee, dan mijn vrolijke kleine kunstgevalletje die ik binnenkort maar weer van zolder zal halen. Je haalt hem uit de doos, schut de neptakken als een paraplu wat open en steekt de stekker in het stopcontact. Want de lichtjes zitten er al standaard in. Zo makkelijk kan het zijn. Geen gedoe, geen gestress en toch een vrolijke boom die geheel naar eigen smaak en opvatting met ballen en andere prullaria kan worden volgehangen. En alle naalden zitten begin januari nog allemaal keurig aan de neptakken als de boom terug de doos in gaat en weer naar zolder verhuist. Ik heb in al die jaren bovendien nog niemand horen klagen over het feit dat mijn nepper niet sfeervol zou zijn. Trouwens, hoe echt is zo'n echte kerstboom nou eigenlijk? Een boom is volgens mij alleen echt als hij met zijn wortels diep in de aarde staat te bloeien en te groeien. Eenmaal gekapt is het volgens mijn niet meer dat een stuk dood hout met uitdrogende takken en loslatende naalden. Dus eigenlijk ook gewoon nep. En het maakt het ook allemaal helemaal niet uit. Nep of echt, je ben vrij om te kiezen wat je wilt, om de sfeer te creëren die het beste bij jou past. En als je dat doet is ieder keus goed. Een mooie kerstgedachte lijkt me.

Kredietmaffia

10-12-2014

Het was even een domper op de feestvreugde. Dolblij was mijn jongste dochter met de bestelling die ik had gedaan van haar favoriete laarsjes via de website van modeketen H&M. Maar ze zouden niet komen, mailde het bedrijf een dag na de bestelling. Ik was immers niet kredietwaardig genoeg hadden ze uitgevogeld. Met ander woorden: ik was een wanbetaler of dan toch op z'n minst een potentiële wanbetaler. Hoe ze aan die (on)wijsheid waren gekomen vermeldde de mail niet. Sta je toch een beetje raar te kijken. Dan denk je zelf de zaken financieel aardig op de rit te hebben en dan wordt je er ineens van beticht er een financiële puinhoop van te maken. Dus wil H&M geen acceptgiro sturen voor de laarsjes, maar zijn ze wel zo aardig om betaling per creditcard te accepteren. Meer smaken hebben ze niet, maar om nou speciaal voor zo'n jurkenfirma een creditcard aan te schaffen gaat me ook wat ver. Dus toch maar even gebeld met het klerenbedrijf en om uitleg gevraagd. Een zeer klantvriendelijk meisje met een hele zachte g gaf die. H&M werkt met het bedrijf Focum samen die de kredietwaardigheid van alle nieuwe klanten onderzoekt. Hoe? Dat wist het zachte g-meisje ook niet precies, maar ze wist wel dat als er bijvoorbeeld iemand in mijn straat ooit niet betaald had, dat dan de hele straat als wanbetalerstraat te boek kwam te staan. Of als er iemand op mijn adres had gewoond die niet vlot van be betalen was, dan bleef dat adres voor altijd besmet. Een vreemde gang van zaken, gaf ook het meisje toe, maar zo werkte dat nu eenmaal. En toen ik suggereerde dat deze methode het bedrijf vast veel klanten kost, kon zijn dat fluisterend met een nog zachtere g niet anders dan bevestigen. Nu wilde ze de laarsjes alsnog wel opsturen, maar dan moest ik ze contant aan de deur bij aflevering betalen. Dat kostte dan wel 6 euro meer. Waarom dat was kon ze me ook niet duidelijk maken, maar het had iets met meer administratief werk vandoen. Intussen heb ik ook maar eens contact opgenomen met Focum. Dat bedrijf is namelijke wettelijk verplicht om inzage te geven in de feiten waarop zij mij het stempel kredietonwaardig hebben gegeven. En dat zullen ze binnen een paar dagen ook schriftelijk doen. Ik ben dus reuze benieuwd. En zo blijk je dus geheel onverwacht zomaar in de hadden van de kredietmaffia te kunnen vallen. En volgens mij ben ik niet de enige die dat overkomt. En de laarsjes? Die komen er aan. Al is deze eerste bestelling die we bij H&M hebben gedaan ook gelijk onze laatste. Daar helpt geen klantvriendelijk meisje met een zachte g aan.

Het zou kunnen....

11-12-2014

Het duurt nog even. We hebben nog een hele winter te gaan, maar dan zou het zomaar kunnen.Hoewel ik me zelden waag aan voorspellingen acht ik het helemaal niet uitgesloten dat 2015 het jaar voor Nederland wordt. Qua Songfestival dan. Vandaag heeft Trijntje Oosterhuis haar door Anouk geschreven songfestivalnummer gepresenteerd. En 'Walk Along' is gewoon een dijk van nummer. Een sterke melodie, een stevig tempo, een goed refrein dat lekker blijft hangen en nog goed gearrangeerd ook. Een nummer dat bovendien uitstekend past bij de soepele stem van Trijntje Oosterhuis die met die nummer heel goed kan laten horen wat ze allemaal in huis heeft. Mooi werk dus van beide dames. Ik schat in dat het echt een dikke internationale hit gaat worden en dus een absolute kanshebber is voor de songfestivalwinst.Heel lang is het festival vanwege de uiterst belabberde muzikale kwaliteit en tenenkrommend slechte acts bij buiten beeld geweest. Maar nu het weer echt om de muziek gaat draaien krijg ik wel weer zin. Een goede stem en een puik geschreven nummer. Dat moet uiteindelijk voldoende zijn om ook zonder baard, rare verkleedpartijen en monsterlijke uitrustingen dit festival te kunnen winnen. Nederland gaat er weer voor.

Treinen voor slimmeriken

15-12-2014

Het zijn vooral de hoogopgeleiden onder ons die het aandurven om geregeld met de trein te reizen. Dat heeft het Centraal Planbureau eens even haarfijn voor ons uitgevogeld. En daar werken veel slimme jongens en meisjes die ongetwijfeld veel met de trein reizen, dus het zal vast kloppen wat ze beweren. Als oorzaak geven zij aan dat de slimmeriken onder ons gaan voor de betere banen. Die liggen meestal niet naast de deur voor het opscheppen, dus zoeken zij die elders. En ja, dan is enig gereis noodzakelijk. Vinden die slimmeriken dus niet erg. Maar volgens mij is dat niet de enige oorzaak dat de beter gestudeerden onder ons regelmatiger op stations worden gesignaleerd. Het reizen met de trein brengt zeker in Nederland toch een zeker risico met zich mee. Qua tijd dan. De vraag bij de Nederlandse Spoorwegen is en blijft natuurlijk nog altijd of de trein wel komt? En als hij komt, is dat dan op tijd en ben ik vervolgens wel op tijd op de plaats van bestemming? Reizen per trein is prettig, maar heeft ook een zeker gokelement in zich. En het is nu eenmaal zo dat de hogeropgeleide vaak een baan heeft die veel minder aan het van negen tot vijfmodel voldoen, waardoor te laat komen minder problematisch is. Bovendien moet je vanwege de steeds veranderende, ingewikkelde reisschema's bijna hogere wiskunde gestudeerd hebben om daar nog een beetje uit te komen. Ook de OV-kaart is volgens mij niet voor iedereen een uitkomst met al dat in- en uitcheckgedoe. Er rijden treinen van verschillende bedrijven over ons spoor en die hebben allemaal hun eigen in- en uitcheckpunt op de stations. Daar wordt het dus ook niet overzichtelijk van. Vroeger kocht je gewoon aan een loket een kaartje van A naar B. Zo simpel was het toen nog. Nou ja, vroeger was het sowieso anders. Het openbaar vervoer, met de trein voorop, was toen nog het vervoermiddel van de laagopgeleiden. Die konden zich immers nog geen auto veroorloven. Dus was men voor familiebezoek buiten de eigen woonplaats al snel aangewezen op het spoor, terwijl de hoogopgeleiden in glimmende bolides over de snelwegen zoefden en daar de kiem legden voor de huidige files. Toen die eenmaal te lang werden en steeds meer laagopgeleiden zich ook een auto konden veroorloven, stapten de hoogopgeleiden uit de auto en namen de lege plekken van de laagopgeleiden in de trein in. De laagopgeleiden schoven vervolgens aan in de door hoogopgeleiden veroorzaakte file. En zo is het allemaal gekomen. Tenminste, dat denk ik. Maar ja, ik werk niet bij het Centraal Planbureau, dus zeker weten doe ik het ook niet. En ik reis zowel per trein als met de auto. Dus bij één van de twee doelgroep hoor ik qua reizen evenmin. Nou ja, eerlijk gezegd kan ik daar ook prima mee leven en reizen.

De ene boe is de andere niet

16-12-2014

Eeuwenlang hebben we gedacht dat koeien niets meer waren dan levende melkmachines die al herkauwend wat onnozel voor zich uit stonden te loeien in het weiland. Helemaal fout dus. Daarmee hebben we koeien al die jaren vreselijk tekort gedaan. Een boe van een koe is niet zomaar een boe. De ene boe is de andere niet. Dat hebben Britse wetenschappers nu eindelijk eens haarfijn uitgeplozen. Koeien blijken via hun geloei fijn met elkaar te communiceren, zo luidt de verrassende conclusie. En als je een beetje je best doet kun wij als mensen ze dus ook gewoon verstaan, stellen de Britse loeispecialisten. Dus je kunt horen dat als een koe boe zegt of zij haar kalf roept of aandacht wil of dat als een kalf boe zegt het juist beweert dat het honger heeft. En er zit nog meer in het vat, denken de Britten. Straks weten we misschien ook wel met welke boe de koe aangeeft dat zij ziek is. Als het zo doorgaat liggen er nog mooie conversaties in het verschiet tussen mens en koe. Dan gaat er mogelijk nog een hele nieuwe wereld voor ons open. Wie weet wordt dagelijks de hele wereldproblematiek in weilandjes achteraf al loeiend besproken en komen wij via het boegeroep van onze koeien ineens tot hele andere inzichten. En ik durf nu al te voorspellen dat de koeien gelijk hebben. Veel van wat er nu gebeurt in de wereld rechtvaardig een luid en krachtig boegeroep. Dat hebben de koeien dan toch maar mooi eerder begrepen dan wij. En nu maar wachten op de eerste koeienfluisteraar die ons via de koeien zal vertellen hoe het nu verder met ons moet.

Omgekeerde wereld

17-12-2014

Lang dacht ik wel aardig te begrijpen hoe het politieke spel in Den Haag gespeeld werd. Een amusant spel als je er op een veilige afstand van Den Haag naar kunt kijken en het verder ook niet al te serieus neemt. Maar nu weet ik het ineens allemaal niet zo zeker meer. Tijdens het spel zijn kennelijk zomaar de spelregels veranderd en wel zodanig dat ik ineens naar de omgekeerde wereld zit te kijken. Voorheen was het zo dat de bewindslieden allerlei plannetjes, soms heel zinnig, vaak totaal onzinnig, bedachten. Dan boog de Tweede Kamer zich over die plannetjes en die was er blij mee of schoot ze af. Meestal is dat eerste het geval, want de bewindslieden hebben qua partijgenoten vaak een meerderheid in de Tweede Kamer. Bij het huidige kabinet is die echter wat aan de krappe kant, dus worden de plannetjes in de wandelgangen voorgekookt met bevriende partijen als D66, SGP en de CU. En zo worden die plannetjes dus alsnog met een ruime meerderheid aangenomen. Precies zoals onderling is afgesproken. Dat stemmen heeft dus helemaal geen zin, maar dat is nu eenmaal onderdeel van het spel. Dan zijn we er nog niet, want dan verhuist het hele spul naar de de Eerste Kamer. Die kijkt of zo'n plannetje, ook wel wet genoemd, een beetje logisch in elkaar zit, juridisch deugt en of er wel behoefte aan is. Die doen dus niet echt aan politiek en worden dus zelden of nooit bij dat gezellige wandelgangenspel in de Tweede Kamer betrokken. Tja, en dan loop je het risico dat een meerderheid in die Eerste Kamer zo'n plannetje of wet alsnog afschiet. Ook dat hoort bij het spel. Tenminste, dat dacht ik. Niets aan de hand dus, meende ik, toen vooral de drie PvdA-senatoren gisteren de Zorgwet van minister Edith Schippers naar de prullenbak verwezen, omdat de zorgverzekeraars door die wet nog meer macht zouden krijgen. Nou, dat had ik dus mooi mis. Heel Den Haag is ineens in rep en roer. De minister is woedend, de coalitievrienden PvdA en VVD zijn ineens aartsvijanden en er mag deze kerst dan geen sneeuw vallen, maar misschien gaat er wel kabinet vallen. Want de spelregels zijn dus veranderd. De minister en ook haar andere VVD-vrienden in het kabinet vinden dat de wandelgangenafspraken en hun achterkamertjesbesluiten met de coalitiepartner PvdA en de andere partijen ook voor de Eerste Kamer moeten gelden. Afspraak is immers afspraak. En zelfs als senatoren ergens tegen zijn moeten ze dan toch maar voor stemmen, schrijven de veranderde spelregels voor. Regels die wat mij betreft toch wel wat dictatoriale trekjes hebben. Een kwestie van slikken of stikken dus. En als dat de regels zijn, waarom dan nog al die poespas van debatten en stemmen. Ja, om ons een beetje om de tuin te leiden misschien, hier en daar nog wat valse hoop te geven en de schijn van democratie op te houden. Hoezo stemmen zonder last of ruggenspraak? Daar zitten ze in Den Haag helemaal niet op te wachten, blijkt nu wel. Gelukkig zijn er altijd mensen die het niet pikken dat spelregels tijdens het spel worden veranderd. Gelukkig maar. Zo lijkt het hier tenminste toch nog een beetje op een democratie.

List en bedrog

19-12-2014

Het zal het Russische staatshoofd Vladimir Poetin deugt doen. Lang dacht deze dictator die wars is van alle democratische principes dat hij alleen stond in de wereld. Maar zo vlak voor de kerst blijkt hij toch een vriend te hebben en wel het kleine Nederland. Zijn systeem van 'ik drijf altijd mijn zin door, linksom of rechtsom' blijkt ineens door het kleine kikkerlandje aan de Noordzee omarmt te worden. En wel op een manier waar hij nog een puntje aan kan zuigen. Hij moet met stijgende verbazing hebben gekeken naar de handelswijze van het kabinet van vriend Mark Rutte met betrekking tot de door de Eerste Kamer afgewezen Zorgwet. Die wet wordt nu door het kabinet, zij het met hier en daar wat verschoven komma's en een paar kleine toevoegingen, opnieuw ingediend. En, zo dreigt het kabinet, als die vermaledijde Eerste Kamer weer het lef heeft haar eigen verantwoordelijkheid te nemen door tegen te stemmen, dan proppen we al die maatregelen die in die wet staan gewoon een Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB). Daar is geen Eerste Kamer voor nodig en 'linksom of rechtsom' drijven we onze zin zo toch door, is de boodschap. Poetin moet haast wel van zijn stoel gevallen zijn toen hij vernam hoe Nederland op een schofferende en weinig subtiele manier dreigt met het zetten van een streep door de parlementaire democratie. Daar waar hij de democratische schijn soms nog een beetje hoog probeert te houden, is zelfs daar in Nederland geen sprake meer van. Eigenlijk kan het natuurlijk helemaal niet wat het kabinet Rutte doet. Een AMvB is bedoeld voor de praktische uitwerking van een wet. Een wet is vaak kader en de uitwerking daarvan, zoals termijnen en andere praktische zaken, worden in AMvB vastgelegd. Zo'n maatregel is dus gebaseerd op een wet. Maar als die wet is afgewezen kun vervolgens niet alsnog je zin doordrijven door alles uit die dus niet bestaande wet in AMvB te stoppen. Waarom zou je dan nog wetten maken en daarover laten stemmen? Dan kan je toch als regering gewoon beter alles in zo'n AMvB stoppen en lekker je eigen gang gaan en ieder je wil opleggen. Zo schakel je dus de oppositie en de parlementaire democratie uit. Het is een vorm van list en bedrog die we in het algemeen dictatuur noemen. De kans is dus groot dat Poetin alsnog een fijne kerstkaart zal sturen naar zijn nieuwe grote vriend Mark Rutte.

2015

05-01-2015

Als de laatste bommen hun kruit verschoten hebben

en het knallende geweld weer is verstomd

Als de kruitdampen zijn opgetrokken en

er voor miljoenen in rook is opgegaan

Als ook de allerlaatste wonden gelikt zijn en de

gerafelde verminkingen nooit meer zullen verdwijnen

Dan weten we in Nederland dat het nieuwe jaar begonnen is.

Welkom in 2015

Boer zoekt helemaal geen vrouw

06-01-2015

Ondanks het feit dat onze nationale knuffelpresentatrice Yvon Jaspers beweert van wel, blijkt dat onze boeren helemaal geen vrouwen c.q. mannen zoeken. Sterker nog, slechts 15 procent van onze nijvere plattelanders is nog niet aan de partner, zo heeft het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) eens eventjes haarfijn voor ons uitgezocht. De rest van de boeren hokt of is getrouwd. En dat is meer dan in welke andere beroepsgroep dan ook. In die overige groepen sleept 25 procent van de daarin werkzame personen zich eenzaam en alleen door het leven, zo heeft het CBS vastgesteld. En die hebben dus ook geen vee waar ze in al hun eenzaamheid op terug kunnen vallen. Ja, in de Noordoostpolder en in delen van Friesland, daar lopen nog wel relatief veel ongetrouwde boeren rond, zo blijkt uit het onderzoek. Maar ligt dat aan die boeren of aan het gebied waar zij wonen? Dat vermeldt het onderzoek dan weer niet. Dus het onvolprezen kijkcijferkanon 'Boer zoekt vrouw' mag dan wel al 10 jaar lang een enorme hit wezen, het dekt de lading dus niet helemaal, wijzen de cijfers uit. Er zijn dus we wel andere doelgroepen waar de behoefte aan een zoektocht naar een partner groter is dan bij de boeren. En naar programma's als 'Vrachtwagenchauffeur zoekt bijrijder' of 'Saaie kantoorklerk zoekt opwindende partner' kijken ongetwijfeld ook 4 miljoen mensen. We zijn immers een volkje met licht voyeuristische karaktertrekken dat zich voor de buis graag vergaapt aan het lief en leed van anderen. De kijkcijfers wijzen dat steevast uit. Zeker als die programma's dan ook nog eens gepresenteerd worden door onze 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'-presentatrice Yvon Jaspers, die we volgens mij diep in ons hart toch allemaal wel de ultieme ideale schoondochter vinden.

De Toppers onder de spreeuwen

07-01-2015

Ik wist helemaal niet dat ze bestonden. Voor zover mijn zeer gebrekkige vogelkennis tot nu toe reikte waren spreeuwen zwart of bruin en gespikkeld. Maar ze bestaan dus echt: roze spreeuwen. En ze zijn hier gesignaleerd, meldt de website Natuurbericht.nl. Twee stuks maar liefst. Eén in het Friese Kollum en de ander in Vlaardingen. Een zeldzaamheid, zo meldt de site, want deze roze fladderaars komen normaal alleen voor in Centraal-Azië. Nou ja, ze willen ook nog wel eens broeden in Bulgarije of Roemenië, maar overwinteren doen ze toch het liefst in India. Deze twee roze rakkers hebben dus kennelijk ergens een afslag gemist. Kan gebeuren natuurlijk. Niets menselijks is een vogel tenslotte vreemd en het fleurt de minder gekleurde massa hier leuk op. Ik heb geen idee waarom wij hier met de wat kleurloze spreeuwenvariant zitten opgescheept, terwijl er dus ook leuke roze exemplaren rondvliegen. Misschien hebben we hier wel te maken met de Toppers onder de spreeuwen. Misschien zijn dit de Geer en Goor onder onze gevleugelde vrienden en zijn ze hier gekomen om de veren van de laten we zeggen de grijze massa eens lekker op de schudden. Want daar houdt de grijze massa wel van op z'n tijd. Roze en veren domineren immers ook altijd bij de concerten van onze eigen Toppers en die zijn al jaren uitverkocht. En zo als ik al zei, niks menselijks is een vogel tenslotte vreemd, maar zeldzaam is het allemaal wel.

Lang leve Charlie

08-01-2015

Al bijna zestig jaar ben ik op deze aardkloot en ik begin steeds minder te begrijpen van sommige mensen die er op rondlopen. Ik geloof niet in God en evenmin in Allah of welke andere profeet dan ook. Waarom dat zo is weet ik niet precies, maar dat heeft te maken met gevoel, de manier waarop ik tegen dingen aankijk en hoe ik in het leven sta. Ik ben dus vooral van het hier en nu en niet van het hiernamaals. Dat wil niet zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben in welke godsdienst dan ook. Ik lees erover, praat er over met mensen en ga discussies niet uit de weg. Wat beweegt mensen in het geloof, wat biedt hun de houvast, waar zit die rotsvaste overtuiging? Ik ben geïnteresseerd in mensen en dus ook in wat hen bezielt. En soms levert dat nieuwe inzichten op of het verstevigt het mijn eigen wijze van denken. En dat is prima. Dat is de vrijheid die we moeten hebben om het hier en nu een beetje aangenaam te maken. Ik dring niemand mijn ongeloof op, maar ik heb ook geen behoefte aan om een geloof opgedrongen te krijgen. In het verlengde daarvan wil ik kunnen zeggen en schrijven wat ik wil. Ik wil dingen aan de kaak kunnen stellen, kunnen bekritiseren, grappen kunnen maken over ieder onderwerp en satire kunnen gebruiken als stijlmiddel. Niet om te beledigen, maar om ruimte te geven aan mijn eigen kijk op de dingen en kritische noten te kunnen kraken als ik dat noodzakelijk vind. Daar hoeft niemand het mee eens te zijn. Lang leve de discussie. Lang leve het vrije woord. Maar woorden schieten uiteindelijk te kort als er een kalashnikov op je gericht wordt. Discussiëren met kogels is onmogelijk. Geweld maakt de dialoog monddood. Maar niet voor lang. Het geweld zal het uiteindelijk niet kunnen winnen. De woordenstroom zal altijd groter zijn dan de kogelregen. Het vrije woord, humor, satire, de vrijheid van denken, dat zijn de kernwaarden in het hier en het nu. Ik geloof niet veel, maar daar geloof ik in. Dat zal nooit uit naam van welke God of Allah dan ook ooit uitgeroeid kunnen worden. De geest zal altijd vrij en onafhankelijk blijven. En dat maakt de aanslag van gisteren op de redactie van Charlie Hebdo ook zo zinloos. Hoe verknipt moet je zijn als je denkt dat je mensen zo kan dwingen tot andere gedachten? Zouden de daders echt geloven dat door het doden van twaalf mensen de rest van de wereld zal besluiten dat ze gelijk hebben? Hoe gek kun je zijn? Je suis Charlie. Dat wil ik zijn en dat zal ik blijven. Dat is uiteindelijk het sterkste wapen wat we hebben tegen verknipte en zieke geesten. Laten we zorgen dat de Charlie in ons altijd blijft leven, zodat we kunnen doen, schrijven en zeggen wat we willen over ieder willekeurig onderwerp. Laat de Charlie in ons zegevieren, laat de humor bijten in de richting van hen die de vrijheid van denken willen beknotten. Laat de slachtoffers in Parijs niet voor niets gestorven zijn.

Hoe nu verder?

09-01-2015

Het protest is geweest. Het signaal is afgegeven. We hebben in alle vrijheid massaal duidelijk gemaakt dat we niet zullen buigen voor terreur. Dat we zullen blijven denken, schrijven en tekenen wat we willen. De wond die de aanslag in Parijs heeft geslagen is diep en pijnlijk, maar is niet blijvend. Die zal uiteindelijk genezen tot het jeukende litteken van de herinnering. Na de rouw, de verbijstering en het protest moet de draad van het dagelijks leven weer worden opgepakt. Want als er iets niet wijkt voor terreur is het wel het leven. Je kunt nog zoveel individuen doorschieten, het leven zelf heeft daar geen enkele boodschap aan. Dat gaat onverbiddelijk door. Maar hoe? Dat is na zo'n aanslag altijd de vraag. Pak je de draad weer op daar waar die voor de aanslag is gebroken of geeft het jeukende litteken aan dat je de losse eindjes toch maar op een andere manier aan elkaar moet knopen? Want alle protesten, saamhorigheid en onderlinge solidariteit ten spijt, de volledig gestoorde idioten die bereid zijn zulke gruweldaden uit te voeren zullen daar uiteindelijk niks van meekrijgen en als dat wel het geval is zullen ze er niets van begrijpen. Het signaal is duidelijk en ook meer dan broodnodig, maar het zal extremisten en terroristen niet stoppen. Dus hoe nu verder? Geen idee. En volgens mij heeft niemand dat. Misschien moet je wel tot de conclusie komen dat je zulke extremiteiten niet kan voorkomen. Tenminste, als je niet in een hermetisch afgesloten politiestaat wil leven. En als de demonstraties gisteren iets duidelijk hebben gemaakt, is het dat we dat dus niet willen. Het enige wat we misschien kunnen doen is de kansen op herhaling verkleinen. We hebben nu nog eens heel duidelijk gemaakt wat de democratische vrijheden zijn waar we voor staan en die we koesteren. De volgende stap zou moeten zijn dat iedereen die zich daar niet in kan vinden daar ook het volste recht toe heeft, maar dat die hier dan niks te zoeken heeft. Dat is de consequentie van ons signaal. Zo leven wij hier en zo willen wij hier blijven leven. Dat is onze keus. Dus als je wil vechten in Syrië, prima. Als je er van overtuigd bent dat het leven in een Kalifaat beter is, uitstekend. Als je vindt dat extreme geloofswetten moeten gelden, geen enkel probleem. Maar niet hier. Dus iedereen die vertrekt om elders al strijdend uitvoering te geven aan die voor ons onacceptabele ideeën, vertrekt voorgoed. Of zoals de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb zei: "Extremisten die het hier niet bevalt moeten maar op te rotten." Dat is duidelijk taal en dat is nodig. Democratie is immers niet grenzeloos, maar geeft juist duidelijk aan waar de grenzen liggen. En de Charlies in ons zullen altijd nodig zijn om die grenzen te bewaken.

De gunfactor

12-01-2015

Het gaat om de gunfactor, zei de oude, maar zeer kwieke dame toen haar een microfoon onder haar neus werd gehouden tijdens de ongekend massale demonstratie gisteren in Parijs. En ze wist waar ze het over had, voegde ze daar monter aan toe, terwijl de stoet voetje voor voetje door de het Parijse centrum schuifelde. Ze was immers al 93, maar dankzij de massaliteit van de tocht kon zij door het geschuifel het tempo goed bijhouden, grapte ze. Maar wat er nu gebeurde had ze al eerder meegemaakt, werd ze weer serieus, maar dat was al meer dan 75 jaar geleden. Ook toen werd er een gedachtegoed als de enige en ultieme waarheid aan anderen opgelegd en dat mondde tenslotte uit in de Tweede Wereldoorlog, putte ze uit haar herinnering. Ze wou dat ze toen ook mee had kunnen lopen in zo'n protestmars, stelde ze. Maar ja, de wereld was toen nog klein en je wist pas wat er aan de hand was als de tanks door de straten van je stad of dorpen reden, verzuchtte ze. Gelukkig waren de tijden nu anders en kon de massa tijdig uitingen geven aan haar ongenoegen, was haar constatering. Maar in de kern draaide het na al die jaren draaide het volgens haar nog steeds om hetzelfde en dat was die gunfactor. Gun iedereen zijn eigen gedachte, geloof, mening, humor en leven. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, mag elkaar er op aanspreken en er over debatteren, maar gun elkaar de ruimte om van mening te verschillen. Daar draait het volgens haar allemaal om. Vroeger, nu en in de toekomst. Daarom had ze ook alles op alles gezet om ondanks haar leeftijd in Parijs mee te lopen. Het was, zo zei ze, misschien nog wel het laatste wat ze kon doen voor deze wereld. En ze verwees naar een citaat dat aan de Franse filosoof Voltaire (1664-1778) wordt toegeschreven: 'Meneer, ik ben het hartgrondig oneens met ieder woord dat u zegt, maar ik zou mijn leven geven voor uw recht om die woorden te zeggen.’ En dat is volgens haar waar het allemaal om draait, eindigde ze haar betoog, terwijl de stoot weer een paar centimeter was opgeschoven.

Kleine ergernissen

13-01-2015

Je kunt er soms last van hebben, van die kleine ergernissen in het dagelijkse leven. Op de schaal van het grote wereldleed stellen ze helemaal niks voor en doen ze er niet echt toe, maar ze zijn er gewoon wel. Het zijn vaak ergernissen die overigens snel zijn op te lossen, maar die toch even een kortstondig gevoel van irritatie opwekken. En vanochtend had ik weer zo'n moment. Ik stam nog uit de tijd dat het huisvuil in ijzeren vuilnisemmers compleet met hengsel langs de straat werd gezet. Twee keer per week, want die emmers waren een stuk kleiner dan de huidige kliko's. En dan kwam er een vuilniswagen langs waar meestal drie stoere vuilnismannen achter liepen. Die slingerde de emmers op hun schouders om ze vervolgens achter in de vuilniswagen te legen. Zwaar, maar nuttig en dankbaar werk. Maar de ontwikkelingen gaan door en de vuilnismannen zoals we die toen kenden zijn er niet meer. Dat scheelt waarschijnlijk veel versleten ruggen en ander lichamelijk leed, want echt gezond was dat werk natuurlijk niet. Inmiddels is het huisvuil ophalen volledig geautomatiseerd. Grote vuilniswagens rijden langs de kliko's, pakken deze vervolgens met automatische grijparmen op om ze leeg te kieperen. Daarna worden de lege bakken soms letterlijk weer op de stoep gekwakt. Het gebeurt dus geregeld dat de bakken gewoon over de wereld liggen. Ook gebeurt het soms dat ze niet helemaal leeg zijn of dat een deel van het afval gewoon naast de vuilniswagen is geschud. Maar de ergenis van vandaag heeft vooral te maken met het slechte weer en de vele regen. Onze bakken moeten vroeg bij de weg, want ze worden vroeg geleegd. De chauffeur van dienst had er vanochten ook echt zin in dus hij liet de lege bakken vlak voordat ze de grond raakten al uit de grijper stuiteren. Het gevolg daarvan is dat alle deksels van de kliko's door de klap op de stoep open klapten. Dus staat er nu een hele rij kliko's met open deksel op de stoep lekker vol te regenen. Alle buren die de bak vanavond pas weer binnen kunnen halen omdat ze overdag werken zijn dan wel van hun huisvuil af, maar krijgen er een flinke plens regenwater voor terug. Het is niet echt groot wereldleed, maar het wekt wel ergernis op. Het is immers niet nodig als de bakken met enig beleid weer op de stoep worden gezet.

Stigmatiserende onzin

14-01-2015

Nederland is het land van de hokjesgeest bij uitstek en die dubieuze faam maakt het in deze roerige tijden van terrorisme en extremisme maar weer eens helemaal waar. Dus wordt er na al het geweld in Parijs vooral vanuit de Nederlandse politieke hoek gezegd dat vooral de moslims in onze land zich moeten uitspreken tegen die uitbarsting van geweld. Alsof ze ziende blind zijn en horende doof, daar onder die Haagse kaasstolp. Zouden ze het daar nu echt niet begrijpen dat zo'n oproep juist weer een extra ingrediënt is voor tweedeling in de maatschappij. Waarom moeten specifiek moslims zich nu ergens tegen uitspreken? Wat is dat voor stigmatiserende onzin? Ieder normaal denkend mens zal, ongeacht geloof, ras of afkomst, volgens mij tegen de dergelijk geweld zijn. En je bent vrij om de manier waarop je dat wil laten weten zelf te kiezen. Als je dat al wilt laten weten. Je kunt je daarover uitspreken, in een demonstratie meelopen, over discussiëren of er gewoon in je eigen gedachte tegen zijn. Zo'n oproep aan moslims voegt daar werkelijk niks aan toe. We roepen toch ook niet om de haverklap bepaalde groeperingen op om zich uit te spreken over het geweld en de aanslagen in Israël en de Palestijnse gebieden of vragen aan speciefiek de christenen of katholieken in ons land zich uit te spreken als er in naam van hun geloof weer ergens in de wereld iets gebeurt wat niet door de beugel kan? Tegen geweld, terrorisme of extremisme in welke vorm dan ook en vanuit welk hoek dan ook is volgens mij ieder weldenkend mens. Geloof of wat dan ook heeft daar volgens mij helemaal niets te maken.

Wapenwedloop

15-01-2015

Naast het gebruikelijke onzinnige geblaat van PVV-leider Geert Wilders ging het debat in de Tweede Kamer gisteravond en vannacht over de aanslagen in Parijs ook over het VVD-idee om de politie nog zwaarder te bewapenen. De liberalen willen dat de dienders hun pistolen inruilen voor automatische wapens. De VVD vermoedt dat dit de veiligheid op straat zal verhogen, de politie beter kan optreden tegen terroristen en de terroristen zich dan wel twee keer zullen bedenken voordat ze hier een aanslag plegen. Het is weer een een voorbeeld van het korte termijn denken in combinatie met paniekvoetbal wat in Den Haag geregeld de kop op steekt. Om te beginnen kan dat niet zomaar. De gewone diender is helemaal niet getraind om met dergelijke wapens om te gaan en die training vergt flink wat tijd. Een belangrijk onderdeel van die training is het beslissen wanneer je gebruik maakt van die automatische vuurkracht. Rustig en weloverwogen en niet in paniek. Het staat immers heel slordig als een een vluchtende fietser zonder licht in paniek voor een terrorist wordt aangezien en dus die fietser en een paar omstanders worden neergemaaid. We hebben niet voor niets speciaal getrainde teams die wel dergelijke wapens hebben. Bovendien kun je je afvragen hoe wenselijk het is dat de gewone straatagent met zijn automatische wapen na een melding direct in een vuurgevecht raakt met tot aan de tand gewapende terroristen die het ook geen probleem vinden om doodgeschoten te worden. De kans van veel onschuldige slachtoffers is in zo'n situatie niet te onderschatten. En het zal de terroristen er zeker niet van weerhouden om hun aanslagen te plegen. Zij zullen juist naar nog zwaardere wapens grijpen. En wat is dan de volgende stap als we de lijn van het paniekvoetbal van de VVD doortrekken? Ruilen we dan de gewone surveillance-auto's van de politie in voor gepantserde tanks als de terroristen overstappen op raketwerpers? De kans op een onbeheersbare wapenwedsloop is dan ook levensgroot aanwezig. En dat is volgens mij het allerlaatse wat we zouden moeten willen. Mijn ervaring met automatische wapens tijdens mijn werkzame leven bij zowel de politie als de Koninklijke Marechaussee hebben mij geleerd dat dergelijke wapens in handen van mensen die daar niet goed in getraind zijn en die ook niet grondig gescreend zijn om daar mee om te gaan te gaan uiteindelijk levensgevaarlijk zijn. Gewoon niet doen dus. Niet iedere uitstekende politieman is per definitie ook een puike terrorismebestrijder. Dat is toch echt een hele specialistische tak van sport.

Stressvrije roddeltante

16-01-2014

Je krijgt er waarschijnlijk vierkante ogen van. En gewoon een normaal gesprek voeren met een ander is meestal ook niet meer bij. Maar veel internetten of het constant checken van je sociale media lijdt niet tot meer stress dan bij mensen die dat niet doen. Het lijkt dan misschien wel heel gestresst als mensen constant op schermpjes kijken om maar niets te missen van wat er om hun heen gebeurd, maar grondig onderzoek onder 1800 Amerikaanse, potentiële internetstresskippen heeft het tegendeel bewezen. Het enige dat meer stress kan opleveren is dat zij die continue de sociale media afstruinen meer weten van de problemen van anderen. En daar wordt je dan weer niet vrolijk van, stelden de onderzoekers vast. Tenminste, vooral mannen niet. Want, zo toont het onderzoek aan, vrouwen die constant hun mobiel checken hebben zelfs nog minder stress dan vrouwen die dat niet doen. Stress die dan waarschijnlijk veroorzaakt wordt door de angst om van alles te missen. Of je daar de conclusie aan kan verbinden dat vrouwen zich graag wentelen in de sores van anderen, vertelt het onderzoek niet. Maar het werpt volgens mij wel een heel ander licht op het begrip 'roddeltante'. Ook dat begrip gaat met de tijd mee. De sociale media nemen dus kennelijk steeds meer de functie van onze onvolprezen roddelbladen over. Nou ja, als het helpt tegen de stress kan je daar natuurlijk niet tegen zijn. Misschien is het zelfs wel jammer dat de meeste mannen dat roddelgen toch missen. Dat zou hen misschien ook een hoop stress schelen.

Zorg blijft een centenkwestie

10-01-2015

Het is nog geen drie weken geleden dat het kabinet het hele pakket van langdurige zorg, de jeugdzorg en de re-integratie van arbeidsgehandicapten definitief over de gemeentelijke schuttingen heeft gekieperd. Onder het mom van 'lekker lokaal, dus dicht bij de mensen' moet de lokale overheid zich voortaan maar redden met die zorg. Dat scheelt het Rijk veel werk en veel geld. En daar draait het dus allemaal weer om: het geld. Vandaag sijpelen de berichten naar buiten dat het Rijk en de gemeenten nog steeds stevig aan steggelen zijn om die zorgcenten. De taken zijn dan wel over de gemeentelijke schuttingen gegooid, maar de bijhorende zakken geld die nodig zijn om ze uit te voeren nog altijd niet. En het is nog maar de vraag of dat gaat gebeuren. Want hoewel de betrokken bewindslieden het niet graag toegeven is die hele decentralisatie natuurlijk ook een ordinaire bezuinigingsoperatie. Om te zorgen dat ze dat nieuwe takenpakket toch alvast een beetje fatsoenlijk uit kunnen voeren hebben de veertig grote gemeenten in afwachting van de bij het takenpakket behorende Haagse geldstroom dan ook maar alvast 350 miljoen euro opzij gezet. En dan hebben we het natuurlijk alleen over de gemeenten die nog wat vet op de botten hadden omdat te kunnen doen. Een gemeente als Apeldoorn heeft bijvoorbeeld helemaal niets kunnen reserveren, omdat die al een tijdje tegen de bodem van de gemeentelijke schatkist aan kijkt. En zo blijft de zorg gewoon weer een ordinaire centenkwestie. Niets meer en niets minder. En dan kunnen ze in Den Haag nog zo hard roepen dat het allemaal beter zal worden, zolang ze daar de hand op de knip blijven houden zullen ook dat op den duur weer loze woorden blijken te zijn.

Gevangen in herinneringen

20-01-2015

Ze heeft geen idee meer. Wel gehad, maar dat is lang geleden. Soms, als ze een helder moment heeft, keert ze heel even terug in het heden, maar meestal verblijft ze in het verleden. Gevangen in haar herinneringen. En dat zal met het stijgen der jaren alleen maar toenemen. Haar verleden is haar enige toekomst. Haar kinderen verwart ze met haar kleinkinderen. Haar man is meestal een toevallig aanwezige vreemde. Van tijd heeft ze geen benul meer. De vrouw die ze ooit was, is lang geleden voorgoed vertrokken. Ze lijkt alleen nog maar op die vrouw die ze ooit was. Het ligt aan de luikjes, vertelt ze op de steeds schaarse wordende heldere momenten. Die zitten in haar hoofd, maar de scharnieren doen het niet goed meer. Dus de meeste luikjes klappen zomaar dicht en blijven dicht. En alles achter die luikjes is dan onbereikbaar. De luikjes naar het verleden zijn de enige die het nog doen en dat is het enige wat nog voor haar telt. Steeds verder terug, steeds nadrukkelijker. Of het haar ongelukkiger maakt? Wie zal het zeggen. Zij zeker niet. Maar voor de omgeving is het duidelijk: de vrouw die ze ooit was is door de dementie voorgoed verdwenen.

Mosterd na de maaltijd

22-01-2015

Ik kan er niet precies de vinger op leggen. Heeft het te maken met de jacht op kijkcijfers? Is het een vorm van borstklopperij om te laten zien dat je tot het juiste kamp behoort? Is het de arrogantie van de betweter die meent ons nog eens te moeten uitleggen hoe het allemaal in elkaar zit? Wat ik wel weet is dat mijn gevoel zegt dat het themaprogramma 'Jouw vrijheid, mijn vrijheid' vanavond op NPO1 wel erg veel mosterd na de maaltijd is. Twee weken na het absurde gedoe in Frankrijk meent de publieke omroep ineens dat zij zich bijna avondvullend en themabreed moet afvragen of Nederland in die twee weken is veranderd en zo ja, wat is er dan veranderd? En, zo wordt er ronkend aangekondigd, er zal worden gezocht naar het antwoord op de vraag 'En hoe nu verder'. Op de eerste twee vragen lijkt het antwoord mij helder. Er zal op het veiligheidsniveau ongetwijfeld iets veranderd zijn, maar voor de doorsnee burger niet veel. Goed, er is gepraat over de gebeurtenissen, we hebben ons allemaal even Charlie gevoeld en ons punt gemaakt over de vrijheid van meningsuiting, maar ons dagelijks leven met boodschappen doen, werken, sporten enzovoort, is vervolgens ook weer gewoon verder gegaan. Ondanks de aanslagen springen de verkeerslichten hier nog steeds van rood naar groen en omgekeerd. Maar hoe dan verder? Het is een vraag die de afgelopen twee weken aan zo'n beetje jan en alleman in ieder praatprogramma te pas en te onpas is gesteld. Echt verhelderende antwoorden heeft dat uiteindelijk niet opgeleverd, maar wel de conclusie dat het leven inderdaad gewoon verder gaat. Het zal niet alle aanslagen kunnen voorkomen, en dat kunnen alle maatregelen ook niet, maar het is waarschijnlijk wel het enige signaal dat duidelijk maakt hoe zinloos dat geweld is. Een natuurlijk mag de NPO vanavond via Eva Jinek en Aart Rooijakkers laten zien dat zij ook helemaal aan de goede kant staan. Dat betekent dus dat we bijna iedereen die we de afgelopen weken al gehoord en gezien hebben vanavond nog een keer langs zien komen, dat alle beelden die al oeverloos herhaald zijn nog een keer herhaald zullen worden en dat de conclusie aan het eind zal zijn dat we gewoon door moeten gaan met het leven. Kortom, ik verwacht weinig nieuws van het programma vanavond en zou het bijna willen bestempelen als een zinloze verspilling van omroepgeld. Maar ja, als je voor vrijheid van meningsuiting en voor vrijheid van het woord bent moet dat ook kunnen. En ik hoef er tenslotte niet naar te kijken. Die vrijheid heb ik dan weer.

Het tweede leven van een zeepbel

23-01-2015

Je kunt je er geen voorstelling van maken. Het is natuurlijk ook absurd veel geld, de ruim 1100 miljard euro die de Europese Bank de komende tijd in onze zieltogende economie gaat pompen. Geld wat er natuurlijk niet is, maar dat is geen probleem. We zetten gewoon de geldpers aan en voor je het weet heb meer dan een biljoen aan bankbiljetten en kun je maar raak gaan uitgeven. En hoe meer er van iets is, hoe minder het waard wordt. Dus geven we straks geen cent meer voor de euro, maar dat is de bedoeling ook. Want, zo stellen de Europese rekenmeesters, dan gaan wij als simpele en armlastige consumenten weer lekker veel lenen om toch maar allerlei overbodige luxe goederen te kunnen, maar ook flinke dure huizen omdat we het geld toch voor een habbekrats kunnen krijgen van de bank. En dat zou dan weer goed zijn voor de economie. Maar is het ook goed voor ons? Dat geloof ik dan weer niet. En vele deskundigen met mij ook niet, zo heb gisteren wel uit de nieuwsberichten begrepen. Is de hele economische crisis immers niet ontstaan omdat we maar bleven geloven dat de financiële bomen tot zeer hoog in de hemel groeiden? Een illusie die als een zeepbel in één keer uit elkaar spatte. En nu lijkt het erop dat die zelfde zeepbel een tweede leven krijgt. Want als straks die vele miljarden weer op zijn en de euro schaarser wordt en in waarde stijgt, dan is de kans groot dat al die goedkope leningen weer als een dure molensteen om onze nekken hangen. En zo trappen we dus opnieuw in dezelfde valkuilen, waarvan we nog niet zolang geleden zeiden dat we die nou juist moeten vermijden. Zo lijkt het kortetermijngeheugen het toch weer te winnen van de lange termijnvariant.

Dronkemanstwitter

26-01-2015

Twitter kan soms heel handig zijn. Zeker voor het beroep van journalist, zo is mijn ervaring. Een handig te gebruiken snelle bron die je op het spoor van nuttige informatie kan zetten. Ik kan mij de tijden nog heugen dat je als verslaggever van dienst achter iedere sirene van de uitrukkende hulpdiensten aan jakkerde met in je kielzog een hijgende fotograaf om maar niets van de potentiële ramp, de mogelijke uitslaande brand of het eventuele ernstige ongeluk te hoeven missen. Meestal was het loos alarm en was er van een ramp geen sprake, was hooguit de vlam in de pan geslagen en betrof het ongeluk nauwelijks waarneembare blikschade. Kortom, meestal leverde die jacht op nieuws nauwelijks iets op. Tegenwoordig worden we door de hulpdiensten keurig van minuut tot minuut via twitter keurig op de hoogte gehouden vanaf het moment dat ze uitrukken tot het moment dat ze de brandmeester zijn of de ramp hebben voorkomen. Dat scheelt een hoop nodeloos gejakker en nutteloos gevlieg. Maar tegelijkertijd komt er op twitter ook een hoop pulp, rommel en onzin voorbij. Berichtjes die in potentie iets journalistieks lijken te kunnen opleveren, maar die bij een nadere check, de aandacht helemaal niet waard blijken te zijn. En toch gebeurt het dat zulke tweets dan op de één of andere rare manier soms toch het nieuws halen. Zo kwam ik vandaag in verschillende versies van tamelijk serieuze media het bericht tegen dat er in de bar van Londens hotel een blauwe vos was gespot. Er was paniek ontstaan aan de bar, maar, zo meldde het bericht, een koelbloedige hotelgast had het dier weten te vangen en met chips weer richting het Londense straatrumoer gelokt. En de bron van dat fijne bericht was een twitter van een in de bar aanwezige hotelgast. Die gaf binnen zijn 140 tekens aan het eng te hebben gevonden en bang te zijn geweest. En daar stopte het verhaal om de lezer vertwijfeld met een enorme berg vraagtekens achter te laten. Waarom was de vos blauw? Was het misschien een smurfenvos? Komen die vaker voor in Londen? Wat had het hotel te melden over de vreemde gast? En waarom had de dappere hotelgast het dier niet vastgehouden of naar het toilet gelokt en opgesloten voor nader onderzoek? Kortom, een heel raar bericht met vele open eindjes en een geloofwaardigheidspercentage van 0,0. En dat is dus het gevaar van twitter. Iedereen kan dus zomaar alles de wereld in slingeren, zonder dat het ook maar iets met de werkelijkheid, de waarheid of de realiteit te maken heeft, terwijl de twitterlezer juist denkt dat dat wel zo is. Dit bericht is kennelijk ergens door een twitterredacteur opgepikt en kennelijk als voor waar gehouden zonder enige vorm van feitencheck. Je zou bijna denken dat het hier gaat om een dronkemanstweet van een enigszins beneveld hotelgast die in plaats van roze olifanten blauwe vossen zag lopen. Een tweet waar ze zich in het Londense hotel ongetwijfeld blauw om hebben gelachen.

Zeventig jaar later

27-01-2015

Het is vandaag precies 70 jaar geleden dat vernietigingskamp Auschwitz II-Birkenau door de Russen uit de handen van de Nazi's werd bevrijd. Het kamp is er 70 jaar na dato nog steeds. Voor een deel nog helemaal zoals het toen was. Het is nu een museum, een blijvende herinnering aan een gruwelijke werkelijkheid die ons bevattingsvermogen te boven gaat. Een terrein van 175 hectare met barakken, gaskamers, crematoria en de laatste tastbare sporen van hen die bij het betreden van het terrein de grens van de waanzin overschreden om er vervolgens nooit meer van terug te keren. Tien jaar geleden was ik er ook. Ik probeerde het spoor te volgen van een aantal familieleden, Amsterdamse joden, die ook het kamp niet hebben overleefd. Een emotionele reis, waarbij ik mij bij iedere stap die ik zette afvroeg wat er door hen heenging. Angst, berusting of alleen maar de drang om te overleven? De dood moet voor hen haast voelbaar geweest zijn. En als de enorme schoorstenen van de crematoria hun rook uitbliezen, zelfs te ruiken, zo schreef ik mijn artikel over deze reis in de Leeuwarder Courant. De vraag wat er door hen heen ging heb ik niet kunnen beantwoorden. Omdat zelfs daar nauwelijks een voorstelling te maken is wat die mensen doorstaan hebben. Wel heb ik door in hun laatste voetsporen te treden, tot en met hun laatste stappen op de 'trap naar de dood' van het ingestorte crematorium, het gevoel gekregen dat ik iets dichterbij hen ben gekomen. Het is nu 70 jaar geleden. De bevrijding kwam voor mijn familie en die velen miljoenen te laat. Wat nog rest is de plek van de gruwelijke herinneringen. Een plek die moet blijven omdat nooit meer te kunnen vergeten. Een plek ook van bezinning, waar ons na 70 jaar eens heel bewust moeten afvragen of we in al die tijd eigenlijk wel stappen hebben gemaakt.Het zou mooi zijn als al die wereldleiders die vandaag in Auschwitz zijn om te herdenken daar niet alleen in woorden bij stil zouden staan, maar dat ook eens in daden om gaan zetten.

Een nieuwe lente.....

02-03-1014

Het is stil geweest, de afgelopen maand. Qua blog dan. Voor wie het is ontgaan: het laatste blog van mijn hand dateert al weer van eind januari. We zaten toen nog midden in de winter. Nou ja, winter. Ook die mogen zelfs geen naam meer hebben in ons land. Februari is daarna vervolgens een blogloze maand geworden. Niet omdat ik vanwege die maar niet op gang komende winter alsnog in een winterdiep ben geraakt of dat ik tegen een writersblock ben opgevlogen of geen inspiratie meer had. Nee, ik had gewoon even geen tijd. Onze hoofdredacteur van het Ouderenjournaal, de prachtige onvolprezen nieuwswebsite voor de actieve en nieuwsgierige 55-plusser, was door een een vervelend ongemak tijdelijk uit de roulatie geraakt. Maar ja, het werk gaat gewoon door. Het team van journalisten moest aangestuurd worden, het beleid voor de korte en de langere termijn had continue de aandacht nodig en de workflow wat nieuws betreft moest gewoon dagelijks doorgaan. Dus kreeg ik het verzoek van de directie om tijdelijk het hoofdredacteurschap waar te nemen. En ja, dat is dan naast je eigen werk, dat ook gewoon doorgaat, toch een stevige klus die er even bijkomt. En het leven bestaat nu eenmaal uit het maken van keuzes en het stellen van prioriteiten. En het werk gaat nu eenmaal voor he blog, dus vandaar dat ik er de afgelopen weken even niet aan toe gekomen ben. Niet dat dit de wereld dan ook maar iets heeft uitgemaakt. Die draaide zonder mijn blog immers gewoon door. Dus doen ze nu in de Oekraïne ineens of de vrede is uitgebroken, dansen de Grieken vrolijke hun financiële sirtaki in Brussel, rijden de treinen nog steeds vaker niet dan wel, wordt de campagne voor de provinciale statenverkiezingen toch weer soort Haagse stoelendans en vindt de VVD dat gedoe over integriteit eigenlijk maar gezeur, al doen onder druk van publieke opinie net of ze dat niet vinden. Maar nu is onze hoofdredacteur weer helemaal terug op zijn post en neemt hij al mijn tijdelijke taken weer over. Dus komt er weer meer ruimte om geregeld mijn visie op het dagelijkse reilen en zeilen op te schrijven. Meteorologisch zijn weer gisteren aan de lente begonnen. Een mooi moment om mijn blog weer nieuw leven in te blazen.

Koffie

03-03-2013

Rita Corita, voor de jongere lezers: dat was een gezellige, stevige Amsterdamse zangeres uit de vorige eeuw, zong het al 'Koffie, koffie, lekker bakkie koffie'. En zo is het ook. Voor veel mensen is koffie de brandstof om de dagelijkse dreigende dips tegen te gaan, de olie die de energie weer een boost geeft en zorgt dat alles gesmeerd blijft functioneren. Een dag zonder koffie, is een dag niet geleefd, heb ik een doorgewinterde koffieleut op zijn vaste stek bij de koffie-automaat wel eens horen beweren. Maar ja, aan bijna alles wat fijn en plezierig is en het leven stukken aangenamer maakt, kleven ook nadelen. Zo zou de opwekkende stof cafeïne in de koffie dus helemaal niet zo goed zijn voor lijf en leden. Het zou verslavend werken en het hart zou er van streek van kunnen raken. Zo werden wij koffiegenieters jarenlang bang gemaakt en overspoeld met slappe koffie-aftreksel waar geen spoor van de oppeppende cafeïne in te vinden was. Maar die tijden zijn voorbij. Onderzoek heeft uitgewezen dat koffie juist hartstikke gezond is. Vooral voor het hart. Dat blijft op koffie gewoon lekker doorpompen en de koffie zorgt er tevens voor dat de kransslagaders en andere inwendige pijpleidingen niet verstopt raken. Dat hebben ze in een ziekenhuis in Seoul proefondervindelijk vastgesteld door 25.000 Koreanen op de koffie te vragen. Die werden vervolgens ingedeeld in de groepen koffieleuten en niet-koffieleuten. En wat bleek: de koffieleuten stonden er qua hartproblemen stukken beter voor. Vooral zij die toch zeker drie tot vijf koppen per dag achterover slaan bleken er veel florissanter voor te staan dan de niet koffiedrinkende gezondheidsfreaks. Voortschrijdend inzicht, noemen ze dat geloof ik. Ik ben er wel blij mee en neem straks met een gerust hart nog maar een lekker bakkie.

Bonnetjes

5-03-2015

Bonnetjes en de VVD. Het is geen gelukkige combinaties. Als ze bonnetjes hebben gaat het mis omdat ze die dan maar gelijk allemaal declareren. Ook als dat niet de bedoeling is. Maar, ja, wat moet je anders met bonnetjes, zal iedere oprechte VVD'er denken. Die zijn toch uitgevonden om te kunnen declareren. En als je dat niet kunt dan heb je er niks aan en dan raak je ze dus kwijt. En zo is VVD-minister Ivo Opstelten samen met zijn kompaan Fred Teeven een bonnetje van bijna 5 miljoen gulden kwijt. Het bewijs van dubieuze deal dit Teeven tijdens zijn loopbaan als officier van justitie sloot met een drugsbaron. En ach, waar hebben we het ook over, hoor je Opstelten in gedachte brommen. Bijna 5 miljoen en dan nog in guldens ook. Bedragen waar een beetje oprecht sjoemelende VVD'er echt zijn bed niet voor uit komt. Een goeie VVD'er is immers een ondernemer. En ondernemen is in die kringen vooral schuiven met geld, elkaar de bal toe spelen en beslissingen nemen waar bijna iedereen minder van wordt behalve jijzelf. Ieder ander zou dat corruptie, omkoping en op zijn minst dubieus gedrag noemen. Maar dat zijn de kruideniers, vindt de VVd'er. De vrome rekenmeesters die er administraties op na houden. Heeft volgens de VVD helemaal niks met ondernemen te maken.Dus noemde Ivo zonder bonnetje een bedrag van 1, 25 miljoen gulden toen de Tweede Kamer naar de Teevendeal vroeg om maar aan te geven dat het peanuts ging. Was zonder bonnetje toch niet te controleren. Maar ja, dan zijn er altijd weer van die vervelende journalisten die graag hun neus in andermans zaken steken. Daar houdt Ivo al helemaal niet van, maar dan vinden ze ook nog bewijs dat de deal toch echt bijna 5 miljoen was. En dan gaat die Tweede Kamer weer zeuren, dat hij het verkeerd gezegd heeft. Terwijl het toch allemaal goed bedoeld en voor hun eigen bestwil was. Dus willen ze alsnog dat bonnetje zien. Vanavond nog. Maar ja, waar is dat bonnetje? Ivo weet het niet en Fred al helemaal niet. Dus keren de twee VVD-coryfeeën nu waarschijnlijk alle schoenendozen waar iets van een administratie in zou kunnen zitten op het ministerie op zoek naar het bonnetje. Nee, de VVD en bonnetjes, het zal nooit een gelukkige combinatie worden.

Verkiezingsrommel

06-03-2015

Het is een ergernis. Geen grote, maar toch. Het is verkiezingstijd en dat kan je zien aan de plotselinge verrommeling van het straatbeeld. Op grote gemeentelijke verkiezingsborden worden schots en scheef over elkaar heen vaak half loslatende verkiezingsposters geplakt waar volgens mij geen hond naar kijkt. Het is een bonte chaos van de politieke verdeeldheid in ons land die in de verste verte de eventuele zwevende kiezers op geen enkel spoor zet waar die eventueel op zou kunnen gaan stemmen. Als het nu nog maar tot zo'n bord beperkt zou blijven was dat nog tot daar aan toe. Maar nee, de politieke partijen beginnen ook her en der stad en land te ontsieren met allerlei borden met posters die om lantarenpalen en bomen worden geknoopt. Volgens mij doen ze allemaal 's nachts, want ineens staan ze daar. Posters waar vooral de hoofden van de politieke kopstukken op staan en een ongrijpelijke kreet of een belofte waarvan je op voorhand weet dat ze die toch niet waar kunnen maken. Zo wil de FNP, de partij van de Friese nationalisten, nog meer Friesland. Benieuwd waar ze dat dan vandaan willen halen. Nee, je wordt er niet vrolijk van als je langs al die rijen politieke hoofden rijdt. Want dat is ook zoiets. Men plaats niet heel subtiel hier en daar een bord. Nee, echt iedere boom of lantarenpaal is gewoon de klos. Ik vraag me af welk communicatielicht of campagne-onbenul iedere verkiezing maar weer deze zeer ouderwetse en achterhaalde vorm van campagnevoeren er door weet te krijgen. Het zijn in ieder geval mensen die geen verstand van zaken hebben. Of zouden ze echt geloven dat iedere automobilist na zo'n reeks knullige borden besluit te stemmen op de partij van wie hij de meeste borden heeft gezien? Dus krijgen de politieke partijen een geheel gratis en vrijblijvend een advies hoe het volgens mij beter kan. Open vlak voor de verkiezingen een speciale website met een naam waar iets van je boodschap in zit gericht op de doelgroep die he wil bereiken, maar waar zeker de naam van de partij niet in voorkomt. Zet die naam, maar ook niet meer dan dan dat op posters, en ga die heel subtiel en zo onopvallend mogelijk verspreiden. Dus niet alles volplakken, maar hier en daar een poster op plekken waar veel mensen langs komen. Juist die onopvallendheid zal er voor zorgen dat het webadres zich onbewust vast zet in de hoofden van mensen en een deel daarvan zal uiteindelijk die site ook daadwerkelijk opzoeken. En verspreidt het webadres ook via apps, facebook, twitter en andere moderne media en stop met het verspreiden van al die ouderwetse verkiezingsrommel. Als dat al zou werken is het volgens mij vooral averechts.

Verschillende maten

09-03-2015

Is het door Geert Wilders namens de PVV roepen dat er minder Marokkanen moeten komen in ons land erger dan het door premier Mark Rutte namens de VVD het dood wensen van Nederlandse jihadstrijders? Vooropgesteld: ik vind beide uitspraken politiek gezien niet kunnen. Het is een vorm van extreem zwart-wit denken dat geen enkel doel dient en op op z'n minst getuigt van een slecht smaak. Maar kennelijk is het 'minder Marokkanen' van Wilders toch erger dan de doodswens die de volgens zijn eigen zeggen premier van alle Nederlanders toch voor een bepaalde groep Nederlands heeft. Immers, Geert Wilders wordt voor zijn uitspraken strafrechtelijk vervolgd nadat er duizenden aangiften bij het Openbaar Ministerie (OM) zijn binnengkomen. Wilders zou met zijn ongenuanceerde geroep aanzetten tot haat en discriminatie, vindt het OM. Me dunkt dat de uitspraak van onze premier dat ook doet. En misschien nog wel in veel ergere mate. Wilders wil bepaalde mensen volgens mij levend de grens over zetten, terwijl de premier er niet rouwig om zou zijn als bepaalde mensen gewoon sterven. En natuurlijk is het verschrikkelijk wat jihadisten in hun zelf benoemde kalifaat uitvreten en is de dreiging die er wereldwijd van hen uit gaat angstaanjagend, maar in de beschaafde wereld hebben we nu eenmaal grondwetten, grondrechten, mensenrechten en meer van dat soort zaken die de schijn moeten wekken dat we toch een stuk humaner en beschaafder zijn dan de barbaren waar met name Rutte het over heeft. Met zo'n op het onderbuikgevoel gebaseerde uitspraak ben je gewoon geen haar beter dan de populist die om een mindere uitspraak wel vervolgd wordt. Bovendien wakker je de haat en de woede onder potentiële jihadisten daarmee alleen maar aan. Een premier zou zijn volk toch iets van bescherming moeten kunnen bieden en de waardigheid van een staatsman moeten hebben, maar op deze manier brengt hij ze vooral in gevaar. En het OM? Dat zwijgt in alle talen. De ene haatzaaiende opmerking is kennelijk de andere niet, zo lijkt het. Al denk ik dat het meer een kwesties van het meten met verschillende maten.

Gênant

10-03-2015

Het is verbazingwekkend hoe de Nederlandse politiek omgaat met nederlagen. Gisteren hebben we daar weer een tamelijk gênant voorbeeld van kunnen zien. Minister Ivo Opstelten en zijn kwijlende keeshond staatssecretaris Fred Teeven zijn gisteren gestruikeld of misschien wel uitgegleden over een bonnetje wat er eerst niet was en toen plotseling weer wel. Een bonnetje over een dubieuze deal met een crimineel die Teeven als Officier van Justitie had gesloten en waarover zowel Teeven als Opstelten iedereen steeds met kluitjes in het riet stuurden omtrent de bedragen die daar mee gemoeid waren. Zolang er geen bonnetje was kon dat ook. Maar ja, ineens dook he bonnetje toch op. Dus restte de heren niets anders dan hun biezen te pakken, want nu bleek dat ze de kluit al die tijd gewoon belazerd hadden. Dan zou je zeggen dat enige deemoed bij zo'n smadelijke aftocht zou passen. Het hoofd gebogen, de staart tussen de benen en toch op z'n minst een sorry mompelen richting de samenleving omdat er zo stom gehandeld was. Maar niets van dat alles. Opstelten is alleen maar weggegaan omdat hij het bonnetje te laat had gevonden. Een keeshond Fred blafte nog een keer woedend dat hij het er helemaal niet mee eens was en ook helemaal niks verkeerds had gedaan voordat hij zijn baas volgde. Toeval of niet, maar het zijn in korte tijd weer twee VVD-politici die het veld moeten ruimen omdat zij de betekenissen van de begrippen integer en eerlijk toch wat anders uitleggen dan de gemiddelde Nederlander. Dan zou je na zoveel affaires wel denken dat de partij daar van geleerd heeft en zich wat nederig opstelt. Maar zo werkt het onder de geheel van de echte wereld afgesloten Haagse kaassstolp niet. Dus werd er gesproken van een drama voor deze zeer bekwame politici.En struikelden VVD-prominenten over elkaar om in microfoons te roepen dat dit hele fijne mensen waren die dit niet verdienden en die ook eigenlijk niks verkeerds gedaan hadden. Nee, het was zelf de schuld van de ambtenaren, werd er gesuggereerd. Die hadden immers het bonnetje niet snel genoeg gevonden. Een verlies ook voor het kabinet, beweerde onze premier zelfs met droge ogen. Je zou nog bijna medelijden krijgen met de opgestapte mannen. Geen woord van spijt, geen hand die in in eigen boezem wordt gestoken, zelfs geen poging tot de schijn van een verontschuldiging. Helemaal niets van dat alles. En het rare is dat ik geloof dat ze er zelf nog allemaal geloven ook. Zo ver staat de Nederlandse politiek inmiddels buiten de realiteit. Gewoon bekennen dat je de plank volledig misgeslagen hebt en je nederlaag met een rechte rug accepteren kunnen ze niet meer in Den Haag. En zo wordt de kloof tussen de politieke wereldje en de dagelijkse werkelijkheid steeds groter en groter.

Radicale vernielzucht

11-03-2015

Het is misselijkmakend om te zien: de radicale, nietsontziende, totaal zinloze vernielzucht die de volkomen doorgedraaide baardapen van IS aan de dag leggen in Syrië en Irak. Met bulldozers en bijlen wordt duizenden jaren aan Werelderfgoed in een paar uur voorgoed van de kaart geveegd. Kunstschatten worden onherstelbaar vernield en steden van meer dan drieduizend jaar voor Christus worden met de grond gelijk gemaakt. Want, zo zeggen de baardmannen, al dat erfgoed is gebaseerd op heidense godsdiensten en ja, dan moet het van onze tolerante Allah en zijn fijne profeet Mohammed vernield worden. En daarmee vernielen de gejurkte mafkezen ook hun eigen geschiedenis en de sporen van hun eigen ontstaan.Het is een probleem dat in het hele geweldscala van IS dreigt onder te sneeuwen. Je ziet er af en toe beelden van in het journaal en hier en daar hoor je een deskundige zijn zorgen uitspreken. Regeringen maken er echter nog geen woorden aan vuil. Laat staan dat er al plannen worden gemaakt om aan deze slachting van de geschiedenis een einde te maken. En dat zou wel moeten, want de heren godsdienstfanatici zijn voorlopig nog niet van plan om te stoppen om alle sporen die verwijzen naar het ontstaan van onze beschaving met de grond gelijk te maken. En dat toont volgens mij dan ook aan dat bij deze lieden ieder spoortje van die beschaving ontbreekt. Door op deze manier haast letterlijk de bijl aan de wortels van de beschaving te leggen ontkennen ze uiteindelijk ook hun eigen bestaan, maar bestaan ze jammer genoeg weldegelijk.

Natkuis, bankcontact en zwerfhonden

17-03-2015

Ik was afgelopen weekend ter gelegenheid van de stage van mijn oudste dochterlief even een dag in de Belgische kustplaats Oostende. Ooit was dat een mondiane badplaats die tegen de Franse grens aanleunend een bont gezelschap internationale welgestelden trok. Nu is het vrolijke, eigentijdse toeristenstad met hier een daar nog interessante sporen van dat chique verleden. De Belgen hebben veel geïnvesteerd om van de ooit in verval geraakte plaats weer een bruisende trekpleister te maken. En dat is ze aardig gelukt met de mooie brede boulevard, de aantrekkelijke winkelstraten, een moderne jachthaven en veel, heel veel terrassen. Kortom. geen verkeerde plek om te vertoeven. In Oostende hebben ze de slag al gemaakt die in Scheveningen nog moet beginnen. Maar het is niet alleen rozengeur en maneschijn daar aan de Belgische kust. Zo waren er in brede winkelstraat opvallend types aanwezig die om geld bedelden. Er nog opvallender was dat ik er zeker vier heb gezien die dat deden met een hond aan hun zijde. Grote honden die braaf een op een kleedje naast hun bedelende baas lagen. Met voor zich een bak water, een bak brokken en een bakje waar de passerende toerist zijn gratis donatie in kwijt kon. Een nog al opmerkelijke combinatie vond ik, die grote, er gezond uitziende honden, er lag zelfs een pitbull met een roze T-shirt aan, met daarnaast de er eveneenst niet slecht uitziende bedelaars die er sterk en afgetraind genoeg uitzagen om hun dieren in bedwang te houden. Goed, het leek erop dat ze niet iedere dag schone kleren aantrokken en ook niet dagelijks even onder de douche stapte, maar ik heb wel eens zwervers gezien die er minder aan toe waren. En de doorsnee toerist kennelijk ook, want een tijdje observeren leerde dat er wel naar de honden gekeken werd, maar dat er niets in het geldbakje werd gestopt. Ik kreeg toch te indruk dat men vooral dacht dat de honden er toch iets te gezond uitzagen om voor voor zwerfhond te kunnen doorgaan en dan werkt zoiets waarschijnlijk tegen je. Een droef kijkend, mager scharminkel brengt waarschijnlijk meer geld in het laadje, want dat is natuurlijk veel zieliger dan een stevige pitbull in een in iets te krap roze T-shirt. Over geld gesproken: wat verder nog opviel is dat het meisje bij de Belgische Hema haar allerverbaasde blik opzet als Nederlandse klant zijn zakje oerhollandse drop wil pinnen. Pinnen?, zie je haar denken. Nooit van gehoord. Terwijl ook de balie van de Belgische Hema volstaat met pinautomaten. Maar dan valt toch de Belgische Frank. O, u bedoelt bankcontact, schiet het haar ineens te binnen. Dat is dus pinnen op z' Vlaams. En de natkuis is dus Vlaams voor de vloer dweilen. Het is maar dat je het weet, anders kon je nog wel eens raar onderuit gaan op zo'n net gedweilde vloer in een winkel. En als je hagelslag wil moet je vragen om muizenkeutels. Zo steek je toch weer heel wat op tijdens zo'n bezoekje aan het altijd gezellige Vlaanderen.

Dag van de Poppenkast

18-03-2015

Als kind hield ik er wel van, van poppenkast. Leuk om zelf te doen, maar ook om naar te kijken. Het verhaaltje was in al zijn varianten altijd hetzelfde. Je had de bazige Katrijn en de sullige Jan Klaassen die zich altijd in de nesten werkte. En er was altijd een boef en een betweterige politieman. En aan het eind kwam het altijd weer goed. Het was een overzichtelijk wereld daar in die poppenkast. Maar de jaren van de poppenkast liggen al ver achter me. Tenminste, dat dacht ik. Totdat ik gisterenavond naar het slotdebat voor de Provinciale Statenverkiezingen zat te kijken. Ineens schoot het woord poppenkast door mijn hoofd. Dat was waar ik naar zat te kijken. Naar een poppenkast. Met Mark Rutte in de rol van de geslepen Katrijn die er lustig op los manipuleert, Diederik Samsom als de slome Jan Klaassen die zich constant in de nesten werkt, Alexander Pechtold als betweterige diender en Geert Wilders als de dommige boef. En daar omheen nog wat houten klazen als decor die de poppenkast lekker vulden. En net als vroeger had het verhaaltje niks met de dagelijkse realiteit te maken. Katrijn (Rutte) riep dat zij het allemaal maar alleen moest doen en dat dat heel gemeen was. Jan Klaassen (Samsom) riep met haar mee, maar had duidelijk geen idee waarom. De diender (Pechtold) riep dat hij alle wijs in pacht had.De boef (Wilders) schreeuwde moord en brand om er zelf beter van te worden en de houten klazen er om heen riepen ook maar wat. Na een tijdje was de voorstelling afgelopen. De gordijntjes gingen dicht en de poppen trokken zich weer terug in hun veilige en beschermde poppenkast. Ver weg van de realiteit en de echte wereld. Maar er is een verschil met vroeger. Toen liep het met het poppenkastverhaal altijd goed af. Nu is dat niet meer zo. De mensen in de echte wereld zijn teveel in de poppen gaan geloven. En als dat gebeurt heb je de poppen aan het dansen. Vanochtend hoorde ik Jan Klaassen, oeps, ik bedoel Diederik Samsom, zeggen dat het vandaag de Dag van de Democratie is, maar volgens mij bedoelde hij de Dag van de Poppenkast. Nou ja, ik ben toch maar gaan stemmen in de hoop om al die dansen de poppen weer een beetje tot bedaren te kunnen brengen. Ik weet niet of het helpt, maar als je niet meer in sprookjes durft te geloven wordt het leven wel heel saai.

'Zover zijn we nog niet'

19-03-2015

Hoewel de staatssecretaris nog niet zolang geleden beweerde dat de meeste problemen rond de uitbetaling van het persoonsgebonden budget (pgb) zo goed als opgelost zijn blijkt dat in de praktijk toch wat anders te liggen. Zo heeft de begeleidster van mijn dochter al twee maanden de gedeclareerde reiskosten niet ontvangen. Geen zaak om nachten van wakker te liggen,maar wel een reden om maar eens te bellen met de Sociale Verzekeringsbank (SVB) in Utrecht die alle pgb-budgetten beheert. De kosten zijn tenslotte wel gemaakt en als de problemen dan toch opgelost zijn willen we graag boter bij de vis. Nou, zelfs bij het bellen merk je al dat de problemen verre van opgelost zijn. Zo werd de eerste drie keer door een vriendelijke stem meegedeeld dat het zo druk was dat de verbinding onmiddellijk weer werd verbroken. Maar bij de vierde keer was het raak. Ik kreeg een man aan de lijn met een wel hele zacht g die mijn kleine probleem geduldig aanhoorde. Eenmaal uitgesproken zong hij mij bijna toe dat ik doorverbonden was met het kantoor in Roermond en dat ik voor dit soort zaken toch echt in Utrecht moest zijn. Best onhandig, vond hij zelf ook, want met vragen voor Utrecht konden ze in Roermond natuurlijk helemaal niks. Dus begon ik maar aan de vijfde poging om contact te krijgen met Utrecht. En warempel, ik kreeg weer iemand aan de lijn. Dit keer een dame met een nog zachtere g dan de man eerder. Dus toen ik vroeg of ik Roermond weer aan de lijn had bleek dat het geval te zijn. Weer legde ik mijn probleem, waarvan het oplossen haast duurder begon te worden dan de oorspronkelijke kosten, uit met de mededeling dat zij me toch niet kon helpen. Nou, dat kon zij in tegenstelling van haar collega wel. Er stond immers ergens in een kamer in Roermond een computer die verbinding had met Utrecht. Als ik even wachtte liep ze daar naartoe. Na kennelijke een stevige wandeling van bijna vijf minuten kwam ze enigszins buiten adem weer aan het toestel. Het dossier werd opgezocht en, concludeerde zij, alles wat er op stond was uitbetaald. Maar niet de reiskosten, bleef ik volhouden. Maar die stonden er ook niet op, hield zij voet bij stuk. Maar ook ik gaf geen duimbreed toe en legde uit dat boven aan het formulier de keurig uitbetaalde loonkosten staan en helemaal onderaan de niet uitbetaalde reiskosten. Het werd even stil, maar toen moest ook Roermond toegeven dat het klopte. Ze stonden er inderdaad op en waren niet uitbetaald. Dat ze er op stonden was overigens compleet nieuw voor haar en dus waarschijnlijk ook voor haar collega's. stamelde ze als een soort excuses."Zover zijn we dus nog niet. Het is allemaal zo druk en hectisch dat we niet verder kijken dan het bedrag bovenaan en dat uitbetalen. Maar ik ga het doorgeven aan Utrecht dat ze ook onderaan het formulier moeten kijken. U bent vast de enige niet met dit probleem." Dus nu is het maar afwachten wanneer ze in Utrecht tijd hebben om naar het hele declaratieformulier te kijken. Hoezo alle problemen zijn nagenoeg opgelost?

Weergaloze muzikale tijdreis

23-03-2015

Er zijn van die concerten waarvan je vooraf denkt: tja, ik weet niet wat ik er van moet verwachten? Dat gevoel was er gisteravond voor de 'On Stage Together Tour', het gezamenlijke concert van Sting en Paul Simon in een stijf uitverkocht Ziggodome. In de jaren zeventig en tachtig waren de beide mannen hitmachines die zijn weerga niet kenden. Simon met Art Garfunkel in de hoek van folk en Sting met The Police in de hoek van de soms stevige symfonische rock met reggae-invloeden. Twee totaal verschillende werelden die gisteravond in een werkelijk subliem concert van ruim 3 uur bij elkaar kwamen. Begeleid door een maar liefst zestienkoppige band namen de twee muzikale krasse knarren, Sting is inmiddels 63 en Simon 73 jaar, het publieke mee op weergaloze muzikale tijdreis. Ze deden dat zowel samen als solo en wisselden ook repertoire uit. Het leverde uitzonderlijke en vooral verrassende muzikale hoogstandjes op. Zo zorgde het Stingnummer 'Fragile', opnieuw gearrangeerd en deels gezongen door Paul Simon, voor kippenvel en bleek het`Bridge over troubeld water' door de bijdrage van Sting nog helemaal niet aan slijtage onderhevig. Nummers als Boy In The Bubble, Field Of Gold en Driven To Tears kwamen voorbij, maar ook een prachtige uitvoering van 'Graceland' (Paul Simon). 'Roxanne' (Sting) ging halverwege het nummer over in 'Ain't No Sunshine' van Bill Withers om uiteindelijk toch weer bij 'Roxanne' terug te komen. Verrassingen zaten er ook in de band met een zeer strakke blazerssectie. Zo speelde één van de twee drummers achter zijn drumstel ineens een geweldige gitaarsolo, werd er gesoleerd op het haast onmogelijke solo-instrument de tuba, maar ook op een rekje waaraan met touwtjes eetlepels waren geknoopt en een echt ouderwets wasbord. Kortom, als het Ziggodome dakpannen had gehad, waren die er gisteravond zeker allemaal afgegaan. Op 18 april doet het duo het Ziggodome nogmaals aan.

Slaapkop of studiebol?

24-03-2015

Eigenlijk heb ik het altijd al geweten, maar het heeft bijna vijftig jaar geduurd voordat het bevestigd werd. Als ik vroeger weer eens de uit klas werd gestuurd omdat ik tijdens een oersaaie les heel langzaam indutte voelde dat als heel onterecht. Maar ja, de leerkrachten van toen wisten gewoon niet beter. Die waren nog van de oude stempel en dachten dat je alleen wakker hun lesstof tot je hersenen kon laten doordringen. Ach, ik was mijn tijd al ver vooruit, zo blijkt nu. Duitse wetenschappers hebben immers vastgesteld dat een kort dutje van drie kwartier de geheugenprestatie aanzienlijk verbetert. Sterker nog: de proefpersonen die na het stampen van woordjes even hun ogen mochten sluiten wisten vervolgens nog vijf keer zoveel woordjes dan de groep die na het stampen een film ging kijken. Tijdens het slapen gaan de de hersenen dus aan de slag met het net geleerde materiaal, terwijl ze daar als er niet geslapen wordt helemaal geen tijd voor hebben, zo is nu wetenschappelijk vastgesteld. Dus vindt hoofdonderzoek Alex Mecklinger van de Universiteit van Saarland dat een kort dutje op school of kantoor vooral aangemoedigd zou moeten worden. Het zou de leer- en werkprestaties alleen maar verbeteren.Het kan dus verkeren. Dan krijg je eerst het stempeltje dat je een slaapkop bent en dan blijkt vijftig jaar na dato dat je toch gewoon een studiebol was.

Je wordt ouder papa

26-03-2015

Peter Koelewijn zong het al in 1977: "Je wordt ouder papa. Geef het maar toe. Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe." Nou ja, dat toegeven valt inderdaad nog niet altijd mee. Hoe wel het lijf toch af en toe subtiel signalen af geeft dat de jaartjes wel wat gaan tellen, blijft de geest vooral jong en alles ontkennen. Nee, het is de omgeving die je af en toe keihard met je neus op de feiten drukt. Bijvoorbeeld op een dag zoals van vandaag, de verjaardag van mijn oudste dochter. Het is voor haar de dag der volwassenheid, want ze is 18 jaar geworden. Weer een mooie mijlpaal dus. Kleine meisjes worden groot. Een klein was ze, toen we haar nu bijna zeventien jaar geleden uit China ophaalde. Haar mollige armpjes stevig om de nek van haar verzorgster geklemd keken ze met grote verbaasde ogen naar die twee blanke man die in een voor haar onverstaanbare taal beweerde dat hij nu haar vader zou zijn. Maar ze gaf geen kik. Nu is ze groot en ik ben haar vader geworden. Een mooie gezonde meid is ze nu die inmiddels stevig op haar eigen benen staat en haar achttiende verjaardag vandaag in België viert, want daar loopt ze stage. En het is snel gegaan, die 17 jaar. Met ups en downs, maar het is ons samen gelukt. Ze is volwassen geworden en zelfstandig en aardig. Slim ook en leuk. Een dochter om trots op te zijn. Je wordt ouder papa, laat ik het maar gewoon toegeven. Maar op zo'n dag als vandaag is dat ook helemaal niet erg.

Spelletje

30-03-2015

De voedselbank krijgt er vanaf vandaag waarschijnlijk weer een paar klanten bij. Een niet zomaar klanten. Nee, het zijn de topmannen van de ABN Amro bank. Die hebben immers gisteren afgezien van hun salarisverhoginkje van 100.000 euro. En dat was eigenlijk niet eens een verhoging, maar juist een verlaging rekende hun baas Gerrit Zalm ons op onnavolgbare wijze voor. Meer is dus eigenlijk minder volgens de bank. Dus nu moeten ze het voorlopig doen met de schamele 600.000 euro die ze al kregen. En ja, daar kan je als fatsoenlijke topman van een bank toch echt nauwelijks van rondkomen. Maar daar begrijpen wij als onnozele hardwerkende krabbelaars natuurlijk helemaal niks van en de politiek al evenmin. Dus kwam er kritiek. En besloot ventje Dijsselbloem om onder druk van het protest de voorgenomen beursgang van de bank nog maar even uit te stellen. Heel vervelend natuurlijk voor de topmannen, want dat zou ze waarschijnlijk nog meer geld gaan kosten. Dus zal de voorheen zo goedlachse flipperaar Zalm ze wel aangespoord hebben om toch maar even van de salarisverlaging van een ton erbij af te zien. Een verlaging die hij overigens zelf al aan zijn neus voorbij zag gaan. Hij kreeg er namelijk niks bij en zou het voorlopig nog even moeten doen met de karige750.000 euro die hij al had. Ja, dan vergaat het lachen je natuurlijk wel als je hoort dat vrienden van de ING, Nationale Nederlanden en Achmea wel velen tonnen extra opstrijken. En toch heb ik het idee dat er weer een spelletje wordt gespeeld. Nu de beloning die geen beloning zou zijn weer is teruggedraaid kan de beursgang van de bank gewoon doorgaan en wordt de bank aantrekkelijk voor een koper. Dat is ook de bedoeling, want de Staat wil van de bank af. En als dat gebeurt gaan de lullige salarissen van de topmannen natuurlijk alsnog omhoog. De politiek heeft er dan niks meer of te zeggen en dan zijn we weer net zover als voor de financiële crisis. De topmannen graaien er gewoon weer lustig op los en het klootjesvolk betaalt weer net als altijd de rekening. Die moet straks zelfs betalen voor zijn spaargeld in plaats van dat het nog wat rente oplevert en verder voor iedere handeling of de gedachte daaraan om bij zijn eigen geld te kunnen komen. Het wachten is dus op de volgende crisis die onze bankiers en andere topmannen weer gaan veroorzaken. Want dat is het mooie van zo'n functie. Je kunt doen wat je wilt, je moet vooral geen lering trekken uit het verleden en je al helemaal niks aantrekken van wat de rest van de maatschappij er van vindt. En als het misgaat? Ach, dan springt de Staat toch weer gewoon bij en draait de belastingbetaler op voor alle ellende op. Daar zijn ze tenslotte toch voor en dat heeft bij de vorige crisis ook heel goed gewerkt. Mocht u in dit stuk overigens een spoortje van cynisme aantreffen, dan kan ik alleen maar bevestigen dat dit klopt.

Bevlogen visionair

03-04-2014

Het was 2002. In de periode van de moord op Pim Fortuyn. Hij zat in achter een royaal bureau in een nog royaler kamer op de bovenste verdieping van het moderne, uit veel glas bestaande Vlaamse ministerie van mobiliteit met een mooi uitzicht over Brussel. De hemdsmouwen opgerold at hij ontspannen een royaal belegd krakend vers broodje. Hij verontschuldigde zich, minister Steve Stevaert. Hoewel hij al een paar uur aan het werk was, was hij aan ontbijten nog niet toegekomen. Het bestaan van een populaire politicus die het ministerschap combineerde met het burgemeesterschap van Hasselt was druk en hectisch. Mijn standplaats was in die tijd de Limburgse provinciehoofdplaats Hasselt, waar ik namens de Leeuwarder Courant een tijdje verbleef op de redactie van het Belang van Limburg. Hasselt was ook de stad van Stevaert. Daar had hij furore gemaakt als kroegbaas en ondernemer en daar was zijn carrière als socialistisch politicus van de SPA (de Belgische PvdA) begonnen. Hij was de man die voor iedereen gewoon Steve bleef. Die in Hasselt het gratis openbaar vervoer invoerde en de barbequecheck als gemeentelijke bijdrage aan straatfeesten. "Ik heb in mijn kroegen altijd goed geluisterd naar wat leeft onder de mensen en waar men behoefte aan heeft. Dat heeft mij geleerd dat de verdelig tussen arm en rijk niet klopt", vertelde hij mij al kauwend op zijn broodje. Dat leidde tot zijn onconventionele ideeën die hij ook met verve uitvoerde om de kloof tussen arm en rijk kleiner te maken. Ik zat die ochtend bij hem om te praten over dat gratis openbaar vervoer. Hoe dat precies werkte, de voor- en de nadelen en of dat in Nederland ook zou kunnen. Een uitgebreid interview dat zowel in het Belang van Limburg en de Leeuwarder Courant is geplaatst. Het interview zou drie kwartier duren. Het werd uiteindelijk meer dan twee uur. Hij vertelde over zijn plannen die hij had om de kloof nog verder te dichten, de manier die hij bedacht had om voor minder draagkrachtigen de energierekening te verlagen en meer van dat soort zaken. Hij was gepassioneerd en bevlogen en zijn ideeën waren revolutionair. Bovendien was hij aardig en innemend en wars van protocol en plichtplegingen. Na die ochtend heb ik hem nog een paar keer ontmoet. In Hasselt in zijn hoedanigheid als burgemeester en veel later nog een paar keer in Nederland als hij weer te gast was bij de PvdA die hem graag als inspiratiebron uitnodigde. En altijd maakte hij even tijd vrij voor een praatje, toonde belangstelling en vertelde honderduit over waar hij mee bezig was. Hij nam nooit een blad voor zijn mond. Ook niet tegenover mij als journalist. Hij vertrouwde erop dat wat (nog) niet voor de publiciteit bestemd was ook niet gepubliceerd zou worden. Steve Stevaert heb ik leren kennem als gepassioneerde politicus met een revolutionaire visie over onder andere de rol van de overheid en het socialistische gedachtengoed. Maar kennelijk had hij ook een andere kant. Later raakte hij betrokken in een dubieuze afpersingszaak over sekstapes en nu zou hij vervolgd worden wegens een verkrachtingszaak. Gisteren werd zijn levenloze lichaam gevonden in het Albertkanaal nabij zijn geliefde Hasselt. 60 jaar oud nog maar. Een man die zich ingezet heeft om het leven van vele anderen te verbeteren en te veraangenamen, maar die het leven kennelijk uiteindelijk zelf toch niet aankon.

Kattenkoppen en kroegtijgers

07-04-2015

Eigenlijk weet ik best wel veel, maar dat was me nu net even ontgaan: het fenomeen kattencafé. Je heb ze al in Londen, Parijs, New York en Berlijn. En dan kan Amsterdam niet achter blijven. Dus daar wordt nu ook een kattencafé geopend. Daar kan je dan als kattenliefhebber zonder kat je kopje koffie of een andere versnapering nuttigen om tegelijkertijd eens even lekker tegen betaling met de verschillende aanwezige katten te knuffelen en je kleding flink laten beharen. Speciaal geselecteerde katten natuurlijk, want echte kattenkoppen gaat natuurlijk niet werken. Beschramde en bebloede bezoekers die met gescheurde kleding het café verlaten omdat de kat of poes van dienst zijn klauwtjes eens even flink heeft laten wapperen is natuurlijk geen reclame. Het fenomeen is ooit ontstaan in Taiwan en vervolgens een groot succes geworden in de Japanse steden. En dat laatste begrijp ik ook nog wel. Behalve dat Japanners zelf klein zijn, zijn ze ook nogal kein behuisd. Een beetje uit de kluiten gewasssen poezenbeest zou er zijn kont niet kunnen keren, laat staan eens even lekker met zijn staart zwiepen. Dus dan is zo'n kattencafé wel een uitkomst. Mijn eigen kat werd er overigens koud nog warm van toen ik hem van het kattencafé in Amsterdam op de hoogte stelde. Oprold in zijn mandje in de vensterbank, zijn vaste plek, opende hij lui één oog omdat vervolgens met een diepe zucht weer te sluiten. Nee, mijn kat is duidelijk geen kroegtijger.

Risico

09-0402015

Reizen met de met de trein is vandaag de dag al geen pretje. Of de treinen rijden niet of niet op tijd. Of ze zijn overvol of je bent getuigen van geweld. Maar de risico's om straks nog een trein in te stappen worden als het Mr. Pieter van Vollenhoven ligt alleen nog maar groter. Die vindt namelijk dat wij als argeloze treinreiziger altijd de in het nauw gedreven conducteur te hulp moeten schieten. De tijd van het naar de punten van de schoenen staren terwijl er elders in de coupé een kaartjesknipper mishandeld wordt is voorbij, vindt Van Vollenhove. De punten van de schoenen kunnen in zijn visie beter gebruikt worden om de onfortuinlijke NS-man of -vrouw te ontzetten. Gewoon verplicht en desnoods met gevaar voor eigen of wiens leven dan ook. Burgermoed noemt hij dat. Nu zijn wij allen natuurlijk tamelijk ongetrainde vechtjassen. Maar ook daar kan in worden voorzien. Zo zal de handeling om per trein te kunnen reizen straks niet beperkt blijven tot het in- en uitchecken met de OV-kaart. Nee, eenmaal ingecheckt zal er op het perron een korte cursus zelfverdediging gevolgd moeten worden. En als je dat niet doet? Ja, daar vermeldt het rapport niets over, maar misschien mag je dan wel niet mee met de trein. En dat leidt volgens mij dan weer tot nieuwe agressie. Eigenlijk is het hele plan natuurlijk te gek voor woorden. Alle veiligheid, inclusief de spoorwegpolitie, is door de overheid wegbezuinigd en vervolgens mogen wij als burgers, in dit geval letterlijk, de klappen opvangen. En hoe zit dat met de schade en het letsel dat je dan zelf oploopt en hoe juridisch ben je gedekt als een iemand in zo'n situatie een flinke trap met je puntschoen geeft? Bovendien gaat het ook niet werken, want de feiten wijzen uit dat de meeste gewelddelicten plaatsvinden in de uren dat er weinig mensen in de trein zitten. Kortom, een tamelijk onzinnig idee waarvan de burgermoed je spontaan in de schoenen zinkt. En dat terwijl de oplossing zo eenvoudig is: zorg dat de spoorwegpolitie weer terugkom. Laat hen meerijden op de probleemlijnen zodat er direct ingrepen kan worden. Pak de raddraaiers stevig op en aan en koppel NS- en opsporingssystemen aan elkaar zodat er ook treinverboden kunnen worden uitgedeeld. En laat mij gewoon rustig in de trein zitten. Als er plaats is tenminste.

Dit is een paragraaf. Klik hier om uw eigen tekst toe te voegen. Hier kunt u uw verhaal kwijt en uw bezoekers meer over uzelf vertellen.

Het eeuwige ritmegevoel van John Engels

14-04-2014

Hoe zo oud? Op 13 mei van dit jaar viert John Engels zijn 80ste verjaardag. En n nog altijd is hij één van de meeste gevraagde en gevierde jazzdrummers van de wereld. De tand des tijds heeft geen vat gekregen op de swing en ongeëvenaarde ritmegevoel van Engels. Hij speelde met alle groten der aarde zoals Stan Getz, Dizzy Gillespie, Chet Baker, Ben Webster, Glifford Brown en vele anderen. De meer dan 160 platen waarop hij te horen is zijn daar het bewijs van. En de meesten van hen heeft hij inmiddels overleefd. Engels is meer dan een legendarische drummer. Hij is ook een vat vol verhalen en anekdotes over al die grootheden die graag met hem wilde spelen. Want zo was het wel: ze wilden maar al te graag John achter de potten en de pannen, want hij zorgde er met zijn enorme ritmegevoel en prefecte timing voor dat zij nog beter gingen soleren. En hij vertelt ze ook graag, die verhalen. Met een inmiddels onvervalst Amsterdams accent, terwijl hij toch een geboren Groninger is. Maar hij is ook een echte showman, altijd gekleed in een mooi jack, een coltrui en een fleurige sjaal losjes om zijn nek. Het past bij Engels die altijd oog voor detail heeft. Zijn 80ste verjaardag zal niet onopgemerkt voorbij gaan. Hij maakt voor een een korte toer langs de Nederlandse theaters met een speciaal voor die gelegenheid samengesteld kwintet bestaande uit Benjamin Herman (sax), Rob van Bavel (piano), Jan van Duikeren (trompet) en Jan Voogd (bas). Het kwintet heet, heel toepasselijk, Vogel Vrij en het programma 'Tribute to The Diamond Five', het vermaarde bebopkwintet van Cees Slinger dat in de 60 en 70 van de vorige eeuw furore maakte en waar Engels ook deel van uit maakte. Vrijdagavond is Engels met zijn jubileumkwartet in De Harmonie in Leeuwarden. En reken maar dat het weer een bijzonder concert wordt. Dat kun je rustig aan de nog net 79-jarige John Engels over laten.

Dit is een paragraaf. Klik hier om uw eigen tekst toe te voegen. Hier kunt u uw verhaal kwijt en uw bezoekers meer over uzelf vertellen.

De laatste kruimels van fatsoen

23-04-2015

Ooit was Nederland een plezierig en tolerant land. Soms een beetje zeurderig misschien en wat betweterig zelfs, maar altijd behoorlijk human en bereid tot het reiken van de helpende hand richting de mens in nood. Maar die tijd lijken we nu definitief achter ons gelaten te hebben. Het is verbijsterend om het te moeten constateren, maar met het akkoord tussen de VVD en PvdA over het Bed, Bad en Brood lijken de laatste kruimels van fatsoen van tafel te zijn geveegd. Slechts hoon is nog wat ons rest. Uit binnen- en buitenland. We vieren in deze periode 70 jaar bevrijding. We herdenken straks weer de mensen die gevallen zijn voor onze vrijheid. Maar in feite moeten we ons diep schamen dat we die zwaar bevochten vrijheid alleen nog maar gebruiken voor ons eigen belang. Als de bevrijders 70 jaar geleden dezelfde gedachtegang er op na hadden gehouden als de PvdA en de VVD nu dan waren we nog niet bevrijd. Als het eigenbelang net zo de boventoon had gevoerd als nu bij dit kabinet, dan was er er geen boot met verzetsstrijders aangekomen in Engeland en had er helemaal niemand kunnen onderduiken. De veilige haven die Nederland ooit was is verdwenen. Natuurlijk, mensen die uitgeprocedeerd zijn moet uiteindelijk vertrekken. Dat zijn nu eenmaal de spelregels. Maar dat moet ook kunnen. Terug naar een oorlogsgebied waarvan je zeker weet dat je het niet zal overleven? Of terug naar een land dat bij grens gewoon zegt je komt er niet? Jammer dan, zegt dit kabinet. Is niet ons probleem. Dan ga je hier maar ergens dood. In een park of onder een brug. Want daar ging de discussie over. Moeten we uitgeprocedeerde asielzoekers nog voorzien van de minimale bestaansmiddelen als een bed, een bad en brood of laten we ze op straat verrekken. De VVD is zonder ook maar een greintje van fatsoen voorstander van dat laatste. De Pvda, die nog heel krampachtig het al lang verdwenen sociale masker probeert terug te vinden, is nog wel voor die snee brood. Je doet het of je doet het niet zou je zeggen. Maar nee, de politieke huichelaars hebben er negen dagen over gedaan om te beweren dat ze compromis hebben afgesloten. Maar dat hebben ze dus helemaal niet. Ze hebben afgesproken dat ze helemaal niets afspreken en het probleem het probleem laten De VVD roept heel hard dat de voorzieningen dicht gaan en de PvdA roept heel hard dat er nog vijf open blijven. Maar aan het eind van het liedje gaat iedereen weer gewoon de straat op en zoeken ze het maar lekker uit hoe ze in leven willen blijven. Nergens kunnen deze mensen straks nog een beetje schuilen. Maar dat zal dit kabinet een rotzorg zijn. Het enige wat voor hun telt is dat zij wel lekker kunnen schuilen. Bij elkaar. De rest van de wereld interesseert ze helemaal niets. Het gaat hen alleen om henzelf. Dat is alles wat nog voor ze telt. Ik zou zeggen de straat op met dit uitgeregeerde stelletje zonder ook maar het recht op één snee brood, een druppel badwater, laat staan een bed.

Dit is een paragraaf. Klik hier om uw eigen tekst toe te voegen. Hier kunt u uw verhaal kwijt en uw bezoekers meer over uzelf vertellen.

Waar ging het mis?

20-05-2015

Het is Trijntje Oosterhuis gisteravond niet gelukt om de finale van het Songfestival te halen. Eén van Nederlands beste zangeressen, wiens zangkwaliteit grensoverschrijdend goed zijn, werd gisteravond in Wenen tamelijk roemloos afgeserveerd. En terecht, moet ik eerlijkheidshalve bekennen. Trijntje zong gisteravond werkelijk de sterren van de hemel en steeg vocaal ver uit boven alle andere landen. Maar dat was dan ook het enige positieve dat er te melden valt. Visueel was het helemaal niks. Het openingsshot, de angstige ogen van Trijntje gefilmd een zwart gordijntje, deden denken aan een verschrikte moslima die plotseling voor een zaal naakte mannen stond. Of een vrouw die in de gaten had dat ze op de verkeerde begrafenis terecht was gekomen. Kortom, de grafstemming zat er gelijk lekker in. Daarna gebeurde er visueel nauwelijks iets op het podium en begon de steeds ronddraaiende camera zelfs te irriteren. Vooral ook om dat Trijntje er in bepaalde shots uitzag in haar kostuum als een overspannen Urker visser die de boot gemist had. Maar hebben we daarom de finale niet gehaald?. Nee dus. Het is al veel eerder misgegaan. Anouk heeft twee jaar geleden bewezen dat ook zonder uiterlijke franje de finale haalbaar is. En Waylon en Ilse vorige jaar eigenlijk ook. Gewoon om dat hun liedjes goed waren. Anders dan anders. Sterke nummers die verrasten en beklijfden. Daar ging het dus al mis, bij de keuze van het nummer voor Trijntje. Zowel qua tekst en muziek een niemendalletje. En dan kun je nog zo'n goede zangeres zijn, als het liedje niet deugt is de rest nog maar bijzaak. Zelfs al het heel goed gezongen wordt. Als een refrein vooral leunt op 'ayayayayaenz' dan weet je dat het een nummer is dat het feesttentenniveau niet gaat ontstijgen. Dat het slechts met de nodige hoeveelheid alcohol op te pruimen is. Maar ja, wel geschreven door Anouk natuurlijk. Dat zegt dus ook niks. Volgens mij is het ook een nummer dat Anouk zelf nooit zou zingen. Ik had het natuurlijk van tevoren ook al een paar keer gehoord. Maar zodra het voorbij was, was ik het ook weer kwijt. Dan weet je al dat het geen hoge ogen gaat groeien. Jammer voor Nederland en zeker ook voor Trijntje. Maar als kritisch jurylid van The Voice had ze in dit geval misschien toch iets scherper op de keuze van haar eigen song moeten zijn.

Dit is een paragraaf. Klik hier om uw eigen tekst toe te voegen. Hier kunt u uw verhaal kwijt en uw bezoekers meer over uzelf vertellen.

De democratie van de roeptoeters

20-10-2015

Het gaat mis. Niet alleen in Nederland, maar ook in de rest van de wereld. Steeds meer oorlogsgeweld, steeds meer meer mensen die elkaar om wat voor reden dan ook naar het leven staan en steeds meer leiders die door hun door narcisme ingegeven hang naar ongebreidelde macht de mensheid in de kou laten staan. En het lijkt niet meer te stoppen. De vluchtelingenstroom is daar het symbool van. De wereld is niet in staat om landen die door de meest onzinnige oorlogen worden verscheurd zodanig te corrigeren dat de de mensen die er wonen niet gedwongen zijn om huis en haard te verlaten. Mensen die gewoon geen keus hebben. Nou ja, die hebben ze wel: tussen leven en dood. Vervolgens zijn wij niet in staat als het toch redelijk rijke Westen, dat zich zelf graag profileert als weldenkend en genuanceerd, die mensen op fatsoenlijke manier iets van geborgenheid, veiligheid en een gevoel van welkom te geven. Het zou nooit meer meer gebeuren, bezworen we ruim 70 jaar geleden, maar intussen zwerven er weer grote groepen mensen totaal ontheemd over de wereld. Een opnieuw zijn er groepen die eigen volk eerst roepen, die niet in staat zijn om een beetje in te schikken om ruimte te maken voor een mens in nood. Groepen die zich het liefst van de werkelijkheid afkeren, in de rug gedekt door barricades en hekken die grenzen afsluiten. Opnieuw zijn we in staat om in plaats van schouder aan schouder te zorgen voor humaniteit en menselijkheid mensen te verdelen in minderwaardige groepen waar we het liefst niks mee te maken willen hebben. We zijn beland in een democratie van roeptoeters, schreeuwers en domkoppen. Zij raaskallen over testosteronbommen, verkrachters, aanranders, dieven en gelukszoekers. Zij schreeuwen moord en brand zonder een spoortje van nuance, een snippertje van medeleven of de schijn van verstand. En zij zijn niet te beroerd om iedereen die het niet met hun geschreeuw en geblaat eens is of hun nergens op gebaseerde argumentatie in twijfel trekt met geweld te bedreigen. Maar ze worden gehoord. Door de politiek. Die snoert ze niet de mond. Die zegt niet dat we in een beschaafd land niet zo met elkaar omgaan. Die grijpt niet in als een groep doorgeslagen individuen meent dat hun geschreeuw de ultieme vorm van het democratische gelijk is. Nee, de politiek zalft en smeert stroop. Geweld vindt de politiek dan nog net niet kunnen, maar verder snappen ze de bezorgde roeptoeters wel. Het zijn immers ook stemmers. En in ons totaal versnipperde politieke landschap telt ieder stem. Dus worden principes verkwanseld en probeert men zowel rechts als links om de grootste schreeuwers te paaien. Het liefst trekken ze overal weer ijzeren gordijnen op. De consequentie dat er dan mensen in nood bij die grenzen zullen sterven wordt voor lief genomen. Waar was jij en wat deed jij toen zoveel vluchtelingen aan onze grenzen omkwamen omdat ze niet geholpen werden?, zullen kleinkinderen over twintig of dertig jaar vragen. Net zoals kleinkinderen dat vroegen over de gebeurtenissen van meer dan 70 jaar geleden. Niets, maar dan ook niets hebben we geleerd van welke geschiedenis dan ook. Opnieuw blijkt het begrip medemenselijkheid een lege huls en de term tolerantie een holle frase. We leven in de democratie van de roeptoeters. Zij zijn met duizenden, maar er zijn miljoenen die zwijgen. Dus kunnen die duizenden hun stempel drukken. Niets is immers makkelijker dan het overschreeuwen van zwijgers. Het is dus tijd voor de laatst strohalm. Het is tijd dat de zwijgende meerderheid massaal van zich laat horen. Het is tijd dat de nuance de boventoon gaat voeren en de feiten de lading gaat dekken. Als de politiek faalt, moet de massa opstaan. Al was het maar om te voorkomen dat we de komende jaren gebukt zullen gaan onder de democratie van de roeptoeters die vooral hun boodschap van intolerantie zullen blijven uitdragen.

Belastinghumor

07-06-2013

De menselijke maat​

10-06-2013

Nut en noodzaak maatschappelijke stage

11-06-2013

Spionagevrienden​

12-06-2013

Geslaagd!

13-06-2013

Koninklijk bliksem​bezoek

14-06-2013

De kunst van verliezen​

20-02-2014

Leve de katholieke organen​

17-06- 2013

Hittestress

18-06-2013

Italiaanse blufpoker

19-06-2013

Obama geen 'Berliner' ​

20-06-2013

speech net als zijn voorgangers wereldgeschiedenis te schrijven. Helaas, het is hem niet gelukt. Zijn

toespraak kan de toets der kritiek zeker doorstaan, maar zal niet tot in lengte van jaren beklijven. Dat heeft natuurlijk ook alles met de omstandigheden te maken. Kennedy 'Ich bin ein Berliner' sprak in 1963 tijdens

de Koude Oorlog als eerste grote wereldleider in een Duitsland dat nog gebukt ging onder de nederlaag van de Tweede Oorlog over hoop, vrede en verdraagzaamheid. Reagan riep 1987 zijn Russische collega

steeds zijn ter afschikking van elkaar is natuurlijk sowieso al belachelijk. Volgens mij zijn zij het symbool van

de naïeve domheid die wereldleiders verwarren met macht zodra zij de touwtjes in handen hebben.

Hoewel het zeker niet de meest sprankelende speech van Obama was, was hij wel oprecht en gemeend.

Maar we zullen er over 25 jaar waarschijnlijk niet uitgebreid op terugblikken als de historische speech die

de wereld heeft veranderd. En die kernswapens? Die zullen er ongetwijfeld nog altijd zijn. Alleen misschien wat minder in aantal, als Obama zijn zin krijgt.

Het lentevirus, een virus van protest ​

21-06-2013

Boekingsmaffia

24-06-2013

Fietsen uit het basispakket​

25-06-2013

Asociale foute woekerpolissenverkopersmentaliteit​

26-06-2013

D-Day bij de LC​

27-06-2013

Slopende liefde​

01-07-2013

Maarten blijft voor altijd leven​

02-07-2013

Geld groeit in Friesland

03-07-2013

Waarom pikken we dit nog?

04-07-2013

België bestaat niet​

05-07-2013

Mart smetje op schone Tour

08-07-2013​

Lang leve de komkommers​

09-07-2013

Geen jazz, wel Parijs​

10-07-2013

Codemania

05-08-2013

Swingen in de hemel

06-08-2013

King of Funk​

07-08-2013

Gelukkig toch nog bedreigd​

08-08-2013

ZZP'er zonder kleren

09-08-2013

Olympisch mietjesgedrag

12-08-2013

Regeren is wensdenken​

13-08-2013

Doorgeslagen handelsgeest​

14-08-2013

Misplaatst optimisme

15-08-2013

Op maat geknipt​

21-08-2013

Einde van het krantentijdperk

16-08-2013

Lekker, het regent​

19-08-2013

De menselijke maat

Spionagevrienden

Koninklijk bliksembezoek

De kunst van verliezen

Leve de katholieke organen

Obama geen 'Berliner'

Het lentevirus, een virus van protest

Fietsen uit het basispakket

Asociale foute woekerpolissenverkopersmentaliteit

D-Day bij de LC

Slopende liefde

Maarten blijft voor altijd leven

België bestaat niet

08-07-2013

Lang leve de komkommers

Geen jazz, wel Parijs

King of Funk

Gelukkig toch nog bedreigd

Regeren is wensdenken

Doorgeslagen handelsgeest

Op maat geknipt

Lekker, het regent

Schoolrevolutie of onderwijsvervaging?

Protestjongeren

Fietsen tegen de wind in met twee petten op

Opereren onder normendwang

Broedermoord in Friesland